Έτσι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, εγωιστές. Ποτέ δεν παραδεχόμαστε τα λάθη μας. Έχουμε μάθει μία ζωή να ρίχνουμε ευθύνες χωρίς εμείς να αναλάβουμε καμία. Έχουμε συνηθίσει στο να κρίνουμε μόνο τους άλλους, χωρίς να κοιτάμε και λίγο τον εαυτό μας.Όμως η κάθε διαφορά και η κάθε διαφωνία μας που προκύπτει, καθώς υπάρχουν δύο όψεις οι οποίες αντιπαραβάλλονται, μπορεί να λυθεί και να ξεπεραστεί. Αυτό όμως που δεν λύνεται είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ο άνθρωπος έχει μάθει μία ζωή να κατηγορεί, να ζητά ευθύνες χωρίς να δίνει. Έχει μάθει να είναι το επίκεντρο του κόσμου και δεν τον νοιάζει για το αν θα πληγώσει, αρκεί να μην πληγωθεί ο ίδιος. Έχει μάθει να παίρνει αλλά όταν έρχεται η ώρα να δώσει εκείνος πάντα βρίσκει λόγους για να αναχωρεί. Και κάπως έτσι σφάλμα στο σφάλμα όλες οι σχέσεις που έχει διαλύονται και μένει παρέα με το “φύγε” του. Αυτό που δεν το ξεστομίζει στην ουσία αλλά το δείχνει με τις πράξεις τους.
Αυτό όμως που είναι αδύνατον να συλλογιστεί κανείς είναι ότι τα πιο μεγάλα “φύγε” λέγονται σε ανθρώπους που αγαπάμε, σε ανθρώπους που είναι τόσο σημαντικοί για μας. Δεν έχει μέτρο πια αυτός ο εγωισμός; Μα τίποτα δεν λογαριάζει; Σαν βγαίνει από την καρδιά που είναι πληγωμένη παίρνει σβάρνα όλους, προκειμένου να δικαιωθούν τα τραύματά του.
Ο πόνος όμως μεταμορφώνει τον άνθρωπο, τον αλλάζει. Τον κάνει να υποφέρει τόσο που φτάνει σε σημείο να μην αισθάνεται τίποτα. Κι έτσι προκειμένου να λυτρωθεί και να σωθεί οδηγείται σε αντιδράσεις και ξεσπάσματα που όμως κοστίζουν. Κι αυτό το καταλαβαίνει μετά, αφού στέκεται μόνος του και αναρωτιέται στο τι τον οδήγησε να φερθεί έτσι όπως φέρθηκε και μάλιστα σε κάποιον που ίσως να σήμαινε τόσο πολλά για εκείνον.
Τότε είναι που καταλαβαίνει κανείς πως κανένας πόνος και καμιά προδοσία δεν πονάει τόσο όσο πονούν οι σκέψεις. Οι σκέψεις είναι αυτές που πονάνε και φθείρουν το μέσα μας. Οι σκέψεις για αυτά που πράξαμε, γι’ αυτά που είπαμε εν βρασμό ψυχής, γι αυτά που πιστέψαμε. Οι σκέψεις, για τις αλήθειες που έπρεπε να πούμε και δεν είπαμε, οι σκέψεις για τα λάθη που εμείς κάναμε αλλά κατηγορήσαμε άλλους. Οι σκέψεις για τα όσα δεν κάναμε ενώ πεθαίναμε την ίδια στιγμή να τα κάνουμε. Οι σκέψεις ότι διώξαμε και πληγώσαμε έναν άνθρωπο που αγαπούσαμε τόσο, την ίδια στιγμή ενώ μπορούσαμε να το διορθώσουμε και να τα αλλάξουμε όλα.
Αλλά έχουμε μάθει πλέον να λέμε “φύγε”. Είναι πιο εύκολο για μας από το να ρίξουμε τα μούτρα μας και να αποδεχτούμε και τα δικά μας σφάλματα. Είναι πιο εύκολο να απομακρύνουμε τον άλλον, οποίος μπορεί να σημαίνει οικογένεια, φίλος, αγάπη για μας. Και να μην υπολογίζουμε τίποτα πέρα από το εγώ μας.
Αλλά η ζωή κάθε μέρα μας διδάσκει πως τα λάθη είναι για να γίνονται. Κι άνθρωποι είμαστε για να τα φτιάχνουμε όλα από την αρχή και να τα διορθώνουμε. Πως να διώξεις άλλωστε κάποιον που τον νοιάζεσαι τόσο επειδή ένας εγωισμός βρέθηκε ανάμεσά σας; Πως να σβήσεις όλα όσα νιώθεις και να μην θυμάσαι;
Αφού δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τότε το μόνο που μας μένει είναι να αλλάζουμε τα δεδομένα. Το μόνο που μας μένει είναι να συγχωρούμε και παρασυρόμενοι από συναισθήματα μία στιγμής να μην χαλάμε σχέσεις μιας ζωής.
Γι’ αυτό εσείς που είπατε το “φύγε” και δεν ήταν οριστικό, τότε φροντίστε να το διορθώσετε, υπάρχει καιρός. Ενώ εσείς που σκέφτεστε να το πείτε, πριν το κάνετε θυμηθείτε ότι θα πονέσετε τον εαυτό σας και μόνο. Μπορεί να πιστεύεται ότι έτσι ίσως θα δικαιωθείτε, αλλά πιστέψτε με ότι η εκδίκηση θα πονέσει πρώτον και κύριο εσάς.
Κάντε τα “φύγε” της ζωής σας, αγκαλιές και συγγνώμες. Αντί να διώχνετε όσους αγαπάτε, ίσα ίσα κρατήστε τους και βοηθήστε τους να δουν τα λάθη τους, μέσα από τα οποία θα καταλάβετε κι εσείς τα δικά σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου