Διάβασα ένα κείμενο για το θάρρος, την τόλμη και ανακάλυψα εκ νέου πόσο ψεύτικες αρετές λατρεύουμε εμείς οι άνθρωποι.. Καθώς η ζωή ξεδιπλώνεται εμφανίζεται μια επικίνδυνη πρόκληση. Κάποιος για να βρει τι θα κάνει απέναντι σε αυτή την πρόκληση βάζει σε λειτουργία του μυαλό του και αποφασίζει ότι πρέπει να τολμήσει, να φανεί θαρραλέος, να θυσιαστεί. Η πρόκληση τον έχει γεμίσει φόβο και αυτός σκέφτεται ότι πρέπει να φανεί γενναίος.. Η πρόκληση τον γεμίζει φόβο και αυτός σκέφτεται “θα νικήσω το φόβο”. Με το μυαλό προσπαθεί να διαχειριστεί τον φόβο, προσπαθεί να νιώσει άφοβος. Δημιουργεί μια ψυχολογική αυταπάτη αφοβίας και αν την πιστέψει πολύ έντονα, ο φόβος μοιάζει να χάνεται. Στην πραγματικότητα όμως ο φόβος χώνεται κάπου βαθιά.. που; Στη συνηθισμένη αποθήκη του υποσυνείδητου.Αυτή η προσέγγιση, κάνει αδύνατη την παρατήρηση του φόβου και είναι τελείως μάταιη διότι στην ουσία επιλέγω να στρέψω το βλέμμα μου μακριά από το φόβο, αλλά αυτή η κίνηση έχει το φόβο μέσα της, ουσιαστικά τον διαιωνίζει και τον κάνει να φαντάζει ακόμη πιο επικίνδυνος, απειλητικός.. δεν θυμίζει τόσο πολύ την αντίδραση της στρουθοκάμηλου;
Τώρα αν δεν γίνει καμία διανοητική αντίδραση απέναντι στο φόβο (όπως η προσπάθεια να βρω θάρρος, τόλμη) ίσως είναι δυνατό να παρατηρήσω την ποιότητα του φόβου, την υφή του και τότε ίσως ανακαλύψω ότι ο φόβος είναι ένα αποκύημα του νου, τελείως ψεύτικο, ένας φανταστικός εχθρός, ένα φανταστικό εμπόδιο γεννημένο από την εμπειρία μου, που έχει ταυτίσει αυτή την πρόκληση με τον φόβο.
Σε κάθε περίπτωση κάποιος πρέπει να δοκιμάσει, να μείνει πρόθυμα, αβίαστα παρέα με το φόβο, χωρίς να φαντάζεται ηρωικές αυτοθυσίες και θαρραλέες επεμβάσεις και να δει τι θα είναι αυτό που θα βρει, αν βρει κάτι
Η αληθινή τόλμη, το αληθινό θάρρος είναι η ολική δράση που γεννιέται από το καθαρό βλέπειν και σε αυτήν δεν υπάρχει ένας Εαυτός (αυτοθυσία), ένα Εγώ που είναι θαρραλέο, τουναντίον είναι το τέλος του Εαυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου