ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΕΨΗ

Ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε πιο βαθιά τον Εαυτό μας, (από την επιφανειακότητα που χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων), ώστε να τον κατανοήσουμε, να ελευθερωθούμε από κάθε μας ταύτιση μέχρι τώρα, (που μας έκανε να πιστεύουμε «ποιος», ή τι «είμαστε»), καθώς και να συνειδητοποιήσουμε (πρώτα ότι είμαστε κατ’ αρχήν σκλαβωμένοι και κατόπιν) την έκταση της σκλαβιάς μας, είναι να πάψουμε να θεωρούμε δεδομένα, όλα τα χαρακτηριστικά αυτού που θεωρούμε ότι είμαστε. (Τα οποία νομίζουμε πως γνωρίζουμε, και μας «ταυτοποιούν» ελαφρά την καρδία).

Γιατί ρωτώντας τους περισσότερους ανθρώπους θα πουν: «Εγώ; Φυσικά γνωρίζω ποιος είμαι». Εννοώντας βέβαια με «τι» ασχολείται, (εργασία, ενδιαφέροντα, οικογενειακή κατάσταση), όπως, και από τι στοιχεία αποτελείται ο λεγόμενος χαρακτήρας του. Δεν μιλάμε όμως γι’ αυτά τα στοιχεία… Γιατί ακριβώς αυτά είναι που «νομίζουμε» ότι είμαστε, και ακριβώς αυτά αφορούν τη σκλαβιά μας. Μια σκλαβιά, που δεν συνειδητοποιούμε λοιπόν καν…

Η βάση για να ξεκινήσουμε λοιπόν, (ώστε να προσεγγίσουμε τον Εαυτό μας βαθύτερα όπως είπαμε), είναι το να μην γνωρίζουμε τι είμαστε. Να μην γνωρίζουμε, τίποτα για μας. Και έτσι, (από αυτή τη βάση), να αρχίσουμε μία Εσωτερική Αναζήτηση για να ψάξουμε να βρούμε. (Τι είμαστε). Δηλαδή, να διαπιστώσουμε οι ίδιοι. Και όχι εκ των αποτελεσμάτων της ζωής και των λειτουργιών μας, να πιστοποιούμε αυτό που είμαστε.

Στο φινάλε αν δεν βρούμε τίποτα, είμαστε τελικά αυτό που θεωρούσαμε πως είμαστε από την αρχή, και απλά χάσαμε λίγο χρόνο. Εξάλλου, άπειρες φορές στο παρελθόν, «χαραμίσαμε» το χρόνο μας σε άχρηστες ασχολίες. Άλλη μία. Αλλά τώρα τουλάχιστον το θετικό θα είναι, ότι «εμείς» οι ίδιοι «καταλήξαμε» σε συμπεράσματα, από μέσα. Και όχι με ότι «νομίζουμε». Εξάλλου, όσο θεωρούμε πως μας γνωρίζουμε, (έχοντας πιστέψει πως είμαστε μόνο αυτό που νομίζουμε) είναι προφανές, πως εμποδίζουμε (σαμποτάροντας) τον εαυτό μας από το να ψάξουμε, να ερευνήσουμε, και φυσικά να δούμε και να ζήσουμε οτιδήποτε άλλο.

Η φράση όμως «εμποδίζουμε τον εαυτό μας», είναι μία φράση την οποία, χρησιμοποιούμε βέβαια πάρα πολύ συχνά, οι περισσότεροι τουλάχιστον από εμάς… Όμως ποιος είμαστε εμείς, και ποιος είναι ο εαυτός μας; Φανερότατα σημαίνει πως αυτός που θα εμποδίσει τον εαυτό μας, (δηλαδή εμείς), δεν είναι ο εαυτός μας... Με λίγα λόγια, «Δεν Είμαστε ο Εαυτός μας!» Τόσο απλό. Ναι. Τόσο απλό, και τόσες χιλιάδες φορές το έχουμε πει, αλλά ποτέ δεν σταθήκαμε λίγο απλά: «Να παρατηρήσουμε, ΤΙ ΛΕΜΕ»! Είναι λοιπόν «ο Εαυτός μας», και είμαστε κι εμείς.

Το παραπάνω, το κάνουμε συνήθως, (λέγοντας «εμποδίσαμε τον Εαυτό μας από αυτό…..»,) όταν μας βγαίνουν διαφορετικές, μη συνηθισμένες «τάσεις» τις οποίες όμως αποκλείουμε να εκφραστούν, (ή τουλάχιστον να τις συνειδητοποιήσουμε) και έτσι να τις ζήσουμε, ώστε να «αφήσουμε» να μας δείξουν κάτι άλλο για μας, από αυτό που έχουμε «κλειδώσει» μέσα μας ότι είμαστε! Έτσι, τις πνίγουμε, ή τις αφήνουμε «στον πάγο»… Διότι είναι ανεπίτρεπτες όσον αφορά το «ίματζ» που έχουμε δημιουργήσει, το «πρέπει» που θεωρούμε, τη «θέση» την οποία κατέχουμε στο περιβάλλον και την κοινωνία, το ήθος, το λογικό, το σωστό κλπ. Με λίγα λόγια, οι «καταγραφές μας» τελικά είναι που δεν εγκρίνουν αυτές τις τάσεις, και όχι εμείς…

Αν θέλουμε λοιπόν να διερευνήσουμε, και να βρούμε απαντήσεις στο τι Είμαστε, ποιος Είμαστε, αν είμαστε σκλαβωμένοι, και πως μπορούμε να ελευθερωθούμε από αυτήν μας τη σκλαβιά, κάνουμε το εξής:
Απομονωνόμαστε, και με ηρεμία, καθόμαστε και «ρίχνουμε μια ματιά» στο τι γίνεται μέσα μας. Δηλαδή, κοιτάμε αν σκεφτόμαστε, τι ακριβώς σκεφτόμαστε, καθώς, και ποια είναι τα συναισθήματα που πλαισιώνουν το σκεπτικό μας. Και ΣΤΟΠ! Ως εδώ. Μένουμε σε αυτό! Δεν προχωράμε…

Να εξηγήσουμε τι σημαίνει προχωράμε κατ’ αρχήν, ώστε να κατανοήσουμε (ως συμπέρασμα), τι είναι το ότι δεν προχωράμε. Προχωράμε σημαίνει πως οι σκέψεις που συλλάβαμε, μας λένε κάτι. (Πάντα «εξηγούν» κάτι. Πληροφορούν). Μας δηλώνουν πως κάτι, είναι έτσι. Προχωράμε σημαίνει, το ότι «πιστεύουμε» τις σκέψεις αυτές που μας λένε «κάτι» (ότι είναι έτσι) ως Πραγματικές. Ως γεγονός. Κι έτσι, τις παίρνουμε ως δεδομένο για μας, και μαζί με τα αναδυόμενα συναισθήματα που προκύπτουν από αυτές, (που τις συνοδεύουν), δρούμε αμέσως, ή, τρέχουμε αμέσως να τις θέσουμε σε εφαρμογή, (να δράσουμε ανάλογα εξωτερικά) ή, αρχίζουμε να φανταζόμαστε, (κάνοντας σενάρια), το πώς να τις θέσουμε σε εφαρμογή σε μία ώρα, το απόγευμα, την άλλη εβδομάδα, σε κάποιο μελλοντικό χρόνο τέλος πάντων...

Όλο το παραπάνω φυσικά, αν οι σκέψεις της σύλληψης μας είναι ευχάριστες. Ειδάλλως, κάνουμε το ακριβώς αντίθετο: Δρούμε άμεσα, ή τρέχουμε να αποτρέψουμε (το δυσάρεστο σκεπτικό για να μη γίνει), ή κάνουμε ότι είναι δυνατόν να σιγουρέψουμε πως δεν θα γίνει, ή «σχεδιάζουμε» στο μυαλό μας τις ανάλογες πράξεις που θα κάνουμε γι’ αυτό σε μία ώρα, το απόγευμα, την ερχόμενη εβδομάδα, σε κάποιον μελλοντικό χρόνο τέλος πάντων, ή, αν είναι κάτι «πέρα από τις δυνάμεις μας», (θεωρούμε), πέφτουμε σε κατάθλιψη... Κι όλα αυτά, (είτε προς το θετικό, είτε προς το αρνητικό), εξαιτίας ενός καθαρά φανταστικού σεναρίου, που απλά μας «πλάσαρε» η σκέψη μας, γιατί είχαμε την τύχη (;), να «συλλάβουμε» (έλξουμε) απλώς, τις αντίστοιχες σκεπτομορφές από το περιβάλλον. (Προφανώς εξαιτίας κοινού «ίχνους» τους, που βρίσκεται μέσα μας…).

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο λειτουργούν οι περισσότεροι άνθρωποι. Δηλαδή, ακολουθούν τυφλά και στη κυριολεξία, ότι «τους κατέβει στο κεφάλι».

Σε αυτό που περιγράφουμε όμως εδώ τώρα, λέμε να βάλουμε μία παύση σε αυτά που σκεφτήκαμε, και να μην τα πάρουμε κατά γράμμα, ώστε να προχωρήσουμε στο να ασχοληθούμε με αυτά, αλλά να μείνουμε, να «δούμε». Μόνο να δούμε. Τι;

Να δούμε «ΠΩΣ σκεφτόμαστε». Τι συμβαίνει μέσα μας λοιπόν όταν σκεφτόμαστε. Δεν μας απασχολεί οπότε το περιεχόμενο των σκέψεων, γιατί ότι και να σκεφτόμαστε σε οποιαδήποτε φάση στη ζωή μας, πάντα γίνεται ακριβώς με αυτόν τον τρόπο η όλη διαδικασία. Σκεφτόμαστε κάτι, και τρέχουμε… Εδώ, αυτό που μας απασχολεί, είναι «να δούμε ΤΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ». Γι’ αυτό ακριβώς δεν έχει σημασία το περιεχόμενο της οποιασδήποτε σκέψης. Γιατί άλλο μας ενδιαφέρει, σαφώς ουσιαστικότερο από το περιεχόμενο.

Κοιτάμε οπότε όπως είπαμε τις σκέψεις μας να ξετυλίγονται. Κοιτάμε επίσης και βλέπουμε και τα συναισθήματα που βγαίνουν από αυτές τις σκέψεις. Δεν κάνουμε τίποτε άλλο. Κοιτάμε. (Το λέμε ξανά, και ξανά, και ξανά, μέχρι να ειπωθεί καλά μέσα μας αυτό. Είναι πολύ βασικό!)

Ακριβώς σε αυτή τη φάση, είναι δυνατόν να παρατηρήσουμε, (να βιώσουμε), πως κατά την διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας (της παρατήρησης) επέρχεται, μία δυσδιάκριτη (στην αρχή), «μετακίνηση» (μετατόπιση) μέσα μας. Σαν, να έχουμε πάει κάπως, …..σε άλλη θέση μέσα μας. Η θέση αυτή, είναι …… σαν «βύθιση». (Που κάποιοι από εμάς «ίσως», και να τους δίνεται η ευκαιρία να αισθανθούν για πρώτη φορά).

Και…, εξακολουθούμε να παρατηρούμε. Βλέπουμε λοιπόν (ως συνέχεια), και τι σκέψεις «εμφανίζονται», ακριβώς εξαιτίας της παρατήρησης που διεξάγουμε. Αλλά και αυτές ακόμα, παραμένουμε μόνο στο να τις βλέπουμε. (Χωρίς να τις ακολουθούμε, -ταυτιζόμενοι μαζί τους- στο να φτάνουμε να βγάζουμε συμπεράσματα). Τις βλέπουμε, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κοιτάζαμε τις πρώτες που μας απασχόλησαν αρχικά. Και αναγνωρίζουμε εδώ, («νιώθουμε»), μία «απόσταση» από αυτές τις σκέψεις. Ένας ξεχωρισμός έχει επέλθει ανάμεσα σε «εμάς», και στις «σκέψεις» που «εμφανίζονται» μέσα σε μας.

Αυτό, μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε, (εξαιτίας αυτής της αμυδρής αρχικά απόστασης όπως επισημάνθηκε), μία αποστασιοποίηση από αυτές τις σκέψεις. Αυτό λοιπόν που Είμαστε, ναι, υπάρχει, πίσω από τις σκέψεις, και γι’ αυτό ακριβώς και ΜΠΟΡΕΙ να τις ΒΛΕΠΕΙ.

Αν αυτό, καταφέρουμε και το κάνουμε (ακόμα και συνέχεια) στα πάντα, θα διαπιστώσουμε πως «οι σκέψεις» ήταν αυτές που αποφάσιζαν σε όλη την μέχρι τώρα ζωή μας για τα πάντα, και όχι εμείς… Και φυσικά, ούτε αυτό που νομίζαμε ότι είμαστε αποφάσισε ποτέ για μας, και σίγουρα, ούτε αυτό που Πραγματικά Είμαστε…

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως βλέπουμε τι γίνεται μέσα μας με τις σκέψεις και τα συναισθήματα (που μας κάνουν μόνιμα να τρέχουμε, ώστε να συμμετέχει και το σώμα μας στην όλη αυτή διαδικασία), αρχίζουμε να «βλέπουμε», και τι γίνεται μετά και στο περιβάλλον μας.

Κοιτάμε πχ τι μας λένε οι άλλοι, και πριν απαντήσουμε ή φτάσουμε να συμμετέχουμε ως προς αυτό που ειπώθηκε, βλέπουμε πρώτα, τι βγαίνει μέσα μας. Και αυτό που βγαίνει, αναγνωρίζουμε πως είναι «μία γνώμη». Μία εκδοχή σε μία εξωτερική κλήση, η οποία άγγιξε κάτι εντός μας, και εμφάνισε τη σύλληψη της συγκεκριμένης σκέψης ως ανταπόκριση. (Ως αντίδραση, σε μια δράση). Δεν είναι όμως αλήθεια.

Κοιτάμε λοιπόν, όχι μόνο τι γίνεται μέσα μας, με τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, αλλά και τι γίνεται και έξω από εμάς. Που τελικά, δεν είναι έξω. Κι αυτά, (που διεξάγονται έξω), πάλι μέσα μας είναι… Δηλαδή, όλο το εξωτερικό περιβάλλον, μέσα μας το έχουμε μεταφέρει… Μέσα, ως μέσα, αυτό που είμαστε, δεν υπήρξε για μας ως τώρα… Μια και αυτό που ονομάζουμε μέσα, είναι απλά το «καθρέφτισμα» του έξω, μεταφερόμενο μέσα μας… Και όλος όμως ο υπόλοιπος κόσμος τελικά, λειτουργεί μόνο έξω. Δεν είμαστε οι μόνοι… Όλος ο Πλανήτης, αφού λειτουργεί ανταποκρινόμενος στο επίπεδο της Σκέψης, είναι έξω του… Όλος…

Λέγεται, (και σε ένα ανώτερο επίπεδο έτσι και είναι), τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο, (όχι μόνο τα συμβάντα, αλλά και η ίδια η «ύλη»), είναι προϊόν της Σκέψης. (Έχει ήδη αποδειχθεί και από την Κβαντική Φυσική). Αυτό σημαίνει, πως ο Κόσμος που ζούμε, δεν είναι αυτό που Είμαστε. Είναι ένα σκηνικό Σκέψης… Ένα σκηνικό (νοητικό) σκέψης, που το πιστέψαμε ως αληθινό…

Το να δούμε Πραγματικά (μέσα μας), από τη Θέση που Πραγματικά Είμαστε, (ως αυτό που Είμαστε) αυτόν τον κόσμο, είναι οπότε ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε στο «πετσί μας» το ψέμα και την πλάνη στην οποία οι άνθρωποι, (κι εμείς μαζί), έχουν πέσει σε μία Ζωή γεμάτη αυταπάτες...

Γιατί αυτό (που όλοι μας Είμαστε), δεν έχει καμία σχέση με τον υλικό κόσμο και τις μορφές. Είναι, Αυτό, που τα έχει μέσα Του. Όλοι μας τα πάντα, τα έχουμε μέσα μας! Και εκτός του ότι όλα τα έχουμε μέσα μας, Είμαστε, και πέραν όλων όσων γνωρίζουμε, ή θα μπορούσαμε ποτέ να γνωρίσουμε. Κι αυτό γιατί καλύπτουμε, ένα τεράστιο φάσμα Ύπαρξης, πολύ πιο μακρινό, από τον «χτιστό» γνωστό κόσμο μας…

Προσεγγίζοντας τη θέση πέραν της Σκέψης λοιπόν, (μόνο έτσι) μπορούμε πραγματικά να καταλάβουμε και να νιώσουμε, τι είναι ο Κόσμος μας: «Ένα θαύμα της Φύσης». Της Φύσης όμως. Δεν μιλάμε για τα δημιουργήματα που με την σκέψη του έχει φτιάξει ο άνθρωπος. Γιατί αυτά ακριβώς τα δημιουργήματα, είναι που «προκαλούν» ΠΟΝΟ στη Φύση και τα πλάσματα της. (Που μέσα σε αυτά είναι και ο ίδιος ο άνθρωπος).

Διότι τα «δημιουργήματα» της Ανθρώπινης Σκέψης είναι που καθορίζουν ΠΩΣ να ζούμε. (Εκπαίδευση, Χειραγώγηση, Εισχώρηση στο Μαντρί, με Συγκεκριμένα Πιστεύω, Επιτακτικά Πρέπει, Κανόνες κατά το Δοκούν, Επιτρεπτά για τη γενική ευημερία και μη, Πλασματική Ηθική, Διαστρεβλωμένη Δικαιοσύνη, Εγκληματική Ανισότητα, Νόμους, Θρησκείες κλπ).

Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, ΠΡΕΠΕΙ (επιτακτικής ανάγκης πρέπει για την Απελευθέρωση μας), να «μάθουμε» να βλέπουμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ, (έξω, και μέσα σε μας), κατά τον ίδιο τρόπο. Βλέποντας μόνο. Βλέποντας, και κατανοώντας, όλη την ψεύτικη ταυτοποίηση όλων μας. Βλέποντας την, Είμαστε …. Έξω…, από όλο αυτό… Έξω από τη Σκέψη…

Και μένουμε εκεί. Ζούμε εκεί. (Εδώ). Και βλέπουμε οπότε, από εκεί. (Το εκεί, που πάλι εδώ είναι, μια και το περιλαμβάνει). Έχουμε αφήσει το «εγώ» (κατανοώντας όλους μας τους περιορισμούς), να διαλύεται στον Εαυτό. Και ως Εαυτός, Δρούμε Πλέον, Ελεύθεροι…

Γιατί κάθε φορά που ακούμε κάτι, ενεργοποιούνται σκέψεις και συναισθήματα μέσα μας, και αυτά συμμετέχουν στην κάθε μας επαφή (αντί για μας), κι έτσι γίνεται και με τον κάθε άλλον. (Που πάλι εμείς είμαστε…). Όμως τελικά, «δεν έχουμε συναντηθεί» με κανέναν άλλον, ούτε φυσικά και με τον Εαυτό μας (που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα). Μπορεί να έχουν συναντηθεί «οι γνώμες μας»…, όχι όμως Εμείς. Και ουσιαστικά, με κάθε άνθρωπο που έχουμε ειδωθεί, όπως και ότι έχουμε συναντήσει στη ζωή μας, «δεν συμμετείχαμε» Εμείς. Συμμετείχε μόνο αυτό που είχε δημιουργηθεί «ως εικόνα» στο μυαλό μας…

Γιατί αυτό που είμαστε μόνο μπορεί να «βλέπει» Αληθινά. Βλέπει, πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, προβληματισμοί, θέματα για επίλυση. Και δεν υπάρχει φυσικά και κανένας διαχωρισμός μεταξύ μας. Όλα μα όλα, τα κάνει το μυαλό μας όταν το ακολουθούμε με ότι κι αν μας πει.

Όμως θα ρωτήσει κάποιος: Πως θα λειτουργούμε στον κόσμο, αν δεν σκεφτόμαστε; Πως θα κινούμαστε;

Η απάντηση είναι: «Με τον πιο απλό τρόπο! Ως, η Φύση μας! Που πάντα είναι αλάνθαστη». Όμως αυτή δεν έχει περιορισμούς, ανησυχίες, φοβίες. Εμπιστοσύνη, χαρακτηρίζεται όλη αυτή η στάση από τη «μεριά» του εγώ. Ισορροπία και Αληθινή Ζωή, από την (Εσωτερική Θέση) του Εαυτού.

Λειτουργούμε αυθόρμητα οπότε, βλέποντας ανά πάσα στιγμή τι κάνουμε, και ΠΟΥ είμαστε. Γιατί τότε (όταν βλέπουμε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας), Εμείς, ως αυτό που Πραγματικά Είμαστε, είναι που μπορούμε να επιλέγουμε τι θα ακολουθούμε και τι όχι. Γιατί μη πιστεύοντας ΚΑΜΙΑ απολύτως σκέψη, και επαναστατώντας σε όλες (τις σκέψεις), και σε όλα τα δεδομένα, φαίνεται απόλυτα καθαρά, πόσα άχρηστα πράγματα έχουμε τελικά στο κεφάλι μας, στη ζωή μας, στον Εαυτό μας... Ακολουθούμε λοιπόν ΜΟΝΟ, τις σκέψεις που έχουν να κάνουν με πρακτικά ζητήματα στη ζωή μας όπως:
Πώς να πάμε στο σπίτι μας και που είναι.
Πώς να λειτουργούμε μηχανήματα και συσκευές.
Πώς να πλύνουμε, να μαγειρέψουμε, να οδηγούμε οχήματα.
Πώς να κάνουμε μαθηματικές πράξεις.
Πως με λίγα λόγια, στα πρακτικά ζητήματα της ζωής μπορούμε να αντεπεξέλθουμε, στις του σώματος ανάγκες μας, καθαρά για την ομαλή πορεία μας εδώ. (Ως Ένοικοι ενός υλικού φορέα).

Δεν έχει καμία δουλειά η σκέψη στις αποφάσεις μας, στο πώς να φερόμαστε στο περιβάλλον μας, στους ανθρώπους, στη φύση, και στα άλλα ζώντα πλάσματα, ούτε φυσικά στο με τι όρους να Αγαπάμε.

Κοιτάμε οπότε τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας, (αυτά για να δούμε πως οι ανάλογες σκέψεις φέρνουν και τα ανάλογα συναισθήματα), ακριβώς για να συνειδητοποιούμε πόσο άχρηστες είναι, (ως επιλογές), και να πάψουμε να τις ακολουθούμε επιτέλους.

Γιατί κοιτάζοντας τις σκέψεις, (όπως ειπώθηκε), είμαστε «κάπου», (ως εσωτερική θέση λόγω δόνησης, αλλά χωρίς να σημαίνει πως βρισκόμαστε σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος), που από αυτήν βλέπουμε. Και βλέπουμε τα πάντα. Χωρίς να κρίνουμε, να κατατάσσουμε, να ερμηνεύουμε, να τακτοποιούμε, να κουκουλώνουμε, να επιδιώκουμε, να κάνουμε σενάρια, να κάνουμε το οτιδήποτε. Δεν μας χρειάζεται.

Μόνο Ζούμε… Όμως με «Ζήτα» κεφαλαίο!

Γιατί ακριβώς διαπιστώνουμε πόσο άπειρη ανησυχία, ανασφάλεια και βάσανα γλυτώνουμε. Κατ’ αρχήν, παύουμε να βασιζόμαστε στον οποιονδήποτε, συνειδητοποιώντας πως το κάναμε στο παρελθόν, μόνο και μόνο επειδή είχαμε κάποιο όφελος πάντα. (Συναισθηματικό, Υλικό, του Φαίνεσται…). Άρα, κοιτώντας όλα αυτά, είμαστε Ελεύθεροι, ακριβώς από όλα αυτά. Δεν βασιζόμαστε σε τίποτα που να έχει να κάνει με το οτιδήποτε έξω από τον Εαυτό μας. (Δηλαδή στον απατηλό κόσμο της Σκέψης).

Και το κυριότερο (που δεν ειπώθηκε), είναι πως λειτουργούμε στη στιγμή. Εκείνη την ώρα. «Στη βράση κολλάει το σίδερο» λέγανε οι παλιοί. Και όχι οργανώνοντας σχέδια δράσης. Πόση απώλεια Ενέργειας... Πόσο χάσιμο χρόνου... Πόση ταλαιπωρία… Όλα αυτά τα γλιτώνουμε. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Τι Ελευθερία…

Αφήνουμε, να γνωρίζει η ζωή για μας. Και έτσι, Είμαστε η Ζωή. Χωρίς να γνωρίζουμε το οτιδήποτε από πριν. Τίποτα. Γνωρίζουμε μόνο, ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ. Μέσα μας. Δεν αναλωνόμαστε σε περιουσίες, τίτλους, Εξωτερική ομορφιά, Επιτεύγματα, τα οποία μας «βγαίνει το λάδι» να τρέχουμε όλη μας τη ζωή να κυνηγάμε.

Κι αυτό, γιατί στη θέση του να μπορούμε να βλέπουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας, δεν υπάρχει, (διαπιστώνουμε), κάποιος που ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε. Ή κάτι που είμαστε. Είμαστε απλά, η Φύση μας… Χωρίς ταμπέλες και προσδιορισμούς.

Και φυσικά δεν δίνουμε χαρακτηριστικά, γιατί δεν μπορούμε στη φάση αυτή με τον τρόπο που νιώθουμε, να προσδώσουμε σε εμάς την οποιαδήποτε ικανότητα (ή ανικανότητα) η οποία θα μπορούσε να δηλώνει απόλυτα αυτό που θα ήταν ικανό να μας περιγράψει με σαφήνεια. Είμαστε, …..ο Κανένας. Και τίποτα δεν έχει σημασία. Και δεν γνωρίζουμε και τίποτα… Σημασία, έχει μόνο η Ταύτιση με τη Φύση μας. Πόση Ομορφιά. Πόσο Μεγαλείο. Και πόση Ελευθερία Θεέ μου…

Ελευθερία, την οποία δεν μας παρέχει κάποιος, ώστε να υπάρχει ποτέ περίπτωση να κόψει αυτή την παροχή. Ελευθερία, από την εξάλειψη των δικών μας περιορισμών. Των δικών μας δεσμεύσεων. Των δικών μας δεδομένων…

Γιατί το μόνο σίγουρο είναι η αλλαγή. Και το μόνο που μένει, (Αναλλοίωτο) με το πέρασμα του χρόνου, (με ότι κι αν έρχεται, ακόμα και τα πάντα να καταρρεύσουν γύρω μας), είναι ο Θησαυρός μέσα μας.

Γιατί με την προσωρινότητα των πάντων εδώ, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση, ότι σχέδια κι αν έχουμε, ότι προσπάθειες κι αν καταβάλουμε να βρούμε τη λεγόμενη ευτυχία, την οποία να μπορούμε να κρατήσουμε εμείς, ή να παραμείνει από μόνη της ως έχει… Λάμψεις, ευχάριστες είναι η ζωή μας. Αλλά όταν Είμαστε ο Εαυτός μας, τότε φαίνονται καθαρά όπως ακριβώς είναι αυτές οι λάμψεις: Πυροτεχνήματα, στον Ουρανό του Εαυτού μας που χάνονται, με Εμάς μόνο να παραμένουμε.

Οτιδήποτε λοιπόν εισέρχεται στην Αντίληψη μας, ΠΡΙΝ μπει η οποιαδήποτε σκέψη και λειτουργήσει αντί για μας, ας δούμε, αν Είμαστε παρόντες Εμείς, ή, οι ιδέες μας…

Αν μπει η Σκέψη, ας δούμε, τι σκεφτόμαστε, τι νιώθουμε…
Μόνο να δούμε.
Κι ας μείνουμε, σε αυτό που Βλέπει…

Εμείς, Είμαστε Αυτό που Βλέπει…