Δεν ονειρεύομαι κορυφές, αλλά δρόμους

 Το ρολόι δείχνει δώδεκα παρά δέκα. Κάθομαι στο γραφείο μου και κοιτώ έξω το δρόμο. Δε θέλει πάρα μόνο δέκα λεπτά, για να έρθει η επόμενη χρονιά. Αναρωτιέμαι τι έμαθα από αυτό το χρόνο που φεύγει; Τι μου άφησε και τι μου πήρε; Τότε αποφασίζω να ανοίξω το ημερολόγιο μου και να πω όλα αυτά που κρύβω. Θα προσπαθήσω να μην ωραιοποιήσω καταστάσεις και να μην παρασυρθώ από τα βεγγαλικά που θα φεγγοβολούν τον ουρανό.

Συνειδητοποίησα την ευλογία του καθρέφτη και της αλήθειας. Άμα κοιταχτείς μόνο στο καθρέφτη χωρίς δικαιολογίες, μπορείς να χτίσεις μια ουσιώδη ζωή. Να αντικρίσεις το πρόσωπο σου έτσι όπως ακριβώς είναι. Να μην διαχωρίσεις τις ουλές από τις όμορφες γωνίες σου. Όλα είσαι εσύ και θα τα κουβαλάς μέχρι το τέλος. Πρέπει να μάθεις να τα διαχειρίζεσαι ξέροντας πως το ένα κάποιες φορές θα νικάει το άλλο και πάλι από την αρχή. Για να έχεις αυτογνωσία, δεν αρκεί η ευφυΐα του καθενός. Αν δεν προσέξεις μερικές φορές, μπορεί να σε καταστρέψει. Δε πρέπει να κρύβεσαι από αυτό που είσαι αλλά να ξεγυμνώνεσαι θέλοντας να καταλάβεις αυτό που είσαι.

Πιστεύω πολύ στα λάθη και στις ήττες. Δεν υπάρχουν καταστροφικά λάθη, πάρα λανθασμένοι τρόποι προσέγγισης των λαθών μας. Κάθε καμένο χωράφι έχει ένα σπόρο που μπορεί να ανθίσει ένα όμορφο λουλούδι. Δεν πιστεύω τους εραστές που ικανοποιούν όλες τις γυναίκες, αλλά αυτούς που θέλουν να τις ικανοποιήσουν όλες ξέροντας πως σε κάποιες από αυτές, δε θα τα καταφέρουν. Αν δε πέσεις , δε θα μάθεις να σηκωθείς.

Έμαθα επίσης πως όλοι μικροαστοί αυτού του κόσμου κατάγονται από μια πατρίδα και αυτή λέγεται ησυχία. Και αυτός ο μικροαστός που με τρομάζει περισσότερο, είναι μέσα μου. Είναι ερωτευμένος με τον λήθαργο και δεν αποχωρίζεται εύκολα, τα λευκά σεντόνια της αγαπημένης του μητέρας.

Το πιο δύσκολο πράγμα σε αυτή τη ζωή, είναι να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Από κει ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Ο καθένας μας κουβαλάει ένα σταυρό τόσο βαρύ που δε του αφήνει περιθώρια να νιώσει το σώμα του, να ακούσει την ανάσα του, και να δαγκώσει τα χείλη του από χαρά ή λύπη.

Αυτό που δίνει νόημα στη ζωή, είναι η αφήγηση. Δεν είναι δυνατή οποιοδήποτε είδος αφήγησης αν δεν υπάρχει κάποιος δέκτης. Τι σημασία έχει, αν ποθείς μια γυναίκα και δεν είναι δίπλα σου ή πάνω σου, για να της εξομολογηθείς όλα σου τα συναισθήματα. Πόσοι σημαντικοί τελικά είναι άλλοι άνθρωποι στη ζωή μας. Τι θα ήμασταν άραγε χωρίς αυτούς;

Με τρομάζει πόσο ισχύ έχει ο θεσμός της οικογένειας. Από τη μια μπορεί να σου δώσει φτερά να πατάς κάθε σύννεφο και από την άλλη να σε ευνουχίσει τόσο πολύ που να μην έχεις κουράγιο ούτε τα σύννεφα να κοιτάξεις.

Tι είναι τελικά η ευτυχία; Είναι η ευτυχία να διεκδικείς τον πόθο σου και να προσπαθείς να κάνεις το φευγαλέο να κρατήσει λίγο παραπάνω από αυτό πού συνήθως συμβαίνει. Πρέπει να αισθάνεσαι μοναδικός που σου χαρίστηκε το δώρο της διεκδίκησης. Δε μπορούν όλοι να κολυμπήσουν στη θάλασσα και να νιώσουν τη δροσιά του νερού. Για αυτό κολύμπα όχι μόνο για σένα αλλά και για τους άλλους.

Τα βεγγαλικά άρχισαν να φωτίζουν τον ουρανό. Δεν έχω σκοπό να γράψω άλλο. Μια τελευταία φράση πριν σηκωθώ από το γραφείο. Δεν ονειρεύομαι πια κορυφές, αλλά δρόμους. Καλή χρονιά, σας είπα;