Ο ανθρώπος που μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο...

Υπάρχει μια παλιά Αγγλική παραβολή που υποστηρίζει ότι δεν μπορείς να μάθεις σε ένα γουρούνι να τραγουδάει. Αν επιμένεις τότε δυο πράγματα θα συμβούν. Θα χάσεις ανόητα τον χρόνο σου και θα ενοχλείς απίστευτα το γουρουνάκι. Και αυτό θα μείνει θυμωμένο με την απορία, «τι στο καλό ήθελε αυτό το γαϊδούρι από εμένα»;

Και μιλώντας για τα συμπαθή ζωάκια θυμήθηκα τις «Μεταμορφώσεις» του Απουλήιου. Την ιστορία που γράφτηκε τον 1ο μ.Χ αιώνα και μέσα από τις περιπέτειες ενός καθημερινού ανθρώπου που μεταμορφώθηκε σε γάιδαρο, μας διασώζει τις μοναδικές πληροφορίες για τα μυστήρια της Ίσιδας. Ο ήρωας της ιστορίας ζει παρασυρόμενος από τα πάθη του και κάποια μέρα βλέπει μια μάγισσα να χρησιμοποιεί μια αλοιφή και να μεταμορφώνεται σε κουκουβάγια, δηλαδή το σύμβολο της Σοφίας. Αρπάζει ο απαίδευτος φίλος μας το μαγικό μπουκάλι δοκιμάζει την αλοιφή και μεταμορφώνεται σε …έναν συμπαθέστατο γάιδαρο.

Από εκεί και πέρα η ζωή του εξελίσσεται σε μια συνεχή εναλλαγή αφεντάδων στους οποίους είναι υποχρεωμένος να υπακούει. Η σωτηρία θα έρθει μετά από πολλά βάσανα σε ένα όραμα. Η θεά Ισιδα τον καθοδηγεί σε μια περιοχή όπου γινόταν μια τελετή προς τιμήν της και εκεί σύμφωνα με την υπόδειξή της έπρεπε να φάει τριαντάφυλλα! Ένα γαϊδούρι βέβαια δεν είναι ευπρόσδεκτο σε έναν ιερό χώρο όμως ο φίλος μας βρίσκει θάρρος μέσα στην απόγνωση του και καταφέρνει να αρπάξει και να φάει μερικά από το στεφάνι που κρατά ένας ιερέας. Έτσι αξιώνεται να αποκτήσει πάλι την ανθρώπινη μορφή και γίνεται δεκτός στα μυστήρια της Ισιδας.
-------------------
Τι θέλει λοιπόν να πει ο ποιητής; Κατ αρχάς ας αφήνουμε στην ησυχία τους γύρω μας και μην τους ζαλίζουμε με ότι κατεβαίνει στην γκλάβα μας. Ο καθένας επιλέγει την καθημερινότητα του και δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που μπορεί να ορίσει τι είναι καλό ή κακό ακόμα και σε ένα τραγουδάκι, πόσο μάλλον σε μια ζωή. Οι υπόλοιποι ας αναρωτηθούμε ποιες από τις κινήσεις μας -άσχετο αν φαίνεται ότι έχουν ευγενή κίνητρα – είναι πράγματι προϊόν συνειδητής σκέψης ή αποτελέσματα των εντολών του κάθε αφέντη μας. Των ενστίκτων μας που τους ανήκουμε ολοκληρωτικά και μας οδηγούν ανελέητα κυριολεκτικά όπου θέλουν .

Από αυτούς τους αφέντες δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε δείχνοντας πίστη και υπακοή ούτε δουλεύοντας και μελετώντας σκληρά. Όλα αυτά είναι διαδικασίες για αφυπνίσουν τελικά την πραγματική θέληση σου ή την συνειδητότητα σου.
Μια έκλαμψη, ένα όραμα μπορεί τελικά ίσως να βοηθήσει όπως συνέβη στο γαϊδουράκι της ιστορίας μας. Όμως η τελική πράξη θέλει ενέργεια και δράση που μόνο δική μας μπορεί να είναι. Βοήθεια και υποστήριξη δεν μπορεί να υπάρξει από πουθενά γι αυτό και το όφελος ή και η απώλεια εξ ίσου σημαντικά και τα δυο θα είναι μόνον δικά μας.

Μα, μπορεί να πει κάποιος , το γαϊδούρι του μύθου άρπαξε τα ιερά τριαντάφυλλα δεν του τα έδωσαν ούτε τον προσκάλεσαν στην τελετή. Ανταμείβεται κάποιος για μια «άνομη» πράξη; Όχι βέβαια.

Πως και γιατί σχηματίζονται οι μαύροι κύκλοι στα μάτια

 Λένε ότι οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια σχηματίζονται εξαιτίας της κόπωσης ή όταν ξενυχτάμε.

Όντως η έντονη κούραση και οι συνήθειες του ύπνου επηρεάζουν την εμφάνιση των μαύρων κύκλων στα μάτια, ωστόσο τον πιο σημαντικό ρόλο παίζουν τα γονίδια.

Για να το πούμε απλά, οι μαύροι κύκλοι που εμφανίζονται στην περικογχική περιοχή είναι το αποτέλεσμα ενός λεπτού στρώματος στο δέρμα κάτω από τα μάτια, που δείχνει όλα αιμοφόρα τα αγγεία πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη περιοχή του σώματος.

Επιπλέον, καθώς γερνά κανείς η επιδερμίδα χάνει την ελαστικότητά της και την ικανότητα αναγέννησης, με αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη πιο λεπτή.

Γι’ αυτό πολλές φορές οι ηλικιωμένοι έχουν πιο έντονους μαύρους κύκλους, ανεξάρτητα από το πόσο κοιμούνται.

Το ίδιο ισχύει και για όσους έχουν γενετική προδιάθεση και διαθέτουν πιο λεπτό δέρμα κάτω από τα μάτια, αναφέρει δημοσίευμα της ιστοσελίδας Today I Found Out.

Ένας ακόμη παράγοντας που μπορεί να προκαλέσει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, είναι κάτι που είναι γνωστό ως περικογχική υπέρχρωση. Στην ουσία πρόκειται για μια κατάσταση που οδηγεί σε παραγωγή περισσότερης μελανίνης στο δέρμα κάτω από τα μάτια, με αποτέλεσμα να φαίνεται ότι έχουν πιο σκούρο χρώμα.

Η κατάσταση αυτή βέβαια επηρεάζει περισσότερο (ή τουλάχιστον είναι πιο εμφανής) ανθρώπους με πιο σκούρο δέρμα.

Για ποιο λόγο όμως λέγεται ότι οι μαύροι κύκλοι εμφανίζονται εξαιτίας έντονης κόπωσης;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό σχετίζεται με το πώς αντιδρά ο οργανισμός στα χαμηλά επίπεδα ενέργειας. Όταν το σώμα μας είναι κουρασμένο, παράγεται αυξημένη ποσότητα της χημικής ουσίας κορτιζόλης, προκειμένου να παρέχει στον οργανισμό την απαραίτητη ενέργεια για να παραμείνει ξύπνιος.

Η κορτιζόλη, μεταξύ άλλων, αυξάνει τη ροή του αίματος, με αποτέλεσμα τη διόγκωση των αγγείων (και αυτών που βρίσκονται κάτω από τα μάτια).

Όπως προαναφέρθηκε, οι μαύροι κύκλοι εμφανίζονται επειδή στην περιοχή αυτή γύρω από τα μάτια το δέρμα είναι πιο λεπτό. Επομένως, όταν διογκώνονται τα αγγεία λόγω της αυξημένης ροής του αίματος από την αυξημένη παραγωγή κορτιζόλης εξαιτίας της κόπωσης, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η κούραση έχει συνδεθεί με την εμφάνιση των μαύρων κύκλων.

Αφού λοιπόν για τα γονίδιά μας δε μπορούμε να κάνουμε κάτι, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να κοιμόμαστε τις ώρες που χρειάζεται ο οργανισμός μας για να ξεκουράζεται.

Υπάρχουν λέξεις που φέρνουν χαρά και διώχνουν το άγχος!

Σύμφωνα με τον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό [NLP] οι λέξεις επηρεάζουν τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά

Ποιες φράσεις είναι σημαντικές στη ζωή μας;
«Σήμερα ήταν μια καλή μέρα»: Αρκεί να το πεις έστω μια φορά για να δεις τη ζωή σου πιο αισιόδοξα.
«Καταλαβαίνω»: Πιο σημαντικό από το να έχεις πάντα δίκιο, είναι το να έχεις πάντα επίγνωση.
«Σ'αγαπώ»: Όλοι θέλουν κατά βάθος να το πουν και όλοι θέλουν να το ακούσουν.
«Σε εμπιστεύομαι»: Όλοι χρειαζόμαστε συμμάχους σε αυτή τη ζωή.
«Μπορώ και καλύτερα»: Μόλις το πεις, έχεις κάνει τη μισή διαδρομή για να το κάνεις και πραγματικότητα.
«Έκανα το καλύτερο που μπορούσα»: Αν όντως είναι αλήθεια, θα νιώσεις πολύ περήφανος για τον εαυτό σου και όσα κατάφερες.
«Συγχαρητήρια»: Αν το πεις χωρίς ίχνος ζήλιας, θα σε εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο.
«Συγγνώμη»: Είναι πολύ λυτρωτικό όταν το λες και το εννοείς.
«Πήρα μια απόφαση»: Η ευθύνη που εμπεριέχει αυτή η φράση, μετατρέπει οποιαδήποτε δραστηριότητα από αγγαρεία σε συνειδητή επιλογή.
«Δεν έχω τελειώσει»: Μόνο εσύ αποφασίζεις πότε ένα κεφάλαιο έχει κλείσει στη ζωή σου.
«Αρκετά!»: Χρειάζεται να ξέρεις που να βάζεις ο ίδιος τα όριά σου.
«Δεν είναι πολύ όμορφο;»: Όσο περισσότερο παρατηρείς την ομορφιά του κόσμου που σε περιβάλλει, τόσο πιο ευτυχισμένος νιώθεις.
«Είσαι καταπληκτικός»: Άσε τον εαυτό σου να νιώσει θαυμασμό για κάποιον άλλο και θα νιώσεις πολύ πιο δυνατός.
 «Πιστεύω σε αυτό»: Είτε πρόκειται για το θεό, είτε για μια απλή ιδέα, πρέπει να δείξεις πίστη σε κάτι στη ζωή σου.
 «Δεν ξέρω πως να το κάνω»: Καλύτερα να παραδεχτείς την άγνοιά σου για κάτι και να μάθεις, παρά να προσποιηθείς ότι γνωρίζεις.
 «Σε ευχαριστώ που βοήθησες να γίνει πραγματικότητα αυτό»: Γιατί κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του σε αυτή τη ζωή και χρειάζεται να δείχνει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που τον βοηθούν.
Πώς, όμως, μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα το άγχος; Τι πρέπει να αποφύγουμε;
«Αποφύγετε:
-  να κριτικάρετε και να κατηγορείτε τον εαυτό σας για ό,τι συμβαίνει,
-  να έχετε τύψεις γιατί δεν ανταποκριθήκατε σ' αυτό που περίμεναν οι άλλοι,
-  να έχετε αυξημένες προσδοκίες για τον εαυτό σας και τους άλλους
-  και να 'εκφράζεστε' αρνητικά» 
Για την αποφυγή του άγχους θα πρέπει κανείς να αλλάξει τρόπο σκέψης, να κάνει αυτοδιάλογο, να νιώθει ευτυχής με όσα έχει καταφέρει, να παίρνει βαθιές αναπνοές και να βάλει δραστηριότητα και κίνηση στη ζωή του.

«Αποφύγετε να χρησιμοποιείτε αρνητικά μόρια, όπως 'μην' ή 'δεν', και λέξεις με αρνητική χροιά, όπως το 'πρέπει'. Οι σκέψεις σας συνδέονται άμεσα και επηρεάζουν τα συναισθήματά σας και τη συμπεριφορά σας. Μιλήστε στον εαυτό σας είτε εξωτερικά, δηλαδή φωναχτά, είτε εσωτερικά, δηλαδή από μέσα σας, προσπαθώντας να τον χαλαρώσετε και να τον αποπροσανατολίσετε από αρνητικές σκέψεις. Βρείτε αφορμές να γελάσετε ή παρακολουθήστε κάποιο πρόγραμμα στην τηλεόραση που σας κάνει να γελάτε. Αυτομάτως πηγαίνει το μήνυμα στον εγκέφαλο ότι είστε καλά. Θυμηθείτε να παίρνετε βαθιές αναπνοές, εκπνέοντας προς τα έξω κι έχοντας στο μυαλό σας μια όμορφη σκέψη ή εικόνα. Και, φυσικά, γυμναστείτε ή βάλτε κάποια δραστηριότητα και κίνηση στη ζωή σας. 

Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε Τώρα!

WE WANT THE WORLD AND WE WANT IT NOW!
                                                        Jim Morrison

Οργισμένοι «επαναστάτες» τότε, για πολλούς και ίσως απροσδιόριστους λόγους…πολύ πιο νοήμονες, με πολύ περισσότερη γνώση για μας και τον κόσμο μας και σίγουρα με πιο σαφείς και ξεκάθαρους λόγους σήμερα …

«μιλάμε για μια εντελώς διαφορετική Επανάσταση, για μια Επανάσταση η οποία μεταμορφώνει ριζικά, βαθειά, την ψυχολογική δομή του ανθρώπου…»
Τζ. Κρισναμούρτι

…και την ίδια στιγμή της κοινωνίας μας…αυτής της βάρβαρης και απολίτιστης ακόμα κοινωνίας μας…
Αν θέλουμε αληθινά μια τέτοια ριζική Επανάσταση πρέπει να είμαστε πολύ ξεκάθαροι
«Εμείς είμαστε ο κόσμος και ο κόσμος εμείς…η αλλαγή που θέλουμε έχει αξία και ουσία αν συμβεί παράλληλα τόσο στις δομές της κοινωνίας όσο και τις δικές μας δομές, ως άτομα που διαμορφώνουν τις κοινωνικές σχέσεις»

…ορίζουμε λοιπόν σήμερα τον κόσμο που θέλουμε να ζούμε εμείς και τα παιδιά μας:

Θέλουμε ένα κόσμο ενωμένο και συνεργαζόμενο που μέσα του θα εκπληρώνονται οι ανάγκες και τα όνειρα όλων!
Όλα είναι ΕΝΑ στο σύμπαν, κι εμείς σαν είδος, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, στους ίδιους φυσικούς και συμπαντικούς νόμους υπαγόμαστε…όπως όλα…
Όλα όσα μας έμαθαν για ιδεολογικές και ένα σωρό άλλες διαφορές μεταξύ μας, ήταν ψέματα και χωρίς καμία ουσία. Μας διαμόρφωσαν έτσι για να εξυπηρετούν πάντα τους διεφθαρμένους και ανήθικους σκοπούς τους, για να μας ελέγχουν, να μας χειραγωγούν και να μας κατευθύνουν σε αυτά που εκείνοι πάντα ήθελαν και πάνω απ όλα για να μας έχουν διχασμένους και αντίπαλους.
Πέρα από τις ό,ποιες επιφανειακές ατομικές διαφορές μας, τις ικανότητες και τις προτιμήσεις, η χαρά κι ο πόνος, η αγάπη και ο φόβος, η θλίψη και η μοναξιά, η ανάγκη για τροφή, νερό, περίθαλψη, ασφάλεια και καθαρό αέρα είναι οι ίδιες ακριβώς για όλους τους ανθρώπους πάνω σε αυτή την γη.
Οι μεταξύ μας «διαφορές» είναι όλες κατασκευασμένες και προκύπτουν από τις δικές μας κατανοήσεις, τις λανθάνουσες αξίες μας και το βάρβαρο κοινωνικό μας περιβάλλον.
Θέλουμε λοιπόν σήμερα ένα κόσμο που ενωμένος θα συνεργάζεται για το κοινό καλό και όχι ένα κόσμο κομματιασμένο που ανταγωνίζεται με μόνο στόχο προσωπικά και περιορισμένα συμφέροντα.
Θέλουμε έναν κόσμο με την οπτική του Εμείς και όχι του Εγώ.
Θέλουμε επίσης ένα κόσμο που τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα είναι απλές διακηρύξεις επάνω σε λευκά χαρτιά αλλά τρόπος ζωής όλων.

Θέλουμε ένα κόσμο βιώσιμο και σύμφωνο με τις σύγχρονες πραγματικές μας δυνατότητες!

Δεν θέλουμε ένα κόσμο λίγο καλύτερο απ αυτόν που ζούμε, ένα κόσμο με λιγότερη βία, λιγότερη διαφθορά, λιγότερες ανισότητες, λιγότερη φτώχεια, λιγότερη αδικία…
Δεν θέλουμε ένα κόσμο που θα ονειρευόμαστε το αυτονόητο και οι ζωές όλων μας θα σπαταλιούνται ελπίζοντας σ ένα καλύτερο μα ακαθόριστο και αόριστο μέλλον…
Το πέρασμά μας από τη ζωή είναι τόσο σύντομο για να το σπαταλάμε τόσο φτηνά…
Θέλουμε απλά και ξεκάθαρα τον καλύτερο δυνατό κόσμο ΣΗΜΕΡΑ, έναν κόσμο που να σχεδιάζει το μέλλον των επόμενων γενεών ΣΗΜΕΡΑ, με βάση ό,τι καλύτερο διαθέτουμε από γνώσεις, πόρους, επιστήμες και τεχνολογία…
Δεν μπορεί να υπάρχει και δεν αποδεχόμαστε πλέον καμία λογική εξήγηση, στο γεγονός ότι η τεχνολογία και οι επιστήμες μας έχουν καταφέρει ασύλληπτα «θαύματα» στην έρευνα και την εφαρμογή και την ίδια στιγμή οι μισοί κάτοικοι του πλανήτη μας πεινάνε, δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό και ζουν κάτω απόαπίστευτα άθλιες συνθήκες.
Είναι γεγονός απολύτως ασύμβατο και απαράδεκτο!
Οι επιστήμες και οι τεχνολογίες οφείλουν να υπάρχουν για να εξυπηρετούν το κοινό καλό και το υψηλό βιοτικό επίπεδο όλων των ανθρώπων και όχι να είναι, όπως σήμερα, στην υπηρεσία των διεφθαρμένων κυβερνήσεων, των πολεμικών βιομηχανιών και των στρατιωτικών υπηρεσιών. Το 70% των επιστημόνων σήμερα εργάζεται για τους παραπάνω λόγους.

Θέλουμε ένα κόσμο χωρίς πολέμους, βία και εγκληματικότητα!
Τα φαινόμενα αυτά που εξαφάνισαν και εξαφανίζουν άδικα γενιές και γενιές αθώων ανθρώπων καλλιεργούνται και υποστηρίζονται από τα ανόητα και άρρωστα μυαλά μιας μικρής διεθνούς ελίτ που έχει κάνει τη βαρβαρότητα επιχείρηση κερδίζοντας αμέτρητα χρηματικά ποσά μέσα από τις πολεμικές βιομηχανίες και τους κολοσσιαίους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς που τους ανήκουν.
Σπέρνουν αντιπαλότητες και κατασκευασμένες διαφορές στους λαούς (όπως αναφέρθηκε και παραπάνω…) οδηγώντας τους σε αιματηρές και ανόητες συγκρούσεις.
Οι δυό παγκόσμιοι πόλεμοι είναι το καλύτερο παράδειγμα…προς αποφυγήν…
Οι παγκόσμιοι «ειρηνευτικοί» οργανισμοί που δημιουργήθηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι απλές μαριονέτες που υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών.

Θέλουμε ένα κόσμο που δεν θα χρειάζεται άλλο πια να πληρώνουμε χρήματα για να ζούμε!
Θέλουμε ένα κόσμο αφθονίας και πρόσβασης όλων σε όλα, ένα κόσμο χωρίς την ανάγκη της ατομικής ιδιοκτησίας και της συγκέντρωσης «πλούτου».
Είναι ανόητο πια να νομίζουμε ότι μας ανήκει κάτι από τη γη, το φυσικό περιβάλλον, τους πόρους κλπ …
Δεν είμαστε ούτε κυρίαρχοι ούτε ιδιοκτήτες του πλανήτη…είμαστε μέρος του…και μάλιστα το πιο νοήμων είδος του, γεγονός που μας καθιστά σχεδόν απόλυτα υπεύθυνους γι αυτόν.
Η «ανάγκη» της ιδιοκτησίας είναι αποτέλεσμα μιας κοινωνίας άδικης και άνισης, μια κοινωνίας φόβου και στέρησης, τεχνητής κυρίως στέρησης, αγαθών και πόρων.
Οι φυσικοί πόροι της γης πρέπει να αποτελούν κοινή παγκόσμια κληρονομιά όλου του ανθρώπινου είδους και όχι επιχειρήσεων, κυβερνήσεων και κρατών…
Θέλουμε ένα κόσμο χωρίς χρήματα ή οποιοδήποτε άλλο παρόμοιο μέσο πρόσβασης σε όσα έχουμε ανάγκη, γιατί πολύ απλά αυτά που έχουμε ανάγκη υπάρχουν και φτάνουν για όλους μας.
Η γη μας διαθέτει και αναπαράγει όλα όσα χρειαζόμαστε σαν είδος για την ασφαλή επιβίωσή μας.
Από αυτό το δεδομένο και μετά όλα τα άλλα είναι θέματα ηθικής, δίκαιου, τρόπων παραγωγής και διανομής, έχουν δηλαδή να κάνουν με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι αυτά που έχεις.
Έχουν να κάνουν με το Οικονομικό μοντέλο που χρησιμοποιείς.
Αν έχεις όσα χρειάζεσαι και θέλεις πραγματικά ένα κόσμο δίκαιο και αυτάρκη, τότε χρειάζεσαι μόνο ένα δίκαιο τρόπο, ένα δίκαιο Οικονομικό μοντέλο να τα κατανείμεις…και το μόνο βέβαιο πια είναι ότι το χρηματοπιστωτικό οικονομικό μοντέλο δεν είναι το καλύτερο και δικαιότερο…γιατί πολύ απλά δεν έχει σχεδιαστεί για να καλύπτει τις ανάγκες όλων των ανθρώπων της γης, γιατί πολύ απλά σχεδιάστηκε σε εποχές πραγματικής στέρησης των αγαθών και πραγματικής έλλειψης τεχνολογικών δυνατοτήτων.
Το χρηματοπιστωτικό Οικονομικό μοντέλο «πάσχει» από τη δομή του και όχι βέβαια από την κακή του διαχείριση.
Το χρηματικό οικονομικό μοντέλο είναι πλέον απόλυτα άχρηστο και αναποτελεσματικό γιατί σήμερα η κοινωνία μας, με τη χρήση των επιστημών και της τεχνολογίας, έχει πια τη δυνατότητα να παράξει αφθονία για όλους. Το χρηματικό μοντέλο συντηρεί πλέον μονάχα τις ανισότητες και τις αδικίες και ευθύνεται σχεδόν απόλυτα για τη βάρβαρη εικόνα του κόσμου μας.
Μέσα σ ένα κοινωνικό περιβάλλον που οι άνθρωποι είναι αναγκασμένοι να ανταγωνίζονται για να έχουν όσα χρειάζονται γεννιούνται λανθασμένες αξίες και απ αυτές τεράστια κοινωνικά προβλήματα.
Οι τεχνητές στερήσεις αγαθών, η υπολογισμένα μικρή διάρκεια ζωής όλων των προϊόντων, η υπερκατανάλωση, η αλόγιστη παραγωγή άχρηστων πραγμάτων, η εξάντληση των φυσικών πόρων, τα σκουπίδια, η διαφθορά, η διαστρωμάτωση, η βία και οι πόλεμοι…είναι όλα απόλυτα συνδεδεμένα με το χρηματοπιστωτικό μοντέλο.
Η Οικονομία του χρήματος, πέρα από όλα τα άλλα, είναι απίστευτα σπάταλη γιατί βασίζεται στην χωρίς όρια κατανάλωση των πάντων.

Το χρήμα ευθύνεται για τη διαφθορά και την ανηθικότητα της κοινωνίας μας.
Η ηθική και το χρήμα είναι έννοιες ασύμβατες.

Το μόνο και αυτονόητο Οικονομικό μοντέλο για τη δίκαιη διαχείριση όλων των πόρων και των αγαθών είναι αυτό που βασίζεται στους υπάρχοντες πόρους, τις δικές μας δυνατότητες και επιλογές και φυσικά τη φέρουσα ικανότητα της γης (Resource Based Economy).

Θέλουμε ένα κόσμο χωρίς πολιτικούς, κόμματα και κάθε λογής σωτήρες!
Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη να τους εξουσιάζουν άλλοι…
…τόσο ο εξουσιαστής όσο και ο εξουσιαζόμενος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μιας άρρωστης και ανήθικης κοινωνικής συμπεριφοράς.
Ο τρόπος διακυβέρνησης των ανθρώπων από τους πολιτικούς δεν έλυσε ουσιαστικά ποτέ τα κοινωνικά προβλήματα και δεν βοήθησε ολόκληρη την ανθρωπότητα να προοδεύσει πραγματικά.
Αντίθετα οδήγησε τις κοινωνίες και τα κράτη σε αιματηρούς πολέμους και μίση.
Πολέμους ακόμα και εμφύλιους όπου η τυφλή πίστη και υπακοή σε ηγέτες και ανόητες ιδέες παραμέρισε κάθε ανθρώπινη αξία.
Ο κόσμος μας μέχρι και σήμερα κυριαρχείται από μια μικρή συγκεκριμένη ελίτ η οποία έχει στην κατοχή της όλους τους φυσικούς πόρους και όλους τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς.
Οι κυβερνήσεις και οι πολιτικοί είναι η κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που ξεπουλημένοι στα συμφέροντα αυτής της ελίτ συντηρούν το κοινωνικό κατεστημένο και τα προβλήματα.
Οι πολιτικοί είναι τα τσομπανόσκυλα που βάζουν τα πρόβατα στο μαντρί για να γίνουν θυσία στα συμφέροντα και το βωμό των τσομπάνηδων…
Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την έννοια της Δημοκρατίας, αποκλειστικά και μόνο για να παραπλανούν τους πολίτες και να τους κάνουν να πιστεύουν ότι έχουν επιλογές, να πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα καταφέρουν ίσως να ζήσουν αυτή την κατάσταση δικαίου της δημοκρατίας αλλάζοντας κόμματα, κυβερνήσεις, υπουργούς κλπ
Και ενώ οι πολίτες ονειρεύονται τη Δημοκρατία οι πολιτικοί, χρησιμοποιώντας ένα σωρό ανήθικες μεθόδους επικοινωνίας και πάνω απ όλα το φόβο, επιβάλλουν όλα αυτά που θέλουν.
Μέσα σ ένα κοινωνικό περιβάλλον ελεύθερης πρόσβασης, αφθονίας και αυτάρκειας οι άνθρωποι δεν χρειάζονται κανέναν να τους κατευθύνει… μπορούν να είναι αυτοδιαχειριζόμενα και ηθικά πλάσματα που συνεργάζονται μονάχα για το κοινό καλό…οι συγκρούσεις δεν έχουν κανένα πια πραγματικό κίνητρο και νόημα.

«Σ έναν κόσμο πραγματικά ελεύθερο δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου λέει ότι είσαι ελεύθερος» Ζακ Φρέσκο

Θέλουμε ένα κόσμο προσανατολισμένο στο να λύνει και όχι να δημιουργεί συνεχώς νέα προβλήματα!
Ένας κόσμος που είναι προσανατολισμένος στις υλικές απολαύσεις και τα υλικά αγαθά, τον ατομισμό, τα προσωπικά συμφέροντα και τον ιδιωτικό πλούτο, είναι ένας κόσμος πάντα ανταγωνιστικός και έτσι ένας κόσμος που δημιουργεί συνεχώς κοινωνικά προβλήματα και διαφορές, είναι ένας κόσμος που δεν έχει μάθει να γεφυρώνει σχέσεις και να λύνει τα προβλήματά του ειρηνικά.
Εμείς θέλουμε ένα κόσμο που να είναι προσανατολισμένος στις τέχνες και τα γράμματα, τις επιστήμες και την έρευνα και πάνω απ όλα στις πραγματικές πανανθρώπινες αξίες και την αλληλεγγύη.
Θέλουμε ένα κόσμο όπου όλοι οι άνθρωποι θα έχουν τη δυνατότητα να εκφράζουν και να εκπληρώνουν τα ταλέντα, τις ικανότητες και τη δημιουργική τους φαντασία, γιατί έτσι μόνο θα είναι χρήσιμοι με το έργο τους και στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Για να γίνει αυτό απαιτείται σωστή μόρφωση και παιδεία (και όχι εκπαίδευση, τα ζώα εκπαιδεύονται…), χρειάζονται σωστές βάσεις πάνω στις οποίες θα αναπτυχθούν και θα καλλιεργηθούν οι πανανθρώπινες αξίες…
Τα μέχρι σήμερα παιδαγωγικά μοντέλα αλλά και ολόκληρη η κοινωνία, επέβαλλαν στα νέα παιδιά την υπακοή και την προσαρμογή στα ήδη υπάρχοντα πρότυπα, τις παραδόσεις.
Τα παιδιά μας αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη είναι να εξερευνούν τον κόσμο τους ελεύθερα και να μαθαίνουν, η ανθρώπινη περιέργεια και ο πειραματισμός οδήγησαν το είδος μας στα μεγάλα του επιτεύγματα.
Τα παιδιά όλου του κόσμου έχουν ανάγκη από τη φροντίδα μας κι ένα ασφαλές και αυτάρκες περιβάλλον.

Θέλουμε έναν κόσμο αληθινό και όχι ψεύτικο!
Η αλήθεια υπάρχει, το ψέμα κατασκευάζεται κι εμείς όλοι κουραστήκαμε από μια ζωή μέσα στο ψέμα!
Θέλουμε ένα κόσμο που ν ανακαλύπτει την αληθινή αγάπη και όχι ένα κόσμο βυθισμένο στα σκοτάδια του φόβου και της άγνοιας!!!

Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε Τώρα!

Όλα στη ζωή, είναι πολύ λίγα

Όλα στη ζωή, εκτός από πολύ λίγα, είναι από δεύτερο, τρίτο ή και τέταρτο χέρι: οι θεοί, η ποίηση, η πολιτική, η μουσική, κι έτσι η ζωή μας είναι άδεια. Καθώς είναι άδεια, προσπαθούμε να τη γεμίσουμε με μουσική, με θεούς, με έρωτα, με διάφορες μορφές φυγής, κι αυτό το ίδιο το γέμισμα είναι και το άδειασμα. Αλλά η ομορφιά δεν μπορεί ν’ αγοραστεί. Είναι τόσο λίγοι εκείνοι που θέλουν ομορφιά, ενώ οι άνθρωποι ικανοποιούνται με πράγματα από δεύτερο χέρι. Η μόνη πραγματική επανάσταση είναι να τα πετάξεις όλα μακριά και μόνον τότε θα υπάρχει η δημιουργικότητα της αλήθειας.

Είναι παράξενο το πόσο επιμένει ο άνθρωπος στη συνέχιση όλων των πραγμάτων: των σχέσεων, της παράδοσης, της θρησκείας, της τέχνης. Δεν υπάρχει ένα σταμάτημα κι ύστερα μια καινούργια αρχή. Αν ο άνθρωπος δεν είχε βιβλία, αρχηγούς, κανέναν ν’ αντιγράψει, κανέναν ν’ ακολουθήσει, να παραδειγματιστεί, αν ήταν τελείως μόνος, ξεγυμνωμένος από κάθε γνώση του, θα ‘πρεπε να ξαναπιάσει τα πράγματα από την αρχή. Εννοείται ότι αυτό το πλήρες ξεγύμνωμα του εαυτού του, θα πρέπει να το κάνει κανείς εντελώς και ολοκληρωτικά αυθόρμητα και με τη θέλησή του, αλλιώς θα τρελαθεί, θα σπρώξει τον εαυτό του σε κάποιο είδος νεύρωσης. Επειδή, καθώς φαίνεται, είναι πολύ λίγοι ικανοί γι’ αυτή την πλήρη μοναχικότητα, ο κόσμος συνεχίζει την ίδια παράδοση -στην τέχνη, στη μουσική, στην πολιτική, στους θεούς- που φέρνει αδιάκοπα δυστυχία.
Αυτό είναι που συμβαίνει στον κόσμο στις μέρες μας. Δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο, υπάρχουν μόνον αντιθέσεις και κόντρα-αντιθέσεις. Στη θρησκεία συνεχίζει το παλιό μοντέλο, φόβος και δόγμα· στην τέχνη η προσπάθεια για να βρεθεί κάτι καινούργιο. Αλλά ο νους δεν είναι καινούργιος, είναι ο ίδιος γερασμένος νους ‑κυριαρχημένος από την παράδοση, το φόβο, τη γνώση και τις εμπειρίες- που προσπαθεί να βρει το καινούργιο. Και είναι ο ίδιος ο νους που πρέπει, ν’ απογυμνώσει μόνος του τον εαυτό του ολοκληρωτικά, για να υπάρξει το καινούργιο. Αυτό είναι πραγματική επανάσταση.

Κρισναμούρτι

Πόσες φορές θα πεθάνεις σήμερα;

Φοβάσαι ότι τα χειρότερα δεν έχουν έρθει;
Φοβάσαι το αύριο;
Φοβάσαι ότι είσαι ανήμπορος να υποστηρίξεις τον εαυτό σου;

Γιατί;

Πώς γίνεται να κυκλοφορούν τόσες πολλές αρνητικές σκέψεις στο μυαλό μας; Ναι, περνάμε δύσκολα, πολύ δύσκολα. Ναι, μας κάνουν πόλεμο, τον χειρότερο ψυχολογικό πόλεμο, το βασανιστήριο της σταγόνας...

Όμως είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Γιατί πέφτουμε θύματα της σταγόνας;

Έχουμε αντισταθεί σε ποτάμια, σε θάλασσες, σε ωκεανούς!
Μεγάλες αυτοκρατορίες υποκλίθηκαν στην ανδρεία των Ελλήνων ανά τους αιώνες.
Τόσο λίγοι κατάφερναν τόσο πολλά...

Και τώρα; Θα τους αφήσουμε τόσο εύκολα να νικήσουν;

Ο πόλεμός τους είναι γελοίος, με το βασανιστήριο της σταγόνας δεν πνίγηκε κανείς! Πνίγηκε;Αν σε κάνουν να πιστέψεις ότι πνίγηκες, όμως, τότε έχασες.
Και έχασες εύκολα. Και θα γελάνε μαζί μας για τους επόμενους αιώνες…

ΜΗ το κάνεις αυτό!
ΜΗΝ πεθαίνεις κάθε μέρα!
Σήμερα ζεις. Αύριο θα ζεις και το ξέρεις. Το ξέρεις γιατί έτσι γίνεται από τότε που γεννήθηκες. Κάθε μέρα ξυπνάς ζωντανός. Αύριο θα ζεις.

Δεν φταις εσύ που σε έκαναν να πιστέψεις ότι πεθαίνεις. Μην πέσεις στη δεύτερη παγίδα, δε φταις εσύ. Σε εκπαίδευαν από μικρό. Σε έκαναν να ξεχάσεις τα διδάγματα των αρχαίων ελλήνων. Η Αφροδίτη, κλεισμένη στο μουσείο, σου δίνει τη λύση:

Με την ΠΑΝΤΟΦΛΑ! Ρίξε παντοφλιά στον τραγόμορφο, στην αρνητική σκέψη! Ναι, είναι αστείο, αλλά δεν ντρέπονταν να το διδάξουν γιατί είναι Αλήθεια ό,τι πιάνει!

Όλα είναι στο μυαλό.
Ο Μ. Αλέξανδρος πόσες φορές πέθανε στο μυαλό του; Καμία.
Ο Μ. Αλέξανδρος πόσες φορές πέθανε; Καμία! Τον ξέρουν σε όλο τον κόσμο ακόμη...

Βασανιστήριο της σταγόνας αυτοί;

Σαμπουάν εγώ. Ρίξτε σταγόνες, ρίξτε. Όσο πιο πολλές τόσο καλύτερο το μπανάκι μου...

Είναι τόσο απλό! Χαρείτε και σπάστε τους τα νεύρα!

Χαρείτε που είστε Έλληνες!

Νέες ράτσες ανθρώπων

 
Ένα άρθρο σοκ από το Νational Geographic

Παρτηρείται, λευκότερο δέρμα, ανοιχτόχρωμα μαλλιά και μια ριζική αλλαγή των χαρακτηριστικών.
Νέες ράτσες ανθρώπων δημιουργούνται στην Αμερική, την πιο πολυεθνική χώρα στον κόσμο και οι αλλαγές αυτές σφραγίζουν τον αιώνα μας…. συμφωνα με την Lise Funderburg το Νational Geographic και το σχετικό άρθρο της σε αυτό.

Ο Martin Seller Μάρτιν Σέλλερ, είναι ένας Γερμανός φωτογράφος που ζει στις ΗΠΑ, διάσημος γιατί φωτογραφίζει όλα τα πρόσωπα με τον ίδιο τρόπο, είτε είναι διάσημοι είτε όχι!

Μια σειρά φωτογραφιών του, με τίτλο «Μιγάδες»,
θα μείνει στην ιστορία. Το περιοδικό Νational Geographic βασίστηκε πάνω σε αυτές τις φωτογραφίες
για να αποδείξει ότι οι άνθρωποι στην Αμερική είναι όλο και λιγότερο μαύροι, ή άσπροι ή ισπανογενείς…
Η αρθρογράφος αυτού του συγκλονιστικού ντοκουμέντου αναφέρει ότι «από το 2000, το γραφείο γεννήσεων των ΗΠΑ επιτρέπει στους κατοίκους να αναφέρουν πάνω από μια «ράτσα».
Αυτή η πολυφυλετική επιλογή ώθησε 32% των κατοίκων των ΗΠΑ να δηλώσουν τα νέα τους στοιχεία. Ετσι, στη γλώσσα της χώρας μπαίνουν σιγά σιγά νέοι όροι όπως «Blackanese», «Chicanese», «Korgentinian» ή «Filatino» που περιγράφουν πολλές προσμίξεις φυλετικές στο ίδιο πρόσωπο.
Σύμφωνα με το άρθρο, ένας άνδρας 34 ετών, με καταγωγή από γονείς Εσκιμώο και Εβραίο αυτοαποκαλείται «Juskimo». Ενας άλλος, αφροαμερικανός και Μεξικανός χρησιμοποιεί τον νεολογισμό «Blacksican » δηλαδή μαύρος Μεξικανός.

Το περιοδικό καταλήγει στο συμπέρασμα ότι στις ΗΠΑ επιτελείται τα τελευταία χρόνια μια πραγματικά κατακλυσμιαία αλλαγή φυλών, ενώ ως το 1960 το 99% των Αμερικανών ήταν μαύροι ή λευκοί.

Ο φόβος και η ελπίδα είναι ένα

«Αν και φαίνεται πως διαφέρουν, ο φόβος και η ελπίδα είναι ενωμένα. Όπως ακριβώς η ίδια αλυσίδα ενώνει και τον κατάδικο και το φύλακα, έτσι και αυτά μολονότι είναι ανόμοια, βαδίζουν μαζί: την ελπίδα ακολουθεί ο φόβος.
Και δεν παραξενεύομαι που βαδίζουν έτσι και τα δύο είναι στοιχεία μιας ψυχής μετέωρης, μιας ψυχής ανήσυχης από την προσδοκία του μέλλοντος.
Και των δύο η σπουδαιότερη αιτία είναι το ότι δεν προσαρμοζόμαστε στο παρόν αλλά στέλνουμε τη σκέψη μας στο μακρινό μέλλον»

Σενέκας, Epist. ad Luc. 1,5,7-8

Ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος

Human resources το λένε οι αγγλοσάξωνες. Ανθρώπινοι πόροι. Κυνισμός μαζί και ακριβολογία. Ο άνθρωπος είναι πόρος. Με την οικονομική έννοια. Μάλιστα είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος. Χωρίς την παρέμβαση του ανθρώπου κανένας φυσικός πόρος δεν μπορεί να έχει ή να αποκτήσει αξία.
Ο άνθρωπος και η ανθρώπινη εργασία είναι ο απαραίτητος όρος και ο καταλύτης που μεταμορφώνει τους φυσικούς πόρους, όπως τα μεταλλεύματα και τα ορυκτά, τα χωράφια και τις σοδειές, την ξυλεία των δασών, το νερό των ποταμών, την πέτρα την ίδια, σε κάτι με αξία. Σε πλούτο. Οι πόλεμοι, μικροί και μεγάλοι, δεν γίνονται μόνο για τους φυσικούς πόρους. Γίνονται βασικά για την κυριαρχία πάνω σε μεγάλους πληθυσμούς ανθρώπων. Ουσιαστικά όλη η παγκόσμια διαμάχη ιστορικά έχει μία και μόνη επιδίωξη. Την κυριαρχία επί ανθρώπων.
Όλα τα άλλα είναι άχρηστα και ασήμαντα χωρίς τους ανθρώπους που μεταβάλλουν την πέτρα ή το ορυκτό σε κάτι χρήσιμο. Σε αξία και πλούτο. Το ίδιο το χρήμα, ιδίως στις νεότερες μεταλλάξεις του σε ένα απλό χαρτονόμισμα χωρίς αντίκρυσμα σε κάτι άλλο, έχει ελάχιστη αξία χωρίς ανθρώπους που να μοχθούν για να δώσουν πραγματική αξία σε φυσικούς πόρους. Για τον λόγο αυτό, στο παγκόσμιο σύστημα, το χρήμα είναι κάτι που έρχεται δεύτερο. Το πρωτεύον είναι η κυριαρχία. Ο έλεγχος. Ο έλεγχος μεγάλων πληθυσμών. Διότι μόνο ο άνθρωπος είναι ο απόλυτος οικονομικός πόρος.
Αυτό που λέμε κράτος, με την σύγχρονη αλλά και την πολύ παλιά του έννοια, δεν είναι παρά ένας μηχανισμός εξουσίας στον οποίο ανήκουν οι άνθρωποι που κατοικούν μια συγκεκριμένη περιοχή. Το κράτος χρειάζεται ανθρώπους να το υπακούν. Υπηκόους. Οι άνθρωποι παράγουν τον πλούτο που το κράτος συλλέγει και διανέμει σύμφωνα με δικά του κριτήρια και λογικές. Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορούμε να δούμε το κράτος, από το πρώτο και αρχέγονο μεγάλο γεωργικό κράτος της αρχαιότητας ως το σύγχρονο κράτος, ως ένα αγρόκτημα εκτροφής ανθρώπων. Σαν την “Φάρμα των ζώων” του Τζωρτζ Οργουελ. Τα αγροκτήματα και οι φάρμες έχουν βέβαια ιδιοκτήτες. Το ίδιο και το κράτος. Εχει και αυτό ιδιοκτήτες. Το σύγχρονο κράτος δεν είναι μια κοινωνικοποιημένη ιδιοκτησία φυσικά.
Ιστορικά ο άνθρωπος ως οικονομικός πόρος και η σχέση του με την παραγωγή δεν παρέμεινε βέβαια σταθερή και χωρίς αλλαγές. Ούτε οι μορφές συλλογής του παραγόμενου πλούτου. Αυτό που παρέμεινε ίδιο είναι η διανομή του πλούτου. Τον πλούτο που παράγει ο άνθρωπος ως οικονομικός πόρος βασικά νέμονται οι ιδιοκτήτες του κράτους και οι βοηθοί τους. Οι ιδιοκτήτες του κράτους δεν είναι αναγκαστικά και οι κυβερνήτες του. Συχνά παραχωρούν αυτή την κοπιαστική και δευτερεύουσα εργασία σε πρόθυμους υπαλλήλους τους.
Αρχικά οι περισσότεροι ανθρώπινοι πόροι, οι άνθρωποι, ήταν δούλοι. Πρόσωπα χωρίς καμία ελευθερία. Με ιδιοκτήτη. Ο οποίος είχε σε κάποιες περιπτώσεις δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στους δούλους του. Οι δούλοι αυτοί, στα μεγάλα κράτη της αρχαιότητας αλλά και στην προχωρημένη αυτοκρατορική εποχή αγοράζονταν και πωλούνταν σε μεγάλες ποσότητες. Στην Μεσόγειο υπήρχαν τεράστιες υπεραγορές δούλων.
Υπήρχε όμως πάντα ένα πρόβλημα. Η απόδοση των δούλων. Οι δούλοι δεν είχαν κάποιο σοβαρό κίνητρο ώστε να εργαστούν αποδοτικά πέρα από ένα όριο. Αλλά και σε κάποιες ιστορικές περιπτώσεις, όπως μετά το τέλος των ρωμαϊκών κατακτήσεων, οι μεγάλοι αριθμοί δούλων που έγιναν διαθέσιμοι, δημιούργησαν και άλλα προβλήματα. Οι δούλοι ήταν τόσοι πολλοί και τόσο φτηνοί που οι ιδιοκτήτες γης τους αγόραζαν σε μεγάλες ποσότητες για την καλλιέργεια στα αγροκτήματά τους, παραμελώντας την ανάπτυξη και των εκσυγχρονισμό των γεωργικών εργαλείων. Δηλαδή η υπερπληθώρα δούλων καθυστέρησε την τεχνολογική ανάπτυξη.
Έτσι πορεύτηκε πάνω κάτω η ανθρωπότητα μέχρι τον μεσαίωνα. Αγροκτήματα εκτροφής ανθρώπων χωρίς καμία ελευθερία και κανένα δικαίωμα.
Μα το σημαντικότερο παρέμενε πάντα η μικρή απόδοση των δούλων. Έπρεπε να βρεθεί ένα κίνητρο ώστε η φάρμα των ανθρώπων να αποδώσει καλύτερα. Το κίνητρο που επιλέχτηκε ήταν να δοθεί στον δούλο περιορισμένη ελευθερία και ιδιοκτησία. Έτσι ο δούλος και η οικογένειά του συνδέθηκε με το χωράφι αναπόσπαστα. Θεωρήθηκε μέρος του κτήματος που ορίστηκε να καλλιεργεί. Πώληση και αγορά του κτήματος περιλάμβανε και τους δούλους που το καλλιεργούσαν. Ο δούλος έγινε δουλοπάροικος. Παρήγαγε από μόνος του και με δικά του τεχνικά και οικονομικά μέσα, χρησιμοποιώντας ένα κτήμα που του “ανήκε” τύποις μόνο. Απόκτησε όμως την υποχρέωση να πληρώνει βαρύ φόρο στον πραγματικό ιδιοκτήτη του κτήματος. Έναν αναλογικό φόρο πάντα. Αλλά τώρα είχε τουλάχιστον κίνητρο να γίνει πιο αποδοτικός. Όσο πιο πολύ παρήγαγε τόσο περισσότερο του έμενε. Θεωρητικά πάντα.
Αυτό το σύστημα διαχείρισης των ανθρώπινων πόρων έμεινε σε ισχύ μέχρι το τέλος του μεσαίωνα και το έμπα στην βιομηχανική εποχή. Οι τελευταίοι δουλοπάροικοι στην ευρωπαϊκή ήπειρο υπήρχαν στην τσαρική Ρωσία και “απελευθερώθηκαν” με την επανάσταση των μπολσεβίκων.
Η μικρή απόδοση των δουλοπάροικων συνέχιζε να παραμένει ένα πολύ σημαντικό ζήτημα. Πέρα από αυτό οι αλλαγές στις συνθήκες παραγωγής από την αγροτική στην βιομηχανική οικονομία, δεν βοηθούσε στο να διατηρηθεί το παλιό σύστημα. Έπρεπε να γίνει μια νέα διαρρύθμιση. Μια διαρρύθμιση που θα συνέχιζε να αποδίδει τουλάχιστον το ίδιο καλά με το παλιό σύστημα. Κρατώντας πάντα τον ανθρώπινο πόρο στην θέση του δούλου με κάποιον τρόπο. Όπως και έγινε. Ο ανθρώπινος πόρος “απελευθερώθηκε”. Απόκτησε την ιδιότητα του πολίτη στο εθνικό κράτος. Το δε κράτος μεταμορφώθηκε και αυτό για να ταιριάζει στις νέες συνθήκες. Από την απολυταρχία πέρασε στον κοινοβουλευτισμό.
Στον ανθρώπινο πόρο δόθηκε η δυνατότητα του να έχει ιδιοκτησία πραγματικά δική του αλλά και αυτόνομη οικονομική δράση και παρουσία μέσα στην οικονομική διαδικασία. Να παράγει και να κερδίζει για τον εαυτό του και μόνο. Ελεύθερος πια από τα παλιά δεσμά. Αυτό ήταν ένα πολύ ισχυρό κίνητρο. Το οποίο κινητοποίησε τον ανθρώπινο πόρο στο να αυξήσει την αποδοτικότητα της παραγωγής του. Σε συνδυασμό με άλλα μέτρα, όπως την ελεύθερη πρόσβαση στην παιδεία και την τεχνολογία, την δυνατότητα σύστασης επιχειρήσεων, ο πλούτος που ο ανθρώπινος πόρος παράγει, είναι για πρώτη φορά τέτοιας μεγάλης έκτασης και υψηλής ποιότητας.
Οι ιδιοκτήτες του κράτους παρέμειναν οι ίδιοι. Όχι μόνοι οι ίδιοι ως οικονομική τάξη αλλά σε πολλές περιπτώσεις είναι οι ίδιες οικογένειες που υπήρξαν ιδιοκτήτες κρατών κατά των μεσαίωνα που συνεχίζουν, με επιγαμίες φυσικά, από την ίδια κοινωνική θέση ισχύος. Υπάρχουν υποψίες, στη σφαίρα της συνωμοσιολογίας βέβαια μέχρι να βρεθούν ιστορικές αποδείξεις, ότι η διαδοχή αυτή των ιδιοκτητών συνεχίζεται βιολογικά από την αρχαιότητα.
Αυτές οι κοσμογονικές αλλαγές της θέσης του ανθρώπινου πόρου στο σύγχρονο εθνικό κράτος καθώς και οι αναγκαίες πολιτειακές αλλαγές, έφεραν και μεγάλες αλλαγές στην συλλογή του παραγόμενου πλούτου εκ μέρους των ιδιοκτητών του κράτους. Η συγκομιδή του παραγόμενου πλούτου έγινε πιο εκλεπτυσμένη και γι’ αυτό πιο δυσδιάκριτη.
Κύριο μέσο έγινε τώρα ο άμεσος φόρος και γενικά ο φόρος. Πολύ αποδοτική συγκομιδή, και από παλιά δοκιμασμένη. Τώρα όμως μπήκε σε εφαρμογή μια πολύ μοντέρνα τεχνολογία συλλογής του παραγόμενου πλούτου. Η χρηματοπιστωτική οικονομία. Βασικά ο μισθός ως αντίτιμο για μια ορισμένη ποσότητα εργασίας. Η εργασία του ανθρώπινου πόρου έγινε και αυτή εμπόρευμα. Και καθώς οι ιδιοκτήτες του κράτους έχουν την ισχύ, καθορίζουν και την τιμή της.
Όμως το υπερόπλο της συλλογής είναι άλλο. Η πίστωση. Οι τράπεζες και τα δάνεια δηλαδή. Οι τράπεζες, ιδιωτικές (όλες οι τράπεζες είναι ιδιωτικές) και κάτω από δήθεν κοινωνικό-κρατικό έλεγχο, είναι η κατάληξη του μεγαλύτερου μέρους του παραγόμενου πλούτου των κοινωνιών, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Οι ίδιες οι τράπεζες δεν παράγουν τίποτε. Απλώς ενεργούν ως μεσάζοντες στην αναγκαία για μια χρηματοπιστωτική κοινωνία, ροή του χρήματος. Στην πίστωση. Και φυσικά πίσω από τις τράπεζες βρίσκονται οι παλιοί και οι νέοι ιδιοκτήτες του κράτους.
Αυτοί που από την αρχαιότητα καρπώνονται τον πλούτο που παράγει ο ανθρώπινος πόρος. Συνοψίζοντας, η οικονομική διαδικασία δεν αποκαλύπτει τα μυστικά της με την πρώτη ματιά. Ο ανθρώπινος πόρος είναι ο πιο πολύτιμος οικονομικός πόρος. Η βασική διαμάχη, ιστορικά και παγκόσμια, δεν είναι για την οικονομία και τους φυσικού πόρους έτσι γενικά και αόριστα. Αλλά είναι για την κυριαρχία και τον έλεγχο του μόνου οικονομικού πόρου που έχει αληθινή αξία. Του ανθρώπινου πόρου. Του ανθρώπου. Που συνεχίζει να ζει στο “Αγρόκτημα εκτροφής ανθρώπων”.

Η κυριαρχία επί των ανθρώπων είναι το παντοτινό ζητούμενο.

Ο κουζουλός διάβολος πουλάει πειρασμούς

H ανάγκη για προσαρμογή στα νέα δεδομένα, οδήγησε τον κουζουλό διάβολο ν’αποφασίσει να ξεφορτωθεί αρκετούς πειρασμούς που είχε στ’ απόθεμα του. Έβαλε αγγελία στις εφημερίδες και άρχισαν να έρχονται πελάτες στο εργαστήριό του.


Διατηρούσε πολύ καλό απόθεμα:
1. πέτρες για να σκοντάφτει ο ενάρετος,
2. καθρέπτες για να αυτοθαυμάζεται κάποιος,
3. θεάματα που μειώνουν την σημασία των άλλων.

Ορισμένα αντικείμενα που κρέμονταν στον τοίχο τραβούσαν την προσοχή, στιλέτα με κυρτή λεπίδα που μπορούν να καρφωθούν στην πλάτη του άλλου και μαγνητόφωνα για να καταχωρούνται κουτσομπολιά και ψέματα.
“Μην ανησυχείτε για την τιμή” φώναζε ο διάβολος στους υποψήφιους πελάτες.
“Πάρτε το σπίτι σήμερα και πληρώστε όποτε μπορείτε”
Ένας από τους επισκέπτες παρατήρησε τρία εργαλεία που βρίσκονταν σε μια γωνία, φαινόταν να είναι αρκετά φθαρμένα, και δεν προσέλκυαν την προσοχή. Παρόλα αυτά ήταν πολύ ακριβά. Περίεργος, ζήτησε να μάθει γιατί συνέβαινε αυτό.
“Είναι φθαρμένα επειδή είναι αυτά που χρησιμοποιώ περισσότερο από όλα” απάντησε γελώντας ο διάβολος.
“Αν τραβούσαν την προσοχή, οι άνθρωποι θα γνώριζαν πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους”
“Και τα τρία αξίζουν την τιμή που ζητώ από τους πελάτες: Το ένα είναι η πίστη, το άλλο είναι το αίσθημα κατωτερότητας, και το τρίτο είναι η πικρία. Όλοι οι άλλοι πειρασμοί κάποιες φορές αποτυχαίνουν, αλλά αυτοί οι τρεις πετυχαίνουν πάντα”.

Δομή, σχέσεις και ιδιομορφίες

Ένας τρόπος για να προσεγγίσουμε ένα σύνθετο αντικείμενο είναι να το χαρακτηρίσουμε από τις ιδιομορφίες του, χωρίς να αποκλείουμε, ωστόσο, την αυτοαναφορική διάσταση αυτής της προσέγγισης, επειδή οι ιδιομορφίες θεωρούνται ως τέτοιες μόνο σε σχέση με τη γειτνίαση τους (τοπική και παγκόσμια).

Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι μια εκτός πλαισίου ιδιομορφία εκφυλίζεται ως προς την έννοια.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το σύνθετο αντικείμενο παράγεται από τις ιδιομορφίες και τις σχέσεις τους. Οι τελευταίες συνιστούν εκ των προτέρων μια δομή ανεξάρτητη από την προηγούμενη. Η πολυπλοκότητα του αντικειμένου οφείλεται συνεπώς και στις δύο οντότητες. Με την εφαρμογή αυτού του μοντέλου στη σύγχρονη ανθρωπότητα μπορούμε να παρατηρήσουμε από τη μία πλευρά ότι οι ιδιομορφίες εντοπίζονται ευκολότερα από ό,τι πριν, και από την άλλη πλευρά ότι η δομή τους, που αποτελείται από τις σχέσεις τους, είναι σε ένα πληθωριστικό στάδιο.

Πράγματι, αυτή η δομή, η οποία ήταν, ας πούμε, ανύπαρκτη πριν από μερικούς αιώνες, που προέκυψε μέσα στο χρόνο με ένα ντετερμινιστικό τρόπο ή μάλλον σχετίζεται άμεσα με φυσικές και ανθρώπινες καταστροφές, έτσι ώστε μερικές φορές ονομάζουμε αναγέννηση την εμφάνισή της, η οποία στην συνέχεια εμφανίστηκε στην βιομηχανική εποχή εξαιτίας της τεχνικής και η οποία είχε αναδημιουργηθεί στην συνέχεια υπό την απειλή του πυρηνικού πολέμου, αναπτύσσεται τώρα μέσω του διαδικτύου. Αυτό που είναι το πιο αξιοσημείωτο σε αυτό το φαινόμενο είναι ότι η ανθρωπότητα μπορεί συνειδητά να συμμετέχει στην επεξεργασία αυτής της δομής. Αυτή η νέα δυνατότητα φέρνει την ανθρωπότητα σε ένα οντολογικό προβληματισμό.

Ο τρόπος λειτουργίας των ιδιομορφιών είναι πρώτα από όλα αλγοριθμικός. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι θα υπολογίσουμε γρήγορα ό,τι γνωρίζουμε, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι μετά από ένα συγκεκριμένο μέγεθος το προβλήματος, είναι καλύτερα να υπολογίζουμε εκ νέου από το να απομνημονεύουμε (π.χ. πρώτοι αριθμοί). Επιπλέον, αυτό είναι ακόμα και για αντικείμενα μικρού μεγέθους, αλλά πάντως περίπλοκα, είναι πιο ενδιαφέρον να ξέρουμε πώς να επαναλαμβάνουμε μια μέθοδο παρά να θυμόμαστε αποτελέσματα.

Ο αλόριθμος περιλαμβάνει λογική πληροφορία που εξαφανίζεται κατά την αποθήκευση αποτελεσμάτων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ιδιομορφίες θα πρέπει να σκεφτούν για τη νέα χρήση της μνήμης από το σύστημα των σχέσεων. Με άλλα λόγια, η μνήμη είναι ένα κομμάτι ανθρωπιάς στη νοημοσύνη.

Αν θεωρήσουμε τώρα ότι η αρχή της ανακεφαλαίωσης, η οποία ισχύει στο πλαίσιο της βιολογικής εξέλιξης του ανθρώπου, μπορεί να μεταφερθεί στο πλαίσιο της διανοητικής εξέλιξης του ανθρώπου – Άλλωστε, δεν αναπολεί ο άνθρωπος το μονοπάτι της ανθρωπότητας για να ανακαλύψει μια νέα έννοια, μια νέα αφαίρεση;

Αυτή η υπόθεση μάς οδηγεί να σκεφτούμε ότι ο μετασχηματισμός του της τρόπου λειτουργίας των ιδιομορφιών, λαμβάνοντας υπόψη τη δομή των σχέσεών τους, στον παραλληλισμό της, θα αποτελέσει μια νέα κατηγορία στην ιεραρχία της εννοιολογικής πολυπλοκότητας και για τον ίδιο λόγο, θα αυξήσει αποφασιστικά την οντολογική πολυπλοκότητα της οντότητας της Ανθρωπότητας.