Περί μη βίας

Καυτερά ερωτήματα για το τι είναι καλό και τι κακό:  Για να μπορέσουμε να οριοθετήσουμε την γραμμή ανάμεσα σε αυτό που θεωρούμε καλό και σε αυτό που θεωρούμε κακό πρέπει πρώτα να έχουμε η να ασπαζόμαστε μία απάντηση σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
Ένας μεγάλος σύγχρονος φιλόσοφος έλεγε: «Καλύτερα να πεθάνω με ένα καυτερό ερώτημα στην καρδιά παρά να ζήσω με μία μη εντελώς έντιμη πίστη»
Οι περισσότεροι από εμάς ασπαζόμαστε αβασάνιστα κάποιες από αυτές τις απαντήσεις ως αξιώματα – αντικειμενικές αλήθειες από τις υποβολές που έχουμε δεχτεί τυχαία στο υποσυνείδητο μας από εξωτερικούς παράγοντες όπως την οικογένεια, την πατρίδα και την θρησκεία μέσα στα οποία γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Τέτοιες ερωτήσεις είναι: Υπάρχει Δημιουργός; Είναι παντοδύναμος στο υλικό επίπεδο όπως το αντιλαμβανόμαστε μέσα από τις αισθήσεις μας; Το σύμπαν έχει νόημα και σκοπό; Υπάρχει σε αυτό θέση για τον άνθρωπο και ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος του; Ο Θεός είναι δίκαιος με την έννοια που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται την δικαιοσύνη; Αρετές όπως η αγάπη, η καλοσύνη, ο αλτρουισμός, η οικουμενικότητα τι αξία έχουν τελικά; Είναι αυτές οι αρετές μέρος ενός σχεδίου ενός καλοκάγαθου και παντοδύναμου Θεού;
Ο Δαρβίνος είχε γράψει: «Δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου ότι ένας αγαθός και παντοδύναμος Θεός δημιούργησε μεταξύ άλλων και τα Ichnenmonidae (σφήκες – ορύκτες)»
Ο Ντάουκινς (εξελικτικός βιολόγος) στο βιβλίο του ΤΟ ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ ΓΟΝΙΔΙΟ μεταξύ άλλων έχει γράψει:

« Η κυριότερη αρετή που περιμένουμε να έχει ένα πετυχημένο γονίδιο είναι ο άσπλαχνος εγωισμός» και « Η συνείδηση μπορεί να θεωρηθεί το απόγειο μιας εξελικτικής τάσης χειραφέτησης – επανάστασης των μηχανών επιβίωσης (ανθρώπων) από τους ύστατους άρχοντες τους, τα γονίδια»

Και τώρα οι καυτερές ερωτήσεις:
Η φύση και οι νόμοι της είναι μέρος της δημιουργίας. Άρα μέρος του Θεϊκού σχεδίου. Από όπου και αν την κοιτάξεις κρύβει απίστευτη βία, ασπλαχνία και εγωισμό (όποιος πιστεύει το αντίθετο είναι το ίδιο σαν να πιστεύει ότι η γη είναι επίπεδη και ότι ο ήλιος γυρνάει γύρο από αυτήν). Ο άνθρωπος θέλει, μπορεί και είναι σε θέση να πάει ενάντια στην φύση του. Πηγαίνοντας όμως ενάντια στην φύση του δεν πηγαίνει και ενάντια στην δημιουργία και στους νόμους της;
Πότε διαπράττει το καλό και πότε το κακό; Όταν εναντιώνεται και επαναστατεί η όταν ακολουθεί το ένστικτο της επιβίωσης; Ποιον υπηρετεί στην κάθε περίπτωση; Ποιος είναι εν τέλει ο καλός και ποιος ο κακός; Αυτός που θυσιάζεται η αυτός που επιβιώνει με κάθε τρόπο; Και μέσα σε αυτό το σκεπτικό ποιος ο ρόλος των λεγόμενων πνευματικών δρόμων; Και τι υπηρετεί αυτός που τους ασπάζεται; Το Θεϊκό σχέδιο η την επανάσταση του Ανθρώπου; Όταν οι περισσότεροι μας διδάσκουν την αυτοθυσία, τον αλτρουισμό και την μη βία σε όλα τα επίπεδα; Τελικά το Θεϊκό σχέδιο και η επανάσταση του Ανθρώπου απέναντι στην σκληρή κληρονομιά του μήπως ταυτίζονται; Αλώστε ο χώρος, ο χρόνος και η ύλη είναι ψευδαισθήσεις. Έχουμε μια εντελώς λαθεμένη αντίληψη για τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις μας που μας παραπλανούν.

«Μέσα στα κατώγια μου οι πέντε μου ανυφάντρες δουλεύουν, υφαίνουν και ξυφαίνουν» Νίκος Καζαντζάκης

Καυτερές λοιπόν πράγματι ερωτήσεις που πρέπει όμως να απαντηθούν με τιμιότητα από τον ειλικρινή αναζητητή της Αλήθειας.

«Ρωτώ και ξαναρωτώ χτυπώντας το χάος. Ποιος μας φυτεύει στη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια? Ποιος μας ξεριζώνει από τη γης ετούτη χωρίς να μας ζητήσει την άδεια? .. Θέλω να βρω μια δικαιολογία για να ζήσω και να βαστάξω το φοβερό καθημερινό θέαμα της αδικίας και του θανάτου» Νίκος Καζαντζάκης
«Μέσα στο εφήμερο ραχοκόκαλο μου δύο αιώνια ρέματα ανεβοκατεβαίνουν. Είμαι αυτός που θέλει να ξεπεράσω το νόμο και να νικήσω τον θάνατο.. Είμαι η μήτρα που σκλαβώνω την πνοή και μισώ την φλόγα που ανεβαίνει» Νίκος Καζαντζάκης.

Ρώτησα κάποιον σύγχρονο φιλόσοφο για την βία και μου απάντησε:
“Η ΜΙΚΡΌΤΕΡΗ ΘΥΣΊΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΟ ΌΦΕΛΟΣ ΙΣΩΣ”
Αν αποφασίσουμε ότι η εξέλιξη και η επιβίωση είναι το σχέδιο της φύσης τότε οι διδασκαλίες περί οικουμενικής αγάπης και μη βίας δημιουργούν εύκολα θύματα. Αν θεωρήσουμε ότι δεν υπάρχει «αδικία» τότε η επιλογή του να ήμαστε με το μέρος του ισχυρού φαντάζει η πιο λογική. Ή θα ήμαστε λιοντάρια η πρόβατα. Σαφώς η επιλογή είναι δική μας. Αν δεν υπάρχει σχέδιο ή ΣΤΟ ΣΧΈΔΙΟ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΔΙΚΊΑ τότε είναι απλή λογική να επιλέξουμε να ήμαστε λιοντάρια.
Η μαμά λιονταρίνα όμως δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να ταΐσει το μικρό της με το μικρό της ελαφίνας.  Εμείς έχουμε επιλογή.  Θα γίνουμε θύματα η θύτες λοιπόν; Θα ακολουθούμε το σχέδιο της φύσης υπηρετώντας π.χ ένα σύστημα που επιτρέπει στον ισχυρό να εκμεταλλευτεί τον λιγότερο ικανό η όχι; Αν ναι έχουμε μαζί μας τον δημιουργό της φύσης η επαναστατούμε στην ίδια μας την φύση; Υπηρετούμε την εξέλιξη στην οποία πατήρ πάντων είναι ο πόλεμος η της φέρνουμε εμπόδια; Η μήπως η εξέλιξη είναι ακριβώς αυτή. Δηλαδή μια κοινωνία ανθρώπων η πιο εξελιγμένων όντων όπου δεν θα χρειαζόμαστε πλέον για να προχωρήσουμε μπροστά να τρώμε τις σάρκες των αδελφών μας.
Όμως ακόμα και αν αφουγκραστούμε τους ρυθμούς του σύμπαντος θα ακούσουμε τις κραυγές από τους γαλαξίες και τα άστρα που πεθαίνουν.  Το σύμπαν είναι βίαιο και έτσι εξελίσσεται. Εμείς (οι άνθρωποι) τι ήμαστε ακριβώς; Μέσα στην Βεδαντική φιλοσοφία (το φιλοσοφικό υπόβαθρο της Γιόγκα) υπάρχουν απαντήσεις. Είναι όμως έτσι; Ο ειλικρινής αναζητητής και μάλιστα αν θεωρεί τον εαυτό του πολεμιστή, αν δεν ικανοποιείται 100% οφείλει να συνεχίσει να αναρωτιέται.

Σε παρόμοια συζήτηση κάποιος δάσκαλος του TAI CHI μου απάντησε: «Αν πάρουμε ως παράδειγμα το τάι τσι θα δούμε πως οι πολεμικές φόρμες (σύγκρουση) εξελίσσονται πια σε σκιαμαχίες (που μοιάζουν με χορό ή μεταφορικά με διάλογο). Καθώς ο πολεμιστής εξελίσσεται ακόμη περισσότερο (έχει μάθει να ελέγχει ή να διαχειρίζεται την ενέργεια της φωτιάς, που ταυτίζεται συχνά με την επιθετικότητα) χρησιμοποιεί την ενέργεια πια μόνο θεραπευτικά.

Το TAI CHI όμως είναι Πολεμική Τέχνη, εσωτερική Πολεμική Τέχνη, αλλά Πολεμική Τέχνη και μάλιστα μία από τις τρεις σημαντικότερες Κινέζικες Πολεμικές Τέχνες.  Οι τεχνικές του κινησιολογικά εκτός των άλλων είναι δημιουργημένες και για να σκοτώνουν.
Ο Λάο Τσε λέει:

“Ο ΟΥΡΑΝΟΣ και η γη
Δεν έχουν ευσπλαχνία.
Οι νόμοι τους εφαρμόζονται ψυχρά
Προς όλα τα όντα

Οποίος Γνωρίζει,
Δεν είναι φιλεύσπλαχνος.
Συμπεριφέρεται προς όλους,
Χωρίς να παρασύρεται από συναισθηματισμούς”

και επίσης

“Οι Στράτοι είναι όργανα
Που φέρνουν δυστυχία
Είναι όργανα που τα χρησιμοποιούν οι άμυαλοι

Πάντως

Και στην περίπτωση που χρησιμοποιούνται,
Αυτό πρέπει να γίνεται χωρίς ευχαρίστηση,
Γιατί οι μεγάλες στρατιωτικές νίκες
Δεν είναι ευχάριστες καταστάσεις

Όσοι ευχαριστιούνται με αυτές
Στην ουσία ευχαριστιούνται με τον φόνο ανθρώπων.
Και επειδή ευχαριστιούνται με το φόνο ανθρώπων,

Δεν μπορώ να πω ότι οι ίδιοι ως άνθρωποι
Αποβλέπουν στην βελτίωση τους.”

Παρόμοια είναι και η διδασκαλία του Κρίσνα προς τον Αρτζούνα στην Μπαγκαβατ Γκίτα.
Νομίζω κανείς δεν θα διαφωνήσει στο ότι πρέπει να εξαλείψουμε την βία μέσα μας. Και αυτό είναι εξέλιξη. Ο προβληματισμός είναι στο αν αυτό θα το κάνουμε και έξω μας, στις πράξεις μας δηλαδή. Και αν αυτό θα είναι σύμφωνο η ενάντια στην εξέλιξη. Και μιλάμε σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ως παρόν και όχι σε ένα ιδανικό μέλλον.
Βέβαια εγώ προσωπικά την απόφαση την έχω πάρει, αλλιώς δεν θα δίδασκα και αυτοάμυνα (δηλαδή χρήση βίας για αυτοπροστασία). Ο προβληματισμός όμως παραμένει και για αυτό τα καυτερά ερωτήματα.
Σε συζήτηση που είχα με κάποιον δάσκαλο Πολεμικών Τεχνών μου είπε:

«Μου θυμίσατε μια ζεν ιστορία, πάει κάπως έτσι: μια συμμορία επιτίθεται σ’ ένα γερό δάσκαλο του ζεν, εκείνος δεν κάνει τίποτα απολύτως για να αμυνθεί, απλά τυλίγεται με την κάπα του και κουλουριάζεται κάτω απ’ αυτήν όσο τον δέρνουν, μένοντας ακίνητος. Κάποια στιγμή οι τύποι βαριούνται να τον κτυπάνε και φεύγουν, την άλλη μέρα ο ένας είχε τα πλευρά του σπασμένα, ο άλλος το πόδι ή το χέρι του, γενικά σακατεύτηκαν! Πάντα μου άρεσε αυτή η ιστορία, με μάγευε, ήταν αληθινή, ήταν συμβολική, υπονοούσε κάτι ενεργειακό; Όπως και να είναι για μένα περικλείει το βαθύτερο νόημα των πολεμικών τεχνών!»

Και σκέφτομαι εγώ χμ «την άλλη μέρα ο ένας είχε τα πλευρά του σπασμένα, ο άλλος το πόδι ή το χέρι του, γενικά σακατεύτηκαν!» Βία πάντως δεχτήκανε. Έτσι είτε είναι συμβολική η ιστορία διδάσκοντας κάποιους από τους συμπαντικούς νόμους που θα λειτουργήσουν έτσι και αλλιώς, είτε πραγματική (ο δάσκαλος ΖΕΝ είχε κατορθώσει να λειτουργεί σε ενεργειακό επίπεδο) ο προβληματισμός παραμένει.  Η βία (εξωτερική) εξακολουθεί να είναι εργαλείο μας στα πλαίσια της εξέλιξης.
«Όπως και να είναι για μένα περικλείει το βαθύτερο νόημα των πολεμικών τεχνών» Οι πολεμικές τέχνες όμως είχαν ένα και μοναδικά σκοπό, να βοηθούν κάποιους να προστατευτούν η να κυριαρχήσουν. Αυτός ήταν ο δρόμος το BUZUTSU. Σήμερα μόνο ίσως φαίνεται να υπηρετούν πλέον έναν άλλον σκοπό, αυτόν του BUDO.
Να και μια καλή ευκαιρία για να συζητήσουμε και την διαφορά ανάμεσα στις δύο προσεγγίσεις. Μιας και στην καθημερινή μα ζωή δίνουμε συνέχεια μάχες. Και σε μερικές από αυτές τις μάχες η επιλογή μας μπορεί να φτάσει ακόμη και στην σωματική βία η μη π.χ. σε μία πορεία όπου διεκδικούμε τα βασικά μας δικαιώματα σε ψωμί, παιδεία , ελευθερία ή στα πλαίσια της αυτοάμυνας.
BUDO ή BUZUTSU λοιπόν;

Σε άρθρο στο περιοδικό ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ διάβασα μεταξύ άλλων. «Μια ολοκληρωμένη και αυθεντική προσέγγιση της Πολεμικής Τέχνης γίνεται μόνο μέσα από το πνεύμα του BUJUTSU.  Αυτή η προσέγγιση είναι για οδοιπόρους λίγους, για αυτούς που αναζητούν την Αλήθεια. Μια τέτοια είδους προσέγγιση των Πολεμικών Τεχνών είναι θέλημα θεού (JODO). Θα πρέπει δε ακόμη και σε καιρούς ειρήνης να ήμαστε σε συνεχή ετοιμότητα»
Ο Γιώργος Ζαρκαδάκης στην εισαγωγή στο βιβλίο ΚΑΡΑΤΕ ΝΤΟ – Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ του ΓΚΙΤΣΙΝ ΦΟΥΝΑΚΟΣΙ έγραψε. «Στην περίοδο των Τοκουγκάγουα κάτω από την ευεργετική επιρροή του Βουδισμού ΖΕΝ, στην ειρηνική περίοδο Έντο πραγματοποιήθηκε ένας κοσμοϊστορικός μετασχηματισμός. Το BUJUTSU μετασχηματίστηκε σε BUDO. Οι Πολεμικές Τέχνες Αυτοάμυνας του αιμοσταγούς παρελθόντος μετασχηματίστηκαν σε Πολεμικούς Τρόπους Αυτοβελτίωσης. Για πρώτη φορά ο Πόλεμος από αιτία καταστροφής και θανάτου γίνεται αιτία δημιουργίας και ζωής.»
Στην ταινία ο «Ήρωας» περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο η Κίνα ενώθηκε για πρώτη φορά κάτω από τον αυτοκράτορα Qin. Ο Qin ήταν αδυσώπητος και αιμοσταγής στην προσπάθεια του να ενώσει την Κίνα. Μετά από ένα καλοστημένο σχέδιο ο επίδοξος εκδικητής – ήρωας – δολοφόνος του, τον πλησιάζει στα 100 μέτρα. Ο βασιλιάς ενώ έχει καταλάβει την αποστολή του «ήρωα» τον αφήνει να πλησιάσει στα δέκα μέτρα και του παραδίδει το σπαθί του.
Δοκιμάζει το ΝΤΑΡΜΑ (JODO) του. Με έκπληξη ο εκδικητής – ήρωας συνειδητοποιεί αυτή την ύστατη στιγμή πως ο μόνος που είχε καταλάβει τα πραγματικά του κίνητρα ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός του. Συνειδητοποιεί επίσης για πρώτη φορά τον ΥΣΤΑΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΗΣ ΞΙΦΑΣΚΙΑΣ που είναι η απουσία του σπαθιού τόσο από το χέρι όσο και από την καρδιά και λέει χαρακτηριστικά

«Ο σπαθιστής πρέπει να είναι σε ειρήνη με τον κόσμο, πρέπει όχι να σκοτώνει αλλά να φέρνει ειρήνη στην ανθρωπότητα»
Ο ήρωας πείθεται και φεύγοντας του λέει «όχι άλλους σκοτωμούς, ειρήνη σε όλον τον κόσμο»

Στο τέλος υπηρετεί ένα διαφορετικό ΝΤΑΡΜΑ. Αφήνει να τον σκοτώσουν αποποιούμενος ακόμη και το δικαίωμα στην Αυτοάμυνα. Ο Βασιλιάς δίνει την διαταγή να σκοτώσουν τον ήρωα με δάκρυα στα μάτια γνωρίζοντας πως πρέπει να συνεχίσει να παίζει τον ρόλο του.
Συνέχεια στο μυαλό μου έρχονται τα λόγια του δασκάλου μου στην Γιόγκα που μου έλεγε πως για να σταματήσεις την διαιώνιση του Κάρμα, δεν έχεις παρά να συγχωρέσεις και να αφεθείς. Ενώ το βασικό μήνυμα στην ταινία συνοψίζεται στην φράση «Κάτω από τον ουρανό όλα».
Στην ταινία του WIM WENDERS “Τόσο μακριά, τόσο κοντά” ο άγγελος σκύβει δίπλα από τον Γκορμπατσόφ και τον ακούει να σιγοψιθυρίζει τα λόγια του ποιητή Τιούτσεφ (Ρώσου ποιητή και διπλωμάτη).

«Η ομόνοια διατύπωσε ένας χρησμός μπορεί να σφυρηλατηθεί με αίμα και ατσάλι. Όμως εμείς θα προσπαθήσουμε να την σφυρηλατήσουμε με αγάπη. Τότε θα δούμε τι διαρκεί περισσότερο. Δεν μπορείς να οικοδομήσεις ασφαλή κόσμο με αίμα. Μόνο με αρμονία. Εμείς πολιτικοί, φιλόσοφοι, ηθοποιοί, εργάτες, αγρότες, άνθρωποι όλων των πεποιθήσεων πρέπει να συμφωνήσουμε σε αυτό. Αν πετύχουμε αυτό, θα λύσουμε τα υπόλοιπα»

Η ειρήνη σήμερα όμως δεν έχει ακόμη κυριαρχήσει στην γη. Το κάρμα πλανιέται από πάνω μας. Καθημερινά το αίμα καταπνίγει την ανθρωπότητα και αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς για το μέλλον. Δεν πιστεύω πως έχουμε πια την ανάγκη ενός ΝΤΑΡΜΑ όπως αυτό του Qim. Ο σύγχρονος QIM φαντάζει στο πρόσωπο του προέδρου της Αμερικής γελοία καρικατούρα με πλήρη απουσία ιδανικών ή ΝΤΑΡΜΑ που να εξυπηρετεί την ανθρωπότητα.
Η ανθρωπότητα βέβαια σήμερα πρέπει να περάσει στην φάση εκείνη που θα πρέπει να αφήσει το σπαθί και από το χέρι και από την καρδιά.  Πρέπει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να αφήσουμε το πνεύμα του BUDO και την αγάπη να κατακτήσουν την καρδιά μας περνώντας και εμείς στο ύστατο στάδιο της τέχνης της ξιφασκίας και θα πρέπει να έρθει ο καθένας μας να δώσει την δική του ανιδιοτελή απάντηση στην παρακάτω ερώτηση.
Σήμερα πια οδός υπηρετεί την Αλήθεια και την ανθρώπινη εξέλιξη;
Για μένα ο σημερινός δρόμος μέσα από τις πολεμικές τέχνες πρέπει να είναι καταρχάς έτσι και αλλιώς «ειρηνικός».

Τι σημαίνει όμως ακριβώς η φράση «ειρηνικός πολεμιστής»
Πολεμιστές και μάλιστα ειρηνικούς. Έτσι αποκαλούμε πολλές φορές τους εαυτούς μας. Παλεύουμε για την υπέρτατη νίκη στο σκληρό αγώνα της ζωής και σαν δρόμο έχουμε διαλέξει μια Πολεμική Τέχνη. Πόσοι όμως από εμάς άραγε που βαδίζουμε σ’ αυτό τον δρόμο, έχουμε συνειδητοποιήσει ή απλά γνωρίσει το μεγαλείο αυτού του ΔΡΟΜΟΥ;
Πόσοι από εμάς άραγε είμαστε σε αυτόν τον δρόμο, με σκοπό την ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ και όχι την ασφάλεια ή την επιβεβαίωση; Πόσοι από εμάς αποζητούμε την ολοκλήρωση μας και την ΥΠΕΡΒΑΣΗ ακόμα και της ίδιας της Τέχνης μας και δεν αρκούμαστε μόνο στο ότι έχουμε μάθει να κάνουμε κάποια λακτίσματα σωστά, να παλεύουμε ή στο ότι φορέσαμε την Μαύρη Ζώνη;
Δυστυχώς στην σημερινή κοινωνία το χρήμα και το όνομα είναι αυτά που μετράνε περισσότερο και οι αρχέγονες αξίες έχουν ξεχαστεί. Αρρωστημένα και πλαδαρά σώματα (και μυαλά) κρύβονται πίσω από όμορφες στολές με πολλά ΝΤΑΝ χαραγμένα στην ζώνη τους και βαρύγδουπους Κινέζικους, Ιαπωνικούς, Ινδικούς η άλλους τίτλους.

Δάσκαλοι (με Δέλτα κεφαλαίο) και αληθινοί οδοιπόροι μιας ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΕΙΡΗΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ υπάρχουν ελάχιστοι μπροστά στο πλήθος των δασκάλων, εκπαιδευτών και προπονητών. Έτσι η ενασχόληση με μια Πολεμική Τέχνη έχει υποβαθμιστεί και κοινωνικά αλλά και από πλευράς παιδείας, ενώ θα έπρεπε να ήταν από τους ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ στην εκπαίδευση.
Ο Ολυμπιονίκης του Παγκρατίου θεωρείτο ο μεγαλύτερος αθλητής στην Αρχαία Ελλάδα και άλλωστε η ίδια ονομασία το υποδηλώνει (Παγκράτιον = Παντοδύναμο). Στην Αρχαία Ελλάδα, όπως και στην Ανατολή η εσωτερική ανάπτυξη βάδιζε παράλληλα με την εξωτερική και ο αθλητής αναπτυσσότανε αρμονικά σωματικά, νοητικά και ψυχικά. Ο πραγματικός «ήρωας» των Πολεμικών Τεχνών στην Κινέζικη παράδοση ήταν ο προστάτης των αδυνάτων και των καταπιεσμένων.
Γνώριζε να χειρίζεται άριστα τα όπλα, μπορούσε να αντιμετωπίζει πολλούς αντιπάλους με γυμνά χέρια, γνώριζε Ιατρική, Μουσική, Ποίηση και Φιλοσοφία. Ο Χείρων ο Κένταυρος, ο πρώτος εκ των θεών στην Ελληνική Μυθολογία, γιος του Κρόνου, ήταν συγχρόνως δάσκαλος του Πολέμου στους Οδυσσέα, Θησέα και Αχιλλέα, δάσκαλος της Μουσικής στον Απόλλωνα και δάσκαλος της Ιατρικής στον Ασκληπιό. Το δικαίωμα της χρήσης «βίας» στα πλαίσια της Αυτοάμυνας και της εξέλιξης υπάρχει μέσα σε όλες τις μεγάλες διδασκαλίες όλων των φιλοσοφιών και Θρησκειών.
Στο Εσσαϊκό Ευαγγέλιο ο μαθητής ρωτάει:
«Τι πρέπει να κάνω Δάσκαλε όταν ένα άγριο θηρίο ξεσκίζει τον αδελφό μου στο δάσος; Πρέπει να αφήσω τον αδελφό μου να πεθάνει ή να σκοτώσω το άγριο θηρίο;»
Και η απάντηση του δασκάλου:
«Να σκοτώσεις το άγριο θηρίο για να σώσεις την ζωή του αδελφού σου, γιατί αληθώς σου λέγω, ο άνθρωπος είναι σπουδαιότερος από ένα κτήνος. Εκείνος όμως που σκοτώνει χωρίς λόγο θα έχει το ίδιο τέλος των άγριων θηρίων»

Ο ΛΑΟ ΤΣΕ στο ΤΑΟ ΤΕ ΚΙΝΓΚ μας λέει:
«Τα όπλα είναι κακοί οιωνοί και οι ευγενείς δεν τα μεταχειρίζονται. Όταν όμως δεν μπορούν να τα αποφύγουν τα χρησιμοποιούν με ηρεμία και αυτοκυριαρχία».
Ο Δρόμος του Πολεμιστή είναι ο Δρόμος της ηρεμίας και της αυτοκυριαρχίας. Είναι ο δρόμος για την Υπέρτατη και Ευγενική Σοφία. Είναι ο Δρόμος της εσωτερικής και εξωτερικής Ειρήνης. Όταν βιώνουμε και αποζητούμε σε κάθε στιγμή την Ειρήνη και Αρμονία, τότε μπορούμε να αποκαλέσουμε τους εαυτούς μας «Πολεμιστές» χωρίς ενοχές.
Ο χώρος όπου διδάσκονται οι Πολεμικές τέχνες αποκαλείται στην Ιαπωνική παράδοση και DOJO. Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε πως DOJO σημαίνει Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΣΗΣ; Πόσοι από εμάς γυμναζόμαστε σε ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ DOJO;
Ο Τζο Χάυαμς στο βιβλίο του «ΤΟ ΖΕΝ ΣΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΤΕΧΝΕΣ» μας λέει ακριβώς τη σημασία του DOJO.

“Ο χώρος όπου διδάσκονται οι πολεμικές τέχνες ονομάζεται Dojo, που σημαίνει τόπος της φώτισης. Το Dojo είναι μία μικρογραφία του κόσμου, όπου ερχόμαστε σε επαφή με τους ίδιους μας τους εαυτούς – τους φόβους μας, τις ανησυχίες μας, τις αντιδράσεις μας και τις συνήθειες μας. Είναι μία αρένα της εσωτερικής μας φυλακισμένης σύγκρουσης. Μέσα στο Dojo αντιμετωπίζουμε έναν αντίπαλο που στην πραγματικότητα δεν είναι αντίπαλος, αλλά μάλλον σύμμαχός μας.
Ένας σύμμαχος, που μας υπόσχεται να μας βοηθήσει στην προσπάθεια της πιο ολοκληρωμένης κατανόησης του εαυτού μας. Είναι ένας χώρος όπου μέσα σε λίγο χρόνο μπορούμε να μάθουμε πολλά για το ποιοι είμαστε και για το πως αντιδρούμε απέναντι στον κόσμο. Οι συγκρούσεις που συμβαίνουν μέσα στο Dojo μας βοηθούν να πραγματευτούμε τις συγκρούσεις που συμβαίνουν στην ίδια μας τη ζωή. Η δραστηριότητα μέσα στο Dojo είναι μία πηγή γνώσης, μία πηγή εσωτερικής φώτισης. Υπάρχει ένα ρητό ότι κάθε μέρος της καθημερινής μας ζωής μπορεί να γίνει “Dojo”

«ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ» έτσι αποκαλούμε τους εαυτούς μας και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, θα πρέπει να βάλουμε σαν σκοπό η εξάσκηση μας να περιλαμβάνει μια ποικιλία τεχνικών που θα μας βοηθήσει να βελτιώσουμε ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ της ύπαρξης μας. Και βέβαια για να τα βελτιώσουμε θα πρέπει πρώτα να τα γνωρίσουμε και να τα αποδεχτούμε και αυτό σημαίνει ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ.
Πάντα όμως τα βασανιστικά ερωτήματα θα παραμένουν.
Πότε θα υπηρετήσουμε καλύτερα τον σκοπό του σύμπαντος; Αν υπηρετήσουμε την εξέλιξη μέσω της χρήσης της εξωτερικής βίας για αλλαγή, ισότητα και δικαιοσύνη, απαλλαγμένοι βέβαια από αυτή από την καρδιά μας ή αν την αποποιηθούμε εντελώς και εξωτερικά με οποιοδήποτε τίμημα;
Σκέφτομαι ότι ίσως τελικά δεν υπάρχει μία απάντηση κοινή για όλους. Υπάρχει ένας κοινός στόχος η Ειρήνη και η ευημερία και εξέλιξη μέσα από αυτήν. Αλλά το «Ντάρμα» του καθενός ίσως είναι διαφορετικό μέχρι να φτάσουμε σε αυτή.
Κάποιοι πρέπει να πεθάνουν με το ξίφος στο χέρι και κάποιοι άλλοι επειδή θα το αφήσουν να πέσει από αυτό.
Αρκεί το κίνητρο και για τους δύο να είναι υψηλό.
Όχι η κυριαρχία κι όχι η δειλία.