«Οι δε, καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών, κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρας ηβηδόν αποσφάττοντες, παίδας δε και γυναίκας αγεληδόν συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τασαύτη ώστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας Ζώσιμος βεβαιοί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής»Ο Αλάριχος Α’, επίσης γνωστός και ως Αλάριχος ο Μέγας (γερμανικά: Alarik , λατινικά: Alaricus, περ. 370-410), υπήρξε βασιλιάς των Βησιγότθων (395-410) και ο πρώτος ηγέτης γερμανικού φύλου που κατέκτησε την Ρώμη. Ενώ αρχικά είχε σκοπό να εγκαταστήσει τον λαό του στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όμως τελικά κατέστρεψε την ίδια την Ρώμη, σηματοδοτώντας την πτώση της αυτοκρατορικής της δύναμης.
Ο Αλάριχος ήταν γιος ενός άρχοντα ομάδας Βησιγότθων και γεννήθηκε όταν η φυλή του ήταν εγκατεστημένη στην σημερινή Βουλγαρία. To 395 ανέλαβε ηγέτης των Βησιγότθων και ξεκίνησε σειρά λεηλασιών κατά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Βαλκανική χερσόνησο, φτάνοντας νότια ως και την Πελοπόννησο. Εν συνεχεία στράφηκε κατά της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και κατέστρεψε την ίδια την Ρώμη. Τελικά πέθανε στην προσπάθειά του να οργανώσει στόλο για να κατακτήσει και τις απέναντι αφρικανικές ακτές.
Χάρτης της επιδρομής του Αλαρίχου στην Ελλάδα το 395. (Πηγή: Περιοδικό Ιστορικά θέματα, τεύχος 44, σελίδα 56). ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ,
Βιβλίον όγδοον, σελ.274, εκδόσεις ΓΑΛΑΞΙΑ-ΕΡΜΕΙΑ.
…Είναι γνωστόν ότι ο Ζώσιμος δεν επαινεί συνήθως ειμή τους εθνικούς, τους δε χριστιανούς εν γένει πικρώς στηλιτεύει, ώστε ευλόγως εκ της αφηγήσεως αυτού δυνάμεθα να συμπεράνωμεν, ότι ο μεν γέρων Μουσώνιος και δύο αυτού υιοί είχον μείνει πιστοί εις το αρχαίον θρήσκευμα, ο δε τρίτος υιός, ο Αντίοχος,είχεν ασπασθή το νέον δόγμα. Πλην τούτου ο Ευνάπιος ιστορεί, ότι οι μοναχοί διηυκόλυναν πολύ την επιδρομήν του Αλαρίχου, βεβαιών επί λέξεως ότι «τοιαύτας αυτώ τας πύλας απέδειξε της Ελλάδος, η των τα φαιά ιμάτια εχόντων ακωλύτως προσπαρεισελθούσα ασέβεια. Εκ τούτων πιθανόν υπελήφθη ότι ο Ρουφίνος,περί την εκτέλεσιν των προδοτικών αυτού βουλευμάτων, ωφελήθη προ πάντων από την κατά της ειδωλολατρείας αντιπάθειαν των χριστιανών, οίτινες, ευάριθμοι όντες εις την ενταύθα Ελλάδα και μέχρι των χρόνων τούτων βλέποντες τους εθνικούς ακωλύτως εκπληρούντας τα της λατρείας αυτών, ήσαν διατεθειμένοι να συμμαχήσωσι μετά των Γότθων ίνα καταφέρωσιν επί τέλους καιρίαν κατά των αντιπάλων πληγήν. Ήσαν δε οι Γότθοι αρειανοί μεν αλλ’ ουδέν ήττον χριστιανοί και επιτήδειοι να συντελέσωσιν εις τον θρίαμβον των συμμάχων αυτών, ιδίως δια της των ιερών καταστροφής….
Και στην επόμενη σελίδα,275.
…Όπωσδήποτε ο Αλάριχος,αναχωρήσας εκ Θράκης,προήλασε κατ’ αρχάς εις την Μακεδονίαν και έπειτα εις την Θεσσαλίαν «πάντα καταστρεφόμενος τα εν μέσω. Περί τας αρχάς δε του 396 γενόμενος πλησίον των Θερμοπυλών, ανήγγειλε λάθρα την άφιξιν αυτού προς τε τον Αντίοχον, τον ανθύπατον, και προς τον Γερόντιον, τον προιστάμενον της εν Θερμοπύλαις φυλακής. Και εν τω άμα ο Γερόντιος, αναχωρήσας μετά των φυλάκων, αφήκεν ελευθέραν και ακώλυτον εις τους βαρβάρους την εις την Ελλάδα είσοδον. Οι δε, καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών, κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρας ηβηδόν αποσφάττοντες, παίδας δε και γυναίκας αγεληδόν συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τασαύτη ώστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας Ζώσιμος βεβαιοί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου