Ο ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Η «ΓΕΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΩΤΕΙΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΓΗ-ΜΗΤΗΡ)
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. ΕΝΑ ΑΠΟΚΥΗΜΑ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΩΝ ΕΓΚΕΦΑΛΩΝ,
Η μήτρα του χριστιανισμού
Εάν μελετήσει κανείς την παλαιά διαθήκη, το ιερό αυτό βιβλίο των Εβραίων και των χριστιανών και το τελευταίο βιβλίο της, την καινή λεγόμενη διαθήκη, το ιερό βιβλίο των απανταχού της γης χριστιανών (με τις χιλιάδες των αιρέσεών τους), αλλ’ ουχί των Εβραίων, θα παρατηρήσει ότι η φράση «γέεννα του πυρός» ή άλλως πως «το πυρ το εξώτερον» αναφέρεται κατά κόρον, με την έννοια πάντοτε της κόλασης δηλαδή της τιμωρίας.
«Γέεννα, Εβραϊκή λέξη σύνθετος ge- hinnom, κοιλάς Εννόμ, ήτις παριστά τον τόπον της μελλούσης κολάσεως, Ματθ. ε΄22 κ. αλλ. (λεξ. LIDDELL- SCOTT).
Ασφαλώς πρόκειται για τοποθεσία της ερήμου όπου οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν στα ύψη.

Μόνο εάν περιπλανηθεί κανείς μέσα στην έρημο επί σαράντα χρόνια, όπως οι Εβραίοι όταν διέφυγαν από την Αίγυπτο, μπορεί να γνωρίζει άριστα τι πάει να πει «το πυρ το εξώτερο» ή «γέεννα του πυρός».
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπενθυμίσουμε δυο δεδομένα: πρώτον ότι εάν είναι κάποιος χριστιανός, οποιασδήποτε αίρεσης, τότε αυτομάτως δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο, εκτός αν έχει δηλώσει το αντίθετο.
Όσο για το δεύτερο ότι εάν η Καινή Διαθήκη είναι το τελευταίο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, αρκεί και μόνον η εξής δήλωση του Χριστού: (Ματθ. 5. 17-18) «Μη νομίσετε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι. αμήν λέγω υμίν έως αν παρέλθει ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από του νόμου έως αν πάντα γένηται».
Πώς τώρα ένας χριστιανός να μη δέχεται την Παλαιά Διαθήκη ως ιερό βιβλίο του, παρ’ όλες τις φρικαλεότητες και τις γενοκτονίες των λαών της Παλαιστίνης που περιγράφει, από την πλευρά του εκλεκτού λαού του θεού; Πώς να του προτείνουμε να την αποβάλλει από τα ιερά βιβλία του!
Αλλά ας επανέλθουμε στο κυρίως θέμα μας. Πράγματι τα δεινά, οι κακουχίες, οι δίψες, οι λιμοί και οι λοιμοί, υπό τη μουσική υπόκρουση των συνεχών διαμαρτυριών των εξοδούχων, κατά του Μωυσέως και των διαδόχων του, για το άστοχο της εξόδου από την Αίγυπτο και μ’ έναν λόγο η κόλαση αυτή στην οποία κατακάηκαν οι Εβραίοι της περίφημης Εξόδου, μέχρι την εγκατάστασή τους στην γη της επαγγελίας, περιγράφονται τόσο  παραστατικά μέσα στα βιβλία της Βίβλου: Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί και Δευτερονόμιον, ώστε αρκεί μια απλή ανάγνωσή τους για να αισθανθεί κανείς το μέγεθος της κολάσεως αυτής.

Σχετικά χωρία δια του λόγου το αληθές: Έξοδος, ιε΄. 22, ιστ΄. 3, ιζ΄. 2, Αριθμοί, ια΄. 1-5, ιδ΄. 3 και 34, ιστ΄. 13, κα΄. 5, κζ΄. 14.
Αντιγράφουμε μερικά εξ αυτών: «και επορεύοντο τρεις ημέρας εν τη ερήμω και ουχ ηύρισκον ύδωρ ώστε πιείν, ήλθον δε εις Μερρά και ουκ ηδύναντο πιείν εκ Μαρράς, πικρόν γαρ ην… και διεγόγγιζεν ο λαός επί Μωυσή». «διεγόγγυζε πάσα συναγωγή υιών Ισραήλ επί Μωυσή και Ααρών και είπαν προς αυτούς, όφελον απεθάνομεν πληγέντες υπό Κυρίου εν τη γη Αιγύπτω, όταν εκαθίσαμεν επί των λεβήτων των κρεών και ησθίομεν άρτους εις πλησμονήν. ότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην πάσαν την συναγωγήν ταύτην εν λιμώ». «και ινατί τούτο;ανηγάγετε ημάς εξ Αιγύπτου παραγενέσθαι εις τον τόπον τον πονηρόν τούτον, τόπος ού ου σπείρεται ουδέ συκαί, ουδέ άμπελοι, ούτε ροαί, ούτε ύδωρ εστί πιείν».
Και δεν έφτανε το πυρ της ερήμου! Ο ίδιος ο θεός τους ο Γιαχβέ συναγωνίζονταν την έρημο στην  κατάκαυση του λαού του, του Ισραήλ! Ιδού η απόδειξη: «Και ην ο λαός γογγύζων πονηρά έναντι Κυρίου, και ήκουσε Κύριος και εθυμώθη οργή και εξεκαύθη εν αυτοίς πυρ παρά Κυρίου και κατέφαγε μέρος τι της παρεμβολής…και εκλήθη το όνομα του τόπου εκείνου Εμπυρισμός, ότι εξεκαύθη εν αυτοίς παρά Κυρίου,,, και έκλαιον και οι υιοί Ισραήλ και είπαν: τις ημάς ψωμιεί κρέας; εμνήσθημεν τους ιχθύας, ους ησθίομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, και τους σικύους και τους πέπονας και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. νυνί δε η ψυχή ημών κατάξηρος, …». (στο προηγούμενο χωρίο το «δωρεάν» ας το ψάξουν οι σχετικοί ερευνητές).
Το μαρτύριο όμως για τον εκλεκτό λαό του Γιαχβέ περιλαμβάνει και τα τρις χειρότερα: σαράντα χρόνια καταδίκη στην κόλαση της ερήμου και θάνατος εντός αυτής όλων των άνω των είκοσι ετών Ισραηλιτών για κάποιες ψιλοαμαρτίες τους. «λέγει Κύριος… εν τη ερήμω ταύτη πεσείται τα κώλα υμών, και πάσα η επισκοπή υμών… από εικοσαετούς και επάνω, όσοι εγόγγυζον επ’ εμοί … κατά τον αριθμόν των ημερών, όσας κατεσκέψασθαι την γην, τεσσαράκοντα ημέρας, ημέραν του ενιαυτού, λήψεσθε τας αμαρτίας υμών τεσσαράκοντα έτη και γνώσεσθε τον θυμόν της οργής μου».
Θεός να σου πετύχει!! Κύριε χριστιανέ αυτός ο σαδιστής θεός είναι και θεός δικός σου, διότι είναι ο πατέρας του Χριστού και βεβαίως ένα από τα τρία πρόσωπα της αγίας τριάδος σου. Μάλιστα, τέτοιον θεό σου φορέσανε. Τον θεό της ερήμου. Για να σε κατακάψουν. Θα μάθεις λίγο πιο κάτω ποιο είναι το αληθινό του πρόσωπο.
Είναι λογικό λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί, οι κατακαυμένοι ( από τι άραγε άλλο πλην του ηλίου της ερήμου;) να μη μπορούσαν να φανταστούν κάτι χειρότερο από την κόλαση στην οποία έζησαν όλ’ αυτά τα σαράντα χρόνια της περιπλάνησής τους. Ποιος όμως είναι ο αληθινός αίτιος, τον οποίον αναγνωρίζουν έτσι κι αλλιώς οι πάντες και ο οποίος ανάβει το καμίνι του εξώτερου πυρός; Μα ποιος άλλος εκτός από τον ήλιο;
Κάποιοι Βεδουΐνοι κάθε πρωί εκτοξεύουν κατάρες προς τον ήλιο, τον αίτιο αυτόν της δυστυχίας τους. τι νόημα θα είχε γι’ αυτούς μια ηλιοκεντρική λατρεία, όπως αυτή των Ευρωπαϊκών λαών, για τους οποίους ο ήλιος είναι η πηγή της ζωής των πάντων τους;
Μια γη λοιπόν καταραμένη. Ένα σωστό καμίνι. Για να βρεις νερό πρέπει να βαδίσεις πολλά χιλιόμετρα. Πώς ο κατακαυμένος αυτός Βεδουΐνος να λατρέψει την γη όπως ο Ευρωπαίος λατρεύει τη Γη – Μητέρα (Δήμητρα, γ>δ), η οποία του παρέχει τα πάντα;
Οι Ευρωπαίοι θεοποίησαν τον φωτοδότη και ζωοδότη ήλιο (Απόλλων), την πανδότειρα και μάνα γη τους (Δήμητρα), τους ποταμούς και όλα τα στοιχεία της φύσης, τα οποία τους χορηγούσαν απλόχερα τα πάμπολλα αγαθά τους. Ήταν μιά πράξη ευγνωμοσύνης.
Ο περιπλανόμενος όμως και κατακαυμένος, εντός της ερήμου, Ισραηλίτης ποιο στοιχείο της φύσης θα μπορούσε να θεοποιήσει; Σε ποιο στοιχείο απέναντι θα έπρεπε να αισθανθεί ευγνώμων;
Ωστόσο έπρεπε να βρεθεί θεός και γι’ αυτόν. Και πώς ο θεός αυτός να ήταν του κόσμου αυτού: αυτής της κόλασης του εξωτέρου πυρός;
Και να! Έπλασε ο Μωυσής θεό τον Γιαχβέ. Θεό άϋλο, θεό πνεύμα. Θεό που έχει το βασίλειό του εκτός του πλανήτη γη, εκεί στους ουρανούς. Θεό εκδικητικό, διότι έπρεπε να δαμάσει το συρφετό αυτό των εξοδούχων. Θεόν έναν.
Η έρημος είναι μονοθεϊστική. Μια σκέτη πυρωμένη άμμος. «Ουκ έσσονται θεοί έτεροι πλην εμού». Για πρώτη φορά στην οικουμένη των ανθρώπων ακούγεται η βδελυρή και απάνθρωπη αυτή διακήρυξη!! Πρέπει να σιχαίνεται κανείς κάθε φορά που ακούει αυτή την βρομερή απαίτηση εάν θέλει να κρατήσει ακέρια την ανθρωπιά του.
Όταν κανείς ψήνεται για δεκαετίες στο καμίνι της ερήμου καταταλαιπωρημένος, καθώς φαίνεται, αποξηραίνεται μάλλον η φαιά ουσία του και τα εξ ανάγκης καμωμένα όνειρά του, καρφώνονται σαν σφήνα στον αποξηραμένο εγκέφαλό του ανεπιστρεπτί. Οι επιθυμίες και οι βλέψεις του, λόγω της παντελούς ανέχειας, συγχέονται με την πραγματικότητα, ωσμώνονται και διαπιδούνται μ’  αυτήν, οδηγώντας τον στην παράνοια τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία.
Ο θεός αυτός έταξε στον λαό του Ισραήλ την γη της επαγγελίας, όπου ρέει μέλι και γάλα. Την γη των γειτόνων του. Ο λαός αυτός στο εξής θα είναι ο εκλεκτός λαός του θεού. Άρα οι λοιποί πρέπει να καταστούν, μ’  οποιοδήποτε τίμημα, υποπόδιο των ποδών του εκλεκτού αυτού λαού του Ισραήλ!
Όλα τα εγκλήματα και οι γενοκτονίες του λαού αυτού της εξόδου περιγράφονται με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες στην Βίβλο, παράλληλα με τις ιδεολογικοθρησκευτικές υποστηρίξεις  των απάνθρωπων αυτών συμπεριφορών. Αρρωσταίνει κανείς και μόνον από την απλή ανάγνωσή τους.
Και μόνο ένα χωρίο από το βιβλίο των Αριθμών (λα΄. 7) αρκεί για να γνωρίσει κανείς το μέγεθος της κτηνωδίας «…και απέκτειναν παν αρσενικόν και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών… και επρονόμευσαν τας γυναίκας Μαδιάν και την αποσκευή αυτών, και τα κτήνη αυτών και πάντα τα έγκητα αυτών και την δύναμιν αυτών επρονόμευσαν, και πάσας τας πόλεις τας εν ταις κατοικίες αυτών και τας επαύλεις αυτών ενέπρησαν πυρί».
[Παρέκβαση τεράστιας σημασίας ανεξάρτητης από την γνώμη του γράφοντος: Σε έκδοση της Βίβλου από την αδελφότητα Θεολόγων « ΖΩΗ» εγκρίσει της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλλάδος , ο Ι. Θ. Κολιτσάρας αποδίδει ερμηνευτικά το νόημα του προαναφερθέντος χωρίου «…και τους βασιλείς Μαδιάν απέκτειναν άμα τοις τραυματίες αυτών..» ( = σκότωσαν μαζί και τους τραυματίες αυτών, μάλλον δε σωστότερα δολοφόνησαν τους τραυματίες αυτών) ως εξής: «Εκτός των άλλων φονευθέντων, εφόνευσαν  συγχρόνως και τους βασιλείς των Μαδιανιτών».
Θαυμάστε παρακαλώ  ήθος ανθρώπου ασύστολου ψεύτη και συνειδητού διαστρευλωτή, χάριν της απόκρυψης των κτηνωδιών του εκλεκτού λαού του Ισραήλ!!! Θεολόγος ο οποίος στους χριστιανικούς κύκλους θεωρείται κορυφή!! Ιδού το δείγμα της κατακαύσεως της ψυχής του Ευρωπαίου από το πυρ το εξώτερο της ερήμου του μονοθεϊσμού. Ο εξευτελισμός του Έλληνα χάριν του εκλεκτού λαού και του θεού του].
Κι όλη αυτή η απανθρωπιά (δεκάδες εκατοντάδων παρόμοια μακελειά αναφέρονται στο ιερό βιβλίο) αυτό το μελανότερο και ειδεχθέστερο τμήμα της ιστορίας του ανθρώπινου είδους, να θεωρείται ιερό βιβλίο των χριστιανών Ευρωπαίων ανθρώπων και των χριστιανών Ελλήνων, οι οποίοι διέθεταν κάποιες από τις ανώτερες θρησκείες που υπήρξαν ποτέ σ’  αυτόν τον κόσμο!
Πρέπει να είναι κανείς ανεκτικός προς την Ιουδαϊκή νοοτροπία. Αυτή που διαμορφώθηκε μέσα στο καμίνι της ερήμου και η οποία στη συνέχεια διαμόρφωσε την θρησκεία της.
Ωστόσο από την ανεκτικότητα και την κατανόηση της νοοτροπίας αυτής, μέχρι του σημείου της αποδοχής της πλησιάζουμε πλέον στα όρια της σχιζοφρένειας και της ηλιθιότητας.
Κι όμως, ο παραλογισμός αυτός είναι μια πραγματικότητα αναμφισβήτητη! Δηλαδή ποια πραγματικότητα ρωτάει κάποιος; Η πραγματικότητα του να προσπαθείς να πείσεις κάποιους ότι η δολοφονία τραυματιών είναι ό,τι το χειρότερο θα μπορούσε να προκύψει στην συμπεριφορά των οποιονδήποτε ανθρώπων και αντί ν’ ακούσεις έναν καλό λόγο, να εισπράττεις (είδη τυγχάνουμε αυτής της συμπεριφοράς) ύβρεις, λοιδορίες κι όλο το κακό συναπάντημα.
Εκατομμύρια χριστιανών ψάλλουν και εξυμνούν στις εκκλησίες τους τα κατορθώματα του εκλεκτού λαού ο οποίος μεταξύ των άλλων δολοφονούσε και τραυματίες.
Όσοι δεν έχουν λησμονήσει παντελώς την έννοια της συνυπευθυνότητας, ας αναλογισθούν την παραπέρα στάση τους έναντι αυτού του καταντήματος.

Λυκούργος και Σόλων - Δύο κορυφαίοι νομοθέτες

Στην μακρόχρονη ιστορία της Αρχαίας Ελλάδας, υπάρχουν δύο νομοθέτες που ξεχωρίζουν για το εκπολιτιστικό έργο που άφησαν πίσω τους και παραμένουν γνωστοί, ακόμα και στις μέρες μας.

Πρόκειται βεβαίως για τον ΛΥΚΟΥΡΓΟ ΣΤΗΝ ΣΠΑΡΤΗ και τον ΣΟΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.
Ο Πλούταρχος στο έργο του «Βίοι Παράλληλοι» μας δίνει τα στοιχεία εκείνα που χρειαζόμαστε για να πάρουμε σήμερα μία μικρή γεύση των νόμων αυτών των δύο μέγιστων νομοθετών.
α) Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ (9ος αιώνας π.Χ.) στην Σπάρτη
Κύριος σκοπός της ήταν η λατρεία της φύσης και η διαμόρφωση των πολιτών σε ανθρώπους ισορροπημένους, φρόνιμους, ολιγόλογους, αρμονικότατους, έχοντας στραμμένη την προσοχή τους, αποκλειστικά προς τα ουσιώδη: Την πραγματική υγεία σωματική και πνευματική, η οποία θα μπορούσε να τους χαρίσει την ανεξαρτησία από κάθε πρόληψη, και την απαλλαγή στη ζωή τους από κάθε είδους φόβο.
Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις του Λυκούργου ήταν:

Η σιδερένια πειθαρχία των πολιτών και η κοινή μόρφωση των αγοριών και των κοριτσιών, καθώς κι η σκληραγώγησή τους από την παιδική ηλικία.
Η απαγόρευση της χρήσης ασημένιων και χρυσών νομισμάτων, αλλά μόνο σιδερένιων, για να είναι βαριά και να δυσκολεύουν τους Σπαρτιάτες στη μεταφορά τους, επομένως και στην χρήση τους.
Η υποχρέωση της υποταγής των νεότερων στους γεροντότερους, καθώς κι άλλες σχετικές με τη διακυβέρνηση της πολιτείας.
Αυτοί οι θεσμοί στάθηκαν ως οι θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος.

β) Η ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΟΛΩΝΑ (6ος αιώνας π.Χ.) στην Αθήνα
Ο Σόλων ήταν ποιητής, έμπορος και σοφός.
Μέσω της «σεισάχθειας» και άλλων μέτρων πέτυχε να ξαναδώσει στους διαμαχόμενους συμπολίτες του, την μεταξύ τους Ψυχική επαφή.
Η λέξη σεισάχθεια, παράγεται από το ρήμα «σείω» που σημαίνει αφαιρώ και το άχθος, δηλαδή το βάρος.
Έτσι λοιπόν στα πλαίσια της εφαρμογής της σεισάχθειας (αποτίναξης βαρών), ο Σόλων:

Κατάργησε τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο,
Απελευθέρωσε όσους Αθηναίους πολίτες είχαν γίνει δούλοι λόγω χρεών και επανέφερε στην Αθήνα, όσους εν τω μεταξύ είχαν μεταπωληθεί στο εξωτερικό.
Κατάργησε το δανεισμό με εγγύηση το σώμα (προσωπική ελευθερία) του δανειολήπτη και των μελών της οικογένειάς του.
Αμνήστευσε τα αδικήματα που επέφεραν στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.

Το κύριο χαρακτηριστικό και ο σκοπός προς τον οποίο έτεινε η νομοθεσία του Σόλωνα, ήταν το ισοζύγιο, η ισορροπία, το μέτρο και ο λόγος, εξασφαλιζόμενα δια της πειθούς και της θείας Δίκης.
Φρόντισε να προσδώσει τέτοια πειστική δύναμη στην νομοθεσία του, ώστε όταν έφτασε η ώρα της διαδοχής του στην διαχείριση των κοινών, από τον τύραννο Πεισίστρατο, αυτός σεβάστηκε απολύτως την πάνσοφη εκείνη νομοθεσία του Σόλωνα, η οποία για όλα είχε μεριμνήσει.
Ο Σόλων φρόντισε να εξουδετερώσει την πίεση των πλούσιων και την τοκογλυφία κατά των φτωχών, με την απόσειση των τόκων και τον περιορισμό των οφειλομένων χρεών.
Αφ' ετέρου όμως περιέστειλε και την αυθάδεια των πολλών, με την ίδρυση ενός σώματος από 100 άνδρες, οι οποίοι επεξεργαζόταν πλήρως εκ των προτέρων τα εκάστοτε προς ψήφιση ζητήματα.
Αντίθετα προς τους νόμους που θέσπισε ο Σόλων στην Αθήνα, ο Λυκούργος στην Σπάρτη εξεδίωξε από την πολιτεία του την χειρωναξία, την βιοτεχνία και την καλλιτεχνία, στρέφοντας την προσοχή των πολιτών του προς την στρατιωτική εξάσκηση και μέσω αυτής, στην βελτίωση της Ψυχής τους.
Ο Σόλων δια νόμου υποχρέωσε όλους τους πολίτες να μαθαίνουν στα παιδιά τους μια βιοποριστική τέχνη, προτρέποντας τους πολίτες του στην καταπολέμηση της φτώχιας με την χρησιμοποίηση όλων των υπαρχόντων μέσων και πόρων. Στο γεγονός αυτό οφείλεται κυρίως η προαγωγή της βιομηχανίας και της καλλιτεχνίας στην Αθήνα στον ύψιστο βαθμό.
Καταπολέμησε ο Σόλων όσο μπορούσε την δοκησισοφία, επαναλαμβάνοντας πάντοτε το «Γηράσκω αεί διδασκόμενος»
Περισσότερο από τους Νόμους του, αυτός ο ίδιος ήταν η προσωποποίηση της ενσάρκωσης της Σοφίας , βοηθούμενος και από τις τελετές των Ελευσινίων Μυστηρίων, που συντέλεσαν όσο λίγοι από τους διαδόχους του να διαιωνίσει η Αθήνα την Σοφία της και το εξανθρωπιστικό της έργο.
Θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλουμε τους νόμους των δύο νομοθετών, ώστε να συγκρίνουμε τις δύο νομοθεσίες σχετικά με το θέμα της σίτισης.
Το « ΠΑΡΑΣΙΤΕΙΝ» του Σόλωνα
Πρόκειται για το νόµο που θέσπισε ο Σόλων, σχετικά με την δηµόσια σίτιση.
∆εν επέτρεπε στον ίδιο πολίτη να τρώει πολλές φορές δηµόσια γιατί ήταν ένδειξη πλεονεξίας, ενώ τιμωρούσε όποιον απέφευγε το «παρασιτείν», γιατί έδειχνε έτσι περιφρόνηση στα κοινά και στη συλλογική ζωή.
Έτσι, υπήρχε µέριµνα για τη συλλογική πολιτική ζωή και υπέρβαση του στενού ατοµικού συμφέροντος.
Τα «ΣΥΣΣΙΤΙΑ» του Λυκούργου
Ένα από τα γνωστά χαρακτηριστικά της Σπαρτιατικής κοινωνίας ήταν το συσσίτιο.
Η συμμετοχή σ' αυτό ήταν αναγκαία προϋπόθεση για τα δικαιώµατα του πολίτη και ο θεσµός έχει ονοµαστεί από τους Κρήτες ανδρεία γιατί γινόταν αφορµή για τη σύναψη φιλίας μεταξύ των ανδρών.
Από τους Λακεδαιμόνιους είχε ονομαστεί «φιδίτια» διότι συνδέονται µε τη λιτότητα και τη φειδώ, τις οποίες επιδίωκε για την διοίκηση της Σπάρτης ο Λυκούργος.

Τα συσσίτια, ήταν ένα µέσο για να καταπολεμήσει τον «ζήλο του πλούτου».
Κάθε Σπαρτιάτης ήταν υποχρεωμένος να φέρει στα συσσίτια κάποια προϊόντα συγκεκριμένης ποσότητας.
Όταν κάποιος θυσίαζε ή κυνηγούσε ήταν υποχρεωμένος να προσφέρει ένα μέρος απ' αυτά στο συσσίτιο.
Στα συσσίτια µπορούσαν να συχνάζουν και παιδιά, έτσι ώστε να παρακολουθούν τις πολιτικές συζητήσεις και με τον τρόπο αυτό να εισέρχονται βαθμιαία στην Σπαρτιατική πολιτική κοινωνία.

Σύμπαν χωρίς χρόνο

Τα εργαλεία που αναπτύχθηκαν τον περασμένο αιώνα για την περιγραφή της φύσης είναι δύο ειδών: αυτά που έχουν να κάνουν με φαινόμενα του μικρόκοσμου, στα οποία κυριαρχούν οι νόμοι της κβαντικής φυσικής, κι εκείνα που περιγράφουν τι συμβαίνει στις μεγάλες κλίμακες, όπου η βαρύτητα διαδραματίζει σημαντικό ρόλο, και περιγράφονται από τη γενική θεωρία της σχετικότητας.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της επιστήμης σήμερα, είναι πως οι δύο αυτές δε συμβαδίζουν: όταν εξετάζονται υπό ενιαίο πρίσμα, προκύπτουν πολλοί απειρισμοί, κάνοντας τη θεωρία ανεφάρμοστη στην πράξη.
Σύμφωνα με πολλούς θεωρητικούς φυσικούς το πρόβλημα αυτό της σύγχρονης φυσικής ίσως να βρίσκεται στα θεμέλιά της, και πιο συγκεκριμένα στην ίδια τη φύση του χώρου και του χρόνου. Υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν πως ο χωροχρόνος δεν θα πρέπει να λαμβάνεται ως ένα ανεξάρτητο υπόβαθρο στο οποίο εξελίσσεται η θεωρία, αλλά να προκύπτει από αυτή.
Μία προσπάθεια για την ενοποίηση κβαντομηχανικής και γενικής σχετικότητας έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’60, όταν οι Τζον Γουίλερ και Μπράις Ντε Βιτ συνένωσαν σε ένα κοινό πλαίσιο φαινομενικά αντιφατικές ιδέες από τις δύο θεωρίες, καταλήγοντας στην εξίσωση Γουίλερ-Ντε Βιτ. Η σημασία της είναι πως εξαλείφει πολλούς από τους ενοχλητικούς απειρισμούς των ενοποιημένων θεωριών.
Εάν όμως επίλυνε ορισμένα προβλήματα, η συγκεκριμένη σχέση εισήγαγε κάποια άλλα. Συγκεκριμένα, ο χρόνος φαίνεται να μην παίζει ρόλο στη σχέση Γουίλερ-Ντε Βιτ. Εάν κάτι τέτοιο ίσχυε, τίποτε δε θα άλλαζε ποτέ στο Σύμπαν, κάτι που ασφαλώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
Το 1983 όμως, οι Ντον Πέιτζ και Γουίλιαμ Γούτερς υπερκέρασαν αυτό το εμπόδιο, μέσω του φαινομένου της κβαντικής διεμπλοκής, σύμφωνα με το οποίο δύο σωματίδια που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μοιράζονται κάποιες από τις κβαντικές τους ιδιότητες.
Οι δύο φυσικοί έδειξαν πως ένα ρολόι το οποίο έχει αλληλεπιδράσει μέσω διεμπλοκής με το υπόλοιπο Σύμπαν θα φαινόταν να μετράει το χρόνο που περνάει, όμως για ένα υποθετικό παρατηρητή που θα βρισκόταν εκτός Σύμπαντος, τα πάντα θα φαίνονταν στατικά και άχρονα.
Φυσικά, μια πειραματική επιβεβαίωση της παραπάνω ιδέας θα ήταν αδύνατη, καθώς δε νοείται παρατηρητής εκτός Σύμπαντος. Ωστόσο, μία ομάδα φυσικών από το Τορίνο της Ιταλίας, κατάφερε να προσομοιώσει τη συγκεκριμένη πρόβλεψη, δημιουργώντας ένα εικονικό Σύμπαν, που αποτελείται μόνο από δύο φωτόνια.
Οι φυσικοί επιβεβαίωσαν πράγματι πως ο χρόνος είναι ένα δευτερεύον φαινόμενο που προκύπτει μόνο για παρατηρητές εντός του Σύμπαντος, αλλά είναι απών για οποιονδήποτε παρατηρητή εκτός Σύμπαντος.
Πρόκειται αναμφίβολα για ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα, το οποίο αποδεικνύει για πρώτη φορά πως ο χρόνος ίσως να είναι ποσότητα δευτερεύουσας σημασίας στην περιγραφή της φύσης.
Το επόμενο βήμα για τους ερευνητές θα είναι να προχωρήσουν στη μελέτη παρόμοιων φαινομένων σε μεγαλύτερα μοντέλα-Σύμπαντα, ώστε να καταφέρουν να περιγράψουν ό,τι παρατηρούμε σε κοσμική κλίμακα.

Greeks Vs Greeks - Έλληνες εναντίον Ελλήνων!

Μια αναζήτηση στους σκοτεινούς απόηχους της Ελληνικής ιστορίας, οι διαμάχες και οι δολοπλοκίες που πάντα μας έφερναν σε ρήξη πρέπει να λάβουν τέλος εδώ και τώρα!

Η αγάπη μεταξύ μας και η αλληλεγγύη με τον συνάνθρωπο μας θα δώσει τέλος στην τυραννία της Νέας Τάξης, το φως το Ελληνικό θα ξαναδοθεί στην Οικουμένη ζητώντας τίποτα ως αντάλλαγμα.

Διαδώστε το !!!