βίᾳ χαλινῶν δ᾽, ἀναύδῳ μένει, [στρ. ζ]κρόκου βαφὰς [δ᾽] ἐς πέδον χέουσα,
240 ἔβαλλ᾽ ἕκαστον θυτή-
ρων ἀπ᾽ ὄμματος βέλει φιλοίκτῳ,
πρέπουσα τὼς ἐν γραφαῖς, προσεννέπειν
θέλουσ᾽, ἐπεὶ πολλάκις
πατρὸς κατ᾽ ἀνδρῶνας εὐτραπέζους
245 ἔμελψεν, ἁγνᾷ δ᾽ ἀταύρωτος αὐδᾷ πατρὸς
φίλου τριτόσπονδον εὔποτμον
παιῶνα φίλως ἐτίμα.
τὰ δ᾽ ἔνθεν οὔτ᾽ εἶδον οὔτ᾽ ἐννέπω· [ἀντ. ζ]
τέχναι δὲ Κάλχαντος οὐκ ἄκραντοι.
250 Δίκα δὲ τοῖς μὲν παθοῦ-
σιν μαθεῖν ἐπιρρέπει· τὸ μέλλον
ἐπεὶ γένοιτ᾽ ἂν κλύοις· πρὸ χαιρέτω·
ἴσον δὲ τῷ προστένειν.
τορὸν γὰρ ἥξει σύνορθρον αὐγαῖς.
255 πέλοιτο δ᾽ οὖν ἁ ᾽πὶ τούτοισιν εὖ πρᾶξις, ὡς
θέλει τόδ᾽ ἄγχιστον Ἀπίας
γαίας μονόφρουρον ἕρκος.
***
Με βία και με τη δύναμη του φίμωτρου βουβή·
κι ενώ στη γης το ζαφρά φόρεμα κυλούσε,
240ένα ένα τους δημίους της με σαϊτιές
δεητικές από τα μάτια της χτυπούσε·
κι έμοιαζε σα με ζωγραφιά
πώς να ᾽θελε, χωρίς φωνή, να σου μιλήσει.
Κι όμως στα πατρικά τ᾽ αρχοντοτράπεζα
πολλές φορές τους είχε τραγουδήσει
κι αγνή με την φωνή της την παρθενικιά
του αγαπημένου της πατέρα από καρδιάς
πάνω στις τρίτες τις σπονδές
τον καλορίζικο παιάνα είχε τιμήσει.
Τι παρά πέρα είχε γενεί, ούτ᾽ είδα, ούτε θα πω,
όμως του Κάλχαντ᾽ άφευχτες οι τέχνες βγαίνουν
250και το ᾽χει ορίσει η Δίκη η θεϊκιά
εκείνοι που παθαίνουν να μαθαίνουν.
Ό,τι ᾽ναι να ᾽ρθει πάντα έχεις καιρό
ν᾽ ακούσης αφού γίνει… κι από πρι ας μου λείπει!
γιατ᾽ είναι σαν να θέλεις κλάματ᾽ από πριν
κι ολόφαντο σα μιαν αυγή θεν᾽ ανατείλει.
Μα είθε, για τώρα καν, μια συντυχιά
καλή ας φανεί, καθώς ποθεί
αυτή που πλησιάζει, της Απίας γης
μονάχος πύργος τώρα κι αντιστύλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου