Να θυμάσαι τα σημαντικά μικροπράγματα της ζωής

Να θυμάσαι τα σημαντικά μικροπράγματα της ζωής

Ήξερα έναν γεράκο που ζούσε ρακένδυτος, ψάχνοντας στα σκουπίδια· επιβίωνε από την ελεημοσύνη των άλλων. Όταν πέθανε, μέσα στο στρώμα του βρέθηκαν εκατομμύρια δραχμές που σάπιζαν χρόνια. Ξέρω μια οικογένεια που είναι στα μαχαίρια δεκαετίες για χέρσα χωράφια, αδέρφια που σέρνουν ο ένας τον άλλον στα δικαστήρια για κάτι παλιά ασήμια. Ξέρω ζευγάρια που τα ‘χουν όλα και ψάχνουν κρυφά πίσω απ την πλάτη του άλλου να βρουν περισσότερα.

Κανείς δεν φαίνεται να είναι ευχαριστημένος με όσα απλόχερα του δίνει η ζωή.

Μέσα στην πλεονεξία του ο άνθρωπος δεν κοντοστέκεται στιγμή ν’ απολαύσει όσα έχει: Υγεία. Ελευθερία. Ειρήνη. Υπέροχα παιδιά. Ένα ζεστό σπίτι και φαγητό κάθε μέρα. Κι αν τα ‘χεις όλα αυτά βρίσκεσαι ήδη (σκέψου το λίγο αυτό) πάνω απ’ τον μέσο όρο του υπόλοιπου κόσμου.

Σ’ αυτή την κλισέ έκφραση: «Τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία», θα ‘πρεπε να διευκρινίζεται ότι συχνά μάλιστα αγοράζουν τη δυστυχία.

Στον αγχωμένο μοντέρνο κόσμο μας φαινόμαστε αστείοι και μικροί καθώς τρέχουμε όλοι μέσα σ’ ένα ροδάκι του χάμστερ κυνηγώντας το χρήμα/την επιτυχία/ την κοινωνική καταξίωση/ την προσωπική προβολή – κι όταν τα επιτύχουμε όλα αυτά συνεχίζουμε να τρέχουμε ζητώντας κι άλλα, κι άλλα κι άλλα.

«Αφού δεν ξέρουνε να ζήσουνε!» άκουσα συζητώντας τις προάλλες μ’ αυτό το σπανίζον παράξενο είδος των Χαμογελαστών Ανθρώπων (λιγότεροι πια κι απ τις Καρέτα Καρέτα –και κανένας φιλανθρωπικός οργανισμός δεν αναλαμβάνει την διάσωση αυτού του είδους που τελεί πλέον υπό εξαφάνιση). Μπήκα σε σκέψεις – αναρωτιόμουν τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να κοιμάται ήρεμος τις νύχτες και να γελάει με την καρδιά του τις μέρες. Όταν χαμογελάει δηλαδή να τον βλέπεις ν’ αναβλύζει πραγματικά η χαρά απ’ τα μάτια του, κι όχι απλά να παραμορφώνει τις άκρες των χειλιών του μια επώδυνη γκριμάτσα.

Πότε ήταν αλήθεια η τελευταία φορά που κοντοστάθηκες να χαρείς τις νίκες σου; Πότε σήκωσες το βλέμμα -τώρα πρόσφατα- να μαγευτείς απ’ την απόχρωση και το βάθος τ’ ουρανού, τις μορφές που παίρνουν φευγαλέα τα σύννεφα; Πόσο καιρό έχεις να μυρίσεις ένα λουλούδι; Να διαβάσεις έξω ένα βιβλίο που αγαπάς, κι ενώ συνεχίζει να κινείται φρενωδώς ο κόσμος γύρω σου, την ίδια στιγμή να σταματά ο κόσμος μέσα σου; Ν’ αγκαλιάσεις τη σύντροφό σου, και να τη σφίξεις τόσο κοντά σου ώσπου ν’ αναγνωρίζεις κάθε πιτσιλιά της ίριδάς της; Να παρατηρήσεις το παιδί σου έτσι όπως κοιμάται γαλήνιο με μισάνοιχτο στοματάκι, ίδιος άγγελος που σου ‘στειλε δώρο ο ουρανός (να ψάχνεις κρυφά στην πλάτη του μικρά φτεράκια); Παραδέξου. Αναλογίσου. Απολογήσου. Πρώτα σε σένα τον ίδιο.

Κάτι που μου ‘μαθε η ζωή ως τώρα είναι πως έχει σημασία να κοντοστέκεσαι και να χαίρεσαι τις μικρές νίκες, τα μικρά θέλω που εκπληρώθηκαν (να σταματάς, να παίρνεις ανάσες) ακόμη και γι’ αυτά που δεν κέρδισες με τον ιδρώτα σου, που δεν χρειάστηκε να διεκδικήσεις-αλλά ήταν όλο τον καιρό εκεί για σένα, δεδομένα, αυτονόητα- και σκόνταφτες πάνω τους, στη βιασύνη σου να είσαι εγκαίρως στην δουλειά και να βγάλεις λεφτά (να καταλήγεις να ζεις για να δουλεύεις τελικά, αντί να δουλεύεις για να ζεις). Αυτό που με δίδαξε η ζωή είναι ότι τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, δεν είναι καν πράγματα.

(Κι ο μόνος τρόπος να τα έχεις πραγματικά όλα… είναι απλά να συνειδητοποιήσεις πως ήδη τα έχεις).

Je veux d’ l’ amour, d’ la joie, de la bonne humeur
Ce n’est pas votre argent qui f’ra mon bonheur
Moi j’veux crever la main sur le coeur
Allons ensemble, découvrir ma liberté
Oubliez donc tous vos clichés,
bienvenue dans ma réalité