Στον κόσμο των φαινομένων

Η Αληθινή Φύση του Θεού δεν έχει καμιά σχέση με όσα αντιλαμβάνονται ή φαντάζονται οι άνθρωποι. Ο Θεός Δεν Υπάρχει με τον τρόπο που νομίζουν οι άνθρωποι, ούτε Δημιουργεί, ούτε Κατευθύνει την πορεία της δημιουργίας, με τον τρόπο που νομίζουν οι άνθρωποι. Ο Θεός Απλά Είναι. Όλα τα άλλα που Συμβαίνουν δεν είναι παρά δραστηριότητες που έρχονται και φεύγουν. Η Αλήθεια που Απομένει στο Τέλος είναι Ασύλληπτη από τους ανθρώπους.

Ο Θεός Είναι Ταπεινός επειδή δεν έχει «εγώ»… Οι άνθρωποι έχουν ισχυρές προσωπικότητες, είναι δυνατοί χαρακτήρες και κυριαρχούν τους κόσμους… Ποιος είναι τάχα ο Σωστός Δρόμος;

Τι κι αν όλα είναι «όνειρο». Αυτοί που υποφέρουν, υποφέρουν στ’ αλήθεια… Κι αν θέλουμε να γιατρευτούν οι άνθρωποι θέλουμε να γιατρευτεί η άγνοια κι όχι να πορευθεί ο κόσμος σύμφωνα με τις φαντασιώσεις των ανθρώπων.

Το Μεγαλύτερο Μάθημα στην ζωή ενός ανθρώπου είναι η «τετελεσμένη αποδοχή του θανάτου». Όταν κάποιος, και για τον εαυτό του και για τους άλλους, βιώνει τον θάνατο, είναι ελεύθερος από όλους, από όλα.

Η Αλήθεια βρίσκεται σε αυτό που πρέπει να ζήσουμε, πέρα από τις λέξεις, όχι στις λέξεις σαν νοητικές πληροφορίες.

Ο Θεός Στηρίζει όλες τις υπάρξεις το ίδιο. Η Μια Ενέργεια Διοχετεύεται μέσα σε όλα. Όμως «καθένας» κάνει, λόγω της «άγνοιας» ιδιαίτερη χρήση αυτής της Ενέργειας… κι έτσι προκύπτουν τα λάθη.

Η ζωή στον κόσμο των φαινομένων είναι μόνο ζωή, Ούτε εμπειρία είναι, ούτε γνώση, ούτε άλλο περιεχόμενο έχει. Σαν το λουλούδι που ανθίζει και μαραίνεται, έτσι, χωρίς λόγο, πέρα από την ίδια την ύπαρξή του.

Ο Σοφός Άνθρωπος

Ο Σοφός δεν είναι σίγουρος για τίποτα στην ζωή, επειδή Ακολουθεί το Ρεύμα της Ζωής. Είναι Ελεύθερος κι έτσι μπορεί να δεχτεί εύκολα όποια αλήθεια κι αν του αποκαλύψουν τα γεγονότα. Για ένα πράγμα είναι σίγουρος ο Σοφός, ότι πέρα από όλα τα φαινόμενα Υπάρχει Μια Μοναδική Αλήθεια.

Ο Σοφός που Βίωσε την Αλήθεια δεν έχει τίποτα να μάθει πιά. Και πίσω από όλα όσα παρατηρεί με Προσοχή, η Ίδια Αλήθεια του Αποκαλύπτεται.

Ό,τι φαίνεται καλό σε ένα Σοφό άνθρωπο ίσως να φαίνεται άχρηστο, και χωρίς νόημα, στον ανόητο άνθρωπο… ποιος θα κρίνει;

Οι άνθρωποι που, μέσα στο κοσμικό όνειρο, ονειρεύονται, μπορούν να ζουν ό,τι θέλουν, να πιστεύουν ό,τι θέλουν. Όμως για τον Σοφό που έχει Ξυπνήσει το όνειρο είναι όνειρο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του.

Ο Φωτισμένος Άνθρωπος, επειδή ακριβώς θεωρεί τον κόσμο της ψευδαίσθησης σαν κάτι χωρίς αξία, δεν μπορεί να λειτουργήσει στον κόσμο, κι έτσι γίνεται ανίκανος, άχρηστος, από την άποψη του συνηθισμένου ανθρώπου. Το ερώτημα είναι τελικά, «τι είναι το καλό»; Να είσαι ξύπνιος κι άχρηστος, ή να υιοθετείς την ψευδαίσθηση και να είσαι ικανός και χρήσιμος μέσα στον κόσμο της ψευδαίσθησης;

Θα έχεις φτάσει στην Σοφία τότε μονάχα, όταν θα βλέπεις γύρω σου όλα τα πράγματα σαν πολύτιμα πετράδια. Το βάθος του ορίζοντα, το πουλί που πετάει και φεύγει, ένα λουλούδι με την δροσιά της ζωής ή τα μαραμένα φύλα που δείχνουν ότι έζησε, το χορτάρι στη γη που ανθίζει και μαραίνεται χωρίς λόγο, μια πέτρα, ακόμα και το χώμα μέσα στη χούφτα σου… Όλα είναι ιερά, πολύτιμα μέσα στην ύπαρξή τους, κι αιώνια στην αληθινή ουσία τους μέσα στην Μνήμη του Θεού… Μονάχα οι ανόητοι σκέφτονται την «χρησιμότητα» των πραγμάτων.

Ο Σοφός Άνθρωπος βλέπει και την Ενότητα της Ουσίας και την πολυμορφία των φαινομένων, και ταπεινά τα αποδέχεται όλα… γιατί «έτσι είναι».