ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (902-935)

ΙΠ. κραυγῆς ἀκούσας σῆς ἀφικόμην, πάτερ,
σπουδῆι· τὸ μέντοι πρᾶγμ᾽ ὅτωι στένεις ἔπι
οὐκ οἶδα, βουλοίμην δ᾽ ἂν ἐκ σέθεν κλύειν.
905 ἔα, τί χρῆμα; σὴν δάμαρθ᾽ ὁρῶ, πάτερ,
νεκρόν· μεγίστου θαύματος τόδ᾽ ἄξιον·
ἣν ἀρτίως ἔλειπον, ἣ φάος τόδε
οὔπω χρόνος παλαιὸς εἰσεδέρκετο.
τί χρῆμα πάσχει; τῶι τρόπωι διόλλυται;
910 πάτερ, πυθέσθαι βούλομαι σέθεν πάρα.
σιγᾶις; σιωπῆς δ᾽ οὐδὲν ἔργον ἐν κακοῖς.
ἡ γὰρ ποθοῦσα πάντα καρδία κλύειν
κἀν τοῖς κακοῖσι λίχνος οὖσ᾽ ἁλίσκεται.
οὐ μὴν φίλους γε, κἄτι μᾶλλον ἢ φίλους,
915 κρύπτειν δίκαιον σάς, πάτερ, δυσπραξίας.
ΘΗ. ὦ πόλλ᾽ ἁμαρτάνοντες ἄνθρωποι μάτην,
τί δὴ τέχνας μὲν μυρίας διδάσκετε
καὶ πάντα μηχανᾶσθε κἀξευρίσκετε,
ἓν δ᾽ οὐκ ἐπίστασθ᾽ οὐδ᾽ ἐθηράσασθέ πω,
920 φρονεῖν διδάσκειν οἷσιν οὐκ ἔνεστι νοῦς;
ΙΠ. δεινὸν σοφιστὴν εἶπας, ὅστις εὖ φρονεῖν
τοὺς μὴ φρονοῦντας δυνατός ἐστ᾽ ἀναγκάσαι.
ἀλλ᾽ οὐ γὰρ ἐν δέοντι λεπτουργεῖς, πάτερ,
δέδοικα μή σου γλῶσσ᾽ ὑπερβάλληι κακοῖς.
925 ΘΗ. φεῦ, χρῆν βροτοῖσι τῶν φίλων τεκμήριον
σαφές τι κεῖσθαι καὶ διάγνωσιν φρενῶν,
ὅστις τ᾽ ἀληθής ἐστιν ὅς τε μὴ φίλος,
δισσάς τε φωνὰς πάντας ἀνθρώπους ἔχειν,
τὴν μὲν δικαίαν τὴν δ᾽ ὅπως ἐτύγχανεν,
930 ὡς ἡ φρονοῦσα τἄδικ᾽ ἐξηλέγχετο
πρὸς τῆς δικαίας, κοὐκ ἂν ἠπατώμεθα.
ΙΠ. ἀλλ᾽ ἦ τις ἐς σὸν οὖς με διαβαλὼν ἔχει
φίλων, νοσοῦμεν δ᾽ οὐδὲν ὄντες αἴτιοι;
ἔκ τοι πέπληγμαι· σοὶ γὰρ ἐκπλήσσουσί με
935 λόγοι, παραλλάσσοντες ἔξεδροι φρενῶν.

***
ΙΠΠ. (μπαίνει με την ακολουθία του)
Πατέρα!
Άκουσα τις φωνές σου κι ήρθα τρέχοντας.
Μα δεν ξέρω γιατί βαριοστενάζεις.
Και να το μάθω θέλω από το στόμα σου.
Αχ, τί ᾽ναι τούτο: βλέπω τη γυναίκα σου
πεθαμένη! Μου φεύγει το μυαλό!
Μα τώρα δα την άφησα. Δεν είναι
πολύς καιρός οπού ᾽βλεπε το φως.
Τί να ᾽παθε; Και με ποιόν τρόπο πέθανε;
910 Θέλω από σε, πατέρα, να το μάθω.
Δε βαστιέται η καρδιά που λαχταράει
να μάθει τέτοιες συφορές. Σωπαίνεις;
Η σιωπή δε φελά σε τέτοιες ώρες.
Κι είναι άδικο τα πάθια σου να κρύβεις
απ᾽ τους φίλους και κάτι παραπάνου
από φίλους.
ΘΗΣ. Ανθρώπ᾽, είναι πολλά τα μάταια λάθη σας!
Αμέτρητες οι τέχνες που μαθαίνετε,
κι όλα τα βρίσκετε, όλα τα σοφίζεστε
κι ένα μονάχα δεν το ξέρετε ούτε
το αναζητήσατε ως τα τώρα: γνώση
920 να βάζετε σε κείνους που δεν έχουν!
ΙΠΠ. Θα ᾽πρεπε να ᾽ναι φοβερά πιδέξιος
εκείνος που θ᾽ ανάγκαζε τους άμυαλους
να βάλουνε μυαλό… Καιρός για τέτοια
ψιλολογήματα δεν είναι· και φοβάμαι
μήπως τα παραλές από τον πόνο.
ΘΗΣ. Θα ᾽πρεπε κάποιο φανερό σημάδι
να ᾽χουν οι ανθρώποι, για να ξεχωρίζουν
τον ψεύτη φίλο απ᾽ τον αληθινό.
Και να ᾽χουνε και δυο λογιώ λαλιά,
την τίμια και την άλλη, όποια και να ᾽ναι,
930 για να μπορεί να ξεσκεπάζ᾽ η τίμια
την κακόβουλη, που μας απατά.
ΙΠΠ. Με κάνουν να τα χάνω τα παράταιρα,
τα ξέφρενα τα λόγια σου! Μην κάποιος
από τους φίλους μ᾽ έχει κακοβάλει
στ᾽ αυτιά σου κι αδικιέμαι τώρ᾽ αθώος;