ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἱππόλυτος (1416-1445)

ΑΡ. ἔασον· οὐ γὰρ οὐδὲ γῆς ὑπὸ ζόφον
θεᾶς ἄτιμοι Κύπριδος ἐκ προθυμίας
ὀργαὶ κατασκήψουσιν ἐς τὸ σὸν δέμας,
σῆς εὐσεβείας κἀγαθῆς φρενὸς χάριν·
1420 ἐγὼ γὰρ αὐτῆς ἄλλον ἐξ ἐμῆς χερὸς
ὃς ἂν μάλιστα φίλτατος κυρῆι βροτῶν
τόξοις ἀφύκτοις τοῖσδε τιμωρήσομαι.
σοὶ δ᾽, ὦ ταλαίπωρ᾽, ἀντὶ τῶνδε τῶν κακῶν
τιμὰς μεγίστας ἐν πόλει Τροζηνίαι
1425 δώσω· κόραι γὰρ ἄζυγες γάμων πάρος
κόμας κεροῦνταί σοι, δι᾽ αἰῶνος μακροῦ
πένθη μέγιστα δακρύων καρπουμένωι·
ἀεὶ δὲ μουσοποιὸς ἐς σὲ παρθένων
ἔσται μέριμνα, κοὐκ ἀνώνυμος πεσὼν
1430 ἔρως ὁ Φαίδρας ἐς σὲ σιγηθήσεται.
σὺ δ᾽, ὦ γεραιοῦ τέκνον Αἰγέως, λαβὲ
σὸν παῖδ᾽ ἐν ἀγκάλαισι καὶ προσέλκυσαι·
ἄκων γὰρ ὤλεσάς νιν, ἀνθρώποισι δὲ
θεῶν διδόντων εἰκὸς ἐξαμαρτάνειν.
1435 καὶ σοὶ παραινῶ πατέρα μὴ στυγεῖν σέθεν,
Ἱππόλυτ᾽· ἔχεις γὰρ μοῖραν ἧι διεφθάρης.
καὶ χαῖρ᾽· ἐμοὶ γὰρ οὐ θέμις φθιτοὺς ὁρᾶν
οὐδ᾽ ὄμμα χραίνειν θανασίμοισιν ἐκπνοαῖς·
ὁρῶ δέ σ᾽ ἤδη τοῦδε πλησίον κακοῦ.
1440 ΙΠ. χαίρουσα καὶ σὺ στεῖχε, παρθέν᾽ ὀλβία·
μακρὰν δὲ λείπεις ῥαιδίως ὁμιλίαν.
λύω δὲ νεῖκος πατρὶ χρηιζούσης σέθεν·
καὶ γὰρ πάροιθε σοῖς ἐπειθόμην λόγοις.
αἰαῖ, κατ᾽ ὄσσων κιγχάνει μ᾽ ἤδη σκότος·
1445 λαβοῦ πάτερ μου καὶ κατόρθωσον δέμας.

***
ΑΡΤ. (στον Ιππόλυτο)
Φτάνει. Κι όταν θα βρίσκεσαι στα μαύρα
της γης σκοτάδια, δε θα μείνει απλήρωτος
της Κύπρης ο θυμός, που σε κυνήγησε,
γιατί ᾽σουνα πιστός μου και παρθένος.
1420 Με το ίδιο μου το χέρι κάποιον άλλον,
που τον πολυαγαπά πρώτον απ᾽ όλους,
θα τον χτυπήσ᾽ η αλάθευτη σαγίτα μου.
Και σένα για τα πάθη σου, καλέ μου,
θα σου δώσω στην πόλη της Τροιζήνας
τρανές τιμές. Τ᾽ ανύπαντρα κορίτσια,
πριχού στεφανωθούνε, τα μαλλιά τους
για χάρη σου θα κόβουνε και θα ᾽χεις
τα κλάματά τους προσφορά σου αιώνια.
Παντοτινά για σένανε οι παρθένες
θα φκιάχνουνε τραγούδια και το πάθος
1430 για σε της Φαίδρας δε θα ξεχαστεί.
(στο Θησέα)
Και συ, τέκνο του Αιγέα, πάρε το γιο σου
στην αγκαλιά και σφίξε τον. Αθέλητα
τονε σκότωσες. Κι είναι φυσικό,
άμα οι θεοί το θέλουν, οι θνητοί
να σφάλλουνε.
(στον Ιππόλυτο)
Και συ καλέ μου, Ιππόλυτε,
για το γονιό σου κάκια μην κρατάς·
το ξέρεις πως η μοίρα σε θανάτωσε.
Και χαίρε! Εγώ δε στέκει να θωρώ
πεθαμένους και μήτε να μολεύει
τα μάτια μου η ανάσα του θανάτου,
(γίνεται άφαντη)
1440 ΙΠΠ. Και συ χαίρε, Παρθένα, ευτυχισμένη,
κι άμποτε τη μεγάλη μας αγάπη
χωρίς λύπη να τηνε στερηθείς!
Κι αφού το θέλεις, έσβησα την έχτρα
για το γονιό μου. Πάντα μου σε υπάκουα.
Πωπώ σκοτάδι σκέπασε τα μάτια μου!
Πατέρα, βάστα το κορμί μου ολόρθο.