Για τις προηγούμενες απόψεις έχουν διατυπωθεί σοβαρές επιφυλάξεις: τα αρχαιολογικά ευρήματα δεν είναι, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, τόσο επαρκή και διαφωτιστικά ώστε να αποδεικνύεται η βέβαιη εμπλοκή των μυκηναίων Αχαιών στην καταστροφή της Τροίας· πόσο μάλλον όταν η παρακμή των Μυκηνών και η καταστροφή της Τροίας χρονολογικά γειτνιάζουν. Από την άλλη μεριά, η διάσωση λέξεων, κυρίως ονομάτων, της Γραμμικής Β στα ομηρικά έπη δεν αποτελεί για πολλούς ειδικούς ικανό και ακλόνητο αποδεικτικό στοιχείο για να εμπιστευθεί κάποιος και τα ίδια τα ιστορούμενα γεγονότα των δύο επών στις λεπτομέρειές τους. Εξάλλου, υπάρχει μεγάλη χρονική απόσταση (περίπου τετρακοσίων χρόνων) ανάμεσα στα δύο ομηρικά έπη και στην καταστροφή της Τροίας. Τούτο σημαίνει ότι, ακόμη και αν η παράδοση των γεγονότων της μυκηναϊκής εποχής εκτιμηθεί συνεχής, έχει αναμφισβήτητα στο μεταξύ υποστεί μέσα στα έπη διαστρεβλώσεις, επεκτάσεις, επανερμηνείες, μετασχηματισμούς και προσαρμογές στα πολιτιστικά δεδομένα της εποχής του ποιητή. Ο ιστορικός πυρήνας χρειάζεται στο έπος για να λειτουργήσει ως είδος, αυτός όμως συντηρείται όχι μέσα από την προοπτική της ιστορικής πραγματικότητας, αλλά του κλέους, της φήμης δηλαδή για ό,τι έχει συμβεί.
Όσο για την Οδύσσεια, καθώς επεκτείνεται στις θαλασσινές περιπλανήσεις ενός ήρωα όπου εξέχουν η σχεδόν απόκοσμη γεωγραφία και πολλά μαγικά και τερατικά στοιχεία, είναι ακόμη λιγότερο πιθανό να σχετίζεται με την ιστορική πραγματικότητα. Έναντι του κλειστού, σχετικώς, ορίζοντα της Ιλιάδας, που αναφέρεται σε θρύλους ηρώων σε δεδομένο κάπως χώρο και χρόνο, η Οδύσσεια ανοίγεται στον κόσμο της νοβελιστικής περιπέτειας και του παραμυθιού. Σημαντικά όμως στοιχεία του πολιτισμού, της οικονομίας και της πολιτικής, που συντηρούνται στα δύο έπη, συγχρονίζονται με την εποχή της σύνθεσής τους. Οι λεγόμενοι "σκοτεινοί αιώνες", με τους αποικισμούς, την ακμή του θαλάσσιου εμπορίου και την περιφερειακή κοινωνική οργάνωση σε κοινότητες, από τις οποίες θα προκύψουν σύντομα οι πόλεις-κράτη, δεν εκτιμώνται πλέον ως χρόνια πλήρους παρακμής, αλλά ως μεταβατική εποχή στο πλαίσιο της οποίας η αντιμετώπιση των νέων συνθηκών επιβάλλει, μέσω της νέας αριστοκρατικής τάξης που έχει διαδεχθεί τους μυκηναίους βασιλείς, την αναζήτηση δρόμων επικοινωνίας με την παράδοση.
Τέλος, το κυριότερο: τα δύο ομηρικά έπη είναι έργα λογοτεχνίας και όχι ιστορίας ή χρονογραφίας· επομένως, κάθε άλλο παρά εγγυώνται για την πιστότητα ή την αλήθεια των αφηγηματικών δρωμένων. Υπ' αυτή την έννοια, η Ιλιάδα και η Οδύσσειαδεν είναι τόσο λειψά παραδείγματα ιστορίας όσο προϊόντα ποιητικής δημιουργίας, τα οποία, μέσα από μια πανελλήνιου χαρακτήρα προοπτική, διηγούνται το πώς οι Έλληνες του όγδοου προχριστιανικού αιώνα έβλεπαν το ηρωικό τους παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου