Aπαλλαγείτε απ΄την δυστυχία

Ο Ντοστογιέφσκι δήλωνε ότι «είσαι δυστυχισμένος επειδή δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι ευτυχισμένος».
Το ζήτημα της ευτυχίας έχει προκαλέσει πολλές απαντήσεις και έχει ξυπνήσει ακόμα περισσότερες αμφιβολίες. Υπάρχει τελικά ευτυχία; Και αν ναι ποιος τι ορίζει; Τι σημαίνει ευτυχία;
Πρόκειται για ένα συναίσθημα χαράς που το προκαλεί κάτι το εξωτερικό ή είναι κάτι που μοιάζει περισσότερο με μια κατάσταση εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας; Πώς μπορεί κάποιος να καταλάβει ότι είναι ευτυχισμένος αν δεν ξέρει τι σημαίνει η ευτυχία;

Κάποιες φορές απλώς δεν βλέπουμε αυτό που συμβαίνει γύρω μας γιατί είμαστε υπερβολικά απασχολημένοι με το να βρούμε την ευτυχία μακριά από μας ή με το να ρωτάμε γι΄αυτή. Και το πιο παράδοξο είναι ότι και μόνο το να διερωτόμαστε αν είμαστε ευτυχισμένοι μας κάνει να νιώθουμε πιο δυστυχείς.

Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή έχουμε ορίσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο ευτυχούς ανθρώπου. Όλοι λοιπόν κάνουμε τα πάντα για να του μοιάσουμε. Να πλησιάσουμε όσο πιο κοντά γίνεται στο μοντέλο αυτό.
Νιώθουμε δυστυχία για όλα εκείνα που δεν έχουμε και ξεχνάμε να νιώσουμε ευτυχισμένοι για όσα έχουμε καταφέρει και πετύχει. Είτε μιλάμε για υλικά αγαθά, είτε για ανθρώπους ή έννοιες όπως αγάπη, χαρά κτλ.
Υπάρχει ένα παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ με τίτλο «Ο εγωιστής γίγαντας» όπου διηγείται την ιστορία ενός γίγαντα που διώχνει τα παιδιά απ΄τον κήπο του γιατί δεν θέλει να παίζουν σ΄αυτόν. Όμως, με το που φεύγουν τα παιδιά, φεύγει μαζί τους και η άνοιξη, αλλά και η ζωή. Ο κήπος του γίγαντα δε δίνει πια καρπούς, όλα πέφτουν σε νάρκη, σβήνοντας, χάνοντας τη ζωή, αφού σ΄έναν έρημο κήπο ανθίζουν μόνο η μοναξιά και η θλίψη.
Όταν τα παιδιά αποφασίζουν να ρισκάρουν και να ξαναμπούν στον κήπο, τα δέντρα και τα λουλούδια ξαναζωντανεύουν. Και τότε ο γίγαντας αντιλαμβάνεται πόσο εγωιστής είχε υπάρξει. Αντιλαμβάνεται ότι με την άρνηση και την απαγόρευση το μόνο που καταφέρνει είναι να σβήσει τη ζωή, τη χαρά.
Κατά τον ίδιο τρόπο, αν μετράμε τον κόσμο και τη ζωή μας με το τι δεν κατέχουμε ακόμη, με το τι δεν έχουμε καταφέρει, ο εσωτερικός μας κήπος πάντα θα είναι μαραμένος και εγκαταλειμμένος.