Κάτι που και ο πλέον ήπιος σκεπτικιστής δεν μπορεί να δεχθεί, είναι η ασταμάτητη εκβιαστική χρήση της θεϊκής απειλής. Τέτοιες όμως απειλές θα βρείτε κυριολεκτικά διάσπαρτες σε ολόκληρη τη Βίβλο, που άλλο σκοπό δεν είχαν, απ’ το να κατασυντρίβουν ασταμάτητα την υπερηφάνεια του λαού, κάτω από τεράστιους όγκους θεϊκής απειλής και μαύρης κατάρας. Βλ. επίσης: Κατακλυσμός από κατάρες στην Παλαιά Διαθήκη
Ο βιβλικός "θυμωμένος θεός", ξεκίνησε κάποτε σαν ένα επαγγελματικό μυστικό στα χέρια του μεγάλου Αβραάμ και τελικά κατέληξε να γράψει τη μεγαλύτερη και την ιλαροτραγικότερη ιστορία της ανθρωπότητας!
Ο Αβραάμ, τοποθετώντας την γυναίκα του Σάρρα μέσα στα σπίτια των θυμάτων του, είχε πατήσει επιτυχώς πάνω στην περί διγαμίας ιερο-νομοθετημένη ευαισθησία της εποχής του. Βλ. επίσης: Σάρρα: η νύφη της συμφοράς
Τώρα οι απόγονοί του, κάνουν κάτι σημαντικότερο. Τοποθετούν κατ’ ευθείαν μέσα στις ανθρώπινες ψυχές, την πεποίθηση ότι κάθε "θεϊκός θυμός" (και φυσικά οι ενδεχόμενες πληγές) είναι αποτέλεσμα της ένοχης ανομίας και της πολύμορφης αμαρτωλότητάς τους, και μόνο οι ανάλογες προσφορές-ανταμοιβές, στους ευλογημένους μεσάζοντες-ιερείς του Κυρίου, είναι σε θέση να σηκώσουν τις ενδεχόμενες απειλητικές πληγές του θεϊκού θυμού.
Η Βίβλος ολόκληρη, δεν είναι παρά μια αξιοθαύμαστη ιστορική καταγραφή της «θεϊκής ομηρίας» και των μετεξελίξεων αυτής ακριβώς της αβρααμικής συνταγής πλουτισμού, όπου: ο ευλογών-θεραπευτής σταματά τις πληγές-κατάρες που ο ίδιος προηγουμένως έχει κρυφίως δημιουργήσει! Η ιδέα της έντεχνης παγιδοποιού κερδοφόρου θυματοποίησης σε αξεπέραστο αβρααμικό μεγαλείο! Πραγματικά αυτός είναι ο δόλος και η ιστορία του!
Στο Σινά λοιπόν, αντί για πληγές, δημιουργούν το «θειο δίκαιο» ή αν θέλετε την αντίστοιχη πληγοποιό συναίσθηση αμαρτωλότητας! Οι ασταμάτητες ενοχοποιήσεις των πιστών, και οι κραυγαλέες υποδείξεις της αμαρτωλότητάς τους, που συνεχώς θα προκύπτουν απ’ τον θείο νόμο, θα εξασφαλίζει εσαεί στους επιτήδειους νομοθέτες, την ανάγκη των ακριβοπληρωμένων σωτήρων. Άξιοι λοιπόν πληγοποιοί-θεραπευτές ψυχών τε και σωμάτων, όπως ο προπάτοράς τους Αβραάμ.
Η συνταγή της «θεϊκής ομηρίας» επιστρέφει κι αυτή απαράλλαχτη. Ο θυμός του θεού και οι πληγές του είναι εδώ, διότι υπάρχουν οι ενοχές της παρανομίας σας! Οι πάσης φύσεως κερδοφόρες ενοχές, προκύπτουν τώρα αβίαστα από τον "θεϊκό" νόμο, αρκεί, με κάθε έμφαση και λεπτομέρεια να υπενθυμίζονται και ασταμάτητα να καλλιεργούνται από χιλιάδες ιερείς σε ολόκληρη την φυλετική ομάδα! Μια αλάνθαστη συνταγή, που μέχρι σήμερα πληρώθηκε με ατέλειωτο αίμα και χρυσάφι!
Ναι, το ιστορικό παράδοξο, οι νομο-παρασκευαστές και οι νομομαθείς να είναι ταυτόχρονα οι αληθινοί εφευρέτες και εκμεταλλευτές της παρανομίας ήταν λοιπόν αρχαιόθεν γνωστό! Δηλαδή, για να μη τ’ αφήσουμε ασαφές: όσο πιο μεγάλος νομοθέτης και νομομαθής είναι κάποιος, τόσο πιο μεγάλο και ασύλληπτο φίδι κολοβό μπορεί να γίνει, χρησιμοποιώντας τον νόμο για ίδιον όφελος! Άλλωστε η ίδια η λέξη «νόμος», δεν είναι και τόσο αθώα όπως μερικοί νομίζουν σήμερα, αφού προέρχεται: «εκ του αρχαίου «νέμω»: διαιρώ, διανέμω, μοιράζω - κατέχω, απολαύω, καρπούμαι εκμεταλλεύομαι - άγω, βόσκω, διοικώ, κυβερνώ -μεταφ. καταναλώνω, εκτείνομαι, απλώνομαι, καίω, καταστρέφω. Λεξικά: Ομηρικό, Κοφινιώτη / Χάρη Πάτση, αρχαίας / Σταματάκου / Liddell & Scott.
Δεχθείτε ή απορρίψτε απ’ τα παραπάνω ό,τι θέλετε, πάλι ό,τι απομείνει δεν είναι καθόλου αθώο. Ο νόμος, ήταν ανέκαθεν εργαλείο απατεώνων και σπάνια διέπρεψε σαν ευεργετική ρύθμιση δίκαιας δια-νομής αγαθών για τους λαούς. Πίσω λοιπόν απ’ έναν νομομαθή, το πιθανότερο είναι ότι κρύβεται ένας ικανότατος απατεώνας. Πίσω από έναν νομοπαρασκευαστικό οργανισμό, κρύβονται πιθανότατα οι υψηλόβαθμοι "ιερείς" του ψεύδους και της νόμιμης απάτης.
Σήμερα ξέρουμε πολύ καλά ότι η ανομία και ο νόμος που την αναδεικνύει είναι συχνά το καλύτερο όπλο του δόλιου νομοθέτη. Γιατί ο δόλος κρύβεται θαυμάσια πίσω απ’ την εντελλόμενη πίστη και τον νόμο. Νόμοι υπάρχουν πολλοί,[1] όπως και νομοθέτες και δυστυχώς για τους λαούς όλοι αξιώνουν αναντίρρητη υπακοή στο οποιοδήποτε ανεξέλεγκτο νομοθετικό τους έργο.
Το μακροπρόθεσμα όμως επωφελές για τους λαούς νομοθετικό έργο, παραμένει οδυνηρά μέγα διαχρονικό ζητούμενο. Αν γινόταν ποτέ ένα απογραφικό έργο συλλογής ανόητων και εξωφρενικών νόμων και εντολών, οι θρησκείες του κόσμου, μαζί με τους ατέλειωτους αυτόκλητους νομοθέτες των λαών, θα πρόσφεραν στην έρευνα αυτή, αστείρευτους ποταμούς ασυναρτησίας, παχυλής ιδιοφυούς συγκαλυμμένης ιδιοτέλειας και τρομακτικού δεσποτισμού... όλα σε μορφή σοβαροφανών θρησκευτικών και κοινωνικών νόμων.
Άλλωστε, όσοι ξέρουν να εκτιμούν την πορεία των μεγάλων θεσμών, γνωρίζουν ότι οι νομομαθείς νοιάζονται να αποδώσουν «νομιμότητα» και τους είναι αδιάφορο, αν όχι και άγνωστο, κάθε αίσθημα δικαιοσύνης. Η συνηθισμένη «νομιμότητα» λοιπόν, συχνά δεν ξεπερνά τα πεζά όρια ενός στυγνού διαχειριστικού εργαλείου επικυριαρχίας των ολίγων της εξουσίας. Η «νομιμότητα» εκφράζει την υποκειμενική δικαιοσύνη του νομοθέτη. Ενώ η «δικαιοσύνη» ορίζεται πέρα απ’ τα στενά όρια της ανθρώπινης υστεροβουλίας. Έτσι συχνά ο νόμος είναι άδικος, αλλά παραμένει ο τιμώμενος επιδιαιτητής της δικαιοσύνης!
Με τον ίδιο τρόπο λοιπόν που η «νομιμότητα» υποκατέστησε σταδιακά την «δικαιοσύνη», έτσι ακριβώς και οι θρησκείες διασπάθισαν το υπέροχο φυσιολογικό και πηγαίο θρησκευτικό αίσθημα των λαών. Η ευγενής φιλευσέβεια έγινε στα χέρια των ιερατείων μια αστείρευτη πλουτοπαραγωγική δύναμη. Οι ευσεβείς άνθρωποι, ανυποψίαστοι καταθέτουν τον οβολό και την υπέροχη θρησκευτική αξιοπρέπεια τους, στους εκπροσώπους της τοπικής θρησκείας, ανίκανοι να ελέγξουν τα περαιτέρω.
Κρυφά ή φανερά σ’αυτούς τους κήρυκες της πτωχείας, ανήκουν οι οικονομίες ολόκληρων εθνών. Η θρησκευτική λοιπόν νομιμότητα, η διαχρονικότερη πηγή πλουτισμού και εξουσίας είναι ακόμα μέχρι σήμερα ένα αξεπέραστο δεσποτικό σύστημα, που δεν θα μπορούσε να ξεφύγει απ’ τα γαμψά διανοήματα του Μωυσή.
Ο νομοθέτης Μωυσής λοιπόν, περί άλλων τυρβάζει. Με την αυθαίρετη διανομή ευθυνών και υποχρεώσεων, επιδιώκει την ανεξέλεγκτη υποταγή στην θεία θέληση δημιουργώντας μια θηριώδη θεοκρατία με όλο το αρχέγονο μεγαλείο της. Όλα τ΄ άλλα, είναι άγνωστα μεγέθη για τη σοφία του Γιαχβέ.
Μια ολόκληρη κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αισθάνεται καθ’ υπόδειξη, πάσης φύσεως ενοχές, ζώντας υποχρεωτικά στη βαριά σκιά του νόμου. Καθημερινά ο λαϊκός εβραίος, βίωνε ο δύσμοιρος, την αίσθηση της αμαρτωλότητα του, (παρανομίας) στις πιο παράξενες και εξωφρενικές εκδοχές της και μάθαινε να υπακούει αναντίρρητα στους προστακτικούς ρυθμούς εξιλέωσης που "δια νόμου" πλέον, του επέβαλε ένα ξέφρενα εξουσιαστικό ιερατείο!
Είναι λοιπόν κακό να δείχνει η θρησκεία την όποια αμαρτωλότητα;
Ναι, όταν αυτό γίνεται αποκλειστικά για σωτηριακό αλισβερίσι. Όταν δεν αποσκοπεί παρά στην ανταλλαγή της καλλιεργημένης ενοχής, με δώρα εξιλεώσεως. Αυτή η αμαρτωλότητα δεν διδάσκει, αφού δεν αφήνει κανέναν να μάθει, ότι μόνη ελπίδα διόρθωσης των άστοχων ενεργειών, (αμαρτημάτων) είναι η κοπιαστική μόρφωση, η γενική παιδεία και οι γυμνασμένες προσωπικές αρετές κι όχι φορολογικές τιμωρίες, με τρόφιμα, πίτες, λάδια, δίαιτες και πάσης φύσεως ψητές, βραστές, τηγανητές και καλοαλατισμένες... "προσφορές περί αμαρτίας"!
Ξέρετε εσείς κανέναν γιατρό, που να θέλει την θεραπεία ασθενούς, αμειβόμενος για να μιλά συνεχώς μόνο για τα συμπτώματα της επώδυνης ασθένειάς του; Ε, αυτό ακριβώς κάνει ο μωυσιακός νόμος. Περιγράφει με σχολαστική ακρίβεια όλα εκείνα τα πράγματα, που κατά την κρίση των "θεόπνευστων" ιερέων είναι αμαρτωλά, δεν λέει όμως κουβέντα για το πως όλα αυτά μπορούν να ξεπεραστούν! Ο "θεός" λοιπόν (στην ουσία ο Μωυσής) περιγράφει με σχολαστική ακρίβεια τις αδυναμίες του λαού του, χρεώνοντάς τους με συνεχώς μεγαλύτερες δόσεις αμαρτωλότητας, αλλά δεν φαίνεται πουθενά ικανός να εγκαινιάσει ένα αληθινά σωτήριο σύστημα εκπαίδευσης, προς αποφυγή της καταραμένης αυτής αμαρτωλότητας.
Αποδεικνύεται περίτρανα λοιπόν, ότι ο σκοπός του μωσαϊκό-θεϊκού νόμου δεν είναι καθόλου η αποφυγή της αμαρτίας, αλλά απεναντίας η επικερδής συνειδητοποίησή της. Η ιαματική για τους λαούς γενική παιδεία, που θα αναβάθμιζε το λαό, και θα έβαζε τις βάσεις για μια ελαττούμενη αμαρτωλότητα δεν γεννήθηκε ποτέ στα χέρια του Μωυσή, αφού ο στόχος δεν είναι η ελάττωση της αμαρτίας, αλλά η βαριά συναισθηματική χρέωση του λαού, που θα τρέξει με δώρα εξιλεώσεων, να αποπληρώσει τους δυσβάσταχτους φόρους της αμαρτίας του.
Ένα είναι σίγουρο. Ο νόμος του Μωυσή στο σύνολό του, δεν επιδιώκει την διαπαιδαγώγηση του λαού, σε ότι είναι ορθό και αγαθό, αλλά χονδροειδώς αποσκοπεί σε μια πολύμορφη δαιδαλώδη ενοχοποίηση κάθε πτυχής της ζωής των δύσμοιρων εξουσιαζομένων. Παρά τον βαρύγδουπο ισχυρισμό ότι είναι θεόδοτος, η παντελής έλλειψη μορφωτικών εντολών, στο Μωσαϊκό νόμο, δεν χωρά παρερμηνείας. Στο Μωσαϊκό νόμο δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία παιδείας, που να προάγουν την ανάπτυξη της κρίσης του ατόμου, να διευρύνουν την αντιληπτική του ικανότητα και να καθιερώνουν την προοδευτική ανεξαρτησία.
Η αληθινά ευλογημένη «αγορά του δήμου», όπου οι σοφοί δημογέροντες θα μπορούν ελεύθερα να συζητούν τις απόψεις τους περί παντός, δεν γεννήθηκε στο θεοκρατούμενο απ’ τη θεϊκή σοφία του Γιαχβέ Σινά. Η αληθινά εξιλεωτική συν-χώρεση και η διαφωτιστική συν-γνώμη, καθώς και η ευεργετική μετάνοια (εκ του μετά-νοώ) δια του ελεύθερου εξερευνητικού δια-λόγου των άστοχων ενεργειών,[2] δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα για τον εβραϊκό λαό. Τι αλήθεια θα μπορούσε να εμποδίσει τον παντοκράτορα θεό του Σινά, να το κάνει, αν αυτός, ο θεός της Βίβλου, ο θεός των ατέλειωτων εντολών του Σινά, ήταν ο αληθινός θεός του σύμπαντος κόσμου;
Τελικά, γίνεται κατανοητό πως "αμαρτία","νόμος" και "ανομία", δεν είναι αυτό που ο καθένας αυθαίρετα μπορεί να ορίσει, δανειζόμενος μάλιστα κύρος από τον θυμό ενός ή περισσότερων θεών. Η πραγματική αμαρτία και η καθεαυτό ανομία πάνω απ’ όλα είναι: η εξαπάτηση των ανθρώπων και η κατασπατάληση των δυνατοτήτων τους. Η αχρήστευση ή και απλή εξασθένηση της ήδη φιλάσθενης κρίσης τους και η καθυστέρηση της εναρμόνισής τους με τα αληθινά μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Αμαρτία είναι η παραπλάνηση, η καλλιέργεια αρνητικών ιδιοτήτων και η απόκρυψη των αληθινών στόχων προόδου και ανόρθωσης.
Αμαρτία είναι ο ελπιδοφοβικός αποπροσανατολισμός των ανθρώπων και η στέρηση των ευκαιριών τους, απ’ την τροφή και το φως της ύπαρξης. Το ανελέητο δηλαδή εμπόριο της ελπίδας. Η έλλειψη γνώσης, παιδείας και κατανόησης, που θα οδηγούσαν σε μια συνεχώς αυξανόμενη δυνατότητα εναρμόνισης με τις αναμφισβήτητες κοσμικές και αναλλοίωτες αξίες της μητρικής γης, στην θεϊκή αγκαλιά της οποίας ζούμε και υπάρχουμε. Αμαρτία είναι οποιαδήποτε καθυστέρηση ή παροδηγητική παρέκκλιση, από τους φυσικούς κύκλους της αρμονίας, του υπέροχου πλανητικού όντος που μας γέννησε.
Χιλιάδες είναι οι ταλαντούχοι ψεύτες, που στον ίδιο αυτόν πλανήτη, ανά τους αιώνες εισηγήθηκαν τα μύρια όσα σωτηριακά συστήματα. Ο δήθεν νοήμων άνθρωπος, δυστυχώς έμαθε να τα βαθμολογεί με τον φόβο του θεού και τους προσωπικούς του πόθους, συχνά για μεταθανάτια μόνο σωτηρία, που τελικά φαίνεται πως είναι μια παγκόσμια επίμονη μεταδοτική μανία. Στην μεγάλη του πλειοψηφία ο άνθρωπος δεν μπορεί ακόμα να συνειδητοποιήσει, ότι η νομιμότητα πρέπει να συμβαδίζει με την πλανητική αρμονία και τις διαχρονικές αλήθειες της ζωής του, και όλο αυτό πρέπει να συνδέεται άρρηκτα με την δυνατότητά του να απολαύσει αλλά και να συνδράμει δημιουργικά στο γενικότερο πανηγύρι της ύπαρξης, πάνω σ’ αυτό το τρισχαριτωμένο θεϊκό πλάσμα που στο σύνολο του το αποκαλούμε "γη" και είναι πέρα από κάθε αμφιβολία γνήσια "θεοκόρη" του οποιουδήποτε μοναδικού και αληθινού συμπαντικού θεού.
Αυτή ακριβώς είναι και η μεγάλη ιστορική ευθύνη των εβραιογεννών ιερατείων. Παρέλαβαν φυσιολατρικές θρησκείες, με σαφείς τάσεις φυσιογνωσίας και με την τρομοκρατία του φόβου, τις μετέβαλαν σε δεισιδαιμονικά μπουντρούμια θανατολαγνείας, αλλά και εκτυφλωτικά ολόλαμπρα παρανοϊκά παλάτια ελπιδολατρείας, ψευδαισθήσεων και θανατοφυγής!
-------------------------------
[1] Σήμερα είναι σ’ όλους τους νομομαθείς γνωστό, ότι ο νομοθέτης με τις ασάφειες και την αντιφατική πολυνομία, μπορεί να γίνει ο καλύτερος υπερασπιστής της ανομίας. Το αντίστοιχο ρητό είναι: «η ανομία εν τη πολυνομία». Άλλωστε οι ειδικοί της νόμιμης απάτης γνωρίζουν ότι «ο νόμος είναι ένα χαζό σκυλί που το ξεγελάς όποτε θέλεις». Εμείς προσθέτουμε ότι τα σκυλιά δεν δαγκώνουν ποτέ τ' αφεντικά τους!
[2] Η ελληνική «πλάνη» οδηγεί κατ’ ευθείαν στην αναζήτηση της βελτίωσης. Ενώ η εβραϊκή «αμαρτία» ολοταχώς στην υποταγή στο θέλημα των ιερέων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου