Αρχαϊκή Επική Ποίηση: Από την Ιλιάδα στην Οδύσσεια - 9. Ιλιάδα

9.2. Οὖλος Ὄνειρος

Ανάλογα με την έκτασή της η Ιλιάδα εξελίσσεται στον περιορισμένο χρόνο πενήντα δύο ημερών, από τις οποίες οι δραστήριες, μάχιμες ημέρες της είναι μόλις τέσσερις, τέσσερις και οι άγρυπνες νύχτες της. Αυτή η χρονική συμπύκνωση συνεπάγεται έντονη δραματοποίηση του έπους, όπου ο μύθος του υποτάσσεται σε διαδοχικές πλοκές, οι οποίες αναστέλλουν προσώρας την πρόοδό του, σάμπως να επιδιώκουν την ανατροπή του, την απομυθοποίησή του. Και ασφαλώς δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τις περιπλοκές αυτές τις εγκαινιάζει ο ίδιος ο Δίας στην αρχή της δεύτερης ραψωδίας.

Όλοι οι άλλοι ολύμπιοι θεοί, στο τέλος της πρώτης ραψωδίας, πηγαίνουν να κοιμηθούν, αφού έχουν στο μεταξύ στεφανώσει το θεϊκό συμπόσιό τους με άσβεστο γέλιο, νέκταρ και μουσική ευφροσύνη. Μόνος ο Δίας παραμένει ξάγρυπνος. Τον βασανίζει η σκέψη πώς, εκπληρώνοντας την υπόσχεσή του στη Θέτιδα, θα στριμώξει τους Αχαιούς στα καράβια τους με πολλές απώλειες, αποκαθιστώντας έτσι την πληγωμένη τιμή του Αχιλλέα. Τελικώς παίρνει την απόφαση να στείλει στον ενύπνιο Αγαμέμνονα τον οὖλον Ὄνειρον (πρόκειται για προσωποποίηση του παραπλανητικού ονείρου) ταχυδρόμο μιας πλαστής εντολής: πως έφτασε δήθεν η ώρα να αλωθεί η Τροία· πως οφείλει να συναγείρει ο Αγαμέμνων τον στρατό στην άμεση αυτή και νικηφόρα επίθεση, που θα οδηγήσει τους Τρώες στον αφανισμό.

Απροσδόκητος ελιγμός του Δία, όπου το μαύρο αντιστρέφεται σε άσπρο, αφού η αποφασισμένη ήττα των Αχαιών παραμορφώνεται σε επικείμενη νίκη. Η παραμόρφωση όμως αυτή δημιουργεί εμπλοκή στον ιλιαδικό μύθο και πόλεμο, εφόσον η άλωση της Τροίας δεν προβλέπεται καν να πραγματοποιηθεί στο αφηγηματικό πλαίσιο της Ιλιάδας. Οπότε προκύπτει το κρίσιμο ερώτημα: γιατί επιλέγει, λαθραία μάλιστα, ο ποιητής της Ιλιάδας την απάτη αυτή και την κατοχυρώνει με το κύρος του Δία; Ή για να το πούμε αλλιώς: τι εξυπηρετεί η θεϊκή παραπλάνηση, η οποία υπολογίζει ίσως και στην ευπιστία του Αγαμέμνονα;

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι απαραίτητο ζητούμενο στη φάση αυτή είναι να αρχίσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο ιλιαδικός πόλεμος (μεγάθεμα αναφαίρετο σε κάθε ηρωικό έπος), ο οποίος έχει μπλοκαριστεί με τα δυσάρεστα δρώμενα της πρώτης ραψωδίας, που έχουν προκαλέσει, προσωρινή έστω, αδράνεια και αθυμία στο στρατόπεδο των Αχαιών. Αυτό τον στόχο λοιπόν έχει στον νου του ο ποιητής· με την παραπλανητική διαβεβαίωση του Δία ότι επίκειται η άλωση της Τροίας, ο αποθαρρημένος στρατός θα αναθαρρήσει, ώστε να ξεκινήσει ο ιλιαδικός πόλεμος. Πίσω ωστόσο από την αισιόδοξη αυτή εκδοχή, κρύβεται η σκόπιμη απόφαση του Δία να εμπλέξει τους Αχαιούς σε ανισόρροπο αγώνα υπέρ των Τρώων. Οπότε περιμένουμε να δούμε τι θα προκύψει από την συμπαράταξη της πραγματικής και της πλαστής βουλής του Δία. Η συνέχεια ωστόσο της αφήγησης περιπλέκει περισσότερο το συγκεκριμένο πρόβλημα αντί να το λύνει.

Αναστατωμένος από το θεϊκό όνειρο ο Αγαμέμνων δοκιμάζει να ζυγίσει το νόημά του. Αποφασίζει λοιπόν να συγκαλέσει, μόλις ξημερώσει, συνέλευση όλου του στρατού. Προηγουμένως ενημερώνει τον Νέστορα και τους άλλους σεβάσμιους γέροντες των Αχαιών για την ενύπνια επίσκεψη του οὔλου Ὀνείρου, επαναλαμβάνοντας επί λέξει το ονειρικό μήνυμά του. Στη συνέλευση της πανστρατιάς αγορεύει πρώτος ο Αγαμέμνων. Κρατώντας το βασιλικό σκήπτρο στο χέρι, ο αρχηγός του στρατού, εντελώς απροσδόκητα, μπλοφάρει, σαν να ζήλεψε τον τακτικό ελιγμό του Δία. Αντιστρέφει δηλαδή το πλαστό μήνυμα του θεού για νικηφόρα έφοδο σε παραδοχή πλαστής εκστρατευτικής αποτυχίας: δεν πρόκειται, λέει, να αλωθεί η Τροία, παρά την επίπονη εννεάχρονη πολιορκία της, εξαιτίας της αμετάκλητης άρνησης του Δία· καιρός λοιπόν να μπούνε όλοι οι Αχαιοί στα καράβια, να γυρίσουν πίσω, καθένας στην πατρίδα του, προτού να είναι πολύ αργά.

Αυτά αγορεύει ο Αγαμέμνων, ελπίζοντας πως θα ερεθίσει έτσι τη φιλοτιμία του στρατού, πως θα εξάψει το αγωνιστικό μένος των πολεμιστών. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Αγνοώντας την πραγματική του πρόθεση, το μέγα πλήθος του στρατού το βάζει στα πόδια· σαν σίφουνας ορμούν όλοι προς τα καράβια, πρόθυμοι και έτοιμοι για τον επαίσχυντο νόστο. Και η φυγομαχία αυτή θα είχε πραγματοποιηθεί, αν την τελευταία στιγμή δεν παρενέβαινε η Ήρα, που ξεσηκώνει την Αθηνά, και εκείνη τον Οδυσσέα, για να την αποτρέψει. Έργο που κατορθώνει ο έμπειρος γιος του Λαέρτη, χρησιμοποιώντας, εκτός από επιχειρήματα, και ρόπαλο. Μετά το γεύμα εντεταλμένοι κήρυκες καλούν τους πολεμιστές να οπλιστούν και να συνταχθούν, έτοιμοι για την αποφασιστική μάχη. Η ένοπλη σύνταξη περιγράφεται με τρόπο εντυπωσιακό και εικονογραφείται με τέσσερις λαμπρές παρομοιώσεις.

Συμπέρασμα: η εύστοχη παραπλάνηση του Δία προκαλεί την άστοχη παραπλάνηση του Αγαμέμνονα, εμπλέκοντας το έπος σε πιθανό αδιέξοδο, εμποδίζοντας ακόμη και τη συνέχισή του. Πρόκειται ασφαλώς για επιλογή του ποιητή, όπου η πλοκή αντιστέκεται στον παραδοσιακό μύθο, δοκιμάζοντας την αντοχή του. Την επιλογή αυτή καλείται να καλύψει με το κύρος του ο Δίας. Επομένως θεός και ραψωδός εδώ όχι μόνο συνεργάζονται αλλά σχεδόν συνωμοτούν. Παραμένει ωστόσο μετέωρο το ερώτημα αν, πότε και πώς θα πραγματοποιηθεί η απόφαση του Δία για οριακή ήττα των Αχαιών. Πάντως όχι αμέσως, γιατί τότε ο ιλιαδικός πόλεμος θα είχε εντελώς άδοξη αρχή. Γι᾽ αυτό η πρόβλεψη της ήττας προς το παρόν αναβάλλεται, και αντ᾽ αυτής προβάλλεται ενδιαμέσως η μάχιμη υπεροχή των Αχαιών, που θα κρατήσει έως και την έκτη ραψωδία. Στο μεταξύ ο Δίας αναλαμβάνει ρόλο επόπτη και διαιτητή.

Το φαινόμενο του Απατεώνα: Πεπεισμένοι ότι εξαπατούν

Το φαινόμενο του απατεώνα συναντάται σε άτομα με πολλά επιτεύγματα και φιλοδοξίες. Δεν αποτελεί διαγνωστική ή κλινική οντότητα, καθώς δεν θεωρείται διαταραχή. Ωστόσο, τα άτομα που έχουν αυτή τη τάση, συχνά αντιμετωπίζουν υψηλό άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτό-αμφισβήτηση και ντροπή.

Τι είναι το φαινόμενο του Απατεώνα;

Το φαινόμενο του απατεώνα, είναι αποκύημα της παρατήρησης αρκετών θεραπευομένων από δύο κλινικούς ψυχολόγους, των Pauline R. Clance και Suzanne A. Imes. Πρωτοαναφέρθηκε σαν φαινόμενο το 1978. Βασίστηκε στη παρατήρηση πολλών επιτυχημένων γυναικών, οι οποίες πίστευαν ότι δεν έχουν ικανότητες και είναι υπερεκτιμημένες από τους άλλους.

Το φαινόμενο του απατεώνα, έγκειται στη δυσκολία που αντιμετωπίζει το άτομο να εσωτερικεύσει τα επιτεύγματα του, τις ικανότητες του και το μεγάλο φόβο του ότι μπορεί να θεωρηθεί από τους άλλους «απατεώνας». Πολλές φορές οι επιτυχίες και τα σημαντικά επιτεύγματα ενός ατόμου, που βιώνει το φαινόμενο του απατεώνα, εξηγούνται από το ίδιο το άτομο ως αποτελέσματα τύχης, εύνοιας και εξαπάτησης των άλλων.

Άτομα που βιώνουν αυτό το φαινόμενο, πιστεύουν έντονα πως δεν είναι ικανά και χαρισματικά. Αποδίδουν ό,τι έχουν καταφέρει σε εξωγενείς παράγοντες και είναι πεπεισμένα ότι με κάποιο τρόπο έχουν εξαπατήσει τους άλλους, οι οποίοι θεωρούν τα εν λόγω άτομα απολύτως ικανά και επιτυχημένα.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το φαινόμενο του απατεώνα δεν ανήκει στις διαταραχές ψυχοπαθολογίας, αλλά ούτε και έχει αποδειχτεί ότι συνιστά ξεχωριστό χαρακτηριστικό προσωπικότητας. Γι’ αυτό το λόγο ορίζεται και αναφέρεται σαν εμπειρία και φαινόμενο που μπορεί να βιώσει κάποιος.

Υποστηρίζεται ότι δύο στους πέντε επιτυχημένους ανθρώπους είναι πεπεισμένοι ότι «εξαπατούν» τους άλλους, καθώς και ότι το εβδομήντα τοις εκατό (70%) των ανθρώπων κάποια στιγμή της ζωής τους, σε κάποια κατάσταση, θα νιώσουν «απατεώνες». Ενώ στην αρχή το φαινόμενο αυτό είχε παρατηρηθεί στις γυναίκες, μεταγενέστερες έρευνες απέδειξαν ότι επηρεάζει εξ’ ίσου και τους άνδρες.

Σημεία και συμπτώματα:

Κύρια σημεία και συμπτώματα που καταμαρτυρούν ότι κάποιος βιώνει το φαινόμενο του απατεώνα περιλαμβάνουν:

• Τελειοθηρία
• Φόβος αποτυχίας
• Υπονόμευση κάθε προσωπικού επιτεύγματος
• Μη αποδοχή επαίνων/ αναγνώρισης ως ανάξια λόγου
• Υπερπροσπάθεια

Οι συνήθεις σκέψεις που συνοδεύουν τα παραπάνω περιλαμβάνουν: «Ό,τι κατάφερα ήταν καθαρά θέμα τύχης αλλιώς δεν θα είχε γίνει τίποτα», «Νιώθω ότι είμαι ψεύτικος/η, δεν πιστεύω ότι κάνω κάτι σωστά», «Απαγορεύεται να αποτύχω σε ό,τι κάνω».

Πολλές φορές η αίσθηση της «εξαπάτησης» διογκώνεται μέσα από την έλλειψη αυτοπεποίθησης καθώς το άτομο πιστεύει ότι εάν δείξει στους άλλους ότι θεωρεί τον εαυτό του ικανό και επιτυχημένο, θα είναι λιγότερο συμπαθής.

Έτσι, κρατά χαμηλά την αυτοπεποίθηση του πείθοντας τον εαυτό του ότι είναι λιγότερο ικανός και δεν του αξίζει η επιτυχία. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο νιώθει ότι «εξαπατά» τους άλλους καθώς έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι μη ικανός και επιτυχημένος, τη στιγμή που οι άλλοι αναγνωρίζουν την αξία του και επιδοκιμάζουν κάθε του επιτυχία.

Αντιμετώπιση και διαχείριση:

Όπως αναφέρθηκε, το φαινόμενο του απατεώνα δεν θεωρείται διαταραχή ή χαρακτηριστικό προσωπικότητας και γι’ αυτό το λόγο δεν υπάρχει κάποια τεκμηριωμένη θεραπευτική προσέγγιση. Πολλές φορές τα άτομα που βιώνουν το φαινόμενο αυτό, υποφέρουν από έντονο άγχος, κατάθλιψη, χαμηλή αυτοπεποίθηση, αϋπνίες και αυτό-αμφισβήτηση.

Ωστόσο υπάρχουν κάποιες προσεγγίσεις που φαίνεται να βοηθούν στην αντιμετώπιση. Η ανοιχτή και άμεση συζήτηση με άλλα άτομα για την εμπειρία αυτή φαίνεται να ανακουφίζει το άτομο, καθώς μπορεί να διαπιστώσει ότι και άλλα άτομα μοιράζονται την ίδια εμπειρία.

Schadenfreude: Γιατί κάποιοι αρέσκονται στο να βλέπουν τους άλλους να αποτυγχάνουν

Η Schadenfreude, η εμπειρία της ευχαρίστησης για τη δυστυχία των άλλων, είναι ένα πολύ κοινό συναίσθημα. Μπορεί να φαίνεται κακόβουλο, εκδικητικό ακόμη, αλλά αν έχετε νιώσει ποτέ ενοχές για την ικανοποίηση που πήρατε όταν κάποιος άλλος τα έκανε θάλασσα, μην είστε πολύ σκληροί με τον εαυτό σας. Η Schadenfreude είναι το αποτέλεσμα διαφόρων βαθιά ριζωμένων διεργασιών που ο ανθρώπινος εγκέφαλος πέρασε εκατομμύρια χρόνια εξελίσσοντας.

Πρώτα απ’ όλα, οι άνθρωποι είμαστε απίστευτα κοινωνικά ζώα. Ορισμένοι επιστήμονες μας χαρακτηρίζουν ακόμη και «υπερκοινωνικούς». Έχουμε συνεχώς επίγνωση των άλλων ανθρώπων, των σχέσεών μας μαζί τους και, το σημαντικότερο σε αυτό το πλαίσιο, της κοινωνικής μας θέσης.

Αυτό το τελευταίο είναι το κλειδί εδώ – εμείς οι άνθρωποι έχουμε επίσης ενστικτωδώς επίγνωση της γενικής ιεραρχίας, της ιεραρχίας και της θέσης μας στην κοινωνία. Θέλουμε να μας συμπαθούν, να μας σέβονται, να μας θαυμάζουν, σε υποσυνείδητο επίπεδο. Είναι ένα μεγάλο μέρος του τρόπου με τον οποίο κατανοούμε τη θέση μας στον κόσμο και υπογραμμίζει πολλά από τη συμπεριφορά και τα κίνητρά μας.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να βελτιώσουμε την κοινωνική μας θέση. Μπορούμε να πετύχουμε υψηλές αθλητικές επιδόσεις, να φέρουμε επιτυχίες στην εργασία, να αποκτήσουμε το μεγαλύτερο και καλύτερο σπίτι, να αγοράσουμε το πιο πρόσφατο gadget, το υψηλότερο σκορ στο Fortnite κ.ο.κ. Όπως και να το κάνετε, η αύξηση του κοινωνικού μας στάτους προκαλεί μια ωραία αίσθηση, επειδή όταν το κάνουμε, ενεργοποιεί τα μονοπάτια ανταμοιβής που δημιουργούν ευχαρίστηση στον εγκέφαλό μας. Ισχύει και το αντίστροφο – μελέτες έχουν δείξει ότι το πολύ χαμηλό κοινωνικό status είναι πολύ αγχωτικό και κακό για την ευεξία μας.

Επειδή όμως όλα αυτά είναι υποκειμενικά και σχετικά, ένας τρόπος για να βελτιωθεί η κοινωνική μας θέση είναι να μειώσει κάποιος άλλος τη δική του. Και έτσι, όταν βλέπουμε κάποιον να τα κάνει θάλασσα με τρόπους που τον κάνουν να «χαλά» την εικόνα του και έτσι να χάνει το κοινωνικό του κύρος, μπορούμε να νιώσουμε μια έκρηξη ικανοποίησης καθώς το δικό μας κύρος αυξάνεται, χωρίς κόστος για εμάς. Και έτσι, η ευθυμία.

Δεν συμβαίνει όμως κάθε φορά που κάποιος τα κάνει θάλασσα. Συνήθως, πρέπει να είναι ανάλογο (το να καταλήξει κάποιος που έχει έναν καλύτερο κήπο από εσάς σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σπάνια είναι «ικανοποίηση»), και συχνά το θύμα είναι κάποιος που «το αξίζει», με κάποιο τρόπο. Οι καλοί, συμπαθείς άνθρωποι που βιώνουν την ατυχία σπάνια δημιουργούν τέτοιο συναίσθημα, ακόμα κι αν είναι ανώτερου επιπέδου στην ιεραρχία.

Όλα αυτά πηγάζουν από μια άλλη βαθιά ριζωμένη τάση του ανθρώπινου εγκεφάλου: την προκατάληψη του «δίκαιου κόσμου». Ο εγκέφαλός μας έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να υποθέτει ότι ο κόσμος είναι ένα δίκαιο μέρος, ακόμη και αν τα πραγματικά στοιχεία για αυτό δεν επιβεβαιώνονται. Ο εγκέφαλός μας ανταποκρίνεται στην αντιληπτή δικαιοσύνη και την ακεραιότητα όπως και στην αυξημένη κοινωνική θέση: του αρέσει πολύ.

Άνθρωποι άδειοι, ψυχροί σαν να μην έχουν καρδιά

Άνθρωποι άδειοι, ψυχροί σαν να μην έχουν καρδιά.

Μονάχα η εικόνα, όσο ψεύτικη και να είναι, μετράει στον κόσμο που έχουν πλάσει.

Είναι σημαντικό για αυτούς να φαίνεται πως έχουν χρήματα και κοινωνική καταξίωση, ώστε το περιτύλιγμα τους να λάμπει και ας είναι άδειο το περιεχόμενο.

Αρνούμαι να είμαι ένας από αυτούς.

Αργούμαι να περάσω την ζωή μου δίχως αληθινά συναισθήματα, χωρίς να ανατριχιάζει το κορμί μου από τον παλμό της ζωής, από την ουσία της υπόστασης μου.. Την αληθινή αγάπη, τον αλληλοσεβασμό, την αγαλλίαση της ψυχής.. Το ανώτερο ανθρώπινο κάλλος!

Χρειάζομαι αγάπη… για να αναπνέω.

Σεβασμό… για να τραφώ.

Συμπόνια…για να ξεδιψάω.

Αγκαλιά… για να σκεπαστώ.

Ειλικρίνεια… για να ζεσταθώ.

Ουσιαστική επικοινωνία…για να υπάρχω.

Πίσω από τα ρούχα, τις μάσκες, τα συχνά χρεωμένα σπίτια και τα δανεικά αμάξια, αν υποβόσκει κενό στην ψυχή, θα περάσει ολάκερη η ζωή αστραπιαία, στημένη σε μια πλάνη.

Ξύπνα άνθρωπε!

Δεν είναι η ύλη που θα ταΐσει το πνεύμα σου. Κάνει απλά το πέρασμα σου από την ζωή λίγο πιο εύκολο. Αν είσαι τυχερός ή άξιος επί αυτού, αποτελεί ευτύχημα, όμως δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό, ούτε μέσο προβολής.

Δεν είναι τα ψεύτικα λόγια που σκορπάς και καταλήγεις να πιστεύεις, που θα ζεστάνουν την καρδιά σου.

Δεν είναι οι σκιές που έχουν απομείνει από τους ανθρώπους αυτούς που σε περιτριγυρίζουν και ζουν για την ύλη, ικανές να αγγίξουν την ψυχή σου.

Γιατί θα έρθει η ώρα, όπως σε κάθε ζωντανό ων, στον κόσμο αυτόν, που θα φύγεις από την διάσταση αυτή. Αν δεν βρεις την ουσία, θα νιώσεις φόβο, ρίγη από το ψύχος της μοναξιάς και του κενού. Θα στέκεις έντρομος, μονάχος μπροστά στο άγνωστο για εσένα μεγάλειο της ψύχης που δεν τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξεις κατάματα. Και εκείνη θα σε κοιτάζει προκαλώντας σε να την ανακαλύψεις.. Θα θέλεις όσο τίποτα άλλο να την γνωρίσεις, να γίνεις ένα με αυτήν, διότι τότε θα καταλάβεις πως είναι η μόνη οδός προς την ευτυχία, την αλήθεια και το φως..αλλά ίσως είναι αργά.

Μην αφήνεις την ζωή σου να κυλά περιμένοντας να βρεις τον χρόνο, την διάθεση, την κατάλληλη στιγμή ώστε να φέρεις την αλλαγή που νιώθεις πως πρέπει να επέλθει στην ζωή σου. Η κατάλληλη η ώρα, είναι πάντα το τώρα, για την απόφαση και για το πρώτο βήμα.

«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε». Να αγαπήσουμε πραγματικά, να αλλάξουμε, να ανθίσουμε, να γίνουμε όλα όσα μπορούμε και ίσως όσα κάποτε δειλά ονειρεύτηκαμε. Να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όντα αγάπης.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ

Θεωρείται πως οι συναισθηματικές μας αντιδράσεις προέρχονται από τα γεγονότα. Όταν βιώνουμε ένα δυσάρεστο γεγονός, νομίζουμε πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να το δεχτούμε και να προχωρήσουμε με τα αρνητικά συναισθήματα που προκαλούνται όπως ο θυμός, το άγχος, η κατάθλιψη κτλ.

Όμως, δεν ισχύει πάντοτε αυτό. Υπάρχει μία παράμετρος που δεν υπολογίζεται, αυτή της Επιλογής. Γίνεται να επιλέξουμε να μην αναστατωθούμε για κάτι που έχει συμβεί, ενώ “κανονικά” θα μας αναστάτωνε!

Αναλογιστείτε το. Βρίσκεστε στο συγκεκριμένο σημείο στη ζωή σας λόγω των επιλογών που έχετε κάνει μέχρι σήμερα. Μερικές επιλογές οι οποίες επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά οδηγούν σε αποτυχία, ενώ ενώ σοφές επιλογές που επαναλαμβάνονται οδηγούν στην επιτυχία.

Έτσι, εάν έχετε κάνει κάποιο λάθος πρόσφατα και αναρωτιέστε πώς μπορείτε να επιτύχετε, μη χάνετε χρόνο αυτό-μειώνοντας τον εαυτό σας. Αντ ‘αυτού, μάθετε από τα λάθη και κάνετε ό,τι θα έκανε ένας επιτυχημένος άνθρωπος. Χρησιμοποιήστε τη δύναμη της επιλογής! Αναρωτηθείτε:

Τι πραγματικά συνέβη;

Τι θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά;

Την επόμενη φορά που θα αντιμετωπίσω μια παρόμοια κατάσταση, πώς μπορώ με θετικότητα να χρησιμοποιήσω τη δύναμη της επιλογής;

Η ζωή σας είναι το αποτέλεσμα των επιλογών που κάνετε. Εάν δε σας αρέσουν τα αποτελέσματα που βιώνεται, ξεκινήστε με μία απλή αλλαγή και η μία θα φέρει και την επόμενη. Στοχεύστε σε σοφότερες επιλογές και θα παραχθούν καλύτερα αποτελέσματα!

Διογένης ο Κυνικός: Ψάχνω για έναν τίμιο άνθρωπο

Κάποτε εμφανίστηκε μπροστά στον Αντισθένη ένας τραπεζίτης, παρακαλώντας τον να τον δεχθεί ως μαθητή του. Ο Αντισθένης, φυσικά, αρνήθηκε να διδάξει έναν τραπεζίτη. Ο τραπεζίτης επέμενε για πολύ καιρό. Ο Αντισθένης αποφάσισε να τον δεχθεί μόνον, όταν τον είδε να είναι ντυμένος με κουρέλια, να κοιμάται στο χώμα και στις λάσπες, και να περιπλανιέται ζητιανεύοντας μαζί με άλλους ζητιάνους. Τον πλησίασε, εκείνος ζητιάνεψε λίγη αρετή, κι ο Αντισθένης τον δέχθηκε. Ο ζητιάνος είχε το όνομα Διογένης.

Ο Διογένης, πριν γίνει Κυνικός φιλόσοφος ήταν τοκογλύφος κι έκανε τον παραχαράκτη. Από αυτό το κατάντημα και τον ξεπεσμό, ένοιωθε μίσος στους γύρω του και περιφρονούσε την κοινωνία και τους θεσμούς της. Ήταν με δυο λέξεις αρνητής και σαρκαστής των πάντων. Έλεγε, πως δεν ήθελε να είναι γιατρός της άρρωστης κοινωνίας, παρά ένας δαγκωνιάρης σκύλος. Ακόμα και το κύριo σύγγραμμά του το τιτλοφόρησε «Πάνθηρ».

Έμεινε γνωστός ως Διογένης ο Κυνικός.

Ο Διογένης (412-323 π.κ.ε.) ο Σινωπεύς, είχε παντού εχθρούς ή φίλους που διασκέδαζαν μαζί του εμπαίζοντάς τον, εξορίστηκε από την πατρίδα του, πουλήθηκε ως δούλος, κέρδισε την ελευθερία του, γνώρισε όλες τις πτυχές της ζωής αφού έγινε από τραπεζίτης μέχρι ζητιάνος και από φιλόσοφος μέχρι σκύλος (ζώντας σκυλίσια ζωή), στο τέλος κοιμόταν μέσα σε ένα μεγάλο πιθάρι. Δήλωνε ότι ήταν εναντίον του πολιτισμού, αφού «οι άνθρωποι είναι ζώα και τα ζώα δεν έχουν πολιτισμό, έχουν μόνο φυσικές ανάγκες, αλλά ας γίνουν τα ζώα πρώτα άνθρωποι κι έπειτα ας κάνουν και πολιτισμό, πράγμα δύσκολο, αφού μέχρι στιγμής δεν υπάρχει πουθενά, εκτός κι αν μιλάμε για χρήματα, για πόλεμο και για θεάματα».

Πολλοί γελούσαν μαζί του επειδή κοιμόταν στο πιθάρι του, κι εκείνος γελούσε μαζί τους επειδή δεν χωρούσαν στο πιθάρι γιατί ήταν χονδροί. «Η φιλοσοφία δεν έχει σπίτι», έλεγε, «γιατί είναι τόσο μεγάλη που δεν χωράει σε κανένα σπίτι και μπορεί να έχει σαν στέγη της μόνο τον ουρανό». Ήταν ο πρώτος που, μιλώντας για τον εαυτό του, χρησιμοποίησε τον όρο «Κοσμοπολίτης».

Ο Διογένης πήγε στο Κυνόσαργες και άκουσε τη διδασκαλία του Αντισθένη, δεν ακολούθησε όμως τον δάσκαλό του. Έχουμε μάλιστα μία μαρτυρία, που μας λέει, πως ο Διογένης έλεγε για τον Αντισθένη, πως είναι «μια τρομπέτα, που δεν άκουε τον εαυτό της» (Δίων Χρυσ., V, ΙΙΙ, 2) εννοώντας, πως ο δάσκαλός του άλλα δίδασκε και άλλα έκανε. Σαν ξεπεσμένος τοκογλύφος που ήταν, που δεν είχε πού την κεφαλήν κλίναι, δεν μπορούσε να μένει ευχαριστημένος με τα Αντισθενικά διδάγματα.

Ο Διογένης δεν είχε σπίτι, αρνιόταν οποιαδήποτε υποταγή στους νόμους και δεν αναγνώριζε καμία πατρίδα. Κάποιος είχε βάλει μια πινακίδα στην πόρτα του σπιτιού του που έγραφε «Μηδέν εισίτω κακόν» (κανένα κακό να μην εισέλθει στο σπίτι), κι όταν το είδε ο Διογένης του είπε «Ο ουν κύριος της οικίας που εισέλθη;» (Κι ο κύριος του σπιτιού από πού θα εισέλθει;).

Δεν άφηνε κανέναν ανόητο χωρίς να τον πειράξει. Έχοντας διαπιστώσει ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά ένα ζώο, ο Διογένης έκανε την ανάγκη του δημοσίως και έλεγε ότι απολύτως καμία σωματική ανάγκη δεν θα έπρεπε να θεωρείται ανήθικη ή πρόστυχη, αφού η φύση τη δημιουργεί.

Ο Διογένης, επίσης, αυνανιζόταν δημοσίως κατά προτίμηση στην αγορά. Ο Διογένης Λαέρτιος μας διηγείται ότι ο Διογένης ο Κυνικός κάποτε αυνανιζόταν στην αγορά κι όταν οι άλλοι τον κατέκριναν εκείνος είπε: «Είθε και την κοιλίαν ην παρατρίψαντα και μη πεινήν» (μακάρι να τρίβαμε έτσι και την κοιλιά μας και να μην πεινούσαμε ποτέ).

Μερικές φορές οι Αθηναίοι καλούσαν στα συμπόσια τον Διογένη για να γελάσουν, τον έβαζαν να κάθεται απόμερα σε μια γωνιά και του πετούσαν αποφάγια και κόκαλα σαν να ήταν σκύλος, και γι’ αυτό εκείνος έπειτα πήγαινε και τους κατουρούσε σαν σκύλος, ώσπου τελικά σταμάτησαν να τον καλούν.

Έλεγε ότι μπορούσε να κυβερνήσει εύκολα όχι μόνο οποιονδήποτε άνθρωπο αλλά και ένα έθνος ολόκληρο, αλλά δεν το έκανε γιατί δεν ήθελε σκοτούρες ή γιατί προτιμούσε να τεμπελιάζει.

Σε ένα από τα πολλά ταξίδια του τον έπιασαν οι πειρατές και τον πούλησαν για σκλάβο σε έναν πλούσιο Κορίνθιο, ο οποίος τον ρώτησε τι ήξερε να κάνει καλύτερα. Κι ο Διογένης αποκρίθηκε: «Να κυβερνώ τους ανθρώπους». Ο Κορίνθιος του εμπιστεύθηκε τα παιδιά του και έπειτα τον οίκο του και όλες του τις υποθέσεις. Τον αποκαλούσε «η μεγαλοφυία του σπιτιού μου».

Όταν ο Διογένης του είπε ότι ήταν εγωιστικό και ανήθικο να κρατά μια τόσο υπέρμετρη μεγαλοφυΐα μόνο για τον εαυτό του ενώ μπορούσε όλος ο κόσμος να ωφεληθεί από αυτήν, εκείνος του χάρισε την ελευθερία του.

Μια εποχή, ο Διογένης συνήθιζε να κυκλοφορεί μέρα-νύχτα κρατώντας ένα φανάρι, κι όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, έλεγε «ψάχνω για έναν τίμιο άνθρωπο», θεωρούσε ότι σχεδόν όλοι οι άνθρωποι δεν ήταν παρά όρθια ζώα κι ότι το πιο σπάνιο πράγμα στον κόσμο ήταν ένας αληθινά τίμιος άνθρωπος.

Έκανε συχνά τέτοια πράγματα, θα‘λεγε κανείς ότι ήταν κάτι σαν διδακτικό σώου, ίσως για να μεταδώσει κάτι με νόημα. Πολλές φορές όταν ο κόσμος έφευγε από ένα θέαμα που είχε τελειώσει, τότε πήγαινε αυτός να μπει στον χώρο του θεάματος, κι όταν τον ρωτούσαν γιατί το έκανε αυτό, έλεγε «επειδή δεν υπάρχει τίποτε να δω, αλλά εγώ, σε αντίθεση με εσάς, το γνωρίζω».

Μερικές φορές καθόταν και ζητιάνευε από τα αγάλματα των θεών, με μεγάλη επιμονή. Όταν τον ρωτούσαν γιατί έκανε αυτό το τρελό πράγμα, έλεγε ότι «εκπαιδευόταν στην αποτυχία».

Στην Αθήνα ο Διογένης έδωσε μια πολύ μεγάλη ώθηση στον Αστεϊσμό. Χρησιμοποιούσε το λογοπαίγνιο ως «Κύνας» (σκυλί) «δαγκώνοντας τους φίλους για να τους διορθώσει» Καθόταν και διάβαζε όλες εκείνες τις αναθηματικές επιγραφές που απόθεταν οι πιστοί στους ναούς γιατί είχαν σωθεί χάρη σε κάποιον θεό, και έλεγε κουνώντας το κεφάλι: «Κι όμως, θα ήταν πολύ περισσότερες αν και εκείνοι που δεν είχαν σωθεί, είχαν κάνει αφιερώσεις».

Κάποτε, όπως αναφέρει ο Διογένης Λαέρτιος, συναντώντας μια γυναίκα που προσκυνούσε καταγής με ευλάβεια μια ιερή εικόνα, ο Διογένης της είπε: «Πρόσεξε, γιατί με τόσους θεούς που κυκλοφορούν, μπορεί να υπάρχει και κάποιος από πίσω σου και να του δείχνεις τα πισινά σου»

Ο Αριστοτέλης που, μεταξύ άλλων, είχε για δάσκαλό του και τον Διογένη, παρότρυνε τον μαθητή του Αλέξανδρο τον Μακεδόνα να επισκεφθεί τον Κυνικό σοφό. Έτσι, κάποτε ο βασιλιάς Αλέξανδρος παρουσιάστηκε μπροστά στον Διογένη, ο οποίος ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος και λιαζόταν ευχαριστημένος. Ο Αλέξανδρος τον ρώτησε τι θα ήθελε να του δώσει. Ο Διογένης του έδωσε τη θρυλική απάντηση: «Κάνε πιο πέρα γιατί μου κρύβεις τον ήλιο. Μη μου στερείς αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις.» Ο Αλέξανδρος είπε πως, αν δεν ήταν ο Αλέξανδρος, θα ήθελε να είναι ο Διογένης. Λέγεται ότι πέθαναν την ίδια μέρα, ο ένας βασιλιάς και φτωχός, ο άλλος ζητιάνος και πλούσιος.

Επίσης δεν αναγνώριζε τους κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς, καθώς και τον θεσμό του γάμου. Τους αρχηγούς του δήμου τους αποκαλούσε «όχλου διακόνους». Πίστευε πως η πολιτεία δεν χρειάζεται, ούτε και η οικογένεια. Οι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, θα παντρεύονται, χωρίς να εξαναγκάζονται να ζουν κάτω από ορισμένες βιοτικές συνθήκες. Τα παιδιά που θα γεννιούνται από τους τέτοιους ελεύθερους γάμους, θα ανατρέφονται από το κοινό και δε θα ξέρουν ποιοι είναι οι γονείς τους. Έτσι θα πραγματοποιηθεί η αδελφοσύνη και η ισότητα (Διογ. Λαέρτ., VI, 80).

Ακόμα, δεν έδινε καμιά σημασία στην αντίθεση του δουλικού και ελεύθερου βίου. Μια που γι’ αυτόν η πολιτειακή οργάνωση ήταν ένας αντιφυσικός θεσμός, τη δουλεία δεν την αναγνώριζε ως νόμιμη κατάσταση, αφού μάλιστα αρνείτο και το θεσμό της ιδιοκτησίας. Φυσικά, έχοντας τέτοιες αντιλήψεις, ούτε για τη δουλειά ενδιαφέρονταν, ούτε δίδασκε τον μόχθο, όπως ο Αντισθένης.

Σε κάποιον που τον κατηγορούσε ότι πήγαινε και χωνόταν σε μέρη ακάθαρτα, ο Διογένης απάντησε: «Και ο ήλιος μπαίνει στα αποχωρητήρια αλλά δεν λερώνεται».

Είναι πραγματικά ανησυχητικό και παράλογο πόσο μας χαροποιεί η προσοχή των άλλων και πόσο μας θίγει η αδιαφορία τους

Πώς μας επηρεάζει η έλλειψη αγάπης; Γιατί η ακραία παραμέληση θα μας ωθούσε σε τέτοια «οργή και ανείπωτη απελπισία», ώστε ακόμη και τα βασανιστήρια να τα θεωρούμε ανακούφιση μπροστά της;

Η προσοχή των άλλων έχει πρωταρχική σημασία, μάλλον, επειδή υποφέρουμε εκ γενετής από αβεβαιότητα ως προς την αξία μας· πράγμα που σημαίνει ότι η γνώμη των άλλων για το άτομό μας καταλήγει να επιδρά καθοριστικά στην εικόνα που είμαστε σε θέση να διαμορφώνουμε εμείς για τον εαυτό μας. Η αυτοθεώρησή μας είναι δέσμια της γνώμης εκείνων που μας περιβάλλουν. Αν διασκεδάζουν με τα ανέκδοτά μας, αποκτούμε σιγουριά ως προς την ικανότητά μας να είμαστε διασκεδαστικοί. Αν μας επαινούν, σχηματίζουμε την εντύπωση ότι είμαστε σπουδαίοι. Αν όμως κάποιος αποφύγει τη ματιά μας την ώρα που μπαίνουμε σε κάποιο χώρο ή το βάλει στα πόδια μόλις αναφέρουμε τι δουλειά κάνουμε, είναι πιθανόν να νιώσουμε ανάξιοι και να μας καταλάβει διάθεση αυτοαμφισβήτησης.

Σε έναν ιδεώδη κόσμο δε θα ήμαστε τόσο ευάλωτοι. Θα παραμέναμε ατάραχοι, ασχέτως αν θα μας πρόσεχαν ή θα μας αγνοούσαν, αν θα μας εγκωμίαζαν ή θα μας χλεύαζαν. Δε θα μας ξελόγιαζε όποιος μας απευθύνει μια απατηλή φιλοφρόνηση. Και αφού θα αποτιμούσαμε σωστά τον εαυτό μας για να συμπεράνουμε την αξία μας, δε θα μας πλήγωναν τα υποτιμητικά σχόλια των άλλων. Θα ξέραμε τι αξίζουμε. Εμείς όμως, αντίθετα, φαίνεται ότι διαθέτουμε ολόκληρο φάσμα από αποκλίνουσες απόψεις ως προς το χαρακτήρα μας. Έχουμε ενδείξεις ότι είμαστε έξυπνοι και βλάκες, ευχάριστοι και πληκτικοί, πολύτιμοι και περιττοί. Καθώς όμως οι περιστάσεις είναι τόσο ευμετάβλητες, το ζήτημα της σημαντικότητάς μας επαφίεται κατά κανόνα στη στάση των γύρω μας. Η αδιαφορία των άλλων φέρνει στο προσκήνιο τις αρνητικές πλευρές της αυτοαποτίμησης, ενώ μ’ ένα χαμόγελο η με μια φιλοφρόνηση ευδοκιμούν ακαριαία οι θετικές. Φαίνεται πως το χρωστάμε στη στοργή των άλλων ότι αντέχουμε τον εαυτό μας.

Το «εγώ» μας, λοιπόν, η νοερή εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, μοιάζει μ’ ένα μπαλόνι που από κάπου χάνει, και γι’ αυτό απαιτεί διαρκώς ήλιον –την αγάπη των άλλων- για να κρατηθεί φουσκωμένο, ενώ παραμένει ανά πάσα στιγμή τρωτό ακόμη και στο πιο μικρό αγκαθάκι παραμέλησης. Είναι πραγματικά ανησυχητικό και παράλογο πόσο μας χαροποιεί η προσοχή των άλλων και πόσο μας θίγει η αδιαφορία τους. Μπορεί να μας μαυρίσει η ψυχή επειδή κάποιος στη δουλειά μας χαιρέτησε αφηρημένα ή δεν απάντησε όταν τον ζητήσαμε. Και κατά τον ίδιο τρόπο μπορεί να βρούμε νόημα στη ζωή απλώς και μόνο επειδή θυμήθηκαν τη γιορτή μας και μας έφεραν λουλούδια.

Ο Πλούτωνας όμως δεν ήθελε να χάσει την Περσεφόνη κι έτσι απλώθηκε στη γη χειμώνας

Ο Πλούτωνας, ο θεός του Κάτω Κόσμου και αδελφός του Δία, είδε τυχαία την Περσεφόνη, μια θεά και κόρη της Δήμητρας, της θεάς του θερισμού και της γεωργία ας. Την ερωτεύτηκε, αλλά η Δήμητρα ήταν υπερπροστατευτική με το παιδί της. Έτσι ο Πλούτωνας ζήτησε από τον Δία την άδεια να την απαγάγει και εκείνος του την έδωσε. Ο Πλούτωνας ξεπήδησε μέσα από μια μεγάλη ρωγμή στο έδαφος την ώρα που η Περσεφόνη μάζευε λουλούδια και την πήρε στον Κάτω Κόσμο.

Η Δήμητρα ανησύχησε με την εξαφάνιση της κόρης της και καθώς την έψαχνε σε όλο τον κόσμο παραμέλησε τον ρόλο της στη φύση και τα πάντα μαράθηκαν. Τελικά, ανακάλυψε που βρισκόταν η κόρη της και ο Δίας ζήτησε την απελευθέρωσή της επειδή ο κόσμος πεινούσε.

Όμως ο Πλούτωνας δεν ήθελε να χάσει τη νύφη του. Πριν την απελευθερώσει, της έδωσε να φάει σπόρους ροδιού καθώς εκείνη γεύτηκε την τροφή του Κάτω Κόσμου, η μοίρα της ήταν να περνάει τον μισό χρόνο εκεί και κατόπιν να επιστρέφει στον κόσμο των θεών. Τους μήνες που η Δήμητρα περνούσε χωρίς την κόρη της, η γη πάγωνε και δεν φύτρωνε τίποτε.

Γιατί τα κορίτσια αγαπούν τόσο πολύ το μπαμπά τους;

Εσείς έχετε ακουστά το «Σύνδρομο της Ηλέκτρας»; Ξέρετε ότι ο εγκέφαλος των μπαμπάδων είναι πιο ευαίσθητος στα ερεθίσματα που προσλαμβάνει από την κόρη;

​Έχετε ακούσει πως υπεύθυνο της αδυναμίας που τρέφουν οι μπαμπάδες απέναντι στις κόρες ενδέχεται να είναι ένα… χρωμόσωμα; και όλα όσα δένουν πατέρα και κόρη με πολλούς παραπάνω δεσμούς από εκείνον του αίματος.

Γιατί τα κορίτσια αγαπούν τόσο πολύ το μπαμπά τους;

Γνωρίζουμε την αδυναμία του μπαμπά στη κόρη και την αγάπη της προς το μπαμπά, όπως άλλωστε συμβαίνει με τη μάνα και το γιο. Πόσο θαυμάζει το κορίτσι τον μπαμπά, πόσο έντονα νιώθει για τον πρώτο άνδρα της ζωής της! Μιλάμε για το Σύνδρομο της Ηλέκτρας σύμφωνα με την ψυχοσεξουαλική εξέλιξη, το αντίστοιχο του Οιδιπόδειου που είναι πιο γνωστό. Σύμφωνα λοιπόν με το Σύνδρομο της Ηλέκτρας, το κορίτσι ερωτεύεται τον μπαμπά του και θέλει να τον διεκδικήσει από την μητέρα. Πήρε το όνομά του από την μυθολογία όπου η Ηλέκτρα είχε αδυναμία στον πατέρα της τον Αγαμέμνονα τον οποίο δολοφόνησε η μητέρα της η Κλυταιμνήστρα μαζί με τον εραστή της και η Ηλέκτρα πήρε εκδίκηση ως τιμωρός.

Γιατί οι μπαμπάδες έχουν συνήθως αδυναμία στις κόρες τους;

Βιολογικά θεωρείται ότι γι’ αυτή την αδυναμία υπεύθυνο είναι το χρωμόσωμα Χ, όπου κάποιοι υποστηρίζουν πως αν η κόρη το κληρονομήσει από τον μπαμπά της που το έχει πάρει από την μητέρα του, τότε ο γενετικός αυτός δεσμός ενισχύεται περισσότερο. Πέρα από αυτή την εξήγηση όμως που για άλλους ευσταθεί και για άλλους όχι, μην ξεχνάμε πως με την κόρη ο πατέρας είναι πιο ελεύθερος να εκφραστεί αλλά και με τα χάδια, τις αγκαλιές και τα φιλιά που τα κορίτσια συνήθως δίνουν απλόχερα, να «σαγηνευτεί» από την κοριτσίστικη χάρη και το νάζι. Αντίθετα τα αγόρια τα καταδιώκουν ακόμη στερεότυπα του τύπου «όχι πολλές αγκαλιές και φιλιά…, πως θα γίνει δυνατός άνδρας;»…

Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα οι μπαμπάδες αντιδρούν πιο ευαίσθητα στις κόρες τους από ό,τι στους γιους τους. Ποιος είναι ο λόγος που συμβαίνει αυτό;

Σύμφωνα με την συγκεκριμένη έρευνα, ο εγκέφαλος των μπαμπάδων είναι πιο ευαίσθητος στα ερεθίσματα που προσλαμβάνει από την κόρη. Οι μπαμπάδες έδειχναν μεγαλύτερη προσοχή και ευαισθησία στη κόρη τους, αφιερώνοντας έως και 60% περισσότερο χρόνο, ενώ ήταν και πιο δεκτικοί στα συναισθήματα του κοριτσιού. Επίσης, παρατηρήθηκε μεγαλύτερη συναισθηματική έκφραση από τους μπαμπάδες με κόρες ακόμα και σε πιο «δύσκολα» συναισθήματα όπως θλίψη, ίσως επειδή δέχονται περισσότερες συναισθηματικές αντιδράσεις από τα κορίτσια. Επιπλέον και τα κυκλώματα του εγκεφάλου του άνδρα, φαίνεται να ενεργοποιούνται πιο έντονα, όταν βλέπουν το χαρούμενο πρόσωπο της κόρης του από ό,τι το χαρούμενο πρόσωπο του γιου.

Πως βλέπει η κόρη τον πατέρα της; Ισχύει ότι ως ενήλικες ψάχνουμε το είδος άνδρα που ανταποκρίνεται σε εκείνο του μπαμπά μας;

Φέρτε την εικόνα του δικού σας μπαμπά στο νου οι γυναίκες και νομίζω θα σας απαντηθεί εύκολα το ερώτημα – σε όσες τουλάχιστον είχατε μία καλή σχέση μαζί του. Στο πρόσωπο του πατέρα λοιπόν η κόρη θα βρει το πρώτο σημείο αναφοράς της, εφόσον πρόκειται για τον πρώτο άνδρα στη ζωή της που σχετίζεται και ανάλογα διαμορφώνει συμπεριφορές.

​Είναι πολλές οι αναφορές που γίνονται στο πόσο πολύ μπορεί να μοιάζει ο σύντροφος που θα επιλέξει στην πατρική φιγούρα που εκείνη έχει δημιουργήσει μέσα από εικόνες που «έχουν γράψει» μέσα της για το ποιος είναι για εκείνη ο κατάλληλος σύντροφος. Για παράδειγμα, μπορεί να επιλέξει έναν αυταρχικό σύντροφο αν «έμαθε» στο παρελθόν πως «έτσι είναι ο καλός άνδρας», μέσα από την πατρική συμπεριφορά που ναι μεν μπορεί να μην της αρέσει, είναι όμως αυτό με το οποίο έχει μεγαλώσει, το γνωστό και οικείο σε αυτήν.

​Αντίστοιχα, αν ο μπαμπάς της ήταν ένας άνδρας που δεν της χαλούσε χατίρι, μεγαλώνοντας θα αναζητήσει εκείνον που θα είναι γλυκός μαζί της και φυσικά θα της κάνει τα χατίρια χωρίς πολλές αντιρρήσεις. Βέβαια, μην ξεχνάμε πως παίζουν και άλλοι παράγοντες ρόλο, πως η κάθε προσωπικότητα είναι ξεχωριστή που σημαίνει πως πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις σε όλους τους κανόνες.

Γιατί συνήθως οι μπαμπάδες που έχουν μία κόρη και έναν γιο είναι πιο αυστηροί με τον γιο τους;

Ένας λόγος είναι αυτός που προανέφερα με τα κοινωνικά στερεότυπα άλλος ένας λόγος εξίσου σημαντικός όμως είναι πως ο πατέρας με το γιο μπορεί πολλές φορές να αναπτύξει μία πιο ανταγωνιστική σχέση, περιμένοντας από εκείνον να ολοκληρώσει όλα όσα ο ίδιος δεν έκανε, ή αν είναι εκείνος «δυνατός και ισχυρός» να είναι και ο γιος του το ίδιο. Συνήθως βέβαια, αυτό που παρατηρούμε είναι πως από ισχυρούς πατεράδες βγαίνουν πιο μαλθακοί γιοι ενώ οι κόρες μπορεί να είναι εξίσου ισχυρές και δυναμικές εφόσον ταυτίζονται με τον αγαπημένο τους μπαμπά όχι όμως ανταγωνιστικά.

Τι πρέπει να κάνει μία μαμά που… νιώθει πως περισσεύει;

Πρώτα από όλα να δει αν πράγματι περισσεύει ή αν εκείνη νιώθει πως δεν έχει την ίδια σχέση που έχει η κόρη με τον πατέρα της. Γεγονός που απλά θα χρειαστεί να αποδεχτεί εφόσον δεν σημαίνει πως εκείνη κάνει κάτι λάθος, απλά πρόκειται γι αυτή την ιδιαίτερη σχέση που αναφέραμε. Αντίθετα, χρειάζεται να προσέξει να μην είναι επικριτική ή να τους κατηγορεί ότι δεν την «βάζουν» μέσα στη σχέση τους, όπως και να μην νιώθει ανταγωνιστικά με τον πατέρα για την αγάπη της κόρης ή με την κόρη για την αγκαλιά του πατέρα. Ας φροντίσει να φτιάξει τη δική της ιδιαίτερη σχέση με την κόρη – ως άτομα που ανήκουν στο ίδιο φύλο και μπορούν να μοιραστούν τόσα πολλά!

Γιατί μία μητέρα δεν πρέπει ποτέ να κατηγορεί τον πατέρα μπροστά στην κόρη της;

Ας μην ξεχνάμε πως και οι δύο γονείς έχουν τα ίδια δικαιώματα στο παιδί τους. Συχνά όμως βλέπουμε μητέρες που για διάφορους λόγους, άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο σοβαρούς μπορεί να υποτιμούν τον πατέρα στο παιδί ή να τον κατηγορεί μπροστά στο παιδί. Το παιδί τότε είναι σαν να καλείται να πάρει θέση ανάμεσα στους δυο γονείς που αγαπά εξίσου, είτε του ζητηθεί είτε όχι.

​Πόσο μάλλον όταν αμφισβητεί το πατρικό πρότυπο που στα μάτια της κόρης ενδεχομένως φαίνεται να υποτιμά, να αμφιβάλλει ή να της περνά την εικόνα του «σκάρτου, αδύναμου, λάθος…» ανθρώπου… Η κόρη, όπως και το κάθε παιδί, δεν μπορεί να αντιληφθεί πως άλλη είναι η σχέση που έχει η ίδια με τον μπαμπά της και άλλη αυτή που έχει εκείνος με την μητέρα της και πως μπορεί να υπάρχουν και διαφωνίες…

Υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά στις γυναίκες που μεγάλωσαν δίπλα σε έναν αδιάφορο πατέρα (με ή χωρίς διαζύγιο);

Δυστυχώς παρατηρούμε την ύπαρξη μοτίβων όπου ένας αδιάφορος πατέρας μέσα από την κυριολεκτική ή μεταφορική απουσία του φαίνεται να επηρεάζει την ψυχοσύνθεση της κόρης του ως προς το πώς εκείνη αισθάνεται με τον ίδιο της τον εαυτό. Το κορίτσι νιώθει αυτή την απουσία και την μεταφράζει με ένα δικό της τρόπο, όπου συνήθως της μειώνει την αυτοεκτίμηση εφόσον «δεν ήταν ικανή να την προσέξει και να της δώσει σημασία ο μπαμπάς».

​Βλέπουμε για παράδειγμα γυναίκες που αναζητούν διαρκώς την ανδρική αποδοχή, επιλέγοντας όμως άνδρες που τις πληγώνουν διαρκώς, γυναίκες που μπορεί να παίρνουν αποδοχή αλλά να μην μπορούν να την αναγνωρίζουν και να εστιάζουν σε πιο αρνητικές καταστάσεις ή να τις παρερμηνεύουν, γυναίκες που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, συναισθηματική αστάθεια στις διαφυλικές σχέσεις, μέχρι και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά σε πιο ακραίες καταστάσεις, όπου πάντα όπως είπαμε μπορεί να συνυπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ενισχύουν αυτή την αίσθηση απόρριψης από τον πατέρα και κατ’ επέκταση από το ανδρικό φύλο γενικότερα…

Υπάρχει τρόπος για να αναπληρωθεί το κενό του πατέρα;

Αρκετά συχνά η μαμά μπορεί να ανησυχεί για το κενό που δημιουργείται από την έλλειψη του πατέρα, καθώς δεν είναι εύκολο να καλύψει μόνη της και τους δύο ρόλους. Παρόλα αυτά, υπάρχει τρόπος για να καλυφθεί η απουσία όταν η μητέρα τον «δημιουργεί» στη φαντασία του παιδιού της δίνοντας παραδείγματα του τι θα έκανε εκείνος σε αυτή ή την άλλη περίπτωση, τι θα έλεγε, τι θα σκεφτόταν αν βρισκόταν εκεί αυτή τη στιγμή. Βέβαια, η απουσία της φυσικής παρουσίας δεν μπορεί να καλυφθεί έτσι απλά καθώς έχει να κάνει με την ηλικία του παιδιού, το «γιατί» ο πατέρας δεν υπάρχει, αν πρόκειται για διαζύγιο, θάνατο ή άγαμη μητέρα…

Ποια είναι τα πράγματα που ένας πατέρας οφείλει να προσφέρει στην κόρη του;

Ο κάθε μπαμπάς οφείλει να προσφέρει στο παιδί του όλη τη γνώση και την εμπειρία που έχει πάρει από τη δική του ζωή, προσαρμοσμένη στο «εδώ και τώρα» και λίγο στο «εκεί και τότε», ώστε να εφοδιάσει το παιδί του – ασχέτως φύλου – με όλα όσα είναι αναγκαία για να βαδίσει ως παιδί αλλά και αυριανός ενήλικας στη ζωή.

​Πιο απλά, μπορεί να εκμεταλλευτεί θετικά το ρόλο του ανδρικού προτύπου αλλά και της πηγής ασφάλειας και να της «δωρίσει» πεποιθήσεις και μαθήματα, όπως: τον σεβασμό του εαυτού της αλλά και των άλλων, την αγάπη προς τον εαυτό της μέσα από την δική του αποδοχή αλλά και τη δημιουργία χώρου για την αναγκαία διαφοροποίηση που έχει ανάγκη η κόρη για να εξελιχθεί ψυχοσυναισθηματικά με έναν υγιή τρόπο και να μην φοβάται να διεκδικήσει.

​Ο πατέρας λοιπόν δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που θα την εκτιμήσει, αλλά και ο πρώτος άνδρας που θα της δείξει πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι. Ως εκπρόσωπος του ανδρικού φύλου, μέσα από τον τρόπο που φέρεται και την αλληλεπίδρασή τους, θα της «διδάξει» πως εκείνη μπορεί να είναι ο εαυτός της, να είναι αληθινή στις σχέσεις της, να διεκδικεί και να απαιτεί, μέσα από κατάλληλους για εκείνη τρόπους.

Πόλεις των 15 Λεπτών

Πόλεις των 15 λεπτών ή μήπως να το πούμε “όσο φτάνει το λουράκι σου”;

Η ιδέα μιας «πόλης 15 λεπτών», στην οποία οι κάτοικοι ζουν σε μικρή απόσταση με τα πόδια ή με ποδήλατο από όλες τις καθημερινές τους ανάγκες ήταν που αγκαλιάστηκαν από πολλούς δημάρχους σε όλο τον κόσμο κατά την διάρκεια της παγκόσμιας πανδημίας ως κεντρική αρχή σχεδιασμού.

Ωστόσο, υπάρχουν κίνδυνοι από την εφαρμογή ενός μοντέλου που σχεδιάστηκε στην Ευρώπη σε πολλές πόλεις της Βόρειας Αμερικής, προειδοποιούν ορισμένοι ειδικοί σε θέματα αστικών περιοχών. Η μεταφύτευση του 15λεπτου προτύπου πόλης πέρα ​​από τον Ατλαντικό θα μπορούσε να είναι «υποθετική και αποικιακή», δήλωσε ο αστικός σχεδιαστής και στοχαστής Jay Pitter από το Τορόντο στο Συνέδριο CityLab 2021, που φιλοξενείται από την Bloomberg Philanthropies και το Aspen Institute.

Επιφανειακά, αυτές οι γειτονιές των 15 λεπτών μπορεί να ακούγονται ευχάριστες και βολικές. Αλλά υπάρχει ένα πλεονέκτημα καταναγκασμού. H βασική ιδέα μιας πόλης 15 λεπτών δεν είναι στην πραγματικότητα καθόλου πόλη. Είναι ένας θύλακας – ένα γκέτο – μια υποδιαίρεση.

Στους παγκοσμιοποιητές αρέσει να παρουσιάζουν τις 15λεπτες πόλεις τους ως “για τους ανθρώπους, το περιβάλλον και το γενικότερο καλό”. Ωστόσο, ο Hopkins προειδοποιεί ότι αυτοί οι ισχυρισμοί δεν είναι παρά ένας τρόπος να ελέγχουν τους ανθρώπους. Επιπλέον, αυτοί οι περιορισμοί προέρχονται από υψηλά ιστάμενους πολιτικούς και πλούσιους θεσμούς που δεν ακολουθούν τους δικούς τους κανόνες. Και μόνο μετά τα λουκέτα του Κόβιντ κατάφερε να επικρατήσει η μέχρι πρότινος αδιανόητη ιδέα του περιορισμού των ανθρώπων στις τοπικές τους περιοχές για το γενικότερο καλό.

Από πού προήλθε λοιπόν αυτή η ιδέα της “πόλης των 15 λεπτών”;

Η απάντηση είναι: από ένα ανίερο μείγμα του Βρετανικού Εργατικού Κόμματος, της Αμερικανικής πλουτοκρατίας, των Ηνωμένων Εθνών και της Γαλλικής ακαδημαϊκής κοινότητας.

Η ιδέα της πόλης των 15 λεπτών γεννήθηκε με το “C40”. Με πρόεδρο σήμερα τον δήμαρχο του Λονδίνου Sadiq Khan, το C40 αυτοαποκαλείται “δίκτυο δημάρχων σχεδόν 100 κορυφαίων πόλεων παγκοσμίως που συνεργάζονται για την επίτευξη της επείγουσας δράσης που απαιτείται τώρα για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης”.

Κεντρικό ρόλο στην γέννηση του σχεδίου διαδραμάτισε ένας άλλος πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, ο Ken Livingstone. Ο Λίβινγκστον ήταν συχνά σαφής στην ιδεολογία του κατά του αυτοκινήτου. Το 1999, λίγο πριν γίνει δήμαρχος, ο Λίβινγκστον δήλωσε χαρακτηριστικά: “Μισώ τα αυτοκίνητα. Αν αποκτήσω ποτέ ξανά εξουσία, θα τα απαγορεύσω όλα”.

Βρετανοί διαμαρτύρονται για τις πόλεις 15 λεπτών όπου θα γίνουν κρατούμενοι του κράτους

Για να πάρουν περαιτέρω τον έλεγχο των ζωών των ανθρώπων, οι παγκοσμιοποιητές προωθούν την ψευδή ιδέα ότι αυτές οι πόλεις θα «σώσουν τον πλανήτη» και θα βοηθήσουν όλη την ανθρωπότητα.

Πόλεις δεκαπέντε λεπτών ξεπροβάλλουν παντού και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ είναι ξέφρενα ενθουσιασμένο με αυτές. Πέρυσι ανακοινώθηκε ότι το Παρίσι της Γαλλίας θα γίνει πόλη 15 λεπτών και τώρα η Βρετανική πόλη της Οξφόρδης είναι η επόμενη. Ωστόσο, οι αγανακτισμένοι Βρετανοί αντεπιτίθενται.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως στο RAIR Foundation USA, το δημοτικό συμβούλιο ανακοίνωσε ότι θα χωρίσει την Οξφόρδη σε γειτονιές 15 λεπτών ή μικρές πόλεις διάρκειας 15 λεπτών που χαρακτηρίζονται ως «πιο πράσινες, καθαρότερες και ασφαλέστερες».

Αντίθετα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας τρόπος για να περιορίσουν, να εξαναγκάσουν, να επιβάλουν πρόστιμα, να τιμωρήσουν, να παρακολουθήσουν και να περιορίσουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ελεύθερης κυκλοφορίας των κατοίκων. Για παράδειγμα, οι κάτοικοι δεν επιτρέπεται να φεύγουν από την πόλη τους που διαρκεί 15 λεπτά με το αυτοκίνητο περισσότερες από τις προβλεπόμενες φορές το χρόνο. Διαφορετικά, θα επιβληθεί πρόστιμο. Επιπλέον, η κυβέρνηση θα παρακολουθεί και θα ελέγχει κάθε κίνηση μέσω των smartphone και της τεχνολογίας αναγνώρισης προσώπου.

Κλιματικό lockdown

Η ιδέα της «πόλης των 15 λεπτών» είναι ζωτικής σημασίας για την Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών 2030 και την πράσινη ατζέντα τους «Net Zero». Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ προωθεί επίσης αυτή την νέα ιδέα. Η Οξφόρδη, η οποία έχει κηρύξει «κλιματική έκτακτη ανάγκη», ελπίζει ότι οι πόλεις της 15 λεπτών θα βοηθήσουν στην επίτευξη του οράματος του Συμβουλίου «Οξφόρδη καθαρού μηδενικού άνθρακα έως το 2040».

Ήδη από το 2024, η Οξφόρδη σχεδιάζει να επιβάλει «κλιματικά lockdown» στους κατοίκους για να βοηθήσει στην επίτευξη του οράματος του Συμβουλίου. Η ιδέα της «πόλης των 15 λεπτών» είναι επίσης κρίσιμη για την Ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών 2030. Και δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ προωθεί επίσης αυτήν την ιδέα.

Η Οξφόρδη θα χωριστεί σε έξι ζώνες «για να σωθεί ο πλανήτης» από την «παγκόσμια υπερθέρμανση».

Τοποθετούνται ηλεκτρονικοί φράχτες στους δρόμους πρόσβασης για να διασφαλιστεί ότι οι κάτοικοι παραμένουν εντός της ζώνης τους. Οι κάτοικοι επιτρέπεται να εγκαταλείπουν την πόλη τους που διαρκεί 15 λεπτά το πολύ 100 φορές το χρόνο, αλλά πρέπει πρώτα να ταξινομήσουν το αυτοκίνητό τους, το οποίο θα παρακολουθείται σε όλη την πόλη μέσω έξυπνων καμερών.

Αν και η αρχική κατανομή των εισιτηρίων απόδρασης μπορεί να φαίνεται λογική σε ορισμένους, όταν το κοινό αποδεχθεί ότι το κράτος έχει το δικαίωμα να σας περιορίσει, είναι εγγυημένο ότι θα προσθέσουν επιπλέον περιορισμούς και λιγότερες άδειες για να φύγετε από την ζώνη σας. Αυτό καθιερώθηκε πολύ ξεκάθαρα και γρήγορα σε πολλά δυτικά έθνη τα τελευταία χρόνια υπό την επικεφαλίδα των περιορισμών Covid.

Διαμαρτυρίες: Οι κάτοικοι της Οξφόρδης είναι εξαγριωμένοι με τα σχέδια του δήμου να μετατρέψουν την πόλη σε ελεγχόμενες ζώνες «15 λεπτών». Τους απομάκρυνε το Συμβούλιο, το οποίο αγνόησε την δυσαρέσκειά τους.

ΜΜΕ σιωπηλά: Οι πολίτες της Οξφόρδης έχουν βγει στους δρόμους, «Τα μέσα ενημέρωσης σιωπούν, φυσικά», γράφει η Βρετανίδα δημοσιογράφος Sophie Corcoran. Παρακάλεσε τους ανθρώπους να σταθούν στο πλευρό των πολιτών της Οξφόρδης ενάντια σε αυτό το είδος ολοκληρωτισμού.

Παγκόσμιο Συνέδριο του Νταβός 2023

«Οι ελίτ του κόσμου θα πετάξουν στο Νταβός τον Ιανουάριο του 2023, με τα ιδιωτικά τους τζετ, ενώ άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έχουν αρχίσει να περιορίζονται σε ζώνες 15 λεπτών στις πόλεις τους και χρειάζονται άδεια για να πάνε πέρα από αυτό.», είπε η Corcoran.

Η Corcoran αναφέρεται στην διάσκεψη Globalist την επόμενη εβδομάδα στο Ελβετικό χιονοδρομικό θέρετρο του Νταβός 52 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων αναμένεται να συναντηθούν. Σχεδόν 600 διευθυντές εταιρειών έχουν επίσης προσκληθεί. Πραγματοποιούνται δημόσιες συνεδριάσεις, αλλά είναι κυρίως εκεί όπου οι Globalists κάνουν τις συμφωνίες τους στα παρασκήνια σε μυστικά παρασκήνια.

Ενώ οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγκάζονται να επιλέξουν μεταξύ του δείπνου ή της θέρμανσης των σπιτιών τους, οι Ελίτ θα πετάξουν στο Νταβός με τα ιδιωτικά τους αεροπλάνα, θα μείνουν σε πολυτελή ξενοδοχεία, θα φάνε ακριβό φαγητό και θα σχεδιάσουν πώς να μας περιορίσουν στις φυλακές των «15 λεπτών».

Το Ολλανδικό κόμμα Φόρουμ για την Δημοκρατία (FvD) έκανε προηγουμένως ένα αγγλόφωνο βίντεο που αποκαλύπτει την επικίνδυνη και συντριβή της ελευθερίας ατζέντα που επινοήθηκε από τους παγκοσμιοποιητές που συμμετείχαν στην ετήσια συνάντηση στο Νταβός τον περασμένο Μάιο.

Ο Hopkins αναφέρει: “Όπως και με τον Κόβιντ, όσοι αμφισβητούν την ατζέντα των Παγκοσμιοποιητών και την νέα αστυνομοκρατούμενη “φιλική προς το κλίμα” ζώνη τους θα χαρακτηριστούν “εξτρεμιστές και θεωρητικοί συνωμοσίας”. Επιπλέον, εξηγεί, το κάνουν έτσι ώστε όποιος μιλάει ενάντια στην ατζέντα “είναι ο εχθρός” που “μπορεί να προκαλέσει βλάβη και πρέπει να αστυνομευτεί και να φιμωθεί.

Τι είναι λοιπόν μια έξυπνη πόλη;

Ακριβώς όπως το «έξυπνο» στις έξυπνες συσκευές είναι πραγματικά απλώς κώδικας για συσκευές παρακολούθησης, μια «έξυπνη» πόλη είναι στην πραγματικότητα απλώς μια πόλη επιτήρησης και ελέγχου. Στην ουσία, η έξυπνη πόλη είναι η απόλυτη εφαρμογή όλων των εργαλείων της τεχνοκρατίας ενάντια στους αιχμαλώτους της. Ακόμη και ο τόνος του μάρκετινγκ τους δείχνει πόσο περιφρονούν τα ανθρώπινα όντα.

Το ICENI Bulletins περιγράφει τα κύρια χαρακτηριστικά μιας έξυπνης πόλης:

Πρέπει να είναι μια προγραμματισμένη κοινότητα, σχεδιασμένη για υψηλή απόδοση και σύντομους χρόνους διέλευσης. Πρακτικά όλα όσα θα χρειαζόταν κάποιος θα ήταν σε κοντινή απόσταση με τα πόδια από το διαμέρισμά του.

Για πολλούς εργαζόμενους, η τηλεργασία μέσω του διαδικτύου θα αντικαθιστούσε τις φυσικές μετακινήσεις. Το σπίτι κάποιου θα ήταν και ο χώρος εργασίας του. Ως εκ τούτου, ο χώρος γραφείων θα αντικατασταθεί με οικιστικό χώρο και πρακτικά τα πάντα κατά την διάρκεια της μετακίνησής του – ψιλικατζίδικα, καταστήματα ρούχων, πλυντήρια, καφετέριες, εστιατόρια κ.λπ. – θα εξαλειφθούν.

Οι φυσικές υπηρεσίες και πολλές εμπορικές περιοχές θα αντικατασταθούν σε μεγάλο βαθμό με υπηρεσίες κατ’ απαίτηση και παράδοση μέσω courier, συμπεριλαμβανομένης της παράδοσης με ρομπότ με drones ή άλλα μη επανδρωμένα οχήματα.

Όλα θα ρυθμίζονται αυστηρά, με την χρήση των υπηρεσιών από τους ανθρώπους, την κατανάλωση αγαθών, την εγκληματική δραστηριότητα και άλλες συμπεριφορές να παρακολουθούνται από συνεχή, περιεκτική παρακολούθηση.

Αυτό το ίδιο σύστημα επιτήρησης θα χρησιμοποιηθεί για την αυτόματη αποστολή υπηρεσιών έκτακτης ανάγκης, όπως απαιτείται, με την ανίχνευση συνεχιζόμενων εγκλημάτων, ιατρικών έκτακτων περιστατικών και πυρκαγιών, χρησιμοποιώντας κάθε είδους δικτυωμένους αισθητήρες.

Οι δικτυωμένοι αισθητήρες θα χρησιμοποιηθούν επίσης για τον προσδιορισμό της χρήσης ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου, μεταξύ άλλων μετρήσεων κατανάλωσης και αποβλήτων.

Εν ολίγοις λοιπόν…

Γιατί;
Ένας από τους πιο υποτιμημένους παράγοντες της τεχνοκρατίας είναι η μαζική κούρσα εξοπλισμών μεταξύ του λαού και των τεχνοκρατών. Αν οι άνθρωποι κατανοούσαν πόσο σημαντική είναι η ελευθερία που έχουν αφήσει για την επιβίωσή τους, θα την είχαν φυλάξει πολύ πιο προσεκτικά κατά την διάρκεια της σαπουνόπερας του Covid.

Τα δεδομένα από μόνα τους δεν είναι τόσο πολύτιμα, είναι η ικανότητα αξιοποίησής τους για ισχύ και έλεγχο που έχει τροφοδοτήσει την συνεχή εξάλειψη της ιδιωτικής ζωής στις ζωές των ανθρώπων. Με πολλούς τρόπους, οι άνθρωποι επιλέγουν να ανταλλάσσουν το απόρρητό τους για λόγους ευκολίας, αλλά υπάρχουν ισχυρά κίνητρα που ανατρέπουν την ζυγαριά.

Η έξυπνη πόλη διατίθεται στην αγορά για λόγους διευκόλυνσης των κατοίκων της, αλλά αυτό δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια. Οι έξυπνες πόλεις έχουν κατασκευαστεί για την αποτελεσματική παρακολούθηση και έλεγχο όλων των πτυχών της ζωής των ανθρώπων. Υπάρχουν τεράστιες προκλήσεις στην προσπάθεια παρακολούθησης και ελέγχου κάθε λεπτομέρειας στην ζωή.

Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να λυθεί αυτό το πρόβλημα:

#1 Δημιουργήστε περισσότερη υπολογιστική ισχύ, αποθήκευση και εύρος ζώνης με μεγαλύτερο κόστος ενέργειας, πόρων και διαχείρισης.

#2 «Απλοποιήστε» το πρόβλημα περιορίζοντας την ελευθερία των ανθρώπων.

Υπάρχουν όρια στο πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε με το #1. Η διαχείριση όλο και μεγαλύτερης πολυπλοκότητας μπορεί να γίνει αδύνατη. Η ενέργεια είναι επίσης πιθανό να είναι πολύ περιορισμένη για το εγγύς μέλλον. Χρειάζεστε μόνο μια βολική πρόφαση για να βάλετε το κοινό υπό τον έλεγχό σας για να ακολουθήσετε το #2.

Δεν έχετε τον υπολογισμό για να αποθηκεύσετε και να υπολογίσετε όλους όσους παρευρίσκονται σε κοινωνικές εκδηλώσεις, επισκέπτονται την οικογένεια τους και μετακινούνται;

Απλά σταματήστε τους να κυκλοφορούν!

Δεν μπορείτε να φτιάξετε εύκολα την υποδομή για να ακούτε τους πάντες, παντού, όλη την ώρα;

Απλώς πιέστε τους σε ψηφιακές πλατφόρμες που ελέγχετε!

Δεν θέλετε πράγματα όπως η ανθρώπινη κατανόηση, το έλεος ή η φιλανθρωπία να αμβλύνουν τους σκληρούς μηχανισμούς επιβολής σας;

Απλώς χρησιμοποιήστε μηχανές για να εκτελέσετε τις εντολές.

Κουραστήκατε να λογοδοτούν οι διαχειριστές για αποφάσεις που επηρεάζουν τους ανθρώπους;

Εκτρέψτε το αυτόματο σύστημα και ισχυριστείτε ότι είναι για το μεγαλύτερο καλό.

Υπάρχουν όλων των ειδών οι «βελτιστοποιήσεις» που μπορείτε να κάνετε όταν αποφασίσετε να αποκτήσετε πλήρη έλεγχο από πάνω προς τα κάτω και να αναπτύξετε ισχυρούς μηχανισμούς για να φιμώσετε και να δυσφημίσετε οποιαδήποτε διαφωνία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι έξυπνες πόλεις θα μοιάζουν με όλες τις χειρότερες πτυχές των εταιρικών πόλεων.

Για μια έξυπνη πόλη, δεν είσαι άνθρωπος.

Δεν έχεις δικαιώματα.

Δεν μπορείς να έχεις ιδιοκτησία.

Οι δραστηριότητές σας δεν περιορίζονται από άποψη χρημάτων, αλλά από άποψη άδειας.

Όλες οι δραστηριότητές σας παρακολουθούνται συνεχώς και το σύστημα έχει την δυνατότητα να επέμβει ανά πάσα στιγμή.

Για την έξυπνη διοίκηση της πόλης, είστε ένα ζώο που κουβαλά ένα εργαλείο και σας αντιπροσωπεύει στο σύστημα. Εάν η μεταφορά του εργαλείου είναι πολύ βαριά, μπορεί να εμφυτευθεί.

Ναι, το smartphone λειτουργεί ως ψηφιακή ταυτότητα. Ο αριθμός τηλεφώνου σας ή/και το IMEI είναι αρκετά για να σας προσδιορίσει μοναδικά σε κάθε είδους καταστάσεις

Η ματαιότητα του κλέους

Δοξάζουμε τους νικητές αδιαφορώντας για τα μέσα που τους έδωσαν την νίκη -Προκόπιος, Γοτθικοί Πόλεμοι ΙΙΙ

Η ιστορία δεν αποφαίνεται περί της αξίας ανθρώπων σκιαγραφεί απλώς την ιστορική τους δράση, η οποία όμως είναι μία αυτοτελής κατηγορία της ιστορικής γνωσιοθεωρίας. Ακόμη και για την ικανότερη, σπουδαιότερη, υπεροχότερη, την με την μία ή την άλλη έννοια σημαντική προσωπικότητα η ιστορία δεν θα ανέφερε το παραμικρό, ούτε καν σε υποσημείωση, εάν η προσωπικότητα εκείνη δεν είχε να παρουσιάσει μία συγκεκριμένη δράση και συγκεκριμένα, απτά αποτελέσματα της δράσης αυτής. Τούτο δε ισχύει όχι μόνο για την πολιτική ιστορία των εθνών αλλά εξ ίσο και για την ιστορία των γραμμάτων και των τεχνών. Η ιστοριογραφία δεν πιστοποιεί ότι πνευματικές ή άλλες αξίες υπάρχουν αληθώς αλλά μόνο ότι υπάρχουν συνειδησιακώς, οπότε και εγείρεται το ερώτημα, μήπως τελικά η ιστορία ουδέποτε καταγράφει τα όντως εξαιρετικά, αφού ελάχιστες συνειδήσεις είναι σε θέση να τα προσλάβουν;

Η ιδιαιτερότητα και η σοβαρότητα μάλλον αντενδείκνυνται ως παράγοντες επιρροής στο παρόν και διάρκειας στο μέλλον. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, για να ξεχωρίσει ένα πρόσωπο ή ένα έργο πρέπει -ακριβώς!- να μη ξεχωρίζει. — Μόνο πνευματικά, μύωπες αναγνωρίζουν στα πρόσωπα των μεγάλων της ιστορίας ιδεώδεις πράγματι ενσαρκώσεις της ανθρώπινης ουσίας. Ο ανώτερος άνθρωπος έχει πολύ μεγαλύτερο βάθος και πολύ ανώτερη αξία από αυτήν που βλέπουμε μέσα στην ιστορία. Ούτε καν ο Coethe, ο Κant, ο Shakespeare, ο Rembrandt κ.ο.κ. μπορούν να διεκδικήσουν τον τίτλο του ιδανικού ανθρώπου.

Στα χρόνια του Σοφοκλή οι Σοφοκλείς ήσαν πολλοί ενώ υπήρχαν κι άλλοι, ακόμη καλύτεροι από αυτούς. Οι βαθύτερες, ωραιότερες, ευγενέστερες ψυχές δεν αφήνουν το ίχνος τους στην ιστορία και ο λόγος είναι ότι παρεμβάλλονται αξιολογικές ανάγκες που επιλέγουν συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα και άρον άρον τα αναγορεύουν σε φορείς των υπέρτατων επίκαιρων αξιών. Ενίοτε, βέβαια, φθάνουν στους επιγενόμενους (και τα προαναφερθέντα ονόματα το αποδεικνύουν) ορισμένες ανώτερες αξίες και εκλεκτές ψυχές, ωστόσο στην περίπτωση αυτή η αντοχή τους στον χρόνο δεν οφείλεται στην αξία τους αλλά στους ιστορικούς εκείνους νόμους που απαθανατίζουν πρόσωπα και πράγματα κατ’ αξίαν και παρ’ αξίαν αδιακρίτως. — Εάν η φήμη ήταν συνάρτηση της αξίας και μόνον, τότε κατ’ εξοχήν οι ανώτεροι άνθρωποι θα στερούνταν την υστεροφημία (όσο ψηλότερος κανείς, τόσο δυσκολότερο να τον διακρίνουν τα μεσαία αναστήματα). Εάν τα μεσαία αναστήματα, εάν ο μέσος άνθρωπος μπορούσε να δει τις υπέρτατες αξίες, δεν θα τις εννοούσε, εάν τις εννοούσε, θα τις παρεννοούσε.

Είναι, άρα, άτοπος ο ισχυρισμός ότι η ιστορία κρίνει σε πρώτο αλλά και έσχατο βαθμό, είναι το «μέγα κριτήριο», η «μέλλουσα κρίση» κτλ. Εάν ίσχυε κάτι τέτοιο, η ετυμηγορία της θα ήταν άδικη και αθέμιτη, όπως η ετυμηγορία κάθε συνοπτικής δίκης. Τα εν ζωή σήμερα δείγματα του ανθρώπινου γένους είναι επίγονοι και όπως αυτά αδυνατούν να διακρίνουν τα πλέον εκλεκτά, τα πλέον πνευματικά προγονικά στοιχεία, έτσι ποτέ δεν θα μπορέσουν οι κατιόντες της κτηνωδίας, τα ενεργούμενα της ένδειας να κρίνουν όποιον υπερβαίνει τον μέσο όρο.

Οι κατ’ εξοχήν γενναίοι, οι κατ’ εξοχήν ηθικοί από τους ήρωες και τους μάρτυρες δεν καταγράφονται στις δέλτους της ιστορίας, όσοι δε καταγράφονται είναι πιθανότατα πολλοστημόριο όσων αγνοούνται. Γι’ αυτό και το όντως γνήσιο πνεύμα ουδέποτε αποτείνεται στην ιστορία, ουδέποτε αποβλέπει, στις μέλλουσες γενιές· κι ας λειώνει απ’ το κρυφό μαράζι του άδοξου βίου! (Ο εκλεκτός άνθρωπος θυμίζει τον βασιλιά των θεών Ουρανό που απ’ την καλή του την καρδιά σκορπάει έξι ώρες κάθε μέρα για να κάνει μάθημα περί ανοησίας στον ταύρο Βούσιρι, την προσωποποίηση της συμπαγούς βλακείας που με τα κέρατά του πολιορκεί το κάστρο του ξέροντας πως αν πέσει το κάστρο θα σκοτωθεί κι ο ίδιος. Κι όμως απτόητος συνεχίζει!)· συνάμα όμως ο άριστος γνωρίζει πως όλα τα βιβλία κι οι έπαινοί τους δεν είναι παρά χαρτοπόλεμος και, καθώς το όμορφο λουλούδι που ανθίζει μέσα στην χαράδρα, σε μέρος απάτητο κι αθέατο, λέει μέσα του, ήμουν ο εαυτός μου κι αυτό μου φτάνει:

Ποιος είμαι και τι κάνω ξέρω εαυτός μου,
Δεν είμαι στα βιβλία, στα στόματα του κόσμου.

Η ιστορία δεν χαλάει χατίρι σε κανένα, γράφει το όνομα του μάρτυρα δίπλα σ’ αυτό του δήμιου, τιμά τους αρπαγές και τους πορθητές όσο και τις διάνοιες ή τις ψυχούλες. Σε τελευταία, πάντως, ανάλυση τόσο οι μεν όσο και οι δε είναι ψιλά ονόματα και μόνο για τους εκάστοτε ζώντες.

Σιμώνει κι η δική σου ώρα, μη θαρρείς,
την λήθη και το τίποτα για να χαρείς
-αφρίζοντας το κύμα καταφτάνει,
’τοιμάσου για το αιώνιο το λιμάνι.

Δεν θα είχε, επομένως, νόημα μία διερεύνηση των όρων και των προϋποθέσεων του ιστορικού κλέους. Είναι αυτονόητο πως ό,τι πιο βλακώδες, ό,τι πιο άτοπο, ό,τι πιο ποταπό δίνουν λαβή για σημαντικές κινήσεις και αλλαγές, επηρεάζουν δηλαδή τα ιστορικά δρώμενα, τουναντίον οι αξίες -ηθικές ή πνευματικές, αισθητικές ή διανοητικές- είναι δυνατόν να χάνονται χωρίς κανείς να το αντιλαμβάνεται. Βέβαιο είναι μόνο ότι λόγοι ανάγκης ή χρείας καθορίζουν το ποια στοιχεία της πραγματικότητας συλλαμβάνουν και εξαίρουν οι ιδεατές επιθυμίες.

Δεν αμφισβητούμε εδώ ότι ενίοτε μπορούν και οι αξίες να καρποφορούν και να δοξάζονται και όχι οι δύο κύκλοι -πραγματικότητα και αξία- τέμνονται αυτή όμως η σχέση δεν είναι αναγκαία αλλά απλώς ενδεχόμενη. Ούτε το κλέος στεφανώνει πάντα την αξία ούτε η απαξία εγγυάται την πρόοδο και την διάκριση· η αποτυχία, η αφάνεια, η λησμονιά ενός προσώπου ή ενός έργου δεν συνεπάγει οπωσδήποτε την αξία του. Ούτε, τέλος, μπορούμε να αναγορεύσουμε σε κριτήριο αξίας (όπως πράττουν ο Darwin και ο Νietzsche) την ιστορική επιτυχία, δηλαδή την επικράτηση, διότι τότε απλώς ανάγουμε την ζωή στην αξία και την αξία στην ζωή εμπλεκόμενοι σ’ ένα φαύλο κύκλο, μάταιο και στείρο. Ισχύει όμως τούτο, ότι τα ίδια περιστατικά που χωρίς το κλέος είναι αδιάφορα, ασήμαντα ή και περιττά, άχρηστα, γίνονται αίφνης, άπαξ και επικρατήσουν ιστορικώς, πολύτιμα και βαρυσήμαντα.

Θα άξιζε να μελετηθεί, κατά πόσον για να αναγνωριστεί κάτι ως αξία πρέπει να παρεκκλίνει από μία κανονικότητα, να αψηφά τον ορθό λόγο, μήπως δηλαδή προκειμένου να έχει ιστορική επιρροή, πρέπει πρώτα να αμφισβητηθεί και να συντρίβει — άραγε τα ίχνη ενός Νietzsche ή ενός Ηolderlin θα είχαν το ιστορικό βάθος που όλοι γνωρίζουμε χωρίς την παράνοια, αυτά του Ηράκλειτου, του Spinoza , του Schopenhauer χωρίς την συναρπαστική βιογραφία των εν λόγω προσώπων ή, γενικότερα μιλώντας, είναι ποτέ δυνατόν χωρίς μια δόση παράνοιας και μωρίας -κατά την κρίση του μέσου ανθρώπου- να υπάρξουν μείζονα ιστορικά μεγέθη;

Πόσο δίκιο έχει ο Βοναπάρτης: «η επιτυχία ικανοποιεί τους πάντες». Χωρίς την επιτυχία δεν δικαιώνεται καν η αξία! Η ύπαρξη ακόμη και των πλέον αναλλοίωτων αξιών θα ήταν για την ιστορία εντελώς ασήμαντη, αν δεν παρίσταται, πρώτον, ανάγκη για τις συγκεκριμένες αξίες, δεύτερον, δυνατότητα πρακτικής εφαρμογής τους, τρίτον, δυνατότητα να γίνουν αντιληπτές.

Αριστοτέλης: Η τέλεια φιλία και οι απομιμήσεις της

Επειδή τα είδη της φιλίας είναι διαφορετικά κατά το είδος, κι οι συμπάθειες κι οι φιλίες μας επίσης είναι διαφορετικές. Υπάρχουν τρία είδη φιλίας ισάριθμα με τις ιδιότητες των πραγμάτων που είναι αξιαγάπητα. Στο καθένα απ’ αυτά υπάρχει αμοιβαιότητα, που δεν διαφεύγει την προσοχή μας. Όσοι, λοιπόν, αγαπούν ο ένας τον άλλο ποθούν το αγαθό ο ένας για τον άλλο και σύμφωνα με την φύση των συναισθημάτων τους.

Έτσι αυτοί που αλληλοαγαπιούνται για ωφέλεια, που μπορούν να κερδίσουν από τη φιλία τους, δεν αγαπιούνται για τον εαυτό τους, αλλά επειδή ελπίζουν ν’ απολαύσουν κάποιο αγαθό ο ένας από τον άλλο. Το ίδιο ισχύει και για εκείνους που αγαπούν αυτούς που τους προκαλούν ευχαρίστηση. Γιατί αυτοί δεν αγαπούν τους πνευματώδεις σαν τέτοιους αλλά επειδή βρίσκουν ευχαρίστηση κοντά τους. Όσοι αγαπούν από συμφέρον, αγαπούν για χάρη του δικού τους εαυτού.

Αυτοί που αγαπούν για ευχαρίστησή τους, αγαπούν για εκείνο που είναι γι’ αυτούς ευχάριστο. Για να μιλήσουμε σύντομα δεν αγαπούν τον φίλο τους, επειδή είναι φίλος τους, αλλά σύμφωνα με το μέτρο, που ανάλογα τους είναι χρήσιμος σ’ αυτούς. Τέτοιες φιλίες είναι τυχαίες, γιατί σύμφωνα μ’ αυτές, εκείνοι που αγαπιούνται δεν αγαπιούνται για εκείνο που είναι αυτοί οι ίδιοι, αλλά εφόσον άλλοι προσφέρουν κάποιο αγαθό, κι οι άλλοι κάποια ευχαρίστηση. Οι τέτοιας λογής φιλίες διαλύονται εύκολα, αφού τα πρόσωπα που αγαπιούνται δεν είναι πια τα ίδια. Γιατί, όταν δεν είναι πια χρήσιμα ή ευχάριστα παύουν ν’ αγαπιούνται. Εκτός απ’ αυτό, και το ίδιο το χρήσιμο μεταβάλλεται, είναι δηλαδή κάθε φορά άλλο.

Ώστε, όταν εξαφανίζεται ο λόγος που συγκρατεί τον φιλικό δεσμό, εξαφανίζεται μαζί του κι η φιλία, γιατί καθορίζεται η φιλία από αυτόν το λόγο μονάχα. Τέτοιας λογής φιλία συναντούμε περισσότερο στους γέρους (επειδή σ’ αυτήν την ηλικία επιζητείται το ευχάριστο λιγότερο από το ωφέλιμο). Ακόμη την συναντούμε στους ώριμους ανθρώπους και στους νέους εκείνους που επιδιώκουν το συμφέρον τους. Οι τέτοιοι δεν επιδιώκουν να ζουν μαζί, και κάποιοι μάλιστα δεν είναι ευχάριστοι ο ένας στον άλλο, ούτε χρειάζονται φιλικές σχέσεις, αφού δεν προσπορίζονται απ’ αυτούς ωφέλεια και είναι τόσο ευχάριστοι μεταξύ τους, όσο τους κάμνουν να ελπίζουν ότι μπορούν ν’ απαιτήσουν κάποιο αγαθό οι πρώτοι από τους δεύτερους. Στο είδος αυτό της φιλίας ανήκει κι η φιλοξενία.

Η φιλία των νέων φαίνεται να βασίζεται στην ηδονή, αφού η ζωή τους εξουσιάζεται από το πάθος που ζουν για την απόλαυση και το παρόν. Αλλά όταν περνά η ηλικία, κι αυτές οι απολαύσεις μεταβάλλονται. Γι’ αυτό και οι φιλίες των νέων πραγματοποιούνται και διαλύονται γρήγορα, γιατί, όταν μεταβάλλονται οι ορέξεις, μεταβάλλεται μαζί κι η φιλία τους. Γρήγορα οι νεανικές τέρψεις μεταβάλλονται. Άλλωστε οι νέοι είναι πολύ επιρρεπείς στον έρωτα, αφού αυτό το συναίσθημα το εξουσιάζει το πάθος κι η ηδονή. Γι’ αυτό ερωτεύονται και παύουν να ερωτεύονται γρήγορα και κατά το διάστημα μιας μονάχα ημέρας πολλές φορές ερωτεύονται και ξαναερωτεύονται. Και εφόσον ο έρωτας συνεχίζεται, ποθούν να βρίσκονται με το πρόσωπο που αγαπούν και να ζουν μαζί του, γιατί η διάθεση αυτή ανταποκρίνεται με το είδος της φιλίας που συναισθάνονται.

Τέλεια είναι η φιλία των αγαθών και ως προς την αρετή όμοιων ανθρώπων, γιατί αυτοί επιθυμούν τα αγαθά οι μεν για τους δε, εφόσον είναι αγαθοί και αυτοί καθ’ εαυτούς τέτοιοι.

Φίλοι στην κυριολεκτική σημασία της λέξεως είναι όσοι επιθυμούν το αγαθό για τους φίλους των (γιατί τους διαπνέει το συναίσθημα της φιλίας αυτό καθ’ εαυτό και όχι ανάλογα με τα γεγονότα). Γι’ αυτό διατηρείται ανάμεσά τους η φιλία, εφ’ όσον είναι αγαθοί και η αρετή τους είναι μόνιμη.

Στις τέτοιες φιλικές σχέσεις ο καθένας από τους δυο φίλους είναι αγαθός και αυτός καθ’ εαυτόν και για το φίλο του. Γιατί οι ενάρετοι είναι απόλυτα αγαθοί και χρήσιμοι ο ένας για τον άλλο, και ομοίως και ευχάριστοι, αφού οι ηθικοί άνθρωποι αξίζουν να αρέσουν απολύτως και να είναι και μεταξύ τους ευχάριστοι. Γιατί ο καθένας απ’ αυτούς βρίσκει απόλαυση στις πράξεις του ή σε συγγενικές πράξεις, και οι πράξεις των ενάρετων ανθρώπων είναι οι ίδιες ή όμοιες μεταξύ τους. Η τέτοια φιλία είναι δικαιολογημένη και σταθερή, επειδή συγκεντρώνει όσα πρέπει να υπάρχουν ανάμεσα στους φίλους. Γιατί κάθε φιλία στηρίζεται σε κάποιο αγαθό ή σε κάποιαν απόλαυση, είτε απόλυτα είτε σχετικά με το αγαπημένο πρόσωπο και προϋποθέτει και κάποιαν ομοιότητα. Λοιπόν, σ’ αυτήν την φιλία υπεισέρχονται όλα τα στοιχεία, για τα οποία μιλήσαμε, αυτά καθ’ εαυτά (οι τέτοιοι φίλοι είναι όμοιοι σ’ αυτό το σημείο, καθώς ακριβώς και στα υπόλοιπα) ―κι ας προσθέσουμε και το ότι το απόλυτα αγαθό είναι και το απόλυτα ευχάριστο.

Αυτά είναι αξιαγάπητα παραπάνω από κάθε άλλο. Έτσι και η φιλία και η αγάπη πρέπει να βασίζονται σ’ αυτά. Φυσικά οι τέτοιες φιλίες είναι σπάνιες, γιατί οι τέτοιας λογής άνθρωποι είναι λίγοι. Εξ άλλου για την σύναψη τέτοιων φιλικών δεσμών χρειάζεται πολύς καιρός και συνήθεια συμβίωσης, γιατί, σύμφωνα με την παροιμία, είναι αδύνατο να γνωρισθούν μεταξύ των οι άνθρωποι, πριν να φάνε μαζί, όπως λένε, πολύ αλάτι, ούτε είναι δυνατό να γλεντάνε και να συνάπτουν φιλικές σχέσεις, πριν να φανεί ο ένας ευχάριστος στον άλλο και κερδίσει τη συμπάθειά του.Όσοι προθυμοποιούνται να συνάπτουν γρήγορα φιλικές σχέσεις, θέλουν να είναι φίλοι, αλλά δεν είναι τέτοιοι πραγματικά παρά μονάχα αν είναι συγχρόνως ο ένας για τον άλλο αξιαγάπητοι και το ξεύρουν. Γιατί μονάχα η θέληση για την φιλία γεννιέται γρήγορα, αλλά όχι η φιλία.

Τέτοια είναι η αληθινή φιλία και σχετικά με τη διάρκεια και σχετικά με τα άλλα, και σύμφωνα μ’ αυτήν τη φιλία ο ένας δίνει στον άλλο, ως προς όλα τα αυτά και τα όμοια, όπως πρέπει να γίνεται μεταξύ φίλων. Η φιλία η βασιζόμενη πάνω στην ευχαρίστηση είναι όμοια μ’ εκείνην που αναφέραμε (γιατί και οι ενάρετοι είναι ευχάριστοι μεταξύ τους). Το ίδιο ισχύει και για τη φιλία που αποβλέπει στο χρήσιμο (αφού και οι ενάρετοι είναι χρήσιμοι ο ένας στον άλλο). Αλλά η φιλία είναι σταθερή κι ανάμεσα στους ανθρώπους εκείνους, που οι φιλικοί δεσμοί τους στηρίζονται στην ευχαρίστηση ή το συμφέρον, κι αυτό εφόσον ο ένας δίνει στον άλλο το ίδιο πράγμα, λ.χ. απόλαυση. Η απόλαυση όμως αυτή πρέπει να είναι της ίδιας φύσης, καθώς συμβαίνει ανάμεσα στους πνευματικούς κι ευφυολόγους ανθρώπους και όχι μεταξύ ερωμένου και εραστή. Γιατί αυτοί δεν βρίσκουν στα ίδια πράγματα απόλαυση, αλλά ο ένας όταν βλέπει τον ερωμένο του, κι ο άλλος για τις περιποιήσεις του εραστή. Αλλά όταν περάσει η γοητεία της νιότης περνά και η φιλία (γιατί το πρόσωπο του ερωμένου δεν θέλει πια τον εραστή, κι αυτός παύει να περιποιείται τον ερωμένο). Πολλές φορές πάλι διατηρείται η φιλία τους σε περίπτωση που η μακροχρόνια αναστροφή επιφέρει εναρμόνιση των χαρακτήρων τους γιατί μοιάζουν σιγά–σιγά οι συνήθειές τους. Εκείνοι που δεν ανταλλάσσουν στις ερωτικές τους σχέσεις ηδονή αντί ηδονής, αλλά ωφέλεια αντί ωφέλειας, είναι λιγότερο φίλοι και διατηρούν λιγότερο καιρό τη φιλία τους. Εκείνοι που για τη χρησιμότητα είναι φίλοι παύουν να είναι, μόλις πάψει να υφίσταται η αμοιβαιότητα του συμφέροντος επειδή δεν είναι φίλοι ο ένας του άλλου, αλλά φίλοι εκείνου που τους παρέχει ωφέλεια.

Επομένως, για χάρη της ηδονής και του συμφέροντος είναι ενδεχόμενο να είναι φίλοι κακοί με ενάρετους ή ενάρετοι με ανήθικους ή με ανθρώπους που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο και είναι φανερό, ότι μονάχα οι ενάρετοι άνθρωποι αγαπιούνται για τη δική τους ηθική υπόσταση, γιατί οι κακοί δεν βρίσκουν απόλαυση να συναναστρέφονται ο ένας τον άλλο, εκτός αν σπρώχνονται σ’ αυτό από το συμφέρον.Και μονάχα η φιλία των εναρέτων είναι αδιάβλητη. Γιατί δεν πιστεύει εύκολα κανείς (τις συκοφαντίες) εναντίον ενός ανθρώπου, που δοκιμάστηκε πολύν καιρό απ’ αυτούς. Στην τέτοια φιλία κυριαρχεί κι η πίστη κι η βεβαιότητα ότι ο φίλος δεν θ’ αδικήσει τον φίλο του και κάθε τι που απαιτεί η αληθινή φιλία. Αντίθετα, στ’ άλλα της φιλίας τίποτε δεν εμποδίζει να γίνονται τέτοια.

Επειδή οι άνθρωποι ονομάζουν φίλους κι αυτούς με τους οποίους συνδέονται με αμοιβαία ωφέλεια, όπως ακριβώς οι πόλεις (γιατί οι συμμαχίες συνάπτονται φανερά από συμφέρον) όπως κι εκείνους που αγαπιούνται για την απόλαυση, όπως κάμνουν τα παιδιά, ίσως θα πρέπει να ονομάσουμε κι εμείς φίλους τους τέτοιους ανθρώπους. Αντίθετα θα παρουσιάσουμε πολλά είδη φιλίας, και πρώτα και κυρίως την φιλία που υπάρχει ανάμεσα σ’ ενάρετους ανθρώπους, εφόσον είναι ενάρετοι, και τα υπόλοιπα είδη της φιλίας, εφόσον είναι όμοια μ’ αυτή, γιατί είναι κανείς φίλος, εφόσον πρόκειται για απόκτηση κάποιου αγαθού ή όμοιου μ’ αυτό, αφού και το ηδονικό είναι κι αυτό αγαθό για όσους αγαπούν τα ηδονικά πράγματα. Όμως αυτές οι δυο φιλίες δεν συνδυάζονται, ούτε συνάπτουν τα ίδια πρόσωπα φιλικούς δεσμούς για χάρη συμφέροντος κι απολαύσεως συγχρόνως, αφού κάθε τι που συνδέεται γρήγορα, δεν παρουσιάζεται συχνά συνδυασμένο.

Επειδή η φιλία χωρίζεται σ’ αυτά τα είδη, οι χυδαίοι θα είναι φίλοι για χάρη της απόλαυσης και του συμφέροντος, επειδή είναι, σχετικά με την επιδίωξη αυτών των πραγμάτων όμοιοι, κι οι ενάρετοι για χάρη αυτής της ίδιας της φιλίας, αφού αγαπιούνται σαν άνθρωποι αγαθοί. Ώστε οι αγαθοί είναι φίλοι με την κυριολεκτική σημασία της λέξεως, ενώ οι άλλοι είναι μόνο κατά τύχη και ανάλογα με τους πρώτους.

Κι όπως, σχετικά με την αρετή, οι πρώτοι ονομάζονται ενάρετοι καθ’ έξιν, και οι άλλοι κατά ενέργεια, έτσι συμβαίνει όσον αφορά τη φιλία. Γιατί όσοι συζούν απολαμβάνει ο ένας τον άλλον και δίνουν αγαθά μεταξύ τους, ενώ εκείνοι που κοιμούνται ή ζουν χωρισμένοι σε διαφορετικά μέρη ο καθένας δεν δείχνουν με πράξεις την φιλία τους, όμως είναι διατεθειμένοι να ενεργούν φιλικά. Γιατί ο τοπικός χωρισμός δεν διαλύει ολοκληρωτικά τη φιλία, αλλά μονάχα τις εκδηλώσεις της. Αν είναι όμως μακροχρόνιος, ξεχνιέται, όπως φαίνεται, και η φιλία. Απ’ εδώ προήλθε κι η παροιμία:

«Πολλές φιλίες χάλασε ο χωρισμός των φίλων».

Ακόμη φαίνεται, ότι ούτε οι γέροι ούτε οι στριφνοί άνθρωποι είναι προσιτοί στη φιλία, γιατί η απόλαυση που προσφέρουν είναι περιορισμένη, και κανείς δεν μπορεί να συναναστρέφεται πολύν καιρό θλιβερούς ή όχι ευχάριστους ανθρώπους. Γιατί η φύση φαίνεται ότι αποφεύγει πάρα πολύ το θλιβερό και κυνηγά το ευχάριστο, κι όσοι διάκεινται φιλικά μεταξύ τους, αλλά δεν συζούν, μοιάζουν περισσότερο με ανθρώπους που παρέχουν την εύνοιά τους παρά με φίλους. Γιατί τίποτε δεν χαρακτηρίζει τη φιλία περισσότερο παρά το να συζεί κάποιος με τους φίλους του. Επειδή αν οι φτωχοί έχουν ανάγκη από βοήθεια, κι οι ίδιοι ακόμη οι ευνοούμενοι από την τύχη επιθυμούν τη συμβίωση, γιατί πολύ λίγο τους συμφέρει να ζουν σε απομόνωση. Όμως η συμβίωση είναι δυνατή μονάχα ανάμεσα σε πρόσωπα, που είναι μεταξύ τους ευχάριστα και βρίσκουν στα ίδια πράγματα ψυχαγωγία, όπως αποδείχνει αυτό η ανάμεσα «εταίρων» φιλία.

Η πιο τέλεια φιλία είναι η φιλία ανάμεσα σε ηθικούς ανθρώπους όπως ήδη είπαμε πολλές φορές, γιατί φαίνεται ότι το αξιαγάπητο και περιπόθητο θεωρείται σαν απόλυτα αγαθό ή ευχάριστο, αλλά το άτομο νομίζει σαν τέτοιο ό,τι είναι ευχάριστο σ’ αυτό, κι ο ενάρετος είναι τέτοιος για τον ενάρετο και για τους δυο λόγους.

Η αγάπη (φίλησις) μοιάζει μ’ ένα αισθησιακό συναίσθημα, η φιλία με μια έξη. Γιατί η αγάπη απευθύνεται και σε άψυχα αντικείμενα, ενώ η αμοιβαία αγάπη (αντιφίλησις) που προϋποθέτει ελεύθερη εκλογή προέρχεται από μια έξη. Εκτός απ’ αυτά, επιθυμεί κάποιος τα αγαθά για τον αγαπημένο για χάρη του ίδιου, παρακινημένος σ’ αυτό όχι από αισθησιακό συναίσθημα, αλλά από έξη. Εκείνος που αγαπά τον φίλο του μ’ αυτό τον τρόπο, αγαπά επίσης οτιδήποτε είναι γι’ αυτόν αγαθό, σε τρόπο ώστε αγαπούν κι οι δυο το δικό τους αγαθό και ανταποδίδουν τα ίσα με καλή θέληση και χαρά. Γιατί η φιλία, όπως λένε, είναι ισότητα, κι αυτό ισχύει πάρα πολύ για τους φιλικούς δεσμούς ανάμεσα στους ενάρετους ανθρώπους.

Κύριλλος Αλεξανδρείας. Τον φονιάς της Υπατίας γιορτάζει ο χριστιανισμός στις 18 Ιανουαρίου και 9 Ιουνίου

Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας
ο όχλος δολοφονεί βάναυσα την Υπατία
(«Ο θάνατος του φιλοσόφου Υπατίας στην Αλεξάνδρεια»
 το 1866, από τον Louis Figuier).

 «Ο δε βασιλεύς Θεοδόσιος στους χρόνους αυτούς την μεγάλη εκκλησία εν Αλεξάνδρεια έκτισε η οποία μέχρι και νυν Θεοδοσίου λέγεται, εφίλει δε Κύριλλον τον επίσκοπον Αλεξανδρείας. Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες οι Αλεξανδρείς  φρυγάνοις έκαυσαν Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον» Ι. Μαλάλας ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ (Λόγος Δ΄) 359.8

1998: Έτος Κυρίλλου. Ο Φονιάς της Υπατίας… γιορτάζει!

 

Το 1998 ήταν έτος Εκκλησιαστικής δοκιμασίας για τα αποθέματα μνήμης στη χώρα των Ελλήνων! Τα αποτελέσματα του υπήρξαν άκρως εντυπωσιακά. Η μνήμη των Ελλήνων… πράγματι δεν λειτουργεί! Από δω και πέρα, τίποτε δεν αποκλείεται και όλα μπορούν να συμβούν εις βάρος της ιστορικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων…! Ο φύλακας της αξιοπρέπειας τους, ή μνήμη, ασθενεί, τους πρόδωσε ή κοιμάται!

Οι περί «σπαραγμάτων» ενδιαφερόμενοι μπορούν να ζητήσουν (όπως και το έκαναν ήδη) ακόμα και ένα κομμάτι… απ’ την Ακρόπολη! Αφού στο ιερότερο βράχο του πολιτισμού, στο σύμβολο της καθημαγμένης από τον θρησκευτικό φανατισμό αρχαιότητας, θα εορτασθεί η γέννηση του σφοδρότερου κατεδαφιστή του ελληνισμού.

Από ‘δω και πέρα, όλα τα αίσχη κατά του πολιτισμού μπορούν να συμβούν. Οι πολιτσμοκλέφτες μπορούν ελευθέρα να αποσπάσουν οτιδήποτε, ο φρουρός των διαχρονικών ελληνικών άξιων ή Μνημοσύνη, η μυθική μητέρα των μουσών, της έμπνευσης και των τεχνών, φαίνεται πως εγκατέλειψε την χώρα που την γέννησε, και ντροπιασμένη αποσύρθηκε στην σκοτεινότερη γωνιά της Λήθης!

Δυστυχώς, η θλιβερή αυτή διαπίστωση πρέπει σε μεγάλο βαθμό να αληθεύει, αφού ο σκαιότατος φονιάς της τρυφερότερης ηρωίδας πολιτισμού, της Ελληνίδας Υπατίας, μπορεί ακόμα να δέχεται ετήσιες τιμές αδιαμαρτύρητα, από μια ολόκληρη χώρα… την δική της χώρα!

Για να φανεί οριστικά ότι οι Έλληνες διατελούν υπό εκκλησιαστική δεσποτεία, η κρατική των Ελλήνων εκκλησία ανακήρυξε το 1998 έτος Κυρίλλου του Αλεξανδρέως! Σε τετραήμερο μάλιστα θεολογικό (ΙΘ΄) συνέδριο (11-14/11/98) υμνήθηκε τα μέγιστα, ως στυλοβάτης και υπεράγιος της θρησκείας των Ελλήνων!

«Κανένας» δε φαίνεται να απάντησε στους προκλητικότατους αυτούς ετήσιους πανηγυρισμούς. Πουθενά δεν είδαμε γραμμένη μια κριτική σκέψη, κατά του ορκισμένου ανθέλληνα Κύριλλου!

Ποιος είναι όμως επιτέλους αυτός ο υπεράγιος, που δικαιούται ετήσιες τιμές, και ποιές ήταν οι αντιπροσωπευτικότερες της πίστεως του σκέψεις, ας αφήσουμε τον ίδιο να μας το περιγράψει:

«Κύριλλου αγιότατου επισκόπου… Πάσα η γραφή (η εβραϊκή Βίβλος) είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος… και ότι ο θεός προείπε αυτό είναι πάντων σωτήριον… ο δια του πανσόφου Μωυσέως προσταχθείς νόμος παραγγέλνει «Μη έχεις άλλους θεούς πλην εμού» δια τούτο και ο θεσπέσιος Μωυσής στους εξ’ αίματος Ισραηλίτες παράγγειλε, να φυλάγουν τις εντολές αυτές και να αφανίζουν από προσώπου γης όλους τους τόπους στους οποίους λάτρευσαν εκεί τα έθνη τους θεούς τους. «Στα όρη τα ψηλά και στους λόφους και υποκάτω παντός δένδρου δασούς, κατασκάψτε τους βωμούς αυτών και συντρίψτε τις (λατρευτικές) στήλες αυτών. Κατακόψετε τα (ιερά) άλση τους και τα γλυπτά των θεών αυτών κατακάψτε με πυρ και αφανίστε το όνομα αυτών εκ του τόπου εκείνου» (Αυτά εντέλει η Βίβλος, τότε στο άγριο Ισραήλ που δεν ήξερε από αγάπη! Δείτε όμως και τη συνέχεια) Ακριβώς έτσι είναι πρέπον τον εξ απάτης Ελληνικής προς το της αληθείας να μετακινείτε φως (προσέξτε με πόση αγάπη θα γίνει αυτή ή προς την σωτηρία μετακίνηση!) δια Μωυσέως προστάζοντα είδωλα και ναούς μαζί να κατακάψετε ανασκάπτοντας τους βωμούς και κατακόβοντας τα άλση, ώστε καμιάς δικής τους βδελιρότητας να μην απομείνει λείψανο, κερδίζοντας έτσι μερίδιο στην δόξα». Πραγματικός άγιος… αυτός ο Κύριλλος!

Και συνεχίζει με απερίγραπτη… αγάπη: «Εμείς δε στις θεϊκές αυτές εντολές (της Παλαιάς Διαθήκης) εμπιστευόμενοι τον νουν μας, δεν θα αμελήσουμε και ούτε θα βραδύνουμε, αλλά με ακρίβεια μάλλον δε και φιλογρηγορούντες, της αληθείας το αξιοθαύμαστο κάλος με χαρά θα κυνηγούμε και όλο ένα περισσότερο θα σπουδάζουμε το πως ο θεός την ανατροπή της πλάνης και τον φωτισμό του σκότους δια του Μωσαϊκού νόμου μας παρέδωσε… για δε τους ακάθαρτους δαίμονες ο νόμος (του Μωυσέως) σκιά των μελλόντων είναι… διότι γεννούν οι σκιές την αλήθεια καθώς προείπε και ο θεσπέσιος Μωυσής»!!! Γ΄ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΤΑ ΝΕΣΤΟΡΙΟΥ – ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΠΡΟΣ ΑΚΑΚΙΟΝ (1,4,41)

Αυτός ήταν ο τιμώμενος ολόκληρο το 1998 Κύριλλος! Ή μάλλον ο άγιος Κύριλλος! Του οποίου το κατεδαφιστικό παραλήρημα κατά των Ελλήνων δεν έχει πραγματικά το όμοιο του!

Τελικά όμως να κάτι που ο άγριος Κύριλλος, μας το λέει καλύτερα απ’ όλες μας τις διατυπώσεις! Η Παλαιά Διαθήκη είναι παρακαταθήκη από πολλές χρήσιμες «σκιές»…!

Τι είναι οι «σκιές»;

Να σας εξηγήσω… όταν λοιπόν έχετε κουραστεί να μιλάτε για αγάπη και κανένας δεν σας δίνει σημασία και ούτε τη γη του σας παραχωρεί, ούτε τα προνόμια του σας παραδίδει… τότε και σεις (σύμφωνα με την χριστιανική οδηγία του Κυρίλλου), απ’ την Καινή Διαθήκη που βρισκόσαστε, απλώνετε το χέρι σας, έτσι, δίπλα προς τις σκιές (πληγές) της Παλαιάς Διαθήκης, αρπάζετε ότι «σκιά» βρεθεί μπροστά σας και χτυπώντας κατακέφαλα, ρίχνετε ανάσκελα οποίον αντιστέκεται στις ευγενικές σας προθέσεις!

Αμέσως μετά, δηλαδή τώρα που σας πρόσεξε και είναι όλος δικός σας, μπορείτε να τον μετακινήσετε (τραβώντας τον προσεκτικά και με αγάπη απ’ τα πόδια) προς το φως της αληθείας! Τώρα που όλα τακτοποιήθηκαν, με τον χριστιανικότερο τρόπο, μπορείτε να αφήσετε πάλι πίσω στην θέση τους τις χρήσιμες βαριές «σκιές» της Παλιάς Διαθήκης… και να συνεχίσετε να μιλάτε για νεοδιαθηκική αγάπη! Συγχαρητήρια, έχετε μετακινήσει επιτυχώς έναν δαιμονισμένο προς το φως της αληθείας!

Να λοιπόν που όλα χρειάζονται! Καλή είναι η Καινή Διαθήκη, αλλά ας είναι από κοντά και η Παλαιά, που έχει όλες τις «σκιές» του… αρχαιο-χαλδαιικού κόσμου. Μπόλικη λοιπόν βιτρινάτη αγάπη και στο βάθος… σκιές!

Φαίνεται λοιπόν ότι με μια βαριά παλαιοδιαθηκική «σκιά» στο χέρι, μπορούσες κάποτε να σπάσεις άνετα το κεφάλι των αλλοδόξων, φωνάζοντας «αγάπη», «φως», «σωτηρία» και μετά, όχι μόνο να μην αποβάλλεσαι από την θρησκεία της αγάπης, αλλά να αξιώνεσαι και ετήσιων τιμών! Ακριβώς έτσι έγινε με τον εν λόγω Κύριλλο!

Βλέπετε γιατί τελικά όλη η εβραϊκή γραφή είναι οπωσδήποτε θεόπνευστη και ωφέλιμη! Σκέφτεστε τι θα γλιτώναμε… αν δεν ήταν τόσο πολύ «ωφέλιμη» και τόσο χαριτωμένα ή μάλλον δυναμικά θεόπνευστη;!

Δεν εξηγείται λοιπόν φυσιολογικά, πως μπορούν οι Έλληνες σήμερα να θεωρούν άξιο ετήσιων τιμών, έναν άνθρωπο που με τέτοια κακόψυχη εντολή, παραγγέλνει την μαζική πυρπόληση, καταστροφή και κατασυντριβή των ναών και όλων των ιερών τόπων της αρχαίας Ελλάδος, που ας σημειωθεί, οι περισσότεροι είχαν ήδη μετατραπεί σε φυλακτήρια γνώσης, βιβλιοθήκες και ουσιαστικά θεραπευτήρια ψυχών και σωμάτων!

Ακούσαμε μάλιστα και τόσα απανωτά εγκώμια για την ζωή και το έργο του, που προς στιγμή μπερδευτήκαμε νομίζοντας ότι επρόκειτο πράγματι για κάποιον άλλον Κύριλλο… λίγο καλύτερο από δαύτον! Αναγκάσθηκα λοιπόν να πάω ο ίδιος μέχρι την μητρόπολη και να ζητήσω ο ίδιος να δω την εγκύκλιο, ώστε να βεβαιωθώ ότι πράγματι πρόκειται για τον συγκεκριμένο αγριάνθρωπο τον Κύριλλο Αλεξανδρείας!

Μα, γιατί τιμούν έναν άνθρωπο που από το θρησκευτικό του μένος και την καταδιωκτική μανία, κατά πασών των διαφωνούντων, ούτε καν οι δικοί του ομόθρησκοι δεν ήξεραν που να κρυφτούν;

Ακόμα και το βαρύ πυροβολικό της θρησκείας, ο άλλος ασυγκράτητος ανθέλληνας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο παραγωγικότερος συγγραφέας χριστιανικού επεκτατισμού, δεινοπάθησε οικτρά κάτω από τον κυνηγετικό θρησκευτικό ίστρο, του καθ’ έξη κυνηγού διαφωνούντων Κύριλλου!

Όμως ας μη γελιόμαστε, αυτές ακριβώς οι καταδιωκτικές εξάρσεις του Κύριλλου, και του κάθε Κύριλλου, είναι που επέβαλαν την χριστιανική ιδεολογία και εδραίωσαν την ελέω θεού θεολογική δυναστεία! Δεν υπήρχε αίρεση η σκιά διαφωνίας λοιπόν, που με «το φως του Μωυσή» να μην υπέστη τον αφανιστικό εξαγνισμό απ’ το χέρι του κάθε Κυρίλλου.

Τελικά αυτό το φως του Μωυσή, από πνευματικής πλευράς πρέπει να ήταν κάτι σαν ατέλειωτα παχιά λόγια αγάπης, αλλά από υλικής άποψης, πρέπει να ήταν κάτι σαν δάδα χειρός, γιατί όπου «έφεγγε» λαμπάδιαζαν όλα με μια παράξενη εξαγνιστική φλόγα! Θέατρα, σταδία, ναοί, αγορές, βουλευτήρια, μουσεία, σχολές, άλση, πλατείες… οπουδήποτε υπήρχαν τα «βδελυρά» αγάλματα των αλλόθρησκων και κακόθρησκων Ελλήνων, που μπορεί: «εξωτερικά να ήταν εξαίσια αλλά, μόνο για να πλανεύουν τις αισθήσεις, ενώ εσωτερικά ήταν γεμάτα με δαίμονες και ποντίκια»!

Ο εραστής της Παλαιάς Διαθήκης Κύριλλος, με την αρρωστημένη μανία καταδίωξης, ένιωθε άπειρη ευδαιμονία και απέραντη ψυχική συγγένεια με τον δεσποτικότερο των προφητών Μωυσή. Τον συγκλόνιζε η ιδέα ότι αντιγράφοντας τις βαριές σκιές (εντολές-πληγών) του εβραϊκού παρελθόντος, στο μέλλον θα έμοιαζε κι’ αυτός λίγο με τον τρισένδοξο, αδίστακτο εκτελεστή αντιπάλων Μωυσή!

Ένιωθε απέραντη ψυχική ανάταση στο ενδεχόμενο να ξεπεράσει σε σωτηριοφανή βαρβαρότητα κι’ αυτόν τον συγγενή, θείο του και προκάτοχο του στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξανδρείας Θεόφιλο, που πριν από λίγο μόλις καιρό κατεδάφισε την βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας! Ο Κύριλλος ήθελε οπωσδήποτε να αφήσει εποχή, ενώνοντας την φωνή του στεντόρεια μ’ αυτήν του «θεσπέσιου Μωυσή», παραγγέλνοντας στους πνευματικούς πια ισραηλίτες, (χριστιανούς) ξεκάθαρα φωτιά και τσεκούρι σ’ όλους τους ιδεολογικούς εχθρούς… φυσικά στο όνομα και υπό το πρόσχημα της αγάπης!

Για φαντάσου… όλα αυτά τα πολύ σοφά και επωφελή, ο Κύριλλος τα ξεσηκώνει μέσα απ’ τις σελίδα της Παλαιάς Διαθήκης, κατ’ ευθείαν από το στόμα του μεγαλύτερου κατασκευαστή πληγών Μωυσέα! Γεννιέται όμως η δικαιολογημένη νομίζω απορία: Αφού λοιπόν η χριστιανική σκέψη του Κύριλλου, βρίσκεται απολύτως στα αχνάρια, στη σκιά, στην προέκταση και τα πρότυπα των βίαιων Μωυσιακών επεκτατισμών, δεν έπρεπε όλο αυτό το πράγμα να λέγεται Μωυσισμός και όχι Χριστιανισμός; Αφού αυτοί οι άγιοι του Χριστιανισμού, υιοθέτησαν τις βιαιότερες εντολές του επιθετικότατου παλαιοδιαθηκικού Ιουδαϊσμού, γιατί λοιπόν χρησιμοποιήθηκε το παραπλανητικό όνομα Χριστιανισμός και όχι το φυσικότερο Νέο-ιουδαϊσμός, ή και Χριστιανο-ΓιαχβισμόςΑπ’ την άλλη, αν ο χριστιανισμός δεν υιοθετεί τα πύρινα αυτά κηρύγματα μίσους και τις αφανιστικές μεθόδους του νέο-Μωυσέα Κύριλλου, αλλά την Νεοδιαθικηκή απέραντη και ανυπόκριτον αγάπη, ακόμα και προς τους εχθρούς… κλπ. κλπ… τότε γιατί όχι μόνο δεν καθαιρέθεισαν ποτέ για τις πράξεις τους αυτές, και τα ακατονόμαστα αυτά εγκλήματά τους κατά της ανθρωπότητας, αλλά σήμερα ο συγκεκριμένος «άγιος», ο αγριότερος των αγίων Κύριλλος, παραμένει άγιος και μάλιστα ετήσιας εορταστικής διάρκειας; Τελικά, αναρωτιέται κανείς: αν για την επικράτησή του ο χριστιανισμός, μπορούσε τόσο εύκολα να δανειστεί τις σκιές-πληγές της Παλαιάς Διαθήκης, την πυρπολητική δάδα του Αβραάμ και την κατεδαφιστική σφύρα του Μωυσή… τότε προς τι ο τόσος θόρυβος περί της χριστιανικής αγάπης;

Αλήθεια, μήπως επιτέλους μπορούμε να διακρίνουμε ότι η αγάπη είναι η παραπλανητική βιτρίνα, το δόλιο προσκλητήριο και το καταλληλότερο ιστορικό άλλοθι, για τον φόνο ενός πολιτισμού; Μήπως από την ιστορική πια αυτή απόσταση, μπορούμε να δούμε ότι αυτή ακριβώς η αγάπη, ήταν η ιδεώδης αρχή μιας απίστευτης σε έκταση και μανία κατασυντριβή του Ελληνικού πολιτισμού, που κανένα μίσος δεν θα πετύχαινε καλύτερα;

Ας δούμε όμως τι άλλο εντελώς χριστιανικό και αλησμόνητο έκανε ο περίφημος αυτός Κύριλλος (370-444 μ.Χ.) και γιατί τόσο μένος κατά των Ελλήνων: «Συνέβη δε ο επίσκοπος επί των αιρέσεων Κύριλλος, να περάσει (αστυνόμευε δηλαδή, εντελώς τυχαία…!) έξω από τον οίκο της Υπατίας, όπου είδε συνωστιζόμενους στις εξώθυρες άνδρες και γυναίκες ανθρώπους πολλούς που άλλοι έφευγαν άλλοι έρχοντο και άλλοι έστεκαν εκεί. Ερώτησε λοιπόν (ο Κύριλλος) τι είναι όλο αυτό το πλήθος και περί τινός όλος αυτός ο θόρυβος στην συγκεκριμένη οικία... Κάποιος του εξήγησε ότι μέσα αγορεύει η φιλόσοφος Υπατία και δική της είναι η οικία.

«Μαθαίνοντας αυτά (ο άγιος) δαγκώθηκε η ψυχή του ώστε τον φόνο αυτής ταχέως επιβουλεύετο, τον ανοσιότατον μάλιστα φόνο, που κατά την συνήθεια (του αγίου!) προήλθε από πολλούς μαζί θηριώδεις επιτιθέμενους ανθρώπους, ανθρώπους φαύλους που ούτε θεών ούτε ανθρώπων φόβο είχαν, και ξέκαναν έτσι την φιλόσοφο» Σουΐδας (ύψιλον 166) Βλέπετε «συνήθειες» ο άγιος;!

Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός, μας διέσωσε επιπλέον φρικιαστικές λεπτομέρειες από το συμβόλαιο θανάτου του αλητάγιου Κύριλλου κατά της Υπατίας: 

«Συμφωνήσαντες δε οι άνδρες (το πόσο «άνδρες» ήταν θα το δείτε σε λίγο) με ένθερμο φρόνημα, (δηλαδή φανατικούς) στους οποίους ηγείτο κάποιος Πέτρος ο αναγνώστης (προφανώς εκκλησιαστικός αναγνώστης) και παραμόνευαν την επιστρέφουσα Υπατία στον οίκο της. Όρμησαν, την έβγαλαν έξω από το δίφρο (μεταφορικό μέσον την εποχής) την έσυραν μέχρι την εκκλησία, της εξέδυσαν την εσθήτα (ενδεικτικό ένδυμα διδασκάλου) και με όστρακα και θεία μανία την κατέκοψαν, την κατέσπασαν, (τις τσάκισαν τα μέλη!) και στην συνέχεια συνεργαζόμενοι αφού την καταδιαμέλισαν, κατέκαψαν τα μέλη της μέχρι καταναλώσεως (καταδιαμελίσθη!). Αυτό όλο το έγκλημα μεγάλη κατακραυγή ξεσήκωσε κατά του Κυρίλλου και της αλεξανδρινής Εκκλησίας…

Αυτά δε συνέβησαν το τέταρτο έτος της Κυρίλλου επισκοπής και το έκτο του («μεγάλου») Θεοδοσίου, τον μήνα Μάρτιο διαρκούντων των νηστειών»!!! Σωκράτους Σχολαστικού ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΠΕΡΙ ΥΠΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥ 7.15

Τι να πω! Μα, αυτοί, την διαμέλισαν, την έψησαν και μόνο που… δεν την αλάτισαν να τη φάνε! Ευτυχώς δηλαδή που ήταν κι αυτός ο μήνας των νηστειών, που όσο να ‘ναι έπρεπε να αποφεύγουν το κρέας...! Βλέπετε λοιπόν πόσο βοήθησαν οι νηστείες στην ειρήνη του κόσμου;! Φαντάζεστε τι θα της έκαναν της γυναίκας αν δεν ήταν… μήνας νηστειών, που κατευνάζει τα πνεύματα;!

Βλέπετε λοιπόν, με τι λεπτές διαδικασίες νικήσαν την φιλοσοφία των Ελλήνων; Απλά κάποιοι ομιχλώδους καταγωγής άγιοι, έφτασαν στην διαπίστωση, ότι οι Έλληνες φιλόσοφοι… ψητοί αποδίδουν λιγότερο!

Δεν ξέρουμε αν ωφέλησε σε τίποτε η μεγάλη κατακραυγή κατά του πατριάρχη Κυρίλλου και της τοπικής εκκλησίας. Αυτό που ξέρουμε μετά βεβαιότητας είναι, ότι μετά απ’ το απολύτως μελετημένο, χυδαίο, ανατριχιαστικό, και απίστευτης αγριότητας τρομοκρατικό χτύπημα, σίγουρα σε όλη την ρωμαϊκή επικράτεια, δεν ξανατόλμησε άνθρωπος αυτό που αποτόλμησε η ελληνόψυχη Υπατία!

Η «δολομήχανος ελπίδα» αναμοχλεύοντας τα λαϊκά πάθη και ταΐζοντας τους πόθους των απαιδεύτων για δύναμη και εξουσία, έστρεψε κατά των Ελλήνων κάθε λογής βαρβάρων.

Ο σαδιστής αυτός «άγιος», που περισσότερο θυμίζει καλικάντζαρο παρά άνθρωπο θεού, δεν άφηνε τίποτε στην τύχη! Ασκήτεψε δήθεν τρομάρα του στην έρημο, όπου αντί να χάνει τον καιρό του σε αόριστες προσευχές, αυτός επαναδημιούργησε από μαινόμενους αναχωρητές, τον φανατικότερο στρατό ρασοφόρων της «σωτηρίας»! Το αδίστακτο αυτό σώμα καλογέρων, αφού προ καιρού υπηρετήσαν τον Θεόφιλο στην καταστροφή του Σεράπειου, ήταν έτοιμο να υπηρετήσει τον διάδοχο και ανεψιό του Κύριλλο!

Τους καθεστωτικούς στόχους του πνευματικού δικτάτορα Αλεξανδρείας Κύριλλου, υπηρετούσε και μια άλλη ομάδα αναρχικών στρατιωτών της σωτήριας οι ονομαστοί:«παραβολάνοι, μια άλλη τάξη 600 έως 800 δυνατών νέων ανδρών των οποίων η αρχική αιτία σύστασης ήταν η περίθαλψη των ασθενών ανάπηρων και άστεγων της πόλεως… (βλέπετε ότι σε κάθε αθλιότητα χρειάζεται μια αγαθή βιτρίνα) ενεργούσαν επίσης σαν ένα είδος στρατιωτικού σώματος του πατριάρχη Κυρίλλου που αναλάμβανε δράση εναντίων των αντίπαλων… άνθρωποι αμαθείς, ορμητικοί αμόρφωτοι παράφοροι, πειθαρχούμενοι στους εκκλησιαστικούς ηγέτες τους, ήταν πρόθυμοι να αντιδράσουν σε κάθε λαϊκή θέληση της πόλης… είναι βέβαιο ότι οι παραβολάνοι αυτοί (με εντολή του Κύριλλου) διέπραξαν τον φόνο της Υπατίας» Maria Dyielski «Υπατία η Αλεξανδρινή» σελ.179-181

Τόσο «καυτή» ήταν θεοσέβεια τους, που δεν δίσταζαν να σκοτώσουν και να κάψουν κατά τα πρότυπα του Λευίτη Μωυσέα οτιδήποτε μη χριστιανικό!

Ο Σουΐδας συμπληρώνει: «και το σώμα της (της Υπατίας) καθυβριζόμενο διεσπάρη εις όλη την πόλη. Τούτο δε συνέβη δια την υπερβάλλουσα αυτής σοφία, και μάλιστα εις τα περί αστρονομίαν… υπό Κυρίλλου θράσος» Σουΐδας ύψιλον 166.

Η κύρια του Ελληνισμού η Υπατία, αδιαφορώντας για τους χριστιανο-βρυχηθμούς του Κυρίλλου, έβαζε την τήβεννο της και με παρρησία ανακοίνωνε σε δημόσιους χώρους, τα νέα της ναυσιπλοΐας των μαθηματικών και της αστρονομίας. Η Υπατία ακτινοβολούσε δημοσίως το άρωμα της ελληνικής παιδείας. Ο θαλερός ελληνισμός της, κατέθελγε τους πολίτες της ελληνοθρεμμένης Αλεξάνδρειας. Αυτό όμως δεν άρεσε καθόλου στον κουασιμόδο της ιεροσύνης Κύριλλο!

Αυτός λοιπόν ο καταχθόνιος ανθρωποκυνηγός, το αιμοβόρο θηρίο, ο αλάστωρ Κύριλλος Αλεξανδρείας, (τον οποίο ούτε ο Σουΐδας, αν και χριστιανός δεν διστάζει να φανερά να περιφρονήσει), δεν είχε να φοβηθεί τίποτε!

Μετά απ’ αυτόν τον κατά παραγγελία θάνατο της Υπατίας, όχι μόνο δεν ίδρωσε το αυτί του, αλλά επειδή στην θρησκευτική μεζούρα, οι αξιότιμοι προσμετρόνται ανάλογα με τα εγκλήματα πίστης, γνώρισε πραγματικές δόξες και τιμές, αφού μετά απ’ αυτή την θηριωδία του ανακηρύχθηκε: «σοφός», «ιερός», «θεσπέσιος», «νικηφόρος», «μακάριος», «θείος», «δάσκαλος», και… θερμός «εραστής της αλήθειας» και φυσικά «άγιος» Φώτιος ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ.

Χριστιανοκανίβαλο, είναι αλήθεια δεν πρέπει να τον είπε κανείς μέχρι σήμερα! Ας έχω εγώ αυτή την τιμή!

Αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα, πράγματι μόνο με ανατριχιαστικές ιστορίες κανιβάλων μπορεί να συγκριθεί! Μόνο που αν το δούμε εγκληματολογικά, είναι κατά πολύ ανώτερο σε αποτρόπαια κίνητρα και συγκρίσεις, αφού ο αλεξανδρινός αυτός ρασοφορεμένος κανίβαλος, έχει για θύμα του μια εντελώς αθώα, πάνσοφη και όμορφη γυναίκα, (κάτι που δεν τυχαίνει συχνά σε αφθεντικούς κανιβάλους). Ο δε οικτρός κανιβαλιστικός διαμελισμός της, γίνετε άκουσον-άκουσον, στο όνομα μια θεόσταλτης αγάπης! Μιας αγάπης, που ενίοτε πυρπολεί, διαμελίζει και σκοτώνει! Ειδικά αυτό το τελευταίο… την αγάπη δηλαδή που με τόσο μίσος σκοτώνει, ούτε και ο πιο διεστραμμένος κανίβαλος δεν θα μπορέσει ποτέ να την εξηγήσει!

Αυτός ήταν ο ψυχοπαθής δήμιος Αλεξανδρείας Κύριλλος! Δηλαδή, ευτυχώς που αυτός ο άνθρωπος ήταν άγιος, διότι αν δεν τον είχε ημερέψει η τόση χριστιανική του παιδεία και η αγιότητα του… αν δεν αγαπούσε έτσι τρυφερά, ακόμα και τους εχθρούς του… φαντάζεστε πόσο πιο κακός μπορούσε να γίνει;

Ποια ήταν όμως η Υπατία; Το θηλυκό αυτό «τέρας», που κατατρόμαξε τους ποιμένες της αλεξανδρινής εκκλησίας, και γιατί έπρεπε να το εξαφανίσουν τόσο μακάβρια από προσώπου γης; Τι το αποτρόπαιο έκανε, που δεν έδενε πουθενά με τον Ιουδαιο-χριστιανισμό, ώστε να δικαιούται τέτοιο φρικτό θάνατο;

Η Υπατία ήταν μια ψυχωμένη Ελληνίδα, που εκτός από εξαιρετικά όμορφη, υπήρξε και φαινόμενο επιστημονικής γνώσης και φιλοσοφίας.

Κόρη του γνωστού μαθηματικού Θέωνα. Μαθηματικός η ίδια, γεωμέτρης, φιλόσοφος και αστρονόμος, με γνώσεις που ξεπερνούσαν την εποχή της, με πρωτοποριακές μηχανο-κατασκευαστικές επιδώσεις.

Το συγγραφικό της έργο, που φυσικά δεν έφτασε ως εμάς περιλαμβάνει τίτλους όπως: «Υπόμνημα εις Διόφαντο», «Υπόμνημα εις τα Κυνικά του μαθηματικού Απολλώνιου Περγέου», «Αστρονομικός κανόν». Πιθανολογούνται και αλλά έργα δικά της που όλα ΧΑΘΗΚΑΝ οριστικά. Εξαιρετική γεωμέτρης είχε το παρατσούκλι Υπατία η Γεωμετρική.

Η Υπατία δεν είχε θρησκευτικές τοποθετήσεις. Δεν μισούσε τους χριστιανούς. Μάλλον(κατά την Τσιέλσκα Μαρία (στο βιλίο της Υπατία η Αλεξανδρινή) απέφευγε διακριτικά ακόμα και την πατρώα θρησκεία, και ο μόνος έρωτας της ζωής της, ήταν οι επιστήμες!

Με τις υποδείξεις της ανεξίθρησκης Υπατίας, ο χριστιανός μαθητής της Συνέσιος, κατασκεύασε το αστρονομικό όργανο αστρολάβο. Ένα όργανο, που μόνο οι λεπτότατες κατασκευαστικές του απαιτήσεις, προϋπέθεταν προχωρημένο ωρολογοποιό μηχανολογικό εξοπλισμό! Πράγμα που στην προέκταση του σημαίνει, ότι η Υπατία διέθετε ένα πλήρως εξοπλισμένο εργαστήριο, και ειδικευμένους τεχνίτες μικροκατασκευών!

Η λεπτομέρεια αυτή δεν είναι διόλου ασήμαντη, αφού καταληκτικά, είναι μάλλον η διαφωτιστικότερη για τον σημαντικότατο ρόλο της Υπατίας στην διεκδίκηση του κοινού της κοσμοπολίτικης Αλεξάνδρειας, απ’ την Ελληνόφωτη επιστήμη ή την σκοταδιστική θρησκεία!

Για να πάρουμε μια γεύση του αστρονομικο-μαθηματικού επιτεύγματος που εδώ ασαφώς και γενικόλογα αναφέρουμε ως «αστρολάβο» πρέπει να υπενθυμίσουμε την πολυπλοκότητα του αντίστοιχου ευρήματος των Αντικυθήρων που αν και κατά πέντε περίπου αιώνες αρχαιότερος αυτού της Υπατίας, αφήνει έκθαμβους τους σημερινούς μελετητές του με τις μαθηματικές και τεχνολογικές του προϋποθέσεις!

Το όργανο αυτό, ανεσύρθη το 1901 από αρχαίο ναυάγιο των Αντικυθήρων. Είναι ένας «αστρονομικός υπολογιστής μεγάλης ακρίβειας, του 80 π. Χ. χαρακτηρίσθηκε σαν το πιο περίπλοκο μηχανισμό που κατασκευαστικέ ποτέ στον κόσμο, τουλάχιστον έως τα 1200μ.Χ.» Χ. Λάζος «τεχνολογία στην Αρχαία Ελλάδα».

Με τους 27 του συνολικά γραναζοτούς δίσκους του, κατασκευασμένους πριν από 21 αιώνες η πρωτοχριστιανική Ελλάδα, αποστομώνει στους επικριτές της με τον καλύτερο τρόπο!

Ο υπολογιστής των Αντικυθήρων

Η τεχνολογία και οι ευφυέστατες εφαρμογές των θεωρητικών επιτευγμάτων της ελληνικής διανόησης, απαντούν καλύτερα απ’ όλα τα επιχειρήματα, για το αν η Ελλάδα ήταν ή όχι βουτηγμένη στην δεισιδαιμονία και την ειδωλολατρική αποχαύνωση, απ’ την οποία έπρεπε επειγόντως να σωθεί! Κάποιοι άλλοι πρέπει σήμερα επειγόντως να καταλάβουν, το σχεδιασμένο έγκλημα που διεπράχθη κατά της ολοσέβαστης Ελλάδος, που στο πρόσωπο και στο τραγικό τέλος της Υπατίας, βρίσκει μια ανεπανάληπτη θλιβερή ταύτιση!

Ο «αστρολάβος» της Υπατίας, κατασκευασμένος πεντακόσια και πλέον χρόνια μετά, πρέπει να ήταν μια ανάλογη θεαματική μετεξέλιξη. Ένα τέτοιο αριστούργημα ακριβέστατης μικροκοπής, ωρολογοποιού συναρμογής και αστρονομικών συσχετισμών, βγαλμένο μέσα απ’ τα εργαστήρια της Υπατίας, επιδεικνυόμενο στις δημόσιες διαλέξεις της Αλεξανδρινής φιλόσοφου, μαζί με αλλά ίσως τεχνολογικά αριστουργήματα, πρέπει να άφηναν κατάπληκτο και τον τελευταίο αλεξανδρινό!

Εξ όλων αυτών λοιπόν διαφαίνεται, ότι η Υπατία αντιπροσώπευε την ουσιαστικότερη συνεχεία, της άγνωστης στους πολλούς προηγμένης «τεχνολογίας» των Ελλήνων! Η Υπατία λοιπόν πέρα απ’ το θάρρος της διαφωνίας προς την δικτατορία της σωτήριας, αντιπροσώπευε τον ισχυρότερο αντίπαλο της διεκδικητικής θεολογίας!

Η Υπατία, απέναντι στις θανατονικήτρες σειρήνες της θεολογίας, φαίνεται πως μεθοδικά αντεπιστράτευε την απτή και οφθαλμοφανή απελευθερωτική δύναμη της τεχνολογίας, την οποία μεθοδικά και με μεγάλη ως φαίνεται αποδοχή, επεδείκνυε στους δημόσιους χώρους της πόλης! Η μαζική αποδοχή της Υπατίας, απειλούσε να αχρηστεύσει το επιδιωκόμενο μονοπώλιο της προσοχής του όχλου, απ’ τους ελπιδέμπορους της θρησκείας!

Η τεχνολόγος Υπατία, με την τόλμη, την γοητεία και τις κατασκευές της, κέρδιζε μεγάλη μερίδα απ’ τον ενθουσιασμό και την υποστήριξη ακόμα και των απαίδευτων του όχλου! Αυτό όμως προβλημάτισε βαθιά τους θρησκευτικούς δέσποτες της εποχής της! Έτσι η απροκάλυπτη δολοφονία της, μπορεί να αφαιρούσε για λίγο απ’ τον πατριάρχη το χαμογελαστό προσωπείο του κοινωνικού αγαπητικού, αλλά ο παραδειγματικός της θάνατος, ήταν πράξη αναπότρεπτης ανάγκης!

Από την Αλεξάνδρεια, την πρωτεύουσα της γνώσης των βιβλίων και των τεχνολογικών θαυμάτων, η παντοειδής σοφία των Ελλήνων αν δεν ανεκόπτετο απ’ την θρησκευτική δεισιδαιμονία, σε χρόνο ρεκόρ θα ταξίδευε στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου, εμπεδώνοντας την απόλυτη ελληνική πνευματική παντοκρατορία, με ανυπολόγιστες εξελίξεις παιδείας και πολιτισμού!

Αυτά ακριβώς όμως ήταν που ανησύχησαν τον Κύριλλο, τον τοποτηρητή της ιδεολογικής κατοχής στην Αλεξάνδρεια, στην συμπεριφορά της ανυπότακτης και ατρόμητης Υπατίας.

Η θαρραλέα αυτή Ελληνίδα, παρ’ ότι μικρή πρέπει να έζησε τις ταραχές και την καταστροφή του Σεραπείου επί Θεόφιλου, ξεπέρασε το θάρρος πολλών ανδρών, και αδιαφορώντας έμπρακτα με την δεδομένη εκκλησιαστική τρομοκρατία, με δημόσιες διαλέξεις αναπτέρωνε το ενδιαφέρων των επιστημών, διατηρώντας έναν χώρο σταθερής πνευματικής αντίστασης στη ογκούμενη θρησκευτική παντοδυναμία!

Η γυναίκα αυτή είχε λοιπόν τον ελληνικότατο «δαίμονα» του δημόσιου κήρυκα μέσα της, κι’ αυτό ήταν που ανάγκασε τον καταχθόνιο νου του ανθρωποκυνηγού Κύριλλου, να παραγγείλει τον χειρότερο παραδειγματικό χαμό της.

Η αγριότητα δεν ήταν τυχαία!

Ο θάνατος της έπρεπε να είναι συγκλονιστικός! Κάτι εξαιρετικά τρομακτικό, που θα καθήλωνε και τον τελευταίο Έλληνα, που θα είχαν ακόμα το θράσος, μετά την έλευση της ουρανοκατέβατης Εβραιο-Βιβλικής σοφίας στην Αλεξάνδρεια, να μιλάει για έρευνα και γνώσεις!

Να γιατί κατ’ εντολή του, έσυραν στους δρόμους την φιλόσοφο την κατέγδαραν με θραύσματα κεραμικών (όστρακα), τις κατέσπασαν τα μέλη, την καταδιαμέλισαν και στο τέλος… την έψησαν, ναι σκεφτείτε το… έψησαν τα μέλη της σε ανθρακιά… σαν να επρόκειτο για εκδρομή ξέγνοιαστων κανιβάλων!

Ναι, αυτήν την τελευταία εντελώς απίστευτη και τρομακτικά εντυπωσιακή λεπτομέρεια μας διέσωσε ο Ι. Μαλάλας: «Ο δε βασιλεύς Θεοδόσιος στους χρόνους αυτούς την μεγάλη εκκλησία εν Αλεξάνδρεια έκτισε η οποία μέχρι και νυν Θεοδοσίου λέγεται, εφίλει (συμπαθούσε) δε Κύριλλον τον επίσκοπον Αλεξανδρείας. (μα πως να μη τον συμπαθείς τέτοιων κύριο) Κατ’ εκείνον δε τον καιρόν παρρησίαν (εξουσία παρά Κυρίλλου) λαβόντες οι Αλεξανδρείς (παραβολάνοι) φρυγάνοις έκαυσαν (στα ξερόξυλα!) Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον» Ι. Μαλάλας ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ (Λόγος Δ΄) 359.8

Γι’ αυτό το έγκλημα της ελληνόψυχη Υπατίας, δεν λογοδότησε ποτέ κανείς. Απεναντίας, ο δήμιος της απολαμβάνει ακόμα τις υψηλότερες τιμές αγίου, με ετήσιες τιμές και πανηγύρια!

Αυτός ήταν ο θηριόψυχος Κύριλλος, που ενώ είναι να απορεί κανείς γιατί έγινε χριστιανός, αυτός ο παρανοϊκός ο από παντού καθυβριζόμενος… παραμένει ακόμα σούπερ άγιος, ανάμεσα στους πολύπαθους απόγονους των θυμάτων του, τους αμνήμονες Έλληνες!

Η Εκκλησία της Ελλάδος προκλητικότερη παρά ποτέ, όχι μόνο γιορτάζει δυο φορές ετησίως τον εν λόγω Κύριλλο (18/1 και 9/6) αλλά δεν δίστασε να δοκιμάσει τις ευαισθησίες των αφανισμένων Ελλήνων, κηρύττοντας το 1998 έτος Κυρίλλου! Το τεστ μνήμης ήταν βέβαια δικαιολογημένο, και απέδειξε περίτρανα στους εμπνευστές του, τον αξιοθαύμαστο βαθμό ιστορικής αμνησίας, της κατάμαυρης και αδιαπέραστης ιστορικής άγνοιας των Ελλήνων!

Καμιά ουσιαστική αντίδραση! Η ιερατειο-κρατούμενη εκκλησία, ο πνευματική δεσπότης των Ελλήνων, δεν έχει να φοβηθεί το παραμικρό. Οι Έλληνες κοιμούνται ή αργοπεθαίνουν, πάνω στις πληγές τους και στα δοξασμένα συντρίμμια των προγόνων τους! Κοιμούνται βαθιά, ληθαργικά, έχοντας καταναλώσει τεράστιες ποσότητες ναρκωτικής υποσχεσιακής εβραιοβιβλικής σωτηριολογίας! 

Ως πότε όμως;!

 

ΔΕΣ: Απ' τον «ανθόκηπο» του Χριστιανισμού: Άγιος Αθανάσιος