Σαν μότο αυτής της ιδέας μπορεί ίσως να χαρακτηριστεί το γνωστό δημοφιλές άσμα «ας κρατήσουν οι χοροί»:
Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο να ξεδιπλωθεί
Mέχρι τα ουράνια σώματα
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες
…
Kι είτε με τις αρχαιότητες
είτε με ορθοδοξία
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία
Τι να φταίει η Bουλή
τι να φταιν οι εκπρόσωποι
έρημοι και απρόσωποι βρε
αν πονάει η κεφαλή
φταίει η απρόσωπη αγάπη που `χε βρει
Mα η δικιά μας έχει όνομα
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία
Το κείμενο έχει πολύ ενδιαφέρον σαν ψυχογράφημα του Νεοέλληνα και μπορεί επίσης να έχει και ενδιαφέρουσες αναγνώσεις.
Θέτει ως “ελληνικότητα” την Ορθοδοξία μαζί με “τις αρχαιότητες”, σε πλήρη σύμπνοια με το καλούμενο ελληνοχριστιανικό ιδεώδες που οδηγώντας σε “άλλο γαλαξία” από την μία δείχνει μία ανάταση, από την άλλη μία ουτοπία.
Τί είναι αυτές οι “αρχαιότητες”;
Στο συγκεκριμένο δεν δίνει κανένα στίγμα. Οι “αρχαιότητες” τελικά είναι ένα ένδοξο παρελθόν. Αν αυτό μας λέει κάτι ουσιαστικό είναι ένα θέμα. Λέει όμως στους ξένους. Έρχονται εδώ να τις δουν και μας αφήνουν τα λεφτά τους, άρα κάτι καλό θα είναι, κάτι θα αξίζουν.
Η κοινότητα εδώ είναι η χαλαρή παρέα διανθισμένη από την “πολαρόιντ” με τους “πομπούς” και τις “κεραίες” για να δείχνουν έναν εισαγόμενο τεχνολογικό πολιτισμό με τον οποίο δεν έχουμε και πολύ σχέση, τον χρησιμοποιούμε ακόμα και αν δεν τον καταλαβαίνουμε και παραπέμπει τελικά στον ελλείποντα ορθολογισμό μας (θυμίζω αντίστοιχο άσμα «συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί»).
Οι κοινότητες στην μορφή αυτή είναι κοινότητες της παρέας, του κλασικού χωριού, που όλοι ξέρουν τι κάνει ο κάθε ένας, που όλοι διασκεδάζουν με παρόμοιο τρόπο, θα έλεγε κανείς η διασκέδαση και ο χορός είναι η μόνη δραστηριότητα, χαζά παιδιά χαρά γεμάτα, αλλά και αυτός ο χορός, ο κατασυκοφαντημένος αρχικά από την Εκκλησία, σε μια αέναη περιστροφή στα ίδια και τα ίδια. Φυσικά υπάρχει η κοινή ιδεολογία, το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες. Μια στάσιμη κατάσταση παγωμένη στο χρόνο, που καθορίζει μια λέξη: Παράδοση.
Για το θέμα των Ελληνικών Κοινοτήτων Ο Χρ. Γιανναράς συνοψίζει την θέση αυτή:
Αὕτη ἡ «μαγιὰ» τῶν ἑλληνίδων πόλεων καὶ ἀργότερα τῶν κοινοτήτων, μέσα ἀπὸ τὶς κατακτήσεις καὶ ἐπιμειξίες, ἔσῳζε τελικὰ τὴν ἑλληνικὴ ἰδιαιτερότητα: τὴ γλώσσα, τὴ νοοτροπία, τὴν ἑλληνικὴ νοηματοδότηση τοῦ κόσμου καὶ τῆς ζωῆς· ἀπὸ κάποια ἐποχὴ καὶ μετὰ ἑνωμένα ὅλα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ὀρθοδοξία.
Χρῆστος Γιανναρᾶς – Ὀρθοδοξία καὶ Δύση (ἀποσπάσματα) Ὁ ἱστορικὸς ὁρίζοντας
Η νοηματοδότηση μιας κοινωνίας όπως θα φανεί και στη συνέχεια, αλλάζει είτε ενδογενώς είτε εξωγενώς, η νοοτροπία ευκολότερα. Η γλώσσα είναι φυσικά κάτι το σημαντικό και είναι το μόνο πράγματι ελληνικό που διατηρήθηκε, παρά την βυζαντινή κακοποίηση της με τον αττικισμό, αλλά η μεσαιωνική και σύγχρονη ακόμα “νοοτροπία” και η “ελληνική νοηματοδότηση” πόσο ελληνική παρέμεινε και τι σημαίνει τελικά “ελληνικό”;
Ας πάμε πάλι σε μια κοινότητα όπως την φαντάζεται ο Γιανναράς. Τί γίνεται στη λήψη αποφάσεων; Μπορεί μιας τέτοιας μορφής κοινότητα να ξεπεράσει το κουτσομπολιό και να αποφασίσει κάτι που δεν θα θέλει ο προεστός ή ο παπάς του χωριού; Μπορεί ένα μέλος να διαχωρίσει τη θέση του χωρίς να αποπεμφθεί από αυτήν; Κάτι που στηλιτεύει την υποκρισία του συγκεκριμένου καθωσπρεπισμού; Κάτι πρωτοποριακό που δεν συνάδει με τα ήδη γνωστά ήθη; Κάτι νέο που θα ξεφύγει από την δεδομένη πλήξη; κάτι που θα δηλώνει πρόοδο; Πώς βλέπει ο άνθρωπος τη σχέση του με αυτό το σύνολο; Αλληλεπιδρά δυναμικά και θετικά με αυτό, ή ετεροκαθορίζεται από αυτό και τελικά το βλέπει αρνητικά; Αν οι κοινωνία του χωριού ή της κοινότητας ήταν τόσο καλή, πως δημιουργήθηκε η αστυφιλία και όλοι έσπευσαν στην ανωνυμία των μεγαλουπόλεων; ήταν μόνο οικονομικό το θέμα, και γιατί μια τόσο πετυχημένη κοινότητα είχε αποτυχία στο οικονομικό μόνο; Πως ο Νεοέλλληνας έχει τόσο κακή σχέση με το κράτος και το βλέπει σαν εχθρό του, αν είχε μια φυσιολογική όπως αφήνουν να εννοηθεί σχέση με την Κοινότητα;
Wikipedia: κοινοτισμός
Ο κοινοτισμός αποτελεί την κατά δήμο, κατά περιφέρεια και κατά κράτος καθολική λήψη αποφάσεων από τους πολίτες μέσα από θεσμούς που έχουν δημιουργηθεί από τους ίδιους τους πολίτες ως ενεργά υποκείμενα (κοινοτικές πολιτικοοικονομικές δομές και αρχές, δημοψηφίσματα και συνελεύσεις). Πρόκειται δηλαδή για μια από τις πρώτες ιστορικές εκδοχές της εφαρμοσμένης άμεσης δημοκρατίας
Ο κοινοτισμός έλαβε τρεις διαφορετικές ταυτότητες στη νεότερη εποχή, μία αμερικανική και δύο ευρωπαϊκές. Την δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκε στην Αμερική ένα είδος ηθικού κοινοτισμού, ο κομμουνιταριανισμός, που έθεσε ζητήματα ταυτότητας της ατομικότητας. Στην Ευρώπη παρουσιάζονται δύο εκδοχές. Η μια συνδέθηκε με τη νεωτερική πολιτική έννοια του αναρχισμού (ελευθεριακός κοινοτισμός) που αναδείχθηκε κατά τον διαφωτισμό προωθώντας μια κοινωνία χωρίς αγορά και κράτος, και η άλλη, η κοινωνιολογική εκδοχή κοινοτισμού, η οποία συνδέθηκε με κοινωνιολογικές προσεγγίσεις που αφορούν τη σύγκρουση πολιτιστικών κοινοτήτων.
Η κοινότητα είναι η ίδια η άμεση κοινωνία που μας περιβάλλει. Είναι προέκταση του οίκου μας. Εφόσον υπάρχει διαλεκτική σχέση με αυτήν, αυτή ανθίζει και δημιουργεί Πόλη και Πολιτισμό. Αυτό είναι στοιχείο πραγματικής δημοκρατίας. Είναι πεδίο άνθησης πολιτών και όχι υπηκόων. Είναι το στοιχείο που δυνάμωσε την Πόλη στην Κλασική Εποχή και έδωσε δύναμη στον Δήμο. Είναι ο χώρος που η βουλή ήταν ζωντανή και παραγωγική και όχι “έρημη και απρόσωπη”. Είναι ο χώρος όπου ο χορός και το θέατρο ήταν πεδίο εκπαίδευσης και ψυχαγωγίας και όχι διασκέδασης. Είναι ο χώρος που έφερε την ελευθερία του πνεύματος, την πραγματική φιλοσοφία που κατέρριψε τους φόβους των θεών, που περιόρισε το μεταφυσικό. Είναι ο χώρος άθλησης σώματος και πνεύματος. Είναι ο χώρος που λάτρεψε το ωραίο στο σώμα και το πνεύμα και την ελεύθερη έκφραση. Είναι πραγματικό πεδίο προόδου και ελληνικότητας, μιλάμε όμως για κάτι τέτοιο;
Ας δούμε τι σύστημα επικρατούσε στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην συνέχειά της την Οθωμανοκρατία που έφερε αυτού του είδους τον “κοινοτισμό” του Γιανναρά σε μία ιστορική αναδρομή με ουσία.
Ύφεση της Πόλης και του Κοινοτισμού
Κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, έχουμε την δημιουργία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ήδη από την Ελληνιστική Εποχή η δύναμη της Πόλης των ενεργών πολιτών, ήταν σε κάποια ύφεση. Ο θεσμός της Πόλης κράτους εξαφανίστηκε και η ίδια η πόλη έχασε την δυνατότητα να επηρεάζει θετικά η αρνητικά τις άλλες· όλοι ήταν υποκείμενοι στην αυτοκρατορία. Παρόλα αυτά είχε ακόμα τοπική αυτοθέσμιση, με τα βουλευτήρια και τους βουλευτές της. Στην ουσία σε τοπικό επίπεδο, δεν άλλαξε τίποτα, αντίθετα ήσαν σε μεγάλη άνθηση και ευημερία λόγω της ειρήνης που επικρατούσε μεταξύ τους. Μπορούσε να μαζεύει τοπικά φόρους για τη λειτουργία της, να αμύνεται τοπικά σε εισβολείς, και είχε ακόμα απομεινάρια των παλαιών ενεργών πολιτών με τη μορφή των βουλευτών που ενδιαφερόντουσαν για την λειτουργικότητά της, και την καλαισθησία της. Προσέφεραν ακόμα χορηγίες και κατασκεύαζαν έργα κοινής ωφελείας, όπως κρήνες, αψίδες, λουτρά, φόρουμ, βιβλιοθήκες, ναούς και η πόλη τους τιμούσε κάνοντάς τους ανδριάντες για να την κοσμούν οι άνδρες αυτοί στους οποίους χρωστούσε την ευημερία της. Δεν ήταν φυσικά η κλασική δημοκρατία, ήταν ένα είδος κληρονομικής αριστοκρατίας, που ήταν όμως ακόμα εμφορούμενη από τις αρχαίες αξίες της Πόλης και με την ανοχή ή σύμπραξη των άλλων πολιτών, διοικούσε τοπικά για το καλό της πόλης.
Αυτό άλλαξε κατά την Πρώιμη Βυζαντινή Περίοδο. Αρχικά με την όλο και μεγαλύτερη φορολογία, λόγω αυξημένων αναγκών της κεντρικής εξουσίας, αλλά και με την αφαίρεση της οικονομικής αυτοτέλειας τους από τον Ιουστινιανό για να χρηματοδοτήσει τα φαραωνικά του σχέδια. Ταυτόχρονα οι ίδιοι οι βουλευτές που ήταν στήριγμα της μεσαίας τάξης της εποχής, άρχισαν να φτωχαίνουν. Η εξουσία της πόλης πέρασε στους επισκόπους και τους τοπάρχες που καθοριζόντουσαν πλέον κεντρικά. Δεν είχαν απαραίτητα σχέση με την τοπική κοινωνία. Όσοι πλούσιοι είδαν νωρίς την νέα κατάσταση μεταπήδησαν στην Εκκλησία που ήταν η μόνη που διαχειριζόταν ανεξέλεγκτα τεράστια ποσά. Ταυτόχρονα η Εκκλησία καθόριζε πλήρως τα ήθη του τόπου, ενώ η διάσταση πλούσιων φτωχών εντείνεται.
Μια Νέα Τάξη Πραγμάτων
Μια νέα αριστοκρατία έχει ήδη εμφανιστεί. Από τη στιγμή που οι παλαιοί αριστοκράτες δεν είχαν άμεση επαφή με τον στρατό και δεν ήθελαν να ασχολούνται πλέον με μακρινούς πολέμους, οι στρατηγοί αναδεικνυόντουσαν από τον ίδιο τον στρατό, που πλέον προερχόταν αποκλειστικά από τους νέους πρώην βάρβαρους λαούς της παραμεθορίου, κυρίως της Ανατολής. Αυτό σταδιακά δημιούργησε μια νέα στρατιωτική κατά βάση νεόπλουτη αριστοκρατία, που είχε δομική διαφορά από την παλαιά, και αυτή είναι που θα ανεβαίνει όλο και περισσότερο στο ύπατο αξίωμα μέχρι να το καταλάβει τελείως. Τα αρχαία ελληνορωμαϊκά ήθη και ιδεώδη δεν τους λένε και πολλά, αναγκάζονται φυσικά να υποταχθούν σε αυτά σε πρώτη φάση, αλλά δεν παύουν να είναι τελείως ξένοι με αυτά. Στον αυξανόμενο όμως ανταγωνισμό τους με την παλιά αριστοκρατία, βρίσκουν μια νέα ενδιαφέρουσα ιδεολογία να τους εκφράζει πολύ καλύτερα, και αυτή είναι ο χριστιανισμός. Έτσι από τον τέταρτο αιώνα και μετά, η νέα αυτή αριστοκρατία και η Εκκλησία θα έχουν κοινά συμφέροντα, στην ουσία θα ενσωματωθεί η μία την άλλη και θα κυριαρχήσουν την αυτοκρατορία.
Η ίδια η Εκκλησία, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις της για τον πλούτο, αυτές που τις έφεραν αρκετές μάζες φτωχών και κατατρεγμένων, αλλάζει από νωρίς στάση ως προς τους πλούσιους, νωρίτερα από τον τρίτο αιώνα, γιατί ξέρει ότι από αυτούς θα έχει την μεγάλη χρηματοδότηση. Να σημειωθεί ότι τόσο το επισκοπικό αξίωμα, όσο και το ιερατικό, συχνότατα περιελάμβανε και μεγάλη χρηματική δωρεά του ενδιαφερόμενου, που σήμαινε αντίστοιχα πολύ καλή ανταπόδοση στο μέλλον. Ταυτόχρονα όπως φαίνεται από τις οικουμενικές συνόδους, υπήρχε χρηματισμός για όλες τις ιερατικές πράξεις, ακόμα και για την μετάληψη, ενώ οι επίσκοποι συνέχιζαν να έχουν και άλλες επιχειρηματικές και οικονομικές δραστηριότητες, μερικές ιδιαίτερα ανήθικες για τη λογική της σύγχρονης τουλάχιστον Εκκλησίας. Τα μοναστήρια αντίστοιχα, ενώ αρχικά ήταν σε αντίθεση με την επίσημη Εκκλησία, μακριά από πόλεις, κέντρα που προσπαθούσαν υποτίθεται να διατηρήσουν τις αρχές του Ιησού των Ευαγγελίων για αποφυγή της κάθε μέριμνας και του πλούτου, σύντομα απόκτησαν τεράστιο πλούτο, πλησίασαν και ενσωματώθηκαν στις πόλεις και έγιναν κέντρα φεουδαρχίας, ελέγχοντας ολόκληρα χωριά ή εκτάσεις, και σε αυτά έμπαινε ή και τα δημιουργούσε κάποιος με πολλά λεφτά. Έγιναν τα κέντρα καταφυγής των αριστοκρατών και φυσικά έπαιζαν και υπόγειο πολιτικό ρόλο.
Η παλιά αριστοκρατία στην Ανατολή δεν πρόλαβε να αντιδράσει στις τεράστιες αλλαγές που εμφανίστηκαν. Έτσι επί αυτοκράτορος Ουάλη/Βάλη (β. 364-378) με τις κατάλληλες χριστιανικές πλεκτάνες εξουδετερώθηκε νωρίς, με δύο απανωτούς καλά στημένους “διωγμούς των φιλοσόφων”. Στην Δύση που η Εκκλησία είχε μικρότερη επιρροή, προσπάθησε να αντιδράσει αρχικά θεσμικά, αλλά όταν διαπίστωσε ότι αυτό ήταν αδύνατο λόγω της αντίδρασης της Εκκλησίας, αντέδρασε δυναμικά και στρατιωτικά επί Θεοδοσίου (β. 379-395), αλλά η αντίδραση αυτή καταπνίγηκε στο αίμα. Έτσι ξεκαθάρισε το ποια αριστοκρατία θα κινούσε από εδώ και πέρα την αυτοκρατορία, και μέσα σε αυτή περιλαμβανόταν φυσικά και η Εκκλησία. Οι παλιές ελληνορωμαϊκές αξίες υποχώρησαν και μαζί με αυτές και η όποια ελληνικότητα είχε διατηρηθεί. Η Εκκλησία καθορίζει πλέον τις ηθικές αρχές και αξίες της κοινωνίας και κάθε άλλη γνώμη πατάσσεται άγρια. Η δε λέξη “Έλληνας” ταυτίζεται αυτή και μόνη με τους παγανιστές, γιατί με αυτή την ταύτιση κακοχαρακτηρίζεται ευκολότερα και όλος ο Ελληνικός Πολιτισμός, που τόσο ελεύθερα και αβίαστα έδινε λογικές λύσεις στον φυσικό κόσμο, πράγμα ανεπίτρεπτο για την Εκκλησία.
Πορεία στον Μεσαίωνα
Ας επανέλθουμε στις πόλεις, γιατί την πτώση αυτή των αξιών ακολούθησε και η κατάπτωση των πόλεων.
Με την κατάργηση της τετραρχίας, ο συγκεντρωτισμός εντείνεται. Με την οικονομική καταστροφή των βουλευτών και την κατάργηση της τοπικής τους αυτονομίας οι πόλεις φυτοζωούν, μαραίνονται, χάνουν σταδιακά ό,τι τις χαρακτήριζε και η ευημερία τους εξαρτάται πλήρως από τον αυτοκράτορα και μόνον. Όλα τα δημόσια κτήρια, τα γυμναστήρια, οι παλαίστρες, τα λουτρά, οι βιβλιοθήκες, τα θέατρα, οι αρχαίοι ναοί, οι αγορές, τα φόρουμ σταδιακά εξαφανίζονται με το καλό ή το άγριο. Στην καλύτερη περίπτωση οι επίσκοποι που έχουν πλέον την εξουσία, δεν ενδιαφέρονται για αυτά και καταστρέφονται ασυντήρητα. Το μόνο δημόσιο κτήριο που θα παραμείνει να ξεχωρίζει είναι η εκκλησία, και η πλατεία της θα γίνει ο τόπος συνάντησης των κατοίκων ίσως και η αγορά της. Είναι μια διαδικασία που ξεκίνησε τον τέταρτο και έληξε σε δύο – τρεις αιώνες. Η κλειστή ασφυκτικά συμπιεσμένη καστροπολιτεία είναι η μορφή που θα επικρατήσει. Λίγες μεγάλες πόλεις είχαν λόγω της αυτοκρατορικής εύνοιας ακόμα κάποια αίγλη. Σταδιακά μόνο μια θα επικρατήσει από όλες, η Κωνσταντινούπολη που απομυζούσε όλο και περισσότερο τον πλούτο της επαρχίας και των υπολοίπων.
Είναι προφανές ότι κάθε δυνατότητα αυτοθέσμισης ή κοινοτισμού με την αρχαία έννοια της ύπαρξης δήμου, της ελευθερίας της έκφρασης και της ισονομίας, ή της ύπαρξης θεσμών έχει καταργηθεί προς όφελος στην ουσία του νέου αριστοκρατικού κατεστημένου (που περιλαμβάνει την Εκκλησία) και τελικά ενός, του εκάστοτε αυτοκράτορα που κατεύθυνε τα πάντα. Δεν υπάρχει Δήμος ή βουλευτήριο, μόνο κάποιες ομάδες, στην ουσία μάζες, με πεδίο έκφρασης τον Ιππόδρομο, που ικανοποιούν το “Άρτον και Θεάματα”. Η μεσαία τάξη συρρικνώνεται ακόμα περισσότερο και το Βυζάντιο ενώ εξυπηρετεί το εμπόριο και του ξένους εμπόρους, αποθαρρύνει την δημιουργία εμπορικής τάξης στα μέλη του, οδηγώντας σταδιακά τις δραστηριότητες αυτές στους πλούσιους. Ποτέ το Βυζάντιο δεν δημιούργησε εμπορικούς σταθμούς σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα το εμπόριο να πέσει στα χέρια των ιταλικών δημοκρατιών.
Η διάσταση πλούτου και φτώχειας εντείνεται και η κοινωνία συνολικά επιστρέφει σε αυτές που λέμε σήμερα προνεωτερικές καταστάσεις, τόσο γνώριμες στην Ανατολή, της φατρίας, όπου τοπικοί “λήσταρχοι” ή πλούσια μεγαλοσόγια, επηρεάζουν τις τοπικές κοινωνίες με τον θεσμό της “προστασίας”, οδηγώντας την επαρχία στην δουλοπαροικία (με τη σύμπραξη της Εκκλησίας). Αυτοί είναι που προς την δύση του Βυζαντίου θα ονομαστούν Δυνατοί και αυτοί θα το κυβερνήσουν από την Μέση Περίοδο και μετά, με την βοήθεια πάντα της Εκκλησίας, αλληλοσκοτωνόμενοι συχνά μεταξύ τους, σέρνοντας το Βυζάντιο όλο και περισσότερο στον βούρκο.
Πνευματική Κατάπτωση
Πέρα όμως από την ύφεση των πόλεων που ήταν η ανάσα της αυτοκρατορίας, πέρα από τον βούρκο που το ωθούσε η γιγάντωση και ο ανταγωνισμός των Δυνατών, υπήρχε και ο πνευματικός βούρκος στον οποίον το Βυζάντιο μπήκε από νωρίς, χάρις στην Εκκλησία. Απαγορεύτηκε κάθε διαφορετική θέση και άποψη από την επίσημη, σε κάθε πνευματικό θέμα. Η φιλοσοφία περιορίστηκε ασφυκτικά στην χριστιανική θεολογία και κάθε προσπάθεια διάκρισης από αυτή, θεωρείται πλέον αίρεση και πατάσσεται με το καλό ή το άγριο.
Μια προσπάθεια πνευματικής Αναγέννησης από τον Ψελλό και τον Ιταλό, καταπνίγηκε έγκαιρα και δεν έφερε αποτέλεσμα για δομικές αλλαγές, οδηγώντας την διανόηση στον μυστικισμό των Ησυχαστών. Άλλη μια αντίδραση στην Ύστερη Εποχή σε αυτή τη πνευματική στασιμότητα, πατάχθηκε εκκλησιαστικά. Ο βυζαντινός κόσμος ήταν δέσμιος των επιλογών του στην αέναη κυκλικότητα του χρόνου, στην μόνιμη συντήρηση, χωρίς καμία δυνατότητα εξόδου από αυτήν. Η προσχώρηση στην ανατολίτικη οθωμανική εξάπλωση φαινόταν πλέον μονόδρομος, από τη στιγμή που η Εκκλησία και η κοινωνία είχαν περισσότερα κοινά με αυτούς, παρά με τους ομόθρησκους της Δύσης, οι οποίοι όμως φάνηκαν πιο ανοιχτοί στους νεωτερισμούς και στην πρόοδο και ήταν οι μοναδικοί που κατάφεραν την Αναγέννηση. Για πια ελληνικότητα μιλάμε;
Των Ελλήνων οι Κοινότητες
Το μεσαιωνικό αυτό καθεστώς συνεχίστηκε απαράλλαχτο και επί Οθωμανοκρατίας. Έχουμε πάλι τοπικούς λήσταρχους (νόμιμους ή μη) τα αρματολίκια/ κλέφτες της Στερεάς, έχουμε τοπικούς προύχοντες που είναι οι πλουσιότεροι, των καλούμενων προεστών, ως ντε φάκτο ηγέτες της κάθε τοπικής κοινωνίας και πάντα την Εκκλησία που έλεγχε τους πάντες, ώστε να υποτάσσονται στην κεντρική εξουσία και να δίνουν τους φόρους για τον Πατριάρχη και τον Σουλτάνο, και φυσικά να μην επαναστατούν και να μην αμφισβητούν την θεόδοτη βασιλεία. Ακόμα και σε μεγάλες πόλεις που υπήρχε εκλεγμένη δημογεροντία, στην ουσία τον έλεγχο τον είχε η Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν θεσμοί, δεν υπάρχει δυνατότητα ελευθερίας της έκφρασης, δεν υπάρχει ισότητα ως προς τον νόμο. Είναι μια καθαρά ταξική κοινωνία, ελεγχόμενη κεντρικά, που η χρήση της λέξης “κοινοτισμός” για αυτήν με την αρχαία έννοια είναι μάλλον ύβρις. Ναι υπήρχαν κοινότητες και δημιουργούνταν νέες στο εξωτερικό, δημιουργήθηκε σταδιακά μια νέα μεσαία τάξη εμπόρων, αλλά κάτω από το άγρυπνο μάτι της Εκκλησίας και πάντα αναπαράγοντας το αντίστοιχο ταξικό και θρησκόληπτο μοντέλο που εξυπηρετούσε το υπάρχον καθεστώς. Δεν είναι τυχαίο που ο Διαφωτισμός ήρθε, ό,τι ήρθε τέλος πάντων από αυτόν, μέσα από τα αποτελέσματα της εμπορικής δραστηριότητας αυτής της νεοεμφανισθείσας τάξης των εμπόρων που ερχόταν σε επαφή με την αιρετική Ευρώπη και δεν είναι τυχαία τα προσκόμματα που βρήκε από αυτό το καθεστώς της μόνιμης συντήρησης.
Βασικό συνδετικό στοιχείο των ελληνικών κοινοτήτων ήταν η θρησκεία, όχι γιατί ήταν επιλογή των ίδιων των ανθρώπων, αλλά υποχρεωτική επιλογή του ίδιου του Βυζαντίου αρχικά που καθόρισε οτιδήποτε αλλόδοξο ως ανεπιθύμητο και καταδικαστέο, αλλά και της Οθωμανικής Διοίκησης, που ήθελε να ελέγχει καλύτερα τους υπόδουλους σε αυτήν, μέσα από τους αντίστοιχους θρησκευτικούς ηγέτες που ήταν πρόθυμοι υπάλληλοί της, φθάνει να διατηρούσαν τα προνόμια και την περιουσία τους.
Για την ίδια τη θρησκεία δεν υπάρχει ετερότητα, μία είναι η αλήθεια και όλοι οφείλουν να συντάσσονται με αυτήν, άρα η κοινότητα οφείλει να έχει συγκεκριμένη ομοφωνία και φυσικά είναι αυτή που κανονίζει ο κοτζάμπασης ή ο προεστός ή η γερουσία του χωριού και εγκρίνει φυσικά ο επίσκοπος ή ο τοπικός παπάς και φυσικά είναι η ίδια της ορθόδοξης παράδοσης, και κάθε νεοτερισμός, ήταν εξοβελιστέος.
Ένα άλλο τραγούδι, δείχνει επιγραμματικά την ουσία της κατάστασης αυτών των κοινοτήτων:
Μια φορά κι έναν καιρό στον τόπο τούτο το μικρό
Ζούσαν κάτι φουκαράδες, οι ραγιάδες
Κοτσαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες
κυβερνούσανε τη χώρα, καλή ώρα
Στίχοι Μήτσος Ευθυμιάδης, μουσική Χρήστος Λεοντής
Επίλογος
Όσοι λοιπόν σήμερα αναφέρονται θετικά στον “ελληνικό κοινοτισμό” επί Τουρκοκρατίας, στην ουσία θέλουν την αναπαραγωγή αυτού του στάσιμου και φασιστικού τελικά μοντέλου, με κύριο ρυθμιστή της την Εκκλησία, θεωρώντας το ως “αυθεντική ελληνικότητα”, διαστρέφοντας τελικά κάθε τι το ελληνικό.
Το τι μπορεί να σημαίνει ελληνικότητα, το αναφέρω στην δημοσίευση του 2015, Ελληνικότητα και Βυζάντιο, όπου αναφέρονται οι αξίες των αρχαίων Ελλήνων, αυτές που δημιούργησαν το κλέος αυτό για το οποίο περηφανευόμαστε τόσο πολύ, αλλά έχουμε τόσο λίγη σχέση μαζί του, όπως ακόμα λιγότερη είχε το Βυζάντιο.
Τι ουσιαστική σχέση είχε δράση των επί Οθωμανών “ελληνικών κοινοτήτων” για τις οποίες επαίρονται κάποιοι, με αυτές τις καθαρά ελληνικές αξίες που δημιούργησαν και ανέδειξαν την Πόλη κράτος και είναι η μόνη αυθεντική ελληνικότητα;
Καμία.
ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ: ΜΕΡΟΣ Β'
----------------------------
*ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ. ΤΟ ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΣΤΕΙΡΟ ΥΒΡΙΔΙΟ ΤΗΣ ΥΦΗΛΙΟΥ
Το ατυχέστερο, κατ΄εξοχήν στείρο και εμμόνως καταστροφικό υβρίδιο, ανάμεσα στον οσμωτικό και διαπιδυτικό συγγίγνεσθαι των πολιτισμών – μέχρι στιγμής παγκοσμίως – είναι το αποκαλούμενο ελληνοχριστιανικό. Κι αυτό διότι τα πρωταρχικά του σπέρματα είναι ιδιαιτέρως αντιφατικά και συνάμα ισχυρά (Ελληνικό και Ιουδαϊκό)
Μεταξύ των δυο σπερμάτων όμως, ήταν επόμενο να επικρατήσει το πιο άγριο και πρωτόγονο (ιουδαϊκό), σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους της γενετικής. Γενετικής, και ζωικής αλλά και πολιτισμικής φύσεως. Διότι η Φύση – κατά πως δείχνει η συμπεριφορά της – δεν ενδιαφέρεται τόσο για το τι είδος ανθρώπων θα διαθέτει, όσο να υπάρχει το είδος. Ως ζώον μάλλον πρώτα, και μετά ας είναι και ως κάτι επί πλέον.
Άρα η επανελλήνιση – όταν ζητείται – όταν τύχει δηλαδή να καταστεί συνειδητός στόχος, απαιτεί υπερφυσικό αγώνα. Και λέμε επανελλήνιση διότι ποτέ δεν θα δεχθούμε ως Ελληνική κατάσταση το τραγελαφικό, και ανιστόρητο αυτό άσμα: «Των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ», που άδεται συνεχώς στην χώρα της Ελλάδος από «ελληνικά» χείλη!!!
Τα λεξικά αναφέρουν: ύβρισμα - πράξη του ανθρώπου αλαζονική έναντι της θείας βουλήσεως, πράξη αυθάδης, ακόλαστος, ασελγής, ασεβής, θρασεία, βίαιη, προσβλητική, άτιμη κ. ά..
Πράγματι, το υβρίδιο Ελληνοχριστιανισμός έλαβε σάρκα και οστά δια βίαιων, άτιμων, προσβλητικών, ασεβών και αλαζονικών πράξεων, από την πλευρά των εμπνευστών και διαχειριστών του .
Χιλιάδες επί χιλιάδων Έλληνες δολοφονήθηκαν ή βιάστηκαν. Ο Ελληνικός πολιτισμός τέθηκε υπό ανελέητο διωγμό μέχρι τελικής εξοντώσεως. Τα ιστορικά μνημεία του καταγκρεμίστηκαν από ορδές καλόγερων, τα σμήνη αυτά των κηφήνων, όπως τους αποκαλούσε ο Γεώργιος Πλήθων.
Οι πατέρες των Ελλήνων κατασυκοφαντήθηκαν από τους λεγόμενους πατέρες της χριστιανικής πίστης. Ο Ιωάννης, ο Χρυσόστομος κατά τους χριστιανούς και Βρομόστομος καθ’ ημάς, περιγράφει τους πατέρες των Ελλήνων ως χειρότερους από τα γουρούνια που κυλιούνται στην λάσπη. Ως αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών. Το κάθαρμα αυτό καθιερώνεται ως προστάτης της παιδείας των Ελληνοπαίδων. Και χίλια δυο άλλα υβρίσματα του χριστιανικού «κόσμου» εις βάρος των Ελλήνων.
- υβριδοποίηση, η διασταύρωση ανάμεσα σε ποικιλίες δυο φυλών του ιδίου είδους ή δύο διαφορετικών ειδών ζώων ή φυτών, η μιγαδοποίηση. Επίσης επί φυτών και ζώων το αυξάνεσθαι υπερβολικώς.
Στον κόσμο των ζώων και των φυτών η επιστήμη, στα θέματα των υβριδίων, έχει εξελιχθεί αλματωδώς. Το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι βαίνει από καλά καλύτερα. Οι ποσότητες καρπών, κρεάτων και γάλακτος διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως εις βάρος της ποιότητας, αφού στον κόσμο αυτόν δεν γίνεται «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος».
Πολλοί αναζητούν απεγνωσμένα τους παλιούς σπόρους οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν ήδη εξαφανιστεί. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι τους διαθέτουν οι πολυεθνικές, ώστε ακόμη και στον τομέα αυτόν να εξαρτόμαστε απ’ αυτούς.
Εκεί που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, ως προς την αλήθεια, είναι το θέμα των υβριδίων πνευματικής φύσεως, δηλαδή θρησκευτικής, ιδεολογικής και πολιτισμικής. Αν και αρκετά λέγονται, πολλά αποκρύπτονται, διαστρεβλώνονται και παραποιούνται.
Η αιτία του καθεστώτος αυτού είναι μία και μοναδική: Η οικουμένη των ανθρώπων (πλην κάποιων εξαιρέσεων, κι αυτών μέχρι στιγμής ίσως, τις οποίες θα δούμε πιο κάτω) κυβερνάται, τους τελευταίους πέντε αιώνες (μια ιστορία με προϊστορία μιας χιλιετίας περίπου), από ανθρώπους πνευματικού υβριδιακού τύπου.
Ο υβριδιακός αυτός τύπος είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις. Από την μια φέρει αποτύπωμα Ευρωπαιοϊουδαϊκό και από την άλλη Αραβοϊουδαϊκό.
Δυο λόγια για όσους αγνοούν την ιστορία των δύο αυτών υβριδίων.
Το πρώτο προέκυψε από δυο πρωταρχικούς σπόρους: τον Ελληνορωμαϊκό και τον χριστιανικό. Ο χριστιανισμός, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, ξεκίνησε ως μια Ιουδαϊκή αίρεση. Το γιατί η αίρεση αυτή επιβλήθηκε, ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο, Αρκάδιο κ.λπ., είναι μια τεράστια ιστορία, που δεν είναι του παρόντος να την σκαλίσουμε.
Το δεύτερο υβρίδιο έχει πρωταρχικούς σπόρους από την μια τον Αραβικό πολιτισμό και από την άλλη την Βίβλο των Εβραίων. Για όσους το αγνοούν, ο Μωάμεθ διαφωνεί με την Βίβλο μόνο σ’ ένα σημείο: ότι οι Εβραίοι αφαίρεσαν απ’ αυτή όλες τις προφητείες οι οποίες αναφέρονταν στο πρόσωπό του. Κατά τα υπόλοιπα την παραδέχεται ως θεόπνευστη συλλήβδην.
Βεβαίως υφίσταται και το Κινεζοκομμουνιστικό υβρίδιο με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε εδώ, διότι διαθέτει ιδιαιτερότητες που απαιτούν ανάπτυξη διαφορετικού πνεύματος.
Χαρακτηριστική όμως είναι η περίπτωση της Ιαπωνίας. Άκρως μοναδική και παραδειγματική. Το έθνος αυτό είναι το μοναδικό στον κόσμο που δεν επέτρεψε στον εαυτό του να μολυνθεί ποτέ, ούτε από τον χριστιανισμό (παρ’ όλη την λυσσαλέα προσπάθεια του τελευταίου) ούτε από τον κομμουνισμό. Ένας λαός με εξαιρετικές επιδόσεις στον πολιτισμό του, στην τεχνολογία και στην οικονομία.
Στη συνέχεια θα αρκεστούμε να σχολιάσουμε μόνον το Ελληνοχριστιανικό υβρίδιο. Και μάλιστα ειδικότερα μια πτυχή του η οποία, απ’ όσο γνωρίζουμε, ελάχιστα έχει παρατηρηθεί και αναλυθεί από τους σχετικούς ερευνητές.
Πρόκειται για την πρωταρχική ανάγκη των πάσης φύσεως υβριδίων να αναπαράγονται κάθε φορά από τα αρχικά τους σπέρματα. Κι αυτό διότι το σπέρμα των υβριδίων είναι στείρο, τουλάχιστον εν δυνάμει. Σε πολλές δε περιπτώσεις στερούνται παντελώς σπέρματος, όπως εσπεριδοειδή, σταφύλια κ. ά.. Ο σπόρος του υβριδιακού καλαμποκιού εάν φυτευτεί εκφυλίζεται με γεωμετρική πρόοδο προς την ολική στειρότητα.
Στο ζωικό βασίλειο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του μουλαριού (εξ όνου και ίππου). Και τα δύο φύλα του φέρουν γεννητικά όργανα αλλά στείρα.
Η ακρότατη περίπτωση στον χώρο των θρησκευτικών υβριδίων είναι αυτή του μοναχισμού των μοναχών (που συνήθως είναι πολλοί μαζί). Η στειρότητα εκεί κατέστη ύψιστη αρετή!!! Επί πλέον ο καλόγερος στην ορθοδοξία ως πρότυπο! Ο αυτοευνουχισμός κατά την πρωτοχριστιανική εποχή έλαβε τέτοιες διαστάσεις ώστε εξανάγκασε τους πατέρες να τον αφορίσουν με αποφάσεις οικουμενικών συνόδων!!!
Ίσως οι νόμοι της γενετικής των πνευματικών υβριδίων να μην είναι ταυτόσημοι μ’ αυτούς του ζωικού και φυτικού βασιλείου, αλλά φαίνεται ότι είναι ανάλογοι.
Το Ευρωπαιοϊουδαϊκό υβρίδιο από τον 4ο αιώνα που επικράτησε μέχρι τον 15ο που άρχισε να υποχωρεί, λόγω της Αναγέννησης, παρήγαγε καρπούς σε τεράστιες ποσότητες. Όπως αυτόν της ιεράς εξετάσεως. Ιδού ένα ποσοτικό δείγμα. Μόνο στην Ισπανία η ιερά εξέταση δολοφόνησε 320000 αθώους ανθρώπους εκ των οποίων οι 30000 ρίχτηκαν ζωντανοί στην πυρά.
Το υβρίδιο αυτό όχι μόνον δεν παρήγαγε καρπούς ωραίους αλλά κατέστρεψε κι αυτούς που υπήρχαν. Ο Νίτσε επισήμανε ότι ο χριστιανισμός μας αποστέρησε τα φρούτα της αρχαιότητος. Και ο πολύς ή λίγος Ευρωπαϊκός πολιτισμός των τελευταίων αιώνων, οφείλει την ύπαρξή του στην σχετική υπερίσχυση του Ελληνικού σπέρματος μετά την Αναγέννηση.
Την παραγωγή του υβριδίου αυτού θα μας αφήσουμε να μας την περιγράψει ένας Εβραίος στην καταγωγή. Ο Κάρολος Μαρξ. Στο βιβλίο του «ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» εκδ. «Οδυσσέας» γράφει: «το χρήμα είναι ο φλογερός θεός του Ισραήλ, που μπροστά του δεν μπορεί να σταθεί άλλος θεός. Το χρήμα εξευτελίζει όλους τους θεούς του ανθρώπου και τους μετατρέπει σε εμπόρευμα … Αυτό που στην εβραϊκή θρησκεία βρίσκεται σε αφηρημένη μορφή – η περιφρόνηση της θεωρίας, της τέχνης, της ιστορίας, του ανθρώπου ως αυτοσκοπού – είναι υ πραγματική, ενσυνείδητη άποψη του χρηματανθρώπου, η αρετή του».
Λίγο πιο κάτω χώνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο: «ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε πλάι στον χριστιανισμό όχι μόνον σαν θρησκευτική κριτική του χριστιανισμού, όχι μόνον σαν ενσαρκωμένη αμφιβολία για την θρησκευτική γέννηση του χριστιανισμού αλλά εξίσου και γιατί το πρακτικό-εβραϊκό πνεύμα, γιατί ο Ιουδαϊσμός, διατηρήθηκε μέσα στην ίδια την χριστιανική κοινωνία και μάλιστα πήρε εδώ την ύψιστή του ανάπτυξη. Ο Εβραίος, ως ιδιαίτερο μέλος της κοινωνίας των ιδιωτών, δεν είναι παρά η ιδιαίτερη εκδήλωση του Ιουδαϊσμού μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών.
Ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε όχι στο πείσμα της ιστορίας αλλά χάριν στην ιστορία. Η κοινωνία των ιδιωτών γεννά συνεχώς από τα ίδια της τα σπλάχνα τον Εβραίο».
Αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε αυτό που λέει: «γιατί ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε μέσα στην ίδια την χριστιανική κοινωνία και μάλιστα πήρε εδώ την ύψιστή του ανάπτυξη».
Ας επανέλθουμε στο βασικό μας ερώτημα: με ποιους τρόπους επιχειρείται η αναπαραγωγή του Ελληνοχριστιανικού υβριδίου από τα δύο αρχικά σπέρματά του;
Θα εξαντλήσω εδώ την δυνατότητά μου ν’ απαντήσω αρκούμενος σε μερικά παραδείγματα από την σύγχρονη εποχή.
Σε μήνυμα του τότε αρχιεπισκόπου Σεραφείμ για την παιδεία τον Ιανουάριο του 1995 διαβάζουμε: «Αν θέλουμε να βιώσουμε και να προσφέρουμε αληθινή παιδεία πρέπει να εγκολπωθούμε το μήνυμα, τη διδασκαλία που δεν εκφράζει τον εξελληνισμένο χριστιανισμό, αλλά τον εκχριστιανισμένο ελληνισμό».
Αυτή η διατύπωση τα λέει όλα: περισσότερος Ιουδαϊσμός και λιγότερος Ελληνισμός. Διότι πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος επανάκαμψης του Ελληνισμού. Και συνεχίζει, ο εξιουδαϊσμένος αυτός πατέρας υπογραμμίζοντας ότι: «η χώρα μας εν όψει της νέας πραγματικότητας της Ενωμένης Ευρώπης, πρέπει να δώσει μεγάλη σημασία στην διατήρηση της δικής μας παραδόσεως, όπως καλλιεργήθηκε με την συνάντηση του Ελληνισμού με την ορθοδοξία. Σ’ αυτό συντελεί η αναφορά μας και η στροφή μας στην διδασκαλία και τη ζωή των τριών ιεραρχών, οι οποίοι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι απαραίτητοι για το έθνος μας».
Προσέξτε παρακαλώ το «σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά». Καταλήγοντας δε ευχήθηκε σ’ όλους τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και μαθήτριες, να γνωρίσουν και να ζήσουν τη διδασκαλία των τριών ιεραρχών στην προσωπική τους ζωή.
Δηλαδή για να υγιαίνει το υβρίδιο, κάθε φορά που κινδυνεύει το ένα σπέρμα, το Ιουδαιοχριστιανικό σπεύδουμε να το υποστηρίξουμε (εκχριστιανισμένος Ελληνισμός). Και πού θα κατατρέξουμε; Μα πού αλλού; Στους τρεις ιεράρχες, τους πρωτοπόρους αυτούς «γεωπόνους» οι οποίοι θεμελίωσαν θεωρητικά το εν λόγω υβρίδιο.
Αφού λοιπόν διαφαίνεται ότι το υβρίδιο εκφυλίζεται, πάραυτα πρέπει να ανατρέξουμε στα αρχικά σπέρματα. Στην προκειμένη περίπτωση στο Ιουδαιοχριστιανικό, διότι το άλλο δεν μπορεί να κινδυνέψει και τόσο, αφού ζούμε στην χώρα της Ελλάδος.
Οι παραινέσεις του πατρός όμως δεν είναι δυνατόν ν’ αρκέσουν. Πρέπει να γίνει ξανά κανονική πλύση εγκεφάλου. Και μάλιστα μαζική. Από τηλεοράσεως. Κι ένας καλός κι επιδέξιος ρήτορας. Κάποιος ο οποίος να αναπαράγει το υβρίδιο μπροστά τα μάτια των θεατών. Το καναλόπαιδο ο Ζουράρης.
Εξαιρετικό ταλέντο στην υβριδοδιατήρηση. Να τον δεις συνεχώς να παντρεύει τον Μάξιμο τον ομολογητή με τον Πλάτωνα. Ή τον Χρυσόστομο με τον Ηράκλειτο. Τον προφήτη Μαλαχία με τον Πλούταρχο. Πράγματι είναι αξιοθαύμαστη η παντρολογηματική του αυτή ικανότητα. Του δασκάλου αυτού, όπως ο ίδιος βάφτισε τον εαυτό του.
Άριστος γνώστης της αρχαίας Ελλάδος, του χριστιανισμού και του Μαρξισμού. Άντε να ξεφύγεις από τα δίχτυα, όπου κι αν ανήκεις.
Να κι ο πατήρ Μεταλληνός, καθηγητής πανεπιστημίου, της θεολογικής σχολής. Η πρωταρχική του ανησυχία; Να μην αναβιώσει η ειδωλολατρία. Μέχρι και τον απτόητο μαρξιστή Ραφαηλίδη στρίμωξε σε τηλεοπτική εκπομπή να συνομολογήσει υπέρ της ορθοδοξίας!
Αυτή η φάλτση συγχορδία όλων αυτών των ετερόδοξων φαινομενικώς ανθρώπων, δηλώνει την προσπάθεια της εκκλησίας προς διατήρηση του υβριδίου της σε υγιή κατάσταση. Κι επειδή το υβρίδιο αυτό υπήρξε υγιέστατο όσο ποτέ κατά την βυζαντινή λεγόμενη εποχή, δεν είναι καθόλου περίεργο το φαινόμενο του Βυζαντινολιγουρισμού, το οποίο παρουσιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα της Ελλάδος.
Το τελευταίο καιρό έγινε μάλιστα μόδα ο εξομολογητής καλόγερος από το άγιο όρος. Το βραχιόλι καμποσχοίνι. Οι Βυζαντινολιγούρηδες αποκαλούν τους αδιάφορους για τα χριστιανικά Ευρωλιγούρηδες. Ο λόγος είναι εμφανής. Ο Δυτικός αέρας αποπνέει περισσότερο Ελληνικότητα. Ο Ζουράρης σε τηλεοπτική εκπομπή, αδυνατώντας προφανώς να ανταπεξέλθει στις πιέσεις που του ασκούσαν οι συνομιλητές του, έφτασε στο σημείο να πει για τους Ευρωπαίους, χωρίς ποτέ τους οι άνθρωποι αυτοί να τον κακολογήσουν, το εξής χυδαίο λόγο: «τους μούτσους που γαμούσαμε μας βγήκαν καπετάνιοι».
Η χυδαιότητά του αυτή δεν προέκυψε τυχαία. Είναι μια από τις αγαπημένες αρετές των πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας, τους οποίους θαυμάζει απεριόριστα. Μήπως ο αρχιπατέρας Ιωάννης ο Χρυσόστομός δεν χαρακτήριζε τους προγόνους μας ως χειρότερους κι από τα γουρούνια που κυλιούνται στη λάσπη; Δεν τους χαρακτήριζε αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών;
Ο ελληνισμός δεν ανήκει ούτε και προέρχεται από την Ανατολή ή την Δύση ή κι από τις δυο μαζί. Είναι οντότητα αυθύπαρκτος και αυτάρκης. Δεν περιφρονεί την Ανατολή ούτε και την Δύση. Επιθυμεί να είναι καλά και οι δυο γείτονές του. Διότι γνωρίζει ότι όταν δεν είναι καλά αυτές τότε κι αυτός μπορεί να είναι καλά.
Ο Ελληνισμός όπου κι αν απλώθηκε δεν παρήγαγε ποτέ υβρίδια. Υβρίδια παράχθηκαν όταν, για κάποιους λόγους, στρογγυλοκάθησαν επάνω του άλλοτε η Δύση κι άλλοτε η Ανατολή δια της βίας.
Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι παιδί υβριστικού βιασμού. Οι φυσικές σχέσεις μεταξύ των εθνοτήτων, είτε ήταν φιλικές είτε εχθρικές, ποτέ δεν δημιούργησαν υβριδιακές καταστάσεις. Ούτε καν υβριδιακές τάσεις. Μάλιστα δημιουργούν ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχει το ένστικτο της τήρησης των αποστάσεων μεταξύ των λαών, δίχως το ένστικτο αυτό να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.
Ο πρωταρχικός Ελληνικός σπόρος υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε καθαρός μέσα στην παγκόσμια Ιστορία. Καλλιεργείται, εδώ κι εκεί, σ’ όλα τα μέρη της υφηλίου. Αλλού με περισσότερη θέρμη κι αλλού με λιγότερη.
Είναι αθάνατος επειδή είναι αθάνατοι οι άνθρωποι που τον δημιούργησαν. Ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος, ο Θαλής, ο Επίκουρος, ο Πρωταγόρας, ο Γοργίας, ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, ο Αλέξανδρος, ο Αριστοφάνης, ο Αισχύλος…
Το ατυχέστερο, κατ΄εξοχήν στείρο και εμμόνως καταστροφικό υβρίδιο, ανάμεσα στον οσμωτικό και διαπιδυτικό συγγίγνεσθαι των πολιτισμών – μέχρι στιγμής παγκοσμίως – είναι το αποκαλούμενο ελληνοχριστιανικό. Κι αυτό διότι τα πρωταρχικά του σπέρματα είναι ιδιαιτέρως αντιφατικά και συνάμα ισχυρά (Ελληνικό και Ιουδαϊκό)
Μεταξύ των δυο σπερμάτων όμως, ήταν επόμενο να επικρατήσει το πιο άγριο και πρωτόγονο (ιουδαϊκό), σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους της γενετικής. Γενετικής, και ζωικής αλλά και πολιτισμικής φύσεως. Διότι η Φύση – κατά πως δείχνει η συμπεριφορά της – δεν ενδιαφέρεται τόσο για το τι είδος ανθρώπων θα διαθέτει, όσο να υπάρχει το είδος. Ως ζώον μάλλον πρώτα, και μετά ας είναι και ως κάτι επί πλέον.
Άρα η επανελλήνιση – όταν ζητείται – όταν τύχει δηλαδή να καταστεί συνειδητός στόχος, απαιτεί υπερφυσικό αγώνα. Και λέμε επανελλήνιση διότι ποτέ δεν θα δεχθούμε ως Ελληνική κατάσταση το τραγελαφικό, και ανιστόρητο αυτό άσμα: «Των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ Ισαάκ και Ιακώβ», που άδεται συνεχώς στην χώρα της Ελλάδος από «ελληνικά» χείλη!!!
Τα λεξικά αναφέρουν: ύβρισμα - πράξη του ανθρώπου αλαζονική έναντι της θείας βουλήσεως, πράξη αυθάδης, ακόλαστος, ασελγής, ασεβής, θρασεία, βίαιη, προσβλητική, άτιμη κ. ά..
Πράγματι, το υβρίδιο Ελληνοχριστιανισμός έλαβε σάρκα και οστά δια βίαιων, άτιμων, προσβλητικών, ασεβών και αλαζονικών πράξεων, από την πλευρά των εμπνευστών και διαχειριστών του .
Χιλιάδες επί χιλιάδων Έλληνες δολοφονήθηκαν ή βιάστηκαν. Ο Ελληνικός πολιτισμός τέθηκε υπό ανελέητο διωγμό μέχρι τελικής εξοντώσεως. Τα ιστορικά μνημεία του καταγκρεμίστηκαν από ορδές καλόγερων, τα σμήνη αυτά των κηφήνων, όπως τους αποκαλούσε ο Γεώργιος Πλήθων.
Οι πατέρες των Ελλήνων κατασυκοφαντήθηκαν από τους λεγόμενους πατέρες της χριστιανικής πίστης. Ο Ιωάννης, ο Χρυσόστομος κατά τους χριστιανούς και Βρομόστομος καθ’ ημάς, περιγράφει τους πατέρες των Ελλήνων ως χειρότερους από τα γουρούνια που κυλιούνται στην λάσπη. Ως αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών. Το κάθαρμα αυτό καθιερώνεται ως προστάτης της παιδείας των Ελληνοπαίδων. Και χίλια δυο άλλα υβρίσματα του χριστιανικού «κόσμου» εις βάρος των Ελλήνων.
- υβριδοποίηση, η διασταύρωση ανάμεσα σε ποικιλίες δυο φυλών του ιδίου είδους ή δύο διαφορετικών ειδών ζώων ή φυτών, η μιγαδοποίηση. Επίσης επί φυτών και ζώων το αυξάνεσθαι υπερβολικώς.
Στον κόσμο των ζώων και των φυτών η επιστήμη, στα θέματα των υβριδίων, έχει εξελιχθεί αλματωδώς. Το αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι βαίνει από καλά καλύτερα. Οι ποσότητες καρπών, κρεάτων και γάλακτος διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται. Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως εις βάρος της ποιότητας, αφού στον κόσμο αυτόν δεν γίνεται «και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος».
Πολλοί αναζητούν απεγνωσμένα τους παλιούς σπόρους οι περισσότεροι εκ των οποίων έχουν ήδη εξαφανιστεί. Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι τους διαθέτουν οι πολυεθνικές, ώστε ακόμη και στον τομέα αυτόν να εξαρτόμαστε απ’ αυτούς.
Εκεί που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, ως προς την αλήθεια, είναι το θέμα των υβριδίων πνευματικής φύσεως, δηλαδή θρησκευτικής, ιδεολογικής και πολιτισμικής. Αν και αρκετά λέγονται, πολλά αποκρύπτονται, διαστρεβλώνονται και παραποιούνται.
Η αιτία του καθεστώτος αυτού είναι μία και μοναδική: Η οικουμένη των ανθρώπων (πλην κάποιων εξαιρέσεων, κι αυτών μέχρι στιγμής ίσως, τις οποίες θα δούμε πιο κάτω) κυβερνάται, τους τελευταίους πέντε αιώνες (μια ιστορία με προϊστορία μιας χιλιετίας περίπου), από ανθρώπους πνευματικού υβριδιακού τύπου.
Ο υβριδιακός αυτός τύπος είναι ένα νόμισμα με δυο όψεις. Από την μια φέρει αποτύπωμα Ευρωπαιοϊουδαϊκό και από την άλλη Αραβοϊουδαϊκό.
Δυο λόγια για όσους αγνοούν την ιστορία των δύο αυτών υβριδίων.
Το πρώτο προέκυψε από δυο πρωταρχικούς σπόρους: τον Ελληνορωμαϊκό και τον χριστιανικό. Ο χριστιανισμός, είτε αρέσει είτε όχι σε κάποιους, ξεκίνησε ως μια Ιουδαϊκή αίρεση. Το γιατί η αίρεση αυτή επιβλήθηκε, ως επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Ρωμαίους Αυτοκράτορες Κωνσταντίνο, Θεοδόσιο, Αρκάδιο κ.λπ., είναι μια τεράστια ιστορία, που δεν είναι του παρόντος να την σκαλίσουμε.
Το δεύτερο υβρίδιο έχει πρωταρχικούς σπόρους από την μια τον Αραβικό πολιτισμό και από την άλλη την Βίβλο των Εβραίων. Για όσους το αγνοούν, ο Μωάμεθ διαφωνεί με την Βίβλο μόνο σ’ ένα σημείο: ότι οι Εβραίοι αφαίρεσαν απ’ αυτή όλες τις προφητείες οι οποίες αναφέρονταν στο πρόσωπό του. Κατά τα υπόλοιπα την παραδέχεται ως θεόπνευστη συλλήβδην.
Βεβαίως υφίσταται και το Κινεζοκομμουνιστικό υβρίδιο με το οποίο δεν θα ασχοληθούμε εδώ, διότι διαθέτει ιδιαιτερότητες που απαιτούν ανάπτυξη διαφορετικού πνεύματος.
Χαρακτηριστική όμως είναι η περίπτωση της Ιαπωνίας. Άκρως μοναδική και παραδειγματική. Το έθνος αυτό είναι το μοναδικό στον κόσμο που δεν επέτρεψε στον εαυτό του να μολυνθεί ποτέ, ούτε από τον χριστιανισμό (παρ’ όλη την λυσσαλέα προσπάθεια του τελευταίου) ούτε από τον κομμουνισμό. Ένας λαός με εξαιρετικές επιδόσεις στον πολιτισμό του, στην τεχνολογία και στην οικονομία.
Στη συνέχεια θα αρκεστούμε να σχολιάσουμε μόνον το Ελληνοχριστιανικό υβρίδιο. Και μάλιστα ειδικότερα μια πτυχή του η οποία, απ’ όσο γνωρίζουμε, ελάχιστα έχει παρατηρηθεί και αναλυθεί από τους σχετικούς ερευνητές.
Πρόκειται για την πρωταρχική ανάγκη των πάσης φύσεως υβριδίων να αναπαράγονται κάθε φορά από τα αρχικά τους σπέρματα. Κι αυτό διότι το σπέρμα των υβριδίων είναι στείρο, τουλάχιστον εν δυνάμει. Σε πολλές δε περιπτώσεις στερούνται παντελώς σπέρματος, όπως εσπεριδοειδή, σταφύλια κ. ά.. Ο σπόρος του υβριδιακού καλαμποκιού εάν φυτευτεί εκφυλίζεται με γεωμετρική πρόοδο προς την ολική στειρότητα.
Στο ζωικό βασίλειο χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του μουλαριού (εξ όνου και ίππου). Και τα δύο φύλα του φέρουν γεννητικά όργανα αλλά στείρα.
Η ακρότατη περίπτωση στον χώρο των θρησκευτικών υβριδίων είναι αυτή του μοναχισμού των μοναχών (που συνήθως είναι πολλοί μαζί). Η στειρότητα εκεί κατέστη ύψιστη αρετή!!! Επί πλέον ο καλόγερος στην ορθοδοξία ως πρότυπο! Ο αυτοευνουχισμός κατά την πρωτοχριστιανική εποχή έλαβε τέτοιες διαστάσεις ώστε εξανάγκασε τους πατέρες να τον αφορίσουν με αποφάσεις οικουμενικών συνόδων!!!
Ίσως οι νόμοι της γενετικής των πνευματικών υβριδίων να μην είναι ταυτόσημοι μ’ αυτούς του ζωικού και φυτικού βασιλείου, αλλά φαίνεται ότι είναι ανάλογοι.
Το Ευρωπαιοϊουδαϊκό υβρίδιο από τον 4ο αιώνα που επικράτησε μέχρι τον 15ο που άρχισε να υποχωρεί, λόγω της Αναγέννησης, παρήγαγε καρπούς σε τεράστιες ποσότητες. Όπως αυτόν της ιεράς εξετάσεως. Ιδού ένα ποσοτικό δείγμα. Μόνο στην Ισπανία η ιερά εξέταση δολοφόνησε 320000 αθώους ανθρώπους εκ των οποίων οι 30000 ρίχτηκαν ζωντανοί στην πυρά.
Το υβρίδιο αυτό όχι μόνον δεν παρήγαγε καρπούς ωραίους αλλά κατέστρεψε κι αυτούς που υπήρχαν. Ο Νίτσε επισήμανε ότι ο χριστιανισμός μας αποστέρησε τα φρούτα της αρχαιότητος. Και ο πολύς ή λίγος Ευρωπαϊκός πολιτισμός των τελευταίων αιώνων, οφείλει την ύπαρξή του στην σχετική υπερίσχυση του Ελληνικού σπέρματος μετά την Αναγέννηση.
Την παραγωγή του υβριδίου αυτού θα μας αφήσουμε να μας την περιγράψει ένας Εβραίος στην καταγωγή. Ο Κάρολος Μαρξ. Στο βιβλίο του «ΤΟ ΕΒΡΑΪΚΟ ΖΗΤΗΜΑ» εκδ. «Οδυσσέας» γράφει: «το χρήμα είναι ο φλογερός θεός του Ισραήλ, που μπροστά του δεν μπορεί να σταθεί άλλος θεός. Το χρήμα εξευτελίζει όλους τους θεούς του ανθρώπου και τους μετατρέπει σε εμπόρευμα … Αυτό που στην εβραϊκή θρησκεία βρίσκεται σε αφηρημένη μορφή – η περιφρόνηση της θεωρίας, της τέχνης, της ιστορίας, του ανθρώπου ως αυτοσκοπού – είναι υ πραγματική, ενσυνείδητη άποψη του χρηματανθρώπου, η αρετή του».
Λίγο πιο κάτω χώνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο: «ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε πλάι στον χριστιανισμό όχι μόνον σαν θρησκευτική κριτική του χριστιανισμού, όχι μόνον σαν ενσαρκωμένη αμφιβολία για την θρησκευτική γέννηση του χριστιανισμού αλλά εξίσου και γιατί το πρακτικό-εβραϊκό πνεύμα, γιατί ο Ιουδαϊσμός, διατηρήθηκε μέσα στην ίδια την χριστιανική κοινωνία και μάλιστα πήρε εδώ την ύψιστή του ανάπτυξη. Ο Εβραίος, ως ιδιαίτερο μέλος της κοινωνίας των ιδιωτών, δεν είναι παρά η ιδιαίτερη εκδήλωση του Ιουδαϊσμού μέσα στην κοινωνία των ιδιωτών.
Ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε όχι στο πείσμα της ιστορίας αλλά χάριν στην ιστορία. Η κοινωνία των ιδιωτών γεννά συνεχώς από τα ίδια της τα σπλάχνα τον Εβραίο».
Αξίζει τον κόπο να επαναλάβουμε αυτό που λέει: «γιατί ο Ιουδαϊσμός διατηρήθηκε μέσα στην ίδια την χριστιανική κοινωνία και μάλιστα πήρε εδώ την ύψιστή του ανάπτυξη».
Ας επανέλθουμε στο βασικό μας ερώτημα: με ποιους τρόπους επιχειρείται η αναπαραγωγή του Ελληνοχριστιανικού υβριδίου από τα δύο αρχικά σπέρματά του;
Θα εξαντλήσω εδώ την δυνατότητά μου ν’ απαντήσω αρκούμενος σε μερικά παραδείγματα από την σύγχρονη εποχή.
Σε μήνυμα του τότε αρχιεπισκόπου Σεραφείμ για την παιδεία τον Ιανουάριο του 1995 διαβάζουμε: «Αν θέλουμε να βιώσουμε και να προσφέρουμε αληθινή παιδεία πρέπει να εγκολπωθούμε το μήνυμα, τη διδασκαλία που δεν εκφράζει τον εξελληνισμένο χριστιανισμό, αλλά τον εκχριστιανισμένο ελληνισμό».
Αυτή η διατύπωση τα λέει όλα: περισσότερος Ιουδαϊσμός και λιγότερος Ελληνισμός. Διότι πάντοτε ελλοχεύει ο κίνδυνος επανάκαμψης του Ελληνισμού. Και συνεχίζει, ο εξιουδαϊσμένος αυτός πατέρας υπογραμμίζοντας ότι: «η χώρα μας εν όψει της νέας πραγματικότητας της Ενωμένης Ευρώπης, πρέπει να δώσει μεγάλη σημασία στην διατήρηση της δικής μας παραδόσεως, όπως καλλιεργήθηκε με την συνάντηση του Ελληνισμού με την ορθοδοξία. Σ’ αυτό συντελεί η αναφορά μας και η στροφή μας στην διδασκαλία και τη ζωή των τριών ιεραρχών, οι οποίοι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι απαραίτητοι για το έθνος μας».
Προσέξτε παρακαλώ το «σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά». Καταλήγοντας δε ευχήθηκε σ’ όλους τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και μαθήτριες, να γνωρίσουν και να ζήσουν τη διδασκαλία των τριών ιεραρχών στην προσωπική τους ζωή.
Δηλαδή για να υγιαίνει το υβρίδιο, κάθε φορά που κινδυνεύει το ένα σπέρμα, το Ιουδαιοχριστιανικό σπεύδουμε να το υποστηρίξουμε (εκχριστιανισμένος Ελληνισμός). Και πού θα κατατρέξουμε; Μα πού αλλού; Στους τρεις ιεράρχες, τους πρωτοπόρους αυτούς «γεωπόνους» οι οποίοι θεμελίωσαν θεωρητικά το εν λόγω υβρίδιο.
Αφού λοιπόν διαφαίνεται ότι το υβρίδιο εκφυλίζεται, πάραυτα πρέπει να ανατρέξουμε στα αρχικά σπέρματα. Στην προκειμένη περίπτωση στο Ιουδαιοχριστιανικό, διότι το άλλο δεν μπορεί να κινδυνέψει και τόσο, αφού ζούμε στην χώρα της Ελλάδος.
Οι παραινέσεις του πατρός όμως δεν είναι δυνατόν ν’ αρκέσουν. Πρέπει να γίνει ξανά κανονική πλύση εγκεφάλου. Και μάλιστα μαζική. Από τηλεοράσεως. Κι ένας καλός κι επιδέξιος ρήτορας. Κάποιος ο οποίος να αναπαράγει το υβρίδιο μπροστά τα μάτια των θεατών. Το καναλόπαιδο ο Ζουράρης.
Εξαιρετικό ταλέντο στην υβριδοδιατήρηση. Να τον δεις συνεχώς να παντρεύει τον Μάξιμο τον ομολογητή με τον Πλάτωνα. Ή τον Χρυσόστομο με τον Ηράκλειτο. Τον προφήτη Μαλαχία με τον Πλούταρχο. Πράγματι είναι αξιοθαύμαστη η παντρολογηματική του αυτή ικανότητα. Του δασκάλου αυτού, όπως ο ίδιος βάφτισε τον εαυτό του.
Άριστος γνώστης της αρχαίας Ελλάδος, του χριστιανισμού και του Μαρξισμού. Άντε να ξεφύγεις από τα δίχτυα, όπου κι αν ανήκεις.
Να κι ο πατήρ Μεταλληνός, καθηγητής πανεπιστημίου, της θεολογικής σχολής. Η πρωταρχική του ανησυχία; Να μην αναβιώσει η ειδωλολατρία. Μέχρι και τον απτόητο μαρξιστή Ραφαηλίδη στρίμωξε σε τηλεοπτική εκπομπή να συνομολογήσει υπέρ της ορθοδοξίας!
Αυτή η φάλτση συγχορδία όλων αυτών των ετερόδοξων φαινομενικώς ανθρώπων, δηλώνει την προσπάθεια της εκκλησίας προς διατήρηση του υβριδίου της σε υγιή κατάσταση. Κι επειδή το υβρίδιο αυτό υπήρξε υγιέστατο όσο ποτέ κατά την βυζαντινή λεγόμενη εποχή, δεν είναι καθόλου περίεργο το φαινόμενο του Βυζαντινολιγουρισμού, το οποίο παρουσιάστηκε τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα της Ελλάδος.
Το τελευταίο καιρό έγινε μάλιστα μόδα ο εξομολογητής καλόγερος από το άγιο όρος. Το βραχιόλι καμποσχοίνι. Οι Βυζαντινολιγούρηδες αποκαλούν τους αδιάφορους για τα χριστιανικά Ευρωλιγούρηδες. Ο λόγος είναι εμφανής. Ο Δυτικός αέρας αποπνέει περισσότερο Ελληνικότητα. Ο Ζουράρης σε τηλεοπτική εκπομπή, αδυνατώντας προφανώς να ανταπεξέλθει στις πιέσεις που του ασκούσαν οι συνομιλητές του, έφτασε στο σημείο να πει για τους Ευρωπαίους, χωρίς ποτέ τους οι άνθρωποι αυτοί να τον κακολογήσουν, το εξής χυδαίο λόγο: «τους μούτσους που γαμούσαμε μας βγήκαν καπετάνιοι».
Η χυδαιότητά του αυτή δεν προέκυψε τυχαία. Είναι μια από τις αγαπημένες αρετές των πατέρων της χριστιανικής εκκλησίας, τους οποίους θαυμάζει απεριόριστα. Μήπως ο αρχιπατέρας Ιωάννης ο Χρυσόστομός δεν χαρακτήριζε τους προγόνους μας ως χειρότερους κι από τα γουρούνια που κυλιούνται στη λάσπη; Δεν τους χαρακτήριζε αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών;
Ο ελληνισμός δεν ανήκει ούτε και προέρχεται από την Ανατολή ή την Δύση ή κι από τις δυο μαζί. Είναι οντότητα αυθύπαρκτος και αυτάρκης. Δεν περιφρονεί την Ανατολή ούτε και την Δύση. Επιθυμεί να είναι καλά και οι δυο γείτονές του. Διότι γνωρίζει ότι όταν δεν είναι καλά αυτές τότε κι αυτός μπορεί να είναι καλά.
Ο Ελληνισμός όπου κι αν απλώθηκε δεν παρήγαγε ποτέ υβρίδια. Υβρίδια παράχθηκαν όταν, για κάποιους λόγους, στρογγυλοκάθησαν επάνω του άλλοτε η Δύση κι άλλοτε η Ανατολή δια της βίας.
Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι παιδί υβριστικού βιασμού. Οι φυσικές σχέσεις μεταξύ των εθνοτήτων, είτε ήταν φιλικές είτε εχθρικές, ποτέ δεν δημιούργησαν υβριδιακές καταστάσεις. Ούτε καν υβριδιακές τάσεις. Μάλιστα δημιουργούν ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχει το ένστικτο της τήρησης των αποστάσεων μεταξύ των λαών, δίχως το ένστικτο αυτό να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.
Ο πρωταρχικός Ελληνικός σπόρος υπάρχει και θα υπάρχει πάντοτε καθαρός μέσα στην παγκόσμια Ιστορία. Καλλιεργείται, εδώ κι εκεί, σ’ όλα τα μέρη της υφηλίου. Αλλού με περισσότερη θέρμη κι αλλού με λιγότερη.
Είναι αθάνατος επειδή είναι αθάνατοι οι άνθρωποι που τον δημιούργησαν. Ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Πίνδαρος, ο Θαλής, ο Επίκουρος, ο Πρωταγόρας, ο Γοργίας, ο Ιπποκράτης, ο Γαληνός, ο Αλέξανδρος, ο Αριστοφάνης, ο Αισχύλος…
ΔΕΣ:
- Οι τρεις ανθέλληνες Ιεράρχες - Μια «γιορτή» όνειδος για την Ελληνική Παιδεία
- Γνώμες των χριστιανών Πατέρων για την Ελληνική παιδεία και τους αρχαίους Έλληνες σοφούς – Η δυσφήμηση των Ελλήνων από την Ορθοδοξία
- Ο ανθέλληνας Mέγας Βασίλειος: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας
- Το αγεφύρωτο χάσμα Ελληνισμού και Χριστιανισμού
- Κυριακή της Ορθοδοξίας – Οι κατάρες της Εκκλησίας κατά των Ελλήνων και του ελληνικού πνεύματος!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου