ΑΙ. ἰώ, [στρ. γ]σκότος, ἐμὸν φάος,395 ἔρεβος ὦ φαεννότατον, ὡς ἐμοί,
ἕλεσθ᾽ ἕλεσθέ μ᾽ οἰκήτορα,
ἕλεσθέ μ᾽· οὔτε γὰρ θεῶν γένος
οὔθ᾽ ἁμερίων ἔτ᾽ ἄξιος
400 βλέπειν τιν᾽ εἰς ὄνασιν ἀνθρώπων.
ἀλλά μ᾽ ἁ Διός
ἀλκίμα θεὸς
ὀλέθριον αἰκίζει.
ποῖ τις οὖν φύγῃ;
ποῖ μολὼν μενῶ;
405 εἰ τὰ μὲν φθίνει,
φίλοι, τίσις δ᾽ ἐμοῦ πέλας,
μώραις δ᾽ ἄγραις προσκείμεθα,
πᾶς δὲ στρατὸς δίπαλτος ἄν
με χειρὶ φονεύοι.
410 ΤΕΚ. ὦ δυστάλαινα, τοιάδ᾽ ἄνδρα χρήσιμον
φωνεῖν, ἃ πρόσθεν οὗτος οὐκ ἔτλη ποτ᾽ ἄν.
ΑΙ. ἰώ, [ἀντ. γ]
πόροι ἁλίρροθοι
πάραλά τ᾽ ἄντρα καὶ νέμος ἐπάκτιον,
πολὺν πολύν με δαρόν τε δὴ
415 κατείχετ᾽ ἀμφὶ Τροίαν χρόνον·
ἀλλ᾽ οὐκέτι μ᾽, οὐκ ἔτ᾽ ἀμπνοὰς
ἔχοντα· τοῦτό τις φρονῶν ἴστω.
ὦ Σκαμάνδριοι
γείτονες ῥοαί,
420 ἐύφρονες Ἀργείοις,
οὐκέτ᾽ ἄνδρα μὴ
τόνδ᾽ ἴδητ᾽, ἔπος
ἐξερῶ μέγ᾽, οἷ-
ον οὔτινα Τροία στρατοῦ
425 δέρχθη χθονὸς μολόντ᾽ ἀπὸ
Ἑλλανίδος· τανῦν δ᾽ ἄτι-
μος ὧδε πρόκειμαι.
ΧΟ. οὔτοι σ᾽ ἀπείργειν οὐδ᾽ ὅπως ἐῶ λέγειν
ἔχω, κακοῖς τοιοῖσδε συμπεπτωκότα.
ἕλεσθέ μ᾽· οὔτε γὰρ θεῶν γένος
οὔθ᾽ ἁμερίων ἔτ᾽ ἄξιος
400 βλέπειν τιν᾽ εἰς ὄνασιν ἀνθρώπων.
ἀλλά μ᾽ ἁ Διός
ἀλκίμα θεὸς
ὀλέθριον αἰκίζει.
ποῖ τις οὖν φύγῃ;
ποῖ μολὼν μενῶ;
405 εἰ τὰ μὲν φθίνει,
φίλοι, τίσις δ᾽ ἐμοῦ πέλας,
μώραις δ᾽ ἄγραις προσκείμεθα,
πᾶς δὲ στρατὸς δίπαλτος ἄν
με χειρὶ φονεύοι.
410 ΤΕΚ. ὦ δυστάλαινα, τοιάδ᾽ ἄνδρα χρήσιμον
φωνεῖν, ἃ πρόσθεν οὗτος οὐκ ἔτλη ποτ᾽ ἄν.
ΑΙ. ἰώ, [ἀντ. γ]
πόροι ἁλίρροθοι
πάραλά τ᾽ ἄντρα καὶ νέμος ἐπάκτιον,
πολὺν πολύν με δαρόν τε δὴ
415 κατείχετ᾽ ἀμφὶ Τροίαν χρόνον·
ἀλλ᾽ οὐκέτι μ᾽, οὐκ ἔτ᾽ ἀμπνοὰς
ἔχοντα· τοῦτό τις φρονῶν ἴστω.
ὦ Σκαμάνδριοι
γείτονες ῥοαί,
420 ἐύφρονες Ἀργείοις,
οὐκέτ᾽ ἄνδρα μὴ
τόνδ᾽ ἴδητ᾽, ἔπος
ἐξερῶ μέγ᾽, οἷ-
ον οὔτινα Τροία στρατοῦ
425 δέρχθη χθονὸς μολόντ᾽ ἀπὸ
Ἑλλανίδος· τανῦν δ᾽ ἄτι-
μος ὧδε πρόκειμαι.
ΧΟ. οὔτοι σ᾽ ἀπείργειν οὐδ᾽ ὅπως ἐῶ λέγειν
ἔχω, κακοῖς τοιοῖσδε συμπεπτωκότα.
***
ΑΙ. Ω συ, σκοτάδι φως δικό μου, ω έρεβος λαμπρό,πάρτε με σύνοικό σας, πάρτε με· αφού δεν είμαι
άξιος το βλέμμα μου να στρέψω μήτε στο γένος των θεών
μήτε και στων εφήμερων ανθρώπων, προσμένοντας
400 κάποια βοήθεια.
Όταν του Δία η κόρη, αδάμαστη θεά, τόσο φριχτά
με βασανίζει. Ποιός θα μπορούσε αλήθεια να ξεφύγει;
Να πάω πού; πού να σταθώ;
Ό,τι κι αν είχα, φίλοι, χάνεται, με περιμένει
η εκδίκηση, αφού σ᾽ ένα παράλογο κυνήγι
δόθηκα, κι ολόκληρος στρατός, μ᾽ όπλο διπλό,
έτοιμος είναι πια να με ξεκάνει.
410 ΤΕ. Δύστυχη εγώ, ακούγοντας έναν γενναίον άντρα
να ξεστομίζει τέτοια λόγια, που άλλη φορά
δεν θα βαστούσε να τα πει.
ΑΙ. Ιώ, περάσματα της αφρισμένης θάλασσας,
παράλιες σπηλιές, παράκτια λιβάδια,
τόσον καιρό, πολύν καιρό, στην Τροία γύρω
με κρατούσατε, αλλά όχι πια, δεν θα με δείτε
ν᾽ ανασαίνω — ο κάθε φρόνιμος το βλέπει
τώρα και το ξέρει.
Ροές του Σκάμαντρου γειτονικές, καλόγνωμες
420 με τους Αργίτες, που τέτοιον άντρα άλλον
δεν θα βρείτε. Τολμώ να πω μεγάλο λόγο·
ισάξιό του η Τροία δεν είδε μέσα στον στρατό,
να φτάνει από χώμα ελληνικό, και μολαταύτα
είμαι τώρα ατιμασμένος.
ΧΟ. Ούτε μπορώ να σ᾽ εμποδίσω ούτε και να σ᾽ αφήσω
να μιλάς, μες στην ανήκουστή σου συμφορά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου