Χρειάζεται θάρρος να πάρεις αποφάσεις που θα σε οδηγήσουν στην ζωή που ονειρεύεσαι.Έχεις αναρωτηθεί ποτέ τι σημαίνει θάρρος;
Θάρρος είναι να κοιτάξεις έναν φόβο ή μια αμφιβολία κατάματα. Είναι η δυνατότητα να διαχειριστείς τις πιο σκοτεινές σκέψεις σου και να αποφασίσεις να μην τις πάρεις τόσο στα σοβαρά.
Θάρρος είναι η επιλογή να γίνεις ο ήρωας στην δική σου ιστορία και θεωρώ πως όλοι μας, είτε λίγο είτε πολύ, είμαστε ήρωες στην καθημερινότητα μας.
Όμως, παίρνοντας την φράση του Saul Bellow, υπάρχουν δύο ειδών ήρωες.
Οι πρώτοι είναι αυτοί που προσπαθούν να παραμείνουν για πάντα όπως ακριβώς είναι. Και μπορεί να σου φανεί περίεργο, όμως χρειάζεται θάρρος να γνωρίζεις πως μένεις στάσιμος και να συνεχίζεις στους ίδιους ρυθμούς.
Οι δεύτεροι, είναι εκείνοι που δεν κυνηγούν την βεβαιότητα που προσφέρει το γνώριμο, αλλά την αβεβαιότητα της περιπέτειας.
Είναι οι ήρωες που αισθάνονται συνεχώς πως υπάρχει μια διαφορετική ζωή που τους περιμένει στο τέλος της διαδρομής.
Θεωρώ πως το θάρρος βρίσκεται κάπου κρυμμένο ανάμεσα στην φράση του Robert Kennedy:
«Κάποιοι βλέπουν τα πράγματα όπως είναι και λένε γιατί. Εγώ ονειρεύομαι πράγματα που δεν ήταν ποτέ εκεί και λέω γιατί όχι»
Χρειάζεται Θάρρος να Φορέσεις Πανοπλία, Όχι να Είσαι ο Σέρλοκ Χόλμς
Τρελαίνομαι να διαβάζω τα μυθιστορήματα του Doyle.
Ο διάσημος ντεντέκτιβ, έχοντας στον πλευρό του τον όχι και τόσο έξυπνο και σίγουρα αγαθό Γουάτσον, λύνει μυστήρια που κανείς άλλος δεν μπορεί, χρησιμοποιώντας την απίστευτη αναλυτική ικανότητα της νοημοσύνης του.
Όμως αυτή διαδικασία δεν περιλαμβάνει κάποιο παράδοξο.
Και εμένα μου αρέσουν τα παράδοξα.
Από κάποιο σημείο και μετά, οι περιπέτειες του Σέρλοκ χρειάζονται ακριβώς το ίδιο θάρρος με τις προηγούμενες.
Όχι τόσο το δικό του, όσο το δικό μας να τις παρακολουθήσουμε.
Και αυτό γιατί ξέρουμε τι θα γίνει στο τέλος. Ο Σέρλοκ θα χρησιμοποιήσει το μυαλό του και στο τέλος θα αποδείξει πως κάθε μυστήριο έχει μια λογική εξήγηση.
Το τέλος θα είναι αίσιο και θα ζήσουν αυτοί καλά…
Ένας άλλος λόγος που κολλάω με τον Σέρλοκ, είναι γιατί τον περιμένω στην γωνία.
Ελπίζω κάποια στιγμή να συναντήσει κάποιο μυστήριο που δεν θα μπορέσει να εξηγήσει και θα προσγειωθεί απότομα στην πραγματικότητα που ονομάζεται ζωή.
Όμως υπάρχει ένας άλλος ήρωας που είναι κάπως διαφορετικός.
Αυτός είναι ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, ένα από τα πιο διάσημα μυθιστορήματα παγκοσμίως.
Ο Δον Κιχώτης είναι ένας γέρος, όπου βυθισμένος στα βιβλία του, παρακολουθεί με αγωνία την καθημερινότητα του να επαναλαμβάνεται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, μέρα με την μέρα.
Μέχρι που παίρνει το θάρρος να κάνει κάτι διαφορετικό. Κάτι που για τους υπόλοιπους είναι τρελό και σημάδι παραφροσύνης.
Αποφασίζει να φορέσει την πανοπλία του και να ξεκινήσει την δική του εκστρατεία. Να δει γίγαντες αντί για ανεμόμυλους και μάχες εκεί που δεν υπάρχουν.
Ωστόσο, παρόλο που ακόμα και η οικογένεια του κάνει τα πάντα για να βρει τα λογικά του, ίσως δεν μάθουμε ποτέ αν ο Δον Κιχώτης τρελάθηκε ή απλά βρήκε το θάρρος να κοιτάξει διαφορετικά την πραγματικότητα.
Και αυτό είναι ένα από τα παράδοξα που μου αρέσουν.
Θάρρος Είναι να Αποφασίσεις να Δεις Διαφορετικά μια Κατάσταση
Ο Δον Κιχώτης είναι ένας ήρωας που κινείται μεταξύ ανοησίας, γελιοποίησης και θλίψης.
Οποιαδήποτε μάχη και αν δώσει, στο τέλος θα χάσει.
Όμως από ότι φαίνεται δεν θέλει να κερδίσει αυτές τις μάχες. Θέλει να κερδίσει την μάχη με τον εαυτό του.
Έχει ανάγκη να πιστέψει πως υπάρχει νόημα σε όλη αυτή την διαδρομή που ονομάζεται ζωή. Και θέλει να το κάνει με τον δικό του τρόπο.
Αποφασίζει να δώσει την δική του μάχη, ακόμα και αν αυτή είναι μια ψευδαίσθηση.
Είναι όμως;
Οι μεγαλύτερες μάχες που δίνουμε είναι μέσα στο μυαλό μας και ο Δον Κιχώτης βρίσκει το θάρρος να στήσει την δική του.
Αποφασίζει να γίνει ο ευγενής πολεμιστής που ακολουθεί τον δικό του κώδικα ηθικής, προστατεύει τους αδύναμους και δίνει τον καλό αγώνα.
Ο Δον Κιχώτης θα χάσει ξανά και ξανά, μέχρι που το χαμόγελο που σχηματίζεται στο πρόσωπο μας από τον εξευτελισμό του θα σβήσει από τα χείλη μας.
Θα βρει το θάρρος να απορρίψει τις ιδέες και τις προσδοκίες των άλλων για τον ίδιο, και αποφασίζει να ξεκινήσει ένα διαφορετικό ταξίδι.
Ίσως να γνώριζε πως τα χρόνια είχαν περάσει και το τέλος να ήταν κοντά, οπότε αποφάσισε να ζήσει το υπόλοιπο καθαρίζοντας την συνείδηση του.
Όμως αυτό που πολλές φορές φανταζόμαστε ως ακατόρθωτο να το πετύχουμε, να είναι και ο γίγαντας της δικής μας ιστορίας. Και για να βρούμε το θάρρος να τον αντιμετωπίσουμε, να τον δούμε σαν ανεμόμυλο.
Σε μια εποχή όπου όλα πνίγουν την φωνή μέσα μας, που φωνάζει να καταφέρουμε περισσότερα, πιθανότατα κάποιοι ανεμόμυλοι να χρειάζονται όσο ποτέ.
Το θάρρος να αποφασίσουμε ποια θα είναι η δική μας μάχη απέναντι στους γίγαντες του μυαλού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου