Συναισθηματική βδέλλα

Μια πολύ σημαντική διαφορά ανθρώπων και ζωών είναι τα συναισθήματα και ο τρόπος διαχείρισής τους στην καθημερινότητα.

Ο άνθρωπος μετά την γενετική του μετάλλαξη και αφού απέκτησε ψυχή, ήρθε αντιμέτωπος με αρκετές “νέες εμπειρίες” με τις οποίες έπρεπε να ζήσει για τα υπόλοιπα χρόνια που θα φιλοξενούταν από τη γαία. Αφού άρχισε να νιώθει το πρωτόγνωρο συν-αίσθημά του, αυτό της τύψης – όπου οι αρχαίοι Έλληνες το ονόμαζαν ερινύες πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού – για το “προπατορικό του αμάρτημα”, κατέπεσε στον τρισδιάστατο κόσμο να πορευτεί μόνος του. Αυτός και πόνος του…
Στην πορεία της εξέλιξης του λοιπόν, έμαθε και είδε από πρώτο χέρι, ότι εκτός από τις βασικές πέντε αισθήσεις, υπήρχαν και άλλα εσωτερικά ερεθίσματα τα οποία ήταν παράγωγα των βασικών αισθημάτων του. Τα συν-αισθήματα. Από την σύνταξη και μόνο της λέξης, αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι πρωτογενές αλλά υφίσταται μαζί με κάτι άλλο. Η αγάπη είναι αίσθημα, αφού πηγάζει από μέσα μας αυτούσιο και ολοκληρωμένο και σαφώς δεν μπορεί να μετρηθεί ενώ ο έρωτας είναι συναίσθημα. Είναι ο ενθουσιασμός μαζί με την εκλογίκευσή του από τον ίδιο τον άνθρωπο, όπως δηλαδή, το μίσος, ο θυμός, η αγανάκτηση, το άγχος, ο ενθουσιασμός, η χαρά, η λύπη και άλλα.

Ερχόμαστε σιγά σιγά στη σημερινή κατάντια του ανθρώπινου είδους. Το να είναι έρμαιο των συναισθημάτων του, μιας κατάστασης όπου άλλες φορές επιλέγει ο ίδιος μέσω της παρατεταμένης σκέψης και προσπάθειας εκλογίκευσης για ότι του συμβαίνει και άλλες μέσω προγραμματισμού του από εξωγενείς ή ενδοοικογενιακούς παράγοντες. Το χειρότερο βέβαια δεν είναι ότι προσπαθεί λανθασμένα να το κάνει, με την ελάχιστη δυνατότητα χρήσης που του επιβλήθηκε στο ζελέ που βρίσκεται ανάμεσα από τα αυτιά του, αλλά ότι δεν μπορεί να τα διαχωρίσει, με αποτέλεσμα να κολλάνε επάνω του σαν βδέλλα. Όχι μόνο κολλούν επάνω του, αλλά τα υπερασπίζεται και με σθένος συνειδητά η ασυνείδητα.

Ακόμα και όταν συνειδητοποιήσει τι γίνεται μέσα του, νιώθοντας και βλέποντας τις παρενέργειές τους, προτιμά να γυρίσει πίσω σε αυτά γιατί δεν μπορεί να νιώσει ελευθερία, απαλλαγμένος. Όπως ο σκλάβος όπου παρόλο που έσπασε ή του σπάσαν τις αλυσίδες, γύρναει πίσω στην ασφάλεια της δέσμευσής του. Φοβάται, τον έχουν κάνει να ξεχάσει εντελώς τη δύναμή του. Όπως το μικρό ελεφαντάκι, που δεν μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα του όταν το πρωτοδέσανε και παραμένει σε αυτή την κατάσταση, ενήλικας τώρα πια, να νομίζει πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Να μπορούσε να καταλάβει έστω για μια στιγμή την δύναμη του!
Έτσι λοιπόν όπως οι σκλάβοι και τα ελεφαντάκια, πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε τις αλυσίδες και την βδέλλα των συναισθημάτων μας που μας ρουφούν όντας αλυσοδεμένοι, κάνοντας τα ίδια και λάθη ξανά και ξανά. Φυλακίζοντας, πληγώνοντας, αυτοκαταστρέφοντας τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και τους γύρω μας με ανυπολόγιστες εσωτερικές ζημιές ίσως και εξωτερικές μερικές φορές, όντας σκλάβοι των συναισθημάτων μας.