Το παλάτι των ιδεών

Το 1879 ο Φερνινάντ Σαβέλ, ένας ταπεινός και αμόρφωτος ταχυδρόμος που ζούσε κοντά στην Λυών, περπατούσε σ’ ένα μονοπάτι, όταν σκόνταψε επάνω σε μια παράξενη πέτρα. Εκείνη τη στιγμή κάτι άστραψε μέσα στο μυαλό του. Θυμήθηκε ένα παράξενο όνειρο που είχε δει πριν από 15 ολόκληρα χρόνια, ένα φαντασμαγορικό κτίριο που δεν ανήκε στο δικό μας κόσμο.

Αν και δεν είχε μιλήσει σε κανέναν γι’ αυτό, γιατί φοβόταν την γελοιοποίηση και τις ειρωνείες των γειτόνων του, η εικόνα εκείνου του εξωπραγματικού παλατιού είχε χαραχτεί βαθιά στο μνημονικό του. Εκείνη τη στιγμή, καθώς περιεργαζόταν την παράξενη πέτρα κάτι αναδεύτηκε μέσα του. Του φάνηκε εξωπραγματικά όμορφη, στολισμένη με υπέροχα σχέδια που έκρυβαν κάποιο σπουδαίο μυστικό.

Την έβαλε στην τσέπη του και την επόμενη μέρα ξαναπήγε στο ίδιο μέρος όπου βρήκε ακόμα περισσότερες πέτρες, ακόμα πιο όμορφες, τις μάζεψε και άρχισε να χτίζει με αυτές το μαγικό παλάτι που είχε λαμπρύνει τα όνειρά του, μόνος του, χωρίς καμία βοήθεια, με μοναδική του συντροφιά ένα μικρό καρότσι με το οποίο μάζευε τις πέτρες του.

Ύστερα από 33 χρόνια ολοκλήρωσε την κατασκευή του ονειροπαλατιού του και το ονόμασε Palais Ιdeal.

Ο Φερνινάντ Σεβάλ, είχε αφήσει το σχολείο στην ηλικία των 14 ετών, δεν είχε γνώσεις αρχιτεκτονικής, δεν είχε υπάρξει ποτέ του χτίστης και δεν είχε ταξιδέψει ποτέ. Το εξωτικό του δημιούργημα προκάλεσε ωστόσο τον θαυμασμό του Πάμπλο Πικάσο και σήμερα δέχεται 150.000 επισκέπτες το χρόνο. Στέκει ακόμη και σήμερα στην Οτερίβ, ένα προάστιο της Λυών. Ο ίδιος ο Σαβέλ, όταν ολοκλήρωσε το τιτάνιο έργο του χάραξε επάνω του την εξής επιγραφή:

«Όλα όσα μπορείς να δεις διαβάτη είναι το έργο ενός χωρικού ο οποίος, μέσα σε ένα όνειρο, δημιούργησε τη βασίλισσα του κόσμου»

Ο «ασήμαντος» Σαβέλ έζησε μια μοναχική και στερημένη ζωή, αντιμέτωπος με τη δυσπιστία και την ειρωνεία των συγχωριανών του. Τον είχε αγγίξει όμως μια παράξενη μαγεία. Το μυαλό του συνδέθηκε με κάτι ξένο και υπέροχο και άλλαξε για πάντα. Μέσα του άνοιξε μια δίοδος και εκείνος αντίκρισε τις εικόνες εκείνου του άλλου κόσμου που βασιλεύει πέρα από τις χρυσελεφάντινες πύλες των ονείρων και πέρα από τις νεκρές αμμοθίνες της πεζής «πραγματικότητας.»

Παραστράτισε σε κάποιο μαγεμένο μονοπάτι, ταξίδεψε με τα φτερά απόκρυφων ανέμων και κάποια αιθέρια δίνη τον παρέσυρε αλλού. Και ίσως να μην έμαθε ποτέ ότι δεν ήταν μόνος, πως στο διάβα των αιώνων υπήρξαν πάμπολλοι ευλογημένοι που ένιωσαν το άγγιγμα της μεταμορφωτικής μαγείας, που για λόγους που ίσως δεν μάθουμε ποτέ, δραπέτευσαν για λίγο από τον κόσμο μας και παραστράτησαν σε άλλες πραγματικότητες, από όπου επέστρεψαν φέρνοντας παράξενα δώρα:

Εξωπραγματικά έργα τέχνης, οράματα ανυπέρβλητης ομορφιάς και εικόνες που μοιάζουν να αποπνέουν αρώματα ξένα και σαγηνευτικά, την υπόσχεση μιας μαγείας και μια περιπέτειας που κάποτε ανήκε και σε εμάς, προτού σβήσει κάτω από την κυνική μπότα της «κοινής λογικής».

Ο κύριος Σαβέλ υπήρξε ένας κομιστής της ελπίδας. Το εκπληκτικό δημιούργημά του εξακολουθεί να στέκεται σαν φάρος στο προάστιο της Λυών και να στέλνει το μήνυμα του σε όλους όσους έχουν τη διάθεση να στήσουν αυτί και να το αφουγκραστούν: Μας ψιθυρίζει ότι εκείνος ο άλλος κόσμος της ομορφιάς και της μαγείας ίσως και να υπάρχει. Ίσως μάλιστα, σε κάποια σημεία του χώρου και του χρόνου τα σύνορα που μας χωρίζουν από αυτόν γίνονται πιο λεπτά και ασταθή και ίσως, κάπως, κάποια στιγμή, να καταφέρουμε και εμείς να περιπλανηθούμε στα θαυμαστά του μονοπάτια.

***
Ο Σεβάλ χρειάστηκε είκοσι ολόκληρα χρόνια για να τελειώσει τους εξωτερικούς τοίχους. Το κτίριο είναι ένα ιδιότυπο προσωπικό μείγμα διάφορων αρχιτεκτονικών στυλ, διακοσμημένο με παραστάσεις από τη Βίβλο και την Ινδική μυθολογία. Εκτός από τις πέτρες, για την κατασκευή του χρησιμοποίησε ασβεστόλιθο, κοτετσόσυρμα και τσιμέντο. Η κατασκευή του Παλατιού ολοκληρώθηκε το 1912.

Το 1969 το Palais Ideal ονομάστηκε ιστορικό μνημείο της Γαλλίας και είναι ανοιχτό για τους επισκέπτες.

Ο Σεβάλ με την ολοκλήρωση του έργου του, δήλωσε την επιθυμία του να ταφεί όταν πεθάνει μέσα στο δημιούργημά του, κάτι που δεν το επέτρεπε ο γαλλικός νόμος. Θάφτηκε στο κοιμητήριο του χωριού, στον «Τάφο της σιωπής και της ανάπαυσης χωρίς τέλος», που ο ίδιος έφτιαξε.