Από την στιγμή που βρισκόμαστε στην κοιλιά της μαμάς, δημιουργείται μια ζωτική σχέση με εμάς και εκείνη και όλες οι συναισθηματικές εντυπώσεις που δημιουργούνται, αποθηκεύονται στο μεταιχμιακό ή συναισθηματικό μέρος του εγκεφάλου μας. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τα έξι πρώτα χρόνια ζωής μας χρησιμοποιούμε την διαισθητική κατανόησή μας για την συναισθηματική κατάσταση των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν. Χρησιμοποιούμε, δηλαδή, περισσότερο το δεξί μέρος του εγκέφαλου, παρά το αριστερό, που είναι της λογικής.
Οποιαδήποτε απότομη εμφάνιση μιας κατάστασης, η οποία επηρεάζει έντονα τη ψυχολογία μας, έχει δηλαδή έντονο συναισθηματικό αντίκτυπο – ώστε να μην είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε με τη λογική – θεωρείται ως συναισθηματική πληγή ή το γνωστό σε όλους μας, τραύμα.
Αυτές οι εμπειρίες δεν υπάρχουν συνειδητά στη μνήμη μας, υπάρχουν όμως μέσα μας και είναι στο χέρι μας να τις αλλάξουμε, να επουλώσουμε δηλαδή, τυχόν, τραύματα, μεγάλα ή μικρά και να ζήσουμε παράλληλα με την ενήλικη ζωή μας, μια δεύτερη παιδική ηλικία, όπου εμείς οι ίδιοι θα είμαστε υπεύθυνοι να προσφέρουμε στο «εσώτερο παιδί μας», όλα όσα χρειάστηκε και δεν μπόρεσε να τα πάρει στην πρώτη του παιδική ηλικία.
Ήρθαμε στον κόσμο από γονείς που δεν ήταν τέλειοι, στους οποίους χρωστάμε αυτό που είμαστε σήμερα με τα «καλά» και τα «κακά» μας, με τη φωτεινή και τη σκοτεινή μας πλευρά. Μας έδωσαν την ζωή αλλά μαζί με την αγάπη τους, μάς προκάλεσαν άθελά τους κάποια «υπαρξιακά κενά» ή τραύματα (όπως τα ανέφερα πιο πάνω), τα οποία μπορεί να πονάνε, αλλά παράλληλα μάς θυμίζουν την ανθρώπινη συναισθηματική και εύθραυστη φύση μας. Άλλωστε και εκείνοι δεν προέρχονται από γονείς που δεν ήταν τέλειοι;
Συνήθως, δίνουμε στους ενήλικες εαυτούς, ό,τι είχαμε συνηθίσει να παίρνουμε ή ό,τι μας έδιναν – όντας παιδιά – και όχι ό,τι μας λείπει στο εδώ και τώρα. Αυτό που μας λείπει, προσπαθούμε, κυρίως, να το κερδίσουμε από τους τρίτους, χωρίς να κάνουμε κάποια προσπάθεια να το αντλήσουμε από εμάς τους ίδιους. Γινόμαστε απαιτητικοί και στεναχωριόμαστε όταν δεν έχουμε αυτό που θέλουμε ή δεν μας το δίνουν, αλλά σπάνια στρέφουμε την προσοχή μέσα μας για να το αποκτήσουμε.
Τη στιγμή που καταφέρουμε και μάθουμε να το δίνουμε εμείς στους εαυτούς μας, γινόμαστε αυτομάτως ο γονιός (πατέρας ή μητέρα) του εσώτερου παιδιού μας, του ίδιου μας του εαυτού. Γινόμαστε οι γονείς που χρειαζόμαστε για να επιλύσουμε τα προβλήματα και να επουλώσουμε πληγές, οι γονείς που χρειαστήκαμε στην παιδική μας ηλικία και δεν τους είχαμε γιατί δεν ήρθαν κατά παραγγελία, ήρθαν με τα δικά τους τραύματα και κενά.
Οι πληγές που έγιναν κατά τη διάρκεια της παιδικής μας ηλικίας είναι παρούσες, δεν θα φύγουν ποτέ αλλά, από τη στιγμή που αρχίζει η διαδικασία της επούλωσης, μάς δίνουν τη δυνατότητα να μεταμορφωθούμε σε ενήλικες, ωριμάζοντας με υγιές τρόπο, χωρίς να δολοφονούμε το εσωτερικό μας παιδί, δίνοντάς του παράλληλα χώρο και ό,τι μας ανήκει και δεν μας το έδωσαν όταν το χρειαστήκαμε ως παιδιά.
Με αυτόν τον τρόπο σταματάμε να ζητάμε με απαιτητικό τρόπο από τον/την σύντροφό μας, από τους φίλους μας ό,τι έχουμε ανάγκη και καθιστούμε υπεύθυνο τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κάθε φορά που συνειδητοποιούμε τι είναι αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε, ικανοποιώντας την ανάγκη, π.χ. για αγάπη, ασφάλεια ή σεβασμό, τότε ο δρόμος προς την ωριμότητα γίνεται πιο προσβάσιμος και η εσωτερική εξέλιξη και γαλήνη παρουσιάζονται ως φυσικά επακόλουθα.
Καθώς ξεπερνιέται η αίσθηση του «είμαι παιδί-εξαρτημένο» και γινόμαστε υπεύθυνοι της ύπαρξής μας, «Κύριος/α του εαυτού μου» – όπως συνηθίζουμε να λέμε – τότε είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας ως μονάδα, σε αυτόν τον κόσμο. Μια μοναχικότητα που δεν έχει καμία σχέση με τη μοναξιά, αλλά με την πληρότητα. Και όχι την πληρότητα που θέλει να νιώθουμε περίσσεια αυτάρκεις, αλλά να αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως πλήρες μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου.
Και αυτό είναι ένα μικρό βήμα στο ταξίδι που λέμε ζωή...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου