Μήπως έχει να κάνει και με τις βαθύτερες πεποιθήσεις μας; Μήπως και ο τρόπος που μεγαλώσαμε, έχει τον ρόλο του;
Ο έλεγχος ικανοποιεί την ανάγκη μας για ασφάλεια. Ο άνθρωπος είναι μια οντότητα φοβική.
Στο λογισμικό του, υπάρχει ο φόβος και αυτός καλλιεργείται, από μικρή ηλικία, με σκοπό την προστασία μας.
Μας μαθαίνουν να φοβόμαστε, προκειμένου να μην εκτεθούμε στον κίνδυνο, ή να την γλιτώσουμε από αυτόν. Και κάπου εκεί φυτεύεται ο σπόρος του φόβου. Στην γλάστρα της ζωής, ο φόβος σαν σπόρος με την δική μας μορφή, καλλιεργείται. Μέσα στο σκοτάδι, δημιουργείται μια ανάγκη για επιβίωση, και η αίσθηση της ασφαλειας. Ο έξω κόσμος φαντάζει εχθρικός. Ο έλεγχος μοιάζει με δώρο.
Είναι πιο εύκολο να σε ελέγχουν, παρά να σου εξηγούν. Είναι πιο άμεσο να σε διαφεντεύουν, παρά να σε σέβονται. Είναι πιο σύνηθες και ελκυστικό να σε καθοδηγούν, παρά να αφουγκράζονται την θέση και τις επιλογές σου. Ο έλεγχος μεταμορφώνεται σαν τον τρόπο ένδειξης αγάπης.
"Με ελέγχει γιατί με αγαπάει και με φροντίζει".
"Ρωτάει από ενδιαφέρον αγάπης".
“Ανησυχεί, γιατί φοβάται μην πάθω κακό και γι αυτό θέλει να ξέρει".
Εκφράσεις που τις έχουμε ακούσει να μας τις λένε ή να τις λέμε εμείς. Και κάπου εκεί ξετυλίγεται το γαϊτανάκι του ελέγχου που μπερδεύεται και παρερμηνεύεται με την αγάπη.
Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι η αγάπη δεν έχει μέσα της, εξαναγκασμό και έλεγχο. Δίδυμη αδελφή της αγάπης είναι η ελευθερία.
Η ελεύθερη βούληση και η πράξη αυτής, δίνουν την δυνατότητα στον άνθρωπο να νιώσει δυνατός και να χτίσει την προσωπικότητα του.
Το άτομο που βιώνει τη ζωή μέσα από ένα ελεγκτικό πρίσμα, καθοδηγείται από το “πρέπει". Ένα “πρέπει", να βρίσκονται όλα υπό έλεγχο, και η ζωή να είναι μια διαρκής προσπάθεια κατάκτησης στόχου. Το “θέλω” έχει λίγη έως καθόλου σημασία, ως αποτέλεσμα να παραγκωνίζει και να μην αφουγκράζεται τις ανάγκες του.
Η ανάγκη για έλεγχο μεταμορφώνει και την αίσθηση που έχει το άτομο για την ζωή. Θέτει άλλη ιεράρχηση στις σχέσεις του και στις προτεραιότητες του. Ανάλογα με τους ρόλους που έχει στην ζωή του, διαμορφώνεται και η αντίδραση του, και ο έλεγχος δίνει σχήμα στο αποτέλεσμα.
Ας δούμε μαζί πώς ο έλεγχος και η αγάπη στο ρόλο του γονέα δημιουργεί παρερμηνείες και αλλοιώσεις.
Αρχικά ο έλεγχος στην ζωή ενός μικρού παιδιού, είναι μια μορφή επιτακτικής ανάγκης, τόσο για την προστασία του παιδιού, όσο και για την σωστή αγωγή του. Αν όμως ο φροντιστής, έχει θέματα προσκόλλησης, απόρριψης, και πολλά άλλα στην αντιμετώπιση των σχέσεων του, που δεν τα έχει αντιμετωπίσει, τότε αυτά με την ανάγκη για έλεγχο, θα πυροδοτηθούν και θα καλυφθούν κάτω από το πέπλο της αγάπης. Όλοι θα έχουμε πολλά παραδείγματα και αφηγήματα να πούμε, για τους γονείς, που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να απογαλακτιστούν.
Ενήλικες να νιώθουν την δυσφορία από τον ελεγκτικό μηχανισμό αγάπης. Και κάπου εκεί γεννήθηκε και ο λαϊκός προσδιορισμός του “μαμάκια", όπου πιστέψτέ με ανθίζει με ρυθμούς γεωμετρικούς. Γονείς που προβάλλουν την “αγάπη" για να καλύψουν την δική τους ανάγκη για έλεγχο, χάνοντας έτσι τον έλεγχο της κατάστασης με θύμα το ίδιο τους το παιδί.
Ένας άλλος επίσης γνωστός ρόλος στην ζωή μας που ανήκει στον συναισθηματικό τομέα, είναι ο ρόλος του συντρόφου. Η φράση “με αγαπάει γιατί με ελέγχει” ανήκει σε ανθρώπους που έχουν μεγάλη ανάγκη αποδοχής και προσοχής. Μέσα από την ικανοποίηση αυτής τους της ανάγκης, επιτρέπουν στον άλλο άνθρωπο να καταπατήσει τα όρια της δικής τους έκφρασης και ελευθερίας, ωραιοποιώντας την όποια συμπεριφορά.
Σχέσεις που δεν έχουν σαν βάση το “θέλω" και τον “σεβασμό” της βούλησης του άλλου ανθρώπου, αλλά στηρίζονται στην ανάγκη επιβεβαίωσης και διαπιστευτηρίων. Θα πεις αυτό αν με αγαπάς, δεν θα πας εκεί αν με αγαπάς, δεν θα μιλήσεις αν θέλεις να είμαστε μαζί. Εκφράσεις που τις έχετε ακούσει όλοι. Αλλά είναι βιώματα, τότε είναι καιρός να αναθεωρήσετε την άποψη σας, περί αγάπης και συντροφικότητας.
Η αληθινή αγάπη σου δίνει το έναυσμα να εκφράσεις την πιο όμορφη και ίσως κρυμμένη πλευρά του εαυτού σου.
Δεν βλέπεις το εγώ σου πρωταγωνιστή σε μια ατέρμονη προσπάθεια κάλυψης του κομματιού που σου λείπει μέσα απο τον άλλο άνθρωπο. Δεν ψάχνεις το άλλο σου μισό. Γνωρίζεις ότι είσαι ολόκληρος και ολοκληρωμένος άνθρωπος, και μέσα από την σχέση σου, ρετουσάρεις την ατελή ανθρώπινη υπόσταση σου. Αυτό το μπέρδεμα της αγάπης με τον έλεγχο, δεν βοηθάει στην ολοκλήρωση της εικόνας, αλλά στην διαστρέβλωση της. Δημιουργεί σχέσεις που πνίγουν. Ο φόβος γεννιέται και η ανασφάλεια κυριαρχεί.
"Τι θα κάνω αν χωρίσω; Θα χαθώ. Θα μείνω μόνος/μόνη".
Η μοναξιά φαντάζει ως τέρας και εκεί αρχίζουν οι εκπτώσεις. Ο άνθρωπος είναι ον ελεύθερο από την φύση του, από το λογισμικό του, αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος, έχει δημιουργήσει επίπλαστες ανάγκες και αυτό προσδιορίζεται μέσα από αυτές. Η άρνηση για αλλαγή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη, της έντονης επιθυμίας του, να βρίσκεται μέσα σε έναν ελεγκτικό κλοιό. Τον κλοιό αυτό, τον ορίζει ως περιοχή απόλυτης ασφάλειας.
Κάμερες παντού, ιστορικό συνομιλιών, αποδείξεις και αποδεικτικά στοιχεία για το που βρίσκεσαι κάθε στιγμή.Προβολή και έλεγχος που ορίζει την θέση, την στάση και την διάθεση. Αγαπημένο ζευγάρι με φωτογραφίες διαδικτυακές, έλεγχος για το που είναι και αν εκεί που είναι συνάδει με την ευτυχία άρα και επιτυχία τους. Κοινωνικός έλεγχος που δημιουργεί κλοιούς και υποχρεώσεις.
Επιτρέπουμε να κάνουμε έκπτωση στα θέλω μας και σε αυτά που αγαπάμε, αν δεν είναι αποδεκτά και αγαπητά από τον κοινωνικό περίγυρο. Αν δεν έχουν την έγκριση των φίλων, συγγενών, συναδέλφων. Αν δεν εναρμονίζονται με τις δικές τους σκέψεις και ιδέες. Σκεφτείτε πού θα είμασταν αν δεν υπήρχαν μια χούφτα άνθρωποι που αγάπησαν την αλλαγή και την ελευθερία.
Όλα λοιπόν στηρίζονται σε πεποιθήσεις που έχουμε και διαρκώς εμπλουτίζουμε την ζωή μας.
Οι πεποιθήσεις όμως μπορούν να χειραγωγηθούν. Μόνο η γνώση δεν δαμάζεται και μας δίνει το κλειδί προς την ελευθερία της υπόστασης μας. Μόνο η γνώση, μας απελευθερώνει από τον δεσμό του ελέγχου και μας οδηγεί στη αληθινή αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου