Ο Σωκράτης και η λατρεία των προγόνων

«για όποιον άνθρωπο έχουν εξαρτηθεί από τον ίδιο όλα όσα οδηγούν στην ευδαιμονία…αυτός έχει προετοιμαστεί να ζήσει με τον καλύτερο τρόπο, αυτός είναι ο σώφρων και ο γενναίος και ο φρόνιμος»^248a

 

Όσο κι αν φαίνεται παράλογο να αισθάνεται κανείς περήφανος για κάτι που δεν έκανε ο ίδιος, άλλο τόσο είναι παρήγορο για αυτούς που είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε να μην μπορούν να αντέξουν την ευθύνη της ζωής τους, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν μια ατομική ύπαρξη που θεωρούν ανούσια. Αυτοί οι γνωστοί τυφλοί αναγνώστες των δοξασμένων προγόνων, με συνοφρυωμένα πρόσωπα και…μεγάλο εκτόπισμα, καταλήγουν μόνο να ενοχλούν ενώ ζητάνε τόκους από δάνεια που δεν έδωσαν, καπηλεύοντας μια υπεροχή που δεν κέρδισαν, στο όνομα της δικιάς τους κατωτερότητας.

 

Γι’ αυτούς η αρχαία Ελλάδα δεν είναι Ιστορία, είναι μια συνείδηση που οικειοποιούνται χωρίς να γνωρίζουν, ενώ αρέσκονται στους χλευαστικούς αναχρονισμούς – «όταν εμείς χτίζαμε τον Παρθενώνα οι άλλοι τρώγανε μπανάνες στα δέντρα». Η αλήθεια εξάλλου δεν έχει σημασία για τον προγονολάγνο, μόνο ο θαυμασμός και η περηφάνια που συνοδεύουν ακόμα και την αναφορά μόνο ενός από τους «μεγάλους της αρχαιότητας», ή κάποιο στρατιωτικό κατόρθωμα του φιλοπόλεμου παρελθόντος μας. Αν τους έπαιρνε κανείς στα σοβαρά όλους αυτούς, θα πίστευε ότι στην αρχαία Ελλάδα κι ο τελευταίος αγρότης απήγγειλε Όμηρο ή έγραφε τη δικιά του Πολιτεία, και το κάθε ελληνόπουλο σκότωνε στη μάχη ντουζίνες ετεροχρονισμένων «βαρβάρων» πριν ενηλικιωθεί.
 

Όμως και η αρχαία Ελλάδα είχε τη δικιά της αρχαιότητα και τους δικούς της αρχαιολάγνους, και ο Σωκράτης τους ειρωνευόταν με το ίδιο σθένος που χρησιμοποιούσε κατά των σοφιστών και όλων εκείνων που νόμιζαν ότι ήξεραν όσα δεν μπορούσαν να ξέρουν ή όσων ζούσαν τον ανεξέταστο βίο. Γι’ αυτό και ο Επιτάφιος λόγος του κατακλύζεται από σκωπτική διάθεση, λέγοντας όσα θα ήθελαν να ακούσουν οι Αθηναίοι σε έναν έπαινο της Αθήνας, αδιαφορώντας για την αλήθεια που ενοχλεί και φέρνει σε αμηχανία εκείνους που προτιμούν να φαντασιώνονται ένα άσπιλο παρελθόν από το να μαθαίνουν απ’ τα λάθη και τις αποτυχίες όσων προηγήθηκαν. Οι Επιτάφιοι εξ άλλου, όπως σημειώνει ο Taylor, ανήκαν στο είδος της ρητορικής που ονομαζόταν «επιδεικτικός λόγος», φτιαγμένοι με καλλωπιστικά στοιχεία, λεκτική διακόσμηση και μια έξαρση στο ύφος που αποφεύγονταν στους δικανικούς και πολιτικούς λόγους, οπότε άρμοζε για μια απόπειρα σάτιρας της πατριωτικής ανάγνωσης της ιστορίας.

 

Πριν καν ξεκινήσει τον λόγο του ο Σωκράτης ειρωνεύεται στον Μενέξενο* το ίδιο το είδος του Επιτάφιου λόγου, ότι σαν έπαινος ικανοποιεί αποτελεσματικά το ακροατήριο «λέγοντας για τον καθένα τα προτερήματα που έχει και δεν έχει»^235a, τόσο που κάνει τον θάνατο στη μάχη ευπρόσδεκτο αφού τον μετατρέπει σε ευκαιρία να ενταφιαστεί κάποιος με τιμές και μεγαλοπρέπεια ακόμα κι αν είναι φτωχός.
 

«Εσύ, Σωκράτη, πάντα ειρωνεύεσαι τους ρήτορες», του λέει ο Μενέξενος, για να συνεχίσει ο φιλόσοφος απτόητος κολακεύοντας αρχικά την καταγωγή των νεκρών. Τα πρώτα εύσημα απευθύνονται στους προγόνους και σε όλα όσα χρωστάνε οι νεκροί του πολέμου σ’ αυτούς. «Έγιναν λοιπόν ενάρετοι επειδή γεννήθηκαν από ενάρετους»^237a. Οι πρόγονοι εδώ χαρακτηρίζονται αυτόχθονες «που δεν είχαν έλθει από αλλού», κι ας είχαν μετοικήσει στην Αθήνα οι Αθηναίοι από μέρη μακρινά (καταγόμενοι από Πελασγούς, Ίωνες κ.α.). Αλλά, όπως είπαμε, η αλήθεια έχει μικρή σημασία μπροστά στη θεμελίωση της γενεαλογικής υπεροχής ή, ακόμα περισσότερο, της περηφάνιας που ανιχνεύεται στα ίδια τα χώματα που πατάνε οι τότε και οι τώρα. «Η χώρα τούτη είναι άξια επαίνου απ’ όλους τους ανθρώπους…τον λόγο μου επιβεβαιώνουν η φιλονικία και η κρίση των θεών γι’ αυτήν»^237c–d. Αναφέρεται στην έριδα Αθηνάς και Ποσειδώνα για την πόλη, όπου επικράτησε η Αθηνά.

 

Μόνη αυτή η χώρα «την εποχή εκείνη» την αρχέγονη, τη μυθική, γέννησε ανθρώπους, την ίδια εποχή που η υπόλοιπη γη κοσμούσε μόνο ζώα και άγρια θηρία (κάτι δηλαδή σαν τον Παρθενώνα των ημέτερων και τις μπανάνες των άλλων). Η γη η ίδια, «σταθερή και υγιής και από τη φύση της» εχθρική προς τους άλλους, τους βάρβαρους που δε νόθευσαν τους γνήσιους Έλληνες με «βαρβαρικές προσμείξεις» και μόνο βάση νόμου γίνονται Έλληνες, ενώ από τη φύση τους είναι, και θα είναι, βάρβαροι^245c–d. Τι πιο φυσιολογικό από το να δημιουργεί ένας λαός εχθρούς ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν, αφού η ίδια η προσπάθεια ορισμού της ιστορικής ταυτότητας μπορεί να γίνει μόνο ως αντιπαράθεση με κάποιον άλλο. Η έννοια του άλλου εφευρίσκεται υποχρεωτικά για να δικαιώσει τη διαφορετικότητα του εαυτού, όπου ο διαχωρισμός των δικών μας με τους δικούς τους πρέπει να είναι απόλυτος και ξεκάθαρος («οι άλλες πόλεις δημιουργήθηκαν από ανθρώπους κάθε είδους και στοιχεία ανώμαλα, με συνέπεια ανώμαλα να είναι και τα πολιτεύματά τους»^238e). Πρέπει όμως να είναι και εχθρικός, αφού δεν μπορείς να αγαπάς κάτι χωρίς να μισείς το αντίθετό του. Η περηφάνια για τα οικεία απαιτεί το όνειδος για τα ξένα.

 

Μετά την εποχή των θεών, τα ψέματα συνεχίζονται και στην εποχή των ηρώων. Εδώ όλα παίζονται και όλα δικαιολογούνται. Οι Έλληνες ηρωοποιούνται, οι Αθηναίοι ακόμα περισσότερο, ενώ οι ξένοι μετατρέπονται σε τέρατα αδύνατο να ηττηθούν, ώστε η νίκη να φανεί υπεράνθρωπη και η τυχόν ήττα αναμενόμενη ή αποτέλεσμα προδοσίας.

 

Έτσι, όταν οι παντοδύναμοι Πέρσες αγκυροβόλησαν στην Ερετρική, «στάθηκαν από τη μια θάλασσα μέχρι την άλλη, ένωσαν τα χέρια και διέτρεξαν όλη την περιοχή, για ν’ αναφέρουν στον βασιλιά ότι κανείς δεν τους είχε ξεφύγει»^240b–c. Η προφανής υπερβολή της δύναμης του εχθρού λειτουργεί ως απόδειξη της γενναιότητας των Ελλήνων. Έτσι, η νίκη στη μάχη του Μαραθώνα τιμωρεί την υπερηφάνεια «ολόκληρης της Ασίας», και δείχνει ότι ακόμα και οι Πέρσες δεν είναι τελικά αήττητοι, αλλά ότι «τα μεγαλύτερα πλήθη και ο μεγαλύτερος πλούτος υποτάσσονται στην ανδρεία»^240d. «Τι άνθρωποι ήταν εκείνοι…»^240d Αποσιωπάται από την άλλη η μάχη των Θερμοπύλων, η δόξα της οποίας ανήκει στους Σπαρτιάτες και τους Θεσπιείς.

 

Για τον ‘εμφύλιο’ Πελοποννησιακό Πόλεμο ως αίτιο αναφέρεται η ζήλια προς την Αθήνα, και λόγος της ζήλιας η δόξα της πόλης και η ευτυχία των πολιτών της. Η Αθήνα αναφέρεται σαν στόχος όλων των υπόλοιπων Ελλήνων, ενώ όπως ξέρουμε, στην πραγματικότητα εναντίον της εκστράτευσαν μόνο οι Σπαρτιάτες και οι σύμμαχοί τους, ενώ πραγματικό αίτιο του πολέμου δεν ήταν η ζήλια, αλλά οι αντικρουόμενες αποικιοκρατικές δυνάμεις με μήλο της έριδος την Επίδαμνο. Η δε Σικελική εκστρατεία παρουσιάζεται σαν προσπάθεια απελευθέρωσης των καταπιεσμένων Λεοντίνων (που είχαν φιλικούς δεσμούς με τους Αθηναίους), ενώ είναι φανερό ότι με την κατάκτηση της Σικελίας η Αθήνα θα κέρδιζε ναυτική δύναμη χωρίς προηγούμενο, αποκτώντας πρόσβαση σε νέα εδάφη, νέα λιμάνια και νέους εμπορικούς δρόμους σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.

 

Ο ακροατής ενός Επιτάφιου όμως θέλει να ακούσει για τις υπεροχές της πόλης του, και αν τύχει να ντροπιάστηκε από ήττες ή υποχωρήσεις, ακόμα κι αυτό πρέπει να οφείλεται στην αρετή και τη μεγαλοσύνη της. «Αν όμως ήθελε κάποιος να κατηγορήσει δίκαια την πόλη μας για κάτι, τούτο μόνο λέγοντας θα κατηγορούσε σωστά, ότι είναι πάντοτε πολύ ευσπλαχνική και πρόθυμη να υποστηρίξει τον πιο αδύνατο»^244e. Από άλλα πλατωνικά κείμενα βέβαια ξέρουμε ότι οι θέσεις του Πλάτωνα και του Σωκράτη ήταν πιο ορθολογικές.

 

Με μια εκπληκτική σοφιστεία ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι από τη μία οι Αθηναίοι «επικράτησαν» στον Πελοποννησιακό Πόλεμο ενάντια στη σπαρτιατική συμμαχία, ενώ από την άλλη νικηθήκανε «από τις δικές μας διαφορές, όχι από τους άλλους˙γιατί και τώρα ακόμη είμαστε ανίκητοι από εκείνους»^243d. Η ιστορία φυσικά δείχνει το αντίθετο –στα Σικελικά καταστράφηκε ο αθηναϊκός στόλος, και η ήττα στον πόλεμο κόστισε στην Αθήνα τα τείχη της και σήμανε την αρχή της παρακμής. Η ήττα μετονομάζεται σε υπεροχή με τη ίδια ταχύτητα που η δικαιοσύνη μετατράπηκε προηγουμένως από αρετή σε ελάττωμα.

 

Τα ψέματα, οι υπερβολές και οι κομπασμοί συνεχίζονται ακάθεκτα. Ο Πλάτωνας συμμετέχει δημιουργικά (και ευφυέστατα) στη σάτιρα, βάζοντας τον Σωκράτη να εκφωνεί έναν λόγο που χρονολογεί επεισόδια της Αθηναϊκής ιστορίας πολλά χρόνια μετά το θάνατό του (399 π.Χ.). Η Ανταλκίδειος Ειρήνη του 387 π.Χ. μεταξύ Περσών και ελληνικών πόλεων, τερμάτισε τον Κορινθιακό Πόλεμο. Η Αθήνα υποχρεώθηκε να υπογράψει λόγω συνθηκών, αφού βρέθηκε εκείνη τη στιγμή αδύναμη απέναντι στους εχθρούς της, με αποτέλεσμα να χάσει εδάφη. Για τις ανάγκες του Επιτάφιου βέβαια, «μόνο εμείς δεν τολμήσαμε ούτε Έλληνες να παραδώσουμε ούτε όρκους να δώσουμε»^245c. Οι Αθηναίοι, λέει, απλά σταματήσανε τον πόλεμο και με ευχαρίστηση τον σταματήσανε και οι εχθροί. Η όποια απώλεια ανδρών στη μάχη της Νεμέας αποδίδεται σε προδοσία Κορίνθιων.

 

Άρα, οι απόγονοι πια, πρέπει να εμπνέονται από την ανδρεία των προγόνων και να ζήσουν έτσι ώστε να μην τους ντροπιάσουν, γιατί όποιος ντροπιάζει τους προγόνους του «δεν θεωρείται φίλος από κανέναν άνθρωπο και θεό, ούτε πάνω στη γη ούτε κάτω από τη γη όταν πεθάνει»^246d.

 

«Για τον άνδρα που πιστεύει ότι είναι κάτι σημαντικό δεν υπάρχει τίποτε αισχρότερο παρά να παρουσιάζεται ότι τιμάται όχι για τον εαυτό του αλλά εξαιτίας της δόξας των προγόνων»^247b, λέει στο τέλος του λόγου του, όταν τα ψέματα έχουν τελειώσει και προτρέπει πλέον τους παρόντες νέους δίνοντας συμβουλές για το μέλλον, ως είθισται στους Επιτάφιους.

 

-----------------

* Μενέξενος: Συνονόματος του γιου του Σωκράτη, νεαρός γόνος επιφανούς οικογένειας. Εμφανίζεται και στους διαλόγους Λύσις και Φαίδων. Ο Μενέξενος γράφτηκε και διαδραματίζεται μετά το 387 π.Χ., χρονιά που σημάδεψε το τέλος του Κορινθιακού Πολέμου, οι νεκροί του οποίου τιμώνται στον Επιτάφιο λόγο που εκφωνεί ο Σωκράτης.

 

---------

Πηγές:

Χρησιμοποιήθηκε η μετάφραση από το:

Πλάτων – Μενέξενος (ή επιτάφιος) (εκδ. Κάκτος, 1993)

Για άντληση ιστορικών στοιχείων χρησιμοποιήθηκαν:

Θανάσης Μπαντές – Ο Θουκυδίδης, ο πόλεμος και η πολιτική (2015)

Taylor, A. E. – Πλάτων, Ο Άνθρωπος και το Έργο του (εκδ. ΜΙΕΤ, 1992)

Μια πισίνα στον… ουρανό

Μια πισίνα στον… ουρανό αναμένεται σύντομα να λειτουργήσει στο Λονδίνο. Υψώνεται πολύ πάνω από τον δρόμο ισορροπώντας ανάμεσα σε δύο κτίρια κατοικιών σε προάστιο της βρετανικής πρωτεύουσας. Η πισίνα βρίσκεται σε ύψος 30 μέτρων, στο δέκατο όροφο των κτηρίων.
Είναι απολύτως διαφανής και ελεύθερη δομής, έχει 25μ μήκος, 5μ πλάτος 5m και 3m βάθος, με το βάθος του νερού να είναι 1,2 μέτρα.

Είναι μια διάφανη γέφυρα ανάμεσα στα δύο κτήρια, που προσφέρει στους κολυμβητές ανεμπόδιστη θέα του εδάφους μέσα από τον πυθμένα και προκαλεί ίλιγγο. Για την κατασκευή της χρησιμοποιήθηκε γυαλί πάχους 20 εκατοστών. Οι επικεφαλής του έργου δηλώνουν πως «Η εμπειρία της πισίνας θα είναι πραγματικά μοναδική, θα νιώθετε σαν να επιπλέετε στον αέρα του Λονδίνου”.

Δυστυχώς, η πισίνα θα είναι διαθέσιμη μόνο στους κατοίκους των κτηρίων στα οποία η τιμή ενός διαμερίσματος ξεκινά από 750.000 ευρώ!

Να μην σκέφτεσαι πια τον εαυτό σου

Θα έπρεπε να σκεφτούμε σοβαρά: γιατί πηδούμε στο νερό για να ανασύρου­με κάποιον που βλέπουμε να πνίγεται, ενώ δεν τρέφουμε κα­μιά συμπάθεια γι’ αυτόν;

 

Από έλεος: εδώ δεν σκέφτεσαι πια παρά τον πλησίον σου, - απαντά ο παραλογισμός. Η αλήθεια είναι ότι στον οίκτο, - εννοώ σ’ αυτό που συνήθως αποκαλούμε εσφαλμένα οίκτο - δεν σκεπτόμαστε πια τον εαυτό μας συ­νειδητά, αλλά τον σκεφτόμαστε πολύ έντονα με ασυνείδητο τρόπο, όπως όταν το πόδι μας γλιστρά και κάνουμε ασυνείδη­τα τις αντίθετες κινήσεις που αποκαθιστούν την ισορροπία μας, χρησιμοποιώντας καταφανώς όλη μας τη λογική.

 

Το ατύ­χημα ενός άλλου προσώπου μας προσβάλλει γιατί μας κάνει να νιώσουμε την αδυναμία μας, ίσως και τη δειλία μας, αν δεν τον βοηθήσουμε. Ή μάλλον αυτό προκαλεί ήδη από μόνο του μείωση της τιμής μας μπροστά στους άλλους ή και στον ίδιο τον εαυτό μας.

 

Ακόμη περισσότερο βρίσκουμε στο ατύχημα και στον πόνο ένα σήμα κινδύνου που παραμονεύει για μας. Και ήδη αυτές οι ενδείξεις της ανθρώπινης αβεβαιότητας και αδυ­ναμίας μπορούν να μας προκαλέσουν οδυνηρές συνέπειες. Απωθούμε αυτό το είδος αθλιότητας και προσβολής και απα­ντούμε σ’ αυτό με μια πράξη συμπόνιας που μπορεί να κρύβει μια λεπτή άμυνα και ακόμη μια εκδίκηση.

 

Μαντεύει κανείς ότι στο βάθος σκεφτόμαστε πολύ τον εαυτό μας, όταν βλέπει την απόφαση που παίρνουμε σε όλες τις περιπτώσεις όπου μπο­ρούμε να αποφύγουμε το θέαμα του άλλου που πάσχει, που στερείται, που οδύρεται: αποφασίζουμε να μην το αποφύγου­με όταν μπορούμε να το πλησιάζουμε ως άνθρωποι δυνατοί και συμπονετικοί, σίγουροι για την επιδοκιμασία, θέλοντας να νιώσουμε την αντίθεση της δικής μας ευτυχίας, ή καλύτερα ελ­πίζοντας να διασκεδάσουμε την πλήξη μας.

 

Οδηγούμε στην παραπλάνηση όταν αποκαλούμε οίκτο (Mitleid) την οδύνη (Leid) που μας προκαλεί ένα τέτοιο θέαμα και που μπορεί να είναι πολύ ποικιλόμορφο, επειδή σε κάθε περίπτωση, είναι μια οδύνη από την οποία λυτρώνεται αυτός που υποφέρει μπρο­στά μας: αυτό είναι δικό μας, όπως εκείνου είναι δικός του ο πόνος του.

 

Οταν λοιπόν επιδιδόμαστε σε συμπονετικές πρά­ξεις, απαλλασσόμαστε μόνο από τον προσωπικό πόνο. Ωστό­σο, δεν ενεργούμε ποτέ έτσι από ένα μόνο κίνητρο: όπως είναι βέβαιο ότι θέλουμε να λυτρωθούμε από ένα πόνο, το ίδιο βέ­βαιο είναι ότι, για την ενέργεια, υποχωρούμε σε μια παρόρμηση ευχαρίστησης - και η ευχαρίστηση προκαλείται από το θέα­μα μιας κατάστασης αντίθετης με τη δική μας, επειδή η σκέψη της δύναμης να βοηθούμε μόνο αν θέλουμε, αποσκοπεί σε επαίνους και σε αναγνώριση στην περίπτωση που θα βοηθού­σαμε, με την πράξη της ίδιας της βοήθειας, εφόσον η πράξη πετυχαίνει (και όπως πετυχαίνει προοδευτικά, προκαλεί από μόνη της χαρά στον εκτελεστή της), αλλά κυρίως από το αί­σθημα ότι η παρέμβασή μας θέτει ένα όρο σε μια εξοργιστική αδικία (η εκτόνωση της οργής αρκεί ήδη για να ανακουφίσει).

 

Όλα αυτά μαζί με πολλά ακόμη λεπτότερα στοιχεία, είναι «οί­κτος» («Mitleid»): -πόσο αδέξια επιτίθεται η γλώσσα μας μ’ αυ­τή τη λέξη για ένα τόσο περίπλοκο οργανισμό! - Το ότι, αντίθε­τα, η συμπόνια είναι ταυτόσημη με την οδύνη που την προκα­λεί η θέα της, ή το ότι έχει γι’ αυτό μια ιδιαίτερα διεισδυτική και ευαίσθητη κατανόηση - αυτά αντιτίθενται στην εμπειρία, κι εκείνος που έχει εγκωμιάσει τον οίκτο μ’ αυτές τις δύο σχέ­σεις, στερείται αρκετής πείρας στο ηθικό πεδίο.

 

Γι’ αυτό μου εγείρονται αμφιβολίες όταν διαβάζω τα απίστευτα πράγματα που αναφέρει ο Σοπενχάουερ για την ηθική: αυτός που θα ήθε­λε με όλα αυτά να μας πείσει να πιστέψουμε στην μεγάλη και­νοτομία της εφεύρεσής του, ότι δηλαδή ο οίκτος - αυτός ο οί­κτος που παρατηρεί τόσο επιπόλαια και που περιγράφει τόσο αδέξια - είναι η πηγή κάθε ηθικής πράξης για το παρόν και για το μέλλον - ακριβώς εξαιτίας των ικανοτήτων που αυτός πρώ­τος επινόησε γι’ αυτόν.

Στο κάτω- κάτω, τι ξεχωρίζει τα άτομα χωρίς έλεος από τα συμπονετικά άτομα; Πριν απ’ όλα -για να δώσουμε ακόμη ένα σκίτσο με αδρές γραμμές- δεν έχουν την ευερέθιστη φαντασία που προκαλεί ο φόβος, ούτε την επιδεξιότητα να προαισθάνονται τον κίνδυνο. Έτσι, η ματαιοδοξία τους πληγώνεται πιο αργά αν γίνει κάτι που θα μπορούσαν να το είχαν αποφύγει (για να διαφυλαχτεί η περηφάνια τους, τους προστάζει να μην αναμιχτούν ανώφελα σε υποθέσεις των άλ­λων, και μάλιστα, εφόσον ενεργούν έτσι, τους αρέσει να βοη­θά ο καθένας τον εαυτό του και να παίζει με τα δικά του χαρ­τιά) . Επιπλέον, έχουν συνηθίσει γενικά να υπομένουν περισσό­τερα βάσανα απ’ όσο οι συμπονετικοί άνθρωποι, και δεν τους φαίνεται άδικο να υποφέρουν οι άλλοι εφόσον έχουν υποφέ­ρει κι αυτοί οι ίδιοι.

 

Στο κάτω-κάτω, το θέαμα των ευαίσθητων αισθημάτων τους προκαλεί τον ίδιο πόνο που προκαλεί το θέα­μα της στωικής απάθειας στους συμπονετικούς ανθρώπους. Κι έχουν για τις ευαίσθητες καρδιές περιφρονητικά λόγια και φοβούνται ότι το αρρενωπό πνεύμα τους και η ψύχραιμη ανδρεία τους κινδυνεύουν: μπροστά στους άλλους κρύβουν τα δάκρυά τους και όταν είναι μόνοι τους τα σφουγγίζουν οργι­σμένοι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτοί ανήκουν σε ένα άλλο είδος εγωιστών από τους συμπονετικούς ανθρώπους. Αλλά με το να τους χαρακτηρίσουμε κακούς με διακριτική σημασία και να αποκαλέσουμε τα συμπονετικά άτομα καλούς, δεν σημαίνει τίποτα άλλο από μια ηθική της μόδας: ακριβώς όπως είχε η αντίθετη μόδα στην εποχή της, μια πολύ μακρόχρονη εποχή!

 

Νίτσε: Αυγή, Σκέψεις για τις ηθικές προλήψεις

Το να μιλάς για το συμφέρον της πατρίδας...

 "Το να γεννηθείς δυνατός είναι έργο της φύσης. Το να μπορείς να λες όσα συμφέρουν την πατρίδα, είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ψυχής και της σωφροσύνης".

Βίας (6ος αιώνας πχ,ένας από τους 7 σοφούς)

Όσο πιο πολλά φιλιά, τόσο πιο καλά

Συνήθως σηματοδοτεί μια ερωτική γνωριμία, είναι το σημείο εκείνο του ραντεβού που δηλώνει πως "κάτι γίνεται εδώ πέρα". Εκτός αυτής της λειτουργίας του όμως, το φιλί κάνει καλό. Στην υγεία, τον ψυχισμό, ακόμη και τη σιλουέτα.

Το φιλί. Έχει αποτυπωθεί στον καμβά, έχει εμπνεύσει στιχουργούς, έχει περιγραφεί με λέξεις. Ένα κακό φιλί στο πρώτο ραντεβού μπορεί να μην επιτρέψει να υπάρξει δεύτερο, ενώ ένα καλό φιλί, από την άλλη, είναι μια θετική ένδειξη για το πόσο συμβατοί μπορεί να γίνουν δυο μέχρι πρότινος παντελώς άγνωστοι. Πέρα από την απόλαυση του πράγματος, το φιλί έχει και οφέλη για την υγεία ένα σωρό.

Kiss and health
-Το μεγάλο πλεονέκτημα ενός φιλιού κρύβεται στην...υγρή του διάσταση. Το σάλιο που παράγεται καθαρίζει τα δόντια και βελτιώνει την υγιεινή της στοματικής κοιλότητας συνολικά.
-Ένα φιλί διαρκείας ενεργοποιεί τους μύες του προσώπου και ούτε λίγο ούτε πολύ τους γυμνάζει, συμβάλλοντας στη νεότητα της όψης.
-Ένας μελετητής από το πανεπιστήμιο του Louisville  πάει το πράγμα ακόμη παραπέρα και εξηγεί πως ένα…πλήρες, ολοκληρωμένο φιλί ανάμεσα σε δυο εραστές κάνει καλό και στη σιλουέτα, αφού υπολογίζει πως οι εμπλεκόμενοι καίνε περίπου δυο θερμίδες στη διάρκεια ενός παθιασμένου φιλιού.

-Πάμε τώρα στη ψυχολογική διάσταση της ευεργεσίας του φιλιού στον οργανισμό. Με το φιλί, η ένταση που έχουμε μέσα μας φεύγει, το σώμα χαλαρώνει, οι μύες επίσης, το κορμί ανακουφίζεται αποβάλλοντας την αρνητική ενέργεια.
-Μάλιστα, κάποιοι ισχυρίζονται ότι το φιλί είναι μιας μορφής διαλογισμός, αφού αναγκάζει το μυαλό να σταματήσει να σκέφτεται και να επικεντρωθεί σε όσα κάνουν τα χείλη μεταξύ τους. Το φιλί απαιτεί μεγάλη αυτοσυγκέντρωση και δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει μηχανικά, άρα ο εγκέφαλος πραγματικά επικεντρώνεται σε αυτό που συμβαίνει, απολαμβάνοντας τη διαδικασία και αφήνοντας τον αρνητισμό στην άκρη.
-Το φιλί είναι μια πράξη πολύ προσωπική για αυτό μας επιτρέπει να συλλέξουμε πληροφορίες για τον άνθρωπο που είναι τόσο κοντά μας. Περιλαμβάνει εκ των πραγμάτων όλες τις αισθήσεις, γεγονός που μας δίνει τη δυνατότητα να «ψηλαφίσουμε» τον άλλο και να τον κατανοήσουμε σε μεγάλο βαθμό. Τα χείλη εξάλλου είναι γεμάτα αισθητήρες που λειτουργούν εντατικά στέλνοντας μηνύματα και πληροφορίες στον εγκέφαλο.

Όλη η φύση φιλιέται
Το φιλί των εντόμων γίνεται με το πόδι του ενός να χτυπά το άλλο, οι χελώνες και οι γάτες τρίβουν τις μουσούδες τους, τα σκυλιά γλύφουν το ένα το πρόσωπο του άλλου, οι ελέφαντες με τις προβοσκίδες τους και οι χιμπατζήδες ανταλλάσσουν αυτά που λέμε «γαλλικά φιλιά». Από την άλλη, κάποιοι άνθρωποι στην Νότια Αμερική ή στα Ιμαλάια δεν φιλούνται καθόλου, θεωρώντας την ανταλλαγή σάλιου μια πολύ επαναστατική ενέργεια.

Καταρράκτης: Θεραπεία με ειδικές σταγόνες, χωρίς χειρουργείο

Μια νέα θεραπεία με ειδικές σταγόνες αποδείχθηκε αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του καταρράκτη σε σκύλους, χωρίς να χρειάζεται επακόλουθη χειρουργική επέμβαση.

Η εξέλιξη αυτή ανοίγει το δρόμο για νέες, λιγότερο επεμβατικές θεραπευτικές προσεγγίσεις και για τον άνθρωπο.

Ο καταρράκτης εμφανίζεται ότι ο φακός του οφθαλμού «θολώνει», με αποτέλεσμα να μειώνεται σημαντικά η οπτική οξύτητα. Ο καταρράκτης ευθύνεται για περισσότερα από τα μισά περιστατικά τύφλωσης παγκοσμίως. Επί του παρόντος, η μόνη θεραπευτική λύση είναι η χειρουργική επέμβαση.

 

Ο καταρράκτης είναι συχνά αποτέλεσμα της συνένωσης πρωτεϊνών που αποτελούν τον οφθαλμό. Προκειμένου να κατανοήσουν καλύτερα πώς το μάτι προλαμβάνει φυσιολογικά αυτή τη συνένωση ώστε ο φακός να παραμείνει διαφανής, οι ερευνητές μελέτησαν γονίδια από δύο συγγενικές οικογένειες στις οποίες είχαν εμφανιστεί περιστατικά καταρράκτη εκ γενετής.

 

Διαπιστώθηκε πως στις οικογένειες αυτές υπήρχε κληρονομικό υπόβαθρο μεταλλάξεων σε ένα γονίδιο που παίζει σημαντικό ρόλο στην παραγωγή ενός μικροσκοπικού μορίου που ονομάζεται λανοστερόλη (lanosterol). Στην κανονική της μορφή, η λανοστερόλη προλαμβάνει τη συνένωση των πρωτεϊνών του ματιού.

 

Οι ερευνητές πειραματίστηκαν με σκύλους που είχαν εμφανίσει καταρράκτη, ώστε να εξετάσουν τις πιθανές επιδράσεις της λανοστερόλης στη συχνή νόσο των ματιών.

 

Έπειτα από έξι εβδομάδες θεραπείας με σταγόνες λανοστερόλης, ο καταρράκτης φάνηκε να συρρικνώνεται στα πειραματόζωα και ο φακός έγινε ξανά πιο διαυγής. Παρόμοια αποτελέσματα παρατηρήθηκαν σε πειράματα που περιελάμβαναν ανθρώπινα κύτταρα του ματιού και μάτια κουνελιών.

 

Τα αποτελέσματα αυτά είναι πολλά υποσχόμενα, όμως θα πρέπει να επιβεβαιωθούν και από επακόλουθα πειράματα ώστε να εξεταστεί εάν η εν λόγω θεραπευτική προσέγγιση είναι απολύτως ασφαλής και αν παρέχει μακροπρόθεσμα οφέλη.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ

Από την εποχή που το ορμητικό και κακόβουλο πνεύμα του Ιεχωβά, του εθνικού θεού ενός σημιτικού λαού της Μεσοποταμίας, μόλυνε τις ελληνικές αρχέγονες προγονικές κοσμοαντιλήψεις, είχαμε την βάναυση αποκοπή του Ελληνικού λαού από την Οδυσσειακή κοσμοθεώρηση και από τον ηρωικό τρόπο ζωής. Έτσι έγινε η διάρρηξη, η αποκοπή, το σπάσιμο των ριζών του λαού μας από τους ζωογόνους χυμούς του πανάρχαιου Ελληνικού δένδρου.
 Έτσι διαταράχθηκε η υλική και η πνευματική θέση και σχέση του Έλληνα με τον περιβάλλοντα κόσμο και το Σύμπαν. Ο πνευματικός κόσμος της Ελληνικής ράτσας μπήκε σε ένα ατελείωτο φαύλο κύκλο, σε μια διανοητική καταιγίδα, σε μια βάναυση και αλλόκοτη δηλητηριώδη φρενίτιδα χωρίς τέλος και χωρίς σκοπό.

Τα χαρακτηριστικά του, εκ της Χαλδαιο-Ιουδαίας προερχόμενου, δηλητηρίου, που εισέρρευσε άφθονο στις Ελληνικές φλέβες ήταν: Η υποχρεωτική πίστη σε ένα μοναδικό αλλόκοτο εβραιοχαλδαίο θεό, ξένο προς τις ελληνικές θεολογικές αντιλήψεις. Η γιαχβική
αποκλειστικότητα καλλιέργησε στους Έλληνες μία πνευματική και ψυχική μιζέρια και μία
ελπιδολάγνα αποχαύνωση, για ένα μέλλον (εγκόσμιο και υπερκόσμιο), που ποτέ δεν ερχόταν. Αυτά οδήγησαν το μυαλό του Έλληνα σε ατελείωτες συστηματικές θρησκευτικές αυταπάτες
και η νοημοσύνη του αναλώθηκε σε βλακώδεις θεολογικούς γρίφους με την γνωστή γλώσσα της ασυνάρτητης θεολογούσας απεραντολογίας. Τους κατ’ εξοχήν προσγειωμένους Έλληνες
τους κατέλαβε ένα, τελείως ανθελληνικό, ντελίριο: η απόσυρση από τα εγκόσμια για την
κατάκτηση μιας (ανύπαρκτης) μεταθανάτιας ζωής (αναχωρητισμός). Αυτό τους καλούσε να
κάνουν ο αρχηγός αυτής της Γιαχβικής θρησκείας λέγοντας: «Δεύτε προς με πάντες οι κεκοπιώντες
και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς». Κι πράγματι τους ανάπαυσε καλά. Το πνεύμα
των παραπλανημένων και αλλοτριωμένων Ελλήνων στοιχειώθηκε, από την συστηματική θανατολαγνεία που καλλιεργούσε η νέα θρησκεία, με την ταυτόχρονη λατρεία ταριχευμένων πτωμάτων. Έτσι οι ταλαίπωροι Δαναοί παράτησαν την πατροπαράδοτη ενασχόληση με την φιλοσοφία και την επιστήμη, τις τέχνες και τον αθλητισμό, κατήργησαν τα θέατρα και τους Ολυμπιακούς αγώνες και ξεπατώθηκαν, για εκατοντάδες χρόνια, σε ατελείωτες δεήσεις, προσευχές, λιτανείες, παρακλήσεις, κραυγές και γογγυσμούς, μπας και φθάσουν οι φωνές τους στα (ανύπαρκτα) αυτιά ενός αιμοβόρου σημιτικού θεού – τέρατος με την ονομασία Γιαχβέ – Μολώχ.

          Όλα τα παραπάνω υποβίβασαν δραματικά την γενική ευφυΐα του ελληνικού λαού. Έτσι σήμερα η μέση εξυπνάδα του ελληνικού λαού υπολογίζεται γύρω στις 80 μονάδες, λίγο πιο πάνω για να μην χαρακτηριστεί τελείως καθυστερημένος.

Αυτό πέτυχαν για τον ελληνικό λαό.

Ο ευφυέστερος παγκοσμίως λαός, κατάντησε λαός καθυστερημένων δούλων.

O ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ: ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ.

Αντιμετωπίζοντας την αβεβαιότητα στις σχέσεις

Πολλοί από εμάς είναι εξοικειωμένοι με τον όρο άγχος. Είναι ένα αίσθημα ανησυχίας, νευρικότητας ή δυσφορίας, συνήθως σχετικά με ένα επικείμενο συμβάν ή κάτι με αβέβαιο αποτέλεσμα. Είμαστε μια γενιά που θέλει να γνωρίζει τα πάντα. Ως κουλτούρα, αποκτούμε όλο και λιγότερη άνεση με το άγνωστο.

Υποθέτω ότι είναι λογικό, αν γνωρίζετε τις απαντήσεις γιατί να συνεχίσετε να βρίσκεστε σε καθεστώς άγνοιας. Σωστά; Αλλά δεν μπορούμε ενδεχομένως να ξέρουμε όλα τα πράγματα με σιγουριά. Οι σχέσεις είναι μία από τις περιπτώσεις όπου το αποτέλεσμα είναι ασαφές, δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε με βεβαιότητα τι επιφυλλάσει το μέλλον σε αυτές.

Έχουμε πολλές ελπίδες, ιδέες, προσδοκίες για το τι η σχέση με ένα άλλο άτομο μπορεί να φέρει, αλλά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ή να προβλέψουμε κάποια από αυτά τα αποτελέσματα με απολύτη εμπιστοσύνη. Ως εκ τούτου, πρέπει να μάθουμε πώς να ανεχθούμε και να αντιμετωπίσουμε την αβεβαιότητα.

Μερικοί άνθρωποι είναι καλύτεροι στο χειρισμό της αβεβαιότητας σε σχέση με άλλους. Μου αρέσει να αποκαλώ αυτούς τους ανθρώπους σουπερ-συντρόφους ή πιο επίσημα: ασφαλώς δεσμευμένους. Μπορούν να ξεπεράσουν και να αντιμετωπίσουν το άγχος που προκαλούν οι καταστάσεις. Εκείνοι που είναι δεμένοι στη σχέση με ασφάλεια δεν αισθάνονται τη συντριπτική ανάγκη να ελέγχουν ή να έχουν μια βεβαιότητα σε άγνωστες καταστάσεις και επίσης δεν εγκαταλείπουν τη σχέση, ούτε μπλοκάρουν εν όψει της οικειότητας.

Όσο πιο προβλέψιμη η σχέση τόσο το καλύτερο
Ωστόσο, οι σχέσεις που είχατε εκτεθεί όταν μεγάλωνατε δεν προωθούν μια τέτοια ασφαλή προοπτική για την αβεβαιότητα. Όσο πιο προβλέψιμη, η σχέση τόσο το καλύτερο: όσο πιο προβλέψιμη, τόσο μειώνεται ο κίνδυνος και αναδύεται η μεγαλύτερη βεβαιότητα. Είναι ακριβώς τόσο απλό ... εκτός του ότι, δεν είναι ποτέ τόσο απλό. Οι σχέσεις μας αναγκάζουν να κάνουμε τις ερωτήσεις «Προσπαθώ αρκετά;», «Θα μ'αγαπάς ακόμα και αν ...;», «Τι θα γίνει αν ανοιχτώ σε σένα και εσύ αποφασίσεις να φύγεις;», «Τι θα συμβεί αν πληγωθώ ή αν απορριφθώ;»... αυτά τα ερωτήματα δεν έχουν καμία εγγύηση ή σίγουρη απάντηση. Οι σχέσεις μπορεί να περικλείουν τα πάντα, εκτός από το να είναι προβλέψιμες. Είναι ακατάστατες, απαιτούν ρίσκο και μπορεί να πληγωθείς.

Εάν δεν είστε ένας από τους σούπερ-συντρόφους σε μια σχέση που μπορεί να ανεχτεί την αβεβαιότητα, υπάρχουν γενικά δύο τρόποι με τους οποίους θα αντιδράσετε όταν βρεθείτε αντιμέτωποι με αυτή την νέμεση. Μπορείτε είτε να αντιδράσετε για την απόκτηση ελέγχου και την επιβολή της βεβαιότητας ή μπορεί να αποφύγετε την αβεβαιότητα με κάθε κόστος. Αν αντιδράσετε με την ανάγκη να ανακτήσετε τον έλεγχο, οι πιθανότητες είναι ότι εσείς ταιριάζετε με τα κριτήρια για ένα ανήσυχο στυλ προσκόλλησης. Αυτό το στυλ προσκόλλησης σχετίζεται με την αβεβαιότητα, την αναζήτηση απαντήσεων, κάνουν πολλά ερωτήματα και απαιτούν περισσότερη σιγουριά και επιβεβαίωση από τους άλλους τύπους προσκόλλησης. Συχνά εμπλέκονται στην ενεργοποίηση στρατηγικών σε μια προσπάθεια να εξαλείψουν το άγχος τους.

Από την άλλη πλευρά, στην αποφευκτή προσκόλληση, η αντίδραση είναι εντελώς αντίθετη. Αν θεωρούν ότι κάτι είναι αβέβαιο, δεν θα επιτρέψουν στον εαυτό τους να συνάψει σχέση ή να γίνουν ευάλωτοι όποτε υπάρχει κίνδυνος να πληγωθούν. Συχνά καταφεύγουν σε απενεργοποιητικές στρατηγικές σε μία προσπάθεια να ανεχθούν ή να ασχοληθούν με το άγχος. Αυτό είναι δύσκολο επειδή η δημιουργία μιας ασφαλούς, στενής σχέσης με κάποιον απαιτεί ευαλωτότητα.

Η προσκόλληση στη σχέση
Η πραγματικότητα είναι ότι τόσο τα ανήσυχα όσο και τα αποφευκτικά στυλ προσκόλλησης πλήττονται από την αβεβαιότητα, μόνο που το αντιμετωπίζουν και απαντούν σε αυτό με διαφορετικούς τρόπους. Και οι δύο τρόποι μπορούν να μάθουν να αντιμετωπίζουν την αβεβαιότητα με:
1. Εστιάστε σε ό,τι μπορείτε να ελέγξετε:
Όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα χρησιμοποιούμε αυτόματα τον ψυχικό μεγεθυντικό φακό μας για να ψάξουμε όλες τις πιθανές εκβάσεις που δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχό μας. Καταλήγουμε να εστιάζουμε σε ερωτήσεις όπως «Τι θα συμβεί αν δεν τους αρέσω;», «Τι θα συμβεί αν φύγουν;» ... κλπ, σε γενικές γραμμές με έμφαση στα αποτελέσματα των χειρότερων περίπτωσεων που καταλήγουν σε καταστροφικό πλήγωμα. Αυτό το είδος της σκέψης είναι βέβαιο ότι θα μας κάνει να νιώσουμε άγχος.

Όταν στρέφετε την προσοχή σας σε αυτό που μπορείτε να ελέγξετε, ανακτάτε τη δύναμή σας πάνω στην κατάσταση. Δεν είστε πλέον ένας αβοήθητος επιβάτης σε μια βόλτα στο τρενάκι του λούνα παρκ αλλά γίνεστε ο οδηγός και έχετε την ικανότητα να επιταχύνετε, να επιβραδύνετε ή να πάτε σε μια διαφορετική διαδρομή. Τα πράγματα που μπορείτε να ελέγξετε σε μια σχέση περιλαμβάνουν:
Πόσα μοιράζεστε για τον εαυτό σας και πότε (αν μοιραστείτε πάρα πολλά πολύ σύντομα, τα πράγματα μπορεί να προχωρήσουν πολύ γρήγορα).
Πόσο γρήγορα θα εμπλακείτε σεξουαλικά.
Πόσο χρόνο ξοδεύετε να σκέφτεστε το πρόσωπο που σας ενδιαφέρει (η συνεχής σκέψη στις ελπίδες και τις προσδοκίες σας, μπορεί να σας στερήσει την αντικειμενικότητά σας και τη δύναμή σας).
Διατηρώντας την αίσθηση του εαυτού σας (συμβαδίστε με τη δική σας ζωή, τις δραστηριότητες κλπ).

2. Πώς να μην παίρνετε ρίσκα στη σχέση:
Όταν τα ποντάρετε όλα και εκτείθεστε, μπορείτε συχνά να αισθάνεστε άγχος και να ανησυχείτε για το αποτέλεσμα. Η αποκάλυψη όλων των πτυχών σας, σας αφήνει εκτεθειμένους και ανίσχυρους. Σημαντικό για το πώς θα προχωρήσετε στο παιχνίδι της σχέσης είναι να μάθετε να εκτιμάτε το σύντροφό σας και να δείτε με ποιους τρόπους θα ταιριάζετε. Δε χρειάζεται να κινδυνεύσετε να ρίξετε τον εαυτό σας στο γκρεμό ελπίζοντας ότι θα μάθετε να πετάτε. Οι κίνδυνοι, ιδίως εκείνοι που σχετίζονται με την αγάπη, μπορεί να εμφανιστούν με μικρά βήματα. Όταν ξεκινάτε να γνωρίζετε κάποιον είναι χρήσιμο να αξιολόγησετε τον κινδύνο του άνοιγματος της καρδιάς σας. Η αξιολόγηση κινδύνου περιλαμβάνει μερικές από αυτές τις ερωτήσεις:
Αναζητούν τη δέσμευση;
Έχουν τις ίδιες αξίες με μένα;
Είναι αξιόπιστοι;
Είναι συναισθηματικά διαθέσιμοι;
Εξακολουθούν να επηρεάζουν τη ζωή τους οι προηγούμενες σχέσεις τους;
Σέβονται την ταχύτητα με την οποία προχωρώσε μια σχέση;
Είμαστε συμβατοί;

Εάν υπάρχουν πολλές αρνητικές απαντήσεις σε αυτή την αξιολόγηση των κινδύνων, μπορεί να αποφασίσετε ότι είναι πολύ επικίνδυνο να συνεχίσετε στη σχέση. Εάν οι περισσότερες απαντήσεις είναι θετικές, αλλά δεν είστε σίγουροι για ένα ή δύο τομείς, προχωρήστε με προσοχή. Μπορείτε να εκτιμάτε τον κίνδυνο διαφορετικά, ωστόσο, είναι σημαντικό να μην ρισκάρετε με την καρδιά σας. Βεβαιωθείτε να ζυγίσετε τον αντίπαλό σας για να καθορίσετε ποια θα είναι η επόμενη κίνησή σας.

3. Επικεντρωθείτε σε ρεαλιστικά αποτελέσματα:
Θεωρώ ότι οι άνθρωποι είτε έχουν υπερβολικά αισιόδοξες ή υπερβολικά απαισιόδοξες ιδέες για το πώς μια σχέση θα εξελιχθεί. Είτε τοποθετούμε όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας στη νέα σχέση ή σαμποτάρουμε τον εαυτό μας με την αναμονή του χειρότερου αποτέλεσματος. Και οι δύο περιπτώσεις μπορεί να είναι εξίσου επιζήμιες και να έχουν τεράστιες επιπτώσεις για την προσέγγισή μας και την ικανότητα να αντιμετωπίσουμε τις καταστάσεις όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα περιμένουμε. Η λύση είναι να προσπαθήσετε να ακολουθήσετε μια ρεαλιστική προσέγγιση στις σχέσεις. Ρεαλιστικά:
Δεν θα είστε συμβατοί με όλους
Ακριβώς επειδή δεν είστε συμβατοί με κάποιον δεν σημαίνει ότι δεν είστε αξιαγάπητοι ή δεν θα βρείτε την αγάπη
Δεν καταλήγουν όλες οι σχέσεις στη καταστροφή
Δεν οδηγούν όλες οι σχέσεις στο γάμο
Δεν χρειάζεται οι προηγούμενες σχέσεις σας, να καθορίσουν την έκβαση των μελλοντικών σχέσεων σας, κ.λπ.

Στο τέλος, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε όλες τις απαντήσεις και δεν μπορούμε να προβλέψουμε κάθε αποτέλεσμα: οι σχέσεις είναι ένα ρίσκο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ανησυχία μας για την άγνοια θα πρέπει να μας συντρίψει ή να μας ελέγξει. Μπορούμε να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε και να ανεχόμαστε την αβεβαιότητα, αν είμαστε σοφοί και προστατεύουμε την καρδιά μας κατα τη διάρκεια της προσπάθειας.

14 Νέες Κοινωνικές Συνήθειες που Εγγυώνται Επιτυχία!

Κοινωνική Συνήθεια # 1. Χαμογελάτε περισσότερο

Αφήστε το κατσούφικο ύφος, το δυσαρεστημένο ή μίζερο ύφος και μάθετε να χαμογελάτε, με τα χείλη και τα μάτια. Οι έρευνες δείχνουν ότι χαμογελώντας βελτιώνεται η διάθεσή μας αλλά και κινητοποιούνται οι νευρώνες-καθρέφτες στον εγκέφαλο του ατόμου που στέκεται απέναντι μας, με αποτέλεσμα να μας χαμογελάει και ο άλλος! Το χαμόγελο και η καλή διάθεση είναι μεταδοτικά!

Κοινωνική Συνήθεια # 2. Μάθετε να χαίρεστε με τα καλά νέα των άλλων

Χαρά μοιρασμένη, διπλή χαρά! Κάθε φορά που ακούτε κάποιον φίλο, γνωστό ή συνεργάτη να σας λέει καλά νέα, συγχαρείτε τους, ρωτήστε τους περισσότερα πράγματα, δείξτε τη χαρά και τον ενθουσιασμό σας! Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αφήσετε τον εγωισμό και την ανασφάλειά σας που συνήθως οδηγούν στο να υποβιβάσετε τα νέα, να τα ακούσετε αδιάφορα ή να αρχίσετε να προβάλετε τις δικές σας επιτυχίες.

Κοινωνική Συνήθεια # 3. Να επαινείτε τα προτερήματα των άλλων

Επαινώντας τα προτερήματα και τα δυνατά σημεία των φίλων και των συνεργατών σας δείχνετε αυτοπεποίθηση αλλά και τη δική σας προσωπική δύναμη, κάτι που μαγνητίζει τους άλλους. Επίσης, τονίζοντάς τους τα προτερήματά τους, τους ωθείτε να φερθούν ακριβώς έτσι όπως τα λέτε! Για φανταστείτε να έρχεται κάποιος σε εσάς και να σας λέει «Για να ξέρεις, η ικανότητά σου να …. (συμπληρώστε το κενό με όποιο προτέρημα επιθυμείτε) είναι καταπληκτική! Μακάρι να ήμουν κι εγώ έτσι»! Με αυτόν τον τρόπο, εκτός που το άλλο άτομο τονώνει την αυτοπεποίθησή σας, καθιστά πολύ πιθανότερο ότι θα επιδείξετε αυτό το θετικό στοιχείο αντί για κάποιο άλλο αρνητικό.

Κοινωνική Συνήθεια # 4. Να επαινείτε τα προτερήματα των άλλων και όταν δεν είναι παρόντες

Με άλλα λόγια να μην κουτσομπολεύετε, επειδή αυτό θα σας γυρίσει μπούμερανγκ! Μπορούμε να κρίνουμε τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου από αυτά που λέει για τους άλλους όταν αυτοί δεν είναι παρόντες. Ξέρετε κάποιον που διαρκώς κακολογεί τους άλλους; Σίγουρα κακολογεί κι εσάς όταν γυρίσετε την πλάτη σας! Διαλέξτε να είστε ο τύπος του ανθρώπου που έχει να πει κάτι καλό για τους άλλους.

Κοινωνική Συνήθεια # 5. Μάθετε να εντοπίζετε τα θετικά στοιχεία των ανθρώπων

Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εκπαιδευμένοι να βλέπουν τα στραβά και τα ανάποδα των άλλων. Εσείς ξεχωρίστε! Μάθετε να βλέπετε τα προτερήματα και τα δυνατά σημεία των άλλων και να τους βοηθάτε να τα αξιοποιήσουν, όταν αυτό είναι εφικτό.

Κοινωνική Συνήθεια # 6. Δείξτε την προσοχή σας με βλεμματική επαφή

Πώς καταλαβαίνουμε ότι κάποιος μας προσέχει; Επειδή μας κοιτάει στα μάτια! (και δεν κοιτάει έξω από το παράθυρο, στο βάθος της αίθουσας ή στην οθόνη του κινητού του). Δώστε την προσοχή σας στον συνομιλητή σας κοιτάζοντάς τον/την στα μάτια. Εκτός από την προσοχή σας, κοιτάζοντας τον άλλον στα μάτια δείχνετε εμπιστοσύνη στον εαυτό σας και τις δυνάμεις σας.

Κοινωνική Συνήθεια # 7. Ανοιχτή στην επικοινωνία γλώσσα σώματος

Αν καμπουριάζετε, τρώτε τα νύχια σας και κοιτάζετε τις μύτες των παπουτσιών σας όταν σας μιλάει κάποιος, είτε είναι φίλος, είτε πιθανή ερωτική γνωριμία, είτε πελάτης ή ο προϊστάμενός σας, να ξέρετε ότι δίνετε την χειρότερη εντύπωση για τον εαυτό σας! Επενδύστε στη βλεμματική επαφή, στο χαμόγελο, στην όρθια στάση σώματος (όχι αλύγιστη!), στα χέρια σε ανοιχτή θέση και προσπαθήστε να μιμηθείτε τις κινήσεις του συνομιλητή σας (χωρίς βέβαια να τις αντιγράφετε σαν να παίζετε παιδικό παιχνίδια!).

Κοινωνική Συνήθεια # 8. Δώστε σημασία στις λεπτομέρειες

Δώσε σημασία στις λεπτομέρειες όταν παρουσιάζετε τον εαυτό σας: πχ δεν μπορείτε να λέτε ότι είστε εκλεπτυσμένο άτομο και να τρώτε χωρίς μαχαιροπίρουνο, κυριολεκτικά ρουφώντας ηχηρά το φαγητό από το πιάτο σας! Αντίστοιχα, παρατηρήστε λεπτομέρειες στους ανθρώπους δίπλα σας: στη συμπεριφορά τους, στην έκφραση του προσώπου τους, στη γλώσσα του σώματος, στο πώς διηγούνται την ιστορία της ζωής τους, στο τι κάνουν… Πολλοί άνθρωποι προκειμένου να δώσουν την εντύπωση ότι η ζωή τους είναι τέλεια κρύβουν πράγματα, με αποτέλεσμα να παραπλανούν τους γύρω τους.

Κοινωνική Συνήθεια # 9. Αφουγκραστείτε τον παλμό της ομάδας

Για πολλούς ανθρώπους το να βρεθούν σε μια ομάδα είναι ευκαιρία είτε να κρυφτούν στο πλήθος, είτε να χαλαρώσουν σκαλίζοντας το κινητό τους, είτε να περιαυτολογήσουν. Μάθετε να αξιοποιείτε τις ομαδικές συγκεντρώσεις για να συλλέξετε πολύτιμες πληροφορίες: πώς συνδέονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, ποιοι είναι οι κοινοί κώδικες επικοινωνίας, τι λένε, τι δε λένε, πώς κινούνται, πώς φέρονται. Με αυτό τον τρόπο μπορείτε να επωφεληθείτε και να βελτιώσετε το στάτους που έχετε στη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά και να χρησιμοποιήσετε αυτές τις πληροφορίες για να μάθετε να επικοινωνείτε και να ελίσσεστε μέσα σε άλλα ομαδικά σχήματα, επαγγελματικά ή κοινωνικά.

Κοινωνική Συνήθεια # 10. Μάθετε να κάνετε ερωτήσεις αντί να αγορεύετε

«Έχουμε δυο αυτιά και ένα στόμα ώστε να ακούμε δυο φορές παραπάνω απ’ όσο μιλάμε» λέει ένα ρητό. Και είναι τόσο αληθινό και επίκαιρο! Οι άνθρωποι με καλές κοινωνικές δεξιότητες δεν είναι απαραιτήτως γεννημένοι ρήτορες, αλλά είναι αυτοί που ξέρουν να ρωτάνε ευγενικά, όχι ανακριτικά, διάφορες ερωτήσεις στον συνομιλητή τους και έτσι κάνουν συζήτηση, παίρνουν πληροφορίες και συνδέονται με το άλλο άτομο. Να θυμάστε ότι στους ανθρώπους αρέσει να μιλάνε για τον εαυτό τους, να ανακαλούν αναμνήσεις, να λένε τη γνώμη τους ή να δίνουν συμβουλές. Βάζοντας τον άλλον στο κέντρο της συζήτησης, καταλήγετε να βγείτε εσείς κερδισμένοι!

Κοινωνική Συνήθεια # 11. Να είστε ευγενικοί

Να θυμάστε να χρησιμοποιείτε τον πληθυντικό ευγενείας, το ευχαριστώ και το παρακαλώ, να έχετε κανονικό τόνο φωνής (να μην ουρλιάζετε ή να μη μιλάτε νευριασμένα), να χρησιμοποιείτε όμορφο λόγο και εκφράσεις. Με αυτόν τον τρόπο, εκτός που κερδίζετε τον συνομιλητή σας, κάνετε μια πολύ καλή εντύπωση, πάντα χρήσιμη κοινωνικά και επαγγελματικά.

Κοινωνική Συνήθεια # 12. Προσφέρετε κάτι που χρειάζονται οι άλλοι

Και δε μιλάω για υλικά αγαθά! Μάθετε να μοιράζεστε πληροφορίες, πηγές, κάτι που είναι χρήσιμο στον συνομιλητή σας, κάτι που θα ωφελήσει την ομάδα σας, χωρίς αντάλλαγμα. Αυτού του είδος το μοίρασμα και προσφορά είναι κάτι που εκτιμούν ιδιαίτερα οι άνθρωποι, εξυψώνει το δικό σας κοινωνικό προφίλ και κάνει τους άλλους διατεθιμένους να μοιραστούν κάτι ανάλογο μαζί σας σε επόμενη φάση.

Κοινωνική Συνήθεια # 13. Μάθετε πότε να κρατάτε το στόμα σας κλειστό

Μάθετε να μην κρίνετε, κατακρίνετε ή να δίνετε τη γνώμη σας όταν δεν σας έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο. Σε περιπτώσεις διαφωνιών, ρωτήστε τον εαυτό σας «σήμερα θέλω να είμαι χαρούμενη ή να έχω δίκαιο;» και πράξτε αναλόγως. Μερικές φορές είναι καλύτερα να αφήσουμε κάτι ‘να πέσει χάμω’, από το να τσακωθούμε και να χαλάσουμε τις καρδιές μας.

Κοινωνική Συνήθεια # 14. Αισιόδοξη στάση ζωής

Αποβάλλετε τη γκρίνια, την ψυχική μιζέρια και την απαισιοδοξία. Μάθετε να βλέπετε τη θετική πλευρά των πραγμάτων, εξασκηθείτε να σκέφτεστε θετικά και να είστε αισιόδοξοι. Μάθετε να εστιάζετε σε αυτά που μπορείτε να ελέγξετε και δώστε και στους γύρω σας μια θετική ώθηση.

Διαλέξτε Αγάπη, Ηρεμία, Χαρά!

Η ορμή της οργής…

Η οργή είναι ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα. Κάποιες φορές ξεπερνά ακόμη και τον φόβο. Η οργή μετατρέπεται σε ορμή και μας μετατρέπει σε όμηρο. Ρυθμίζει τους μηρούς μας, δηλαδή τα βήματά μας και τις αποφάσεις της ζωής μας.

Έτσι μαγνητίζουμε/ έλκουμε βάσανα, αφού η ανάσα μας βοά, δηλαδή ζητά βοήθεια απεγκλωβισμού.

Εξ’ αναγκάζουμε δηλαδή τους εαυτούς μας με την τύφλωση της οργής να μην έχουμε στη ζωή μας τίποτε ευλογημένο ως προς τις σχέσεις μας και προς όλες μας στις καταστάσεις- υποθέσεις. Οι υποθέσεις μας μέσα από την ανάθεσή μας στην οργή, βιώνουν την υπό κατάσταση των θέσεων.

Μέσα από αυτόν τον εγκλεισμό μας οικειοθελώς μέσα στο μοτίβο της οργής, μετασχηματίζουμε το σώμα μας σε έναν βρικόλακα που μας ρουφά ότι καλό διαθέτουμε από την ενέργεια του ίδιου μας του σώματος, του μυαλού αλλά και των συναισθημάτων.

Η οργή σταδιακά μαθαίνει να «κρύβεται» και έτσι εξ’ αιτίας της κρίνεται και όλη μας η ζωή. Κρύβεται λοιπόν μέσα στην κακή μας διάθεση, μέσα στον άσχημο ύπνο μας, στις νευρώσεις μας, σε πονοκεφάλους, στη μείωση της διαύγειας, στην παραίτησή μας από δραστηριότητες που μας άρεσαν γιατί νιώθουμε ότι δεν έχουμε την απαιτούμενη ενέργεια ή μυϊκή δύναμη. Καταλήγουμε τελικά με ένα νευρικό σύστημα και ένα ορμονικό σύστημα απόλυτα παραδομένο στην ομηρία της οργής.

Η ισορροπία λοιπόν της οργής είναι ένα βήμα που θα μας οδηγήσει στην απόλυτη ελευθερία, ευημερία και ειρήνη με τον εαυτό μας και όλο μας το περιβάλλον.

Μελαγχολία, κατάθλιψη και μοναξιά

Η κατάθλιψη και η μοναξιά συνδέονται με την συμμετοχή του ατόμου στην κοινωνία. Ένα άτομο με μια φτωχή συμμετοχή στο κοινωνικό δίκτυο είναι πιο επιρρεπές στο να βιώσει τα συναισθήματα της μοναξιάς και της κατάθλιψης. Το κοινωνικό δίκτυο είναι μια ομάδα ανθρώπων που έχουν κοινά ενδιαφέροντα ή κοινές απόψεις δημιουργώντας μια σημαντική διαδραστική σχέση μεταξύ των μελών.

Ο αριθμός των κοινωνικών δικτύων που ένα άτομο συμμετέχει καθώς και η ευρωστία των δικτύων αυτών και ο τρόπος με τον οποίο διασυνδέονται τα μέλη τους, έχουν μεγάλη σημασία στην ζωή του ίδιου του ατόμου. Η δύναμη του κάθε κοινωνικού δικτύου επιτρέπει στους ανθρώπους να αισθάνονται μέρος μιας κοινότητας σχέσεων, με απλά λόγια να ανήκουν κάπου, και μετριάζει το συναίσθημα της μοναξιάς.

Η μοναξιά στην Κοινωνία
Οι άνθρωποι που διατηρούν μια υγιή σχέση είναι πιο ευτυχισμένοι και είναι λιγότερο πιθανό να αισθανθούν μοναξιά από εκείνους που δεν διατηρούν μια συναισθηματική σχέση. Βέβαια ένας παράγοντας που προκαλεί μοναξιά είναι η μείωση της επικοινωνίας του ζευγαριού αλλά και η επικοινωνία του ατόμου με τον πυρήνα της οικογένειας. Έρευνα έχει δείξει ότι ο αριθμός των ατόμων που ζουν στο σπίτι μόνα τους (εργένηδες) στις ευρωπαϊκές χώρες και τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά έχουν ενεργή συμμετοχή σε διάφορα κοινωνικά δίκτυα αισθάνονται τη μοναξιά που βιώνουν στο σπίτι τους, ως μια θετική κατάσταση.

Σε επαγγελματικό επίπεδο υπάρχουν ορισμένες θέσεις εργασίας που σχετίζονται με τη μοναξιά, για παράδειγμα, θέσεις με πολύωρη απασχόληση ή άτομα που ασχολούνται με εργασία που δεν περιέχει ενεργή επικοινωνία. Οι συνθήκες διαβίωσης, επίσης, συμβάλλουν στην μοναξιά. Η αστική ζωή παρεμποδίζει τη δημιουργία ενός δικτύου κατάλληλων κοινωνικών σχέσεων. Η γρήγορη ρυθμοί της πόλης αποξενώνουν αλλά οι άνθρωποι που έχουν προσαρμοστικότητα σε αυτή την κατάσταση και δημιουργούν εύκολα δεσμούς φιλίας, μειώνουν το αίσθημα της μοναξιάς.

Οι διαφορές μεταξύ της κατάθλιψης και της μοναξιάς
Η μοναξιά και η κατάθλιψη δεν είναι συνώνυμες. Αυτά τα συναισθήματα έχουν εννοιολογικές διαφορές. Η μοναξιά είναι ένα θλιβερό συναίσθημα απομόνωσης από τους άλλους ανθρώπους. Μοναξιά όμως μπορεί κάποιος να βιώσει ακόμη και όταν βρίσκεται μέσα στο πλήθος, στην παρέα του ή στην οικογένειά του, αν αισθάνεται πως οι άλλοι γύρω του δεν τον αγαπούν, δεν τον καταλαβαίνουν ή γενικότερα αν νιώθει το άτομο πως δεν επικοινωνεί καλά με τους γύρω του.

Η κατάθλιψη αποτελεί διαταραχή της διάθεσης όπου το άτομο αποκτά αρνητική οπτική για τον εαυτό του και προκαλεί πτώση στην κοινωνική του δραστηριότητα. Το άτομο έχει μια αρνητική τάση στον τρόπο σκέψης του και πιστεύει πως τίποτα δεν έχει νόημα και δεν μπορεί να αντλήσει ικανοποίηση από πουθενά. Η κατάθλιψη οδηγεί στην κοινωνική απομόνωση. Η μοναξιά και η κατάθλιψη είναι παροδικές διαθέσεις, αλλά όταν παραμένουν για αρκετό διάστημα στο άτομο συχνά προκαλούν ψυχολογικές διαταραχές.

Βέβαια η μοναξιά και η κατάθλιψη έχουν και στενούς συνδετικούς ιστούς. Η παρατεταμένη μοναξιά μπορεί να οδηγήσει σε κατάθλιψη. Η κατάθλιψη, από την άλλη, μπορεί να προκαλέσει μια πτώση στην κοινωνική δραστηριότητα του ατόμου και να το οδηγήσει στη μοναξιά. Το τέλος μιας σχέσης μπορεί να οδηγήσει ταυτόχρονα σε κατάθλιψη και σε μοναξιά. Επίσης, κατά τη διάρκεια της εφηβείας, η μοναξιά είναι μια φυσική κατάσταση, που προκαλείται από τις αλλαγές που χαρακτηρίζουν αυτό το στάδιο.

Η κατάθλιψη και η μοναξιά παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και τον τρόπο ζωής, την εκπαίδευση, τη θέση του ατόμου στην οικογένεια, την οικονομική κατάσταση, τη θρησκεία, το κλίμα, την επιθυμία για κοινωνικότητα κλπ. Οι εσωστρεφείς άνθρωποι με χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι επιρρεπείς στη μοναξιά, λόγω της έλλειψης δεξιοτήτων στη δημιουργία σχέσεων με άλλους ανθρώπους.

Καμιά φόρα, βλέπετε, οι τοίχοι που χτίζουμε γύρω μας για να κρατήσουν τη λύπη μακριά, κρατούν απ’ έξω και τη χαρά.

«Σκληροί δίσκοι» από DNA με διάρκεια ζωής 2.000 χρόνων

Ένα βήμα για τη χρήση του DNA ως μέσου αποθήκευσης ψηφιακών δεδομένων που θα αντικαταστήσει τους σκληρούς δίσκους, οι οποίοι έχουν μειωμένη χωρητικότητα και περιορισμένη αντοχή στον χρόνο, έκαναν επιστήμονες από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Ζυρίχη.

Οι επιστήμονες απέδειξαν πως, κωδικοποιώντας ψηφιακές πληροφορίες σε αλληλουχίες των τεσσάρων νουκλεοτιδίων του γενετικού κώδικα, οι πληροφορίες αυτές θα μπορούν να «διαβασθούν» ακόμη και μετά από 2.000 χρόνια.
Η ομάδα παρουσίασε το επίτευγμά της χθες, στο ετήσιο συνέδριο της Αμερικανικής Ένωσης Χημικών. «Στη μεσαιωνική Ευρώπη, οι καλόγεροι αντέγραφαν σημαντικά έργα για να τα διαδώσουν στις επόμενες γενιές, με συνέπεια πολλά από αυτά τα αντίγραφα να υπάρχουν μέχρι σήμερα», ανέφερε ο Ρόμπερτ Γκρας, μέλος της ομάδας. «Πλέον αποθηκεύουμε τις πληροφορίες σε σκληρούς δίσκους, οι οποίοι καταστρέφονται σε λίγες δεκαετίες».
Την ίδια στιγμή, οι νέες τεχνολογίες έχουν προκαλέσει έκρηξη στον όγκο των παραγόμενων πληροφοριών, κάτι που σημαίνει πως χρειαζόμαστε αποθηκευτικά μέσα με μικρό μέγεθος και μεγάλη χωρητικότητα. Μία ανάγκη στην οποία μπορεί επίσης να απαντήσει το DNA.
«Λίγο μετά την ανακάλυψη της διπλής έλικας, οι επιστήμονες συνειδητοποίησαν πως η γλώσσα κωδικοποίησης που χρησιμοποιεί η φύση είναι παρόμοια με τη δυαδική “γλώσσα” των υπολογιστών», σημείωσε ο ερευνητής. «Σε έναν σκληρό δίσκο, χρησιμοποιούμε αλληλουχίες 1 και 0 για να αναπαραστήσουμε τα δεδομένα, κάτι που στην περίπτωση του DNA γίνεται με τέσσερα νουκλεοτίδια, την αδενίνη, τη θυμίνη, την κυτοσίνη και τη γουανίνη».
Θεωρητικά, σε μόλις 28 γραμμάρια γενετικού υλικού μπορούν να αποθηκευτούν 300.000 terabyte ψηφιακών δεδομένων, τη στιγμή που ένας σκληρός δίσκος με μέγεθος βιβλίου έχει χωρητικότητα μόλις 5 terabyte. Επίσης, ένας τέτοιος σκληρός δίσκος δεν έχει μεγαλύτερη διάρκεια «ζωής» από 50 χρόνια, ενώ αντίθετα οι αρχαιολόγοι έχουν εντοπίσει ανέπαφο γενετικό υλικό ηλικίας χιλιάδων ετών.
Οι Ελβετοί ερευνητές επιστράτευσαν τα «γράμματα» της γενετικής αλφαβήτου για να κωδικοποιήσουν σε ψηφιακή μορφή κείμενα μεγέθους 83 kilobyte.
Στη συνέχεια, έκλεισαν το γενετικό υλικό μέσα σε σφαίρες πυριτίου, τις οποίες θέρμαναν στους 71 βαθμούς Κελσίου για μία εβδομάδα – το οποίο ισοδυναμεί με το να τις είχαν εκθέσει σε θερμοκρασία 10 βαθμών Κελσίου για 2.000 χρόνια. Όταν επιχείρησαν αργότερα να «διαβάσουν» τα κείμενα, διαπίστωσαν πως τα δεδομένα δεν είχαν αλλοιωθεί.
Η επόμενη πρόκληση για τους επιστήμονες είναι να βρουν έναν τρόπο για τη «στοχευμένη» πρόσβαση στις πληροφορίες. «Στην αποθήκευση μέσω DNA, αυτό που γίνεται είναι να επικαλύπτεται μία σταγόνα υγρού με βιομόρια που κωδικοποιούν τα δεδομένα. Προς το παρόν, “διαβάζουμε” όλες τις πληροφορίες στη σταγόνα, χωρίς να μπορούμε να επιλέξουμε μία συγκεκριμένη περιοχή της και να αποκωδικοποιήσουμε τις πληροφορίες που βρίσκονται αποθηκευμένες μόνον εκεί», σημειώνει ο Γκρας.
Επίσης, όπως συμβαίνει με πολλές νεοεμφανιζόμενες τεχνολογίες, η συγκεκριμένη μέθοδος αποθήκευσης είναι αρκετά ακριβή – η κωδικοποίηση λίγων megabyte δεδομένων κοστίζει μερικές χιλιάδες δολάρια.
Αυτό σημαίνει πως, όταν γίνουν πραγματικότητα οι πρώτοι «σκληροί δίσκοι» από γενετικό υλικό, τουλάχιστον σε πρώτη φάση δεν πρόκειται να κυκλοφορήσουν σαν εξαρτήματα των οικιακών υπολογιστών, αλλά μάλλον θα χρησιμοποιηθούν για την αποθήκευση ιστορικών κειμένων ή άλλων ντοκουμέντων που αξίζει να μεταβιβασθούν στις επόμενες γενιές.

Λύθηκε το μυστήριο της Μόνα Λίζα: Πως ο Ντα Βίντσι σχεδίαζε τα χαμόγελα οφθαλμαπάτες

Το αινιγματικό χαμόγελο της Μόνα Λίζα, που έχει γοητεύσει τον κόσμο, δεν είναι το μοναδικό, αφού ένας ακόμη πίνακας του Λεονάρντο Ντα Βίντσι με παρόμοια έκφραση, βοήθησε τους ερευνητές να λύσουν το μυστήριο.
Η μελέτη αποκαλύπτει πώς το έργο του Ντα Βίντσι «La Bella Principessa» ζωγραφισμένο πριν καν ολοκληρωθεί η Μόνα Λίζα στα τέλη του 15ου αιώνα, χρησιμοποιεί ένα έξυπνο τέχνασμα για να δελεάσει το θεατή.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι με την επιδέξια ανάμειξη χρωμάτων ο καλλιτέχνης «παίζει» με την περιφερειακή όραση μας και έτσι το σχήμα του στόματος του ατόμου φαίνεται να αλλάζει ανάλογα με την οπτική γωνία.
Οπως στη Μόνα Λίζα, έτσι και στο La Bella Principessa, όταν κοιτάτε το στόμα κατευθείαν, η κλίση του είναι σαφώς προς τα κάτω, σύμφωνα με μια έρευνα των Πανεπιστημίων Σέφιλντ και Σάντερλαντ. Αλλά καθώς το μάτι κινείται κάπου αλλού για να εξετάσει και άλλα χαρακτηριστικά του πίνακα, τότε το στόμα φαίνεται να παίρνει μια στροφή προς τα πάνω, δημιουργώντας ένα χαμόγελο που μπορεί να δει κανείς μόνο έμμεσα.
Η τεχνική αυτή ονομάζεται sfumato, και είναι εμφανής και στους δυο αυτούς πίνακες.

Και ενώ άλλοι καλλιτέχνες έχουν προσπαθήσει να χρησιμοποιήσουν την ίδια τεχνική, κανένας δεν το έχει καταφέρει τόσο επιδέξια όσο ο Ντα Βίντσι, υποστηρίζουν οι ερευνητές.
«Καθώς το χαμόγελο εξαφανίζεται μόλις ο θεατής προσπαθεί να το δει, έχουμε ονομάσει αυτή την οπτική ψευδαίσθηση 'άπιαστο χαμόγελο'» εξηγούν οι ερευνητές Aλεσάντρο Σοράντζο και Μισέλ Νιούμπεριαπό το Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ, στην έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Vision Research.

Προκειμένου να κατανοήσουν πώς λειτουργούν οι οφθαλμαπάτες του Ντα Βίντσι, οι ερευνητές έβαλαν ανθρώπους να δουν τα πορτραίτα από απόσταση ή σε θολές εκδοχές τους. Οι συμμετέχοντες στην έρευνα, συμφώνησαν ότι η Μόνα Λίζα και η «La Bella Principessa» εμφανίζονται πιο χαμογελαστές από απόσταση.
Οι ερευνητές στη συνέχεια παρουσίασαν στους εθελοντές εκδόσεις των έργων ζωγραφικής που είχαν μαύρα τετράγωνα πάνω στα μάτια, το στόμα, ή και τα δύο. Αυτό επέτρεψε στους ερευνητές να καθορίσουν ότι η μεταβαλλόμενη έκφραση προκαλείται μόνο από το στόμα.
Ετσι, όπως εξηγεί ο Σοράντζο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «Δεδομένου ότι ο Ντα Βίντσι γνώριζε αυτή την τεχνοτροπία και την χρησιμοποίησε επιτυχώς και στη Μόνα Λίζα, είναι πολύ πιθανό η ασάφεια της έκφρασης να ήταν εσκεμμένη.»
Το La Bella Principessa θεωρείται ότι απεικονίζει την 13χρονη Μπιάνκα Σφόρτσα, κόρη του Λουντοβίκο Σφόρτσα, δούκα του Μιλάνου, που ήταν να παντρευτεί έναν διοικητή της φρουράς του. Δυστυχώς η κοπέλα πέθανε, λίγους μήνες μετά το γάμο, από πιθανή έκτοπη κύηση.

Από την άλλη, η Μόνα Λίζα, απεικονίζει την αρχόντισσα της Φλωρεντίας, Λίζα Γκεραρντίνι και το έργο αυτό θεωρείται πρότυπο για τη ζωγραφική του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Η Γκεραρντίνι εικάζεται ότι πόζαρε για τον καλλιτέχνη μεταξύ 1503 και 1506, ωστόσο ελάχιστα είναι γνωστά για τη ζωή της. Γεννήθηκε στη Φλωρεντία και παντρεύτηκε στην εφηβεία της τον Φρανσέσκο ντε Τζοκόντο, (εξ' ου και το πρωσονύμιο της Τζοκόντα) έναν έμπορο πανιού και μεταξιού, που αργότερα έγινε τοπικός αξιωματούχος, ενώ μαζί έκαναν και 5 παιδιά. Ο Τζοκόντο πιστεύεται ότι ανέθεσε το πορτρέτο στον Ντα Βίντσι είτε για να γιορτάσει την εγκυμοσύνη της συζύγου του ή την αγορά ενός σπιτιού γύρω στα 1502 – 1503. Μετά το θάνατο του συζύγου της, η Τζοκόντα έγινε μοναχή, πέθανε το 1542 σε ηλικία 63 ετών και θάφτηκε κοντά στον βωμό της μονής Sant'Orsola.

Ωστόσο η όμορφη πριγκίπισσα και η Τζοκόντα δεν ήταν τα πρώτα αινιγματικά χαμόγελα του Ντα Βίντσι, αφού, σύμφωνα με τους ερευνητές, ο καλλιτέχνης έκανε την πρώτη απόπειρα αυτής της τεχνοτροπίας, ακόμα νωρίτερα στο έργο του «Η Παναγία των Βράχων» (1483) αλλά όχι με την ίδια επιτυχία.

Cappuccino coast - Ένα πολύ σπάνιο φαινόμενο

Το πολύ σπάνιο αυτό φυσικό φαινόμενο ονομάζεται “Cappuccino coast” και είμαστε τυχεροί που μπορούμε να δούμε αυτές τις υπέροχες φωτογραφίες από το Cape Town, όπου το “Cappuccino” έφτασε στις ακτές με μια πολύ ισχυρή καταιγίδα.

 

Αυτός ο παχύς αφρός στον ωκεανό εμφανίζεται όταν το αλμυρό νερό συνδυάζεται με τα απόβλητα των ζωντανών οργανισμών την θάλασσας και όλα ανακατεύονται μαζί από τα ισχυρά ρεύματα με αποτέλεσμα το νερό να πάρει τη συγκεκριμένη μορφή.

 

Φλεγόμενο ουράνιο τόξο

Οι κάτοικοι του Άιλ οφ Παλμς, στη Νότια Καρολίνα των ΗΠΑ έγιναν μάρτυρες ενός ιδιαίτερα σπάνιου οπτικού και μετεωρολογικού φαινομένου την περασμένη Κυριακή όταν ένα «φλεγόμενο ουράνιο τόξο» έκανε την εμφάνισή του στον ουρανό όπου και παρέμεινε για περίπου μία ώρα.

 

Τα «φλεγόμενα ουράνια τόξα» που ονομάζονται έτσι λόγω των έντονων χρωμάτων τους, παρουσιάζονται όταν το φως του ήλιου διαπερνά μικροσκοπικούς κρυστάλλους πάγου, οι οποίοι βρίσκονται σε θυσάνους (είδος νεφών) πολύ ψηλά στην ατμόσφαιρα.

«Για να προκληθεί αυτό το σπάνιο οπτικό φαινόμενο, οι ακτίνες του ήλιου πρέπει να διαπεράσουν τους κρυστάλλους από μία συγκεκριμένη γωνία, δημιουργώντας ένα πρίσμα χρωμάτων», εξηγεί ο μετεωρολόγος Justin Lock στον ιστότοπο Bored Panda, προσθέτωντας ότι ο ήλιος πρέπει να βρίσκεται σε ύψος τουλάχιστον 58 μοιρών για να συμβεί αυτό. «Πρόκειται για ένα προϊόν ευτυχούς συγκυρίας», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Δεκάδες κάτοικοι της περιοχής έσπευσαν να αιχμαλωτίσουν το μαγευτικό θέαμα με τις φωτογραφικές τους μηχανές και ανέβασαν τις υπέροχες φωτογραφίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.