«Ο φανατισμός είναι η μόνη δύναμη της θέλησης την οποία μπορεί να επιδείξει κι ο αδύναμος» Nietzsche
Η κοινή λογική κάνει ό,τι θέλει κι άρα δεν μπορεί να αποφύγει το να εκπλαγεί περιστασιακά. Το αντικείμενο των εξουσιαστικών ιερατείων (θρησκεία, επιστήμη, πολιτική) είναι να αποφεύγεις αυτό το συναίσθημα και δημιουργεί εκείνες τις νοητικές συνήθειες και νόρμες που πρέπει να είναι σε στενή συμφωνία με τις συνήθειες που βολεύουν την εξουσία για να εξασφαλίσει ότι τίποτα δεν θα είναι απροσδόκητο για σένα και ταυτόχρονα δεν θα αμφισβητείς την κυριαρχία της. Θα κλέψουν και θα το παρουσιάσουν για ανακάλυψη, θα πουν ψέμματα υπό το προσωπείο της ασφάλειας, θα δολοφονήσουν, καταστρέψουν, διαβάλλουν, προπαγανδίσουν και θα το παρουσιάσουν για επίτευγμα.
Ετσι τα εξουσιαστικά ιερατεία φροντίζουν να εξαφανίσουν από τον νου σου οτιδήποτε σε συνδέει με τον πυρήνα σου, με το DNA σου, την ΑΓΡΙΑ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΤΗΣ.
Ο Βασικός ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΓΡΙΑΣ ΦΥΣΗΣ είναι ο ΕΡΩΤΑΣ. Με τον ΕΡΩΤΑ δεν αναπαράγεται απλώς, αλλά βιώνει ανώτερα αισθήματα, θαυμαστού, αρμονίας, ενότητας, φιλότητας… με τον ΕΡΩΤΑ μετατρέπει το ΧΑΟΣ σε συνεχή ροή ευρυθμίας. Με τον ΕΡΩΤΑ δημιουργούν και συντηρούν τις Δημιουργίες τους οι Δημιουργοί των Κόσμων. Μετέτρεψαν λοιπόν, οι μιαροί της “Mystery Babylon” τον αγέννητο Θεό ΕΡΩΤΑ, στο ασήμαντο σεξ, το θαυμαστό στην νερόβραστη “αγάπη” κι έβαλαν τις θρησκείες να τα υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο.
Το πιο σημαντικό αρνητικό επίτευγμα του χριστιανισμού είναι η ανάδειξη του ΕΡΩΤΑ (αλλά και της απλοϊκής σεξουαλικότητας – πορνό – πουριτανισμός) σε πρόβλημα, σε θανάσιμο αμάρτημα, το μεγάλο προπατορικό αμάρτημα που το φορτώσαν αυθαίρετα στα κεφάλια όλων των ανθρώπων και τον στέγνωσαν από τις χαρές της Ζωντανής Ζωής που κύριος Θεός της είναι ο Ερωτας. Ο άνθρωπος χρειάζεται μια νοητική στάση που δεν θα βλέπει τον ΕΡΩΤΑ ως πρόβλημα αλλά ως ευχαρίστηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν διαθέτουν όμως την απαραίτητη χαρακτηροδομή γι’ αυτή την υπέρβαση, συχνά μάλιστα ούτε την στοργή που απαιτείται η έκφραση Του.
Η θεμελιώδης σημασία του ΕΡΩΤΑ εκφράζεται στις παραδόσεις πολλών αρχαίων λαών, πάντοτε με θετικό τρόπο. Το αιδοίο και ο φαλλός, ως φορείς της γονιμότητας, ήταν ιερά για τους αρχαίους ανθρώπους και οι ερωτικές πράξεις βρίσκονταν στο επίκεντρο της θρησκευτικής ζωής. Οι λαοί της Χρυσής Εποχής, τιμούσαν τον ΕΡΩΤΑ με την Ιερογαμία, την Ιερή ΣΥΝ-ΟΥΣΙΑ δύο ανθρώπων αντίθετων φύλων, την μεγαλύτερη από όλες τις θρησκευτικές πράξεις λατρείας στην αρχαιότητα.
Αφού ο ΕΡΩΤΑΣ τιμήθηκε και εξυμνήθηκε κατά τους Χρυσούς Αιώνες, κάποτε ανέκυψαν και οι εχθροί του, που η δύναμή τους με τον καιρό μεγάλωσε. Τέτοιους μιαρούς εχθρούς γνώρισε και η γυναίκα και ο ΕΡΩΤΑΣ, που ήταν πολύ σεβαστή στους Μητριαρχικούς πολιτισμούς. Πάντοτε υπό την αιγίδα των ιερατείων και της θρησκείας, εμφανίσθηκαν δυνάμεις που πολεμούσαν πότε τον ΕΡΩΤΑ υποβιβάζοντας τον σε σεξουαλικότητα και πότε την γυναίκα ή και τα δύο μαζί. Δημιούργησαν έναν πόλεμο εναντίον του ανθρώπινου φύλου -που σήμερα βρίσκεται στον κολοφώνα του- μεταξύ άλλων στον μονοθεϊστικό ιουδαϊσμό-χριστιανισμό και στα μυστήρια της ελληνιστικής εποχής, που αργότερα αντέγραψε κι απογείωσε ο ιουδαϊκός-χριστιανισμός.
Πάντως και σύμφωνα με τις γραφές τους ίδιος ο Γιαχβέ-Χριστός δεν ήταν ασκητής, δεν κατοικούσε, όπως ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, στην έρημο, αλλά διαχώρισε την θέση του απ’ αυτόν. Επιπλέον στιγματίσθηκε ως «φαγάς και οινοπότης» κι επίσης συναναστρεφόταν με γυναίκες, που δεν τις θεωρούσε κατώτερες και δεν τις παραγκώνιζε ποτέ και πουθενά, επικοινωνούσε μάλιστα με αμαρτωλούς και με πόρνες, ενώ δεν καταδίκαζε ούτε τις μοιχαλίδες.
Από την άλλη, στους Πέτρο και Παύλο, τους πραγματικούς ιδρυτές της χριστιανικής πανούκλας, αρχίζουν ήδη να αναφαίνονται οι σωματικές αυτοτιμωρίες, η κατάπνιξη των συναισθημάτων, το μίσος του σώματος. Η «σάρκα» εμφανίζεται κατευθείαν ως έδρα της αμαρτίας. Στην σάρκα δεν υπάρχει κανένα καλό («δεν κατοικεί εν τη σαρκί μου αγαθόν»), η σάρκα είναι «σώμα θανάτου», ο χριστιανός πρέπει να «βασανίσει το σώμα», να το «υποδουλώσει» («υπωπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ»), να το «νεκρώσει» και λοιπά ανίερα ανοσιουργήματα. Ταυτόχρονα οι Πέτρος και Παύλος ταπεινώνουν την γυναίκα θεωρώντας την απλώς ανταύγεια του άντρα και αποδίδοντάς της δευτερεύουσα σημασία -όλες οι υπεκφυγές των απολογητών διαψεύδονται από τα ίδια τα κείμενα. Τέλος τα μιάσματα υποβιβάζουν και τον γάμο, αφού τον εγκρίνουν μόνο για την αποφυγή της πορνείας και εξηγούν ρητά ότι είναι καλό για τον άντρα «γυναικός μη άπτεσθαι».
Οταν ο εκφυλισμός των μιαρών ξεκινήσει, το τέλος δεν διαφαίνεται πουθενά γιατί ο βόθρος δεν έχει πάτο.
Πολύ νωρίς οι πιο γνωστοί πατέρες της χριστιανικής εκκλησίας άρχισαν να πλειοδοτούν ο ένας έναντι του άλλου στην προπαγάνδιση της ασκητείας και με την σαγηνευτική τους γλώσσα να προτρέπουν προπάντων τα παιδιά, ακόμη και τεσσάρων ή πέντε ετών, στην αγνεία. Ασκώντας πίεση σε ανύποπτα μυαλά και σώματα, τους αποσπούσαν υποσχέσεις παρθενίας που θα τα δέσμευαν σε όλη την ζωή τους. Όταν όμως μερικοί εχέφρονες μεταξύ των ενηλίκων διαμαρτύρονταν, οι “σεβάσμιοι” πατέρες φανάτιζαν τον κόσμο εναντίον τους. «Οι γονείς αντιστέκονται, αλλά πρέπει να υπερνικηθούν», κηρύσσει ο άγιος Αμβρόσιος.
Τα ίδια λόγια λένε και σήμερα που οι εχέφρονες γονείς αντιδρούν στα δηλητηριασμένα εμβόλια που τους επιβάλλουν να κάνουν στα παιδιά τους «Οι γονείς αντιστέκονται, αλλά πρέπει να υπερνικηθούν». Ενώ τα επιστημονικά ιερατεία δεν κάνουν τίποτε για να θεραπεύσουν τις ασθένειες όταν κι αν προκύψουν, δηλητηριάζουν τα παιδιά ΠΡΙΝ ασθενήσουν, δήθεν προληπτικά. Λογικό, αφού τα εμβόλια φέρνουν στα ταμεία τους δις, ενώ από την άλλη η θεραπεία των ασθενών είναι φτωχή σε έσοδα κι άρα μη κερδοφόρα για τα ταμεία τους. Εμβόλια πουλάνε σε εκατομμύρια ανθρώπους ενώ πόσοι θα ασθενήσουν για να χρειαστούν θεραπεία; Αυτό που θέλω να γίνει κατανοητό είναι πως σε κάθε τομέα λειτουργούν με τον ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ.
Στο όνομα της αγνείας οι μοναχοί παραδίδονται σε μια φριχτή ζωή. Κυλιούνται γυμνοί σε μυρμηγκοφωλιές όπως ο Μακάριος, σε αγκάθια όπως ο Βενέδικτος, κλαψουρίζουν ασταμάτητα όπως ο Σενούτε ή ζουν μέσα στην ακαθαρσία όπως ο Αντώνιος. Το τάγμα των αντωνιτών έχει το προνόμιο της εκτροφής χοίρων και ένα γουρούνι ως έμβλημα, ενώ ο Αντώνιος έχει προαχθεί σε προστάτη των κατοικίδιων ζώων. Σε όλη τους τη ζωή, όπως ο Συμεών ο Στυλίτης, δεν κοιτάζουν ούτε την ίδια τους την μητέρα και πετροβολούν τις γυναίκες. Κρεμούν βαριά σίδερα από το πέος τους και έτσι είναι σαν ευνούχοι. Ζουν πολλά χρόνια εντοιχισμένοι, ολόκληρες δεκαετίες πάνω σε στύλους, τρώνε σε όλη τους την ζωή χορτάρι βοσκώντας σαν τα ζώα. Προσποιούνται συνεχώς τον τρελό – αρκετοί άλλωστε έχουν τρελαθεί πραγματικά. Ακόμη και στον 21ό αιώνα μερικοί “θεολόγοι” εξυμνούν όλα αυτά ως «ηρωισμό», «αγιότητα», «βαθύτερες μορφές θρησκευτικής συνείδησης», προϊόντα μιας «θαυματουργικής επίδρασης του αγίου πνεύματος» κι άλλα καλούδια του σιχαμερού σαν τις ακαθαρσίες «αγίου πνεύματος»
Ο χριστιανικός μεσαίωνας θεωρεί την εχθρική προς το σώμα και τις ορμές στάση των ασκητών ως το πιο υψηλό ιδανικό. Κάθε ερωτική πράξη είναι βαριά και θανάσιμη αμαρτία. Η παθολογική αγνεία ιερή, η ηδονή διαβολεμένη, ενώ η σωματική αυτστιμωρία εκθειάζεται. Οι θεαλάφοι καθυβρίζουν το σώμα με χαρακτηρισμούς όπως «κοπρόλακκος», «αγγείο σήψης», «γεμάτο βρομιά και βδελυγμία». Όχι ο πρώτος τυχών, αλλά ο Ιωάννης της Άβιλας, που το 1926 αναγορεύθηκε διδάσκαλος της εκκλησίας, διδάσκει: «Να περιφρονείς το σώμα, να το θεωρείς κοπρώνα σκεπασμένο με χιόνι, κάτι που σου προκαλεί αηδία ακόμη και όταν το σκέφτεσαι». Όχι ο πρώτος τυχών, αλλά ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης ορίζει ότι «το σώμα πρέπει να το μισούμε επειδή επιθυμεί μια σαρκική ζωή, η σάρκα πρέπει να απονεκρώνεται και να περιφρονείται και να ατιμάζεται». Οι μοναχοί του μεσαίωνα αποκαλούνται pissin- tunicis, «ρασοκατουρλήδες».
Όταν πάθαιναν ή απλώς φοβούνταν ότι θα πάθουν ονείρωξη, όταν κρυφοκοίταζαν φιλήδονα μια γυναίκα, βουτούσαν αμέσως, ακόμη και την νύχτα ή τον χειμώνα, στο νερό, σε πολύ ψυχρά ποτάμια ή σε παγωμένες λίμνες, και έκαναν εκεί μέσα κάμψεις των γονάτων ψέλνοντας εκκλησιαστικούς ύμνους. Για να δαμάσουν το πέος τους φορούσαν κάθε χρόνο κιλικία εφοδιασμένα με καρφιά, κοιμούνταν μάλιστα με αυτά, όπως ο ευαίσθητος Χάινριχ Ζόιζε, ή αυτομασττγώνονταν συχνά μέχρι λιποθυμίας, όπως ο ιδρυτής του τάγματος των δομινικανών. Ακόμη και στον 21ό αιώνα οι χριστιανοί μοναχοί βασανίζονται με μαστίγια και χαλύβδινες ακίδες – αφού σύμφωνα με τον άγιο Φραγκίσκο της Σάλης η εξωτερική απονέκρωση είναι όπως η βρόμη για τον γάιδαρο, που τον κάνει να περπατάει καλύτερα. Είναι ευτυχές είναι για κάθε λογικό άνθρωπο να τους ακούει να συγκρίνουν τον εαυτό τους με γαϊδούρια και σανό, αφού σανό πουλάνε στους σανοφάγους πιστούς.
Τρεις λόγοι έκαναν την εκκλησία να επιβάλει την αγαμία. Πρώτον, η παραίτηση από την σεξουαλική ζωή θα εμφάνιζε τους κληρικούς ως πιο αξιόπιστους και πιο σεβαστούς στα μάτια των πιστών προβάτων. Δεύτερον, ένας άγαμος κληρικός κόστιζε στην εκκλησία λιγότερο από έναν έγγαμο οικογενειάρχη. Τρίτον, η εκκλησία ενδιαφερόταν για άβουλα και ανά πάσα σιιγμή διαθέσιμα όργανα, όχι για ανθρώπους με υποχρεώσεις απέναντι στην οικογένεια· με τέτοια εργαλεία μπορούσε να κυβερνά άνετα, το μοναδικό μέλημα που μετράει για κάθε εξουσία.
«Όσο δεν αντιλαμβανόμαστε την ηθική του χριστιανισμού ως βαρύ έγκλημα κατά της ζωής, το παιχνίδι είναι πολύ εύκολο για τους υπερασπιστές της» Nietzsche
Οταν η Ιερή ΣΥΝ-ΟΥΣΙΑ εκφυλίστηκε (στην Σιδερένια Εποχή) από τα ιερατεία που ήθελαν υπήκοους, πιστούς και υπάκοους, μετατράπηκε σε οργιώδη πορνική σεξουαλικότητα όπου συχνά, στην παλαιότερη χρονική περίοδο, το συγκεντρωμένο πλήθος επιδιδόταν σε τεράστια μαζικά όργια, σεξουαλιζόμενο αδιακρίτως. Αυτό ακριβώς γίνεται και σήμερα, κάτω από τις εκατοντάδες ετικέτες “αγάπη και φως” μόνο που εσύ, σαν ηλίθιο-πιστό πρόβατο που κατάντησες αν δεν το δεις στα χαζοκούτια, σου λένε πως δεν υπάρχει, πως δεν γίνεται, πως είναι ψέματα.
Γιόρταζαν οι έκφυλοι την σεξουαλικότητα -κι ΟΧΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ- με μια γενική προγαμιαία διακόρευση σε ναό· κανένα κορίτσι δεν μπορούσε να παντρευτεί προτού διαπαρθενευθεί σε ναό από έναν τυχαίο άντρα, συχνά σκοπίμως κατωτάτης υποστάθμης, μια τελετουργική πράξη που είναι γνωστή τόσο στην Ινδία και την εγγύς Ανατολή όσο και σε αρκετές Αφρικανικές φυλές. Αλλος κύριος τύπος θρησκευτικής σεξουαλικότητας, προπάντων σε σημιτικές και μικρασιατικές πόλεις, ήταν η σαρκική συνεύρεση σε ναούς ως διαρκής πρακτική, χωρίς όμως να περιφρονούνται καταρχήν οι ιερόδουλες, τις οποίες μάλιστα συχνά εκτιμούσαν περισσότερο από τις άλλες γυναίκες… αλλοίμονο!!!!
Μια αρκετά αξιόπιστη στατιστική αναφέρει για το έτος 1490 στην Ρώμη -που τότε είχε λιγότερους από 100.000 κατοίκους- 6.800 πόρνες· κάθε έβδομη Ρωμαία ήταν πουτάνα! Οίκους ανοχής έχτιζαν ή αγόραζαν όχι μόνο πάπες, καρδινάλιοι κι επίσκοποι, αλλά και ηγούμενοι και ηγούμενες. Πολλές φορές αποδείχθηκε πόσο δίκιο είχε ο πάπας Πίος Β’ όταν διαβεβαίωνε τον βασιλιά της Βοημίας, επικαλούμενος τον Αυγουστίνο, ότι η Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς νοικοκυρεμένα μπουρδέλα. Προφανώς δεν μπορούσε ο κλήρος να ζήσει χωρίς γυναίκες, αδιάφορο αν αυτές αποκαλούνταν σύζυγοι, παλλακίδες ή μαγείρισσες. Παρά την αυστηρή απαγόρευση, οι επίσκοποι επέτρεπαν στους ιερείς τους σωρηδόν παράνομες συμβίες· το τίμημα λεγόταν «πορνοτέλος» και ήταν υποχρεωτικό ακόμη και για όσους δεν διατηρούσαν παράνομες συμβίες, στην Ιρλανδία και την Νορβηγία μάλιστα ήταν διπλό για τους μοναχικούς.
Φυσικά οι “πνευματικοί” ποιμένες του κοπαδιού των σανοφάγων συνέχισαν την έκφυλη σεξουαλική ζωή τους και μετά τις μεταρρυθμίσεις της συνόδου του Τριδέντου (1545-1563). Μέχρι και τον 17ο αιώνα είχαν γυναίκες και παιδιά ακόμη και πολλοί ιεράρχες. Πάντως ο αρχιεπίσκοπος του Ζάλτσμπουργκ φον Ράιτενάου είχε δεκαπέντε παιδιά με την ωραία Σαλώμη Αλτ. Αλλά ακόμη και το 1970 όλοι οι κληρικοί της επισκοπής του Μονάχου έλαβαν ένα υπόμνημα από την καθολική οργάνωση Κύκλος Δράσης Μονάχου και όχι από κάποιον εχθρό της εκκλησίας, όπου γίνεται λόγος για «κρυφές, παρεμφερείς με την συζυγική ζωή, σχέσεις» και για την αναγκαστική ανειλικρίνεια των καθολικών ιερέων. ‘Οταν όμως το 1973 ο Χουμπέρτους Μίναρεκ, πρώην κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βιέννης, μετά την αποχώρησή του από την Εκκλησία, περιέγραψε αυτή την ανειλικρίνεια στο βιβλίο του “Κύριοι και δούλοι της Εκκλησίας”, λίγο πριν από την έκδοση του βιβλίου άρχισαν φοβερές δολοπλοκίες που ανάγκασαν τον εκδότη του να σπάσει το συμβόλαιο και να αποσύρει από το εμπόριο το ήδη εκτυπωμένο και προπωλημένο έργο του Μίναρεκ. Η υποκρισία είναι μέχρι σήμερα ένα από τα πιo αποκρουστικά και εντούτοις ουσιώδη χαρακτηριστικά των χριστιανικών ορδών.
Σήμερα. «Η ηδονή εξακολουθεί να είναι του διαβόλου όσο ασήμαντη και σύντομη κι αν είναι! Εδώ δεν υπάρχει ασήμαντο ζήτημα. Μερικά εκατομμύρια νεκροί στον πόλεμο δεν ενοχλούν μας ανεβάζουν το ηθικό. Αλλά τι κακό που κάνει η Συνουσία! Η σεξουαλική αμαρτία είναι τόσο διαβολική, που σύμφωνα με την καθολική διδασκαλία επιτρέπεται να εύχεται κανείς «στον πλησίον του κάτι κακό, ακόμη και τον θάνατο, λόγου χάρη, για να μην παραστρατήσει στον ερωτισμό ένας νέος κι ελαφρόμυαλος άντρας. Πέρα από την περιοχή της σεξουαλικής απώθησης εξακολουθεί να παραμονεύει το «χάος», ώστε ο άνθρωπος που αποδέχεται την ηδονή ως τέτοια να υποβιβάζεται «στο επίπεδο της κτηνώδους ύπαρξης και ζωής», να περιέρχεται σε μια κατάσταση «ανελέητης δουλείας», «να έχει ορέξεις για διαστροφές και σαδισμό -και έτσι να καταλήγει στο σεξουαλικό έγκλημα», τον «αφανισμό ενός λαού» Γιόνε.
Ολα δηλαδή ίδια κι απαράλαχτα όπως πριν από δυό και βάλε, χιλιάδες χρόνια. Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετική η κατάσταση αφού οι ηθικολόγοι εξαρτώνται αποκλειστικά από τον παπισμό, που είναι και τον 21ό αιώνα υπερεξουσιαστικός, ο κύριος αντιπρόσωπος ενός σεξουαλικού σαδισμού που ουσιαστικά παραμένει άρρωστος και διαστροφικός!
Στον ΑΝΤΙΠΟΔΑ του μιασματικού σκοταδιού
Ο Θεός Πάν ο Φέρων τον Ερωτα και το Αιώνιο Πυρ
Ο Θεός Πάν είναι πανάρχαια ελληνική, ανθρωπόμορφη Θεότητα, που ήταν συνυφασμένος με την «ΠΑΝ-ίδα» της Φύσης, (άνθρωποι και ζώα) σε μια αμφίδρομη σχέση προστασίας, αλλά και προσωποποίηση της (ΟΡΓΟΝΗΣ) γενετικής δύναμης της ζωής του ΕΡΩΤΑ (κι όχι του σεξ). Συνδυάζοντας τον ανθρώπινο και ζωικό παράγοντα, ο Πάν απεικονιζόταν έχοντας κάτω άκρα ζώου, «Θεός τραγοπόδαρος» ως προστάτης των κτηνοτρόφων, των κυνηγών, των αλιέων και των ποιμένων με μόνιμη διαμονή σε χώρους της φύσης, όρη, δάση, σπήλαια, κοιλάδες, ρεματιές κλπ. Η λατρεία του έλαβε μέγιστη ανάπτυξη παράλληλα με εκείνη του Δία και των άλλων Ολύμπιων Θεών σε όλον τον Ελλαδικό χώρο και πέραν αυτού.
Στην Ελληνική ιστορία ο Πάν ήταν γιος του Θεού Ερμή και της Νύμφης Πηνελόπης -που μετέστη αργότερα στον ουρανό ως υφάντρα του ουράνιου πέπλου και ήταν η Σπαρτιάτισσα σύζυγος του Οδυσσέα, από την οποία ξεκίνησε η πατριαρχία και η καταδυνάστευση της γυναίκας και των παιδιών, που τόσα δεινά έφερε στην ανθρωπότητα- είχε γεννηθεί στο όρος Κυλλήνη της αρχαίας Αρκαδίας ή του Θεού Ερμή και της Νύμφης Καλλιστούς, συνοδού της Θεάς Άρτεμης, που αργότερα μετέστη επίσης στον ουρανό σχηματίζουσα την Μεγάλη Άρκτο.
Πιθανότερη ετυμολογία του ονόματος φέρεται εκ της ρίζας Πα =περιποιούμαι, φυλάσσω και εξ αυτού πάομαι και λατινικό pasco =βόσκω. Ο Μαξ Μύλλερ δίνει ερμηνεία εκ του σανσκριτικού «Παβάνα» (= άνεμος) γι’ αυτό ο Πάνας φέρεται να συμβολίζει τον ελαφρύ άνεμο κατά τις πρωινές κι απογευματινές ώρες.
Σύμφωνα με τις επικρατέστερες παραδόσεις γεννήθηκε στο όρος Λύκαιον της Αρκαδίας. Ο Ερμής που αντελήφθει την γέννα του παιδιού Του, έσπευσε να πάρει τον Θεϊκό Πάνα στον Όλυμπο όπου και τον παρουσίασε στον Δία και τους άλλους Θεούς οι οποίοι τον καλοδέχθηκαν. Στην συνέχεια επέστρεψε στα γήινα κι ανατράφηκε από τις Αρκαδικές Νύμφες, οπότε κι έγινε φίλος του Διονύσου και εμφανίσθηκε πλέον ως προστάτης των γεωργών και κτηνοτρόφων και των προϊόντων τους, φίλος του κρασιού, του γλεντιού της Αιώνιας Ζωής και του ΕΡΩΤΑ.
Ο Πάν ήταν ο σύντροφος των Νυμφών κι ΕΡΑΣΤΗΣ κάθε νέας ή νέου που πλησίαζε τον χώρο του, δηλαδή την ΦΥΣΗ. Προστάτης του πολλαπλασιασμού των αιγοπροβάτων, δεν άργησε από τους μιαρούς θρησκόληπτους, να θεωρείται και ο ίδιος επιβήτορας αυτών (sic) και τον απεικονίζουν ανόσια κι ανίερα, δείχνοντας μας ξεκάθαρα τον βούρκο του γιαχβεδικού ψυχισμού τους.
Ο Πάν αγαπούσε την φυσική ανέμελη κι ανεξάρτητη ζωή και περνούσε τον Χρόνο Του παίζοντας με τον μαγικό αυλό Του, την Σύριγγα. Η Σύριγγα (αρχαία: Σύριγξ) ήταν κι αυτή Νύμφη η οποία μεταμορφώθηκε σε καλαμιά για να βρίσκεται κοντά στον έρωτα της. Ο Πάνας έκοψε ανόμοια τεμάχια καλαμιού τα οποία και ένωσε σε σειρά, δημιουργώντας τον αυλό Του.
Οι ερωτικές ιστορίες που έζησε με τις Νύμφες είναι φυσικά, πολλές, σημαντικότερη των οποίων εκείνη της ερωτικής συνεύρεσης Του με την Σελήνη. Χαρακτηριστικός είναι και ο θρύλος ότι στην Μάχη του Μαραθώνα βοήθησε τους Έλληνες εναντίον των Περσών με δυνατές και τρομακτικές φωνές, επαναλαμβάνοντας ρυθμικά το όνομά του “Παν – Παν – Παν” με συνέπεια οι Πέρσες, ακούγοντάς τον, να καταληφθούν από Πανικό λέξη που προέρχεται από το όνομα Παν.
Ορφικός ύμνος Πανός (θυμίαμα ποικίλα)
“Πᾶνα καλῶ κρατερόν, νόμιον, κόσμοιο τὸ σύμπαν, οὐρανὸν ἠδὲ θάλασσαν ἰδὲ χθόνα παμβασίλειαν καὶ πῦρ ἀθάνατον· τάδε γὰρ μέλη ἐστὶ τὰ Πανός. ἐλθέ, μάκαρ, σκιρτητά, περίδρομε, σύνθρονε Ὥραις, αἰγομελές, βακχευτά, φιλένθεε, ἀστροδίαιτε, ἁρμονίαν κόσμοιο κρέκων φιλοπαίγμονι μολπῆι, φαντασιῶν ἐπαρωγέ, φόβων ἔκπαγλε βροτείων, αἰγονόμοις χαίρων ἀνὰ πίδακας ἠδέ τε βούταις, εὔσκοπε, θηρητήρ, Ἠχοῦς φίλε, σύγχορε νυμφῶν, παντοφυής, γενέτωρ πάντων, πολυώνυμε δαῖμον, κοσμοκράτωρ, αὐξητά, φαεσφόρε, κάρπιμε Παιάν, ἀντροχαρές, βαρύμηνις, ἀληθὴς Ζεὺς ὁ κεράστης. σοὶ γὰρ ἀπειρέσιον γαίης πέδον ἐστήρικται, εἴκει δ᾽ ἀκαμάτου πόντου τὸ βαθύρροον ὕδωρ Ὠκεανός τε πέριξ καὶ ἐν ὕδασι καὶ γαῖαν ἑλίσσων, ἀέριόν τε μέρισμα τροφῆς, ζωοῖσιν ἔναυσμα, καὶ κορυφῆς ἐφύπερθεν ἐλαφροτάτου πυρὸς ὄμμα. βαίνει γὰρ τάδε θεῖα πολύκριτα σαῖσιν ἐφετμαῖς· ἀλλάσσεις δὲ φύσεις πάντων ταῖς σαῖσι προνοίαις βόσκων ἀνθρώπων γενεὴν κατ᾽ ἀπείρονα κόσμον. ἀλλά, μάκαρ, βακχευτά, φιλένθεε, βαῖν᾽ ἐπὶ λοιβαῖς εὐιέροις, ἀγαθὴν δ᾽ ὄπασον βιότοιο τελευτὴν Πανικὸν ἐκπέμπων οἶστρον ἐπὶ τέρματα γαίης.”
Απόδοση: «Καλώ τον κρατερό Πάνα, τον νόμιο, τον κοσμούντα το σύμπαν, τον ουρανό, την θάλασσα, την παμβασίλεια χθόνα και το αθάνατο πυρ. Γιατί αυτά είναι τα μέλη του Πανός. Έλθε, μάκαρ, σκιρτήτα, περίδρομε, σύνθρονε των Ωρών, αιγομελή, βακχευτή, φιλένθεε, αστροδίεται, που αρμόζεις την αρμονία της φιλοπαίγμονας μόλπης του Κόσμου, επαρωγέ των φαντασιών, έκπαγλε για τους φόβους των βροτών, εσύ που χαίρεσαι στους πίδακες μαζί με τους αιγονόμους και τους αγελαδάρηδες, εύσκοπε, θηρευτή, φίλε της Ηχούς, σύγχορε των Νυμφών, που φύεις τα πάντα, γενέτωρ των πάντων, πολυώνυμε Δαίμονα, Κοσμοκράτωρα, αυξητά, φαεσφόρε, κάρπιμε Παιάν, που χαίρεσαι στα και με τα άντρα, βαρύμηνη, αληθής Ζεύς ο κεράστης. Σε σένα στηρίχτηκε το άπειρο πεδίο της γαίας, καθώς υποχωρεί το βαθύροο ύδωρ του ακάμαντου πόντου και ο Ωκεανός που ελίσσει τα ύδατα του γύρω από την γαία, και το αέριο μέρισμα της τροφής. Είσαι έναυσμα της ζωής και το όμμα του ελαφρότατου πυρός, πάνω από την κορυφή των πάντων. Γιατί βαίνουν τα θεία διακρινόμενα από τις δικές σου προσταγές. Αλάζεις τις φύσεις των πάντων, βόσκοντας την γενεά των ανθρώπων με τις δικές σου πρόνοιες, στον άπειρο Κόσμο. Αλλά, μάκαρ, βακχευτή, φιλένθεε, έλα στις ευίερες σπονδές, φέρε μας αγαθό τέλος του βίου εκπέμποντας τον Πανικό οίστρο στα τέρματα της γαίας.»
Λατρεία και ιερά
Όπως είναι φυσικό, στην αρχή ο Πάν λατρευόταν στην Αρκαδία στο όρος που γεννήθηκε ως ποιμενικός και νόμιος Θεός, εξ ού και παλαιότερα η Αρκαδία λεγόταν Πανία. Στο Λύκαιο υπήρχε ο αρχαιότερος ναός αφιερωμένος στον Πάνα και την Σελήνη. Αργότερα στην Λυκόσουρα δημιουργήθηκε σημαντικός ναός του Πανός στον οποίο ασκούσαν, όπως σημειώνει ο Παυσανίας, και μαντική. Επίσης στην θέση Μέλπεια εκτός από τον ναό του Πανός βρέθηκαν πολυάριθμα πήλινα και χάλκινα ειδώλια του 6ου και 5ου αιώνα π.κ.ε. υπό μορφή ταμάτων. Σταδιακά ο Πάν λατρεύτηκε από τους αλιείς, εξ ου και η προσωνυμία “Πάν ο Ακτιος” ή Πάν-Άκτιος και δημιουργήθηκαν παράλια ιερά, κυρίως σε αλιευτικά καταφύγια της αρχαιότητας.
Όταν οι Αθηναίοι τον θεώρησαν σημαντικό σύμμαχο στην νίκη τους κατά των Περσών ο Πάν απέκτησε και τον χαρακτήρα Πολεμικής Θεότητας, – ο ΕΡΩΤΑΣ ειναι κατ’ εξοχήν ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΘΕΟΣ. Με αυτό τον στίχο αρχίζει το γ’ στάσιμο (στ. 781-805) της Αντιγόνης του Σοφοκλή.
“Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις, ός εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις, φοιτάς δ’ υπερπόντιος εν τ’ αγρονόμοις αυλαίς· καί σ’ ούτ’ αθανάτων φύξιμος ουδείς ούθ’ αμερίων σέ γ’ ανθρώπων. Ο δ’ έχων μέμηνεν. Σύ καί δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα, σύ καί τόδε νείκος ανδρών ξύναιμον έχεις ταράξας· νικά δ’ εναργής βλεφάρων ίμερος ευλέκτρου νύμφας, τών μεγάλων πάρεδρος εν αρχαίς θεσμών. Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα. Νυν δ’ ήδη ‘γώ κ’αυτός θεσμών έξω φέρομαι τά δ’ ορών ίσχειν δ’ ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ τόν παγκοίτην όθ’ ορώ θάλαμον την δ’ Αντιγόνην ανύτουσαν.”
Απόδοση: “Ερωτα ανίκητε στην μάχη Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη, συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις, συ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα, που δρασκελάς πάν‘ από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους, κανείς δε γλυτώνει από ‘σε, μήτε Θεός μήτε θνητός. Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις. Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό, συ π’ ανάβεις ταραχή κι αμάχη ανάμεσα σε γιο και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σ’ όλους τους μεγάλους νόμους. Σαν ατάραχος Θεός τους περιγελάς, ω Αφροδίτη. Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα, βλέποντας την δύστυχη Αντιγόνη να την σέρνουν άκαιρα στον τάφο που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε”
Έτσι, πολλά σπήλαια (άντρα) και λόφοι στην Αττική πήραν το όνομά του πολεμικού Θεού Πάν. Μεταξύ αυτών είναι το σπήλαιο της βορειοδυτικής πλευράς του βράχου της Ακρόπολης της Αθήνας, (προτείνω να τα επισκευθείς για να αισθανθείς -αν μπορείς- την ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ του ΕΡΩΤΑ) ένα άλλο στην Πάρνηθα, ένα τρίτο στον Μαραθώνα και ένα τέταρτο στην Βάρη το λεγόμενο “Σπήλαιο του Νυμφολήπτου ή Αρχεδήμου”. Σ’ όλα αυτά βρέθηκαν ανάγλυφα που παρουσιάζουν τον Πάν, τον Ερμή και τις Νύμφες καθώς και πολλά αναθήματα, ένα εκ των οποίων είναι και το αναθηματικό ανάγλυφο που εκτίθεται στην Στοά του Αττάλου.
Επίσης το Πάνειο ή Πανείο όρος, βορειοανατολικά της Βάρης καθώς και ο λόφος ο λεγόμενος σήμερα “Πανί” στην περιοχή Αλίμου ήσαν τόποι αφιερωμένοι στον Πάν. Επίσης ο Πάν λατρευόταν στην Αίγινα, στο Άργος, στην Ψυττάλεια, στην Σικυώνα, στην Τροιζήνα, στον Ωρωπό, στην Μεγαλόπολη, στο Κωρύκειο Αντρο και κυρίως στην Πιάνα Αρκαδίας καθώς το χωριό πήρε την ονομασία του από τον Θεό. Στο τελευταίο χωριό υπάρχει και η σπηλιά του Πανός, την οποία μπορεί κανείς να επισκεφτεί μόνο με τα πόδια ακολουθώντας το μονοπάτι ή, όπως ενημερώνουν οι ταμπέλες, έναν κατσικόδρομο μέσω μιας διαδρομής απαράμιλλης ομορφιάς, η οποία ξεκινά από την πλατεία του χωριού και να δει επάνω στον βράχο σχηματισμένη την μορφή της Θεότητας (κοιτάζοντας την είσοδο της σπηλιάς στο επάνω μέρος, διαγωνίως δεξιά). Κατά το πρόσφατο παρελθόν η σπηλιά είχε χρησιμοποιηθεί από ντόπιους βοσκούς οι οποίοι έβρισκαν εκεί ένα καταφύγιο για να προστατευθούν οι ίδιοι και τα ζώα τους από την βροχή. Το μαύρο χρώμα, που ίσως κάνει εντύπωση στον επισκέπτη, στα τοιχώματα της σπηλιάς προέρχεται από τις φωτιές που άναβαν οι βοσκοί, για να ζεσταθούν το χειμώνα.
Λατρεία του Θεού Πάν υπήρχε σε ολόκληρη την Ελλαδική επικράτεια. Στην αιγυπτιακή πόλη Χέμμιν, την Πανόπολη των Ελλήνων, ο Πάν ταυτιζόταν με τον Θεό Μιν. Στην δε Ρώμη συνδυάστηκε με τον Λούπερκο, προς τιμή του οποίου γίνονταν τα Λουπερκάλια. Επίσης στην ελληνιστική περίοδο οι Στωικοί φιλόσοφοι αλλά και οι Ορφικοί φιλόσοφοι λάτρευαν τον Πάν, ΘΕΟ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ, σε Θεό του Σύμπαντος κόσμου (ΠΑΝ = όλος, σύμπαν) και προσωποποίηση της Φύσης και των Δυνάμεών Της.
Στους κατοπινούς χρόνους με την έλευση των χριστιανικών ορδών, ο Θεός Πάν θεωρήθηκε θνητή δαιμονική μορφή. Έτσι, η ερωτική μορφή του Πάν αντί της ιδεατής μορφής της υπαίθριας, ερωτικής, ανεξάρτητης κι ανέμελης ζωής, υιοθετήθηκε μεν, αλλά την διαστρέβλωσαν ως την μορφή κάποιου ανύπαρκτου διαβόλου της κόλασης για να τρομάζουν τους σανοφάγους πιστούς τους. Ετσι εκτράπηκε και διαστρεβλώθηκε ο Θεός Πάν, του ζωογόνου ΕΡΩΤΑ, του ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΘΕΟΥ από τα μιασματικά ιερατεία του Γιαχβέ-Χριστού σε κάτι ανόσιο, για να ταιριάζει στις ανοσιότητες του βρωμερού ψυχισμού τους.
“Δεν είναι η ανάγκη της ελευθερίας, αλλά η ανάγκη της δουλείας, εκείνη που κυριαρχεί στη ψυχή των όχλων. Η δίψα τους για υπακοή, τους κάνει από ένστικτο να υποτάσσονται σ’ εκείνον που παρουσιάζεται ως αφέντης τους. Ο μεγάλος συντελεστής της εξέλιξης των λαών δεν υπήρξε ποτέ η αλήθεια, αλλά η πλάνη. Οι επιστημονικές αποδείξεις δεν εμποδίζουν καθόλου την προοδευτική του πορεία. Η πιο σημαντική του δύναμη είναι ότι τον υπερασπίζονται πνεύματα που αγνοούν σε μεγάλο βαθμό τις πραγματικότητες, για να τολμήσουν να υποσχεθούν θαρραλέα στον άνθρωπο την ευτυχία. Οι κοινωνικές ψευδαισθήσεις κυριαρχούν σήμερα πάνω σε όλα τα ερείπια που σωριάστηκαν στο παρελθόν, και το μέλλον τους ανήκει. Οι όχλοι ποτέ δε δίψασαν για αλήθειες. Αποστρέφονται τα ολοφάνερα πράγματα που τους δυσαρεστούν και προτιμούν να θεοποιούν την πλάνη, αν η πλάνη τους γοητεύει. Εκείνος που ξέρει να τους προκαλεί ψευδαισθήσεις, εύκολα γίνεται ο αφέντης τους, κι εκείνος που προσπαθεί να τους απαλλάξει από τις ψευδαισθήσεις τους είναι πάντοτε το θύμα τους.” Gustav Le Bon, “Η ψυχολογία των όχλων”.
Δεν υπάρχει ΠΟΥΘΕΝΑ στα βδελυρά κείμενα τους, σημείο που να υμνεί τον ΕΡΩΤΑ, την ΧΑΡΑ, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, το ΓΕΛΙΟ και την ΖΩΗ.
ΠΟΥΘΕΝΑ.
Εκεί που οι Έλληνες έχτιζαν ολόλαμπρους ναούς και λάτρευαν τον ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΘΕΟ ΕΡΩΤΑ και την ΦΥΣΙΚΗ ΖΩΗ, τα μιαρά βδελύγματα χτίζουν και μολύνουν αυτά τα ΙΕΡΑ με λείψανα και κόπρους “αγίων”. Είναι αυτονόητο γιατί. Δεν θέλουν χαρούμενους, ανεξάρτητους κι ερωτικούς ανθρώπους, αλλά υποταγμένους, φοβισμένους, ανέραστους κι εξαρτημένους από τον παρασιτικό βάκιλο του Γιαχβέ-Χριστού. Ετσι έβαλαν στον Θεό του ΕΡΩΤΑ κατσικοπόδαρα και τον ταύτισαν με το κακό. Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΚΟ στο αφήγημα του Γιαχβέ-Χριστού.
Ο Θεός Πάν κατέχει ιδιαίτερα σημαντική θέση στην τέχνη. Τα Ιερά Του δένδρα είναι η δρυς και η πίτυς (βελανιδιά και πεύκο). Σύμβολά Του η σύριγγα, ο αυλός Του και η σφενδόνη. Στις θυσίες πού Του πρόσφεραν περιλαμβάνονταν αγελάδες, κριάρια, πρόβατα, γάλα και μέλι. Η αρχαία τέχνη τον απεικόνισε στις διάφορες ασχολίες του και σε ερωτικές σκηνές με τους Σάτυρους, τον Ερμή και τον Διόνυσο. Σε Αττικά αγγεία των κλασικών χρόνων σε ανάγλυφα εδώλια, νομίσματα, τοιχογραφίες, ψηφιδωτά, και σε σαρκοφάγους των ρωμαϊκών χρόνων, ο Πάν κατέχει κεντρική θέση, όπως κεντρική θέση κατέχει ο ΕΡΩΤΑΣ και η ΠΟΛΕΜΙΚΗ στην ζωντανή ζωή των ζωντανών ανθρώπων.
Σημαντικοί γλύπτες της αρχαιότητας έλαβαν τα θέματά τους από τον Πάν, όπως ο Πραξιτέλης και ο Ζεύξις, μερικά των οποίων διασώζονται σε ρωμαϊκά αντίγραφα. Χαρακτηριστικό είναι το σύμπλεγμα του Πάν που εκτίθεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας όπου η Αφροδίτη απειλεί τον Πάνα με το σανδάλι της. Στους νεότερους χρόνους ο Πάν αποτελεί έμπνευση καλλιτεχνών όπως οι γλύπτες Φραγκαβίλα, Ροντέν και οι ζωγράφοι Ρομάνο, Ρούμπενς, Πουσέν και Πικάσο.
Είναι για τα σκουπίδια ό,τι δεν εμπεριέχει στον πυρήνα του τον ΕΡΩΤΑ, τον ΠΟΛΕΜΟ και την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Είναι πέρα για πέρα σταθερό δεδομένο, ότι μέσα στην δημιουργία της ύλης (ορατής κι αόρατης) είμαστε φυλακισμένοι και τρέχουμε κυκλικά, σαν χαμστεράκια, πάνω στον τροχό του Χρόνου. Ο μοναδικός τρόπος να δραπετεύσουμε είναι, πρώτα να αντιληφθούμε την κατάσταση μας, κατόπιν να βρούμε με ποιόν τρόπο εγκλωβιστήκαμε στον τροχό της αυτούσιας χρονικής (φρακταλικής) επανάληψης, να αντιμετωπίσουμε τον άπειρο βαθμό περιπλοκότητας της και κατόπιν να βρούμε τρόπους απόδρασης. Είναι πιο εύκολο απ’ ότι φαντάζει, αρκεί να κάνουμε πολύ στοχευμένα τις σωστές δράσεις και ταυτόχρονα να αποφύγουμε τις κακοτοπιές. Τα ισχυρότερα (κι άρα θεϊκά) εμπόδια που πρέπει να γκρεμίσουμε ή πιο σωστά να τα κάνουμε ρευστά για να περάσουμε ανάμεσα τους, είναι τα διανοητικά εμπόδια. Εκεί μαίνεται (=Μαινάδες) ο πόλεμος της απόδρασης. Σε ένα παιχνίδι (κι ο πόλεμος, ένα παιχνίδι είναι) πρέπει να γνωρίζουμε και τις ελευθερίες που έχουμε (τα χαρτιά μας) και τους κανόνες – σκοπούς του παιχνιδιού και ταυτόχρονα να μην γνωρίζουμε τα χαρτιά των αντιπάλων μας.
Είναι η ικανότητα δράσης στην κλιμάκωση του «να γνωρίζω» και να «μην γνωρίζω».
Κάθε τι που γνωρίζω μου δίνει ελευθερίες κινήσεων, δράσεων, σκέψεων, κάθε τι που πιστεύω μου στερεί ελευθερίες.
Ενα παιχνίδι, διανοητικό ή υλικό, αποτελείται από αυτά τα τρία στοιχεία, Ελευθερίες, Σκοπούς κι Εμπόδια. Όλοι οι κοσμικοί παίχτες που είναι μάστερ στο να παίζουν, αυτές τις σταθερές, τις χειρίζονται όπως ο μάγος το ραβδί του. Πρώτα λοιπόν ανακαλύπτεις ποιές Ελευθερίες σου παρέχει το παιχνίδι που σε κρατάει φυλακισμένο, αφού χωρίς ελευθερίες δεν νοείται παιχνίδι ή πόλεμος ή ειρήνη ή ζωή. Κατόπιν ανακαλύπτεις τους Σκοπούς του παιχνιδιού. Για ποιόν διάολο λόγο παίζεις ΕΣΥ κι όχι για ποιόν λόγο σου λένε οι αντίπαλοι, που δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να σου πουν αλήθεια (!!!) αφού πρέπει να είσαι ο χαμένος της παρτίδας!!! Αυτονόητο έτσι!! Αλλά απ’ ότι δείχνει η παρατήρηση δεν είναι ούτε λογικό, ούτε αυτονόητο για σένα τον μόνιμα χαμένο.
Εσύ ξυπνοπούλι ρωτάς ακριβώς αυτούς που δεν πρέπει και παίρνεις τις απαντήσεις-κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τους δεσμώτες σου. Ω! τι μεγαλοφυΐα! Με άπειρα θαυμαστικά!! Για να το απλοποιήσω (και να γελάσω) ακόμη περισσότερο, απαιτείς (=επαιτείς) τον δεσμοφύλακα της φυλακής σου, να σε πληροφορήσει με ποιόν τρόπο μπορείς να δραπετεύσεις και να σου δώσει τα αρχιτεκτονικά σχεδιαγράμματα με σαφείς και ξεκάθαρες οδηγίες πως να τα χρησιμοποιήσεις για να δραπετεύσεις από την φυλακή, επιπλέον απαιτείς, να σου υποδείξει και τους κατάλληλους συνεργάτες για να δραπετεύσετε μαζί, να κατανείμεις τις εργασίες που απαιτούνται κατά το «συνέργεια και σύμπραξη» και να έχεις παρέα· αφού δεν αντέχεις τον εαυτό σου ούτε στον παράδεισο. Το εξωφρενικό είναι ότι απαιτείς να σου πει την Αλήθεια και μην τολμήσει να σε κοροϊδέψει, γιατί τον περιμένει η αιώνια κόλαση και διάφορες τέτοιες αρλούμπες που συνήθως μιμιδίζεις. Ξεκαρδίζομαι όταν συνειδητοποιώ τις εκφράσεις που εναλλάσσονται στο πρόσωπο του δεσμοφύλακα κι ένα πράγμα μονάχα θα πω … κλαίνε από τα γέλια και οι ρέγγες με την αφεντιά σου αιώνιε μαλάκα.
ΔΕΣ:
Χριστιανισμός και σώμα
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου