Πόσα πράγματα μπορεί να είναι κρυμμένα πίσω από καυγάδες που κάνουν τα ζευγάρια για τρίτα πρόσωπα; Πόσο τελικά υπάρχει λόγος πραγματικός που ζηλεύουμε ή το μυαλό μας κατασκευάζει «ύποπτες» καταστάσεις γιατί έτσι μας βολεύει να εκφράσουμε άλλα πράγματα στο σύντροφό μας; Από τι πραγματικά κινδυνεύουμε τελικά; Από τίποτα άλλο εκτός από τον ίδιο μας τον εαυτό μερικές φορές.Υπάρχουν δύο δρόμοι που παίρνουμε σε μια σχέση. Ο ένας είναι αυτός που παρατηρούμε την διαφορετικότητα μεταξύ εμάς και του συντρόφου μας και ο άλλος που νιώθουμε όλα αυτά τα κοινά που μας ενώνουν.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν ομοιότητες και διαφορές. Είναι ανόητο να παρατηρούμε τις διαφορές. Οι διαφορές απλά εμφανίζονται αργότερα σε μία σχέση. Είναι εκεί που η εξιδανίκευση του έρωτα αρχίζει να δίνει σειρά στη συντροφική αγάπη.
Πόσο όμως έτοιμοι είμαστε τελικά όλοι να την βιώσουμε; Από τη μια, οι διαφορετικές αντιλήψεις, ο διαφορετικός τρόπος σκέψης, ο θυμός γιατί όλοι δεν είναι σαν εμένα. Από την άλλη οι κοινοί στόχοι, οι ομοιότητες, η αποδοχή της διαφορετικότητας.
Η ολοκλήρωση του εαυτού μας μπορεί να γίνει μόνο με ένα τρόπο. Με την αποδοχή του διαφορετικού εαυτού μας. Εκείνου του διαφορετικού που τον φοβόμαστε. Σπάζοντας τα όρια μας, τα κάστρα από το παρελθόν μας, θα μπορέσουμε να ενσωματώσουμε μέσα μας την διαφορετικότητα του άλλου, θα μπορέσουμε να ζήσουμε έξω από το εγώ μας.
Η ζήλια μπορεί να εμφανιστεί εκεί που υπάρχει ανάγκη για μοναξιά. Εκεί που τα κάστρα μας ακόμα καλά κρατούν. Και είναι ακόμη γερά γιατί κάποιοι φρόντισαν για αυτό. Τα τοποθέτησαν γερά από παλιά στην ψυχή μας.
Όλο το φως όμως αδυνατεί να μπει μέσα μας. Αυτό που μας εμποδίζει να νιώσουμε ευτυχισμένοι είναι οι σκέψεις. Ας επικεντρωθούμε στο τώρα, ας μάθουμε να ελέγχουμε κάθε σκέψη μας. Ό,τι δεν ανήκει στο τώρα, δεν μπορεί να μας δώσει γαλήνη.
Εμείς επιτρέπουμε στο παρελθόν να μας επισκεφθεί. Το κάνουμε στις περιόδους που το παρόν δεν είναι ικανοποιητικό. Έτσι φοβόμαστε να μην βιώσουμε ξανά τα ίδια αρνητικά συναισθήματα. Θέλουμε να έχουμε τον έλεγχο. Και επικεντρωνόμαστε στη διαφορετικότητα. Την θεωρούμε υπεύθυνη.
Νομίζουμε ότι αυτή θα προκαλέσει τη ρήξη. Όμως εδώ είναι το λάθος. Γιατί μέσα από την αποδοχή της θα ολοκληρωθούμε. Θα μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα παρά πέρα από το εγώ μας.
Η ζήλια όμως μπορεί να έχει και μια άλλη λειτουργία. Ζηλεύουμε και πολλές φορές δημιουργούμε μια ρήξη ώστε να εκφράσουμε τις δικές μας απαιτήσεις σε μια σχέση. Τις καταπιεσμένες ανάγκες μας. Τότε το άτομο που νομίζουμε ότι ζηλεύουμε, μπορεί να γίνει απλά το μέσον για να μπορέσουμε να εκφράσουμε όλες τις απαιτήσεις μας από τον σύντροφό μας, κάθε δικαίωμα μας που παραμερίζεται μέσα στη σχέση. Ο λόγος που κάνουμε σχέσεις εξάλλου δεν είναι άλλος από το να καλύψουμε δικές μας ανάγκες.
Ο δρόμος για τη λύτρωση της ψυχής είναι η απόλυτη, συντροφική αγάπη που μπορούμε να βιώσουμε μέσα από μια σχέση. Όταν οι ανάγκες μας δεν ικανοποιούνται (σωματικές ή συναισθηματικές), τότε δεν νιώθουμε πληρότητα.
Τότε μέσα μας υπάρχει κενός χώρος στον οποίο μπορεί να χωρέσει οτιδήποτε σκοτεινό από το παρελθόν η το παρόν. Κάπου εκεί μέσα μπορεί να ριζώσει η ζήλια. Το ερώτημα είναι πάντα αν τον σκοτεινό αυτό χώρο τον έχουμε ακόμα ανάγκη να τον κουβαλάμε. Πόσο εύκολα μπορούμε να αφήσουμε να «φύγουν» τα τραυματικά βιώματά μας;
Όταν καταφέρουμε να νιώσουμε εμπιστοσύνη, θα είναι γιατί στην ψυχή μας ή στην ψυχή του συντρόφου μας, κάποιο κάστρο έχει πια γκρεμιστεί. Τότε καμία ανάγκη δεν θα έχει κάποιος από τους δύο να ζηλέψει. Ούτε να παραπονεθεί για φως. Τότε είναι που δεν υπάρχει πια διαφορετικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου