ILLUMINATI: Μυστικά Τάγματα & Πεφωτισμένες Συνωμοσίες

ILLUMINATI: Το Μυστικό Τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, Συνωμοσίες και Άλλες Παράξενες Ιστορίες
Η έννοια της «Συνομωσίας» εμφανίζεται ως η σύνθεση μιας ποικιλόμορφης μεθόδου ευρύτατης εποπτείας, ειδικής συνεννόησης και μυστικών χειρισμών, η οποία καλύπτει την ανάγκη για την διασφάλιση του ελέγχου, για την εσωτερική επίδραση σε σημαντικές διαδικασίες και για την συντονισμένη επίθεση εναντίον ενός στόχου. Όλες οι πολύπλοκες διαδικασίες στον κόσμο μας, που απαιτούν την ανάμιξη ειδικών ανθρώπων για την επίτευξη των σκοπών τους, δημιουργούν έναν “εσωτερικό κύκλο”, ο οποίος έχει μεγαλύτερη εποπτεία πάνω στις λειτουργίες και στις αλληλεπιδράσεις τους και είναι υπεύθυνος για τον συντονισμό δραστηριοτήτων, άρα καταλήγει σε κάποια μορφή συνομωσίας.

Επίσης, πάντοτε υπάρχει η ενεργή τάση για μεγαλύτερο έλεγχο, συντονισμό και επιρροή – και αυτή η τάση οδηγεί σε μυστικές δραστηριότητες ενοποίησης αυτών των εσωτερικών κύκλων, υπό την στέγη μιάς μεγαλύτερης συνομωσίας. Συνήθως, όλοι οι εσωτερικοί κύκλοι τέτοιων δραστηριοτήτων, δέχονται ευχαρίστως να συμμετέχουν στο «μεγάλο σχέδιο», γιατί αυξάνουν τις επιρροές τους για την επίτευξη του δικού τους στόχου, μέσα από την επίτευξη του γενικού στόχου. Ενώ, ταυτόχρονα, συνωμοτούν εκ νέου, για να πάρουν αυτοί τα πράγματα στα χέρια τους κάποια δεδομένη στιγμή, εις βάρος των “συμπαικτών” τους.

Ο ΓΕΡΟΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΣΑΣΣΙΝΟΙ
Ο πρώτος μέγας δάσκαλος της επιστήμης της συνομωσίας ήταν ο θρυλικός Χασάν Ι Σαμπάχ, ο επονομαζόμενος και «Γέρος του Βουνού», ένας πέρσης Ισμαηλίτης σοφός που έζησε τον 11ο αιώνα, ιδρυτής του μυστικού τάγματος των Ασσασσίνων (ή Χασασίνων ή Χασιντίμ). Μέσα από το απόρθητο ορεινό κάστρο «Αλαμούτ», (που σημαίνει «Αετοφωλιά» στα περσικά – απ’ αυτό και ο Χίτλερ είχε δώσει το ίδιο όνομα στο απρόσιτο ορεινό καταφύγιο του), κυβερνούσε μυστικά ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο. Η μέθοδος του ήταν φαινομενικά απλή: μέσα από την χρήση ναρκωτικών όπως το «Χασίς» (που έχει πάρει το όνομα του απ’ αυτούς) και μυστικών διδασκαλιών, υποσχόταν στους οπαδούς του την παραμονή τους σε ονειρικούς παραδείσους με αντάλλαγμα την απόλυτη αφοσίωση τους.

Αψηφούσαν κάθε κίνδυνο και δεν υπολόγιζαν την ζωή τους, ούτε δίσταζαν να αυτοκτονήσουν για να μην συλληφθούν. Τοποθετούσε τους Ασσασσίνους του δίπλα σε όλους τους σημαντικούς άντρες της εποχής, οι οποίοι γινόντουσαν άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης τους για πολύ καιρό χωρίς ούτε ένα δείγμα ύποπτης συμπεριφοράς. Ζούσαν πλαστές ζωές, με πλαστές προσωπικότητες. Εκτός απ’ το ότι μάθαινε τα πάντα γι’ αυτούς, κάποια στιγμή ο Σαμπάχ έδινε π.χ. μιά διαταγή δολοφονίας. Έπειτα ανακοίνωνε ότι το είχαν κάνει οι Ασσασσίνοι του. Ουσιαστικά, ήταν η πρώτη τρομοκρατική οργάνωση. Οι πάντες έτρεμαν στην σκέψη ότι μπορεί να είχαν έναν Ασσασσίνο δίπλα τους. Μπορεί να ήταν οποιοσδήποτε: η γυναίκα τους, ο καλύτερος τους φίλος, ο υπασπιστής τους, ο αδελφός τους, ο μάγειρας τους.

Όλοι έτρεμαν τον «Γέρο του Βουνού» κι έτσι όλοι έκαναν ότι τους έλεγε – και κανείς δεν τολμούσε να του αντιταχθεί, γιατί ο Σαμπάχ μυστηριωδώς το μάθαινε αμέσως και έδινε εντολή δολοφονίας. Άλλωστε η λέξη «assassin» που στα αγγλικά σημαίνει «δολοφόνος» προέρχεται από την ονομασία του τάγματος. Δεν υπήρχε τομέας της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, που να μην ελέγχονταν μυστικά από τους Ασσασσίνους. Ουσιαστικά, ο Σαμπάχ είναι μάλλον ο πρώτος που εφάρμοσε αλληλεπιδραστικές τεχνικές διείσδυσης, εποπτείας και ελέγχου – και μεγάλο μέρος από τις γενικές γνώσεις μας πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα (από την απόκρυφη μέχρι την επιστημονική πλευρά τους) κατάγονται απ’ αυτόν.

Η ίδια η ιδέα ενός «σκοτεινού» εγκεφάλου που δρά απομονωμένος και με ανεξιχνίαστους συντονισμένους τρόπους στα παρασκήνια, κυβερνώντας μυστικά την κοινωνία, έχει την πρώτη αυθεντική της ρίζα στον «Γέρο του Βουνού», τουλάχιστον με τον τρόπο που την επεξεργαζόμαστε σήμερα.

ΕΝΑ ΤΕΧΝΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΦανταστείτε ότι είμαστε μιά πολύ ενωμένη και πιστή παρέα – και αποφασίζουμε να δοκιμάσουμε να ελέγξουμε τα πράγματα σε έναν χώρο, σε μικρή ή σε μεγάλη κλίμακα, σε ένα τομέα δραστηριοτήτων ή σε ένα κράτος, ή γιατί όχι και σε ένα κομμάτι του κόσμου. Τί είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε; Κατ’ αρχάς χρειαζόμαστε ένα δίκτυο γνωριμιών, το οποίο μπορούμε σχετικά εύκολα να δημιουργήσουμε – αν είμαστε αποφασισμένοι, εχέμυθοι και πολύ οργανωμένοι – κάτι που να ασχολείται με “ειδικά” θέματα που θα ενδιέφεραν σημαντικούς ή «κομβικούς» ανθρώπους (ανθρώπους-κλειδιά). Με την ασυνείδητη βοήθεια αυτού του μεταμφιεσμένου δικτύου επαφών, μπορούμε να προωθήσουμε τους ανθρώπους της παρέας (που ο αρχικός «εσωτερικός πυρήνας» της μεγαλώνει σιγά-σιγά με επιλεγμένα νέα μέλη) σε σημαντικές θέσεις-κλειδιά στους κρατικούς μηχανισμούς (φαινομενικά απλές ή και φανερά σημαντικές) και σε άλλα σημαντικά πόστα.

Θέσεις που θα τις έχουμε εντοπίσει με πολύπλοκο σχεδιασμό, τον οποίο μπορούμε να αποκτήσουμε με δική μας στρατηγική εποπτεία πάνω στην ροή της πληροφορίας, κυρίως από λεπτομέρειες που ο περισσότερος κόσμος δεν τις δίνει σημασία, αλλά εμείς βγάζουμε τρομερά συμπεράσματα από τον συνδυασμό τους. Αυτό χρειάζεται απλώς πληροφόρηση, παρατηρητικότητα και συγκριτική μελέτη, μια δουλειά τελείως ανάλογη με αυτήν των μυστικών Υπηρεσιών Πληροφοριών.

Επιπλέον, σε κάποιους οι οποίοι ασχολούνται μ’ αυτά τα πράγματα, το παντοδύναμο βασίλειο της γραφειοκρατίας είναι το αγαπημένο τους ταμπλό, γιατί παρέχει λεπτομέρειες χωρίς να φαίνεται αυτός που τις ερευνά και η πολυπλοκότητα του συμβάλλει στην συγκάλυψη των κινήσεων. Οι άνθρωποι μας στις θέσεις κλειδιά, ζουν κανονικά την ζωή τους, μόνο που σε κάποια στιγμή δεν πατούν – ή πατούν – ένα κουμπί όταν χρειάζεται, προωθούν έναν άλλο δικό μας σε κάποιο πόστο, μας δίνουν μια πολύτιμη απόρρητη πληροφορία, προωθούν με ειδικούς τρόπους μιά δική μας οδηγία στον τομέα τους, μπλοκάρουν κάποια ανεπιθύμητη κίνηση – και όλα αυτά με τόσο λεπτούς τρόπους που δεν είναι ανιχνεύσιμα, αλλά ακόμη και αν εντοπιστούν το πολύ να «καεί ένα μας χαρτί» αλλά συνεχίζουμε να έχουμε την «τράπουλα», κι έτσι απλώς το αντικαθιστούμε (πολλές φορές το καίμε και επίτηδες, ως αντιπερισπασμό). Όσο πιο ανοργάνωτο είναι ένα κράτος, τόσο αδύνατον είναι να εντοπιστούν οι κινήσεις και οι προθέσεις μας μέσα στο γενικό «μπέρδεμα», αν και δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο λόγω ειδικών σχεδιασμών που χρειάζονται.

Όσο πιό οργανωμένο είναι ένα κράτος, για μάς δεν αλλάζει τίποτε σπουδαίο, απλά τα πράγματα γίνονται αντίστροφα, δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο στην συγκάλυψη των κινήσεων μας, αλλά ο σχεδιασμός είναι πολύ πιο εύκολος γιατί δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου απρόβλεπτοι παράγοντες. Δηλαδή, αν «όλα δουλεύουν ρολόι» στο ταμπλό που θέλουμε να παίξουμε, φροντίζουμε απλώς «να λέμε πάντα σωστά την ώρα», γιατί υπάρχει έλεγχος επιβεβαίωσης, αλλά γνωρίζουμε τί θα δείχνει το ρολόϊ αύριο την ίδια ώρα. Αν το «ρολόϊ» είναι ξεκούρδιστο και δείχνει ότι θέλει, τότε κανείς δεν μπορεί να ελέγξει το δικό μας «χρονοδιάγραμμα», δεν ξέρουμε βέβαια τί θα δείχνει αύριο, αλλά μπορούμε εύκολα να επιβάλλουμε την δική μας «ώρα». (π.χ αναλογιστείτε τί συνέβη στην γειτονική Αλβανία, με τα συστήματα «πυραμίδα» που κατέλυσαν το κράτος).

Κι αν ξαφνικά κάποιος από το παιχνίδι, που του έχουμε δώσει εμείς δύναμη για να κινεί τα νήματα που του λέμε, υπερτιμήσει τον εαυτό του και αποφασίσει να αποκοπεί για να παίξει μόνος του, τί κάνουμε; Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε και μιά ομάδα «εκτελεστών» (και υπάρχουν πολλοί τρόποι «εκτέλεσης» ενός ανθρώπου) για να ασχολείται με αυτούς τους αποσχισθέντες, γιατί όχι και με τα πρότυπα των Ασσασσίνων, αφού είναι τόσο λειτουργικά.

Τώρα, αναλογιστείτε το εξής: Το μόνιμο πρόβλημα μας είναι, ότι εμείς κινούμε κάτι συντονισμένο σε τομείς που οι ίδιοι δεν είναι συντονισμένοι μεταξύ τους, πράγμα που απαιτεί μεγάλη σπατάλη «ενέργειας» και επιπλέον «κινήσεων», για να κάνουμε το παιχνίδι μας. Τί είναι αυτό που θα μας ανακούφιζε επιτέλους από αυτό το πρόβλημα; Μα, η Μεγάλη Ένωση αυτών των τομέων! Θελουμε να γίνουν τα πράγματα όσο πιό απλά γίνεται και όσο πιό ενοποιημένα γίνεται – και μόνο εμείς να είμαστε διασκορπισμένοι και πολύπλοκοι. Κάτι που το πετυχαίνουμε π.χ. με πενήντα κινήσεις, τότε θα το πετυχαίνουμε με πέντε, χωρίς να υπερβούμε το πρόγραμμα ασφαλείας μας.

Ταυτόχρονα, όλα αυτά που κάνουμε, δεν έχουν μόνο αντίκρυσμα στους ειδικούς σκοπούς μας, αλλά και σε πιό καθημερινά πράγματα, όπως είναι ο πλούτος κ.λπ. Και έτσι έχουμε να ασχολούμαστε με δύο παρασκήνια, αυτό των δικών μας κινήσεων και αυτό που δημιουργείται απ’ αυτές. Το πρώτο λειτουργεί, το δεύτερο μάς συντηρεί. Αλλά, σ’ αυτό το δεύτερο βάζουμε «υπαλλήλους» μας να το διευθύνουν – με την δική μας γενική εποπτεία – ενώ αυτοί δεν γνωρίζουν τίποτε για το πρώτο.

Και τους «υπαλλήλους» μας αυτούς, τους αφήνουμε να κάνουν και τα δικά τους μικρά παιχνίδια – να «τρώνε» καλά – για να έχουν και κάποιο παραπάνω έναυσμα για την δουλειά. Πολλές φορές, βέβαια, όπως είπαμε, το παρακάνουν με τα δικά τους παιχνίδια, ξεγελασμένοι ότι έχουν αποκτήσει δύναμη και τότε επεμβαίνουμε και τους βάζουμε – ή τους βγάζουμε – στην θέση τους. Πάντως, επειδή θα έχουμε πετύχει σε μεγάλο βαθμό αυτό που σχεδιάζαμε, αυτό που προσπαθούμε απεγνωσμένα είναι η Ένωση των δραστηριοτήτων. Σε όσο μεγαλύτερη κλίμακα γίνεται.

Μην προβληματίζεστε πολύ με όλα τα παραπάνω, δεν έχει σημασία αν κρύβουν κάποια μεγάλα μυστικά ή αν είναι απλώς μιά ωραία υπόθεση, σημασία έχει ότι είναι λειτουργικότατα, άρα γιατί να μην λειτουργούν με κάποιον τρόπο; Και πιστέψτε με, αν είναι έτσι, αυτός ο τρόπος είναι πολύ πιό περίπλοκος και παράδοξος από τις παραπάνω «αοριστολογίες», που ίσως φαίνονται λίγο ακραίες. Απλά, να θυμάστε ότι συνήθως τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται.

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΜΕΣΑ
Το 1539, συστάθηκε επίσημα το περιβόητο Τάγμα των Ιησουιτών (που προϋπήρχε, σε αφάνεια), οι αυτοαποκαλούμενοι «στρατιώτες του Χριστού» , που είναι σχετικά γνωστό ότι οι δραστηριότητές τους κάθε άλλο παρά δικαίωναν το όνομά τους. Δεν είναι ξεκάθαρο αν αποτέλεσαν όργανα του Πάπα της Ρώμης, ή αν οι Πάπες αποτέλεσαν τα πειθήνια όργανά τους. Αυτό που είναι ξεκάθαρο, είναι ότι δημιούργησαν την παντοδυναμία του Βατικανού πάνω στα πράγματα της Ευρώπης αλλά και μεγάλου μέρους του κόσμου (όπως π.χ. στην Λατινική Αμερική). Στην ουσία έφτασαν στο σημείο να ανατρέψουν την δύναμη των βασιλικών αυλών, λειτουργώντας με την μεθοδολογία επιρροής των αρχαίων ιερατείων πάνω στους βασιλείς και στους συμβούλους τους (εκ των οποίων πολλοί ήταν δικοί τους άνθρωποι), αλλά και με άλλες τεχνικές διείσδυσης όπως αυτές των Ασσασσίνων.

Οι Ιησουίτες εξάπλωναν την Παπική κυριαρχία έξω από την Ευρώπη μέσω των ονομαζόμενων «Ιεραποστολών», που από τότε έμειναν να ονομάζονται έτσι, αν και σήμερα πλέον έχουν διαφορετικό χαρακτήρα. Επιπλέον, είναι από τους βασικούς παράγοντες εξάπλωσης της περιβόητης «Ιεράς Εξέτασης», σε συνεργασία με φράξιες των Δομινικανών Μοναχών και πάρα πολλών λόγιων του μεσαίωνα. Στην ουσία λειτούργησαν με κάθε μέσο υπέρ της άτυπης ένωσης του δυτικού κόσμου υπό τον Πάπα και υπό αυτών που κρύβονταν πίσω από την «Αγία Ρώμη».

Το κυρίαρχο Ιησουητικό σύνθημα «Ο Σκοπός αγιάζει τα Μέσα» λέει πολύ περισσότερα απ’ αυτά που θα μπορούσα να αναφέρω εγώ, σε σελίδες επί σελίδων. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι διέβαλλαν πάρα πολλές «λέσχες» ανθρώπων της γνώσης, με αποτέλεσμα να αποκτούν λίγο ή πολύ έλεγχο πάνω στα πράγματα που επηρέαζαν αυτές, στη δυτική κοινωνία. Απ’ αυτούς πήρε τα διδάγματα του ο Μακιαβέλι – θρυλικός για τις συνωμοτικές ικανότητες του – και κατά τα φαινόμενα ακόμη και ο Λούθηρος και ο Ροβεσπιέρος.

Σύμφωνα με τον μεγάλο ερευνητή, ανθρωπολόγο και ιστορικό Jessie Weston, οι Ιησουίτες ήταν ακόμη και οι εφευρέτες της δολιότητας που ονομάστηκε «συγχωροχάρτι», μια μέθοδος επιρροής που έχει λειτουργήσει από τότε μέχρι σήμερα με ποικίλες μορφές, υπό την έννοια της «έγκρισης». Μέχρι τότε, το μόνο είδος ανώτατης έγκρισης και διαπιστευτηρίου, ήταν η σφραγίδα από το δαχτυλίδι των αυτοκρατόρων και των βασιλιάδων αλλά, βλέπετε, κάποια στιγμή όλοι οι δυτικοί ανεξαιρέτως άρχισαν να φιλούν το δαχτυλίδι του Πάπα και των εκπροσώπων του.

Σήμερα, βέβαια, τα διαπιστευτήρια που ανοίγουν τις πόρτες είναι άλλου είδους, αλλά η μέθοδος είναι η ίδια. Γενικώς, η κωδική φράση κατανόησης πολλών από τα ζητήματα που θίγονται σ’ αυτές τις σελίδες είναι λίγο αστεία, αλλά ουσιαστικά πολύ σοβαρή: «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Είναι πολύ θολό – όσο και ιδιόμορφο – αν θα πρέπει να τα κοιτάξουμε όλα αυτά από το πρίσμα του Ελέγχου ή από το πρίσμα της ανατροπής του Ελέγχου. Ξέρετε, λίγο-πολύ, ότι αυτοί που θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα, τελικά το παίρνουν απλώς στα χέρια τους.

Αυτού του είδους οι «διφορούμενες» κινήσεις – της ανατροπής ή της κυριαρχίας – είναι και οι πιο συσχετιστικές στην ανάλυση των λαβυρινθικών αυτών ζητημάτων.

Οι μεγάλες επαναστατικές κινήσεις των τελευταίων αιώνων διαμόρφωσαν τις τάσεις στον δυτικό κόσμο, στους περισσότερους τομείς. Είναι μιά κοινώς αποδεκτή άποψη ότι η μεγάλη επαναστατική κινητικότητα που άρχισε στα τέλη του 18ου αιώνα σχετίζεται με τους Γάλλους φιλοσόφους και ειδικά με τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ. Αλλά ο Ρουσσώ δεν ήταν ο εφευρέτης των διδασκαλιών του. Αν αναζητήσουμε τις αιτίες της μεγάλης επανάστασης μέσα από την καθαρή φιλοσοφία θα είναι απαραίτητο να ανατρέξουμε στον Μάμπλυ, στον Φράνσις Μπέηκον, στην Ουτοπία του Τόμας Μούρ, στον Πυθαγόρα και στον Πλάτωνα.

Είναι όμως αλήθεια ότι ο Ρουσσώ υπήρξε το κύριο μέσο δια του οποίου οι διδασκαλίες κάποιων παλαιότερων φιλοσόφων έγιναν γνωστές στις τάξεις των διανοούμενων της Γαλλίας, μέσα από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και το Discours sur l’ origine de l’ inegalite parmi les hommes, που εμπεριέχουν εκτός των άλλων και τα σπέρματα του σύγχρονου Σοσιαλισμού. Κατά τον Ρουσσώ ο πολιτισμός κατέστρεψε την ανθρωπότητα, ενώ οι άνθρωποι τώρα θα πρέπει να μετασχηματίσουν τον πολιτισμό και να επιστρέψουν στα κριτήρια της Φύσης.

Στράφηκε εναντίον της ιδιοκτησίας, των ιερατείων και της μοναρχίας, του αστικού πολιτισμού. Οι διδασκαλίες του Ρουσσώ βοήθησαν καθοριστικά στην ανατροπή της μοναρχίας το 1793, όπως και οι θέσεις του Βολταίρου οδήγησαν στο κάψιμο των εκκλησιών. Σημειώστε ότι οι οπαδοί τους εντοπίζονταν στην αριστοκρατία και στους πλούσιους αστούς. Ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος φυσικά ήταν Τέκτονες. Η «Εγκυκλοπαίδεια» εκδόθηκε υπό την αιγίδα του Τεκτονικού Τάγματος.

Η γραμμή ξεκινούσε από το 1200, όταν ιδρύθηκε ένα τάγμα με το όνομα «Αδελφότητα για την Ειρήνη» που το κωδικό του σύμβολο ήταν αυτό που αναγνωρίζουμε σήμερα ως «σήμα της ειρήνης». Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί αυτό το παράξενο σύμβολο είναι το σύμβολο της ειρήνης; Πρόκειται για μια τρίαινα καρφωμένη στο έδαφος. Αλλά είναι ο Ρούνος Έολχ, αντεστραμμένος, ο οποίος στην όρθια μορφή του συμβολίζει την σταθερότητα και την προστασία από τις ανατρεπτικές αρνητικές δυνάμεις, ενώ αντεστραμμένος συμβολίζει βέβαια το αντίθετο.

Ακόμη και το κίνημα των «Χίππυς» που χρησιμοποιούσε ευρύτατα το «σύμβολο της ειρήνης», χρησιμοποιούσε και έναν μεγάλο Ιλλουμινατικό κωδικό: το «Flower Power» που δεν ήταν άλλο από το «Ewige Blumenkraft» των Ιλλουμινάτων, «Η Αιώνια Δύναμη των Λουλουδιών», γι’ αυτό και οι Χίππυς αυτοαποκαλούνταν «Τα παιδιά των Λουλουδιών», υποτίθεται ότι ήταν ένα κίνημα παρακινημένο από τους Ιλλουμινάτους, καθώς και όλη η φιλολογία υπέρ των ναρκωτικών που το συνόδευε.

Η «Αδελφότητα για την Ειρήνη» είχε σαν κύριο στόχο να βάλει ένα τέλος στους πολέμους – άρα στο χρήμα, στην ιδιοκτησία και στην μοναρχία – και να ιδρύσει μιά διευρυμένη αγροτική κοινότητα. Μορφοποιούσαν το σχέδιο ενός συστήματος που σήμερα το ονομάζουμε «εθνικοποίηση». Η αδελφότητα, με πολλά αποφασισμένα μέλη, διείσδυσε σε πύργους και μοναστήρια με αποτέλεσμα να κλείσει ή να καταστρέψει πάρα πολλά απ’ αυτά, αλλά τελικά οι ευγενείς κατάφεραν να την εξοντώσουν. Ο Ρουσσώ, διέδιδε με συνέπεια ένα δόγμα που διδάχθηκε και εφαρμόστηκε 600 χρόνια νωρίτερα. Επιπλέον, το 1260, εμφανίστηκαν οι «Αλμπιζουά» (γαλλόφωνα οι Ιλλουμινάτοι) που δίδασκαν τα ίδια πράγματα, μόνο που τώρα είχε προστεθεί σ’ αυτά η ιδέα μιάς ενωμένης Ευρώπης του «νέου πολιτισμού και της μεγάλης αλλαγής».

Περίπου την ίδια εποχή, ιδρύθηκε στην Ιερουσαλήμ το Τάγμα των Ναϊτών από κάποιους ευγενείς ιππότες του Ricardy, κατά την διάρκεια των σταυροφοριών. Κατά την επιστροφή τους στην Γαλλία, οι «Ιππότες του Ναού» λειτούργησαν μυστικά ως μιά εξουσία ανεξάρτητη της μοναρχίας και υπο τις διαταγές του μεγάλου δασκάλου τους Ζακ Ντε Μολέ, επιτέθηκαν τελικά εναντίον του βασιλέως Φιλίπου του Ωραίου. Το 1312, αρκετοί απ’ αυτούς συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν, ανάμεσα τους και ο Μολέ.

Αυτοί που κατάφεραν να αποδράσουν, επανένωσαν τους δεσμούς τους και για να αποφύγουν νέες διώξεις χρησιμοποίησαν αλληγορικές μεθόδους επικοινωνίας και ειδικές τεχνικές χειρισμού καταστάσεων, οι οποίες υπήρξαν η βάση της οργάνωσης με σκοπό να μην γίνονται αντιληπτοί. Αυτή είναι και η απαρχή των γνωστών αποκρυπτικών μεθόδων των μυστικών αδελφοτήτων. Σύμφωνα με πολλές αξιόλογες μελέτες, απ’ αυτούς κατάγεται η Τεκτονική Αδελφότητα – αν και επίσης πολλοί μελετητές του Τεκτονισμού υποστηρίζουν ότι είναι αρχαιότατη – τουλάχιστον όπως την ξέρουμε σήμερα.

Από τους Ιππότες φαίνεται ότι κατάγεται και η αδελφότητα των Ροδόσταυρων ενώ από κάποιο παρακλάδι τους φαίνεται ότι ιδρύθηκε η Στοά της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας (από τον Δούκα της Σάρτρ), με σκοπούς επαναστατικούς, ενώ η Μασονία στην Αγγλία αναπτύχθηκε σε τελείως διαφορετική βάση – παρά την κοινή τους καταγωγή – και ήταν φιλομοναρχική, πιο συντηρητική και πιό «εσωτεριστική», ο Γαλλικός Τεκτονισμός είναι αθεϊστικός και δεν παραδέχεται τον Μ.Α.Τ.Σ. Τα δύο αυτά ρεύματα βρίσκονται σε αντιπαράθεση μέχρι και σήμερα. Η Γαλλική Επανάσταση υπήρξε μεταξύ άλλων (όπως θα δούμε παρακάτω) και έργο των Γάλλων Μασόνων και τα συνθήματα και οι γραμμές της ήταν δικά τους, όπως άλλωστε και όλοι οι θεωρητικοί και οι «υπεύθυνοι» της.

ΟΙ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
Σύμφωνα πάντα με τη νεομυθολογία του πράγματος, πίσω από αυτά και από πολλά άλλα παράξενα, βρίσκεται το Τάγμα των Ιλλουμινάτων (Πεφωτισμένων) της Βαυαρίας (αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί η εποχή του «Διαφωτισμού» – Ιllumination – έχει αυτό το όνομα;). Το ίδρυσε ο «μεγαλύτερος συνωμότης όλων των εποχών», όπως τον αποκαλούν πολλοί ιστορικοί: ο Άνταμ Βάισχάουπτ. Αυτός χρησιμοποίησε τις τεχνικές των Ιησουϊτών – τους οποίους μισούσε αλλά θαύμαζε τις μεθόδους τους – για την δημιουργία ενός δικτύου δύναμης και συνεργασίας καταλήγοντας ταυτόχρονα στο συμπέρασμα ότι:

«Ο πολιτισμός είναι ένα λάθος. Γιατί άραγε να είναι αδύνατο για το ανθρώπινο γένος να φτάσει την τελειοποίηση του, δηλαδή την ικανότητα του να αυτοκυβερνάται; Δεν χρειαζόμαστε ρυθμιστικές εξουσίες και αστικούς κώδικες. Όταν τελικά η λογική γίνει θρησκεία για τον άνθρωπο, τότε μόνον το πρόβλημα θα λυθεί. Θα μπορέσουμε τότε να αποτινάξουμε τον ζυγό των μοναρχών και των ιερατείων, να καταστρέψουμε από τα θεμέλια τον αστικό κόσμο και να τον ξανακτίσουμε με κύρια κατεύθυνση την επιστροφή στην αγνότητα της φύσης. Θρησκεία, πατριωτισμός και οικογένεια θα πρέπει να διαλυθούν, να απορρίψουμε κάθε κοινωνικό δεσμό για να φτιάξουμε έναν εννιαίο κόσμο, έναν παγκόσμιο λαό. Αρχικά μπορούμε να διαλύσουμε αυτούς τους ζυγούς μέσω της Επιστήμης και της ανθρώπινης λογικής, έπειτα να μεταμορφώσουμε τις τοπικές οικονομίες σε συνολικές για να μπορέσουμε να καταλήξουμε στην κατάργηση τους. Πρέπει να εργαστούμε στα θεμέλια»

Την 1η Μαϊου 1776 (ιερή ημερομηνία για τους Ιλλουμινάτους, απ’ αυτό και η διεθνής γιορτή της εργατικής πρωτομαγιάς, αλλά και το ξημέρωμα της «Βαλπουργίας Νύχτας» των Σάμπατς των μαγισσών) ιδρύει στο Ίγκολστάντ το Τάγμα των Ιλλουμινάτων. Ο ίδιος παίρνει το κωδικό όνομα «Σπάρτακος» (ενός ηγέτη της επανάστασης των σκλάβων της Ρώμης) ενώ όλα τα ανώτερα στελέχη χρησιμοποιούν επίσης ελληνορωμαϊκά ονόματα, όπως “Κάτων”, “Φίλων”, “Άρης”, “Διομήδης”, “Σύλλας”, κ.λπ., όλοι βαρώνοι και μαρκήσιοι, ενώ ταυτόχρονα υποστηρίζουν ότι κατέχουν τις μυστικές γνώσεις των Πυθαγορείων και των Ελευσινίων Μυστηρίων. Οι Ιλλουμινάτοι έγιναν κωδικά “Αθηναϊκή Ακαδημία”, το Μόναχο έγινε κωδικά “Αθήνα”, η Βαυαρία “Αχαϊα”, το Ίνγκολστάντ “¨Εφεσος”, η Αυστρία “Αίγυπτος”, κ.λπ.

Ο Βάϊσχάουπτ, μιμήθηκε τις μεθόδους των Ιησουϊτών, διαδίδοντας θεωρίες αντιφατικές και διαμετρικά αντίθετες, για την στρατολόγηση όσο το δυνατόν περισσότερων ισχυρών μελών. Στους προσήλυτους δεν έπρεπε να γίνονται γνωστοί οι μυστικοί στόχοι του Ιλλουμινισμού, αλλά να εισάγονται βήμα-βήμα στα ανώτερα μυστήρια, που κάθε φορά θα κατέρριπταν την προηγούμενη διδασκαλία που τους δόθηκε ως αληθινή. «Πρέπει να μιλάτε άλλοτε με έναν τρόπο και άλλοτε με διαφορετικό, έτσι ώστε οι αληθινοί μας στόχοι να παραμένουν άγνωστοι και να μην γίνονται αντιληπτοί από τους βαρβάρους»

Η δομή του τάγματος ήταν τέτοια, έτσι ώστε εκτός από τον «εσωτερικό κύκλο», ο κάθε ένας από τους υπόλοιπους αδελφούς έπρεπε να γνωρίζει μονάχα άλλους δύο ίσους του, ενώ ένας ανώτερος αδελφός ήταν σε επαφή με αρκετές τέτοιες τριάδες και ούτω καθ’ εξής. Καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι ένα τέλειο σύστημα ασφαλείας και στεγανότητας, αφού αν «σαπίσει» ένα «κλαδί» αποκόπτεται χωρίς να συμπαρασύρει το «Δέντρο» (Liberty Tree ή και Liberty Express), αλλά και τα κλαδιά μεταξύ τους δεν μπορούν να διασταυρώσουν τις αντιφατικές πληροφορίες που δέχονται και τις αντιφατικές πράξεις που κάνουν, ενώ τα ανώτερα κλαδιά έχουν απόλυτο έλεγχο της ροής της πληροφορίας, με υπέρτατο ρόλο στον κλειστό εσωτερικό κύκλο. Το σύστημα είναι άψογο. Μέχρι και αυτές οι πληροφορίες που δίνονται εδώ, αυτό συμβαίνει γιατί με κάποιο τρόπο έχουν κοινοποιηθεί, άρα ίσως είναι κι αυτά ακόμη ένα προπέτασμα καπνού!

Υπάρχει μια ανεξακρίβωτη ιστορία, την οποία αναφέρει ως ανυπόστατη δοξασία των νεότερων χρόνων ο μελετητής Μάνλυ Χωλ, που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα σε σχέση με κάποια πράγματα που θα πούμε παρακάτω, γι’ αυτό και την παραθέτω: Ο Βάϊσχαουπτ και ο βαρώνος Φράϊχερ Φον Κνίγκε (μετέπειτα υπαρχηγός του Βάϊσχάουπτ), διαπραγματεύθηκαν την ένωση του Ιλλουμινατικού και του Γαλλικού Τεκτονικού Τάγματος, στις 20 Δεκεμβρίου 1781, όπου οι Ιλλουμινάτοι δέχθηκαν τους τρείς πρώτους βαθμούς της Μασονίας, ενώ η πλήρης συμμαχία επιτεύχθηκε στο συνέδριο του Βίλχελμσμπαντ, στις 16 Ιουλίου 1782, όπου συμμετείχαν Τέκτονες, Ιλλουμινάτοι και Μαρτινιστές, από όλη την Ευρώπη, επικυρώνοντας την μεγάλη συμφωνία της Ένωσης.

Οι Ιλλουμινάτοι ήταν οι μόνοι που είχαν ένα έτοιμο λειτουργικό σχέδιο εκστρατείας κι έτσι ήταν αυτοί που πήραν την αρχηγία. Πρέπει επίσης να πούμε ότι στο Ιλλουμινατικό σχέδιο συμμετείχαν μεγάλοι εκπρόσωποι των γραμμάτων, της οικονομίας και της πολιτικής. Ταυτόχρονα αποφασίστηκε να μεταφερθεί το αρχηγείο του Ιλλουμινισμού στην Φρανγκφούρτη, ένα φρούριο του Ευρωπαϊκού Κεφαλαίου, εκεί πραγματοποιήθηκε το μεγάλο σχέδιο της «παγκόσμιας επανάστασης» και ήταν σ’ αυτήν την στοά που έγινε το μεγάλο διεθνές συνέδριο του 1786, όπου οι Γάλλοι αδελφοί ανακοίνωσαν ότι διατάχθηκαν τελικά οι θάνατοι του Λουδοβίκου 16ου της Γαλλίας και του Γουστάβου 3ου της Σουηδίας.

Δυστυχώς, δεν υπάρχει τρόπος για να αποδειχτεί ιστορικά το παραπάνω σενάριο που παραθέτει ο Μάνλυ Χωλ, κι έτσι δεν είναι παρά ένα ακόμη συνωμοσιολογικό σενάριο που όμως έχει συμβάλλει καθοριστικά στη νεομυθολογία του πράγματος:

«Να εξοντωθούν όλοι οι τύρρανοι με μία έκρηξη. Δηλώστε πως κάθε κυριαρχία συνίσταται από τον κοινό πατριωτισμό ενώ η αλληλεγγύη στην ολοκλήρωση του ανθρώπου μέσα σε ένα και μόνο ένα κοινό έθνος. Θα δημιουργήσουμε ένα παγκόσμιο κράτος, την στέρεα αυτοκρατορία της μεγάλης Γερμανίας, το κράτος των ενωμένων ελεύθερων ατόμων, πρώτα την Ευρωπαϊκή και έπειτα την παγκόσμια δημοκρατία. Όταν καταρρεύσει ο πύργος του Λονδίνου, όπως κατέρρευσε αυτός του Παρισιού, όταν θα καταρρεύσει η Αγία Ρώμη και η Αγία Ρωσία, τότε όλοι οι τύρρανοι θα χαθούν. Όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν ένα έθνος, όλες οι μορφές εμπορίου θα ενοποιηθούν σε ένα κοινό εμπόριο, όλες οι επιστήμες θα γίνουν μία, όλα τα συμφέροντα θα συγκλίνουν σε ένα συμφέρον»  Βαρώνος Ανάχαρσις Κλότζ, Πρώσσος Ιλλουμινάτος.

«Οι κύριες δραστηριότητες μας πρέπει να διευθύνονται κάτω από άλλα ονόματα και κάτω από άλλες δραστηριότητες. Για παράδειγμα, η μορφή μιάς σοφής και λόγιας εταιρίας αρμόζει καλύτερα στους στόχους μας. Δημιουργώντας εταιρίες αναγνωστηρίων και δανειστικές βιβλιοθήκες, βάζοντας όλες αυτές τις εταιρίες υπό τον έλεγχο μας και εφοδιάζοντας τες συνεχώς με τις εργασίες μας, ακόμη και με άλλα ονόματα, μπορούμε να στρέψουμε την ευρωπαϊκή σκέψη και διανόηση σε όποια κατεύθυνση επιθυμούμε. Οι συγγραφείς μας πρέπει να είναι ιδαίτερα σοβαροί και να χρησιμοποιούν δυσνόητη επιστημονική γλώσσα, αλλά οι σχολιαστές να μην τους υποτιμούν.

Πρέπει με κάθε μέσο να κερδίσουμε τους σχολιαστές και τους δημοσιογράφους και να τους δώσουμε μεγαλύτερες εξουσίες πάνω στην κοινή γνώμη. Επίσης πρέπει να κερδίσουμε τους βιβλιοπώλες πείθοντας τους ότι είναι συμφέρον τους να συμπαραταχθούν μαζί μας. Με την παρακολούθηση των βιβλίων που διαβάζονται στις βιβλιοθήκες, μπορούμε να ερμηνεύουμε τις λόγιες τάσεις. Μπορούμε να προτείνουμε, μέσω των καθηγητών που έχουμε με το μέρος μας, τις αντίπαλες θεωρίες και να προσηλυτίζουμε αυτούς που θα διαφωνούν μαζί τους.»  Άνταμ Βάισχάουπτ.

Η αδελφότητα των Ιλλουμινάτων υποτίθεται ότι διαλύθηκε από την Βαυαρική κυβέρνηση με το μεγάλο σκάνδαλο αποκάλυψης τους και τις εκατοντάδες συλλήψεις το 1787. Οι Βαυαρικές αρχές εισέβαλλαν στο σπίτι του Φον Σβάϊκ, του “Κάτωνα”, ο οποίος ήταν προσωπικός σύμβουλος του πρίγκηπα Φον Σάλμ και κατάσχεσαν έγγραφα στα οποία περιγράφονταν πολλές από τις μεθόδους των συνομωτών, όπως και τα χειρόγραφα του βιβλίου του Σβάϊκ και του Άγγλου συγγραφέα Τόμας Μόρις, με τίτλο Better than Horus, που έθετε τις βάσεις του σύγχρονου Αθεϊσμού και κυκλοφορούσε τότε σε κλειστό κύκλωμα.

Οι μυστικές υπηρεσίες πήραν στα χέρια τους μεγάλο μέρος της αλληλογραφίας του Βάϊσχάουπτ πρός τους αξιωματούχους του και η Βαυαρική κυβέρνηση τύπωσε μιά έκδοση από τα αρχεία των Ιλλουμινάτων, με τίτλο Τα γνήσια έγγραφα του Τάγματος των Ιλλουμινάτι, ένα βιβλίο που απευθύνθηκε σε όλες τις κυβερνήσεις της Ευρώπης για την ενημέρωση τους και την εξάρθρωση των Ιλλουμινατικών κλάδων στις άλλες χώρες.

Ο Σβάϊκ εγκατέλειψε την χώρα βρίσκοντας καταφύγιο στην Αγγλία, στο σπίτι του Δούκα του Κέντ, ενώ ο Βάϊσχάουπτ εξαφανίστηκε πρός άγνωστη κατεύθυνση μαζί με τον αξιωματούχο του και σύμβουλο του βασιληά, δούκα του Σάξ-Γκόθα. Τα ίχνη του αγνοούνται από τότε. (Μιά όχι και τόσο απίθανη θεωρία όσο φαίνεται, υποστηρίζει ότι πήγε στην Αμερική και έπαιξε τον ρόλο του Τζωρτζ Γουάσινγκτον!) Η φαινομενική διάλυση της αδελφότητας βοήθησε πολύ τους στόχους των συνωμοτών, που όλοι τους άρχισαν να διαδίδουν παντού ότι οι Ιλλουμινάτοι δεν υπάρχουν πλέον.

Τα σενάρια που ακολουθούν υποστηρίζουν ότι ο Ιλλουμινατισμός συνέχισε να υπάρχει στην Αγγλία και στην Γαλλία, ανεπηρέαστος από τις αποκαλύψεις και τα καταστατικά των στοών αυτών είναι ίδια με την αρχηγό στοά στην Γερμανία που αναδιοργανώθηκε το 1880. Αποτέλεσε την θεωρητική και ρυθμιστική βάση της Οκτωβριανής Επανάστασης, αλλά και την βάση της θεμελίωσης των Η.Π.Α., ενώ υιοθετήθηκε το σύμβολο των Ιλλουμινάτων, η πυραμίδα με το μάτι στην κορυφή, ως η μεγάλη σφραγίδα των Ηνωμένων Πολιτειών, με κεντρικό σύνθημα το μόττο των Ιλλουμινάτων “Novus Ordo Seclorem”, το περιβόητο “New World Order” δηλαδή η “νέα τάξη πραγμάτων” (όταν ο Τζώρτζ Μπούς έκανε την διάσημη ομιλία του περί της Νέας Παγκόσμιας Τάξης, είπε κατά λέξη: «We are coming to a “New World Order”. The 21st century is arriving like an “illumination of a thousand lights”….» ένα γνωστό ιλλουμινατικό σύνθημα), ο κωδικός Ιλλουμινατικός αριθμός είναι το 13, όσοι και οι βαθμοί του τάγματος, όσοι και οι όροφοι της πυραμίδας με το μάτι, όσο και τα γράμματα της φράσης “Annuit Coeptis” ενώ η σφραγίδα των ΗΠΑ με τον γνωστό αετό: ο οποίος έχει 13 φτερά σε κάθε πτέρυγα, 13 φτερά στην ουρά, κρατά 13 βέλη, ένα κλάδο ελιάς με 13 φύλλα, από πάνω του έχει 13 πεντάλφες, η ασπίδα πάνω του έχει 13 λωρίδες, κ.ά. ενώ όλα αυτά είναι σύμβολα που υπάρχουν πάνω στο δολάριο.

Ο ιερός αριθμός του Ιλλουμινατικού σχεδίου είναι το 5, απ’ αυτό και το “Πεντάγωνο” κεντρικό επιτελείο των Η.Π.Α. αλλά και πολλών άλλων χωρών. Σύμβολο τους – το οποίο εισήγαγε στο κοινό ο Τσώρτσιλ – είναι το γνωστό σήμα της νίκης (V), προτείνοντας τον δείκτη και τον παράμεσο του αριστερού χεριού, που δεν σημαίνει “Victory” αλλά δηλώνει τον λατινικό αριθμό 5 (V), ονομάζεται “Διχάλα του Τυφώνα” είναι σύμβολο καταστροφής και σημαίνει «αφανίστε τον εχθρό»…

ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΟΙ ΚΑΙ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟΣ
Διαβάζω από την Coil’s Masonic Encyclopedia, (το λήμα έχει γραφτεί από τον Henry Wilson Coil, Τέκτονα Μέγα Διδάσκαλο 33ου, το 1961): «Το Τάγμα αυτό πρώτα ονομαζόταν “The Order ot the Perfectibilists”, αργότερα πήρε τον τίτλο “Οι Αρχαίοι και Δικαιωμένοι Πεφωτισμένοι Μάγοι της Βαυαρίας”, ενώ έμεινε γνωστό τελικά ως “Τάγμα των Ιλλουμινάτων”. Ιδρύθηκε την 1η Μαϊου 1776, στο Ίνγκολσταντ της Βαυαρίας από τον Άνταμ Βάισχάουπτ, (καθηγητή της Νομικής στο πανεπιστήμιο του Ίνγκολσταντ, μυημένο στο Τάγμα των Ιησουιτών), με την υποστήριξη του Βαρώνου Άντολφ Φραντζ Φρίντριχ Λούντβιχ Φον Κνίγκε και πολλών άλλων. Το Τάγμα διαλύθηκε από την Βαυαρική κυβέρνηση το 1784, και οι πληροφορίες που υπάρχουν για την τύχη του Βάισχάουπτ λένε ότι απεβίωσε το 1811 ή το 1830.

Το Τάγμα δεν ήταν Τεκτονικό, και δεν ιδρύθηκε από καμία Μασονική αρχή, αν και στα τυπικά του υιοθέτησε και παράφρασε Τεκτονικά τυπικά και από καιρό σε καιρό φιλοξένησε αρκετούς αξιόλογους Ελευθεροτέκτονες. Ο Ελευθεροτεκτονισμός έχει δεχθεί πολύ μεγάλες επιθέσεις εξαιτίας της λανθασμένης ταύτισης του με τον Ιλλουμινατισμό, από πολλούς ανιστόρητους που ενθαρρύνονται από τους εχθρούς των Τεκτόνων που διαδίδουν ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός και ο Ιλλουμινατισμός ήταν το ένα και το αυτό.

Αυτή η λανθασμένη εντύπωση οφείλεται στο γεγονός ότι ο Βάισχάουπτ και ο Κνίγκε ανήκαν στον Γαλάζιο Τεκτονισμό ως χαμηλόβαθμα μέλη (The Lodge Theodore of Caution, 1777) από τις τάξεις του οποίου όμως παραιτήθηκαν αργότερα, και κατά δεύτερον στο ότι πολλοί Ιλλουμινάτοι συμμετείχαν στις συνεδριάσεις της Μεγάλης Στοάς της Φρανγκφούρτης, η οποία είχε παράνομα αναγνωρίσει ως δορυφορικό το Τάγμα των Ιλλουμινάτων, έπειτα από εισήγηση του Μαρκήσιου Ντε Κοστάντζο, ενώ ο Βαρώνος Φον Κνίγκε είχε δεχθεί τη βοήθεια του μεγάλου Γερμανού Τέκτονα Γιόχαν Μπόντε στον σχηματισμό των βαθμών του Τάγματος.

»Οι Ιλλουμινάτοι είχαν πάνω από 2.000 ονόματα στο ιδρυτικό καταστατικό τους και το δίκτυο τους απλώνονταν σε Βαυαρία, Αυστρία, Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Σουηδία, Δανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Ιταλία. Τα τελετουργικά τους ήταν χωρισμένα σε τρείς βασικές τάξεις που σχημάτιζαν τους βαθμούς, και ήταν οι ακόλουθες: 1) The Nursery: a) Preparatory Literary Essay, b) Novitiate, c) Minerval, d) Minor Illuminatus, e)Magistratus. 2) Symbolic Freemasonry: a) Apprentice, b)Fellow Craft, c) Master, d) Scots Major Illuminatus, e) Scots Illuminatus Dirigens. 3) Mysteries: a) Lesser (Presbyter, Priest, Epopt – Prince, Regent), b) Greater (Magus – Rex, King).

»Οι Ιλλουμινάτοι αντιμετώπισαν πολλά εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, αλλά κυρίως εσωτερικές διαμάχες που κορυφώθηκαν όταν ο Βάισχάουπτ διαφώνησε με την τελετουργική εργασία του Φον Κνίγκε, υποστηρίζοντας ότι είχε ανακαλύψει πολλά λάθη τα οποία και διέταξε να μεταρρυθμιστούν, με αποτέλεσμα να έρθει σε ρήξη με τον Κνίγκε ο οποίος και παραιτήθηκε από το Τάγμα το 1784. Οι Ιησουίτες είχαν κυρήξει πόλεμο στους Ιλλουμινάτους από την αρχή της ίδρυσης τους, (αν και δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την πιθανότητα οι ίδιοι οι Ιησουίτες να είχαν ιδρύσει το Τάγμα), και τελικά όλοι οι ιερείς έγιναν δραστήριοι εχθροί τους ξεσηκώνοντας τόσο μεγάλη αντίδραση και πίεση στην κυβέρνηση, που τελικά οι Βαυαρικές αρχές κατέλυσαν το Τάγμα στις 22 Ιουνίου 1784.

Πολλοί Ιλλουμινάτοι φυλακίστηκαν, ενώ μερικοί – μαζί και ο Βάισχάουπτ – κατάφεραν να δραπετεύσουν στο εσωτερικό και να χαθούν για πάντα τα ίχνη τους. Μαζί με τον Ιλλουμινατισμό, καταλύθηκε και ο Ελευθεροτεκτονισμός από τις Βαυαρικές αρχές, μη μπορώντας από τότε να επανακτήσει την αρχική του καλή θέση στη Βαυαρία, έπειτα από το απαγορευτικό διάταγμα “περί Μυστικών Εταιριών”. Από τότε είναι παραδοσιακή η αποστροφή των Τεκτόνων προς την Ιστορία του Ιλλουμινατισμού, (αν και σε πολλούς έχει σχηματιστεί η εντύπωση ότι η Μεγάλη Στοά απέκοψε ολόκληρο τον κλάδο του Ελευθεροτεκτονισμού της Βαυαρίας επειδή είχε συσχετιστεί με τους Ιλλουμινάτους). Οι Ιλλουμινάτοι φαίνεται να εξαφανίστηκαν ολοκληρωτικά από παντού μέχρι το τέλος του 18ου αιώνα».

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΩΝ
Πέρα από τη συνωμοσιολογική νεομυθολογία που έχει δημιουργηθεί γύρω από τους Ιλλουμινάτους και τον Βάισχάουπτ, μπορούμε να θίξουμε το ζήτημα τελείως ψύχραιμα και Ιστορικά, ξεκαθαρίζοντας ορισμένες λεπτομέρειες που βάζουν τα πράγματα λίγο στη θέση τους, γι’ αυτούς που αισθάνονται λίγο άβολα με τις συνωμοσίες. Να λοιπόν ένα ψύχραιμο σενάριο, βασισμένο σε όλες τις Ιστορικές πηγές που μπόρεσα να εντοπίσω: Ο Άνταμ Βάισχάουπτ (Adam Weishaupt) γεννήθηκε στο Ίνγκολσταντ το 1748. Σπούδασε Νομική και πήρε τον τίτλο του Καθηγητή της Νομικής το 1772 στο πανεπιστήμιο της γεννέτειρας του. Είχε μορφωθεί από τους Ιησουίτες, αλλά κατέληξε να τους απεχθάνεται και σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με όλο τον Κλήρο, κυρίως επειδή κατείχε την έδρα της Νομικής, η οποία μέχρι τότε πάντα ήταν στα χέρια κάποιου εκκλησιαστικού διανοούμενου.

Περνούσε «φιλελεύθερες» ιδέες στους φοιτητές του, ριζοσπαστικές απόψεις πάνω στη Φιλοσοφία και στη Θρησκεία, και σύντομα συνέλαβε την ιδέα μιας κλειστής και ελιτίστικης λέσχης που θα αποτελείται από «φωτισμένους» διαννοούμενους οι οποίοι θα μπορούσαν όλοι μαζί να αναπτύξουν τις ποιότητες της διάνοιας τους, αλλά και όλων των ανθρώπων που θα ερχόντουσαν σε επαφή μαζί τους.

Η κύρια δραστηριότητα αυτής της συνάθροισης των φωτισμένων ανθρώπων, θα ήταν να συνθέσουν ένα σχέδιο τελειοποίησης του ανθρώπου και του κοινωνικού συστήματος, καθώς και μια νέα εννιαία θεωρία της φιλοσοφίας. Η συνάθροιση αυτή πήρε αρχικά το όνομα «Εταιρεία των Τελειοποιημένων Ανθρώπων», για να εξελιχθεί στο μυστικό «Τάγμα των Πεφωτισμένων» (Illuminates) ή «Illuminati», την 1η Μαϊου 1776. Ο Βάισχάουπτ έγινε δεκτός το 1777 στην Τεκτονική Στοά «Lodge Theodore of Good Counsel» (που πολλοί μελετητές την γνωρίζουν ως «Lodge Theodore of Caution»), στο Μόναχο, κι από εκείνη τη στιγμή προσπαθούσε να ενώσει τις υποθέσεις του Ιλλουμινατισμού με τον Ελευθεροτεκτονισμό.

Σύντομα, βρέθηκε να συνεργάζεται με τον Βαρώνο Φον Κνίγκε, έναν μυστικιστή λόγιο ευγενή από τη Βόρειο Γερμανία, και οι δυό τους ίσως να είχαν καταφέρει να πετύχουν τους στόχους τους αν δεν είχαν απέναντι τους την εχθρότητα των Ιησουιτών (που ήταν ακόμη τότε πολύ δυνατοί, αν και εκδιωγμένοι τυπικά από τη Βαυαρία) και του Ρωμαιοκαθολικού Κλήρου. Ο Βάισχάουπτ και ο Κνίγκε δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν πάνω στις ερμηνείες σημαντικών γι’ αυτούς συμβολισμών και τελετουργικών τυπικών – κυρίως Μασονικών και Ναϊτικών – που είχαν εντάξει στο Τάγμα των Ιλλουμινάτων. Επίσης, η αρχαιοελληνική παιδεία του Βάισχάουπτ ερχόταν συχνά σε σύγκρουση με την λανθάνουσα Καβαλλιστική νοοτροπία (συνδιασμένη με την ύστερη Ρωμαϊκή σκέψη) του Κνίγκε πάνω σε ειδικά ζητήματα μυστικισμού, μαγικών παραδόσεων και εσωτερικής φιλοσοφίας.

Από τις γραπτές μελέτες πάνω στον Ιλλουμινατισμό και από τα διαρκή καυστικά σχόλια Τεκτόνων συγγραφέων, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό το Τάγμα ή Κίνημα είχε μεγάλη διάρκεια, αλλά το όλη η ιστορία άρχισε με την οργάνωση των «Perfektionistes» το 1766 και τελείωσε 18 χρόνια αργότερα όταν το 1784 η Βαυαρική κυβέρνηση κατέλυσε δια της βίας όλες τις «μυστικές εταιρείες» ως πυρήνες ανατροπής και συνωμοσίας ενάντια στη βασιλεία. Τον επόμενο χρόνο ο Βάισχάουπτ καθαιρέθηκε από την έδρα του στο πανεπιστήμιο και εξορίστηκε από τη χώρα. Κατέφυγε στην πόλη Γκόθα και βρήκε άσυλο στον πύργο του Δούκα Ερνέστου, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατο του το 1811.

Στη Γκόθα, δημοσίευσε έναν αριθμό έργων. Αυτά που αφορούσαν τον Ιλλουμινατισμό, τα έχω εντοπίσει στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία με τους τίτλους: A Picture of Illuminism (1786), A Complete History of the Persecutions of the Illuminati in Bavaria (1785, κυκλοφόρησαν μόνο δύο τόμοι από τους προγραμματισμένους πέντε), An Apology for the Illuminati (1786), An Improved System of Illuminism (1787), Studies in Illumination (1789), και αρκετά άλλα.

Οι πιο αντικειμενικοί και ψύχραιμοι συγγραφείς, υποστηρίζουν ότι στην πραγματικότητα ο Βάισχάουπτ ήταν ένας άνθρωπος μεγάλου ηθικού χαρακτήρα, αυθεντικός και βαθύς στοχαστής, ενώ όλοι οι σύγχρονοι του συμφωνούν για τις ασυνήθιστες διανοητικές του δυνατότητες. Φαίνεται όμως ότι ήταν θύμα δύο ανίκητων δυνάμεων: α) του έντονου μίσους της εκκλησίας της Ρώμης και της Βαυαρικής κυβέρνησης, β) της δικής του λανθασμένης κρίσης για το πως να δραστηριοποιήσει ένα επαναστατικό μυστικό κίνημα όπως ο Ιλλουμινατισμός. Είναι αλήθεια ότι εφάρμοζε πολλές από τις μεθόδους των Ιησουιτών, αφού όλο το Τάγμα του μοιάζει να αποτελούνταν από κατασκόπους και αντικατασκόπους, και μονάχα αυτοί που ήταν ικανοί στη σοφιστεία και στην απάτη ανέρχονταν στους ανώτερους βαθμούς.

Ο Βαρώνος Φον Κνίγκε, συνιδριτής των Ιλλουμινάτων, γεννήθηκε στο Ανόβερο το 1752, και πέθανε στη Βρέμη το 1796. Όταν συναντήθηκε με τον Βάισχάουπτ ήταν μυημένος στον Τεκτονισμό, σε Yψηλή Στοά Αυστηρής Παρατήρησης (High Lodge of Strict Observance) στο Κάσελ, από το 1772. Φαίνεται ότι δεν ενδιαφερόταν και πολύ για τα Τεκτονικά ζητήματα και είχε χαρακτηριστεί ως «ανενεργός» από τη Στοά του. Έπειτα από τις διαρκείς διαφωνίες του με τον Βάισχάουπτ, λίγο πριν από την κατάλυση του Τάγματος, παραιτήθηκε από τον Ιλλουμινατισμό και τον αποκύρηξε. Ξέρουμε ότι έπεσε σε μελαγχολία, αποκυρήσσοντας τον Τεκτονισμό και την ενασχόληση με τον μυστικισμό, και πέθανε σε εθελοντική απομόνωση. Εντόπισα στην αγγλόφωνη βιβλιογραφία κάποια ενδιαφέροντα έργα του: On the Jesuits, Freemasons and Rosicrucians (1781), Essay on Freemasonry (1784), Contribution Towards the Latest History of the Order of the Freemasons (1786), Philo’s Final Declaration (1788), On Conversation With Men (1790).

Αυτή είναι η πεζή και θλιμμένη ιστορία των Ιλλουμινάτων, που μπόρεσα να διασταυρώσω από ιστορικές πηγές (τις οποίες βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει και να εμπιστεύεται απόλυτα κανείς). Δεν υπάρχει ούτε απειροελάχιστο ιστορικό στοιχείο ότι οι Ιλλουμινάτοι υπήρξαν μετά το 1800. Κοιτώντας τα πράγματα μέσα από αυτό το ιστορικό πρίσμα, είναι φανερό ότι έχει δημιουργηθεί περίτεχνα και επιτηδευμένα μια νεομυθολογία γύρω από τους Ιλλουμινάτους, που οι αληθινοί της στόχοι ξεπερνούν τις πιθανές υποθέσεις που μπορώ να κάνω.

Ίσως η πραγματική μεγάλη συνωμοσία να μην είναι αυτή των Ιλλουμινάτων που κυβερνούν τον κόσμο από τα παρασκήνια, αλλά εκείνη η συνωμοσία που έπλασε τη μυθολογία ότι τον κυβερνούν. Αν είναι έτσι, τότε αυτοί που τη συνέθεσαν ξεπερνούν σε ικανότητα τον Άνταμ Βάισχάουπτ, εκείνη την αινιγματική φιγούρα του φιλόσοφου επαναστάτη που έγινε επικεφαλής ενός εκκεντρικού δικτύου κατασκοπείας και διείσδυσης, που βυθίστηκε άδοξα στο πέρασμα του χρόνου για να καταλήξει ένας μυστικός μπαμπούλας στο σκοτάδι της ανασφάλειας των ερευνητών.

ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ
Μια ματιά στον κατάλογο της βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ανακαλύπτει ότι υπήρξε ένας Ιλλουμινατικός πανικός στη Νέα Αγγλία, στα τέλη της δεκαετίας του 1790. Στο τέλος του 19ου αιώνα, η φοβία για τους Ιλλουμινάτους πήρε τη μορφή των Πρωτόκολλων των Σοφών της Σιών, που η κυκλοφορία τους θορύβησε απειράριθμους ανθρώπους που άρχισαν να βλέπουν παντού γύρω τους τη «μεγάλη συνωμοσία». Το λήμα «Illuminaten» στην Realenzyclopaedie fuer Protestantische Theologie und Kirche (Leipzig, 1901), αναφέρει τους Ισπανούς Alumbrados, να χρησιμοποιούν το ίδιο όνομα και να υπάρχουν πολύ αργότερα στη Γαλλία. Έπειτα απ’ αυτό – και για πολύ καιρό – ελάχιστοι άνθρωποι φαίνεται να είχαν τον Ιλλουμινατισμό στο νού τους. Στις δεκαετίες του 1950 και 1960, οι μόνοι άνθρωποι που φαίνονται να αναφέρονται σ’ αυτόν ήταν τα μέλη του John Birch Society.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, oι συγγραφείς του Φανταστικού, Ρόμπερτ Άντον Γουίλσον και Ρόμπερτ Ση, επανέφεραν το ενδιαφέρον γύρω από τους Ιλλουμινάτους, με την αριστουργηματική τριλογία τους Illuminatus! Μια σειρά από τρία μυθιστορηματικά έργα που ανακάτευαν την αληθινή Ιστορία του κόσμου με θεωρίες συνωμοσιολογίας και μυστικές αδελφότητες, καθώς και με τελείως φανταστικά ευρήματα δοσμένα με πειστικό και έντεχνο τρόπο, αλλά και με πολύ χιούμορ και καυστική σάτιρα, στις σελίδες του αναφέρεται και το αίνιγμα της  πλαστοπροσωπίας του Τζωρτζ Γουάσινγκτον, ο οποίος υποτίθεται ότι ήταν ο Άνταμ Βάισχάουπτ που έπαιξε τον ρόλο του Γουάσινγκτον για την προώθηση της Αμερικανικής επανάστασης.

Το έργο αποτελεί ένα ορόσημα στην λογοτεχνία του «Underground», πυροδοτώντας μια ολόκληρη νεομυθολογία γύρω από αυτά τα ζητήματα, φυσικά με κεντρικούς πρωταγωνιστές τους Ιλλουμινάτους. (Πρέπει να προσθέσω, γι’ αυτούς που δεν το γνωρίζουν, ότι ο Ουμπέρτο Έκο αντέγραψε ασύστολα το Illuminatus! στα πάντα, μέχρι και τη δομή του έργου, γράφοντας πολλά χρόνια αργότερα το Εκκρεμές του Φουκώ, το οποίο διαφοροποιείται ως προς το ότι έχει κεντρικούς πρωταγωνιστές τους Ναϊτες). Δύο άλλα έργα που συνέβαλαν σ’ αυτήν την νεομυθολογία, είναι το History of Secret Societies του Akron Daraul, και το The Illuminoids του Neil Wilgus.

Η ημερομηνία της ίδρυσης του Τάγματος των Ιλλουμινάτων, η πρωτομαγιά του 1776, τους συνδέει μυστικά με τον εορτασμό της παγκόσμιας εργατικής πρωτομαγιάς (που το International Socialist Congress, την καθιέρωσε το 1889, αλλά – προσοχή – τα αρχικά του In. So. Con. είναι ο τίτλος του βαθμού μύησης της «Εταιρείας του Μαύρου Λωτού», που είναι ένα παρακλάδι των Ιλλουμινάτων: Ιnsocon. Άλλωστε, το κεντρικό σύμβολο της «εργατικής πρωτομαγιάς» – το κόκκινο ρόδο – θυμίζει την πρωτομαγιά του Σικάγο, αλλά είναι και ένα λουλούδι που είναι το σύμβολο των Ροδόσταυρων και παίζει καθοριστικό ρόλο παραφρασμένο στον Ιλλουμινατικό συμβολισμό.

Είναι αρκετά γνωστό εκτός των άλλων, ότι οι Ιλλουμινάτοι είναι οι εμπνευστές και υποκινητές των σοσιαλιστικών συστημάτων και του Κομμουνισμού. Άλλωστε, τα μέλη του Γερμανικού Κομμουνιστικού κινήματος ονομαζόταν όχι τυχαία «Σπαρτακιστές», από το κωδικό όνομα «Σπάρτακος» που όπως είπαμε είχε ο ίδιος ο Άνταμ Βάϊσχάουπτ. Επίσης, οι Ιλλουμινάτοι φέρονται ως οι εμπνευστές και υποκινητές της Γαλλικής Επανάστασης αλλά και της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας και των Η.Π.Α. στην πρώτη τους μορφή).

Ακόμη και ο Άνταμ Σμιθ, έγραψε το καθοριστικό του σύγγραμμα για την παγκόσμια οικονομία, The Wealth of Nations, το 1776, την χρονιά της ίδρυσης των Ιλλουμινάτων. Ακόμη και το βασικό Ιλλουμινατικό σύνθημα «Heute die Welt, Morgens das Sonen System» (Σήμερα ο κόσμος, αύριο το ηλιακό σύστημα) παραφράστηκε από τον Χίτλερ μετατρέποντας το σε «Σήμερα η Γερμανία, αύριο ο κόσμος» (μεθαύριο τί;) …

Ένας πίνακας με τη φράση «Ewige Blumenkraft» («Η Αιώνια Δύναμη των Λουλουδιών», το βασικό μότο των Ιλλουμινάτων) βρισκόταν μονίμως πάνω από το πιάνο του Μπετόβεν, ενώ θα βρείτε πολλές συνδέσεις στο έργο του Γκαίτε, αφού ο μεγάλος συγγραφέας ήταν γνωστός μεγάλος Ιλλουμινάτος (το μυητικό του όνομα ήταν «Avaris»). Ο κύριος εκπρόσωπος τους στη Γαλλία ήταν ο Μιραμπώ, που πολλά έχουν ειπωθεί για τον απροσδόκητο και μυστηριώδη θάνατο του. Ο Βάισχάουπτ, έπειτα από την απέλαση του κατέφυγε στην πόλη Γκόθα, από την οποία πήρε και το όνομα του το «Γκόθαμ Σίτυ», η σκοτεινή φουτουριστική πόλη που δρα στα κόμικς και στις ταινίες ο Μπάτμαν.

Δεν είναι περίεργο που το παιχνίδι των Ιλλουμινάτων έχει εισχωρήσει ακόμη και στα κόμικς ή στις ταινίες και στα τραγούδια. Είναι μια συνηθισμένη τακτική διαιώνισης συμβολισμών με πολλές εφαρμογές, που η ανάλυση της θα μας έπαιρνε ένα ολόκληρο βιβλίο. Απειροελάχιστα παραδείγματα αποτελούν τα ροκ γκρουπς MC-5 (Kick out the J.A.M.’s) και Steppenwolf από την παλιά ροκ σκηνή, οι KLF (Kalisti Liberation Front) από τη νέα σκηνή, κι ένα διάσημο βιντεοκλιπ που κυριολεκτικά βρίθει από Ιλλουμινατικούς συμβολισμούς – κυρίως για τη μυστική σχέση Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ. – είναι αυτό του τραγουδιού «Go West» των Pet Shop Boys.

Το τραγούδι με τη σειρά του είναι μια διασκευή ενός παλιού κομματιού του ντίσκο γκρουπ Village People (ή αλλιώς V-People, αλλά θυμηθείτε και την άλλη επιτυχία του, το τραγούδι «Y.M.C.A.», έναν οργανισμό με Τεκτονικές καταβολές). Αλλά και στην Ελλάδα έχουμε τουλάχιστον ένα τραγούδι (αν δεν με απατά η μνήμη μου πρέπει να είναι του Θ. Σακελλαρίδη) με ολοφάνερους και πολύ συγκεκριμένους Ιλλουμινατικούς συμβολισμούς, που τραγουδήθηκε πολύ τον μεσοπόλεμο και αργότερα.

Πρόκειται για μια πολύ αγαπητή μελωδία – και έχει εμφανιστεί και σε τρείς διάσημες ελληνικές ταινίες. (Η πιο χαρακτηριστική απ’ αυτές είναι αυτή που ο Κωνσταντάρας απαρνείται την παλιά του ταυτότητα και πλαστοπροσωπεί τον Βόγλη, έναν δήθεν νεκρό ήρωα του πολέμου και παίρνει τη ζωή και το όνομα του – αναφορικά με τις πλαστοπροσωπίες του Βάισχάουπτ). Το βασικό ρεφρέν του νοσταλγικού αυτού τραγουδιού – που είναι κωδικές ερωταπαντήσεις είναι: Κάλεσμα «Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου, και πάλι φίλε μου, απόψε». Απάντηση: «Λουλούδια ο Κήπος επλημμύρισε, έμπα και μύρισε, και κόψε, μα όμως πρόσεξε μη τσιμπηθείς από τ’ αγκάθια τους» κ.λπ.)

Η πιο εξωφρενική θεωρία είναι αυτή που θέλει τον Άνταμ Βάισχάουπτ να είναι ο άνθρωπος που στην Αμερική παρουσιάστηκε με το όνομα Τζωρτζ Γουάσινγκτον, άλλωστε, ο αντίπαλος του, ο Τόμας Τζέφερσον ήταν επίσης Ιλλουμινάτος. Πάρα πολλά πράγματα έχουν γραφτεί για την πλαστοπροσωπία Βάισχάουπτ-Γουάσινγκτον και σήμερα είναι πλέον χαρακτηριστικό ότι η αληθινή ταυτότητα αυτού του ιστορικού προσώπου αμφισβητείται. Δεν είναι ασυνήθιστο άλλωστε το φαινόμενο αυτό στην Ιστορία, πολλές παρόμοιες περιπτώσεις είναι πλέον επιβεβαιωμένες, όπως αυτές του Φράνσις Μπέηκον /Σαίξπηρ, του Τζων Κληβς Σύμς /Καλλιόστρο, του Κόμη του Σαιν Ζερμαίν, κ.ά.

Δειγματοληπτικά, από τα αμέτρητα ενδιαφέροντα στοιχεία γι’ αυτήν την υπόθεση, παραθέτω ένα δελτίο τύπου του τηλεοπτικού δικτύου NBC, της 24 Απριλίου 1969: «Παρ’ όλο που το πρόσωπο του εμφανίζεται σε εκατομμύρια γραμματόσημα και μυριάδες δολλάρια – και το πορτραίτο του κρέμεται στον τοίχο κάθε δημόσιου κτιρίου σε όλη τη χώρα, κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως έμοιαζε το πρόσωπο του Τζωρτζ Γουάσινγκτον. Στον ερευνητικό κύκλο Project 13 (!) θα προβληθεί η εκπομπή «Meet George Washington: The Man of Mystery». Μεταξύ άλλων, το πρόγραμμα θα δείξει πορτραίτα της εποχής, που απεικονίζουν τον πρώτο πρόεδρο των Η.Π.Α., τα περισσότερα από τα οποία ούτε καν μοιάζουν να απεικονίζουν τον ίδιο άνθρωπο». Μερικά απ’ αυτά τα πορτραίτα μπορεί κανείς να τα βρεί στην Encyclopedia Britanica. H ομοιότητα αυτών των πορτραίτων με πορτραίτα του Βάισχάουπτ είναι αφοπλιστική.

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ
Η πύλη άνοιξε και μπήκαν στην αίθουσα επτά άντρες ντυμένοι με μακριές μαύρες κάπες, με τα πρόσωπα τους κρυμμένα από κουκούλες. Στάθηκαν ακίνητοι μπροστά στο τραπέζι. Αυτός που στεκόταν στο κέντρο, μίλησε: «Αδελφοί, είμαστε μάρτυρες των σημάτων των Ιλλουμινάτι, ένα όνομα με το οποίο είναι γνωστοί οι Πεφωτισμένοι». Οι παρευρισκόμενοι σήκωσαν ψηλά το δεξί τους χέρι, με τον βραχίονα τεντωμένο.

Ο ομιλητής συνέχισε να μιλά, με μια φωνή λυρική, σχεδόν τραγική: «Εμείς, το συμβούλιο του Άρειου Πάγου, το Υπέρτατο και Υψηλό Συμβούλιο των Ιλλουμινάτι, αφιερώνουμε τον εαυτό μας στον Ένα και Μοναδικό Σκοπό. Το τρίγωνο είναι τρία. Ο κόσμος είναι τρία. Γη, θάλασσα και αέρας. Το τετράγωνο είναι τέσσερα. Ο κόσμος είναι τέσσερα. Βορράς, νότος, ανατολή και δύση. Το τρίγωνο και το τετράγωνο μαζί είναι επτά. Ο κόσμος είναι επτά. Αυτός είναι ο αριθμός των ηπείρων και των θαλασσών. Το τρίγωνο είναι τρία. Ο άνθρωπος είναι τρία. Σώμα, νους και ελεύθερο πνεύμα. Σ’ αυτόν τον κόσμο και τα τρία βρίσκονται δέσμια από τα μοχθηρά ψέματα της κάθε Εκκλησίας η οποία μέσω προφητών και ιερατικών συστημάτων επιρροής και επιβολής, προσπαθεί να επιβάλλει τις βλασφημίες της. Απ’ αυτό, η κάθε Εκκλησία δείχνει την εχθρότητα της προς τον άνθρωπο, το μίσος της απέναντι στην αληθινή φύση του ανθρώπου και γι’ αυτό πρέπει να καταστραφεί.

«Το τετράγωνο είναι τέσσερα. Οι ποθητές ελευθερίες του ανθρώπου είναι τέσσερεις. Ελευθερία από την ανάγκη, ελευθερία από τον φόβο, ελευθερία από τους βασιλιάδες, ελευθερία από κάθε υπάρχουσα κυβέρνηση. Σ’ αυτόν τον κόσμο και τα τέσσερα βρίσκονται δέσμια από αυτοκρατορικές και αριστοκρατικές εξουσίες. Απ’ αυτό, η κάθε αυτοκρατορία και αριστοκρατία δείχνει την εχθρότητα της προς τον άνθρωπο, το μίσος της ενάντια στην αληθινή περιουσία του ανθρώπου και πρέπει να ανατραπεί. Το τρίγωνο και το τετράγωνο μαζί είναι επτά. Οι Ιλλουμινάτι είναι επτά. Αυτός είναι ο αριθμός του Άρειου Πάγου, του Υπέρτατου και Υψηλού Συμβούλιου των Πεφωτισμένων. Σύντομα ο άνθρωπος θα γίνει επτά, που είναι η πρόσθεση του τρία και του τέσσερα, όπως ακριβώς ήταν προορισμένος να γίνει.

«Αυτόν τον Σκοπό υπηρετούν αφοσιωμένα οι Ιλλουμινάτι. Αυτή η αίθουσα είναι μια μόνιμη υπενθύμιση αυτού του στόχου. Το σκοτάδι της συμβολίζει το σκοτάδι που προς το παρόν σκεπάζει όλη τη Γη, και άρα τις επτά ηπείρους που εδώ συμβολίζονται με επτά κύκλους στο δάπεδο. Ο δαυλός στο κέντρο, δείχνει ότι ο άνθρωπος δεν θα είναι αιώνια δέσμιος των παρόντων κακών του πλανήτη, γιατί σύντομα θα έλθει το φως των Ιλλουμινάτων για να ακτινοβολήσει μέσα στο σκοτάδι. Αυτό το ξίφος, δείχνει ότι το φως δεν μπορεί να έλθει χωρίς να χυθεί αίμα και χωρίς να γίνουν πολλές θυσίες, θυσίες που είναι απαραίτητες να γίνουν αν θέλουμε να ελευθερωθεί ο άνθρωπος».

Οι φωνές τους αντήχησαν όλες μαζί δυνατά μέσα στην ημιφωτισμένη σπηλαιώδη αίθουσα: «Στο όνομα των Ιλλουμινάτι, αρνούμαι αυτόν τον κόσμο στον οποίο γεννήθηκα. Από ‘δω και πέρα, ζω σε μια άλλη διάσταση η οποία δεν μπορεί να προσεγγιστεί ώσπου να απαρνηθώ αυτήν την κακή υδρόγειο που είναι καταραμένη από την εξαπάτηση του ανθρώπου. Τιμώ το ξίφος. Είναι ένα γρήγορο και αποτελεσματικό μέσο ανατροπής από την Γη όλων εκείνων που είναι ενάντια στην αλήθεια και όλων εκείνων που προσπαθούν να το πάρουν από τα χέρια μας. Πάντα θα αποκαλύπτω στους Ιλλουμινάτους όλα αυτά που άκουσα ή ανακάλυψα, και θα ερευνώ και θα παρατηρώ πράγματα που σε άλλη περίπτωση θα μου διέφευγαν. Μαζί στέκουμε σταθερά. Εμείς ολομόναχοι. Στην εκπλήρωση του μεγάλου Σκοπού μας. Σήμερα ο κόσμος, αύριο το ηλιακό σύστημα. Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα».