Ο Λύκος της στέπας του Έσσε εξηγεί με μαεστρία αυτή τη διπλή ταυτότητα του ανθρώπου, αγελαίου από τη μία μεριά και επαναστάτη και μοναδικού από την άλλη:Ήταν μια φορά ένα άτομο ονόματι Χάρρυ, αποκαλούμενος ο λύκος της στέπας. Περπάταγε με δυο πόδια, φορούσε ρούχα και ήταν άνθρωπος, αλλά στο βάθος ήταν, πράγματι, ένας λύκος της στέπας. Είχε μάθει πολλά από αυτά που μπορούν να μάθουν τα άτομα με καλή αντίληψη και ήταν ένας άντρας αρκετά έξυπνος. Όμως ένα πράγμα δεν είχε μάθει: να είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του και με τη ζωή του. Αυτό δεν μπόρεσε να το καταφέρει.
Ίσως αυτό να προερχόταν από το ότι κάθε στιγμή στο βάθος της καρδιάς του ήξερε -ή νόμιζε πως ήξερε- ότι δεν ήταν στ’ αλήθεια άνθρωπος αλλά λύκος της στέπας. Ας ερίζουν οι ευφυείς για το αν ήταν στα αλήθεια λύκος, αν κάποια φορά, ίσως και πριν από την γέννηση του, είχε μεταμορφωθεί χάρη στην τέχνη της μαγείας από λύκο σε άνθρωπο, ή αν είχε γεννηθεί άνθρωπος βεβαίως αλλά προικισμένος με την ψυχή ενός λύκου της στέπας και κατεχόμενος ή κυριευμένος από αυτή, ή, τέλος, αν αυτή η δοξασία ότι είναι λύκος δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα προϊόν της φαντασίας του ή μιας παθολογικής κατάστασης.
Επίσης, είναι πιθανόν, για παράδειγμα, αυτός ο άνθρωπος στη νηπιακή του ηλικία να ήταν ίσως άγριος και αδάμαστος και απείθαρχος, και οι εκπαιδευτές του να προσπάθησαν να το σκοτώσουν μέσα του το ζώο και ακριβώς γι’ αυτό να έκαναν να να ριζώσει μέσα του η ιδέα ότι, πράγματι, ήταν ένα ζώο καλυμμένο μόνο από ένα ασθενικό κάλυμμα εκπαίδευσης και ανθρώπινης λογικής.
Το να διατηρούμε τον εσωτερικό κόσμο του λύκου της στέπας μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αντιξοότητες από μόνοι μας, να καταφεύγουμε στη δική μας δύναμη. Το να ξέρουμε ότι βρισκόμαστε μέσα στο κοπάδι -ότι είμαστε δηλαδή αντίγραφο- ή ότι περπατάμε χωριστά από την ομάδα- ότι είμαστε πρωτότυπο- μας επιτρέπει να ζούμε δυο ζωές που αλληλοσυμπληρώνονται.
Έρμαν Έσσε
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου