τῶν δ᾽ ἐν Ἑλλάδι τερπνῶν [στρ. β]20 λαχόντες οὐκ ὀλίγαν δόσιν, μὴ φθονεραῖς ἐκ θεῶν
μετατροπίαις ἐπικύρσαιεν. θεὸς εἴη
ἀπήμων κέαρ· εὐδαίμων δὲ καὶ ὑμνη-
τὸς οὗτος ἀνὴρ γίνεται σοφοῖς,
ὃς ἂν χερσὶν ἢ ποδῶν ἀρετᾷ κρατήσαις
τὰ μέγιστ᾽ ἀέθλων ἕλῃ τόλμᾳ τε καὶ σθένει,
25 καὶ ζώων ἔτι νεαρόν [αντ. β]
κατ᾽ αἶσαν υἱὸν ἴδῃ τυχόντα στεφάνων Πυθίων.
ὁ χάλκεος οὐρανὸς οὔ ποτ᾽ ἀμβατὸς αὐτῷ·
ὅσαις δὲ βροτὸν ἔθνος ἀγλαΐαις ἁ-
πτόμεσθα, περαίνει πρὸς ἔσχατον
πλόον· ναυσὶ δ᾽ οὔτε πεζὸς ἰών ‹κεν› εὕροις
30 ἐς Ὑπερβορέων ἀγῶνα θαυμαστὰν ὁδόν.
παρ᾽ οἷς ποτε Περσεὺς ἐδαίσατο λαγέτας, [επωδ. β]
δώματ᾽ ἐσελθών,
κλειτὰς ὄνων ἑκατόμβας ἐπιτόσσαις θεῷ
ῥέζοντας· ὧν θαλίαις ἔμπεδον
35 εὐφαμίαις τε μάλιστ᾽ Ἀπόλλων
χαίρει, γελᾷ θ᾽ ὁρῶν ὕβριν ὀρθίαν κνωδάλων.
***
Από της νίκης τις χαρές που γνώρισε η Ελλάδα [στρ. β]20μικρό δεν τους έλαχε μερίδιο,κι είθε αναποδιές να μην τους τύχουν απ᾽ των θεών τον φθόνο.Καλόγνωμος μαζί τους ας είναι ο θεός.Γιατί ευτυχισμένος κι άξιος να τον υμνούν οι ποιητέςείναι όποιος με τα χέρια του νικήσει ή με των ποδιών του την αξιοσύνηκι αναδειχτεί πρωταθλητής με δύναμη και τόλμη·
25κι ακόμα όποιος, όσο ζει, τον νεαρό του γόνο δει [αντ. β]των Πυθίων τον στέφανο να του χαρίζει η μοίρα.Στον χάλκινο ουρανό ποτέ ν᾽ ανέβει δεν μπορεί.Αλλά σ᾽ όσες εμείς οι θνητοί μπορούμε να φτάσουμε δόξες,όλες αυτές ώς τη στερνή τις έχει ταξιδέψει.Όμως ούτε με πλοίο ούτε πεζόςδεν γίνεται να βρεις τον θαυμαστό τον δρόμο30για των Υπερβορείων τη χώρα.
Κάποτε ο Περσέας, του λαού του ο ηγέτης, [επωδ. β]κάθισε στο τραπέζι τους, στα δώματά τους μπήκε·τους βρήκε να προσφέρουν στον θεό εξαίσιες όνων εκατόμβες·35και χαίρεται πολύ με τις αδιάκοπες γιορτές και με τους ύμνουςο Απόλλων και γελάει σαν βλέπει την άγρια φωνή των άσκημων ζώων.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου