Τα χρόνια περνούν κι έχουμε κάνει οικογένειες και παιδιά δικά μας, αλλά παραμένουμε κι εμείς παιδιά των ανθρώπων που μας οδήγησαν μέχρι εδώ με την αγάπη και τη στήριξή τους. Οι γονείς μας μεγαλώνουν κι αυτοί και, όσο κι αν δεν το λένε, έχουν ανάγκη, πιο πολύ από ποτέ, την αγάπη, την προσοχή και την παρουσία μας…Να κρατάμε επαφή
Αν η αναλογία τηλεφώνων από και προς τους γονείς μας είναι της τάξης του 9 προς 1, τότε έχει έρθει η στιγμή να αναθεωρήσουμε την πολιτική μας γύρω από την επικοινωνία μας μαζί τους και να τους δώσουμε λίγο χρόνο για... ψιλή κουβέντα και καθημερινά κλισέ, πέρα απ’ τα τυπικά τηλέφωνα σε γιορτές και επετείους. Μπορεί να είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε δίπλα τους αν προκύψει κάποια επείγουσα ανάγκη, όμως δεν αρκεί η εγρήγορσή μας για να εισπράξουν την αγάπη μας. Σηκώνουμε, λοιπόν, το τηλέφωνο και μιλάμε μαζί τους για τη μέρα μας και όσα μας κούρασαν ακόμη και αν τα έχουμε πει δεκάδες φορές. Τους αρκεί ν’ ακούν τη φωνή μας για να μας νιώθουν κοντά τους και να μας νιώθουν καλά.
Να τους εντάσσουμε στη ζωή μας
Αν οι γονείς μας μένουν κοντά μας, έχουμε ενδεχομένως αναγκαστεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να θέσουμε τα όριά μας όσον αφορά την εμπλοκή τους στην καθημερινότητά μας. Τώρα λοιπόν που τα χρόνια πέρασαν και τα όρια έχουν εμπεδωθεί, ο καιρός έχει φτάσει για να τους ξαναβάλουμε στη ζωή μας με πιο φιλικούς όρους και διάθεση για πραγματικά ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Ένα κυριακάτικο γεύμα στο σπίτι μας, ένας καφές για κουβέντα και ανταλλαγή νέων, λίγη βοήθεια με τον κήπο ή τα σαββατιάτικα ψώνια, ένα ταχύρρυθμο σεμινάριο στη χρήση του κινητού για συχνότερη επαφή ή λίγος περισσότερος χρόνος με τα παιδιά και η ζωή τους θα γεμίσει με όμορφες στιγμές, πολύτιμο δείγμα της αγάπης και της εκτίμησής μας.
Να βλέπουν τα εγγόνια τους
Επειδή των παιδιών τους τα παιδιά είναι δυο φορές παιδιά κι επειδή, πιθανότατα, έβαλαν κι εκείνοι ένα χεράκι όταν ήταν μικρά, είναι δική μας δουλειά να δημιουργούμε ευκαιρίες να βρίσκεται όλη η οικογένεια μαζί και οι παππούδες να περνούν λίγες στιγμές με τα εγγόνια τους, που όσο μεγαλώνουν γίνονται πιο δυσεύρετα. Η αγάπη τους γι’ αυτά είναι προέκταση της αγάπης τους για εμάς και αν εμείς κρατήσουμε την οικογένεια κοντά τους, είναι μία ανταπόδοση αυτής της αγάπης με τρόπο ουσιαστικό, που κάνει τη ζωή τους ομορφότερη.
Να βγαίνουμε μαζί τους
Είναι πολύ πιθανόν να έχουμε μπει από καιρό στο λούκι των καθημερινών υποχρεώσεων και να βγαίνουμε για διασκέδαση μία στο τόσο, θυσιάζοντας κι εμείς, όπως κάποτε και οι γονείς μας, την κοινωνική ζωή μας για χάρη τη οικογένειας. Αν εκείνοι είναι συνταξιούχοι, όμως, σημαίνει ότι έχουν επιτέλους τον ελεύθερο χρόνο να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν και ίσως, απλώς, να μην βρίσκουν τη διάθεση ή την παρέα για να το «κυνηγήσουν». Αντί, λοιπόν, να αρκούμαστε σε κυριακάτικες επισκέψεις, μπορούμε να παίρνουμε τους γονείς για μια εκδρομή ή να τους συνοδεύουμε σε θέατρα και συναυλίες, ώστε να χαρούν μαζί και την παρέα μας και όσα έχασαν τα χρόνια που φρόντιζαν να μη μας λείψει τίποτα.
Να τους κάνουμε δώρα
Είναι γεγονός ότι το να διαλέγεις δώρα για τους γονείς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση, πράγμα που οδηγεί σχεδόν πάντα σε επιλογές πρακτικές, περισσότερο, παρά αυθόρμητες και διασκεδαστικές. Εντάξει, οι γονείς ήταν πάντα εκείνοι που έκαναν δώρα σε μας και συνεχίζουν, πιθανότατα, να κάνουν το ίδιο με τα εγγόνια τους, αλλά δεν σημαίνει ότι οι ίδιοι δεν χαίρονται με ένα αναπάντεχο δώρο. Αν δεν θέλουμε να τους παίρνουμε τα ίδια πρακτικά δώρα με κάθε αφορμή, δεν έχουμε παρά να κρατήσουμε ζωντανή την επαφή μας μαζί τους, ν’ ακούμε τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις τους και το να τους διαλέξουμε ένα- έστω και μικρό σε αξία αλλά μεγάλο σε σημασία- δώρο θα γίνει πολύ πιο απλή διαδικασία, όσο και ανταποδοτική για όλους.
Ας προσπαθήσουμε να μην ξεχνάμε τους ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο και που έκαναν θυσίες για να μας μεγαλώσουν. Γιατί, όσο και αν θέλουμε να πιστεύουμε το αντίθετο, δεν θα είναι για πάντα δίπλα μας και τότε δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε πίσω τίποτα απ' όσα έχουμε κάνει...
