Το επιβάλλω, μας οδηγεί στο καταβάλλω και τελικά στο αναβάλλω. Πότε γίνεται αυτό ? Μα όταν εμείς επιβάλλουμε στους εαυτούς μας, επειδή μας το είπαν, επειδή έτσι είθισται, επειδή πρέπει, επειδή.. επειδή.. επειδή. Όταν επιβάλλουμε λοιπόν σε μας διάφορα, φορτώνουμε τους εαυτούς μας με πάρα πολλά που άλλοτε μας ανήκουν και άλλοτε όχι. Έχουμε κάποιες φορές, την τάση να φορτωνόμαστε με υποχρεώσεις πολλές και μάλιστα κάποιες να είναι έξω από τις δικές μας ιδιότητες και ικανότητες. Από υπερβάλλοντα ζήλο ? Από το ότι δεν ξέρουμε πώς να πούμε όχι ? Από το ότι έχουμε μέσα μας πάντα έναν υποβολέα.. οποίος μας λέει «και τι να έκανα, δεν γινόταν αλλιώς»? Σίγουρα δεν γινόταν αλλιώς ? Κι αν έλειπες εσύ τι θα γινόταν ?Οπότε με οδηγό το επιβάλλω έρχεται κάποια μέρα στη ζωή μας το καταβάλλω. Καταβάλλομαι από κόπωση κυρίως συναισθηματική, αφού με έχω παραφορτώσει με τόσα όσα δεν μπορώ να αντέξω. Η αντοχή μου μειώνετε, η υπομονή μου στερεύει και έτσι αρχίζουν τα πρώτα προβλήματα υγείας ίσως. Αν όχι τότε έρχεται το αναβάλλω.
Το αναβάλλω αρχίζει να δημιουργεί μέσα μας τις πρώτες αντιρρήσεις και γεννιέται η αναβλητικότητα.
Η οποία στα πρώτα της βήματα θα αναβάλλουμε σε εμάς πρώτα. Τι θα αναβάλλουμε ? Ότι έχει να κάνει μόνο με μας. Δηλαδή μία ξεκούραση στους εαυτούς μας, μία βόλτα που είχαμε υποσχεθεί σε μας. Γενικά η αναβλητικότητα στα πρώτα της βήματα έχει στόχο να μη μας επιτρέπει να κάνουμε τίποτε για μας. Και πως θα κάνει την εμφάνισή της ?
Για παράδειγμα όταν εμείς θα έχουμε αποφασίσει να πιούμε με ηρεμία το καφεδάκι μας και να διαβάσουμε το βιβλίο μας, τότε θα αρχίσουν όλοι να μας χρειάζονται. Τότε θα φωνάξει το παιδί μας «μαμά/μπαμπά». Τότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι ένας φίλος/ φίλη που μας χρειάζεται απεγνωσμένα. Και άλλα πολλά παραδείγματα που πιστεύω ότι ο καθένας θα φέρει στην επιφάνεια. Τότε εμείς θα αναβάλλουμε την δική μας απόλαυση και θα τρέξουμε να εξυπηρετήσουμε τους άλλους.
Τι κάνουμε τότε ακριβώς ? Πάλι το επιβάλλω κάνει κουμάντο.
Έτσι το καταβάλλω μεγαλώνει. Το καταβάλλω στη συνέχεια γεννά το κατακρίνω, την κατάκριση. Γιατί για να μπορέσω να αναβάλλω κάτι, αναζητώ «άλλοθι» έτσι κατηγορώ, κατηγοριοποιώ και κρίνω. Αυτή η κατάκριση είναι μία μορφή «ανάγκης» για να σταματήσω την όποια επιβολή. Όπου επί-βολή = με το «πιστόλι στον κρόταφο», με εξαναγκάζω, με εκβιάζω να κάνω πράγματα, είτε μπορώ, είτε θέλω, είτε όχι.
Άρα αν στη ζωή μου βιώνω την αναβλητικότητα ας αναζητήσω τις επιβολές και τις καταβολές. Τι με καταβάλει και από πού γεννιέται.
Η καταβολή αρχίζει με την κόπωση η οποία μας οδηγεί στον ύπνο και την κακοκεφιά. Γιατί για να φτάσει το σώμα σε τέτοιες δονήσεις θα πει ότι το μυαλό είναι φορτωμένο μέσα από επιβολές. Το μυαλό γεννά τα συναισθήματα κυρίως του θυμού και ο θυμός εκρέει μέσα στο σώμα μας τα ύδατα της κόπωσης. Η κόπωση ευθύνεται και για την κακή μας διάθεση. Γιατί θα παρατηρήσουμε ότι κατά τη διάρκεια που κάνουμε αγαπημένες μας ασχολίες δεν κουραζόμαστε, αλλά γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Το σώμα μέσα από την ευχαρίστηση δέχεται τα ύδατα της ευτυχίας και της ευδαιμονίας και αυτόματα ξεκουράζεται. Ο εγκέφαλος δεν λαμβάνει σκέψεις κόπωσης αλλά απόλυτης ισορροπίας.
Οπότε αν νιώθουμε συναισθηματική υπερφόρτωση, δεν μας φταίνε συνήθως οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν, αλλά όλες οι διαδρομές που εμείς αναλαμβάνουμε, που τελικά δεν τις απολαμβάνουμε.
Πριν λοιπόν αναζητήσουμε στις σχέσεις μας τα «προβλήματα», ας ψάξουμε να βρούμε που είναι κρυμμένο το «πακέτο» - επιβάλλω, καταβάλω, αναβάλω. Σε ποιους τομείς είναι όλο αυτό και έτσι μέσα από αυτό την «πληρώνουν» οι σχέσεις μας κι εμείς τελικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου