Τι ήταν το "μάννα εξ ουρανού"... κατά τον Εβραίο Ιστορικό Φλ. Ιώσηπο;

Στα παρακάτω κείμενα, ο Εβραίος Ραβίνος Ιώσηπος, δείχνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ότι τα περισσότερα "θαύματα" κατά την Έξοδο των Εβραίων, ήταν θέμα εύστοχης ερμηνείας από τον Μωυσή και όχι θεϊκή παρέμβαση. Χαρακτηριστικά λέει:

Το "θαύμα" με τα ορτύκια!

«Μετά από λίγο, ένα κοπάδι από ορτύκια, είδος πουλιού που ο Αραβικός κόλπος τρέφει περισσότερα από κάθε άλλον, (ουσιαστικά πρόκειται για τεράστια εποχιακά μεταναστευτικά σμήνη) έφτασαν πετώντας, και επειδή είναι μεταναστευτικά πουλιά που από την κούραση κάθονται στο έδαφος περισσότερο από άλλα, κατέβηκαν (κάπου κοντά) στο στρατόπεδο των Εβραίων. Εκείνοι έπεσαν να τα μαζέψουν ΩΣ τροφή που μηχανεύτηκε για κείνους ο Θεός…»

Το "θαύμα" με τα ορτύκια και… οι θανατηφόρες θεουργίες του Μωυσή.

Ορτύκια... ο ουρανοκατέβατος θάνατος.

Μια συγκλονιστική περίπτωση, που δείχνει πόσο αδίστακτος είναι ο Μωυσής στις θανατηφόρες θεουργίες του, απέναντι και στον ίδιο του το λαό, είναι η περίπτωση με τα ορτύκια του Σινά. Στο δύσμοιρο λαό του, δόθηκε μια ανεπανάληπτη ευκαιρία μέσα στην έρημο να καλύψουν τις διατροφικές τους ανάγκες με άφθονο φρέσκο κρέας. Ο Μωυσής σ’ όλο αυτό, δεν είδε παρά μια ακόμα ευκαιρία να συνετίσει σκληρά το λαό του, ξεριζώνοντάς του κάθε διάθεση για παράπονα και διαμαρτυρίες.

Η τραγική αυτή ιστορία εκτυλίσσεται ακαθόριστα κάπου γύρω απ’ το Σινά, κατά την διάρκεια του δεύτερου έτους της εξόδου τους από την Αίγυπτο. Αριθ.Ι΄11. Ο λαός εξουθενωμένος απ’ τις αλλεπάλληλες μετακινήσεις, έχει πια συνειδητοποιήσει, ότι κάτι δεν πάει καλά στην εκπλήρωση των υποσχέσεων του θεού, αφού ύστερα από δύο ολόκληρα χρόνια, η γη που ρέει γάλα και μέλι δεν λέει να γίνει δική τους.

Οι καυτές τους ανάγκες έχουν πολλαπλασιασθεί, το «Μάννα»[1] η γλυκερή τροφή που μόνο τα δροσερά πρωινά κάπου-κάπου μπορούν να βρουν στις ερημιές του Σινά, τους προξενεί πλέον αηδία, και θλιμμένοι αναπολούν την αφθονία και την ποικιλία τροφών της Αιγύπτου: «επεθύμησαν και έκλαιον οι υιοί Ισραήλ και είπαν, Τίς θέλει δώσει εις ημάς κρέας να φάγωμεν; ενθυμούμεθα τα οψάρια τα οποία ετρώγαμεν εν Αιγύπτω δωρεάν, (!) τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα. Τωρα η ψυχή ημών είναι κατάξηρος και δεν είναι εις τους οφθαλμούς ημών ουδέν άλλο παρά τούτο το μάννα... και ήκουσεν ο Μωυσής τον λαόν κλαίοντα κατά τας συγγενείας αυτών, έκαστον εις την θύραν της σκηνής αυτού... εφάνει δε τούτο κακόν (Ο΄πονηρόν) εις τον Μωυσήν» Αριθ.ΙΑ΄4-10.

Ο Μωυσής είναι σοβαρά ενοχλημένος και διαισθάνεται ότι η έρπουσα αυτή δυσαρέσκεια, μόνο κακό μπορεί να προμηνύει. Προφήτης με διορατικότητα λοιπόν, σκοπεύει με την πρώτη ευκαιρία, να δώσει ένα καλό μάθημα στον λαό αυτό, που δεν εννοεί να δεχθεί τις νέες συνθήκες του νομαδικού βίου, αναπολώντας ασταμάτητα τις Αιγυπτιακές συνθήκες ζωής, που ολοφάνερα εδώ υπαινίσσονται, ότι δεν πρέπει να ήταν βάναυσες συνθήκες σκλαβιάς. Η ευκαιρία μάλιστα να τραβήξει με δύναμη τα χαλινάρια στις επιθυμίες του λαού του, δεν θα αργήσει καθόλου να φανεί.

Για την ώρα όμως, προέχει η συνωμοτική συσπείρωση: «σύναξον εις εμέ (προστάζει ο Κύριος, τους) εβδομήκοντα άνδρας εκ των πρεσβυτέρων τους οποίους γνωρίζεις (!...) και φέρε αυτούς εις την σκηνή του μαρτυρίου...» Αριθ.ΙΑ΄16. Ο Μωυσής κατ’ εντολήν του Κυρίου, συσπειρώνει γύρω του τους "γνωστούς" εβδομήντα συνεργάτες του και... τους προετοιμάζει για την ανάγκη προφητικής καταστολής της έρπουσας λαϊκής δυσαρέσκειας. Οι εβδομήντα[2] συνεργοί του Μωυσέως, μαθαίνουν όχι μόνο να υπακούουν με όρκους σιωπής μέχρι ενός... αλλά προνοητικά και με αποφασιστικότητα, να χειρίζονται τα φονικά μυστικά όπλα της προφητο-θεουργικής τέχνη.

Η συγκέντρωση των στενών του συνεργατών και μάλιστα στη σκηνή του μαρτυρίου, δεν είναι καθόλου τυχαία. Η καταγραφή των ανθρώπων εκείνων που έντονα πρωτοστατούν στους επικίνδυνους γογγυσμούς, δεν μπορεί να γίνει μόνο από τον Μωυσή, αλλά από μια πολυάριθμη ομάδα "σεβαστών" ανθρώπων. Όπως θα θυμάστε, οι "εβδομήντα" αυτοί πρεσβύτεροι, είναι οι ίδιοι στους οποίους κατ’ επανάληψη απ’ την εποχή ακόμα των μεγάλων πληγών της Αιγύπτου, καταφεύγει ο προφήτης για να καλύψει υψηλής δολιότητας θεουργίες, και εμείς τους είδαμε να ορκίζονται πίστη και συνωμοτική σιωπή ψηλά στο όρος Χωρήβ.(Εξ.ΚΔ΄1-11...!)

Μετά απ’ τις έγκαιρες και απαραίτητες αυτές προετοιμασίες, δεν αργεί να παρουσιαστεί η κατάλληλη ευκαιρία. Ξαφνικά βλέπουμε να αναγγέλλεται κάτι αναπάντεχο: «αύριο θέλετε φάγει κρέας, διότι εκλαύσατε εις τα ώτα του Κυρίου». Αριθ. ΙΑ΄18. Το ενδιαφέρον στην δήλωση αυτή, είναι ότι ο προφήτης αναγγέλλοντας για «αύριο» την παρουσία κρέατος, στο τραπέζι του λαού του, μας αποκαλύπτει και την απόσταση στην οποίαν υπάρχει το κρέας, που αύριο θα καταναλωθεί. Πράγματι ένα τεράστιο σμήνος από ορτύκια, έχει καθίσει σε μια μέρα δρόμο απ’ το στρατόπεδο των Ισραηλιτών. Ο Μωυσής που το μαθαίνει πρώτος, είναι σε προφητική ετοιμότητα. Η βιβλική αναγγελία είναι λίγο πιο... προφητική! «Και εξήλθε άνεμος παρά Κυρίου και έφερεν ορτύκια από της θαλάσσης και έρριψεν αυτά επί του στρατοπέδου, έως μιας ημέρας οδόν εντεύθεν» Αριθ. ΙΑ΄31.

Τα ορτύκια δεν τα έφερε ο άνεμος! Η αλήθεια είναι πιο απλή. Ο λαός Ισραήλ μέσα στις τόσες ατέλειωτες ταλαιπωρίες του, είχε επιτέλους μια θαυμάσια ευκαιρία να εξασφαλίσει αναπάντεχα άφθονο κυνήγι, μια και όλα δείχνουν ότι σε μία απ’ τις αδιάκοπες περιπλανήσεις τους, έπεσαν αναπάντεχα πάνω στον αποδημητικό δρόμο των ορτυκιών. Ενός τεράστιου αληθινά σμήνους ορτυκιών, που μέχρι και σήμερα όλοι βεβαιώνουν ότι κάπου εκεί στο Σινά είναι ακόμα ο ενδιάμεσος σταθμός τους, στον τακτικό αποδημητικό δρόμο τους για την Αφρική.

Μάλιστα έμπειροι κυνηγοί με διαβεβαίωσαν, ότι τα ορτύκια συχνά στα μεταναστευτικά τους ταξίδια ξεκουράζονται με διήμερα διαλείμματα και καθώς, τα συγκεκριμένα αυτά πτηνά, είναι πουλιά βαριά, με μικρή πτητική ικανότητα, μετά από πολύωρη πτήση δεν μπορούν πια να πετάξουν, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά ευάλωτα κατά τα διαλείμματα αυτών των μακρινών πτήσεων. Κατά το παρελθόν κυνηγούσαν κοπάδια κουρασμένων ορτυκιών με μακρόξυλα,[3] σκοτώνοντας με μεγάλη ευκολία μεγάλους αριθμούς από αυτά.

Το περίεργο λοιπόν και ανερμήνευτο, δεν είναι εδώ ούτε η ξαφνική ευκαιρία στο Σινά για κρέας ορτυκιών, ούτε η ευκολοθηρία τους. Διαβάζουμε: «σηκωθείς ο λαός όλην εκείνην την ημέραν και όλην την νύκταν εσύναξαν τα ορτύκια και εξήπλωνον αυτά (τα άπλωναν προφανώς για αποξήρανση) κύκλο του στρατοπέδου δι’ εαυτούς.» Το περίεργο και αναπάντεχο λοιπόν εδώ, είναι η ανατροπή της ουρανοκατέβατης αυτής ευλογίας σε ανεξήγητο ξαφνικό εκτεταμένο θανατικό! Διότι: «Ενώ δε το κρέας ήτο έτι εις τους οδόντας αυτών, πριν μασηθή, εξήφθη η οργή του Κυρίου επί τον λαόν και επάταξεν Κύριος τον λαόν εν πληγή μεγάλη σφόδρα και εκάλεσε το όνομα του τόπου εκείνου Κιβρώθ-αττααβά (Ο΄μνήματα της επιθυμίας) διότι εκεί ετάφη ο λαός ο επιθυμητής» Αριθ.ΙΑ΄32-34.

Ο άσπλαχνος υστερόβουλος προφητισμός του Μωυσή, σε ένα εντελώς ακατανόητο και απάνθρωπο έγκλημα!

Οι άνθρωποι αυτοί, είχαν επιτέλους μια θαυμάσια ευκαιρία, μέσα στους στερημένους ορίζοντες της αφιλόξενης ερημιάς, να απολαύσουν ανεπανάληπτες στιγμές ξεχωριστής ευφορίας. Ο προφήτης όμως, που για όλα είχε μια δική του χρήση, άλλο τίποτε δεν έχει κατά νου, από την επιβολή του άκρατου εξουσιασμού του. Δεν διστάζει να μετατρέψει με δόλιο τρόπο, το φυσικό αυτό δώρο του ουρανού, σε ξαφνική κόλαση θανάτου.

Δεν είναι ίσως ανάγκη να τονίσουμε ότι τρόποι υπήρχαν πολλοί. Άλλωστε το ότι «εξήπλωνον αυτά» (κρεμούσαν "άπλωναν") τα ορτύκια γύρω απ’ το στρατόπεδο, ήταν μοναδικά εύκολος στόχος μαγγανείας στους ικανότατους "εβδομήντα" ορκισμένους βοηθούς του θεοκράτορα προφήτη, που ορκισμένοι μέχρι ενός (όπως είδαμε) στην απόλυτη συνεργασία και εξοπλισμένοι με ελάχιστη δολοφονική "σκόνη", θα μπορούσαν πανεύκολα να επιβάλλουν επιδαψιλεύοντας θάνατο, ένα σκληρό θαύμα συνετισμού!

Αν βέβαια κάποιος νομίζει, ότι πολύ εύκολα κατηγορούμε βάναυσα τον μεγάλο αυτόν άνδρα της Βίβλου, του συνιστούμε να επιστρέψει αν μπορεί, στη συνηθισμένη θρησκευτική άποψη, όπου με απίστευτη ευκολία το ίδιο αυτό αβυσσαλέα μοχθηρό έγκλημα, χιλιάδες χρόνια τώρα, αποδίδεται (για φαντάσου) στον πανάγαθο θεό! Βέβαια, αυτή ακριβώς είναι και η εξωφρενική ιδιομορφία της θρησκευτικής σκέψης.

Ο θεός, μπορεί να σκοτώνει για κάθε λόγο και αιτία, χωρίς να νοιάζεται κανείς για εξηγήσεις! Όχι όμως και ο προφήτης του! Όταν ο θεός κάνει τα πιο ανεξήγητα και τα πλέον αηδιαστικά εγκλήματα, η θρησκευτική ευαισθησία του πιστού συμπεριφέρεται σαν ναρκωμένη αρκούδα στο καταχείμωνο... αδρανεί, παθητικά σε οτιδήποτε και πάει ευχαρίστως για ύπνο! Το οποιοδήποτε «θεϊκό έγκλημα» δεν τον ενοχλεί καθόλου, είναι γι’ αυτόν απολύτως αποδεκτό χωρίς καμία περαιτέρω κρίση! Μπορεί να δεχθεί τα πάντα, αρκεί να είναι ο θεός, αυτός που λέει ή κάνει ακόμα και τα πιο αδιανόητα εγκλήματα! Να λοιπόν γιατί η θρησκευτική ασυλία τράβηξε σαν μαγνήτης τα εγκληματικότερα μυαλά της ανθρώπινης ιστορίας.

Έτσι, (για να επιστρέψουμε στην περίπτωση μας), ο θρησκευόμενος μπορεί απροβλημάτιστα να υπολήπτεται έναν θεό, που με άπειρη και θαυμαστή καλοσύνη, πρώτα φέρνει θαυματουργικά ολόκληρα σμήνη από πουλιά, σπλαχνική τροφή στους πεινασμένους ανθρώπους του και μέσα στο ίδιο αυτό θαύμα... να τους συνθλίβει ξαφνικά τα σπλάχνα μέχρι θανάτου, μόνο και μόνο για να τους διδάξει λέει μέσα στην αφιλόξενη έρημο, την ανάγκη αγόγγυστης υπομονής της μαρτυρικής τους ανέχειας! Ναι, ξανασκεφτείτε το! Χρειάζεται όλα τούτα τα τερτίπια για να μοιράσει ο θεός θάνατο; Να σου ξεγελάσει δηλαδή (ο ίδιος ο θεός!) πρώτα την πείνα σαν το δαρμένο σκυλί που του πετούν λαχταριστή φόλα... και με ψητό μυρωδάτο θανατηφόρο ορτύκι να σου μαθαίνει την υπομονή στην ανέχεια; Μα... δεν είναι δυνατόν... ούτε με διαμπερές εγκεφαλικό τραύμα, δεν θα έπρεπε να υποτιμούμε τόσο πολύ τον οποιονδήποτε θεό!

Αλλά και το να υμνείς και να κλαις ταυτόχρονα, για τον νόστιμο χορταστικό θάνατο που σε τάισε ο ίδιος ο θεό σου... ε, αυτό μόνο η Βίβλος μπορούσε να το προτείνει! Ούτε σκέψη βέβαια... ότι ο αδίστακτος Μωυσής ξέκανε έπ’ ευκαιρία τους μεγαλύτερους και σημαντικότερους των εχθρών του. Κοιτάξτε τι βρίσκουμε αλλού γραμμένο: «Και έβρεξεν έπ’ αυτούς κρέας και έφερεν εις αυτούς την επιθυμίαν αυτών... και έτι ήτο εν τω στόματι αυτών η βρώση (το ορτύκι) και οργή του θεού ανέβη επ’ αυτούς και εφόνευσε (ο θεός... όχι ο Μωυσής!) τους μεγαλύτερους εξ αυτών και τους εκλεκτούς του Ισραήλ κατέβαλεν» Ψαλμ.ΟΗ΄27.

Ξεκαθάρισμα αντιπάλων λοιπόν... και τίποτε περισσότερο! Διαφορετικά γιατί πεθαίνουν μόνο οι επιφανέστεροι;

Να λοιπόν και η θεο-μαγγανεία!
Βλέπετε κατά τη Βίβλο, ο πρώτος στυγνός δηλητηριαστής, είναι ο ίδιος ο θεός του Μωυσή![4] Έχετε άλλη εξήγηση εσείς;

Ο ψαλμωδός υπογραμμίζει το μέγα ζητούμενο της στυγερής αυτής πράξης:

«Ότε εθανάτωνε αυτούς, τότε εξεζήτουν αυτόν και από όρθρου (κι απ’ τα χαράματα δηλαδή) προσέτρεχον εις τον Κύριον... και εκολάκευον αυτόν δια του στόματος αυτών»! Ψαλμ.ΟΗ΄ 34.

Ω, μεγαλείο άθλιας ιερής ανθρωποκτονίας! Μα... μπορούσαν οι δύστυχοι να κάνουν κι αλλιώς! Είναι αυτή δήλωση οποιασδήποτε ανεκτής θεολογίας; Δεν είναι αυτή η πλέον βρώμικη συνταγή δεσποτείας... ενός διεστραμμένου ιερατείου;

Μόνο ένας ανθρωποκτόνος λήσταρχος, θα μπορούσε να καυχηθεί ότι σκοτώνοντας εξασφαλίζει την πανικόβλητη υποταγή και την ακατάσχετη κολακεία των θυμάτων του! Είναι πέρα από κάθε κατανόηση και περιγραφή. Σε σκοτώνω... με παρακαλάς και εγώ καυχιέμαι! Μα αν σε σκοτώνω, όχι απ’ τα χαράματα, αλλά και απ’ τα μαύρα μεσάνυχτα θα με αναζητάς και θα με γλυκο-κανακεύεις... είναι όμως αυτό αιτία καύχησης ή ελεεινή εγκληματική διαστροφή; Ποια σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την όποια δική μου και την δική σου φιλάνθρωπη-θρησκεία; Είναι άραγε αυτή η απεχθέστερη γραπτή ομολογία θεοκρατικού εκβιασμού ή υπάρχει και χειρότερη;

Πρέπει βέβαια να σημειώσουμε, ότι δεν μπορεί να τους έλειπε το «κρέας» αφού τα άφθονα κοπάδια των αιγυπτιακών ζώων, τους συνοδεύουν στις μετακινήσεις τους εξασφαλίζοντας φρέσκο κρέας.

Οι αληθινές καυτές ελλείψεις, πρέπει να ήταν τα υπόλοιπα σημαντικά κηπευτικά συμπληρώματα διατροφής που συνεχώς με νοσταλγία αναφέρουν παραπονούμενοι. Αλλά επειδή κανένα "θαύμα" δεν θα μπορούσε να φέρει ουρανοκατέβατα κρεμμύδια σκόρδα και πεπόνια, τα ορτύκια που υπήρχαν εποχιακά στην περιοχή, ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για "θαύμα" συνετισμού και υποταγής στην άθλια μοίρα της ερήμου.

Το τελικό νούμερο των θυμάτων αυτής της τραγωδίας δεν αναφέρεται!

Το θεϊκότατο όμως αυτό "θαύμα" εξασφάλισε απ’ τη μια ατέλειωτη καύχηση, και απ’ την άλλη, πολύ βολικά, σκότωσε αποτελεσματικά κάθε διάθεση για παράπονα! Αλλά και ο κατ’ επιλογήν θάνατος των πρωταιτίων, (με τον μαγγανισμό των "απλωμένων" ορτυκιών τους) ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία εκκαθαρίσεων από τους αυθαδιάζοντες πρωταίτιους, ενάντια στην απόλυτη μωυσιακή θεοκρατία! Ο θάνατος στα χέρια του Μωυσή, ήταν ένα αποτελεσματικό εργαλείο υποταγής στη λατρεία!

Βιβλικές εκφράσεις όπως: «κοιτάξτε (συμμορφωθείτε γιατί) με μια πληγή μόνο ανάμεσά σας μπορώ να σας ξεκάνω», (Ο΄Εξ.ΛΓ΄5) δείχνουν τον βάναυσο τρόπο που ο Μωυσής επέβαλε την απόλυτη κηδεμονία του, πάνω στον κατατρομαγμένο από τους ανεξήγητους θανάτους λαό.

Η απίστευτη καταδυνάστευση του Μωυσή, απέδωσε πολύ σύντομα τους καρπούς της. Ο λαός σύντομα νιώθει την τρομερή δύναμη αυτού του ανθρώπου, και αποσβολωμένος τον σέβεται σαν δαρμένο σκυλί που κάνει "σούζα" μπροστά στον αφέντη του: «και ότε εξήρχετο ο Μωυσής προς την σκηνήν, πας ο λαός εσηκώνετο και ίστατο έκαστος παρά την θύραν της σκηνής αυτού και έβλεπον κατόπιν του Μωυσέως, εωσού εισήρχετο εις την σκηνήν». Εξ.ΛΓ΄8.

Φανταστείτε τη σκηνή! Κάθε φορά που εμφανιζόταν ο Μωυσής, ένας ολόκληρος λαός έσπευδε να σταθεί όρθιος στην είσοδο της σκηνής του, ακίνητος σε στάση προσοχής, και στρέφοντας μόνο το κεφάλι τους μπορούσαν να παρακολουθούν με δέος την διαδρομή του μεγάλου Μάγου, μέχρι την είσοδο του στην σκηνή του μαρτυρίου!

Αλλού η Βίβλος το παραδέχεται ευθέως: «και εφοβούντο τον Μωυσήν πάσας τας ημέρας της ζωής αυτού». Ιησούς Ναυή Δ΄14. Τα περαιτέρω σχόλια περιττεύουν!

Τι ήταν το "μάννα"

«Μετά την πρώτη αυτή αφορμή της τροφής… "δροσιά" κατέβηκε και καθώς συμπυκνωνόταν μέσα στα χεριά τους, ΣΥΜΠΕΡΑΝΑΝ ΠΩΣ ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΧΕ ΕΡΘΕΙ ΩΣ ΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ… Εκεινος (ο Μωυσής) τους εξηγησε ότι αυτό (το μάννα) ειχε σταλη (από το Θεό) για την δικη τους σωτηρια διατροφη, και μόλις το γευθεικαν ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕΝΑ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΟΥΝ. Μιμούμενοι τον αρχηγό τους απολάμβαναν αυτό που έτρωγαν γιατί σε γλυκύτητα και νοστιμιά έμοιαζε με το μέλι, ενώ ήταν φερτό (από τον άνεμο) σπέρμα του αρωματικού φυτού βδέλιον, και στο μέγεθος έμοιαζε στο σπόρο του φυτού κολίανδρου. Άρχισαν λοιπόν να το μαζεύουν κάθε μέρα με ζήλο… Ωστόσο, εκείνοι που μάζευαν πολύ δεν κέρδιζαν τίποτε γιατί την επόμενη μέρα ήταν χαλασμένο από τα σκουλήκια και την πικράδα. Τόσο θεϊκή ήταν αυτή η τροφή. Η τροφή αυτή είναι ένα βοήθημα των κατοίκων αυτής της περιοχής στην έλλειψη τροφίμων μέχρι και σήμερα». Ιώσηπος Ιουδαϊκή αρχαιολογία 3.25-31

Τα πικρά ύδατα της Μερρά

Εκπληκτική είναι και η ομολογία του Ιώσηπου, για την πρακτική μετατροπή των "πικρών" υδάτων της Μερρά σε πόσιμα, όχι με θαύμα και χρήση ενός μαγικού ξύλου που δήθεν με εντολή θεού έριξε ο Μωυσής μέσα στα δύσοσμα νερά, (Έξοδος 15.23) αλλά με ένα εντελώς πρακτικό και συνηθισμένο τρόπο εξυγίανσης των στάσιμων και δύσοσμων ("πίκρων") υδάτων: «Καθώς προχωρούσαν προς το Σινά, βρέθηκαν σε μεγάλη στενοχώρια μια και η χώρα ήταν τελείως έρημη και δεν μπορούσε να τους προσφέρει το παραμικρό για τροφή, και η έλλειψη νερού ήταν ανυπόφορη… Όταν έφτασαν στην Μερρά υπήρχε εκεί ένα πηγάδι… αλλά το νερό ήταν πικρό και όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά ακόμα και τα υποζύγια το εύρισκαν ανυπόφορο… Πήρε λοιπόν ο Μωυσής ένα κομμάτι ξύλο που ήταν ριγμένο στα πόδια του, το χώρισε κατά μήκος κι έπειτα το έριξε στο πηγάδι, διαβεβαιώνοντας τους Εβραίους πως ο Θεός είχε εισακούσει τις προσευχές τους… Όταν εκείνοι ρώτησαν τι έπρεπε να κάνουν που θα μετέτρεπε το νερό προς το καλύτερο, πρόσταξε (ο Μωυσής) τους δυνατούς νέους, να τραβούν συνεχώς νερό λέγοντας (εξηγώντας) πως αυτό που θα έμενε ΟΤΑΝ ΘΑ ΑΔΕΙΑΖΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, ΘΑ ΓΙΝΟΤΑΝ ΠΟΣΙΜΟ. Εκείνοι έπιασαν δαυλιά αντλώντας συνεχώς νερό, και έτσι το δουλευμένο από την συνεχή άντληση νερό έγινε πόσιμο»!!! Ιώσηπος Ιουδαϊκή αρχαιολογία 3.1-8

Υποσημείωση: Οι ταξιδιώτες στην Αραβία ταυτίζουν το μάννα με εξίδρωση ενός είδους αρμυρίκιου. Νέα ποσότητα εμφανίζεται κάθε νύχτα κατά τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιου.

Αν λοιπόν ο ίδιος ο Εβραίος Ραβίνος Ιώσηπος, πριν από 2000 χρόνια, απομυθοποιεί μόνος του τα θαύματα της δικής του Βίβλου … τι στο καλό έχουν πάθει οι δουλικοί δάσκαλοι των ελλήνων, και μαθαίνουν στα παιδάκια μας όλα αυτά τα ψέματα των παπάδων;Δεν πρέπει επιτέλους, στα διάσημα βιβλικά θαύματα, όπως αυτό της καιόμενης βάτου, το σχίσιμο της Ερυθράς θάλασσας από τον Μωϋσή, αλλά και στις απάνθρωπες θανατηφόρες πληγές κατά των ανθρώπων και των ζώων της Αιγύπτου, να δοθούν κάποιες επιτέλους πιθανές εξηγήσεις;

Γιατί δεν λέμε στα παιδιά μας, ότι το «μάννα» και τα «ορτύκια» της έρημου, που τάισαν τους Εβραίους στην έρημο, κατά γενική ομολογία δεν ήταν θαύματα, αλλά το πρώτο ήταν ανεμόφερτος σπόρος, συνηθισμένος στην περιοχή, και το δεύτερο, απλώς συνηθισμένα μεταναστευτικά πουλιά!
Τι πρέπει να απαντήσουν οι εκπαιδευτικοί στα παιδιά μας, όταν η Βίβλος ισχυρίζεται πως με την διαταγή του Εβραίου στρατηγού Ιησού του Ναυή, σταμάτησαν την πορεία τους προς την δύση, ο Ήλιος και η Σελήνη, ενώ ταυτόχρονα ο θεός έριχνε πέτρες απ’ τον ουρανό, επιλεκτικά μόνο πάνω στους κα­τα­­διωκόμενους και ήδη κατανικημένους εχθρούς του;!

Αυτές οι παρανοϊκές υπερβολές, δεν πρέπει να εξηγηθούν στα παιδιά; Δεν πρέπει να τους εξηγήσουμε, ότι όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί... αλλά και πως ακόμα και μέσα στην ίδια την Βίβλο, μπορούμε να βρούμε την πεντακάθαρη ομολογία της βλακώδους αυτής υπερβολής, αφού εκεί ξεκάθαρα ομολογείται, πως η συγκεκριμένη εντολή, ποτέ δεν ήταν τίποτε περισσότερο, από ένας απλός... ποιητικός στοίχος;!

ΔΕΣ: Στάθηκε τελικά ο Ήλιος και η Σελήνη με εντολή του Ιησούς του Ναυή;

Αν αιώνες τώρα δίνουμε τόσο "πνευματικό χώρο" στις εβραϊκές υπερβολές… και με μανία τις διδάσκουμε στα παιδιά μας, γιατί μας φαίνεται περίεργο που σήμερα οι ίδιοι αυτοί κύκλοι, απαιτούν να τους δώσουμε και τον αντίστοιχο υλικό "χώρο", σε έδαφος, χρήμα, πόρους και κυριαρχικά δικαιώματα;

Όταν πιστεύουμε κυριολεκτικά οτιδήποτε μας λένε, και αιώνες τώρα τρέχουμε σαν λιμαγμένοι πίσω από το κάθε παραμύθι τους…φταίνε αυτοί που θέλουν τώρα να εισπράξουν τα υλικά ανταλλάγματα της δουλικότητάς μας;

--------------------------
[1] Μάννα: Το φυτό «Ταμρίς» που κατά την γνωστή εκδοχή πολλών ερευνητών άφηνε σπόρους αφράτους με την γεύση αυτή. Δεν επρόκειτο λοιπόν περί οποιουδήποτε θαύματος αλλά για ασήμαντες διατροφικές ευκαιρίες που τους παρείχαν κάποια φυτά της έρημου. Μια συγγραφική υπερβολή που σταδιακά και μεθοδικά διογκώθηκε απ’ τους κατοπινούς καθαρογραφιάδες της Βίβλου. Λίγα απ’ τα φυτά αυτά λέγεται ότι υπάρχουν ακόμη στις περιοχές αυτές.

[2] Όπως είπαμε ο αριθμός εβδομήντα (70) όπως και ο αριθμός επτά (7) συχνά χρησιμοποιείται για αόριστη ανθρώπινη αριθμητική πληρότητα. Έτσι μπορεί με την μυστικοπάθεια των γραφών, το νούμερο να δηλώνει το αόριστο σύνολο των συνεργατών και όχι τον ακριβή αριθμό τους.

[3] Πολύ καλός φίλος μάλιστα, μου αποκάλυψε ότι μικρός (πριν από λίγες μόνο δεκαετίες) στην Επανομή Θεσσαλονίκης συμμετείχε κατ’ επανάληψη σε σε τέτοιο ακριβώς ετήσιο κυνήγι "συλλογής" ορτυκιών με μακρόξυλα!

[4] Στις μακρινές μεσοποτάμιες καταβολές αυτών των ανθρώπων, δεν υπάρχει τίποτε παράξενο στον θεό που φέρνει θάνατο. «Από τους 900 θεούς του Ουρανού και του Άδη που βρέθηκαν σε βαβυλωνιακό κατάλογο που ανασύνταξε ο ασσυριολόγος Eckard Unger, οι 600 ήταν θεότητες του Άδη!» Βαβυλώνα σελ 112

Η γνώση είναι... η καλύτερη εκδίκηση!