Γκιλγκαμές: μυθικό ή και ιστορικό πρόσωπο. Βασιλέας ήρωας της Ουρούκ που θεωρείται ότι έζησε την 3η χιλιετία π.Χ. Το Έπος του Γκιλγκαμές, αποτελεί μια ποιητική παράδοση, στην αρχή προφορική, που μετά από κάποιους αιώνες απετέλεσε τον πυρήνα ενός ποιητικού κύκλου σε σουμερική γλώσσα.
Οι μεταγενέστεροι ποιητές του Ακκάδ εμπνεύστηκαν ένα έπος όπου στη πληρέστερη μορφή του, (όπως έχει διασωθεί), περιείχε δώδεκα άσματα.
Το έπος αυτό περιλαμβάνει και τον περίφημο μύθο του Κατακλυσμού των Σουμερίων, με ήρωα τον Ουτναπιστίμ
Απέναντι απ’ τη σημερινή Μοσσούλη, στις ακτές του ποταμού Τίγρη της Μεσοποταμίας, ήταν η αρχαία ένδοξη πρωτεύουσα του Ασσυριακού κράτους Νινευή. Υπήρξε κέντρο αρχαίου πολιτισμού με λαμπρή εξέλιξη και ισχυρή συμμετοχή στα γεγονότα της εποχής της. Το 612 π.Χ. καταστράφηκε ολοσχερώς και με τα ερείπια της σκέπασε πολύτιμους θησαυρούς της αρχαιότερης γνωστής βιβλιοθήκης κεραμικής γραφής.
Το 1839 ο Άγγλος Ώστιν Ένρι Λάιαρντ (Austen Henry Layard) καθ’ οδόν για τη μακρινή Κεϋλάνη, σταμάτησε για λίγες μέρες μπροστά στους εντυπωσιακούς Ασσυριακούς Τύμβους. Αποφάσισε ωστόσο την πρόχειρη ανασκαφή τους και οι τυχαίες αυτές ανασκαφές, έφεραν στην επιφάνεια, ένα απ’ τα πολυτιμότερα κεραμικά αρχεία της ανθρωπότητας.
Βρέθηκαν χιλιάδες σπασμένες πινακίδες, γραμμένες σε μια άγνωστη γραφή και γλώσσα. Πράγμα ανέλπιστο, μια ολόκληρη βιβλιοθήκη με κεραμικά "βιβλία" ήρθε στην επιφάνεια απ’ τα βάθη των χιλιετηρίδων. Είκοσι δύο χιλιάδες σπασμένα κεραμικά "τεύχη", μεταφέρθηκαν στο βρετανικό μουσείο και η εργασία αποκρυπτογράφησης που συνεχίζεται ακόμα, έφερε στο φως μια χαμένη λογοτεχνία.
Το ενδιαφέρον μας κορυφώνεται γι’ αυτή τη θαυμαστή ανακάλυψη, όταν μαθαίνουμε ότι η σημαντικότερη ιστορία που μεταφράστηκε, παρουσιάζει σοβαρό ιστορικο-θρησκευτικό ενδιαφέρον μια και αναφέρεται στα θέματα της βιβλικής Γένεσις, πολύ πριν αυτή γραφτεί και σε αρχαιότερη μάλιστα σφηνοειδή γραφή!
Απ’ την αρχαία αυτή βιβλιοθήκη θα δανειστούμε το έπος Γκιλγκαμές, όπως αποκάλεσαν τη μεγάλη και μάλιστα την πλέον καλοδιατηρημένη ιστορία που συναρμολόγησαν απ’ τα σπασμένα κεραμικά "τεύχη" της Νινευή, για να φωτίσουμε την επόμενη βιβλική αφήγηση του διάσημου κατακλυσμού του Νώε!
Πολύ πριν από τη συγγραφή της βιβλικής Γένεσις, οι Νινευήτες και οι πέριξ αυτών λαοί, είχαν αποθησαυρίσει ένα έπος, με ήρωα τον Γκιλγκαμές και τις περιπέτειές του στην αναζήτηση της αθανασίας. Ο ήρωάς μας, μετά από περιπετειώδεις αναζητήσεις, βρίσκει επιτέλους τον μοναδικό άνθρωπο που είχε αποκτήσει αυτό το δώρο, τον Ουτναπιστήμ, ο οποίος του αφηγείται, ότι ο λόγος της αθανασίας του ήταν, ότι αυτός υπήρξε ο ήρωας που επέζησε ενός μεγάλου κατακλυσμού! Ας παρακολουθήσουμε όμως την αφήγηση του ίδιου απ’ τα αποσπάσματα που αφορούν αυτόν και τη θρυλική του περιπέτεια.
Λέει λοιπόν ο Ουτναπιστήμ, στον ήρωα μας Γκιλγκαμές:
«Ξέρεις την πόλη Σουρουπάκ που βρίσκεται στις όχθες του Ευφράτη; Η πόλη αυτή είναι πολύ παλιά και πιο παλιοί είναι οι θεοί της. Εκεί ήταν ο Ανού ο Κυρίαρχος του στερεώματος... και ο Ενλίλ και ο Εά ήταν εκεί μαζί. Εκείνο τον καιρό ο κόσμος πλήθαινε πολύ, οι άνθρωποι γεννοβολούσαν και ο κόσμος μούγκριζε σαν άγριος ταύρος... οι μεγάλοι θεοί αναστατώθηκαν απ’ τις κραυγές τους.
Ο Ενλίλ που άκουσε τις φωνές τους είπε στο συμβούλιο των θεών "οι βρυχηθμοί των ανθρώπων έγιναν ανυπόφοροι"... Τότε οι θεοί πρόθυμα αποφάσισαν να εξαπολύσουν τον κατακλυσμό. Αλλά ο Κύριός μου ο Εά με προειδοποίησε:
Άνθρωπε του Σουρουπάκ γιε του Ουμπάρα γκρέμισε το σπίτι σου και φτιάξε ένα πλοίο... Παράτησε την περιουσία σου και φρόντισε για τη ζωή σου. Περιφρόνησε τα αγαθά του κόσμου και σώσε τη ζωή σου. Σου λέω: Γκρέμισε το σπίτι σου και φτιάξε πλοίο. Κι’ αυτά πρέπει να είναι τα μέτρα του πλοίου που θα φτιάξεις (ακολουθούν οδηγίες) και πάρε στο πλοίο σου σπόρους όλων των ζωντανών πλασμάτων.
Όταν ξημέρωσε όλη μου η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω μου... τα παιδιά κουβαλούσαν πίσσα και οι άντρες έκαναν ό,τι μπορούσαν.
Την πέμπτη μέρα είχαν έτοιμη την καρίνα και τα πλευρά και ύστερα έφτιαξαν γρήγορα το σανίδωμα. Ο χώρος του ήταν ένα άκρ[1] , κάθε πλευρά του πλοίου, λογαριαζόνταν σε εκατόν είκοσι κυβικά και το σχήμα του ήταν τετράγωνο. Κατασκεύασα έξι καταστρώματα το ένα κάτω απ’ το άλλο, και τα χώρισα σε εννέα τμήματα με χωρίσματα ανάμεσά τους, όπου χρειαζόταν έκανα χωρίσματα. Επιθεώρησα τα άρμενα τους και έβαλα εφόδια μέσα.
Οι αχθοφόροι κουβαλούσαν τα ειδικά λαγήνια με το λάδι. Έρριξα πίσσα στην εστία και άσφαλτο και λάδι στο καλαφάτισμα και ακόμα πιο πολύ αποθηκεύτηκε στο πλοίο.
Έσφαξα ταύρο για τους ανθρώπους του πλοίου και κάθε μέρα έσφαζαν πρόβατα. Έδωσα στους εργάτες του πλοίου άφθονο κρασί θαρρείς και ήτανε νεράκι δυνατό, κρασί και κοκκινέλι και σκόρδο και άσπρο κρασί και το γιορτάσαμε όπως γιορτάζουν τη γιορτή της πρωτοχρονιάς.
Φόρτωσα πάνω όλα τα ζωντανά, την οικογένειά μου, τους συγγενείς μου, τα κτήνη του αγρού, τα άγρια και τα ήμερα γιατί είχε πληρωθεί ο χρόνος που είχε ορίσει ο Σαμάς (που είπε): "Τη βραδιά που ο καβαλάρης της θύελλας θα σκορπίσει την καταστροφική του βροχή έμπα μέσα στο πλοίο σου και κατέβασε τις σκαλωσιές σου". Ο χρόνος είχε πληρωθεί, η νύχτα έφτασε.
Ο καβαλάρης της θύελλας έστελλε τη βροχή. Κοίταξα τον καιρό, ήταν τρομερός. Κι έτσι μπήκα στο πλοίο κατέβασα τις σκαλωσιές. Τώρα είχαν συμπληρωθεί και η σκαλωσιά και τα καλαφατίσματα κι έτσι έδωσα το τιμόνι στον Πουζούρ Αμουρί, τον πηδαλιούχο...
Τότε φάνηκε ο θεός της αβύσσου ο Νερκάλ, έσπασε τους υδατοφράχτες των νερών του κάτω κόσμου... Ο θεός της θύελλας είχε μετατρέψει την ημέρα σε σκοτάδι και είχε συντρίψει τη γη σαν κύπελλο. Ολόκληρη μέρα η θύελλα λυσσομανούσε, παίρνοντας καινούργια ορμή καθώς προχωρούσε και ξεχύνονταν πάνω στους ανθρώπους σα θύελλα μαχών. Άνθρωπος δεν μπορούσε να δει τον αδελφό του, ούτε και φαινόταν...
Αλοίμονο οι παλιές ημέρες έγιναν σκόνη. Έξη μέρες κι έξη νύκτες φυσούσαν δυνατοί άνεμοι, χείμαρροι θύελλες και πλημμύρες συγκρούονταν... Όταν ξημέρωσε η έβδομη μέρα, η θύελλα στο νότο κόπασε, η θάλασσα ηρεμούσε και ο κατακλυσμός ησύχαζε. Κοίταξα την επιφάνεια του κόσμου... Σιγή βασίλευε... όλη η ανθρωπότητα είχε γίνει λάσπη... Η επιφάνεια της θάλασσας έγινε επίπεδη και ο κατακλυσμός ησύχασε. Άνοιξα μια χαραμάδα και το φως έπεσε στο πρόσωπό μου... και τότε κάθισα κάτω και έκλαψα.
Τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου, γιατί παντού δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο από νερά. Μάταια αναζητούσα με το βλέμμα τη γη... Μακριά όμως σε απόσταση εμφανίστηκε ένα βουνό και εκεί άραξε το πλοίο μου στο βουνό Νοσίρ, το πλοίο μου σταμάτησε την άλλη μέρα, δεν κουνιόταν. Πέρασε και τρίτη και τέταρτη και το πλοίο δεν κουνιόταν, την πέμπτη μέρα και την έκτη το πλοίο είχε ακινητοποιηθεί στο βουνό.
Όταν ξημέρωσε η έβδομη μέρα άφησα ένα περιστέρι ελεύθερο. Το περιστέρι πέταξε μακριά, αλλά επειδή δεν βρήκε μέρος να σταθεί ξαναγύρισε. Ύστερα άφησα ελεύθερο ένα χελιδόνι και πέταξε κι αυτό μακριά αλλά δε βρήκε μέρος να σταθεί και ξαναγύρισε. Άφησα ύστερα ένα κοράκι και το κοράκι είδε ότι τα νερά είχαν αποτραβηχθεί, έφαγε, πέταξε γύρω μας, έκραξε και πια δεν ξαναγύρισε. Τότε τα άνοιξα όλα προς τους τέσσερις ανέμους, έκανα μια θυσία και έχυσα τη σπονδή στο βουνό... οι θεοί μυρίστηκαν (της θυσίας!) τη γλυκιά μυρουδιά».[2]
Κανείς απ’ όσους γνωρίζουν, έστω και στοιχειωδώς, την βιβλική αφήγηση του κατακλυσμού, όπως αυτή αναφέρεται στα πρώτα κεφάλαια της Γένεσις, δεν αμφιβάλλει ότι εδώ έχουμε την ίδια ακριβώς αφήγηση με άλλον ήρωα! Το ερώτημα και πάλι είναι: ποιος αντέγραψε ποιόν;
Ας περιοριστούμε εδώ να υπογραμμίσουμε, ότι μετά το πέρας της κατακλυσμικής αυτής εμπειρίας και οι δύο ήρωες όχι μόνο προσφέρουν θυσία, αλλά και στις δύο αφηγήσεις οι θεοί έχουν χαρακτηριστική αντίδραση απέναντι στην οσμή του ψημένου κρέατος. «και προσέφερεν ολοκαυτώματα (ο Νώε) επί του θυσιαστηρίου. και ωσφράνθη ο Κύριος οσμήν ευωδίας και είπε Κύριος εν τη καρδία αυτού (Ο΄ διανοηθείς). Δεν θέλω πλέον καταρασθή». Γέν. 8. 21.
Στους στερημένους από την ποικιλία των αστικών απολαύσεων νομαδικούς λαούς, η τσίκνα της ψημένης σάρκας ήταν αναντικατάστατη απόλαυση, ώστε να μην τους μένει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι η υπέροχη αυτή ευωδία, έπρεπε να ήταν ευχάριστα αποδεκτή κι απ’ τους θεούς ακόμα. Ο βιβλικός θεός δε διαφέρει καθόλου απ’ τους άλλους τριγύρω θεούς, καθώς αμέτρητες, φορές «ωσφραίνεται απ’ τις θυσίες ο Κύριος οσμήν ευωδίας».[3]
Χαρακτηριστική τελετή σωτηρίας, με παρόμοια εορταστική συμπεριφορά, μετά την καταστροφική πλημμύρα, διέσωσε και η ελληνική παράδοση. Την τρίτη μέρα στα Διονύσια, ελάμβανε χώρα η τελετή με το όνομα Χύτροι (χύτρες) που δεν ήταν άλλο, από μια ξεχασμένη τελετή θρήνου για τα θύματα του κατακλυσμού, αλλά και χαράς για όσους κατάφεραν να διαφύγουν απ’ την καταστροφική του μανία.
Στα σχόλια στον Αριστοφάνη διαβάζουμε σχετικά: «Χύτροι: όνομα τελετής. Έτσι δε έγινε από όσους γλίτωσαν τον κατακλυσμό. Την πρώτη (μετακατακλυσμική) ημέρα, ενθαρρύνθηκαν να βάλουν χύτρες στην φωτιά και να θυσιάσουν όχι γενικά στους θεούς του Ολύμπου, αλλά στον χθόνιο Ερμή υπέρ των νεκρών» Scholia in Αristophanem 218b.1.
------------------------
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:
[1] Ακρ: Μέτρο επιφανείας ισοδύναμο προς 5.200 τ.μ. Στην Νορμανδία με 8.172 τ.μ. Στην Αγγλία το αυτοκρατορικό άκρ περιέχει 4.840 τ. υάρδας. Ποικίλλει λοιπόν το μέγεθος του κατά τόπους έτσι: Ουαλία 4.320 τ.μ., Γερμανία 5.534 τ.μ. κ.λ.π.
[2] Απ’ το βιβλίο: «το Έπος του Γκιλγκαμές» του Ν. Κ. SANTΕRS
[3] Μόνο στην πεντάτευχο, τριάντα περίπου φορές αναφέρεται η χαρακτηριστική έκφραση «οσμή ευωδίας προς τον θεό» για να ορίσει την περίεργη αυτή θεϊκή αποδοχή της θυσίας!
Ας έλθουμε τώρα στην Ελληνική μυθολογία!
Για την καταπληκτική και εν πολλοίς άγνωστη περιγραφή του θρυλικού κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, που διέσωσε ο Λουκιανός διαβάζουμε:
«Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ’ αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι!
Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ’ αυτήν επιβίβασε παιδιά[1] και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος». Lucianus Soph. De Syria dea 12.3.
Στο παραπάνω απόσπασμα, εκτός από την εντελώς παράλληλη προς την βιβλική αφηγηματικότητα, έχουμε και μια προκατακλυσμιαία γεωλογική παρατήρηση, υψηλής αυθεντικότητας! Η έκφραση: «αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε»,[2] αρχικά φαίνεται ακατανόητη. Αν όμως σταθμίσουμε προσεκτικότερα τις πιθανές προκατακλυσμιαίες συνθήκες, με τις τεράστιες συσσωρεύσεις υδάτων λιμνών και θαλασσών, να ανεβάζουν συνεχώς την στάθμη τους, πριν ξεχειλίσουν. Τότε καταλαβαίνουμε, ότι αυτό θα ανέβαζε τους υπόγειους υδροφόρους ορίζοντες, (στάθμη υπόγειων υδάτων) στο όριο επιφάνεια των παρακείμενων κατοικημένων κοιλάδων, με αποτέλεσμα, πράγματι καιρό πριν σπάσουν τα φυσικά αναχώματα των συγκεντρωμένων υδάτων επιφάνειας, να αναβλύζουν σχεδόν από παντού τα υψηλής πλέον στάθμης υπόγεια ύδατα!
Παρατηρούμε λοιπόν κάτι εκπληκτικό! Την παράξενη και μάλλον ακατανόητη στους παλαιότερους, αλλά τόσο κατανοητή σήμερα και απολύτως φυσιολογική αυτή γεωλογική πληροφορία, μόνο αξιόπιστοι προκατακλυσμιαίοι αυτόπτες μάρτυρες θα μπορούσαν να διασώσουν!
Παρά λοιπόν την αποδεδειγμένα εκπληκτική περιεκτικότητα των ελληνικών μύθων σε αυθεντικές πληροφορίες, ιστορικούς υπαινιγμούς και αντικειμενικά στοιχεία, εμείς εξακολουθούμε να λιβανίζουμε στα σχολεία μας, μόνο τον μύθο του Νώε! Γιατί; Στοιχειώδης αξιοπρέπεια, απαιτεί τουλάχιστον την παράλληλη διδαχή των δυο μύθων! Κάθε άλλη αντιμετώπιση, είναι απόδειξη ύπουλης σκοπιμότητας και ιδεολογικής κατοχής.
Κατά μια άλλη μυθολογική εκδοχή, ο κατακλυσμός ήταν το αποκορύφωμα των δεινών, που το πιθάρι της Πανδώρας έφερε στον κόσμο. Οι άνθρωποι έχασαν την ευγενική τους στάση. Η φιλοξενία τους χάθηκε και οι τιμές στους θεούς ξεχάστηκαν.
Ο Δίας επισκέφθηκε τους ανθρώπους και βρήκε τον ευσεβέστερό του βασιλιά Λυκάωνα, ασεβή και αφιλόξενο. Αυτός αποπειράθηκε να περιπαίξει και τον ίδιο το Δία προσφέροντάς του βεβηλωμένο γεύμα! Αυτό εξόργισε τον επισκέπτη θεό, κι αφού τιμώρησε τον Λυκάωνα και τον οίκο του, πήρε τη μεγάλη απόφαση να εξαλείψει το γένος των ανθρώπων. Apollodorus Muth. 3.98-99
«Ο συννεφοσυνάχτης Δίας, κάλεσε τότε τον υγρό Νοτιά και βαριά του ‘δωσε προσταγή να πάει εκεί που ο Τιτάνας Ωκεανός γίνεται πλατύς και απέραντος, κι εκεί να συγκεντρώσει σύννεφα βαριά φορτωμένα με τα νερά του μεγάλου Ωκεανού κι ύστερα φυσώντας δυνατά να τα σπρώξει γρήγορα στις στεριές, σε βουνά και κάμπους.
Η μεγάλη καταστροφή ερχόταν. Ο θυμός του Δία ασίγαστος. Απόφασή του η καταστροφή όλου του ανθρώπινου γένους. Μα να που ο Προμηθέας, ο Δημιουργός του ανθρώπου χάλασε τα σχέδια του Δία. Μίλησε στο γιο του Δευκαλίωνα και του ‘δωσε σωτήριες συμβουλές».
Οι συμβουλές του Προμηθέα και το έργο του Δευκαλίωνα, περιλαμβάνουν όλη τη γνωστή σειρά γεγονότων απ’ την αφήγηση του Έπους Γκιλγκαμές-Νώε. Εδώ βέβαια, το αντίστοιχο ελληνικό «Δευκαλιωνεία»[3] έχει ΧΑΘΕΙ, όσες όμως λεπτομέρειες απέμειναν από αναφορές άλλων συγγραφέων στο έπος του κατακλυσμού, πείθουν για την αυθεντικότητα της αφήγησης. Άλλωστε η ελληνική Δευκαλιωνεία, αναφέρεται σ’ έναν λαό που πριν τον κατακλυσμό είχε ναυτικές επιδόσεις, μια και ο ίδιος ο Προμηθέας, τούς είχε ήδη χαρίσει μαζί με τα δώρα[4] της φωτιάς και της άμαξας, προ πολλού και τα μυστικά της ναυπήγησης.[5]
«Ο Δευκαλίων ρίχτηκε στη δουλειά. Εκατοντάδες βελανιδιές και πολλά πανύψηλα και ολόισια κυπαρίσσια έπεσαν στην γη, απ’ το κοφτερό τσεκούρι του Δευκαλίωνα κι ακολουθώντας τις οδηγίες του θεϊκού πατέρα του, έβαλε μπρος να φτιάξει μια τεράστια λάρνακα, μια μεγάλη κιβωτό, που να χωράει όχι μόνο την οικογένειά του αλλά και πάρα πολλά ζώα».
»Η γυναίκα του Πύρρα και τα παιδιά του όλοι μαζί δούλεψαν ακούραστα. Το γιγάντιο έργο προχωρούσε. Ετοιμάστηκε ο σκελετός από χοντρούς κορμούς δέντρων, μπήκαν τα πλαϊνά και τα πατώματα. Με πολλή προσοχή άλειψαν τις ενώσεις των ξύλων με πίσσα. Στο τέλος βάλανε και τη σκεπή και την άλειψαν κι αυτή καλά με πίσσα. Τρόφιμα και προμήθειες πολλές πήραν τη θέση τους γι’ αυτούς και τα ζώα... που υπάκουα ανέβαιναν στην κιβωτό δύο από κάθε είδος, άγρια και ήμερα, ερπετά και πετεινά κάθε είδους... Καθόλου δεν πείραζε όμως το ένα το άλλο γιατί έτσι σοφά τα είχε κανονίσει όλα ο μεγάλος Προμηθέας.
»Σαν τελείωσε κι αυτό, ο υγρός Νοτιάς έφερε βαριά τα μαύρα του σύννεφα. Αστραπές ξέσκιζαν τον ουρανό, προμήνυμα της μεγάλης οργής του Νεφεληγερέτη Δία! Ο Δευκαλίων μαζί με το μεγάλο του γιο Έλληνα τράβηξαν τη βαριά πόρτα και η οργή του Δία ξέσπασε.
»Εννιά μέρες και εννιά νύχτες[6] ο κατακλυσμός σάρωνε τα έργα των ανθρώπων και βαριά η οργή του Δία έπνιξε το ασεβές εκείνο γένος. Εννιά μέρες και εννιά νύχτες οι καταρράκτες του ουρανού γέμισαν κάμπους και ξέπλεναν βουνά. Ο τρομερός κατακλυσμός έριχνε ασταμάτητα τα νερά του απέραντου ωκεανού, χωρίς το κακό να λέει να σταματήσει. Μόνο τη δεκάτη μέρα (μια πλήρη δηλαδή περίοδο) το κακό σταμάτησε. Ένα τράνταγμα τους έδειξε πως η λάρνακα ακούμπησε σε στεριά.
»Ο Δευκαλίων άνοιξε το παράθυρο. Δεν έβρεχε πια. Όλα όμως γύρω ήταν μια απέραντη θάλασσα. Ο Δευκαλίων αναγνώρισε το μέρος, ήταν το δίκορφο του Παρνασσού[7] που τώρα ήταν νησάκι. Πριν βγουν όμως έπρεπε να βεβαιωθούν πως ο καιρός δε θα ξαναχαλάσει. Ο Δευκαλίων άφησε τότε ένα περιστέρι.[8] Όλοι γνώριζαν εκείνα τα χρόνια, πως τα περιστέρια προβλέπουν με σιγουριά τον καιρό (!)
»Αν λοιπόν το περιστέρι γυρνούσε φοβισμένο πίσω, αυτό θα σήμαινε πως ο κατακλυσμός θα συνεχιζόταν και δε θα ’πρεπε να βγουν απ’ την κιβωτό. Το περιστέρι όμως κάθισε μια στιγμή στο παράθυρο κοίταξε λίγο τον καιρό κι ύστερα πέταξε χαρούμενο ψηλά στον Παρνασσό».[9]
Δευκαλίων λοιπόν! Ο θρυλικός γενάρχης ενός ναυτικού λαού, που είχε μέγιστη την ανάγκη της πρόβλεψης των καταιγίδων. Ο ναυτικός αυτός λαός και ο ήρωάς μας Δευκαλίων, ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα ότι: «ο καιρός είναι φονιάς» των ναυτικών και πως στα χρόνια εκείνα, κάθε μορφή πρόγνωσης του καιρού, ήταν για το ναυτικό αυτό λαό, όχι απλά πολύτιμη αλλά κυριολεκτικά σωτήρια.
Δευκαλίων λοιπόν! Ο θρυλικός γενάρχης ενός ναυτικού λαού, που είχε μέγιστη την ανάγκη της πρόβλεψης των καταιγίδων. Ο ναυτικός αυτός λαός και ο ήρωάς μας Δευκαλίων, ήξερε καλύτερα απ’ τον καθένα ότι: «ο καιρός είναι φονιάς» των ναυτικών και πως στα χρόνια εκείνα, κάθε μορφή πρόγνωσης του καιρού, ήταν για το ναυτικό αυτό λαό, όχι απλά πολύτιμη αλλά κυριολεκτικά σωτήρια.
Το πέταγμα λοιπόν της περιστεράς και η ενστικτώδης της αίσθηση του καιρού, στάθηκε γι’ αυτούς απ’ τους καλύτερους συμμάχους της πρόβλεψης των καταιγίδων! Έτσι μετά το "χαρούμενο" πέταγμα της, ο Δευκαλίων λευτέρωσε όλα τα ζώα που είχαν σωθεί μαζί του κι ανάστησε νέο γένος ανθρώπων, μετά την λήξη του μεσογειακού κατακλυσμού, όπου γενάρχης, ήρωας και πατριάρχης, με μακρά και ένδοξη ιστορία θα ήταν ο Έλληνας[10] κι ο εξίσου ένδοξος αδελφός του νομοθέτης και μέγας οραματιστής Αμφικτύων.
Όλα δείχνουν φυσικά, ότι ο κατακλυσμός[11] δεν ήταν ούτε ένας, αλλά ούτε και κάποιο περιορισμένο τοπικό φαινόμενο. Ήταν αποτέλεσμα παγκόσμιων κλιματολογικών αλλαγών, συνέπεια της τελευταίας μεταπαγετώνιας περιόδου, που με τις ασυνήθιστες βροχοπτώσεις και την σταθερή άνοδο της ωκεάνιας στάθμης, σάρωσε με επίμονους κατακλυσμούς ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο!
Η όμορφη αυτή αφήγηση, του ήρωα που σώζει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά είχε την θεϊκή ιδέα, να φροντίσει και για την σωτηρία των υπόλοιπων έμβιων όντων, έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από όσους διατηρούσαν τις τραγικές μνήμες της καταστροφής και είχε μια καθολική διάδοση. Το αφηγηματικό αυτό αρχικά έπος, πρέπει με την χάρη του και τις εκπληκτικές του λεπτομέρειες, να συγκίνησε τους ανθρώπους που γλίτωσαν απ’ τις λάσπες της καταστροφής και αργότερα αναγνωρίσθηκε σαν γραπτό μνημείο ηρωισμού και ανθρωπιάς. Όλοι λοιπόν ήθελαν, τον υπέροχο αυτό μύθο να εκτυλίσσεται στα δικά τους μέρη, με την κιβωτό να αράζει σ’ όλα τα ψηλά βουνά, δύσης και ανατολής, απ’ την Αίτνα της Σικελίας, μέχρι το Λίβανο, το Αραράτ και τον Όθρυ της Θεσσαλίας. Όπου μάλιστα ελέγετο ότι άραξε η κιβωτός του Δευκαλίωνα, ήταν ιερός τόπος προσκυνήματος μέχρι την επικράτηση του Χριστιανισμού.
Ίσως σε μερικούς να φαίνεται πλεονασμός η αναφορά μας στο μύθο του Δευκαλίωνα. Αλλά όπως θα δούμε, το περιστέρι του Δευκαλίωνα συμπεριφέρεται πολύ "ελληνικά"! Όχι μόνο για τον χαρακτηριστικά ελληνικό "κλάδον ελαίας", με τον οποίο αναγγέλλει την λήξη του κατακλυσμού, αλλά με την ελληνική ερμηνεία της συμμετοχής του στην όμορφη αυτή ιστορία, ξεκαθαρίζεται οριστικά η πιθανή προέλευση του κατακλυσμικού έπους, που "ΧΑΜΕΝΟ" οριστικά, μπορούμε μόνο απ’ τα σκόρπια κομμάτια του να το ανασυντάξουμε.
Το έργο (α΄ και β΄ Δευκαλιωνείς) του Ελλάνικου που θα μας πληροφορούσε για τις αρχικές πηγές του μύθου, ΧΑΘΗΚΕ μαζί με ποιος ξέρει ποσά ακόμα ποιήματα και βιβλία εξαίσιας ομορφιάς με το όνομα «Δευκαλιωνείς», στερώντας μας ακριβώς από όλες εκείνες τις λεπτομέρειες, απ’ όπου αδιαμφισβήτητη θα πρόβαλλε η αλήθεια της προέλευσης του αρχικού κατακλυσμικού έπους, που αναμφίβολα όμως, πρέπει να υπήρξε δημιούργημα ενός φωτισμένου ναυτικού λαού, που έχασε ότι πολυτιμότερο είχε, μεσ’ στα λασπόνερα μιας κατακλυσμικής καταστροφής.
Στα χέρια μας όμως έφτασε πολύ καλά προφυλαγμένο το αντίστοιχο τρισέλιδο (!) βιβλικό "έπος", που παρ’ όλα αυτά ο ήρωάς του, εξακολουθεί να έχει το πολύ ελληνικό όνομα Νώε.[12] Ταυτόχρονα, ανεξήγητο παραμένει το γεγονός, ότι το όνομα της γυναικός, της σημαντικότατης αυτής ιστορίας, που κατά τους βιβλικούς ισχυρισμούς υπήρξε η μητέρα ολόκληρης της μετακατακλυσμικής ανθρωπότητας... δεν διασώθηκε! Κατά την ουρανοκατέβατη ευφυΐα των βιβλικών συγγραφέων, η δεύτερη "μητέρα" ολόκληρης της ανθρωπότητας... μπορούσε να παραμένει ανώνυμη!
Οι παραδοξότητες όμως συνεχίζονται. Πουθενά στο βιβλικό κείμενο, δεν αναφέρεται προ του Νώε έστω και ο παραμικρότερος υπαινιγμός για ναυτικές γνώσεις, εμπειρίες ή άθλους. Εν τούτοις ο Νώε, ξεκινά τον κατασκευαστικό άθλο της κιβωτού, χωρίς να έχει δει προηγουμένως ούτε βαρκούλα!
Ο καθαρά λοιπόν στεριανός Νώε, φαίνεται να φτιάχνει ένα γιγάντιο άγνωστο πράγμα, του οποίου οι διαστάσεις (Γέν.6.15), σε πήχες[13] είναι: 30 πήχ. ύψος, 50 πηχ. πλάτος και 300 πηχ. μήκος!!. Σε αντίστοιχα μέτρα είναι: 13,5 μ. ύψος, 22,5 μ. πλάτος και 135 μ. μήκος,[14] με «κατώγεια, διώροφα και τριώροφα». Αυτή τη γιγάντια κατασκευή, που απ’ τις διαστάσεις της και μόνο, τοποθετείται στο έσχατο όριο φαντασίας και πραγματικότητας, καλείται να φτιάξει ο στεριανός Νώε, χωρίς η βιβλική προϊστορία επαναλαμβάνω να μας δίνει έστω και έναν αμφιλεγόμενο ναυτικό όρο, για να δικαιολογήσει την εντελώς αναπάντεχη ναυπηγική δεινότητα του ήρωά της!
Η απουσία ναυτικών όρων στο έπος του Νώε, υπογραμμίζει την αδυναμία των στεριανών Εβραίων αντιγραφέων, να χειριστούν με κατανόηση τους ναυτικούς όρους και ενώ αναφέρουν σχεδόν αυτολεξεί όλα όσα και η ασσυροβαβυλωνιακή εκδοχή του κατακλυσμού, (έπος Γκιλγκαμές) αποφεύγουν επιμελώς κάθε ναυτική ορολογία[15] απ’ το φόβο της λαθεμένης χρήσης του. Έτσι παραδόξως παρακολουθούμε ένα ναυπηγικό άθλο, εκεί όπου δεν αναφέ¬ρεται ούτε "μισή" ναυτική λέξη, ούτε ένας "μικρός" ναυπηγικός όρος!
«Και είπεν ο Κύριος προς τον Νώε, είσελθε συ και πας ο οίκος σου εις την Κιβωτόν». Γέν.7.1.
Κατόπιν ξεσπά ο κατακλυσμός ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα γνωστά βήματα των υπολοίπων αφηγήσεων, μόνο που η μεθοδική υπερβολή είναι παραπάνω από εμφανής. Εκατόν πενήντα (150) μέρες κυριάρχησαν τα νερά πάνω στη γη, (5 μήνες!) έναντι εννέα και δέκα αόριστων ημερών που είδαμε στα άλλα δύο αντίστοιχα έπη (Γκιλγκαμές και Δευκαλίωνα). Η αφήγηση, χάριν έμφασης, δε διστάζει να κλείσει τον ήρωά της και το σύνολο της αντιπροσωπευτικής πανίδας στην σωτήρια κιβωτό, όχι για δέκα μέρες, όπως αναφέρουν οι άλλες παραλλαγές του μύθου, αλλά για 375 μέρες συνολικά! Δηλαδή σε κάποιους φάνηκε εντυπωσιακό να προσθέσουν στις 10 μέρες του αρχικού έπους... έναν επιπλέον χρόνο!
Οκτώ άτομα, με όλα τα ζωντανά της γης (έστω τα αντιπροσωπευτικότερα) περιφέρονται 5 μήνες επί των υδάτων του κατακλυσμού και 8 μήνες περιμένουν καρτερικά προσαραγμένοι για να σωθούν απ’ τον καταστροφικό θυμό ή την ανθρωποκτόνο "μεταμέλεια" της βιβλικής θεότητας!
Ας πάρουμε όμως καλύτερα τα πράγματα απ’ την αρχή: «Και μετεμελήθη ο Κύριος ότι εποίησε τον άνθρωπον επί της γης και ελυπήθη εν τη καρδία αυτού και είπεν ο Κύριος, θέλω εξαλείψει τον άνθρωπον τον οποίον εποίησα από προσώπου της γης, από ανθρώπου έως κτήνους και από ερπετών έως πετεινών του ουρανού, επειδή μετεμελήθην (Εβδομήκοντα: Εθυμώθην[16] ) ότι εποίησα αυτούς» Γέν.6.6-7.
Δεν είναι εκπληκτικά παράλογο να αποδώσουμε τα παραπάνω λόγια σε οποιαδήποτε σοβαρή θεότητα; Ο θεός της Βίβλου φαίνεται να λυπάται, να μετανιώνει, να θυμώνει, για το κορυφαίο δημιούργημά του τον άνθρωπο και να μην έχει καμία άλλη δυνατότητα σωτηρίας επέμβασης, εκτός απ’ την πολύ απλή και βολική... γενοκτονία, που εκτός των άλλων, θα συμπαρασύρει μαζί της και όλα τα ζώα της γης!
Πώς όμως οι άνθρωποι έγιναν τόσο κακοί ώστε να καταδικαστούν απ’ τον ίδιο τον "φιλεύσπλαχνο" θεό στην εσχάτη των ποινών, δηλαδή τον δια πνιγμού σωφρονιστικό θάνατο; Να ο λόγος για τον οποίον ολόκληρη η ανθρωπότητα πρέπει να πεθάνει:
«Και ότε άρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνονται επί του προσώπου της γης...ιδόντες οι υιοί του θεού τάς θυγατέρας των ανθρώπων ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν... Κατ΄ εκείνας τάς ημέρας ήσαν οι γίγαντες επί της γης και έτι ύστερον, αφού οι υιοί του θεού εισήλθον εις τάς θυγατέρας των ανθρώπων και αύται ετεκνοποίησαν εις αυτούς. εκείνοι ήσαν οι δυνατοί, οι υπερήφανοι άνδρες ονομαστοί. Και είδεν ο Κύριος ότι επληθύνετο η κακία του ανθρώπου επί της γης και πάντες, οι σκοποί των διαλογισμών της καρδίας αυτού ήσαν μόνον κακία πάσας τάς ημέρας». Γέν.6.1-5.
Παρακολουθούμε λοιπόν έκπληκτοι, ότι οι προκατακλυσμικοί άνθρωποι, δεν αφανίστηκαν στις λάσπες του κατακλυσμού επειδή από μόνοι τους διεφθάρησαν! Αλλά επειδή δέχθηκαν γενετήσια επίθεση απ’ τους ίδιους τους «υιούς του θεού» και μέσα απ’ τον γενετικό αυτό βιασμό, γεννήθηκαν ανάμεσα τους "γίγαντες" στο σώμα και στην κακία!
Ερωτήσεις: Γιατί λοιπόν πεθαίνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που κατά την ολοφάνερη εδώ βιβλική ομολογία, υπήρξαν τα ανυπεράσπιστα θύματα των θεϊκών υιών και μάλιστα αφού πρώτα υπέστησαν όλη την μανία των διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεών τους; Γιατί επέτρεψε ο θεός μια τέτοια απίστευτη διαφθορά; Γιατί ο θεός καταδικάζει τα θύματα της δικής του ουσιαστικά ανικανότητας να ελέγξει εγκαίρως τους αφύσικους πόθους των ουράνιων "υιών" ή αλλιώς αγγέλων του; Γιατί επιτέλους σκοτώνει, αντί να συμπονέσει τους ανίσχυρους ουσιαστικά ανθρώπους, που δόλια και άνισα χτυπήθηκαν απ’ τους φθοροποιούς σεξουαλικούς πόθους των δικών του "υιών"; Γιατί μετανιώνει και θυμώνει που έπλασε τους ανθρώπους και αποφασίζει τον ανελέητο αφανισμό τους, αντί να συγχωρέσει να επανορθώσει αλλά και να ενεργοποιήσει τους απαραίτητους μηχανισμούς προστασίας τους, απ’ τις ουράνιες επιβουλές και τις διεστραμμένες σεξουαλικές ορέξεις, μερίδας ολόκληρης της δικής του ουράνιας οικογένειας; Ποιά δυνατότητα αντίστασης μπορούσαν αλήθεια να έχουν οι απλοί εκείνοι άνθρωποι, απέναντι στα πανίσχυρα εκείνα ανθρωποειδή ουράνια όντα;
Και το πλέον καυτό ερώτημα: Ποιος θεός και με τις πλέον ελάχιστες "θεϊκές προδιαγραφές" θα καταδίκαζε τον αδικοχτυπημένο άνθρωπο, αλλά θα σκότωνε ταυτόχρονα μαζί του, όλες εκείνες τις απειράριθμες ψυχούλες τα ζώα, για να μην πούμε τίποτε και για τα άπειρα δένδρα και φυτά της γης;
Μένει βέβαια και μια ακόμα πικάντικη απορία. Έχουν άραγε ακόμα οι ουράνιοι αυτοί υιοί, την δυνατότητα να συνευρεθούν "παραγωγικά" με τις όμορφες θυγατέρες των ανθρώπων, ή απ’ την μηδενική παραγωγή μας σε "γίγαντες", πρέπει να υποθέσουμε, ότι η βιβλική θεότητα τους αφαίρεσε έκτοτε οριστικά τέτοιου είδους κεφάτα προνόμια; Κι αν πράγματι έτσι έχουν τώρα τα πράγματα, τότε γιατί αυτή, η σωστή "απαγόρευση συνεύρεσης" ανθρώπων και ουρανίων όντων, δεν επεβλήθη τότε εγκαίρως και για τους ανθρώπους του κατακλυσμού, πριν ο ολοκληρωτικός και κυριολεκτικός τους βιασμός, σημάνει και τον άδικο βιολογικό τους αφανισμό;
Για να επανέλθουμε όμως. Μήπως απλά το κατακλυσμικό αυτό έπος είναι ένας θρύλος που γεννήθηκε μεσ’ απ’ τον πόνο ενός μεγάλου φυσικού κατακλυσμού; Δεν σας φαίνεται ότι οποιαδήποτε σοβαρή "θεότητα", θα ντρεπόταν να δεχθεί όλους αυτούς τους αστείους λόγους σαν τις αιτίες ενός πανανθρώπινου σαρωτικού κατακλυσμού;
Όλοι γνωρίζουμε σήμερα την ψυχρή και ανελέητη μετατόπιση δυνάμεων στη φύση και τις αντίστοιχες καταστροφές που ενώ τις αποκαλούμε θεομηνίες, κανένας θεός δε χρειάζεται να έχει οργισθεί, ούτε και να απολογηθεί, για τις φυσικές ανακατατάξεις των κοσμικών δυνάμεων.
Οι άνθρωποι όμως στην μακρινή εκείνη εποχή, έβλεπαν τις καταστροφές, σχεδόν αποκλειστικά σαν θεϊκές κινήσεις και θεομηνίες (θεού μήνυμα) και, μη έχοντας άλλη δυνατότητα ερμηνείας, προσπαθούσαν θεολογώντας να βρούν το λόγο που εξόργισε τη σεβάσμια θεότητα, μήπως εξευμενίζοντάς την, αποφύγουν την οδυνηρή επανάληψη της οργής της.
Εδώ βέβαια στη βίβλο, η αιτιολόγηση του καταστροφικού κατακλυσμού είναι όπως είδαμε το λιγότερο ατυχής, μιας και μας παρουσιάζει έναν θεό περίπου με παιδικές αναστολές και κρίση. Πρώτα "μετανιώνει" που δημιούργησε την ανθρωπότητα (Γέν.6,6) και την πνίγει στις λάσπες του κατακλυσμού κι αμέσως μετά υπόσχεται πως ποτέ πια δεν θα το ξανακάνει. Γέν. 8,21
Αλήθεια... πώς κατάφερε η προκατακλυσμική οικογένεια του Νώε να αποφύγει την σεξουαλική επίθεση των ουράνιων αυτών εραστών και σώθηκε; Μήπως η οικογένεια του Νώε βρέθηκε σε πλεονεκτική θέση, επειδή είχε μόνο γιους και οι τρεις νύφες τους, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφες; Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στους θεϊκούς υιούς, αν αυτοί αποφάσιζαν να... "εισέλθουν" στα όμορφα θηλυκά μέλη της οικογένειάς τους;
Εξηράνθησαν λοιπόν τα ύδατα από της γης, γύρω στις 10/11ου. Και εδώ αρχίζουν οι αντιφάσεις διότι ενώ «εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης» «απέστειλε την περιστεράν κατόπιν αυτού (του κόρακος δηλαδή) δια να ίδη αν έπαυσαν τα ύδατα από προσώπου της γης» (;) Μα αφού εξηράνθησαν τα ύδατα μόλις προηγουμένως, γιατί το περιστέρι πρέπει να πετάξει για να δει αν τα ύδατα έπαυσαν; Η Βίβλος όμως επιμένει:
«Και μη ευρίσκουσα η περιστερά ανάπαυσιν των ποδών αυτής επέστρεψεν εις την κιβωτόν διότι τα ύδατα ήσαν επί του προσώπου πάσης της γης»! («ήσαν» λοιπόν ή «εξηράνθησαν» τα ύδατα;) Και ανέμεινε έτι άλλας επτά ημέρας και πάλιν απέστειλεν την περιστεράν εκ της κιβωτού και επέστρεψεν προς αυτόν προς το εσπέρας και ιδού ητο εν τω στόματι αυτής φύλλον ελαίας απεσπασμένον και εγνώρισεν ο Νώε ότι έπαυσαν τα ύδατα από της γης. Και ανέμεινεν έτι αλλάς επτά ημέρας και απέστειλε την περιστερά. και δεν επανέστρεψεν πλέον προς αυτόν.
»Κατά δε το εξακοσιοστό πρώτο έτος του Νώε, (ο Νώε γίνεται 601 ετών μέσα στην κιβωτό) την πρώτην του πρώτου μηνός (1/1ου του επόμενου έτους πρωτοχρονιάτικα δηλαδή) εξέλιπον τα ύδατα από της γης και εσήκωσεν ο Νώε την στέγην της κιβωτού και είδεν και ιδού, εξέλιπεν το ύδωρ από προσώπου της γης και την εικοστήν εβδόμην ημέραν του δευτέρου μηνός (27/2) εξηράνθη η γη». Γέν.8.9-14.
Η περιπέτεια έληξε στις 27/2 ενώ είχε αρχίσει ένα χρόνο και 10 μέρες νωρίτερα, δηλαδή στις 17/2 του προηγούμενου έτους. Σύνολο 375 μέρες ακριβώς! Έτσι με την ξεκάθαρη βιβλική παραδοχή έχουμε:
Ο Νώε 600 ετών Γέν.7.11... 17/2ου.....αρχίζει ο κατακλυσμός
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.4..... 17/7ου.....εκάθησε ή προσάραξε η κιβωτός,
Ο Νώε 600 ετών Γέν.8.13... 1/1ου.......το περιστέρι δεν επέστρεψε πλέον
Ο Νώε 601 ετών Γέν.8.14... 27/2ου.....λήξη του κατακλυσμού, εξηράνθη η γη
Αμέσως μετά απ’ τα υπερβολικά αυτά στοιχεία, η αφήγηση αποκαλύπτει την πλήρη σύγχυση του αντιγραφέα του κατακλυσμικού έπους.
Αιτία της σύγχυσης του, είναι το περιστέρι, που ενώ το δανείζεται ατόφιο σαν ωραιότατο στοιχείο της αρχικής αφήγησης, δε φαίνεται να κατανοεί τον ακριβή λόγο της ύπαρξής του, στην όλη υπόθεση. Έτσι, ενώ εδώ και 70 μέρες είναι προσαραγμένοι σε ξηρά και: «εφάνησαν οι κορυφές των ορέων» και ο κόρακας πάει κι έρχεται «εωσού εξηράνθησαν τα ύδατα από της γης», ξαφνικά ο Νώε αντικαθιστά το κοράκι με την περιστερά, η οποία μετά από εξερευνητική πτήση: «μη ευρίσκουσα ανάπαυση των ποδών αυτής, επέστρεψε προς αυτόν».
Μετά από 7 μέρες, ο Νώε ξαναστέλνει το περιστέρι και επιτέλους, την 1η/1ου, πρωτοχρονιά δηλαδή, (πράγμα πολύ περίεργο για ένα μοναχικό περιστέρι που έζησε 10 περίπου μήνες μέσα στην κιβωτό), αυτό δεν επιστρέφει πια γιατί: «έπαυσαν τα ύδατα από της γης». Ο Νώε όμως ούτε τότε αποφασίζει να βγει από την κιβωτό. Περιμένει στην κιβωτό άλλες 57 περίπου μέρες, μέχρι τις 27/2ου, χωρίς να δείχνει καθόλου αποφασισμένος ν’ ανοίξει την κιβωτό κι ας έφυγε το περιστέρι ανεπιστρεπτί πριν 2 περίπου μήνες!
Έτσι το περιστέρι (παρά την αντίθετη γνώμη που είχαμε όλοι) δε φαίνεται να έπαιξε απολύτως κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του Νώε για έξοδο επιτέλους απ’ την κιβωτό, όπου επί έναν ολόκληρο χρόνο πρέπει να ασφυκτιούν όλα τα ζωντανά της γης! Πέρασαν 150 μέρες (5 μήνες) πάλης με τα νερά του κατακλυσμού, μέχρι η κιβωτός να προσαράξει. Ο Νώε όμως παραμένει πεισματικά κλεισμένος για 5,5 ακόμη μήνες ακινητοποιημένος και αγνο¬ώντας για 2 επί πλέον μήνες το μήνυμα της περιστεράς, που δεν επέστρεψε, ώσπου η εντολή της θεότητας «έξελθε εκ της κιβωτού» Γέν.8.15, αναγκάζει τελικά τον Νώε μετά από ένα χρόνο και δέκα μέρες, να βγει επιτέλους απ’ την υπερβολικά φιλόξενη και ευρύχωρη κιβωτό του!
Είναι ολοφάνερο λοιπόν. Τόσο ο αφηγητής του έπους Γκιλγκαμές, όσο και του Νώε, δε γνωρίζουν τον ακριβή λόγο ύπαρξης της περιστεράς στο τέλος του κατακλυσμού που αφηγούνται.
Ο Ουτναπιστήμ δικαιολογεί την ύπαρξη του περίεργου αυτού περιστεριού, διότι: «μη βρίσκοντας τόπο να σταθεί» του έδωσε πληροφορίες για τη στάθμη των υδάτων. Χελιδόνια όμως και κοράκια συμπληρώνουν τη σύγχυση του μια και επιστρατεύονται κι αυτά για τον ίδιο ακριβώς αόριστο λόγο. Στην αφήγηση όμως της Βίβλου, η περιστερά ούτε αυτό το λόγο μπορεί να καλύψει, μια και το κοράκι προηγείται και το πράγμα μπερδεύεται τόσο, ώστε δύο ολόκληρους μήνες μετά το τελευταίο πέταγμα του περιστεριού, ο Νώε... εξακολουθεί να μένει κλεισμένος στην κιβωτό!
Μόνο στον Ελληνικό μύθο βρίσκουμε την απλή, ξεκάθαρη και ουσιαστική συμβολή της περιστεράς. Να καθορίσει δηλαδή με το πέταγμά της, όχι την ύπαρξη ξηράς ή τη στάθμη του νερού, που επιτέλους με μια ματιά έξω απ’ την κιβωτό θα ήταν άμεσα ορατή, αλλά με το διαπιστωμένο καιρικό ένστικτό της και το χαρακτηριστικό της πέταγμα, να δείξει αν θα συνεχιστεί ή όχι η κατακλυσμική αυτή κακοκαιρία, βοηθώντας έτσι τον καιροσκόπο και πολυμήχανο θαλασσογνώστη Δευκαλίωνα, να πάρει την σημαντική απόφαση: Να αδειάσει τη σωσίβια αυτή κιβωτό, ή μήπως πρέπει να περιμένει νέο κύμα κατακλυσμικής κακοκαιρίας, που αναπάντεχα θα κατέστρεφε τους υπεράνθρωπους κόπους μιας τόσο γιγαντιαίας επιχείρησης σωτηρίας;
Χελιδόνια λοιπόν, κοράκια και περιστέρια γίνονται ένα αταίριαστο σύνολο. Ένα δύσχρηστο εργαλείο στα χέρια του Ασσύριου Ουπναπιστίμ, αλλά και του βιβλικού Νώε και μόνο στα χέρια του Έλληνα ήρωα Δευκαλίωνα, το περιστέρι γίνεται ο απλός και ξεκάθαρος βοηθός του, στην ανάγκη εκτίμησης των καιρικών συνθηκών!
Στην απλή αλλά και αγωνιώδη ερώτηση: Πέρασε ή θα συνεχιστεί η κακοκαιρία; Απαντά κάνοντας αυτό που όλοι οι θαλασσοπόροι πρόγονοί του έκαναν από αμνημονεύτων χρόνων... αφήνοντας το πέταγμα της περιστεράς, να βοηθήσει αποφασιστικά την κρίση του.
Είναι όμως αληθινά έτσι; Έχουν τα περιστέρια διαπιστωμένα τέτοιες ικανότητες;
Εντελώς συμπτωματικά βρέθηκα προ καιρού σε ένα κατάστημα αγοραπωλησίας περιστεριών, ήταν κάτι μάλλον σαν σύλλογος όπου οι περιστεράδες της περιοχής πίνουν εκεί το καφεδάκι τους συζητώντας και επιδεικνύοντας τα περιστέρια τους. Να τι απάντησαν στις ερωτήσεις μου: «Τα περιστέρια όταν "μυριστούν" κακοκαιρία αρνούνται να πετάξουν. Αν παρ’ όλα αυτά τα "σπρώξουμε" τότε σηκώνονται, αλλά πετούν χαμηλά χωρίς να παίρ¬νουν ύψος και κατεβαίνουν με την πρώτη ευκαιρία. Αν πάλι η κακοκαιρία έχει μόλις περάσει τότε σηκώνονται αμέσως και πετούν φουρλιστά μ’ ένα χαρακτηριστικό χαρούμενο πέταγμα που μόνο με το ξάνοιγμα του καιρού το βλέπεις».
Εκτός όμως απ’ την σημερινή αυτή εμπειρική διαβεβαίωση, στα κείμενα των ελλήνων επιβεβαιώνεται αυτή ακριβώς η σαφέστατη χρήση της περιστεράς στο συγκεκριμένο έπος και για τον συγκεκριμένο λόγο: «οι μεν λοιπόν μυθολόγοι λέγουν ότι του Δευκαλίωνος η περιστερά εκ της λάρνακας αφέθηκε για να του φανερώσει την καλοκαιρία ή κακοκαιρία. Οι δε Θράκες μέχρι και σήμερα, αλεπού ακολουθούν και έχουν για γνώμονα όταν επιχειρούν να περάσουν παγωμένο ποταμό, διότι η αλεπού μπορεί και γνωρίζει το πάχος και του πάγου την στερεότητα». Plutarchus ΖΩΩΝ ΦΡΟΝΙΜΟΤΕΡΑ 968.F.2 96.
Το περιστέρι λοιπόν του Δευκαλίωνα, είναι το μόνο που μιλά σωστά τη γλώσσα του θαλασσινού και καιρογνώστη Έλληνα. Το περιστέρι του κατακλυσμού, μιλά τόσο καθαρά την ελληνική γλώσσα της παρατήρησης, ώστε, ούτε ο Σύριος Ουτναπιστήμ, αλλά ούτε και ο Εβραίος ήρωας Νώε, μπορούν να καταλάβουν σωστά το ρόλο του, στην ιστορία του κατακλυσμού! Η καιρική οιωνοσκοπία[18] των Ελλήνων, είχε από τότε μέσα της το σωτήριο σπέρμα της αληθινής πρόγνωσης.
Όσο κι αν φαίνεται λοιπόν περίεργο, έχω την αίσθηση ότι το περιστέρι αυτό, που πετά και στους τρεις μύθους, με τον μοναδικό τρόπο της ανάμιξής του στο έπος, φαίνεται από μόνο του ικανό, να κατοχυρώσει τον αρχέγονο μύθο του κατακλυσμού υπέρ του θαλασσογνώστη Αιγαίου Έλληνα, του αρχικού όπως όλα δείχνουν αυθεντικού εμπνευστή του έπους.
Το υπέροχο αυτό έπος του κατακλυσμού, που δυστυχώς το σωτηριακό του μεγαλείο έφτασε παγκοσμίως να μονοπωλεί η βιβλική αφήγηση, πρέπει ολοφάνερα να απηχεί τη συντριπτική απώλεια του πρώτου σημαντικού μάλιστα πολιτισμού της Μεσογείου, διαφορετικά δεν μπορεί, ούτε καν σαν ιδέα, να δικαιολογηθεί ένα τέτοιο ναυπηγικό κατόρθωμα, στους μακρινούς αυτούς ορίζοντες του μύθου!
Ο πόνος της απώλειας στον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, αλλά και άλλων ίσως προγενέστερων κατακλυσμών[19] που έπληξαν τους κατοίκους της Μεσογείου, ανάγκασε προφανώς κάποιο μεγάλο συγγραφικό πνεύμα της εποχής, να συλλάβει το συγκινητικό αυτό έπος της σωτηρίας λάρνακας-κιβωτού.
Προφανώς λοιπόν πρόκειται για ένα εισηγητικό έπος σωτηρίας, που συγκρατούσε άριστα όχι μόνο τις μνήμες της τραγωδίας, αλλά αποτελούσε και μια ουσιαστική πρόταση σωτηρίας, απ’ την ενδεχόμενη επανάληψη μιας τόσο μεγάλης τραγωδίας όπως ο κατακλυσμός, που όπως φαίνεται απ’ τις αλλεπάλληλες γραπτές μαρτυρίες, κανείς δεν τον έζησε χειρότερα απ’ τους κατοίκους του πολύπαθου Αιγαίου.
Η ανάμνηση λοιπόν μιας τόσο μεγάλης απώλειας, ανάγκασε τη μεσογειακή ψυχή, να παράγει ένα απαράμιλλο "εισηγητικό έπος" για τη σωτηρία της πολύτιμης ανθρώπινης ζωής, αλλά και την συγκινητική μέριμνα για την παντοειδή πανίδα. Τα ευαίσθητα σπλάχνα του πολιτισμένου ελληνο-μεσογειακού ανθρώπου, με τις προχωρημένες ναυπηγικές γνώσεις, έσπρωξαν κάποιον μεγάλο επικό ποιητή του προομηρικού παρελθόντος,[20] να περιγράψει με χιλιάδες ανεπανάληπτης ομορφιάς στίχους, την δυνατότητα περιπετειώδους σωτηρίας, δίνοντας μάλιστα ενδιαφέρουσες οδηγίες, υποθετικές διαστάσεις και άπειρες άλλες λεπτομέρειες ΧΑΜΕΝΕΣ πια οριστικά, σ’ ένα ακόμα επικό αριστούργημα της εποχής εκείνης. Στο τέλος μάλιστα, δεν ξεχνά να βάλει και την αποφασιστική συμβολή της περιστεράς, που με το χαρακτηριστικό της πέταγμα θα απαντήσει στο τελευταίο καυτό ερώτημα: Έληξε ή όχι ο κατακλυσμός; Ερώτημα βασικό που όμως δεν φαίνεται να απαντούν τα χελιδόνια και τα κοράκια των Χαλδαιο-Εβραϊκών μύθων!
Ένα περιστέρι λοιπόν φέρνει πίσω ανεπιστρεπτί, όχι μόνο τον "κλάδο ελαίας" αλλά ολάκερο το μύθο του κατακλυσμού, στη χώρα που τον γέννησε. Καταχωρεί τον σπουδαίο αυτό μύθο-έπος στο ενεργητικό του λαού εκείνου, που συγκεντρώνει όλα ανεξαιρέτως τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα που απαιτεί απ’ τους ήρωές του ο μύθος του κατακλυσμού.[21]
--------------------------
[1] Αυτό είναι ίσως το μοναδικό εδάφιο της Ελληνικής γραμματολογίας, που δείχνει τα παιδιά του Δευκαλίωνα μέσα στην κιβωτό κατά την διάρκεια του μεγάλου κατακλυσμού! Κατά την εκδοχή του Ελλάνικου (Hellanicus 1a,4,F.6a,5.), ο μεγάλος του γιος του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας, ο δε μικρός ο Αμφικτύωνας και οι κόρες του Μελανθώ και Πρωτογένεια.
[2] Στο ελλην. κείμενο: «αύτικα η γη πολλόν ύδωρ εκδιδοί» Lucianus Soph. Syr.D. 12.14.
[3] Ο Ιστορικός Hellanicus αξιοποιώντας προγενέστερες πηγές, φέρεται ως συγγραφέας της δίτομης (α΄ και β΄) Δευκαλιωνείας. Με κάθε επιμέλεια όμως, διεσώθησαν οι 1500 περίπου λέξει της βιβλικής εκδοχής του κατακλυσμού!
[4] «Όλες οι τέχνες στους θνητούς απ’ τον Προμηθέα» Aeschylus Trag. Pr. 506. 50.
[5] «Και έξω από μένα κανείς δεν γνώριζε καλύτερα τα θαλασσόδρομα των ναυτικών καράβια» Aeschylus Atheniensis Trag. Pr 467 46.
[6] Scholia in Pindarum O. 9.56.
[7] Scholia in Pindarum O. 9.64c.3
[8] Plutarchus Biogr. Ζώων φρονιμότερα 968.F.4 96
[9] Το απόσπασμα αυτό, είναι από τη βραβευμένη πολυμεταφρασμένη Μυθολογία των Αδελφών Στεφανίδη. Για το έπος του Δευκαλίωνα μπορείτε να Συμβουλευτείτε επίσης τις πηγές: Οβίδιος 1.317.// Sch.in Euripidem Sch.Or.1094. // Υγίνος Μύθος 153. // Σέρβιος στις Εκλογές του Βιργίλιου 6.41. // Sch. in Pindarum 1.O.9.62b // Plutarchus Biogr. Ζώων φρονιμότερα 968.F.4 96.// Apolodorus Muth. 3.98.
[10] Έλλην: Πρόγονος των Ελλήνων. Εκ της νύμφης Ορσηίδος απέκτησε 3 γιους: Τον Δώ¬ρον (Δωριείς), Ξούθον (Ίωνες και Αχαιοί) τον Αίολον (Αιολείς). Apollodorus Myth 1.1.49.1.
[11] Ρώσοι εμπειρογνώμονες μετρώντας τα ιζήματα μεγάλων κοιλοτήτων Ασίας και Ευρώπης, κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι το αποκορύφωμα των κατακλυσμικών επεισοδίων σημειώθηκε γύρω στο 5500 π. Χ.
[12] Νώε: Ποιητικό Νώι: εμείς οι δύο-αμφότεροι, επέκταση του νω που σημαίνει -εμείς οι δύο... βλ. Ομηρικό λεξικό Ι. Πανταζίδη. // Νώε: όνομα κύριο, παρά το νω, το κολυμβώ. Sudas Nu.531 // Νώε: ανάπαυσις. Hesychius Lexicogr.nu. 763,1
[13] 1 πήχης = 45 εκατοστά του μέτρου.
[14] Το μεγαλύτερο πλωτό κατασκεύασμα της αρχαιότητας ήταν η Συρακουσία, το ναυπηγικό θαύμα του Αρχιμήδη και του Αρχία, δηλαδή των ευφυέστερων μηχανικών της αρχαιότητας. Με εκτόπισμα 4.000 τόνους, τρία καταστρώματα και μήκος 80 μέτρων, χρειάσθηκε την ξυλιά κατασκευής 60 τριήρεων! Η Αθηναϊκή τριήρης είχε μόνο 35 μέτρα μήκος και εθεωρήθη επίσης ένα κατασκευαστικό θαύμα. Φαίνεται όμως ότι ο Νώε ήταν ευφυέστερος μηχανικός και από τον Αρχιμήδη!
[15] Η ναυτική ορολογία, μέχρι σήμερα απαιτεί βαθιά εξοικείωση για την ορθή της χρήση! «Τρεις φορές χίλιες (αμέτρητες δηλαδή) είναι οι Ωκεανίδες (ναυτικοί όροι και τοπωνύμια) και τα ονόματά τους είναι κοπιαστικό άνθρωπος να πει, αλλά τα γνωρίζουν (μόνο) όσοι κοντά τους κατοικούν» επεξηγεί ο Ησίοδος, στην Θεογονία 364.
[16] Ο θεός της Βίβλου, αρχικά θυμώνει όπως όλοι οι θεοί της Ασσυριακής μυθολογίας. Αργότερα βέβαια, το «εθυμώθη» των Εβδομήκοντα (Sept.) μετατρέπεται στο Μασσοριτικό (Mas.) «μετεμελήθη».
[17] Οποιαδήποτε μελέτη θα επιχειρούσε να επαληθεύσει την παραπάνω δήλωση, των 6,5 μέτρων νερού υπεράνω όλων των βουνοκορφών της γης(!) θα δυσκολευόταν πολύ να ανακαλύψει τις τεράστιες αυτές ποσότητες υδάτων στον πλανήτη μας. Και μόνο αφελείς θα ισχυρίζονταν ότι τα όρη υψώθηκαν μετά την τελευταία αυτή κατακλυσμική περίοδο!
Δυστυχώς πρόσφατα, κάποιοι παίζοντας σκόπιμα με το θρησκευτικό συναίσθημα εκατομμυρίων Χριστιανών και Μουσουλμάνων, "ανακάλυψαν" την κιβωτό στα 1100 μέτρα στις πλαγίες του Αραράτ. Δείχνοντας σε "ντοκιμαντέρ", έναν τεράστιο χωμάτινο όγκο, δημιούργησαν στο παγκόσμιο κοινό την ψευδαίσθηση της απόλυτης βιβλικής αλήθειας. Εκτός όμως απ’ τα υποτιθέμενα ανεπιβεβαίωτα ευρήματα, δεν μας εξήγησαν καθόλου, το πως βρέθηκε η θαλάσσια στάθμη στα 1100 μέτρα, υπεράνω της σημερινής! Ακόμα και το σύνολο των πάγων να έλιωναν (πράγμα που ουδέποτε συνέβη) η θαλάσσια στάθμη δεν θα ξεπερνούσε τις λίγες δεκάδες μέτρα ανύψωσης. Η εναλλακτική εξήγηση, πως η υποτιθέμενη κιβωτός βρέθηκε στα 1100 μέτρα ανυψωμένη σταδιακά από την συνεχιζόμενη ορογένεση, είναι απολύτως αντεπιστημονική, αφού και η ταχύτερη ανύψωση ορέων (ορογένεση) είναι εξαιρετικά αργή γεωλογική διαδικασία, που χρειάζεται εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια! Βέβαια, η κατασκευασμένη αυτή είδηση, κατάφερε να δώσει μια ακόμα θρησκευτική ώθηση στους λαούς και να επανεδραιώσει την πίστη τους στην Βιβλική "αλήθεια".
[18] Ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της καιρικής πτηνoμαντύας μας δίνει ο Απολλώνιος Ρόδιος: «δώδεκα μερόνυχτα, άνεμοι φούντωσαν και τρικυμίες που εμπόδιζαν τους ήρωες (της αργοναυτικής εκστρατείας) να ξανοιχτούν. Όμως την άλλη μέρα πάνω απ’ τα ξανθά κεφάλια τους, πέταξε η Αλκυονίδα (θαλασσοπούλι) που με το γλυκό κελάηδισμα της, προφήτεψε το τέλος των μανιακών ανέμων. Και σαν άκουσε ο Μόψος (ο μάντης) της ακρογιαλιάς το πουλί κατάλαβε το αίσιο μήνυμά του». Apollonius Rhodius Epic. Argonautica 1079.- Ακόμα και σήμερα τα πουλιά έχουν πολλά να πουν με το πέταγμα τους, στους παρατηρητικούς ανθρώπους.
[19] «Πολλοί κατακλυσμοί έγιναν στη διάρκεια των εννέα χιλιάδων χρόνων που πέρασαν» Πλάτων Κριτίας 111,a,4. Παρακάτω μάλιστα προσθέτει πως τουλάχιστον: «τρεις καταστρεπτικές πλημμύρες έγιναν πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα» Plato Critias 112,c,3.
[20] Προ του μεγάλου Όμηρου, υπήρχαν μεγάλοι επικοί, όπως: «ο Προναπίδης, ο ευφυέστατος του Ομήρου δάσκαλος» Diodorus Siculus Hist. 3.67.5.2. των οποίων όμως τα έργα χάθηκαν.
[21] Τουλάχιστον τρεις μεγάλοι κατακλυσμοί κατονομάζονται απ’ την ελληνική γραμματεία. Αυτός του Ωγύγου αρχαιότατου βασιλέως της Βοιωτίας και της Αττικής. Δεύτερος αυτός του Δευκαλίωνος και Τρίτος του Δάρδανου στην Σαμοθράκη, Scholia in Platonem Ti. 22a,- 2-8 // Strabo Geog. 1.18.4,// Apollodorus Myth 1. 47. κλπ.
ΜΕΡΟΣ Γ' Η σύγκριση μεταξύ των δύο κατακλυσμικών επών
Η σύγκριση μεταξύ των δύο κατακλυσμικών επών, Γιλγαμές και Νώε αποδεικνύει ότι το κατακλυσμικό έπος του Νώε είναι μεταγενέστερο. Tο έπος Γιλγαμές είναι πληρέστερο και μπορεί να έχει κι αυτό μυθολογικές παραμέτρους, εντούτοις δεν έχει τις υπερβολές και τα λάθη που έχουμε στο κατακλυσμικό έπος του Νώε.
Η σύγκριση μεταξύ των δύο κατακλυσμικών επών, Γιλγαμές και Νώε αποδεικνύει ότι το κατακλυσμικό έπος του Νώε είναι μεταγενέστερο. Tο έπος Γιλγαμές είναι πληρέστερο και μπορεί να έχει κι αυτό μυθολογικές παραμέτρους, εντούτοις δεν έχει τις υπερβολές και τα λάθη που έχουμε στο κατακλυσμικό έπος του Νώε.
Ταυτόχρονα, των δύο αυτών επών πληρέστερο και ακριβέστερο είναι το κατακλυσμικό έπος των αρχαίων Ελλήνων, του Δευκαλίωνος. Βέβαια ας ξεκινήσουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πασίγνωστο κατακλυσμικό έπος του Νώε τοποθετεί τον κατακλυσμό γύρω στο 3,500 π.Χ. γνωρίζουμε όμως πλέον από γεωλογικά πλέον ευρήματα ότι ο κατακλυσμικός στον οποίο αναφέρεται υπήρξε και είναι αποτέλεσμα της τελευταίας παγετώνιας περιόδου που το λιώσιμο των πάγων τελείωσε γύρω στο 5,000 π.Χ.
Όλοι οι λαοί έχουνε κατακλυσμικούς μύθους μηδέ εξαιρουμένου και των Ινδιάνων της Βορείου και της Νοτίου Αμερικής, και πρόσφατα διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο όπου πάρα πολλοί μύθοι με πάρα πολύ γλαφυρό τρόπο αναφέρονται στους κατακλυσμούς που εβίωσαν.
Να ‘ρθούμε όμως λίγο στα πιο αντικειμενικά σχόλια και συγκρίσεις. Στο κατακλυσμικό έπος του Νώε, αναφέρονται τα αίτια και είναι περίεργα, οι άγγελοι του ουρανού ορέγονται σεξουαλικά γυναίκες και παίρνουν από από αυτές όσες θέλησαν. Ενώ λοιπόν ουσιαστικά κατηγορούνται ως υπεύθυνοι οι άγγελοι, και αποτέλεσμα αυτής της ένωσης αγγέλων είναι η γέννηση γιγάντων (περίεργο πράγμα η ένωση τους με γυναίκες ανθρώπων) και γεμίζει λέει τότε η ανθρωπότητα αμαρτίες και απρέπειες, τις οποίες θέλοντας να τιμωρήσει ο Θεός, δεν τιμωρεί τους πρωταίτιους, τους ουράνιους υιούς του Θεού. δηλαδή τους αγγέλους. αλλά τιμωρεί τους ανθρώπους και τα ζώα.
Η άλλη επισήμανση είναι ότι αναφέρεται πως εκαλύφθησαν από τα ύδατα όλα τα όρη της Γης, υπεράνω πασών των ωραίων 15 πήχες, 6,5 περίπου μέτρα υπεράνω πασών των ωραίων, δηλαδή αν υποθέσουμε ότι το Αραράτ ή τα τεράστια όρη που έχουμε σήμερα μέχρι και 8.000 μέτρα υπήρχαν πριν από 3,500 χρόνια (π.Χ.) και ασφαλώς υπήρχαν, πρέπει αυτά να καλύφθησαν από νερά! Μα δεν υπάρχουν τόσα νερά στον πλανητη! Σήμερα οι γεωλογικές έρευνες απέδειξαν, ότι από την πρόσφατη αυτή κατακλυσμική περίοδο τα νερά των θαλασσών ανέβηκαν 120 με 140 μέτρα. Ακόμα και οι λόφοι δηλαδή της Παλαιστίνης που οι ψηλότεροι είναι των 600 μέτρων δεν καλύφθηκαν από τα νερά.
Επίσης γενόνται ερωτήσεις για τη διάρκεια του κατακλυσμού, τα έπη που αναφέραμε προηγουμένως τα κατακλυσμικά του Δευκαλίωνα και του Γιλγαμές όπου ο ήρωας λέγεται Ουτναπιστίμ γιατί το κατακλυσμικό αναφέρεται στο έπος του Γιλγαμές αλλά ήρωας αυτής της κατακλυσμικής περιόδου Ασσήριος ήρωας λέγεται Ουτναπιστίμ. Ο άνθρωπος αυτός πήρε εντολή να βάλει ζώα κατά ζεύγη σε μία λάρνακα, σε μία κιβωτό, και η διάρκεια του κατακλυσμού ήταν δέκα αφηρημένες μέρες, δηλαδή αφηρημένα μια κάποια πλήρη περίοδο. Το δέκα το χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι για να ορίσουν αόριστα μια πλήρη μια περίοδο. Το ίδιο αναφέρει και ο Δευκαλίων, πάλι δέκα μέρες. Πόσες μέρες λέτε αναφέρει το έπος του Νώε; Τα ζώα ήταν μέσα σε μία κιβωτό 150 μέτρων, ένα κατασκευαστικό άθλο που δήθεν επιτέλεσε ο στεριανός Νώε, χωρίς να αναφέρεται ούτε ένας ναυτικός όρος, και αυτό πρέπει να το επισημάνουμε ενώ και στα υπόλοιπα δύο άλλα αναφέρονται πληθώρα ναυτικών όρων, έζησαν μέσα σε αυτό το κατασκεύασμα των 150 μέτρων όλα τα ζώα της γης για ένα έτος και δέκα ημέρες. Κι αυτό αποδεικνύεται από τα εδάφια και από τη μελέτη που αναφέρατε προηγουμένως που έχω κάνει πριν από εικοσαετία περίπου.
Επίσης γεννιόνται οι ερωτήσεις πως σώθηκαν ζώα όπως της Αυστραλίας αν πράγματι ολόκληρη η γη κατεκλύστη από νερά υπεράνω πασών των ωραίων 6 και 7 μέτρα. Ας πούμε τα ζώα της Αυστραλίας πως ήρθαν στην κιβωτό του Νώε; Και αν ήρθαν πως ξαναπήγαν όλα στους τόπους τους όπου είναι τα γηγενή ζώα της Αυστραλίας;
Επίσης μια άλλη σημαντική παράμετρο που πρέπει να δώσω είναι ότι ο Λουκιανός ο οποίος αναφέρεται σ' αυτά που είπαν οι Έλληνες περί του κατακλυσμού, στο βιβλίο του περί των Θεών της Συρίας, αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Αναφέρεται στον κατακλυσμό με όλους τους τις παραμέτρους που αναφέρεται και το έπος του Νώε, αλλά λέει κάτι πολύ σημαντικό που πρέπει να αποτελεί επισήμανση αυτόπτου μάρτυρος, λέει ότι κατά τη διάρκεια του κατακλυσμού, προκατακλυσμιαία δηλαδή και αυτή η γη πολύ ύδωρ ανέδυε! Αυτή η σημείωση τότε δεν έλεγε πολλά πράγματα για τον γεωλογικό μηχανισμό του Κατακλυσμού, Κι όμως αυτή ήταν μια αντικειμενική γεωλογική παρατήρηση αυτόπτου μάρτυρα. Σήμερα όμως γνωρίζουμε ότι αν οι παρακείμενες κοιλάδες, οι παρακείμενες περιοχές που φιλοξενούν την αύξηση των υδάτων, εμφανιστούν, σαφώς και σε άλλες κατώτερες περιοχές, θα ανέβει η στάθμη των υπόγειων υδάτων.
Θα ανέβει λοιπόν ο υδροφόρος ορίζοντας, πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι σωστά παρατήρησαν, ότι σχισμές, ρωγμές της γης κλπ καθώς και πηγάδια ξεχείλιζαν από νερό! Αυτή η συγκλονιστική παρατήρηση δείχνει, ότι η αναφορά των Ελλήνων στην περίοδο του κατακλυσμού, έχει αντικειμενικές παραμέτρους, που δεν υπάρχουν στο έπος του Νώε. Ερώτηση: γιατί, λοιπόν, ένα τέτοιο πληρέστερο έπος όπως είναι αυτό του Δευκαλίωνα δεν διδάσκεται τουλάχιστον παράλληλα με το κατακλυσμικό έπος του Νώε ή ακόμα αν θέλετε παράλληλα και με το τρίτο έπος αυτό του Γιλγαμές; Αυτό είναι μια ερώτηση που πρέπει να απασχολήσει τους Έλληνες, πράγμα που δείχνει ότι η παιδεία μας έχει γίνει βιβλοκεντρική, και αυτό αποκλείει τη γνώση των Ελλήνων από την ίδια τους την προϊστορία.
Επίσης πρέπει να σημειώσουμε ότι μέσα στην κιβωτό του Δευκαλίωνα υπήρχε ο πρόγονος των Ελλήνων, ο πρώτος γιος του Δευκαλίωνα ήταν ο Έλληνας. Ο Έλληνας ήταν μαζί με τον Αμφικτύωνα, (οι δύο γιοι του Δευκαλίωνα) οι οποίοι συμμετέχουν στο κατακλυσμικό αυτό έπος. Και έχουμε το συγγραφέα Ελλάνικο να λέει Δευκαλίωνος και Πύρας, (η Πύρα ήταν η σύζυγος του Δευκαλίωνος), Δευκαλίωνος και Πύρας Έλλην, (δηλαδή γιος τους ήταν ο Έλληνας), εκ των οποίων η Ελλάς και οι Έλληνες, δηλαδή εκ των οποίων πήραν οι Έλληνες και η Ελλάδα το όνομά τους! βλέπουμε ότι… αν ρωτήσετε σήμερα έναν Έλληνα πόθεν το όνομα Έλλην; Δεν θα γνωρίζει ότι μέσα σε αυτό το κατακλυσμικό έπος, το οποίο αποκλείεται από την παιδεία μας συστηματικά, υπήρχε ο ίδιος ο πρόγονός τους, ο οποίος τους έδωσε τόσο στη χώρα τους, όσο και στους γηγενείς ανθρώπους στην πατρίδα τους το όνομά του.
Ο κατακλυσμός του Νώε είναι μία μεταφορά των μύθων που είχαν όλοι οι λαοί περί του κατακλυσμού, ο όποιος κατακλυσμός, η κατακλυσμική αυτή περίοδος υπήρξε. Το λιώσιμο των πάγων είναι γεγονός, εμείς ζούμε στη μεταπαγετώνια περίοδο, δηλαδή σε μία περίοδο που αποτραβήχτηκαν οι πάγοι προς το βορρά και φυσικά το λιώσιμο αυτό των πάγων σημείωσε μια αύξηση της στάθμης των υδάτων.
Υπήρξε ο κατακλυσμός αλλά δεν υπήρξε η κιβωτός του Νώε;
Σαφώς γεννιέται το ερώτημα αν μπορεί μια τέτοια κιβωτός να επιτελέσει το σκοπό για τον οποίο αναφέρεται ως μύθος. Εγώ πιστεύω ότι η αναφορά στην κατασκευή μιας κιβωτού, είναι ένα εισηγητικό έπος. Σαφώς και κάποιοι άνθρωποι θα πήραν τα υπάρχοντα τους και μεταξύ αυτών και κάποια ζώα, αλλά είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι κάποιοι κατασκεύασαν μια τέτοια λάρνακα, ένα τέτοιο πλοίο ικανό να χωρέσει όλα τα ζώα της γης, είναι αδιανόητο και μάλιστα για μια περίοδο ενός έτους και δέκα ημερών όπως αναφέρεται το δήθεν πραγματικό και θεόπνευστο έπος του κατακλυσμού του Νώε.
Μάλιστα σε κάποιο από αυτά αναφέρθηκε ότι βρήκαν τα υπολείμματα της κιβωτού στα 1.200 μέτρα, και εγώ ρωτάω που είναι τα νερά που θα ανεβάσουν οποιοδήποτε τέτοιο κατασκεύασμα στα 1.200 μέτρα, όταν σήμερα η επιστήμη αποφαίνεται ότι η αύξηση που παρατηρείται των υδάτων δεν υπερβαίνει τα 140 μέτρα; Άρα, λοιπόν, αυτοί βρήκαν κάτι φανταστικό, άλλωστε ουδέποτε απέδειξαν οτιδήποτε, αλλά επειδή ζούμε σε ένα θρησκειο-κεντρικό δυτικό κόσμο τέτοιου είδους ισχυρισμοί αναγορεύονται ντοκιμαντέρ, χωρίς προφανώς να είναι. Είναι μάλλον ευσεβείς πόθοι παρά πραγματικότητα.
Ο κατακλυσμός του Νώε είναι μία μεταφορά των μύθων που είχαν όλοι οι λαοί περί του κατακλυσμού, ο όποιος κατακλυσμός, η κατακλυσμική αυτή περίοδος υπήρξε. Το λιώσιμο των πάγων είναι γεγονός, εμείς ζούμε στη μεταπαγετώνια περίοδο, δηλαδή σε μία περίοδο που αποτραβήχτηκαν οι πάγοι προς το βορρά και φυσικά το λιώσιμο αυτό των πάγων σημείωσε μια αύξηση της στάθμης των υδάτων.
Υπήρξε ο κατακλυσμός αλλά δεν υπήρξε η κιβωτός του Νώε;
Σαφώς γεννιέται το ερώτημα αν μπορεί μια τέτοια κιβωτός να επιτελέσει το σκοπό για τον οποίο αναφέρεται ως μύθος. Εγώ πιστεύω ότι η αναφορά στην κατασκευή μιας κιβωτού, είναι ένα εισηγητικό έπος. Σαφώς και κάποιοι άνθρωποι θα πήραν τα υπάρχοντα τους και μεταξύ αυτών και κάποια ζώα, αλλά είναι αδύνατον να πιστέψουμε ότι κάποιοι κατασκεύασαν μια τέτοια λάρνακα, ένα τέτοιο πλοίο ικανό να χωρέσει όλα τα ζώα της γης, είναι αδιανόητο και μάλιστα για μια περίοδο ενός έτους και δέκα ημερών όπως αναφέρεται το δήθεν πραγματικό και θεόπνευστο έπος του κατακλυσμού του Νώε.
Μάλιστα σε κάποιο από αυτά αναφέρθηκε ότι βρήκαν τα υπολείμματα της κιβωτού στα 1.200 μέτρα, και εγώ ρωτάω που είναι τα νερά που θα ανεβάσουν οποιοδήποτε τέτοιο κατασκεύασμα στα 1.200 μέτρα, όταν σήμερα η επιστήμη αποφαίνεται ότι η αύξηση που παρατηρείται των υδάτων δεν υπερβαίνει τα 140 μέτρα; Άρα, λοιπόν, αυτοί βρήκαν κάτι φανταστικό, άλλωστε ουδέποτε απέδειξαν οτιδήποτε, αλλά επειδή ζούμε σε ένα θρησκειο-κεντρικό δυτικό κόσμο τέτοιου είδους ισχυρισμοί αναγορεύονται ντοκιμαντέρ, χωρίς προφανώς να είναι. Είναι μάλλον ευσεβείς πόθοι παρά πραγματικότητα.
Θέλω να αναφερθώ και σε άλλη μία παράμετρο, για να δείξουμε ότι η Βίβλος μόνο Θεόπνευστη δεν μπορεί να είναι, με βάση τις παρατηρήσεις που κάνουμε από το ίδιο της το κείμενο. Στη μετάφραση των εβδομήκοντα που είναι η πραγματική Βίβλος της ορθοδοξία αναφέρεται ότι ο Μαθουσάλας έζησε 969 χρόνια, εν τούτοις όμως από την ίδια απαρίθμηση των ηλικιών που αναφέρει η ίδια η Βίβλος, ο κατακλυσμός συμβαίνει στα 955 χρόνια του. Ο άνθρωπος αυτός από κάποιο λάθος που παρέμεινε στην ίδια τη βίβλο, και μπορεί ο καθένας να το δει μέχρι σήμερα, έζησε 14 χρόνια μετά τον κατακλυσμό, γνωρίζουμε όμως ότι σώθηκε μόνο ο Νώε και η οικογένειά του. Αυτός ο γεροντάκος των εννιακοσίων τόσων ετών… πως επέζησε; Κολυμπούσε δίπλα στην κιβωτό; Ένα μαθηματικό λάθος δηλαδή, που δείχνει ότι αυτή η μεταφορά του μύθου από άλλους λαούς που έγινε τόσο απρόσεχτα που δεν πρόσεξαν τέτοια λάθη, και είναι ακόμα γραμμένα στο βιβλίο που εμείς θεωρούμε ιερό και θεόπνευστο! Επίσης υπάρχουν πάρα πολλές άλλες επισημάνσεις που δείχνουν την ανάγκη να διδάσκονται τουλάχιστον ταυτόχρονα τα δύο αυτά έπη. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχουνε πληθώρα αναφορών στη βίβλο και στην ελληνική γραμματεία που συγκρούονται μεταξύ τους ή που είναι παράλληλοι αλλά οι ελληνικοί μύθοι είναι πληρέστεροι ευγενέστεροι και πιο αντικειμενικοί στις επισημάνσεις των δύο αυτών επών.
Επειδή, όλο αυτό πρέπει να είναι ένας εισηγητικός μύθος, μια θεατρική, μια φανταστική περιγραφή του πως θα μπορούσε να αντιδράσει ένας ευγενής άνθρωπος, απέναντι σε μία τέτοια καταστροφή. Όχι ότι πραγματικά ακριβώς έτσι συνέβη, αλλά προφανώς πρόκειται περί εισηγητικού έπους, αφού την εποχή εκείνη ήταν αδύνατον, ήταν αδιανόητο, να κατασκευαστεί ένα πλοιάριο που να αντέξει την διάσωση όλων των ζώων του πλανήτη.
Εν τούτοις, ενδεχόμενα κάποιος όπως ο Δευκαλίων να πήρε κάποια ζώα μαζί του, αυτό μυθολογικά μεταφέρεται ότι παίρνω εντολή από το Θεό, κατασκευάζω ένα πλοιάριο, σώζω τα απαραίτητα ζώα, ενδεχομένως τα οικόσιτα ως ζεύγη από μία καταστροφή που προφανώς γίνεται φανερό ότι έρχεται. Αυτό απέχει όμως από τον τελικό μύθο και εξ αυτού και η λέξη μύθος, ο μύθος είναι υπερβολική περιγραφή ενός ενδεχόμενου αληθινού πυρήνα. Για αυτό και το λέμε μύθο, δεν το λέμε παραμύθι, εξ ολοκλήρου ψευδή σύλληψη, αλλά μύθο, δηλαδή μία ωραιοποιημένη ίσως υπερβολική περιγραφή μιας κάποιας πραγματικότητας.
Ότι δεν μπορούσε να κατασκευαστεί τότε, γιατί δεν υπήρχαν οι τεχνικές δυνατότητες να κατασκευαστούν τότε τέτοια πλοιάρια, είναι γνωστό διότι το μεγαλύτερο πλοίο που κατασκευάστηκε ποτέ στην αρχαιότητα, η Συρακούσια έγινε από τον ευφυέστερο μηχανικό όλων των εποχών, τον Αρχιμήδη, και το υπερμεγέθες αυτό πλοίο ήταν 80 μέτρα μήκος, με έξι σειρές κουπιά, πολυώροφο, και έκανε μόνο ένα ταξίδι, γιατί δεν είχε δυνατότητα να ελλιμενιστεί πουθενά, και εν πάση περιπτώσει αυτό κατασκευάστηκε την εποχή του Αρχιμήδη και όχι την εποχή του Νώε.
Βεβαίως υπάρχουν πολλές ακόμα περίεργες λεπτομέρειες όπως ότι ο κατακλυσμός του Νώε και η δημιουργία του Αδάμ, τοποθετούνται στο 3,500 π.Χ… ενώ από το 7.000 π.Χ. πρέπει να σημειώσουμε ότι οι Έλληνες μπορούσαν και είχαν τη ναυτοσύνη, να πάνε μέχρι τη Μήλο, για να πάρουν τον οψιδιανό λίθο. Και πολύ πριν απ' τον Αδάμ, υπήρχε πληθώρα ανθρώπων, των οποίων τα απομεινάρια της κατοικίσεως τα βρίσκουμε σήμερα, πολύ προγενέστερα από τον Βιβλικό Αδάμ και την Εύα!
Όλα αυτά ασφαλώς πρέπει να μας βάλουν σε σκέψεις, για να καταλάβουμε ότι πρόκειται περί ενός μύθου, ο οποίος στην προκειμένη περίπτωση (του Εβραϊκού μύθου) μεταφέρεται από τη Βαβυλώνα, όπου είχαν παροικήσει αιχμάλωτοι οι Εβραίοι για 70 περίπου χρόνια, και όταν επιστρέφουν επί Σεδεκίου το 470 που ξαναγράφουν τη δική τους βίβλο συμπεριλαμβάνουν όλα αυτά τα νέα στοιχεία.
Ο κατακλυσμός έγινε σε τοπικό επίπεδο και όχι σε παγκόσμιο; Και για αυτό το λόγο σώθηκαν και τα ζώα τα άγρια, αυτά που ζουν μακριά από αυτό το χώρο που περιγράφουμε, τη Μεσοποταμία και τον Ελληνικό χώρο;
Ο κατακλυσμός έγινε σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί το φαινόμενο των παγετώνων ήταν παγκόσμιο. Όταν η παγετώνεια περίοδος έφερε τους πάγους μέχρι τη νότια Γερμανία και τώρα γνωρίζουμε ότι βρίσκονται περιορισμένοι στο βόρειο και το νότιο πόλο, όλος αυτός ο όγκος των υδάτων, ασφαλώς κατέκλυσε τις περιοχές κάτω των πόλων. Ασφαλώς η ύπαρξη τοπικών κατακλυσμών αποδεικνύεται και από τη μεγάλη αναφορά που έχουν στους μύθους του οι λαοί όλης της γης. Όλοι σχεδόν οι λαοί της γης αναφέρονται στο κατακλυσμικό έπος με τον Α ή Β τρόπο, πράγμα που δείχνει, ότι ήταν μια περίοδος πολλών χιλιάδων χρόνων, η οποία καταγράφηκε στη μνήμη των λαών και μεταφέρθηκε στους μύθους τους.
Ο κατακλυσμός έγινε σε τοπικό επίπεδο και όχι σε παγκόσμιο; Και για αυτό το λόγο σώθηκαν και τα ζώα τα άγρια, αυτά που ζουν μακριά από αυτό το χώρο που περιγράφουμε, τη Μεσοποταμία και τον Ελληνικό χώρο;
Ο κατακλυσμός έγινε σε παγκόσμια κλίμακα, γιατί το φαινόμενο των παγετώνων ήταν παγκόσμιο. Όταν η παγετώνεια περίοδος έφερε τους πάγους μέχρι τη νότια Γερμανία και τώρα γνωρίζουμε ότι βρίσκονται περιορισμένοι στο βόρειο και το νότιο πόλο, όλος αυτός ο όγκος των υδάτων, ασφαλώς κατέκλυσε τις περιοχές κάτω των πόλων. Ασφαλώς η ύπαρξη τοπικών κατακλυσμών αποδεικνύεται και από τη μεγάλη αναφορά που έχουν στους μύθους του οι λαοί όλης της γης. Όλοι σχεδόν οι λαοί της γης αναφέρονται στο κατακλυσμικό έπος με τον Α ή Β τρόπο, πράγμα που δείχνει, ότι ήταν μια περίοδος πολλών χιλιάδων χρόνων, η οποία καταγράφηκε στη μνήμη των λαών και μεταφέρθηκε στους μύθους τους.
Στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση βρήκαμε ένα άρθρο της "Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας" (ΟΟΔΕ) που μας εξέπληξε ευχάριστα με τον αναπάντεχο τίτλο:
Ήταν ο κατακλυσμός παγκόσμιος; http://www.oodegr.com/oode/genesis/katak1.htm
Εν συντομία παρουσιάζουμε τις βασικές αναθεωρητικές του σκέψεις περί βιβλικού κατακλυσμού:
«Μια ευρέως διαδεδομένη άποψη μεταξύ ανθρώπων διαφόρων θρησκειών, είναι ότι ο Κατακλυσμός του Νώε ήταν παγκόσμιος, και ότι τότε πνίγηκε το σύνολο της ανθρωπότητας εκτός από την οικογένεια του Νώε. Στη συνέχεια θα δείξουμε, ότι όχι μόνο σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, αλλά και σύμφωνα με φιλολογικά και θεολογικά στοιχεία της Αγίας Γραφής, ο Κατακλυσμός ήταν μια τοπική καταστροφή, που περιορίστηκε στη Μεσοποταμία»
Αίτια τής παρανόησης
«Σε παλαιότερους καιρούς που δεν ήταν γνωστές οι σημερινές ανακαλύψεις, η Γένεση αποτελούσε για τους αναγνώστες της μια εξήγηση για το πώς έγινε η δημιουργία, και πώς διεσπάρησαν τα έθνη στη γη. Η άγνοια για τα σημερινά επιστημονικά δεδομένα, σε συνδυασμό με κάποιες απόλυτες εκφράσεις τής Αγίας Γραφής οφειλόμενες σε Εβραϊσμό, (σε τρόπο έκφρασης των Εβραίων, καθώς η Γένεση γράφτηκε από Εβραίο), οδήγησε σε κάποιες παρανοήσεις για το πραγματικό νόημα των καταγραφών της.
Το ύψος του Κατακλυσμού
«Η ίδια η Αγία Γραφή, λέει ότι "Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη". Γένεσις 7.20. Το ύψος τού Κατακλυσμού ήταν 15 πήχες, (8-9 μέτρα) ένα ύψος που δεν επαρκεί να καλύψει όλο τον πλανήτη.
«Όσο για τα "όρη τα υψηλά", για τα οποία μιλάει η Αγία Γραφή, είναι οι λόφοι της Μεσοποταμίας. Ας μη ξεχνάμε (π,χ) το "όρος τών Ελαιών", που δεν είναι καθόλου όρος με τη σημερινή έννοια, αλλά λόφος.
Προσέξτε! Δεν λέει: 15 πήχες υπεράνω εσκεπάσθηκαν τα όρη. Λέει: «Δεκαπέντε πήχας υπεράνω υψώθησαν τα ύδατα, και εσκεπάσθησαν τα όρη». Δηλαδή, το ότι σκεπάσθηκαν τα όρη, ήταν το αποτέλεσμα του ότι το νερό υψώθηκε 15 πήχες (για όσους καταλαβαίνουν τι διαβάζουν).
«Αυτό δείχνει ότι το ύψος του κατακλυσμού αρκούσε μόνο για να σκεπάσει τους λόφους της Μεσοποταμίας, ως τα όρη Αραρτού στα βόρεια της Μεσοποταμίας, όπου κάθισε η κιβωτός. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να εννοεί κάτι άλλο, γιατί εφ’ όσον τα πραγματικά όρη έχουν διαφορές εκατοντάδων μέτρων υψόμετρο, ποιο όρος θα χρησιμοποιούσε ο αφηγητής ως σημείο αναφοράς; Τι είναι 9 μέτρα συγκριτικά με τις διαφορές εκατοντάδων μέτρων των ορέων; Απλά θα έπρεπε να αναφέρει ότι σκεπάσθηκαν, χωρίς να πει πόσο. Η Αγία Γραφή όμως είναι συνεπέστατη σε σχέση με τα (χαμηλότατα) όρη της Μεσοποταμίας, τα οποία είχε ο Νώε στο οπτικό του πεδίο.
«Εις το σημείο δε αυτό οφείλουμε να μνημονεύσουμε το περισπούδαστο και μοναδικό 9τομο έργο του αειμνήστου αρχιμανδρίτου π. Ιωήλ Γιαννακοπούλου : «Η Παλαιά Διαθήκη κατά τους Ο΄» έκδ. «Λυδία», Θεσ/νίκη 1986, ο οποίος εις τον 1ο τόμο, Παραρτήματα Προβλημάτων, Πρόβλημα 14ο, σελ. 433–442 αναλύει λεπτομερώς το θέμα του Κατακλυσμού αποδεικνύοντας με πλήθος επιχειρημάτων την περιορισμένη του έκταση!
Απόσπασμα από το σχολιολόγιο τού παπά Ιωήλ Γιαννακόπουλου (1901-1966)
«Ο μερικός ούτος Κατακλυσμός φαίνεται, ότι αντίκειται εις την παράδοσιν της εκκλησίας, ήτις είναι ομόφωνος, παραδεχομένη γενικόν Κατακλυσμόν. Είναι όμως γνωστόν, ότι οι Πατέρες και θεολόγοι της Εκκλησίας έζησαν εις εποχήν, καθ’ ην δεν υπήρχον τόσαι γεωγραφικαί και επιστημονικαί γνώσεις, όσαι υπάρχουν σήμερον. Συνεπώς ήτο επόμενον αι περιορισμέναι εκείναι γνώσεις των να επιδράσουν εις την τοιαύτην ερμηνείαν του αγιογραφικού Κατακλυσμού ως επέδρασαν και επί της πεποιθήσεώς των περί της κινήσεως του ηλίου πέριξ της γης και ουχί της γης πέριξ του ηλίου. Η ερμηνεία όμως εκείνη των Πατέρων ως μη αναφερομένη εις δογματικά ή ηθικά ζητήματα, ουδόλως θίγει την αξιοπιστίαν της Παραδόσεως και επ’ ουδενί λόγω δεσμεύει ημάς να έχωμεν διάφορον γνώμην.
«Επομένως δεν είναι ορθόν να προσκολληθώμεν εις θεωρίαν αντικειμένην εις την επιστήμην και μη ευνοουμένην και υπό της Αγίας Γραφής ρητώς».
* * *
Σχολιασμός:
Βρέ καλώς τους κι ας άργησαν! Μπορεί να σας πήρε δυο χιλιετίες, αλλά επιτέλους φαίνεται πως προσπαθείτε να βάλετε λίγο νερό στο κρασί σας! Μα σας τα έλεγε ο Κέλσος από το 170 μ.Χ. ότι «σαν νήπια που μυθολογούν ραδιουργώντας παραχαράξατε τον τοπικό κατακλυσμό του Δευκαλίωνα με μια αλλόκοτη κιβωτό που είχε όλα τα ζώα μέσα της». Ωριγένης (Αληθής λόγος) 4.41
Ώστε έτσι λοιπόν! Ο κατακλυσμός του Νώε δεν ήταν, παρά μια τοπική πλημμύρα! Για φαντάσου! Κι εμείς βρε αθεόφοβοι, γιατί θεωρηθήκαμε υβριστές, επειδή πριν από δεκαετίες αμφισβητήσαμε την υποτιθέμενη θεοπνευστία και εγκυρότητα του ιερού σας βιβλίου; Αν ο βιβλικός κατακλυσμός ήταν τοπική πλημμύρα, μήπως και η "δευτέρα παρουσία" την οποία ο ίδιος ο Χριστός συνέδεσε με τον κατακλυσμό (Ματθαίος 24.39)… είναι κανένα τοπικό χριστιανικό συνέδριο; Και επιτέλους πόσο υιός θεού μπορεί να είναι κάποιος, που σαν σημείο της δευτέρας έλευσης του επικαλείται έναν τόσο φρικτά παραποιημένο μύθο;!
Ας δούμε όμως τι πραγματικά προσπαθείτε να αποφύγετε. Προσπαθείτε πράγματι να πατήσετε σε στέρεο έδαφος λογικής, ή μήπως πανικόβλητοι απ' την αναλυτική αμφισβήτηση και τα νέα επιστημονικά δεδομένα, προσπαθείτε απλά να συμμαζέψετε τα ασυμμάζευτα;!
Αρχικά πρέπει να υπογραμμίσουμε το εσκεμμένο λάθος του παραπάνω σημειώματός σας, που θέλει τις 15 πήχες να αντιστοιχούν σε 8-9 μέτρα! Όχι, ο αρχαίος πήχυς ήταν ίσος με τον ανθρωπομετρικό πήχη, (αγκώνα έως άκρο δακτύλων) άρα δεν ήταν μεγαλύτερος από 45 εκατοστά, (βλ. Εγκυκλοπαίδεια Δρανδάκη) πράγμα που κατεβάζει τους 15 πήχεις των βιβλικών υδάτων του κατακλυσμού, σε 6,75 μέτρα!
Όμως καλοί μου κύριοι, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεστε σε τι απίστευτες περιπέτειες βάζετε την συνολική σας πίστη, αμφισβητώντας την ιδέα ενός κραταιού παγκοσμίου βιβλικού κατακλυσμού! Μια πλημμύρα με μέγιστο βάθος 6,75 μέτρων, δεν είναι παρά μια ασήμαντη ετήσια πλημμύρα, με μέσο βάθος τα 2-3 μετρά, και που συμβαίνει οπουδήποτε στη γη σε ετήσια σχεδόν βάση!
Βεβαία οι ερημίτες και οι βοσκοί της ανατολής, που κοράκιαζαν μέχρι να βρουν μια στάλα τρεχούμενο νερό, σίγουρα θα εντυπωσιάστηκαν από τον ξαφνικό όγκο νερού! Αλλά απ' αυτό, μέχρι του να φτάσουμε σε επίπεδα τιτάνιου παγκόσμιου κατακλυσμού, στον οποίο "πνίγηκαν όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα της γης" (Γένεσις 7.21), και ο εκλεκτός του θεού Νώε, ο μέγας κήρυκας της θεϊκής οργής, έκανε εκατόν είκοσι χρόνια για να κατασκευάσει το τριώροφο πλεούμενο, των 135 μέτρων, για να σώσει κατά ζεύγη όλα τα ζώα της γης… χρειάζεσαι όχι θεοπνευστία, αλλά ένα ολόκληρο συνεργείο παραμυθάδων για να το πετύχεις!
Λοιπόν αγαπητοί μου, με τις υπαναχωρήσεις σας αυτές, αποδεικνύεται περίτρανα ότι ο δήθεν παγκόσμιος κατακλυσμός του Νώε, υπήρξε μια αρχαία, δόλια καλοσχεδιασμένη διαχρονική θεολογική απάτη! Αλήθεια δεν αντιλαμβάνεστε, πως απομυθοποιώντας τον κατακλυσμό του Νώε, χρεώνεστε ανεπιστρεπτί, μια παγκόσμια θεολογική κοροϊδία, απέναντι σε όλους του λαούς της γης που σας πίστεψαν;
Το δε κίνητρο όλης αυτής της αναθεώρησης, είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού: Αφού κάνατε την "δουλειά" σας επί 20 αιώνες, καταθέλγοντας και κατατρομάζοντας (με το αζημίωτο) λαούς ολόκληρους, με τον μύθο της δήθεν θεϊκής οργής και του παγκόσμιου κατακλυσμού, τώρα που η επιστήμη έχει ένα σωρό επιχειρήματα, που ηχηρά καγχάζουν εναντίον της βιβλικής μυθοπλασίας, σκεφτήκατε πως όσο είναι καιρός, ας αναθεωρήσουμε γιατί αργότερα θα πάθουμε ζημία πολύ μεγαλύτερη και ασυμμάζευτη!
Πιεζόμενοι λοιπόν από τις αναπόφευκτες επιστημονικές εξελίξεις, αναγκαστήκατε να μετατρέψετε τον τιτάνιο βιβλικό κατακλυσμό, σε αστείο νάνο, που σαν παλιάτσος πλατσουρίζει στα θολά νερά, μια συνηθισμένης πλέον τοπικής πλημμύρας!
Κατεβάζοντας όμως τον δήθεν παγκόσμιο κατακλυσμό του Νώε, των χιλιάδων μέτρων βάθους, στα επίπεδα μια πολύ συνηθισμένης πλημμύρας 15 μόνο πηχών, δηλαδή 6,5 μέτρων στο μεγαλύτερο της βάθος, το πράγμα καταντά εντελώς γελοίο!
Αυτός δεν είναι κατακλυσμός αλλά… ανέκδοτο!
Αν λοιπόν ο κατακλυσμός του Νώε ήταν τοπικός, με βάθος το πολύ 6,5 μέτρων, τότε ποιος ο λόγος να κατασκευαστεί τριώροφη κιβωτός σωτηρίας; Ο Νώε που βρισκόταν σε απ' ευθείας σύνδεση με τον βιβλικό θεό, θα μπορούσε να οδηγήσει εγκαίρως τα ζώα στις παρακείμενες βουνοπλαγιές, και δεν θα χρειαζόταν τσοπάνης άνθρωπος, να παριστάνει τον ναυπηγό, για εκατόν είκοσι χρόνια!
Δεν το βλέπετε ότι τα πράγματα καταντούν εντελώς παρανοϊκά;
Τέτοιοι "κατακλυσμοί" ίσως και πολύ χειρότεροι, συμβαίνουν κάθε χρόνο σε πολλές περιοχές της γης! Μια Κιβωτός 135 μέτρων, από μονή της (χωρίς το πρόσθετο τεράστιο βάρος αντιπροσωπευτικού ζεύγους όλων των έμβιων όντων του πλανήτη), ασφαλώς θα είχε εκτόπισμα μεγαλύτερο, από το μέσο όρο των υδάτων μιας τέτοια πλημμύρας, και φυσικά είναι αμφίβολο αν θα μπορούσε καν να μετακινηθεί! Αλλά ακόμα κι μπορούσε να μετακινηθεί θα προσάραζε σε έναν "τεράστιο" λόφο ύψους… 3-4 μέτρων;!
Είναι πραγματικά αστείο! Αυτή δεν είναι κιβωτός αλλά… υπόστεγο! Παρακαλώ, συνεχίστε το απομυθοποιητικό σας έργο, γιατί φαίνεται να τα καταφέρνετε πολύ καλύτερα από μας!
Βεβαία, στην απομυθοποιητική σας προσπάθεια, της εναρμόνισης με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, ξεχάσατε κάτι πολύ σημαντικό! Αν θέλατε πράγματι να εναρμονιστείτε με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, περί της κατακλυσμικής περιόδου, που αναμφίβολα πέρασε η ανθρωπότητα, με το λιώσιμο των πάγων και την τελευταία μετάβαση από την παγετώνια στην μεσοπαγετώνια περίοδο… δε θα ξεχνούσατε να αναθεωρήσετε και το άλλο ολοφάνερο βιβλικό ψέμα, αυτό της αιτίας του κατακλυσμού. Η βίβλος λοιπόν αναφέρει ως αιτία του κατακλυσμού την άσωτη ζωή των ανθρώπων. Όλα όμως δείχνουν, πως η αίτια ήταν ξεκάθαρα φυσική και όχι ανθρωπογενής. Την μοίρα των ανθρώπων δεν αποφάσισε κάποιος θυμώδης βιβλικός Γιαχβέ, αλλά οι φυσικές εναλλαγές και εξελίξεις του παγκόσμιου κλίματος!
Παρά την αναθεωρητική σας προσπάθεια, όλα δείχνουν ότι παραμένετε υποκριτές και φαρισαϊκοί υπερασπιστές της χαλδαιο-βιβλικής (αβρααμικής) θεολογίας, αφού ουδέποτε θα κοινοποιήσετε τα συμπεράσματά σας αυτά, στους πιστούς που καθημερινά εκκλησιάζονται, ή στα κακομοίρα παιδιά των αναρίθμητων κατηχητικών, ή των δημόσιων σχολείων που μετατρέψατε σε κατηχητικά!
Το αναθεωρητικό σας έργο, μοναδικό σκοπό έχει να μπαλώσει όπως-όπως τις τρύπες που άνοιξε στο μυθολογικό θρησκευτικό σας πέπλο η επιστημονική γνώση, ώστε να έχετε στην ανάγκη κάτι να απαντήσετε στους σκεπτικιστές που σας βασανίζουν με ερωτήσεις!
Εύγε πανούργοι θεολόγοι… είστε όντως πανάξιοι θηρευτές της ανθρώπινης ευπιστίας! Μεγάλη πράγματι η δόξα σας, και τρανότερα τα προνόμια και τα πλούτη, της επί αιώνες εμπορεύσιμης θεολογικής σας απάτης! Είστε πράγματι επιτυχημένοι απατεώνες ολκής. Όμως που θα πάει, δεν μπορεί, κάποτε η επιστήμη της εγκληματολογίας, θα αναγνωρίσει τον άθλο σας! Σας χρωστά την αναγνώρισή της, και κάποτε πρέπει να σας κατατάξει στις πιο περίβλεπτες κορυφές της παγκοσμίας εγκληματικότητας!
Για ένα πράγμα μόνο είστε οι αθλιότεροι όλων των ανθρώπων. Διότι, όπως περίτρανα πλέον αποδεικνύεται, με πλήρη επίγνωση του θεολογικού σας ψεύδους, παρασύρατε όσο καιρό μπορούσατε, τους πλέον αγαθούς, φιλόθεους, φιλάσθενους αλλά και έμφοβους και αμαθείς ανθρώπους ολόκληρης της γης, στην κερδοφόρα σωτηρία άπατη της βιβλικής μυθολογίας!
Μάλιστα παραμένετε τόσο ξεδιάντροποι, που ακόμα και τώρα, που οι ίδιοι σας αναγκάζεστε να μετατρέψετε τα δήθεν βιβλικά έπη (π.χ. Αδάμ και Εύα, κατακλυσμός του Νώε, διαίρεση Ερυθράς θάλασσας) σε ανέκδοτα, με απίστευτο θράσος, επιχειρείτε να διατηρείτε ταυτόχρονα την εξουσιαστική σας μεγαλοπρέπεια, ως δήθεν κήρυκες σωτηρίας, και ευσεβείς μεσάζοντες μεταξύ θεού και ανθρώπων!
Ναι, πέραν πάσης αμφιβολίας, είστε ξεδιάντροποι κακόψυχοι απατεώνες! Αντί συγκλονισμένοι απ' την σύγχρονη επιστημονική γνώση, να ζητήσετε συγγνώμη για το κακό που προκαλέσατε στην ανθρωπότητα, αναλογιζόμενοι το μέγεθος της παγκόσμιας συμφοράς, που επιφέρατε με τα κολοσσιαία σας ψεύδη, την απίστευτη καταστροφή και την δισχιλιετή καθυστέρηση που επιβάλατε στον παν-ιαματικό ανιχνευτή αληθειών, τον πανεπιστήμονα ελληνικό πολιτισμό, ακόμα και σήμερα επιμένετε πως είστε άξιοι τιμών και μεγαλείων, παριστάνοντας τους σοφούς καθοδηγητές λαών και φυλών, μέχρι την τελική καταστροφή του πλανήτη, που πρώτοι εσείς δρομολογήσατε.
Όσο κι αν αποκοιμίσατε τους λαούς στις αγκάλες του Αβραάμ… δεν μπορεί, κάποτε θα σας πάρουν χαμπάρι, και τότε αλλοίμονό σας!
Με τα χαλδαϊκά παραμύθια, πρώτα γίνατε εξουσιαστές της γης και τώρα που ο κατακλυσμός της αναθεωρητικής γνώσης σας πνίγει, τώρα που τα κυνηγόσκυλα της επιστήμης σας καταδιώκουν αλυχτώντας επιχειρήματα, εσείς εξακολουθείτε να παριστάνεται τους σώφρονες αναθεωρητές, που δήθεν δεν αντιλαμβάνονται την ουσία των υπαναχωρήσεών τους.
Αλλά δεν θα σας περάσει, μόνο μέχρι καιρού και χρόνου θα είστε τιμώμενοι από γραΐδια και τους αφελείς. Κάποτε δεν μπορεί, οι νέες γενιές με το νυστέρι της έρευνας, θα καταξεσκίσουν τα παραμυθολογήματά σας και με το ζόρι θα σας ταΐσουν τους καρπούς της καταστροφής, που τόσο βάναυσα και ιδιοτελώς επιφέρατε με τα αηδιαστικά σας θεολογήματα.
Η έκταση του Κατακλυσμού.
Η ίδια η λέξη κατακλυσμός του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου της Γραφής (Λου 17:27) δείχνει ότι δεν επρόκειτο για σύντομη τοπική πλημμύρα ή μπόρα. Οι τοπικές πλημμύρες έρχονται και παρέρχονται μέσα σε λίγες ημέρες, ενώ αυτή διήρκεσε πάνω από έναν χρόνο, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου χρειάστηκε για να υποχωρήσουν τα νερά. Πόσο παράλογο θα ήταν να πιστεύουμε ότι ο Νώε κατασκεύαζε ίσως επί 50 ή 60 χρόνια ένα τεράστιο σκάφος περίπου 40.000 κ. μ. για να επιβιώσει η οικογένειά του και μερικά ζώα απλώς και μόνο από μια τοπική πλημμύρα! Αν επηρεάστηκε μόνο μια συγκριτικά μικρή περιοχή, γιατί θα έπρεπε να φέρει μέσα στην κιβωτό αντιπροσωπευτικά δείγματα από «κάθε ζωντανό πλάσμα κάθε είδους σάρκας» για να “διατηρήσει στη ζωή απογόνους στην επιφάνεια ολόκληρης της γης”; (Γε 6:19· 7:3) Οπωσδήποτε επρόκειτο για παγγήινο κατακλυσμό, όμοιος του οποίου δεν συνέβη ποτέ ούτε πριν ούτε μετά. «Τα νερά πλημμύρισαν τη γη τόσο πολύ ώστε καλύφτηκαν όλα τα ψηλά βουνά, τα οποία ήταν κάτω από ολόκληρο τον ουρανό. Μέχρι δεκαπέντε πήχεις [περ. 6,5 μ.] τα νερά ξεπέρασαν τα βουνά, και τα βουνά καλύφτηκαν». (Γε 7:19, 20) «Το τέλος κάθε σάρκας ήρθε ενώπιόν μου», είπε ο Ιεχωβά, γι’ αυτό «θα εξαλείψω καθετί που υπάρχει, το οποίο έκανα, από την επιφάνεια της γης». Και έτσι ακριβώς έγινε. «Καθετί στο οποίο η πνοή της δύναμης της ζωής ήταν ενεργός στα ρουθούνια του, δηλαδή ό,τι υπήρχε στην ξηρά, πέθανε . . . μόνο ο Νώε και εκείνοι που ήταν μαζί του στην κιβωτό απέμεναν ζωντανοί».—Γε 6:13· 7:4, 22, 23.
Τα Νερά του Κατακλυσμού. Έχει λεχθεί ότι, αν όλη η υγρασία της ατμόσφαιρας απελευθερωνόταν ξαφνικά με τη μορφή βροχής, το ύψος των νερών δεν θα ξεπερνούσε ούτε τα 5 εκ. αν απλωνόταν σε όλη την επιφάνεια της γης. Από ποια πηγή, λοιπόν, προήλθε αυτός ο τεράστιος κατακλυσμός των ημερών του Νώε; Σύμφωνα με την αφήγηση της Γένεσης, ο Θεός είπε στον Νώε: «Εγώ [ο Ιεχωβά] φέρνω τον κατακλυσμό [ή αλλιώς «ουράνιο ωκεανό»· εβρ., μαμπούλ] των νερών πάνω στη γη». (Γε 6:17, υποσ.) Περιγράφοντας τι συνέβη, το επόμενο κεφάλαιο λέει: «Όλες οι πηγές των απέραντων υδάτινων βαθών σκίστηκαν και οι πύλες των υδάτων των ουρανών ανοίχτηκαν». (Γε 7:11) Τόσο ολοκληρωτικός ήταν ο Κατακλυσμός ώστε «καλύφτηκαν όλα τα ψηλά βουνά, τα οποία ήταν κάτω από ολόκληρο τον ουρανό».—Γε 7:19.
Από πού προήλθε αυτός ο «ουράνιος ωκεανός»; Η αφήγηση της Γένεσης περί δημιουργίας λέει ότι τη δεύτερη «ημέρα» ο Ιεχωβά έκανε ένα εκπέτασμα γύρω από τη γη, και αυτό το εκπέτασμα (που ονομάστηκε “Ουρανός”) αποτέλεσε χώρισμα ανάμεσα στα νερά κάτω από αυτό, δηλαδή τους ωκεανούς, και στα νερά πάνω από αυτό. (Γε 1:6-8) Τα νερά που αιωρούνταν πάνω από το εκπέτασμα παρέμειναν προφανώς εκεί από τη δεύτερη «ημέρα» της δημιουργίας μέχρι τον Κατακλυσμό. Αυτό εννοούσε ο απόστολος Πέτρος όταν είπε ότι «υπήρχαν ουρανοί από παλιά και γη που στεκόταν συμπαγής έξω από νερό και ανάμεσα σε νερό με το λόγο του Θεού». Εκείνοι οι «ουρανοί» και τα νερά πάνω και κάτω από αυτούς ήταν τα μέσα τα οποία έθεσε σε λειτουργία ο λόγος του Θεού, και «με εκείνα τα μέσα ο κόσμος εκείνου του καιρού υπέστη καταστροφή όταν κατακλύστηκε με νερό». (2Πε 3:5, 6) Διάφορες εξηγήσεις έχουν δοθεί σχετικά με το πώς το νερό συγκρατούνταν ψηλά μέχρι τον Κατακλυσμό και σχετικά με τις διεργασίες που οδήγησαν στην πτώση του. Αλλά πρόκειται για εικασίες. Η Αγία Γραφή λέει απλώς ότι ο Θεός έκανε το εκπέτασμα πάνω από το οποίο υπήρχαν νερά και ότι έφερε τον Κατακλυσμό. Η παντοδυναμία του μπορούσε να το επιτύχει αυτό εύκολα.
Εφόσον, όπως λέει η αφήγηση της Γένεσης, «όλα τα ψηλά βουνά» καλύφτηκαν με νερό, πού είναι όλο αυτό το νερό τώρα; Προφανώς βρίσκεται ακριβώς εδώ, στη γη. Πιστεύεται ότι κάποτε οι ωκεανοί ήταν μικρότεροι και οι ήπειροι μεγαλύτερες από ό,τι τώρα, όπως αποδεικνύεται από το γεγονός ότι υπάρχουν κοίτες ποταμών που εκτείνονται σε μεγάλη απόσταση κάτω από τους ωκεανούς. Πρέπει να σημειωθεί επίσης ότι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, τα βουνά στο παρελθόν ήταν πολύ χαμηλότερα από ό,τι τώρα, μάλιστα δε μερικά βουνά αναδύθηκαν μέσα από τις θάλασσες. Ως προς την παρούσα κατάσταση, λέγεται ότι «ο όγκος του νερού στους ωκεανούς είναι δεκαπλάσιος της ξηράς πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Αν όλη αυτή η ξηρά βυθιζόταν ομοιόμορφα στη θάλασσα, το νερό θα κάλυπτε ολόκληρη τη γη σε βάθος ενάμισι μιλίου [περ. 2,5 χλμ.]». (Νάσιοναλ Τζεογκράφικ [National Geographic], Ιανουάριος 1945, σ. 105) Άρα, μετά την πτώση των νερών του Κατακλυσμού, αλλά προτού υψωθούν τα βουνά και βαθύνουν οι πυθμένες των θαλασσών και προτού σχηματιστούν οι πολικοί παγετώνες, υπήρχε υπεραρκετό νερό για να καλυφτούν «όλα τα ψηλά βουνά», όπως λέει η θεόπνευστη αφήγηση.—Γε 7:19.
Επίδραση στη Γη. Με τον Κατακλυσμό επήλθαν μεγάλες αλλαγές, όπως για παράδειγμα η ραγδαία μείωση του μήκους ζωής των ανθρώπων. Μερικοί έχουν διατυπώσει την άποψη ότι πριν από τον Κατακλυσμό τα νερά πάνω από το εκπέτασμα κρατούσαν μακριά ένα μέρος της επιβλαβούς ακτινοβολίας και ότι, με την απομάκρυνση των νερών, αυξήθηκε η κοσμική ακτινοβολία που είναι γενετικά επιβλαβής για τον άνθρωπο. Ωστόσο, η Αγία Γραφή δεν αναφέρει τίποτα σχετικό. Παρεμπιπτόντως, κάθε αλλαγή στην ακτινοβολία θα είχε μεταβάλει το ρυθμό σχηματισμού του ραδιενεργού άνθρακα 14 σε τέτοιον βαθμό ώστε θα καθίσταντο ανακριβείς όλες οι προκατακλυσμιαίες χρονολογίες που έχουν υπολογιστεί με τη μέθοδο του ραδιοάνθρακα.
Όταν άνοιξαν ξαφνικά οι “πηγές των υδάτινων βαθών” και «οι πύλες των υδάτων των ουρανών», αμέτρητα δισεκατομμύρια τόνοι νερού κατέκλυσαν τη γη. (Γε 7:11) Αυτό μπορεί να προκάλεσε τρομερές αλλαγές στην επιφάνειά της. Ο φλοιός της γης, που είναι σχετικά λεπτός και ποικίλλει ως προς το πάχος του, εκτείνεται πάνω από μια μάλλον εύπλαστη μάζα διαμέτρου χιλιάδων χιλιομέτρων. Συνεπώς, κάτω από το πρόσθετο βάρος του νερού, πιθανότατα έλαβε χώρα μεγάλη ανακατάταξη του φλοιού. Προφανώς, με την πάροδο του χρόνου ανυψώθηκαν καινούρια βουνά, κάποια παλιότερα βουνά έγιναν ακόμη ψηλότερα, ρηχές θαλάσσιες λεκάνες έγιναν πιο βαθιές, ενώ σχηματίστηκαν καινούριες ακτογραμμές, με αποτέλεσμα να καλύπτεται τώρα από νερό περίπου το 70 τοις εκατό της επιφάνειας. Αυτή η ανακατάταξη του φλοιού της γης μπορεί να ευθύνεται για πολλά γεωλογικά φαινόμενα, όπως η ανύψωση παλιών ακτογραμμών. Ορισμένοι έχουν υπολογίσει ότι η πίεση του νερού και μόνο ισούνταν με «2 τόνους ανά τετραγωνική ίντσα [310 κιλά ανά τ. εκ.]», πίεση αρκετή για να απολιθωθεί γρήγορα η πανίδα και η χλωρίδα.—Βλέπε Ο Βιβλικός Κατακλυσμός και η Εποχή των Παγετώνων (The Biblical Flood and the Ice Epoch), του Ντ. Πάτεν, 1966, σ. 62
Σχόλιο:
Με κάθε σεβασμό στην διαφορετική προσέγγιση… το μόνο που έχω να πω, είναι ότι όλες αυτές οι τιτάνιες γεωλογικές ανακατατάξεις, δεν μπορεί να έχουν καμία σχέση με το 3000 (περίπου) π. Χ. όπου και τοποθετείται ο κατακλυσμός του Νώε. Το να κάνουμε άνω κάτω την γεωλογική επιστήμη, φέρνοντας γεγονότα εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ετών πάλαια στο 3000 π. Χ. για να δικαιολογηθεί ο βιβλικός ισχυρισμός, μπορεί να είναι ίσως θρησκευτικό καθήκον, όμως παρ’ όλα αυτά, εξακολουθεί να μην έχει απολύτως καμία σχέση με την επιστήμη της γεωλογίας.
Εκατοντάδες χιλιάδες γεωλόγοι ανά τον κόσμο, (χωρίς να πρόκειται για ομαδική συνομωσία) ακόμα και οπαδοί των αβρααμικών θρησκειών, θα γελάσουν με την κάρδια τους, αν τοποθετήσουμε την ορογένεση… μετά τον κατακλυσμό του Νώε!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου