Τον δέκατο ένατο αιώνα ένας νέος όρος εμφανίστηκε μεταξύ των αποκρυφιστών, που έφερνε ξαφνικά, νέες διαστάσεις στα ανεξήγητα πεδία του Βαμπιρισμού. Ο όρος «Ψυχικός Βαμπιρισμός», άνοιξε νέους ορίζοντες δίνοντας την αφορμή για μελέτη και αναλύσεις θεμάτων που παρέμεναν στο περιθώριο των παραφυσικών φαινομένων μέχρι τότε. Όταν αναφερόμαστε στον Αστρικό Βαμπιρισμό, ή στον Μαγνητικό Βαμπιρισμό ή στις συλλογικές βαμπιρικές οντότητες, ουσιαστικά αναφερόμαστε σε μια κοινή κατηγορία προσέγγισης, αυτή του Ψυχικού Βαμπιρισμού.
Αυτό το πεδίο μελέτης, είναι μια σχετικά σύγχρονη μέθοδος ερμηνείας παραφυσικών καταστάσεων που εμπλέκουν οντότητες «από αλλού», τους αρχαίους δαίμονες της Ελλάδας, τους μεσαιωνικούς δαίμονες της Ευρώπης ή τους ίνκουμπι και σούκουμπι (Incubi – Succubi), κ.α. Μέχρι εκείνη την εποχή η χριστιανική εκκλησία είχε συγκεντρώσει και κατατάξει τα αμέτρητα είδη «στοιχειακών» υπό τον ίδιο όρο: «δαίμων». Αν και πολλοί από τους πατέρες της εκκλησίας δήλωναν ότι είχαν επαφές και συνομιλίες με στοιχειακά, με τον όρο «δαίμων» (ο οποίος είχε την έννοια «θεότητα» για τους αρχαίους Έλληνες) αυτά τα στοιχειακά απέκτησαν μια κοινή αρνητική και διαβολική σημασία.
Παρόλο που οι όροι Ψυχικός Βαμπιρισμός και Αστρικός Βαμπιρισμός είναι σύγχρονοι, έχουν τις καταβολές τους βαθιά στο παρελθόν, όπως για παράδειγμα στον Παράκελσο (16ο αιώνα). Ο Παράκελσος πίστευε ότι υπάρχουν κάποιες μυστηριώδεις παρασιτικές οντότητες, που θέλουν να τρέφονται από τις κακές σκέψεις και τα κακά συναισθήματα του «αστρικού» σώματος των ανθρώπων.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαδοχικά, οι Πνευματιστές επηρέασαν τους Θεοσοφιστές, οι Θεοσοφιστές τους μάγους, οι μάγοι όσους ασχολήθηκαν με τον αποκρυφισμό, και αντίστροφα. Ο αποκρυφισμός ανέπτυξε καινούριες πεποιθήσεις, ενώ οι ψυχικές έρευνες με επιστημονικό χαρακτήρα ακατάπαυστα εξέταζαν περιστατικά ανεξήγητων φαινομένων προσπαθώντας να διαχωρίσουν τα πράγματι ανεξήγητα, από αυτά των παραπλανητικών ψευδαισθήσεων.
Από τότε μέχρι σήμερα, νοητικά κατασκευάσματα αλλόκοτων κόσμων και όντων περιγράφηκαν από Εξιστορητές και Ταξιδευτές της –πλασματικής και μη– έμπνευσης. Λαογράφοι και ποιητές, άφησαν καταγραφές άλλων εποχών πίσω τους. Οι μάγοι επιθυμούσαν να ανοίξουν τις πύλες άλλων κόσμων με τελετές και άγνωστες λατρείες… Και οι ερευνητές ανακάλυπταν αυτούς και τις μυστικές οργανώσεις τους.
Μια από τις προσωπικότητες που επηρέασαν τους Θεοσοφιστές, ήταν ο Γάλλος ψυχικός ερευνητής του Βαμπιρισμού, Ζ. Τζ. Πιράρ, γνωστός κατά τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, την περίοδο που είχε ακμάσει ο Πνευματισμός στην Γαλλία. Ήταν ο πρώτος που παρουσίασε την θεωρία του «Ψυχικού Βαμπιρισμού». Ο Πιράρ δεν δεχόταν την έννοια της μετενσάρκωσης, μιας ιδέας που με τόση ευκολία είχαν υιοθετήσει οι πνευματιστές εκείνης της εποχής (υπό την καθοδήγηση του Αλέν Καρντέκ).
Αυτή η άρνηση του Πιράρ στην ιδέα της μετενσάρκωσης και το ενδιαφέρον του στις «ψυχικές επιθέσεις», τον οδήγησαν στην ύπαρξη των Βαμπίρ. Μέσα από μια σειρά άρθρων ανέπτυξε την θεωρία ενός «αστρικού διπλού» του πνευματικού σώματος, το οποίο είχε περιγράψει να έχει αιθέρια δομή. Η ύπαρξη αυτού του «διπλού» εξηγούσε τις διάφορες μαρτυρίες ανθρώπων, για τις εμφανίσεις φαντασμάτων νεκρών ανθρώπων, και επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό των πνευματιστών, ότι ένα τέτοιο «σώμα» (αστρικό), ήταν απαραίτητο για να γίνουν ορατά αυτά τα φαντάσματα.
Ο Πιράρ πρότεινε ότι όταν το αστρικό σώμα εξαναγκαστικά αποβαλλόταν από το σώμα κάποιου, για παράδειγμα αν και όταν αυτός θαβόταν ζωντανός, τότε αυτό παρέμενε δραστήριο στον υλικό κόσμο, «βαμπιρίζοντας» ζωντανούς θνητούς για να μπορεί να θρέψει το σώμα μέσα στον τάφο, που τον κρατούσε δέσμιο. Αν και οι απόψεις του Πιράρ είχαν κάποια κληρονομικότητα από τον Παράκελσο, άνοιξαν γενικά νέους ορίζοντες προς την θεωρία του «παραφυσικού στραγγίσματος» της προσωπικής ενέργειας, με την βοήθεια ενός πνευματικού μέσου.
Την δουλειά του προχώρησε αργότερα ο θεοσοφιστής Φρανζ Χάρτμαν. Ο Χάρτμαν γεννήθηκε στην Βαυαρία της Γερμανίας, και δήλωνε ότι είχε καταγωγή ευγενών της Ιρλανδίας από την μητέρα του. Μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου ασκούσε την ιατρική την περίοδο της διαμονής του εκεί, και κατά τα τέλη του 1870 ανακάλυψε την Θεοσοφική Εταιρία που μόλις είχε ιδρυθεί από την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ και τον συνταγματάρχη Χένρυ Στιλ Όλκοτ.
Επισκέφθηκε το κέντρο της Θεοσοφικής Εταιρίας στο Αντυάρ της Ινδίας, και παρέμεινε εκεί για ένα διάστημα με την Μαντάμ Μπλαβάτσκυ. Όταν αυτή δέχτηκε μια δυσφημιστική επίθεση από μια θύελλα κατηγοριών για τσαρλατανισμό, αναγκάστηκε να αποσυρθεί στην Αγγλία και ο Χάρτμαν την ακολούθησε. Πολλές από τις σημειώσεις του για τους εννέα μήνες διαμονής του στο Αντυάρ, χάθηκαν εκείνη την περίοδο. Αργότερα, στην Αγγλία, έγραψε το περιβόητο βιβλίο του Μαγεία, Μαύρη και Λευκή (1885).
Ο Χάρτμαν πίστευε ότι οι Βρικόλακες υπήρχαν αληθινά, όχι όμως ότι ήταν κάποια πλάσματα με μυτερούς κυνόδοντες που έπιναν αίμα, και όλα αυτά που γνωρίζουμε από τις παραδόσεις ή τον κινηματογράφο. Το πεδίο στο οποίο υπήρχαν αυτές οι οντότητες, οι οποίες έπρατταν ενστικτωδώς και όχι λογικά, ήταν ένα πεδίο δυνάμεων υπο-ανθρώπινης νοημοσύνης. Δηλαδή κάτι που πλησιάζει περισσότερο στην ζωώδη μορφή ύπαρξης.
Ο Χάρτμαν θεωρούσε τις βαμπιρικές δυνάμεις πιο επικίνδυνες από άλλες δαιμονικές οντότητες, ακριβώς γιατί είχαν μεν νοημοσύνη (όπως αυτή των ζώων) αλλά λειτουργούσαν εξολοκλήρου ενστικτωδώς. Υποστήριξε αυτή την θεωρία του, παρουσιάζοντας την απόδειξη, την υπόθεση ενός νέου που εκδήλωνε τα κλασσικά συμπτώματα μιας βαμπιρικής επίθεσης.
Ο νέος είχε αδυνατίσει σε σημείο κατάρρευσης, όμως η όρεξή του για φαγητό ήταν ακόρεστη. Έλεγε πως κάποια παράξενη δύναμη είχε καθίσει στο στήθος του, και ότι από εκείνη την στιγμή είχε παραλύσει σε σημείο που δεν μπορούσε καν να διαμαρτυρηθεί ή να φωνάξει για βοήθεια. Δήλωνε πως αυτή η δύναμη του ρουφούσε την ζωή. Κάποιος που παραβρέθηκε με τον νέο την ώρα μιας από αυτές τις επιθέσεις, είπε ότι στο στήθος του θύματος υπήρχε μια διάφανη, σχεδόν αόρατη ουσία αλλά απτή, κάτι σαν ζελατίνη.
Ο Χάρτμαν συμπέρανε ότι ο νέος είχε έρθει σε επαφή με «εκτόπλασμα», μια μυστήρια ουσία για την οποία έλεγαν πολλοί ότι την είδαν να βγαίνει από τα σώματα διαφόρων πνευματιστών και μέντιουμ κατά την διάρκεια των «σεάνς» τους. Ο Χάρτμαν υπήρξε πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρίας στην Γερμανία, και δήλωνε πως είχε έρθει σε επαφή με μια μυστική ροδοσταυρική οργάνωση, πριν από τις μελέτες του στον χώρο του Βαμπιρισμού. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα ότι αυτή η ροδοσταυρική οργάνωση, ήταν η Χρυσή Αυγή, ιδρυτές της οποίας ήταν ο ΜακΓκρέγκορ Μάδερς και ο Γουίν Γουέστκοτ, και στην οποία ήταν μυημένοι ο Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς και ο Άλιστερ Κρόουλυ.
Ο πρώτος πρόεδρος της Θεοσοφικής Εταιρίας, ο Χένρυ Στιλ Όλκοτ, παρουσίασε μια άλλη θεωρία. Μερικές φορές, έλεγε ο Όλκοτ, τυχαίνει να θαφτεί κάποιος που φαινομενικά είναι νεκρός ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι, όμως φαίνεται έτσι γιατί είναι σε μια φάση κατατονίας, σε trance, και είναι σχεδόν νεκρός, αλλά όχι εντελώς νεκρός. Λαμβάνοντας υπόψη την ικανότητα των γιόγκι, οι οποίοι μπορούν να ρίχνουν τους ρυθμούς της καρδιάς και της αναπνοής τους, μπορώντας να επιβιώσουν κατά αυτόν τον τρόπο, με μια ελάχιστη ποσότητα αέρα, ο Όλκοτ υπέθεσε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει και με άτομα που είναι θαμμένα αλλά τα οποία δεν είναι στ’ αλήθεια νεκρά.
Πίστευε ότι κατά την διάρκεια αυτής της νεκροζώντανης κατάστασης, ο θαμμένος έστελνε το αστρικό του διπλό για να ρουφήξει αίμα από τους ζωντανούς και έτσι να κλέψει λίγη ζωή. Η αποτέφρωση ήταν κατά την γνώμη του η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα γιατί μόνο έτσι θα έσπαζε ο σύνδεσμος μεταξύ σώματος και αστρικού. Κι άλλοι θεοσοφιστές ακολούθησαν τα αχνάρια του, όπως ο Λιντμπίτερ, ο Πάουελς, και ο Χάρτμαν. Ωστόσο η μέντωρ του Όλκοτ ήταν η Μπλαβάτσκυ, η οποία ήταν βαθιά επηρεασμένη από τις θεωρίες του Πιράρ.
Ο Χάρτμαν είχε επίσης αναπτύξει την θεωρία περί «αστρικού όγκου», και πίστευε ότι τα Βαμπίρ αν και μοχθηρά, δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν ηθικά διαβολικά, γιατί απλά δεν έχουν ανθρώπινη νοημοσύνη. Επίσης αναφερόταν στους «Ψυχικούς Σπόγγους» (Psychic Sponge), οι οποίοι, όπως έλεγε, δεν ήταν αστρικά δραστήριοι αλλά ένα άλλο είδος ψυχικών Bαμπίρ, μαγνητικά βαμπιρικοί.
Ο μεγάλος συγγραφέας του Φανταστικού (και μέλος της Χρυσής Αυγής) Άλτζερνον Μπλάκγουντ, επίσης χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο στην ιστορία του Η Μεταφορά, (The Transfer), όπου περιγράφει έναν πολύ λεπτό άντρα, με μάτια που γυαλίζουν παράξενα, ο οποίος ρουφούσε την ζωτική ενέργεια όποιου τύχαινε να βρίσκεται κοντά του. Ο μαγνητικός Βαμπιρισμός επικεντρώνεται σε περιπτώσεις στραγγίσματος ενέργειας μέσω επαφής και δεν συμπεριλαμβάνει το «αστρικό».
Για παράδειγμα στην περίπτωση δύο ατόμων όπου υπάρχει μαγνητική ανταλλαγή ενέργειας, θα μπορούσε το ένα να λειτουργεί βαμπιρικά πάνω στο άλλο. Ένα τοπίο θα μπορούσε επίσης να βαμπιρίσει μαγνητικά ένα άτομο, που τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Ένα αρνητικό φορτίο το οποίο εξαντλεί ένα θετικό φορτίο, αλλά λόγω κάποιας απόρροιας δεν σταματά να ρουφά ενέργεια. Θα μπορούσε να είναι μια νοητική διαδικασία.
Αλλά, ό,τι κι αν συμβαίνει, άραγε πού διοχετεύεται η ενέργεια που αντλείται; Θα μπορούσε όλο αυτό το σενάριο να καταλήγει στις συλλογικές βαμπιρικές οντότητες; Άραγε είναι τα Βαμπίρ για τα οποία μιλήσαμε, μέλη συλλογικών βαμπιρικών οντοτήτων; Είναι πιθανή η τηλεπαθητική επικοινωνία μεταξύ των βαμπιρικών όντων, ώστε να έχουν έναν κοινό στόχο, και έναν αρχηγό, τον «Πρίγκιπα του Σκότους», ως έναν κοινό εγκέφαλο;
Οι θεολόγοι υποστηρίζουν ότι υπάρχει ιεραρχία σε όλα τα αγγελικά βασίλεια στον ουρανό. Ωστόσο τα δαιμόνια επειδή ανήκουν στην επαναστατική πλευρά που εναντιώθηκε στο Θεό, δεν τους ταιριάζει, λόγω υπερβολικής υπερηφάνειας, να υποτάσσονται και να ακολουθούν εντολές. Επειδή όμως μοιράζονται κοινά χαρακτηριστικά και έχουν κοινές επιθυμίες όπως και οι άγγελοι μεταξύ τους, οι δραστηριότητές τους θα είναι όμοιες και με έναν όμοιο σκοπό, άσχετα αν λειτουργούν τελείως διαφορετικά από τους ουράνιους αγγέλους.
Τι είναι λοιπόν οι συλλογικές βαμπιρικές οντότητες;
Κατά την γνώμη μου όλες και κάθε είδους βαμπιρικές οντότητες ανήκουν σε μια συλλογική οντότητα, μια οικογένεια μ’ άλλα λόγια, η οποία αποτελείται επίσης από υπο-οικογένειες οι οποίες είναι συγγενικές μεταξύ τους. Η συγγένεια μεταξύ των οικογενειών θα μπορούσε να είναι από πρώτου βαθμού ως και πολύ μακρινή, ανάλογα με τα βασικά χαρακτηριστικά των μελών που την αποτελούν.
Διαδοχικά αυτές οι οικογένειες σχηματίζουν μια ιεραρχία, κάτι σαν ένα οικογενειακό δέντρο, στην κορυφή του οποίου βρίσκεται ο «Πρίγκιπας». Το πρόσωπό του είναι σκοτεινό, και ίσως, όπως λένε πολλοί, να μην έχει καν πρόσωπο… Εξάλλου πολλά από τα όντα του σκότους δεν έχουν καθόλου πρόσωπο, και άλλα πάλι δεν έχουν κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο γιατί οι μεταμορφώσεις τους είναι συνεχείς, σχηματίζοντας ένα εναλλασσόμενο προσωπείο, ένα «ολόγραμμα» όλων των όντων που τα «αποτελεί» (με την έννοια της συγγένειας και της συλλογικής ομοφωνίας).
Ακόμη και ζώα όπως η νυχτερίδα, ο αρουραίος και η κουκουβάγια είναι συγγενικά των Βαμπίρ, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, υπάρχει η προκατάληψη ότι μια συνάντηση με ένα από αυτά τα ζώα θα μπορούσε να είναι μια συνάντηση με Βαμπίρ. Άλλωστε, είναι οι συνηθέστερες μεταμορφώσεις τους. Λίγο πιο κάτω θα δούμε πως ο Σβέντενμποργκ περιέγραψε ότι τα όντα της κόλασης με κοινά χαρακτηριστικά είναι αδελφικά, και μας δίνει μια αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για το πως θα μπορούσαν να μοιάζουν εξωτερικά.
Παρόλο που όλα αυτά έχουν την προέλευσή τους σε οράματα, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να έχουν τις αντιστοιχίες τους στο γήινο πεδίο. Αυτό ωστόσο, είναι μια πύλη που ξεκλειδώνει σε σκοτεινά μονοπάτια και σημαίνει ότι ο επισκέπτης πρέπει να γνωρίζει το δρόμο της επιστροφής…
Ανέκαθεν υπήρχαν μάγισσες που είχαν την ικανότητα να κάνουν μάγια με τα μάτια. Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί οι μάγοι και οι μάγισσες ως επίγειοι υπηρέτες του διαβόλου, ίσως τελικά να αποτελούν μια συλλογική οντότητα που παρατηρεί τον κόσμο μέσα από αμέτρητα μάτια, τα μάτια του καθενός από αυτούς. Τα μάγια με τα μάτια ήταν γνωστά ακόμη και στην Ιρλανδία όπου μάλιστα ονόμαζαν αυτές τις μάγισσες, «μάγισσες με τη ματιά που δαγκώνει».
Το βαμπίρ με την μαγνητική ματιά που υπνωτίζει τα θύματά του, είναι σίγουρα της ίδιας οικογένειας που έχει χαρακτηριστική την ικανότητα να υποβάλλει τους θνητούς σε πράξεις της αρεσκείας του, με τρόπο ύπουλο που περνά σχεδόν απαρατήρητος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν παράθυρα στον κόσμο μας, τα μάτια κάθε μέλους της κάστας αυτής, που τις υπηρετεί.
Το αντάλλαγμα για κάθε ζευγάρι μάτια, είναι οι υπηρεσίες που προσφέρουν αυτές οι οντότητες της αβύσσου στον κάθε μάγο και μάγισσα. Αν τα μάτια μας επικοινωνούν με ένα συλλογικό ασυνείδητο από τον πνευματικό κόσμο προς τον υλικό και το αντίστροφο, οι βαμπιρικές οντότητες επιθυμούν την κατάληψη των ματιών μας.
Αποστολή τους είναι να παρεμβάλλουν παραπλανητικά στην αντίληψη του κάθε ανθρώπου, εξαπατώντας αυτούς που πέφτουν θύματά τους, και να τους μαγνητίζουν με την φοβερή καταχνιά της συλλογικής τους ύπαρξης, κερδίζοντας έτσι όλο και ένα μεγαλύτερο μέρος της πραγματικότητας. Μόνιμος στόχος τους είναι να εξαπλωθούν και να κυριεύσουν, προκαλώντας παραισθήσεις…
Η γνωστή αποκρυφίστρια Ντιόν Φόρτσουν, επίσης υποστήριξε την θεωρία του Ψυχικού Βαμπιρισμού. Γεννήθηκε στην Ουαλία το 1890, και δεν άργησε να ανακαλύψει ότι είχε ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες. Το 1919 μυήθηκε σε μια οργάνωση συγγενική του Ερμητικού Τάγματος της Χρυσής Αυγής, το Άλφα και Ωμέγα κεφάλαιο της Στέλλα Ματουτίνα, όπου της δόθηκε το μαγικό όνομα Deo Non Fortuna, το οποίο σημαίνει «από το Θεό και όχι από τύχη», εν συντομία Ντιόν Φόρτσουν. Το πραγματικό της όνομα ήταν Βιολέτα Μαίρη Φερθ.
Πέντε χρόνια αργότερα ίδρυσε την Αδελφότητα του Εσωτερικού Φωτός και δήλωνε ότι είχε επαφή με τα εσώτερα πεδία, απ’ όπου δεχόταν καθοδήγηση. Έτσι ανέπτυξε τις δικές της μαγικές διδασκαλίες. Έγραψε το Υγιής Αποκρυφισμός, Η Εκπαίδευση και το Έργο ενός Μυημένου, Η Μυστική Καμπάλα, Η Ιέρεια της Θάλασσας, Τα Μυστικά του Δρ. Τάβερνερ, και Ψυχική Αυτοάμυνα, το οποίο είναι από τα γνωστότερα έργα της, και προτείνεται για αρχάριους στον «αόρατο» κόσμο. Η Φόρτσουν υπήρξε θαυμάστρια και μαθητευόμενη του Άλιστερ Κρόουλυ, αν και απέφευγε αυτόν τον τίτλο, και δεν γνωστοποίησε ποτέ τις δραστηριότητές της μαζί του, προστατεύοντας έτσι την φήμη της από την κηλίδα των «σκοτεινών δρόμων», ως μέλος της Χρυσής Αυγής.
Τα διάφορα γνωρίσματα –ή συμπτώματα– ψυχικής επίθεσης, που καταθέτει η Φόρτσουν μέσα στο έργο Ψυχική Αυτοάμυνα, είναι: α) ένα βάρος στο στήθος του θύματος την ώρα που κοιμάται, σαν να γονατίζει κάποιος πάνω του, β) επαφή με εκτόπλασμα (μια ουσία που υποτίθεται ότι οι πνευματιστές της εποχής έβγαζαν από το σώμα τους κατά την διάρκεια των σεάνς), γ) νευρική και σωματική εξάντληση, δ) μελανιές και σημάδια με συγκεκριμένο σχήμα στο σώμα του θύματος που εμφανίζονται την ώρα του ύπνου, ε) η ανεξήγητη εμφάνιση πατημάτων ποδιών, ξεσπάσματα φωτιάς, και το φαινόμενο «αστρική καμπάνα», που είναι ένας ήχος σαν χτύπημα από μια λεπίδα μαχαιριού πάνω σε ένα ραγισμένο κρασοπότηρο. Αυτός ο ήχος, όπως λέει η Φόρτσουν, προμηνύει την έλευση κάποιας οντότητας, όχι αναγκαστικά με κακές προθέσεις. Αν όμως συνδυάζεται με άλλα ψυχικά συμπτώματα, τότε είναι πιθανόν να σημαίνει ψυχική επίθεση.
Ο πρώτος τρόπος που εκδηλώνονται τα ψυχικά φαινόμενα κατά την Φόρτσουν είναι τα όνειρα, ενώ η σεξουαλική δύναμη κρύβει ένα μεγάλο κομμάτι της πρακτικής στα απόκρυφα πεδία. Για τα όνειρα, την σεξουαλική δύναμη και τους ερωτικούς ονειρικούς επισκέπτες, Incubi και Succubi, θα αναφερθώ παρακάτω σ’ αυτό το κείμενο (αλλά και στο κεφάλαιό μου για τις Βαμπιρικές Μαύρες Τέχνες, όπου θα ασχοληθούμε με το πιο σκοτεινό και απαγορευμένο μονοπάτι του αποκρυφισμού).
Ο οραματιστής και συγγραφέας Εμμάνουελ Σβέντενμποργκ (1688-1772), που επηρέασε τους πνευματιστές του 17ου και του 18ου αιώνα, είχε συλλάβει μια λεπτομερή περιγραφή της κόλασης και των κατοίκων της:
«Όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται στους κάτω κόσμους, μετέχουν σε κακά πράγματα και σε επακόλουθα ψεύτικα πράγματα, ως αποτέλεσμα της αγάπης τους για τον εαυτό τους και για τον κόσμο… Ο καθένας φτάνει στην κοινότητα στην οποία βρισκόταν το πνεύμα του στον κόσμο. Στην πραγματικότητα κάθε άνθρωπος όσον αφορά το πνεύμα του, είναι συνδεδεμένος με μια συγκεκριμένη ουράνια ή καταχθόνια κοινότητα: ένας κακός άνθρωπος με μια κακο-χθονία, ένας καλός άνθρωπος με μια ουράνια.
Το πνεύμα του καθοδηγείται εκεί, βήμα προς βήμα, και τελικά επιτυγχάνει να μπει μέσα. Κατά την διάρκεια αυτής της κατάστασης, μερικά κακά άτομα από καιρό σε καιρό, μπαίνουν και βγαίνουν στους κάτω κόσμους, αλλά δεν φαίνονται να πέφτουν προς τα κάτω με το κεφάλι πρώτα, όπως κάνουν όταν έχουν καταστραφεί ολοκληρωτικά. Ενώ βρίσκονται στην κατάσταση που τους ταιριάζει στα περισσότερο εξωτερικά τους στοιχεία, τους δείχνουν αυτή την ίδια την κοινότητα στην οποία βρίσκονται από την άποψη του πνεύματος, ενόσω ήταν στον κόσμο. Αυτό συμβαίνει για να τους κάνουν να γνωρίσουν ότι βρίσκονταν στην κόλαση ακόμα και κατά την φυσική τους ζωή. Και όμως δεν ήταν στην ίδια κατάσταση όπως αυτή των ανθρώπων που βρίσκονται στον κόσμο των πνευμάτων…
»Όταν τα πνεύματα στους κάτω κόσμους εξετάζονται κάτω από το οποιοδήποτε φως του ουρανού, εμφανίζονται με μορφές που ταιριάζουν στις κακές τους ποιότητες… Δεν υπάρχει κάποιος σύντομος τρόπος για να περιγράψουμε την εμφάνιση όλων αυτών των μορφών, καμία εντελώς από αυτές δεν είναι στην πραγματικότητα όπως μία άλλη. Υπάρχει μια γενική ομοιότητα μεταξύ των ανθρώπων που μετέχουν σε ένα παρόμοιο κακό και βρίσκονται επομένως στην ίδια καταχθόνια κοινότητα.
Ένα είδος ομοιότητας των προσώπων των ατόμων απορρέει πραγματικά εκεί από αυτή τη συμμετοχή, σαν να είχαν όλα μια κοινή προέλευση. Γενικά τα πρόσωπά τους είναι τρομακτικά και άψυχα σαν πτώματα. Άλλα είναι μαύρα, άλλα είναι σαν μικροί πύρινοι δαυλοί, άλλα είναι πρησμένα από σπυριά, παραμορφωμένες φλέβες και πληγές. Μερικοί δεν έχουν κάποιο ορατό πρόσωπο, αλλά αντίθετα κάτι τριχωτό και οστεώδες. Σε άλλους ξεχωρίζουν μόνο τα δόντια. Τα σώματά τους είναι τερατώδη, και η ομιλία πηγάζει προφανώς από θυμό ή μίσος και εκδίκηση, επειδή καθένας από αυτούς μιλάει μέσα από την δική του ψεύτικη φύση κι έχει μια ποιότητα φωνής που απορρέει από την κακή του φύση. Με συντομία, όλοι τους είναι αντανακλάσεις της δικής τους κόλασης…
»Πρέπει όμως να αντιληφθούμε ότι ενώ τα καταχθόνια πνεύματα φαίνονται έτσι κάτω από το φως του ουρανού, φαίνονται σαν άνθρωποι ο ένας στον άλλο. Αυτό απορρέει από το έλεος του Κυρίου, για να εμποδίσει την βρωμιά τους να είναι σε αυτούς, όπως φαίνεται στους αγγέλους. Και όμως, η εμφάνιση αυτή είναι παραπλανητική, γιατί την στιγμή που αφήνεται να περάσει μέσα κάποιο φως από τον ουρανό, οι ανθρώπινες μορφές τους αλλάζουν σε κτηνώδεις που είναι οι μορφές των δικών τους εσωτερικών ποιοτήτων… Γιατί κάτω από το φως του ουρανού όλα φαίνονται όπως είναι στην πραγματικότητα.
»Αυτός είναι επίσης ο λόγος που τρέχουν μακριά από το φως του ουρανού και βυθίζονται μέσα στο δικό τους φως, ένα φως που είναι όπως αυτό που εκπέμπουν τα πυρακτωμένα κάρβουνα, και από καιρό σε καιρό όπως το φλεγόμενο θειάφι. Αυτό το φως όμως γίνεται ολοκληρωτικό σκοτάδι μόλις μπει μέσα φως από τον ουρανό. Αυτός είναι ο λόγος γιατί οι κάτω κόσμοι περιγράφονται ότι βρίσκονται σε ζόφο και σε σκοτάδι και γιατί οι λέξεις ζόφος και σκοτάδι υποδηλώνουν τα ψεύτικα στοιχεία που απορρέουν από αυτό που είναι κακό…»
Περίπου την ίδια εποχή, ενώ ο Εμμάνουελ Σβέντενμποργκ περιγράφει με αυτά τα λόγια την Κόλαση, ο Φραγκισκανός θεολόγος Λοντοβίκο Μαρία Σινιστράρι (1622-1701), καταγράφει στο εξαιρετικό έργο του Demoniality (που το έχουμε σήμερα στα χέρια μας με την επιμέλεια του Μοντάγκιου Σάμμερς) τις απόψεις των αγίων, των λόγιων, και των εκκλησιαστών εκείνης της εποχής, για τον υπερφυσικό κόσμο.
Στο Demoniality το οποίο αναφέρεται στην φύση των δαιμόνων και τα βασίλειά τους, ξετυλίγεται ένας κόσμος από όντα που μπορούν να πάρουν ανθρώπινη μορφή για να βασανίζουν τα θνητά θύματά τους, μυστηριώδεις εμφανίσεις και συναντήσεις με παράξενα όντα, ανεξήγητες ικανότητες που έχουν οι δαίμονες για να βασανίζουν άντρες και γυναίκες, όπως να διαπερνούν κλειδωμένες πόρτες, τους τοίχους των σπιτιών τους, να μετακινούν έπιπλα, να καταστρέφουν πράγματα και άλλα πολλά.
Ο Σινιστράρι, ο οποίος ας σημειωθεί ότι υπήρξε σύμβουλος της δικαστικής επιτροπής της Ιεράς Εξέτασης στην Ρώμη, χρησιμοποιεί την ελληνική λέξη «δαίμων», με την έννοια της αρχαίας ελληνικής, που σημαίνει και θεότητα. Η λέξη «θεότητα» ωστόσο δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την λέξη «δαίμων». Ο Σινιστράρι περιγράφει μια δύσκολη έννοια για την οποία δεν υπάρχει ακριβής αντιστοιχία στην λέξη «δαίμων».
Η περιγραφή των όντων που ονομάζει Incubi, σε ολόκληρο το έργο, είναι βασισμένη στην έννοια της λέξης «lutin». Αυτός ο λατινικός όρος σημαίνει πήλινος, που φέρνει στο μυαλό ομοιώματα ανθρώπων (φτιαγμένα από πηλό) που δεν έχουν ακόμη αποκτήσει ψυχή, δηλαδή τη δημιουργία του Θεού πριν της εμφυσήσει τη ζωή. Ακόμη μια έννοια της ίδιας λέξης είναι «χρυσοειδής», που θυμίζει τις εκκρίσεις του Βαμπιρικού Όφη αφού κατασπαράξει άνδρες, κατά τον μετα-αποκρυφιστή Κέννεθ Γκραντ.
Τα Incubi είναι κίβδηλα, συχνά είναι εξοργιστικά και γενικά τα χαρακτηρίζει μια θηριωδία. Χλιμιντρίζουν σαν τρελά στην πορνεία, ζευγαρώνουν ασταμάτητα, και πάντα μέχρι να εξαντλήσουν το θύμα τους.
Κατέχουν όλα τα μυστικά της τέχνης της λαγνείας και της ακολασίας. Αυτή η μεσαιωνική αντίληψη των πνευμάτων του Κακού, είναι γνωστή και σήμερα. Αποκρυφιστές και μάγοι έχουν αφηγηθεί άπειρα περιστατικά που αφορούν απρόοπτες επισκέψεις τέτοιων όντων σε απλούς θνητούς.
Τα Incubi που είναι αρσενικά, και τα Succubi που είναι θηλυκά (ο Incubus και η Succubus στον ενικό) είναι οι νυκτερινοί επισκέπτες Bαμπίρ, που επιτίθενται σεξουαλικά στα θύματά τους όταν αυτά κοιμούνται.
Δεν ρουφάνε το αίμα τους, ούτε κλέβουν τη ζωτική τους ενέργεια, όμως συνουσιάζονται με τα θνητά θύματά τους, μέχρι αυτά να πέσουν από εξάντληση. Μπορούν να πάρουν οποιαδήποτε μορφή, και συνήθως εμφανίζονται μέσα στα όνειρά τους, σε «ονειρώξεις».
Ο δαίμονας Ίνκουμπους, επισκέπτεται τις γυναίκες στην κρεβατοκάμαρά τους τις νύχτες, πλαγιάζει πάνω τους «ρίχνοντας το βάρος του στο στήθος τους», αναγκάζοντάς τες να συνευρεθούν σεξουαλικά μαζί του. Η θηλυκή εκδοχή αυτού του δαίμονα, η Σούκουμπους, είναι ουσιαστικά το ίδιο με τον Ίνκουμπους, είναι μια ακόμη μεταμόρφωσή του ίδιου δαίμονα, που κάνει αντίστοιχα πράγματα στους άντρες θύματά της.
Ψάχνοντας την ρίζα του ουσιαστικού Ίνκουμπους, συναντάμε το λατινικό «incumbo» που σημαίνει ξαπλώνω πάνω σε κάτι, και στηρίζομαι πάνω σε κάτι – είναι πολύ συνηθισμένη η αναπαράσταση μιας επίθεσης ενός Ίνκουμπους, όπου αυτός ο δαίμονας γονατίζει πάνω στα γυναικεία στήθη… Στην αγγλική γλώσσα επίσης υπάρχει το ρήμα «incubate» που σημαίνει επωάζω, εκκολάπτω, ζεσταίνω, και αυτές οι έννοιες έχουν απόλυτη σχέση με την ικανότητα του Ίνκουμπους μεταμορφωμένο σε Σούκουμπους, να κλέβει το σπέρμα από τον άντρα και να το διατηρεί ζωτικό, ώσπου να το μεταφέρει εκεί που θέλει ως Ίνκουμπους πάλι, για να γονιμοποιήσει κάποια γυναίκα.
Παράλληλα στην ρίζα του Σούκουμπους υπάρχει το λατινικό «succumbo» που σημαίνει υποπίπτω, καταπίπτω, υποκύπτω, και στην αγγλική έχουμε το ρήμα «succumb» που σημαίνει παραδίδομαι, πεθαίνω. Είναι φυσικό να θεωρηθεί ότι οι δαίμονες θηλυκού γένους είναι παθητικοί σε σχέση με τους αρσενικούς, ωστόσο αυτό δεν αληθεύει σε αυτήν την περίπτωση. Η λέξη Σούκουμπους έχει την κατάληξη -ους, που είναι μια ενεργητική κατάληξη και εννοεί την πρόκληση κάποιου στο να παραδοθεί.
Και στις δυο περιπτώσεις οι ονειρικοί εισβολείς περιμένουν την κατάλληλη ώρα για να επιτεθούν, όταν τα θύματά τους είναι ευάλωτα, δηλαδή την ώρα που κοιμούνται και ονειρεύονται, τότε που ανοίγονται πύλες σε άλλους κόσμους παράλληλους, καλά κρυμμένους από την συνείδηση. Οι ομολογίες όσων έπεσαν θύματα αυτών των δαιμόνων περιγράφουν την εμπειρία τους από άκρως ηδονιστική ως άκρως τρομακτική. Είναι κάτι αντίστοιχο με τα ερωτικά όνειρα και τους τρομακτικούς εφιάλτες.
Οι σεξουαλικοί δαίμονες είναι στην ουσία ανδρόγυνοι, που έχουν την ικανότητα να μεταμορφωθούν είτε σε θηλυκού γένους, είτε σε αρσενικού γένους εραστές φοβερής επιδεξιότητας. Συμβολικά αυτοί οι δαίμονες αναπαριστούν την απαγορευμένη σεξουαλικότητα, που παραμένει κλειδωμένη μέσα σε κάποιου το υποσυνείδητο, λόγω ηθικών περιορισμών. Η ομοφυλοφιλία θεωρείται ότι είναι μια από αυτές τις καταπιεσμένες πτυχές της σεξουαλικότητας…
Η τρομακτική όψη των Βαμπίρ απέκτησε μια ακόμη πλευρά με την ιστορική παρέμβαση της Μαντάμ Ελίζαμπεθ Μπάθορυ, της περιβόητης «Ματωμένης Κόμισσας». Η Μπάθορυ ήταν μια πολύ δαιμονική λεσβία και έπινε το αίμα νέων κοριτσιών, ερωμένων και θυμάτων της γοητείας της. Όπως είναι γνωστό μεταξύ των αποκρυφιστών και των μυημένων στις Μαύρες Τέχνες, η κάθε εκκεντρικότητα συμπεριλαμβανόμενης και της σεξουαλικής «διαστροφής» –ό,τι και αν σημαίνει αυτό– είναι ένα μέσο για την διάλυση των συνειδησιακών φραγμάτων. Αυτό επιτρέπει στην ομοφυλοφιλία, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προσωπική σεξουαλική προτίμηση, να γίνει ένα θεμιτό παιχνίδι ρόλων που επιφέρει αυτήν την αίσθηση της συνειδησιακής υπέρβασης. Η Κόμισσα Μπάθορυ ήταν η πρώτη γνωστή περίπτωση ομοφυλοφιλίας στην ιστορία των Βαμπίρ, σηματοδοτώντας έτσι, κάποια εποχιακά πλαίσια των κοινωνικών ταμπού…
Η Ευρωπαϊκή λαογραφία, και κυρίως αυτήν των Τσιγγάνων και των νότιων Σλάβων, παρουσίαζε τους Βρυκόλακες ως σεξουαλικές οντότητες, και από τις καταγραφές διαφόρων περιπτώσεων δεν έλειπε ποτέ το σεξουαλικό στοιχείο. Για παράδειγμα, πολλές καταγραφές για το ξέθαμα πτωμάτων τα οποία υποθετικά ήταν Βαμπίρ, ανέφεραν ότι στα αρσενικού γένους πτώματα είχε παρατηρηθεί η πλήρης στύση του πέους.
Κυρίως οι Τσιγγάνοι θεωρούσαν ότι οι αρσενικοί Βρυκόλακες είχαν τόσο έντονη σεξουαλικότητα, που αυτή από μόνη της αρκούσε για να τους φέρει πίσω από τον κόσμο των νεκρών. Η συνηθέστερη περίπτωση ενός Βρυκόλακα ήταν να επιστρέφει τις νύχτες στο σπίτι του, για να συνουσιαστεί με την χήρα γυναίκα του. Αυτό, τις περισσότερες φορές, διαρκούσε αρκετό καιρό, ώσπου η γυναίκα έφτανε σε κατάσταση πλήρης εξουθένωσης και αδυναμίας. Και σε πολλές περιπτώσεις έμενε έγκυος από τον βρυκόλακα άντρα της.
Το παιδί που γεννιόταν από μια τέτοια επαφή λεγόταν «δαμπίρ», και οι φήμες λένε ότι κατείχε ιδιαίτερες δυνάμεις, μπορούσε δηλαδή να κάνει βαμπιρικές διαγνώσεις και να εξολοθρέψει βαμπιρικές οντότητες αν απειλούσαν την κοινότητά του. Άλλες φορές πάλι, ο Βρυκόλακας εμφανιζόταν στην ζωντανή αγαπημένη του, με την οποία δεν είχε την ευκαιρία να ολοκληρώσει την αγάπη του. Καλούσε την γυναίκα αυτή να έρθει μαζί του στον τάφο του, όπου θα μπορούσαν να μοιραστούν την αγάπη τους στην αιωνιότητα. Η μπαλάντα Lenore του Γκόντφριντ Όγκουστ Μπέργκερ, που μεταφράστηκε στα αγγλικά από τον Σερ Γουόλτερ Σκοτ, είναι η λογοτεχνική απόδειξη ότι αυτή η περίπτωση Βαμπιρισμού ήταν αρκετά δημοφιλής κατά τους προηγούμενους αιώνες.
Αλλά όλα αυτά είναι πολύ αργότερα από τον Σινιστράρι, και τον προφήτη Ησαΐα που συσχέτιζε αυτές τις οντότητες με τους δράκους και τους στρουθοκάμηλους, με τις κουκουβάγιες, τους σάτυρους και το «θηρίο της νύχτας» που στην Εβραϊκή παράδοση είναι η Λίλιθ, η πρώτη γυναίκα του Αδάμ. Υποτίθεται ότι η ερπετόμορφη Λίλιθ επισκεπτόταν τον Αδάμ στα όνειρά του ως Σούκουμπους, όταν αυτός ακόμη ζούσε μόνος, στον κήπο της Εδέμ. Ο θεός λοιπόν έφτιαξε την Εύα από την ευσπλαχνία του προς τον Αδάμ, για να τον σώσει από την Λίλιθ.
Οι ημίθεοι της Ελλάδας και της Ρώμης, οι Σάτυροι, οι Φαύνοι, ο Πάνας, οι Νύμφες, οι Αμαδρυάδες και όλες οι θεότητες της φύσης, ήταν Ίνκουμπι και Σούκουμπι, κατά τον προφήτη Ησαΐα, όπως σημειώνει ο Μοντάγκιου Σάμμερς, ο οποίος έχει κάνει την επιμέλεια και την πολύ καλή εισαγωγή στο Demoniality του Σινιστράρι. Στην εισαγωγή αυτή ο Σάμμερς αναφέρει ότι οι Σάτυροι μετά τον καιρό του Πραξιτέλη (390 π.κ.ε.), αρχίζουν να περιγράφονται ομορφότεροι και λιγότερο ζωόμορφοι, με περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, εκτός από τα μυτερά αυτιά τους, ενώ είναι ακρότατα «εκφυλισμένοι» σεξουαλικά (αυτό φυσικά συμβολίζει το τεράστιο πέος των Σατύρων).
Ακολουθεί μια αφήγηση του αγ. Αντωνίου που μας πηγαίνει σ’ εκείνη την εποχή, όταν αυτός ο άγιος ταξίδευε για να επισκεφθεί τον άγιο Παύλο τον ερημίτη μέσα από την έρημο. Εκεί συνάντησε ένα Σάτυρο, ο οποίος προσκύνησε μπροστά του και είπε:
«Είμαι ένα από εκείνα τα πλάσματα που γυρνούν τα δάση, και τα χωράφια σε απομακρυσμένους τόπους, και που λατρεύουν οι παγανιστές για θεούς. Όμως εσύ ξέρεις ότι είμαστε θνητοί και ήρθα για να σε παρακαλέσω να προσευχηθείς για μένα και για τους ανθρώπους μου, στο θεό σου, που είναι και θεός μου, και ο θεός όλης της πλάσης…»
Οι αντίστοιχες νεραΐδοπαρέες της ιρλανδικής παράδοσης, και άλλων κελτικών παραδόσεων, είναι επίσης σχετικές με τους Έλληνες ημίθεους και τα Ίνκουμπι ή Σούκουμπι.
Ο νομπελίστας ποιητής (και μύστης της Χρυσής Αυγής) Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέητς, ήταν σίγουρος για την ύπαρξη των ξωτικών, και έχει αφηγηθεί αμέτρητες ιστορίες από προσωπικές του εμπειρίες. Να μία χαρακτηριστική:
«…Μια μέρα περπατούσα και πέρασα από ένα βαλτώδη σημείο του Inchy Wood (δάσος της δυτικής ακτής της Ιρλανδίας), όπου το χώμα ήταν μαλακό, όταν ξαφνικά ένιωσα, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μόνο, ένα συναίσθημα που μπορούσα να πω ότι ήταν όμοιο του συναισθήματος που βρίσκεται στα θεμέλια του χριστιανικού μυστικισμού… Μερικά βράδια αργότερα, ξύπνησα βλέποντας μπροστά μου τους πιο χαριτωμένους ανθρώπους που έχω δει ποτέ μου. Έναν νέο άντρα και ένα κορίτσι, ντυμένους στα πράσινα, σαν το χρώμα της ελιάς, που στέκονταν δίπλα στο κρεβάτι μου. Κοίταξα το κορίτσι και είδα ότι το ένδυμά της ήταν μαζεμένο γύρω από το λαιμό της, όπου κατέληγε σ’ ένα στεφάνι από φύλλα κισσού…»
Στην Ιρλανδία γενικά, πιστεύεται ότι όλη η φύση κατοικείται από αόρατους ανθρώπους, και ότι μερικοί από αυτούς είναι άσχημοι και γκροτέσκοι, άλλοι πονηροί και ανόητοι, και άλλοι πολλοί περισσότερο όμορφοι από όσο θα μπορούσαμε να φανταστούμε, και ότι αυτοί οι τελευταίοι είναι συχνά σε κοντινή απόσταση από εμάς όταν βρισκόμαστε σε ευχάριστους και ήσυχους τόπους.
Είναι αμέτρητα τα περιστατικά που έχουν αφηγηθεί άνθρωποι από συναντήσεις τους με νεράιδες και νύμφες, τα όμορφα ξωτικά με τα οποία πολλές φορές κλέβονταν και ζούσαν μαζί για ένα διάστημα σε αυτόν το κόσμο ή στον δικό τους κόσμο. Και ας μην ξεχνάμε τις φήμες για πολλά clans (φατρίες) της Σκωτίας και τους απογόνους τους, που πολλές φορές ήταν μισοί ξωτικά. Οι ΜακΚλάουντ στην Νήσο του Σκάι είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Τα ξωτικά της κελτικής παράδοσης συχνά λέγονται Ξεχασιάρηδες, και είναι ανθρωπίνου μεγέθους πολλές φορές, άλλοτε μεγαλύτεροι, και πολύ συχνά είναι νάνοι.
Ο Μοντάγκιου Σάμμερς επισημαίνει ότι, σύμφωνα με τους χαρακτηρισμούς του Σινιστράρι, όχι μόνο τα ξωτικά του Γέητς, αλλά και τα Τζιν της Αραβίας είναι σχετικά με τα Ίνκουμπι. Τα Τζιν της Αραβίας δεν ήταν όλα καλά, υπήρχαν και κακά τζίνι. Ήταν αόρατα και μπορούσαν να αναγνωριστούν από τις δραστηριότητές τους και όχι από μια συγκεκριμένη εμφάνιση. Πολλά ευτράπελα και άλλα θαύματα αποδίδονταν σ’ αυτά, και πολλές φορές συμπεριφέρονται σαν Poltergeist. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μοχάμεντ είχε απαγορεύσει την λατρεία κάθε είδους τζίνι, αν και πολλά από αυτά ήταν πιστοί μουσουλμάνοι. Υπήρχαν αρσενικά και θηλυκά για να διαιωνίζουν το είδος, και συνήθως ζούσαν σε απομακρυσμένες περιοχές και ερήμους. Είχαν επίσης την ικανότητα να αναπαραχθούν μέσω ανθρώπων, ένα βασικό κοινό χαρακτηριστικό με τα Ίνκουμπι.
Όπως είδαμε, υπάρχει μια μεγάλη γκάμα όντων από άλλες νοητικές πραγματικότητες, διαφορετικές από αυτές που γνωρίζουμε ως θνητοί άνθρωποι. Ο Μεσαίωνας στην Ευρώπη ήταν μια εποχή εμπεριστατωμένης μελέτης πάνω στα θέματα αυτά, και σε ό,τι άλλο θα μπορούσε να ήταν απειλητικό για το χριστιανικό δόγμα. Εκείνη την σκοτεινή εποχή, πίστευαν ότι όλα τα στοιχειακά ήταν υπηρέτες του Διαβόλου και των εκπροσώπων του. Οι μάγοι και οι μάγισσες είχαν στην διάθεσή τους δαιμονικά όντα με αφύσικες ικανότητες.
Σύμφωνα με το Malleus Maleficarum (λατ. Η Σφύρα των Μαγισσών), το εγχειρίδιο των κυνηγών των μαγισσών της Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα, υπάρχουν τέσσερις προϋποθέσεις για να μπορέσει ένας θνητός να έχει τις δυνάμεις του σκότους στις υπηρεσίες του. Πρώτα να απαρνηθεί το χριστιανικό δόγμα, δεύτερον να αφιερώσει σώμα και ψυχή στο διάβολο, τρίτον να προσφέρει αβάπτιστα παιδιά στο Σατανά, τέταρτον να συμμετέχει σε όλες και κάθε είδους σεξουαλικές και λάγνες πράξεις με Ίνκουμπι και Σούκουμπι.
Οι δαίμονες αυτοί μπορούν και λειτουργούν εξαιτίας της δύναμης που ασκούν στα μυαλά των ανθρώπων, ωστόσο πάντα με την ελεύθερη βούληση των τελευταίων. Επίσης επιλέγουν τον κατάλληλο χρόνο με τις κατάλληλες ουράνιες επιρροές και αστρικές συζυγίες, οι οποίες θα ευνοήσουν την γονιμοποίηση, που είναι και το θεμιτό αποτέλεσμα. Παρόλα αυτά οι δαίμονες λειτουργούν ως τεχνητοί παράγοντες σε αυτήν την διαδικασία, δηλαδή ουσιαστικά παίρνουν το ανθρώπινο σπέρμα και το μεταφέρουν για την γονιμοποίηση του.
Το σώμα που μπορεί να έχει ένας δαίμονας δεν είναι στ’ αλήθεια ζωντανό, γιατί η ζωή προέρχεται από την ψυχή. Έτσι, με το σώμα του ένας Ίνκουμπους ή μία Σούκουμπους, δεν μπορεί ούτε να παράγει σπέρμα, ούτε να συλλάβει, αλλά ούτε και να γεννήσει. Μπορεί όμως να αποθηκεύσει σπέρμα στο σώμα αυτό για να το εισάγει όπου αυτό επιθυμεί.
Υπάρχει ακόμη ένας λόγος γιατί οι δαίμονες αυτοί μεταμορφώνονται σε Ίνκουμπι και Σούκουμπι. Αυτές οι ικανότητες μεταμόρφωσης τους επιτρέπουν να διεκπεραιώσουν προσμίξεις διάφορων σπερμάτων και ωαρίων ώστε να κάνουν μαγικές αλχημείες που τους έχει αναθέσει ο πρίγκιπας των δαιμόνων. Τα παιδιά που θα γεννηθούν θα είναι ξωτικά ή δαιμονισμένα, και οι περιγραφές τέτοιων παιδιών τα χαρακτηρίζουν «παράξενα», σχεδόν μη ανθρώπινα…
Οι ονειρώξεις νέων ανθρώπων κατά την εφηβεία, που είναι ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο, υπήρξαν ακόμη μια αφορμή για να μελετηθεί το ζήτημα των επισκέψεων δαιμόνων μέσα από τα όνειρα. Αυτοί πάντα θεωρούνταν υπεύθυνοι για τα ερωτικά όνειρα και τους παράξενους εφιάλτες. Μια θεωρία μεγάλου ενδιαφέροντος ήταν αυτή των ψυχιστών, που πίστευαν ότι οι ερωτικές φαντασιώσεις δημιουργούν τεχνητά στοιχειακά, και ότι αυτά τα στοιχειακά έχουν μια αντικειμενική αιθερική ύπαρξη.
Με άλλα λόγια αυτό που παράγεται είναι ένα «διπλό» του ατόμου, που μόνο σκοπό έχει να επαναλαμβάνει την όποια φαντασίωση το δημιούργησε… Αυτή η αιθερική ύπαρξη, εξακολουθεί να υπάρχει ανεξάρτητα από το νου αυτού που την κατασκεύασε, και μπορεί να επηρεάσει άτομα που βρίσκονται κοντά, ακριβώς όπως μια σκεπτομορφή λειτουργεί μέσα από την αύρα. Γιατί λοιπόν να μην είναι και αυτό ένα είδος Ίνκουμπους; Ακόμη καλύτερα γιατί να μην είναι ένα Ίνκουμπους ή ένα Σούκουμπους που επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό, δίχως να αναγνωρίζεται από τον εαυτό, κατά την διάρκεια του ύπνου;…
Ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης έλεγε πως τους βαμπιρικούς δαίμονες τους χαρακτηρίζει μια φυσική παραφροσύνη, μια οργιώδης ορμητικότητα, η κακεντρέχεια και η επιθυμία να κάνουν κακό. Στην ουσία επιθυμούν να καταστρέψουν κάθε καλό, και γι αυτό είναι οι εχθροί του ανθρώπου. Μπορούν να τροποποιήσουν τις σκέψεις του ανθρώπου, γιατί έχουν την δυνατότητα να ξέρουν τι σκέφτεται ο καθένας οποιαδήποτε στιγμή, και να επέμβουν στο μυαλό του και τα συναισθήματά του.
Μπορούν να μπερδέψουν τους προσεκτικούς και να παρενοχλήσουν αυτούς που κοιμούνται. Μπορούν να ξεγελάσουν οποιονδήποτε με το να παρουσιαστούν μπροστά του ως άγγελοι, και να φέρουν στην Γη μεγάλες καταστροφές και αρρώστιες. Από τους μάγους και τις μάγισσες κλέβουν την δύναμη που έχει η λατρεία του θείου και έτσι, με αυτή την δύναμη λειτουργούν τα ξόρκια.
Όμως, η δύναμη των δαιμόνων εστιάζεται στα γεννητικά όργανα, γιατί μέσα από την σαρκική λαγνεία έχουν δύναμη πάνω στον άνθρωπο, απ’ όπου επίσης παράγονται και τα στοιχεία της γονιμότητας. Μπορούν επίσης να μεταστοιχειώσουν το σπέρμα ή το ωάριο που κλέβουν από τους θνητούς δίχως να έχουν καταλάβει κάποιο σώμα, δηλαδή δίχως να έχουν υλική μορφή και δίχως να μεταφέρουν το σπέρμα αλλού.
Στην πραγματικότητα οι δαίμονες μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα όταν είναι αόρατοι, παρά απ’ όσα τους επιτρέπονται όταν γίνονται ορατοί. Αυτό είναι σχετικό με το λόγο πίσω από τις ονειρικές επισκέψεις των Ίνκουμπι, γιατί όπως λέει και ο Αριστοτέλης στο έργο του Περί Ενυπνίων: «…τα όνειρα υπάγονται σε μια ευρύτερη αισθητηριακή αντίληψη, μια όψη της οποίας είναι η φαντασία…» και συνεχίζει στο δεύτερο τμήμα του Περί της Καθ’ Ύπνον Μαντικής: «…γενικότερα μάλιστα, καθώς εκτός από τον άνθρωπο βλέπουν και τα ζώα όνειρα, δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι τα όνειρα τα στέλνει ο θεός, ούτε πως συμβαίνουν εξαιτίας του. Όμως τα όνειρα έχουν κάτι το δαιμονικό, γιατί και η φύση έχει και αυτή κάτι το δαιμονικό…»
Στον κόσμο των ονείρων εξάλλου η ονειρική πραγματικότητα είναι μερικές φορές περισσότερο πραγματική από την ίδια την πραγματικότητα. Τα Ίνκουμπι έχουν την άδεια να εμφανιστούν σε κάποιον όταν αυτός κοιμάται γιατί το πνεύμα του αφήνεται ελεύθερο δίχως συνειδησιακά όρια, και έτσι το επιτρέπει ο ίδιος. Η έντονη σεξουαλικότητα που χαρακτηρίζει τα Βαμπίρ, φαίνεται σχετική με την ιδιαίτερη ισχύ που χαρακτηρίζει το ένστικτο της επιβίωσης των ειδών, μέσω της αναπαραγωγής που υπάρχει σε όλα τα πλάσματα που κατοικούν στον πλανήτη Γη.
Υπάρχει όμως και μια περισσότερο μυστική πλευρά του σεξουαλισμού.
Μυστική, όχι γιατί είναι κρυμμένη, αντιθέτως είναι ολοφάνερη, απλά είναι αόρατη. Μια δόνηση που δρα μαγικά σε φανταστικά πεδία, και που μπορεί να υλοποιεί με τρόπο μαγικό, πράγματα από τον κόσμο του αόρατου, δεν είναι κρυμμένη αλλά αόρατη. Εξάλλου σ’ αυτό δεν είναι βασισμένο και το θαύμα της δημιουργίας της καινούριας ζωής; Με τρόπο μαγικό ένα άυλο όνειρο γίνεται πραγματικότητα, κι έτσι ο υλικός κόσμος που μας περιβάλλει είναι ονειρικός γιατί αρχικά γεννήθηκε σαν ιδέα σε κάποιο άυλο κόσμο.
Οι δονήσεις που μας ενώνουν με αόρατους κόσμους, στιγμιαία μας συνδέουν με τα όνειρα, με την δημιουργία. Εκεί που διασταυρώνεται ο υλικός κόσμος με τον κόσμο του αόρατου, όλα είναι πιθανά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου