Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο και σκληρό εγχείρημα αφού μετά από αμέτρητα χρόνια συσσώρευσης επιβλαβών συνηθειών πρέπει να αρχίσει μια αντίστροφη διαδικασία. Να αποκολληθούν όλα εκείνα τα στρώματα που έχουν επικαθήσει πάνω του και έχουν ταυτιστεί με την προσωπικότητα του και την έχουν απομακρύνει από το τέλειο πρότυπο του. Έχουν δημιουργήσει ένα σκληρό κέλυφος που ακόμη κι ένα ελάχιστο ράγισμα επιφέρει αφόρητο πόνο. Ένα κέλυφος που από συνήθεια το αποκαλούμε εαυτό, αλλά δεν είναι, ή μάλλον είναι ένα άθλιο κακέκτυπο που εκτόπισε τον αληθινό.
Το κυρίως πρόβλημα στη ζωή του ανθρώπου εντοπίζεται στο γεγονός της άγνοιας αυτής της αναγκαίας μεταστροφής. Ο άνθρωπος μπορεί να βαδίζει αιώνια στον ίδιο δρόμο παρωθούμενος από τις συνήθειες του δίχως να αναρωτηθεί που πηγαίνει. Όταν όμως πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου, όταν τον ρόλο του δασκάλου τον αναλαμβάνει η ίδια η ζωή, τότε είναι ο πόνος που αναλαμβάνει χρέη κελευστή και ηχεί η σάλπιγγα των πιο μεγάλων δοκιμασιών.
Ο άνθρωπος αποκαμωμένος από τα δυσάρεστα φαινόμενα που βιώνει νιώθει ανίκανος να τα αντιμετωπίσει και παραιτείται, ενώ είναι αυτή ακριβώς η στιγμή που χρειάζεται να αναρωτηθεί για όλα τα πεπραγμένα και να παρατηρήσει τη θέση που είχε μέσα σ’ αυτά, έτσι ώστε να επαναπροσδιορίσει τη στάση του. Ωστόσο εκείνος σταματά φοβισμένος αλλά ταυτόχρονα κι ανήμπορος να κάνει το παραμικρό.
Η προσωπικότητα του, ένα κράμα από άχρηστες συνήθειες και ψεύτικες πεποιθήσεις που καθοδόν συνέθεσε μοιάζει να μη του προσφέρει τις λύσεις που χρειάζεται για να αντιστρέψει τα φαινόμενα. Αυτό όμως είναι λογικό, δε μπορεί ο ίδιος-παλιός-άνθρωπος να δημιουργήσει νέες συνθήκες, για να αλλάξει το περιβάλλον του, πρώτιστα πρέπει να αλλάξει εκείνος, πρέπει να γίνει ένας Νέος Άνθρωπος.
Κατά έναν ειρωνικό όμως τρόπο στην ουσία επιθυμεί να παραμείνει ίδιος ενόσω αυτό που ο ίδιος είναι, έπλασε αυτό το οποίο μισεί ή αυτό που τον αντιπαλεύει. Εν ολίγοις ο άνθρωπος αδυνατεί να κατανοήσει ότι συνέβαλε με τον τρόπο του, με τη συμπεριφορά του στη διαμόρφωση του κόσμου μέσα στον οποίο πορεύεται. Ακόμη και το φυσικό περιβάλλον του, έχει δεχθεί την ενέργεια της ύπαρξης του κι έχει αλλοιωθεί στο βαθμό της δικής του παρέμβασης, τις περισσότερες φορές προς την αρνητική πλευρά. Το περιβάλλον που ζει δεν είναι κάτι ξένο που έρχεται ως εχθρός, είναι μια σύνθεση όλων των σκεπτομορφών που στο πέρασμα της ζωής του έπλασε με το νου του.
Αυτό που εύκολα όμως μπορεί να διαγνωστεί κι είναι θλιβερό ως θέαμα είναι πως ακόμη κι όταν κατανοεί ότι πρέπει να αλλάξει, τελικά μένει μετέωρος και διστακτικός, μένει αδρανής. Αφήνεται στο έλεος της τύχης του, μια τύχη που δεν είναι καθόλου τυχαία, που είναι διαγεγραμμένη από πρότερες δράσεις και που η μόνη περίπτωση να ανατραπεί είναι η δική του μεταμόρφωση. Όσο εκείνος βυθίζεται στη κινούμενη άμμο που άπλωσε ολόγυρα του, τίποτε δε μπορεί να γίνει αρωγός στην ελπίδα του για σωτηρία. Αυτός ο ρόλος είναι ολότελα δικός του.
Ο σωτήρας του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο Εαυτός και μόνο αν εργαστεί με τον Εαυτό του μπορεί να αφυπνιστεί, να βγει απ' το λήθαργο, τη λήθη και τον ύπνο.
Αλλά ο άνθρωπος δυσκολεύεται να δράσει. Η πιο μεγάλη ήττα είναι αυτή απέναντι στον ίδιο του τον μικρό εαυτό. Λυγίζει κάτω από το βάρος ενός δικού του δημιουργήματος, τον διαφεντεύει ένα αμάλγαμα πολλών ετών, μια φτηνή ρεπλίκα που πρέπει να γίνει κομμάτια και θρύψαλα για να αποκαλυφθεί το Αρχέτυπο, ο πραγματικός Εαυτός.
Στον αντίποδα όμως όλων αυτών των κοπιαστικών προσπαθειών που εύκολα αποποιείται, δεν έχει κανένα πρόβλημα να δράσει όπως συνήθιζε, εκεί η δράση του βγαίνει αβίαστα, μηχανικά σχεδόν αυτοματοποιημένα. Άραγε όμως είναι εκείνος που δρα ή απλά τον χειρίζονται οι καταστάσεις κατά το δοκούν, σαν μια μαριονέτα σε θέατρο σκιών; Σε ποιους έχει εκχωρήσει την βούληση του;
Η μόνη ελπίδα του ανθρώπου είναι η δράση για την δική του επανόρθωση, το επίπονο κι επώδυνο σμίλευμα της προσωπικότητας του, για να απορρίψει κάθε επίπλαστο στοιχείο που επικολλήθηκε πάνω της. Μια βαριά πανοπλία που κατά ένα παράδοξο τρόπο ενώ μοιάζει άτρωτη κι απροσπέλαστη, δυσχεραίνει, με το βαρύ μέταλλο της, τις κινήσεις του, είναι άχρηστη μπροστά στην δυναμική ενέργεια των φαινομένων. Δε μπορεί να τον προστατεύσει σ’ αυτή τη μάχη, τουναντίον τον κρατά ακινητοποιημένο, ένα εύκολο θύμα των περιστάσεων. Μαγνητίζει και έλκει πάνω της κάθε τι που δονείται όμοια με την ποιότητα της.
Τελικά το δικό της φορτίο είναι πιο ασήκωτο από αυτό των καταστάσεων κι όμως ο άνθρωπος αδυνατεί να αναλάβει δράση, αλλά δίχως αυτήν τίποτε δε πρόκειται να συμβεί.
Τι μπορεί άραγε να περιμένει ο άνθρωπος απλώς ατενίζοντας το μέλλον, ενόσω στέκεται αδρανής στο παρόν; Το πιθανότερο, μια επανάληψη όλων όσων έχει στο παρελθόν δημιουργήσει, κι αυτό επειδή η ζωή κυλάει πάνω στις ράγες ενός κύκλου και το μόνο που έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε είναι να φτιάξουμε έναν νέο κύκλο και να την εκτροχιάσουμε απ’ τον παλιό, ώστε να μπει σε μια νέα τροχιά.
Πάνω στο κύκλο είναι που πρέπει να δράσουμε Τώρα! Έτσι ώστε στις επόμενες στροφές να ζήσουμε τα αποτελέσματα των σημερινών νέων δράσεων. Η αδράνεια θα επιτρέψει σε παλιούς κύκλους να εμφανιστούν ολόιδιοι, αν αυτό μας αρέσει είναι προτιμότερο να μη κάνουμε τίποτε, αλλά αν δε μας αρέσει τότε πρέπει να κάνουμε άμεσα κάτι, κάτι διαφορετικό, αλλά σήμερα, τώρα!
Υπάρχει κι ισχύει ο νόμος της ελάχιστης προσπάθειας, αλλά δεν υπάρχει νόμος της μηδενικής προσπάθειας-εκτός κι αν πρόκειται για μια στωική αντιμετώπιση προς αποφυγή μιας αντί-δράσης- ο νόμος της ελάχιστης προσπάθειας όμως μπαίνει σε ενέργεια και λειτουργεί μόνο όταν έχει προηγηθεί μια δραστική ώθηση. Πρέπει να πετάξεις ένα βότσαλο στα ήρεμα νερά μιας λίμνης για να δημιουργήσεις κύματα.
Τότε ναι, αφέσου στην ελάχιστη προσπάθεια και ταξίδεψε αν θέλεις με τη ροή που έχεις δημιουργήσει, αλλά αν μείνεις αδρανής τότε τίποτε δε θα αλλάξει. Η αδράνεια ωφελεί μόνο όταν κινδυνεύουμε να μπούμε στον πειρασμό να δράσουμε λανθασμένα λόγω κεκτημένης ταχύτητας ή ωθούμενοι από ένα μοιραίο ελάττωμα. Στοχαστείτε πάνω στη σημασία αυτής της αδράνειας, της στωικής παρατηρητικότητας των φαινομένων και της μη αντί-δράσης.
Κάποτε πρέπει να βγούμε από έναν κύκλο αλλά μοιραία θα βαδίσουμε πάνω στην περιφέρεια ενός άλλου, ίσως πιο ψηλά, ίσως πιο όμορφα αλλά και πάλι η πορεία θα είναι κυκλική. Αν κάποιος μπορούσε να δει μια κάτοψη της κλίμακας που ανεβαίνει θα έβλεπε έναν κύκλο, σε μια εγκάρσια όμως τομή, θα αντίκριζε μια σπείρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν περιστρεφόμαστε συνεχώς πάνω στην περιφέρεια του ίδιου κύκλου, αλλά ανηφορίζουμε, όπως προαναφέρθηκε, σε μια σπειροειδή κλίμακα που κάθε τόσο μας φέρνει ακριβώς πάνω από μια προηγούμενη κατάσταση, παρόμοια σε περιεχόμενο αλλά σε μια πιο εξελιγμένη μορφή. Αυτός που θέλει να αναγνωρίσει τα φαινόμενα των καιρών πρέπει να δει πίσω και πέρα από τις μορφές, επειδή οι μορφές πλανεύουν, τότε θα αντιληφθεί ότι όλα επαναλαμβάνονται. Αλλά το περιεχόμενο αυτού που θα επαναληφθεί στο μέλλον εναπόκειται στο περιεχόμενο της δράσης στο παρόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου