Αυτομομφές

Θα πρότεινα να επικεντρωθείς σε κάτι πιο σημαντικό. Να εξετάσεις τη σχέση σου με τον εαυτό σου. Έχω την αίσθηση πως βρίσκεις όλο και πιο πολλούς τρόπους να κρίνεις εσένα αρνητικά. Κάποιες φορές δεν το καταλαβαίνεις ούτε εσύ. Σε κάθε πρόβλημα, σε κάθε δυσάρεστη κατάσταση, σε κάθε γκρίζο γεγονός είναι πολύ σημαντικό να τηρείς μια ισορροπημένη και θεραπευτική στάση.

Το κοίταγμα προς τα μέσα είναι εξαιρετικό εργαλείο. Το ίδιο και η αυτοκριτική. Σε ποιο συναισθηματικό πλαίσιο κρίνεις τον εαυτό σου; Με ποιο τρόπο;

Πολλές φορές καταλήγεις σε αυτομομφές και παραμένεις με αυτές σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο που όχι μόνο αποτελεί εμπόδιο στην εξέλιξή σου αλλά επιπλέον σε φθείρει ταχύτατα.

Ανάληψη ευθύνης και αυτομομφή

Ίσως έχεις μείνει σε εκείνα τα παλιά παιδικά «προγράμματα» για τα οποία έχουμε ήδη μιλήσει. Πιστεύεις πως είσαι αποκλειστικά υπεύθυνος για αρνητικά γεγονότα που συμβαίνουν στο στενό σου κύκλο και όχι μόνο. Τείνεις να το πιστεύεις ακόμα και όταν στην πραγματικότητα δεν έχεις την παραμικρή ευθύνη ή έχεις ένα μικρό μέρος αυτής.

Σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν δεν είχες κάνει εκείνες τις κινήσεις, αν είχες δράσει διαφορετικά, αν δεν ήσουν τόσο «ανόητος». Ίσως το κάνεις υποσυνείδητα γιατί παραδόξως σου δίνει ελπίδες. Σε κάνει να αισθάνεσαι πως ο έλεγχος είναι δικός σου και έτσι αποφεύγεις το οδυνηρό ενδεχόμενο του ότι στην πραγματικότητα δεν μπορείς να κάνεις κάτι.

Ωστόσο, υπάρχει μια πιο αντικειμενική οπτική.

Η δημιουργία μιας κατάστασης ή ενός γεγονότος είναι πολυπαραγοντική. Αν θέλεις να δείξεις ωριμότητα και υπευθυνότητα όπως λες, μείνε σε εσένα και κάνε μια εσωτερική ανατροφοδότηση και κράτα την ως σύμβουλο για το μέλλον και όχι ως βασανιστική αυτομομφή από το παρελθόν. Μάθε και προχώρησε.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχεις αναγνωρίσει πως φέρεις κάποια ευθύνη για την κατάσταση και κατά την αξιολόγηση υπερτονίζεις το μέγεθος της δικής σου συμμετοχής. Είναι τότε που σκέψη σου τείνει στη διπολική της πλευρά. Άσπρο ή μαύρο, όλα ή τίποτα.

Πόσα πράγματα γνωρίζεις που να είναι έτσι; Σε εμένα έρχεται μόνο ένα στο νου.

Ενοχικότητα

Θα ήταν, επίσης, συνετό να πάψεις να αντιμετωπίζεις τα όσα δυσάρεστα σου συμβαίνουν ως τιμωρία για όλα εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ενοχές. Τα πράγματα κινούνται συνεχώς, οι καταστάσεις αλλάζουν, η ζωή προχωρά.

Το μόνο σίγουρο είναι πως σε ένα τέτοιο ταξίδι θα συναντήσεις καλά και άσχημα, ευχάριστα και δυσάρεστα, θα κάνεις περιπάτους, θα συρθείς και θα τρέξεις πιο γρήγορα και από τον άνεμο, θα πετάξεις, θα κλάψεις, θα γελάσεις, θα ενθουσιαστείς, θα απογοητευτείς, θα ζήσεις. Και όλα αυτά δεν έχουν σχέση με τις ενοχές σου. Έτσι είναι η ζωή.

Η αυτοκριτική σου είναι αποδεκτή μέχρι το σημείο που σε αναπτύσσει και όχι μέχρι εκείνο το σημείο που γίνεται σκληρή και αυτοεκφοβιστική. Εκεί είναι ικανή να σε συντρίψει κυριολεκτικά. Αισθάνεσαι θυμό, ματαίωση και στρέφεσαι με σκληρότητα ενάντια στον εαυτό σου. Κανείς δεν επωφελείται από κάτι τέτοιο. Ούτε οι γύρω σου, ούτε εσύ.

Αποδέχεσαι τον εαυτό σου μόνο στις επιτυχίες;

Κάτι άλλο που συχνά κάνεις είναι το να αποδέχεσαι τον εαυτό σου μόνο όταν επιτυγχάνεις κάτι. Οι αποτυχίες σου γεννούν δυσαρέσκεια και σε οδηγούν σε επιθέσεις εναντίον σου.

Ξέρεις, οι επιτυχίες και οι αποτυχίες είναι επίσης καταστάσεις που θα συναντήσεις στο δρόμο της ζωής σου. Γεννούν συναισθήματα ευχάριστα ή δυσάρεστα. Φυσικά τα ευχάριστα είναι καλοδεχούμενα και φυσικά δε νιώθεις το ίδιο για τα δυσάρεστα.

Πώς όμως τα απορρίπτεις;

Είναι εκείνα που κάνουν τα ευχάριστα ακόμα πιο δυνατά, εκείνα που σε οδηγούν μέσα από τη μάθηση στην ωρίμανση, εκείνα που θα ήταν κρίμα να μην έχεις γνωρίσει, εκείνα που συμβάλλουν εξίσου στην εξέλιξή σου, εκείνα που είναι κομμάτια της ύπαρξής σου, είναι «Εσύ».

Ίσως θα πρέπει να επανεξετάσεις τι πραγματικά κρίνεις και πώς θα γίνεις ακόμα καλύτερος. Υπάρχει διαφορά στο να κρίνεις τον εαυτό σου και στο να κρίνεις τη συμπεριφορά σου. Μια παιδική συμπεριφορά δε σημαίνει πως είσαι παιδί και μια απερίσκεπτη συμπεριφορά δε σημαίνει πως είσαι απερίσκεπτος.

Ό,τι είσαι ορίζεται από ένα σύνολο παραγόντων πράξεων και συμπεριφορών.

Όταν κρίνεις τον εαυτό σου από μια μόνο συμπεριφορά γενικεύεις και κάθε άλλο παρά εποικοδομητικό είναι κάτι τέτοιο.

Όταν κρίνεις τη συμπεριφορά σου είσαι στο «ακριβώς».

Την επόμενη φορά μπορείς να διαλέξεις πιο προσεκτικά τις λέξεις σου, να επιλέξεις, να εξετάσεις αν τα όσα έχεις να πεις έχουν κάποιον λόγο για τον οποίο αξίζει πραγματικά να ειπωθούν, να συμπεριλάβεις στην αξιολόγησή σου τον παράγοντα της προσωπικότητας, της ευθύνης και της επιλογής του εκάστοτε εμπλεκόμενου στην κατάσταση.

Φυσικά οφείλεις να αναλάβεις το δικό σου «βάρος» και να αφήσεις και τους άλλους να αναλάβουν τα δικά τους.

Ισορροπημένη αυτοκριτική

Είναι φυσική τάση η αυτοκριτική και καλοδεχούμενη. Υπάρχει η υγιής, η ισορροπημένη, η «με σεβασμό», η «με αγάπη», η «με κατανόηση» αυτοκριτική. Είναι εκείνη η αυτοκριτική που έχει δομημένο συντακτικό και λέξεις θετικής ενίσχυσης της ύπαρξης. Δεν έχει να κάνει με αποτίμηση, δε μιλάμε για αντικείμενα που ζυγίζεται η αξία τους, δεν υπάρχει σύγκριση με όμοια, δεν υπάρχουν απολύτως όμοια.

Είσαι μοναδικός, είσαι εδώ γιατί η προσφορά σου είναι πολύτιμη για κάποιους, οφείλεις να εισπράξεις τις εμπειρίες και να τις αξιοποιήσεις για να γίνεις ακόμα καλύτερος, ακόμα μεγαλύτερος, για να γίνεις τεράστιος, για να γίνεις εσύ.

Η ζωή σου είναι το δικό σου μοναδικό ταξίδι με τα τοπία, τις μελωδίες, τις προκλήσεις, τις αντιξοότητες, τα ξημερώματα και τα δειλινά.

Κάνε τον εσωτερικό κριτή σου σύμμαχο και όχι το αίτιο για τα προβλήματά σου. Επιβράβευσε τον εαυτό σου για κάθε μικρή επιτυχία αντί να τον μειώνεις για τις αποτυχίες σου. Επικεντρώσου στο θετικό και όχι στο αρνητικό. Χαμογέλασε. Ένα χαμόγελο είναι το πρώτο βήμα προς τη γαλήνη.