Η ειρήνη δεν έρχεται απλώς επειδή τη ζητάμε, πρέπει να χτίζεται τούβλο-τούβλο

Πώς μπορεί να επιτευχθεί η ειρήνη στον κόσμο;

Ας αναρωτηθούμε τι εννοούμε όταν λέμε Ειρήνη και πώς μοιάζει η Ειρήνη; Μπορούμε να πούμε ότι ένα κράτος ζει ειρηνικά επειδή δεν βρίσκεται σε πόλεμο με κανέναν;

Ναι, έχουν λήξει πόλεμοι και έχουμε πετύχει μια μορφή ειρήνης σε διάφορες στιγμές στην Ιστορία. Οι περισσότεροι τονίζουν την ειρήνη μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ενώ ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αυτός που θα έληγε όλους τους πολέμους, ο κόσμος ή μέρη του κόσμου ενεπλάκησαν και ακόμα εμπλέκονται σε πάνω από 300 πολέμους.

Στην προσπάθειά μας να φέρουμε ειρήνη έχουμε στρέψει όλη την προσοχή μας στη «Σωματική Βία» και όχι αρκετή στην «Παθητική Βία», που όλοι μας ασκούμε καθημερινά, συνειδητά ή υποσυνείδητα.

Στην πραγματικότητα, η «παθητική βία» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας, πόσο μάλλον στον ψυχισμό μας.

Σωματική βία είναι οι μάχες, οι σκοτωμοί, οι φόνοι, οι ξυλοδαρμοί, ο βιασμός και όλες οι άλλες πράξεις βίας όπου ασκείται σωματική δύναμη, ενώ παθητική βία είναι το είδος των βίαιων πράξεων όπου δεν ασκείται δύναμη κι ωστόσο αυτό που κάνουμε ή δεν κάνουμε κάνει τους άλλους να υποφέρουν άμεσα ή έμμεσα.

Μερικά παραδείγματα παθητικής βίας είναι οι διακρίσεις, η καταπίεση, ο εκφοβισμός, η απληστία, η κατασπατάληση πηγών, η φτώχεια, η αναισθησία, η ψυχολογική κακοποίηση και εκατομμύρια άλλοι τρόποι με τους οποίους πληγώνουμε τους άλλους καθημερινά.

Η παθητική βία έχει διαποτίσει τόσο πολύ τους ανθρώπους, που δεν το θεωρούμε πλέον βία. Ωστόσο, αυτή η εξαπλωμένη άσκηση παθητικής βίας οδηγεί τους ανθρώπους που νιώθουν θύματα στην εκδίκηση.

Δεν είναι το δικαστικό μας σύστημα, ακόμα και στις πιο πολιτισμένες χώρες του κόσμου, βασισμένο στην εκδίκηση, στο οφθαλμόν αντί οφθαλμού, στο να πληρώνει κάποιος γι’ αυτό που μας έκανε;

Έτσι είναι η «παθητική» βία, αυτή που πυροδοτεί τη φωτιά της «σωματικής» βίας, οπότε πώς μπορούμε να σβήσουμε τη φωτιά της σωματικής βίας όταν συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε και να σκαλίζουμε τις στάχτες της;

Επειδή όλοι διαπράττουμε «παθητική» βία, πρέπει να αναγνωρίσουμε τις αδυναμίες μας και την κακή συμπεριφορά μας και «να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο» για να φέρουμε την ειρήνη.

Η ειρήνη δεν έρχεται απλώς επειδή τη ζητάμε, πρέπει να χτίζεται τούβλο-τούβλο, εντοπίζοντας τα ελαττώματά μας και αλλάζοντάς τα.