Η μόνη στιγμή που μπορούμε να επιλέξουμε είναι αυτή η στιγμή

Τι υπέροχη και ανακουφιστική ιδέα να μπορώ να ζω τη στιγμή στο σήμερα. Στο παρόν. Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι σχεδόν όλες οι αγαπημένες, οι χαλαρωτικές και χαρούμενες εμπειρίες μας προέρχονται από στιγμές που είχαμε αφεθεί τόσο απόλυτα στην παρούσα στιγμή;

Ενώ, αν βάλουμε τα δυνατά μας να το επιτύχουμε αυτό, φαίνεται σχεδόν ακατόρθωτο. Πώς μπορεί να είναι τόσο δύσκολο κάτι τόσο βασικό; Κάτι τόσο ζωτικό; Σας έχω όμως μερικά πολύ καλά νέα. Δεν είναι ακατόρθωτο! Φαίνεται απλά ακατόρθωτο, γιατί κάπου εκεί στη διαδρομή έχουμε τοποθετήσει κάποια μικρά ή μεγάλα εμπόδια.

Τι λέτε να εξετάσουμε αυτά τα εμπόδια και να δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για αυτά; Ξέρετε, είναι εφικτό να δώσουμε τέλος σε αυτά τα εμπόδια είτε υπερπηδώντας τα, είτε προσπερνώντας τα, είτε ακόμα και εξουδετερώνοντάς τα.

Προσπαθούμε πάρα πολύ σκληρά να ζήσουμε πάλι τη στιγμή όπως εκείνες τις φορές που απλά «ήμασταν η στιγμή», που χωρίς να το επιδιώξαμε «γίναμε η στιγμή». Αυτή η επίμονη προσπάθεια συνήθως φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Όλοι γνωρίζουμε ότι για να αλλάξουμε το μέλλον, αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα στο παρόν. Όμως, η παρούσα στιγμή μπορεί να είναι μόνο όπως είναι. Ο στόχος μας εδώ χρειάζεται να είναι μόνο στο πώς αυτή η στιγμή μπορεί να γίνει καλύτερη χωρίς να έχετε την απόλυτη προσοχή σας στην εμπειρία. Απλά να «είστε».

Πιστεύουμε όλες τις σκέψεις μας. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι οι σκέψεις μας είναι εξαιρετικά χρήσιμες. Χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε και να αναλύσουμε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να ζήσουμε στη σημερινή κοινωνία. Ωστόσο, είναι όλες αυτές οι σκέψεις ωφέλιμες; Πολλές από αυτές τις σκέψεις είναι επαναλαμβανόμενες κρίσεις για τη ζωή μας. Συμφωνείτε;

Ανοίγουμε τα μάτια μας το πρωί και συνήθως το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι «Αχ και να μπορούσα να μην ξυπνήσω ακόμα», «Γιατί να χρειάζεται να πάω στην δουλειά σήμερα» κλπ. Το ρεύμα των σκέψεών μας αυξάνει το άγχος και την απογοήτευση. Μια σημαντική δεξιότητα εδώ είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε να παρακολουθούμε τις σκέψεις μας και δεν χρειάζεται να τις πιστεύουμε όλες. Όταν παρατηρούμε μια σκέψη που επιθυμεί η παρούσα στιγμή να είναι διαφορετική, απλά συνειδητοποιήστε ότι είναι απλώς μια σκέψη. Δεν χρειάζεται πρώτον να την πιστέψετε και δεύτερον να της επιτρέψετε να σας «απορροφήσει».

Αντιστεκόμαστε στις σκέψεις μας. Συνήθως με αυτό τον τρόπο, με την αντίσταση δηλαδή, παράγεται απογοήτευση. Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί «Αν η κατάστασή μου ήταν διαφορετική, θα ήμουν ευτυχισμένη/ος» . Η αυτοπαρατήρηση είναι ένα σπουδαίο εργαλείο που χρειάζεται να μάθουμε να αξιοποιούμε ωφέλιμα. Παρατηρείτε ότι κάνετε αντιπαραγωγικές σκέψεις; Αφήστε απαλά την σκέψη να γλιστρήσει και επικεντρώστε την προσοχή σας στην αναπνοή.

Εάν το μυαλό σας περιπλανιέται εκατό φορές μέσα σε δέκα λεπτά, απλά φέρτε την προσοχή σας πίσω 100 φορές μέσω της αναπνοής. Στη συνέχεια, μπορείτε να συντονίσετε το σώμα σας με τις αισθήσεις της τρέχουσας στιγμής, όπως η αφή, η γεύση, η όραση ή ο ήχος. Δοκιμάστε να μην κρίνετε τις σκέψεις σας. Κάντε το με τρόπο φιλικό προς εσάς.

Προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματα όπως την θλίψη και το άγχος. Η θλίψη είναι μέρος της ζωής μας. Τι συμβαίνει όμως όταν προσπαθούμε να απομακρύνουμε την αίσθηση αυτή; Θυμηθείτε όλες εκείνες τις στιγμές. Λυπάμαι που είμαι λυπημένος. Έχουμε πρωταρχικά συναισθήματα και δευτερεύοντα συναισθήματα. Ένα πρωταρχικό συναίσθημα συμβαίνει καθώς αλληλοεπιδρούμε με τον κόσμο: μια σχέση τελειώνει, για παράδειγμα, και αισθάνομαι λυπημένος.

Το δευτερεύον συναίσθημα συμβαίνει ως αντίδραση στο πρωταρχικό συναίσθημα: «Δεν θα έπρεπε να αισθάνομαι τόσο λυπημένος. Ήταν μια μικρή σχέση». Αυτό μόνο με κάνει να αισθάνομαι χειρότερα. Η εκτεταμένη ταλαιπωρία είναι συνήθως αποτέλεσμα δευτερεύοντος συναισθήματος. Εάν δεχτούμε τα πρωταρχικά μας συναισθήματα, τα δευτερεύοντα δεν μπαίνουν ποτέ στο παιχνίδι.

Δικαιολογούμε τα συναισθήματά μας. Όταν δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε τα συναισθήματά μας, τότε τα δικαιολογούμε. «Έχω το δικαίωμα να αισθάνομαι λυπημένος, γιατί …» Και τότε αναφέρουμε όλα τα «δύσκολα και κακά» που συμβαίνουν στη ζωή μας. Αυτό τελικά μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα; Εγώ λέω ότι δεν υπάρχει καμία τέτοια πιθανότητα!

Αυτό που ξεκίνησε ως δικαιολογία του συναισθήματος οδηγεί γρήγορα στο ξέσπασμα. Όταν είμαι λυπημένος, χρειάζεται απλά να είμαι λυπημένος! Ούτε να αντιστέκομαι χρειάζεται αλλά ούτε και να το δικαιολογώ. Επιτρέπεται να είμαστε λυπημένοι. Δεν είναι τα συναισθήματα «κακά», αλλά οι πράξεις που προέρχονται από αυτά όταν δεν τα αποδεχόμαστε και κυρίως οι πράξεις προς τον εαυτό μας .

Πιστεύουμε ότι η άφεση στη στιγμή του παρόντος δεν εμπεριέχει κινητοποίηση. Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται ότι το κίνητρο για κινητοποίηση και αλλαγή είναι να μισούν τις σημερινές συνθήκες ζωής τους. Αλλά ειλικρινά, πως γίνεται να υποκινούμαι από τη δυσαρέσκεια και όχι από την χαρά και την αγάπη; Ορισμένες από τις σημαντικότερες αλλαγές στον κόσμο πραγματοποιήθηκαν με κίνητρο τη συμπόνια, την αγάπη και το πάθος που είναι συνδεδεμένα με τη ζωή που ζούμε στην παρούσα στιγμή.

Κάθε φορά που επιλέγουμε να απολαμβάνουμε την στιγμή της ζωής όπως είναι, την ίδια στιγμή αφήνουμε πίσω μας σκέψεις για το πώς πρέπει να είναι η ζωή και πώς πρέπει να την ζούμε. Στην ουσία, σε κάθε στιγμή υπάρχει μια επιλογή. Μια επιλογή ευγνωμοσύνης και πάθους. Έτσι, ζούμε τη στιγμή στο μέγιστο, απολαμβάνοντας αυτή την αναπνοή, αυτού του βήματος, αυτό το αεράκι, αυτό το τσίμπημα της τροφής, κ.α. Η μόνη στιγμή που μπορούμε να επιλέξουμε είναι αυτή η στιγμή.