Να είστε ειλικρινείς με όλους. Μπορείτε να τα πηγαίνετε καλά με τους περισσότερους ανθρώπους, αν τους κολακεύετε. Αυτό όμως καταστρέφει τον χαρακτήρα και αυτού που προσφέρει κολακείες και αυτού που τις δέχεται. Δεν είναι επιζήμιο να επαινείτε κάποιον. Σε όλους αρέσει η ενθάρρυνση και ο έπαινος για τα προτερήματά τους και τις πράξεις τους, αν αυτή η αναγνώριση είναι ειλικρινής. Όταν όμως κάποιος κολακεύει κάποιον άλλον για να πάρει κάτι σε αντάλλαγμα, αυτό είναι λάθος. Αν η αγάπη μου δεν αρκεί, δεν θα δωροδοκήσω κανέναν με κολακεία.Είναι πάντα καλό να λέμε την αλήθεια, αλλά είναι καλύτερο να λέμε ευχάριστες αλήθειες και να αποφεύγουμε να λέμε δυσάρεστα λόγια. Το να απευθυνόμαστε σ’ έναν ανάπηρο λέγοντας «Κύριε Ανάπηρε» μπορεί να είναι αλήθεια αλλά είναι μια δυσάρεστη αλήθεια που πληγώνει και πρέπει να αποφεύγεται. Είναι κακό να επικρίνουμε όταν οι άλλοι δεν θέλουν κριτική, αλλά είναι ευεργετικό να ακούμε εποικοδομητική κριτική, και είναι αξιοθαύμαστο να μπορούμε να αντέξουμε δριμεία αλλά αληθινή κριτική μ’ ένα χαμόγελο και μια αίσθηση εκτίμησης μαζί με ευγνωμοσύνη.
Η κολακεία μπορεί να είναι καλή όταν ενθαρρύνει κάποιον να κάνει το σωστό, αλλά μπορεί να είναι ολέθρια όταν χρησιμοποιείται για να κρύψουμε ένα ελάττωμα ή κακό χαρακτήρα, αφήνοντάς τα να κακοφορμίζουν και να δηλητηριάζουν ολόκληρη την ψυχή με άγνοια. Όλοι μας αγαπάμε την κολακεία, όπως σε όλους αρέσει να τρώνε γλυκό μέλι. Δεν ξέρουμε όμως πότε είναι δηλητηριώδης.
Μαζί με τα γλυκά λόγια της κολακείας από τους άλλους, οι εσωτερικές μας σκέψεις συχνά δικαιολογούν τα επιζήμια ελαττώματά μας και κρύβουν μεγάλους ψυχολογικούς κακοήθεις όγκους που μπορεί να σπάσουν και να δηλητηριάσουν όλη την πνευματική ζωή μας. Η κολακεία από τους άλλους και οι παρηγορητικοί ψίθυροι των σκέψεών μας ικανοποιούν την ακοή μας. Η μικρή ανθρώπινη σοφία συχνά αμβλύνεται από τα κολακευτικά λόγια. Πολλοί άνθρωποι χάνουν χρήματα, χρόνο, υγεία, και ακόμα και τον καλό χαρακτήρα τους απολαμβάνοντας να ακούν τα γλυκά, απατηλά λόγια παρασιτικών αποκαλούμενων φίλων.
Ήταν ένας , που είχε έναν φίλο που συνεχώς τον επέκρινε, και οι μαθητές του δάσκαλου, δυσαρεστούνταν πάρα πολύ. Μια μέρα ένας μαθητής πήγε στον άγιο και φώναξε πανηγυρίζοντας: «Δάσκαλε! Ο εχθρός σας, αυτός που πάντα σας έβρισκε ελαττώματα, πέθανε». Ο δάσκαλος άρχισε να κλαίει και είπε: «Αχ, νιώθω αβοήθητος. Ο καλύτερος πνευματικός κριτής μου πέθανε. Ράγισε η καρδιά μου».
Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να ακούν κολακείες αντί για έξυπνη κριτική. Κάποιοι, από πείσμα, τρέχουν απρόσεκτα στα βράχια της τρέλας προσπαθώντας να αποδείξουν τις αληθινές προβλέψεις των having to prove the ειλικρινών πνευματικών δασκάλων. Οποιοσδήποτε θέλει ειλικρινά να βελτιωθεί θα πρέπει, κάθε φορά που κάποιος τον επικρίνει είτε ήπια είτε με σκληρότητα: «Έχει δίκιο; Μήπως δεν μπορώ να το δω καθαρά επειδή δελεάστηκα από τα γλυκά λόγια άλλων να επιτρέψω στη σοφία μου να παρασυρθεί και να γίνει αιχμάλωτη της κολακείας;»
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου