Ναρκίσσινο μύρο

Ναρκίσσινο μύρο μοιάζεις. Φάρμακο και Δηλητήριο μαζί. Ομορφιά και Ασκήμια. Άνοιξη και Χειμώνας. Νερό και Χώμα. Ζωή και Θάνατος. Ανεβαίνουν από τα χώματα οι ανθοί κι οι μυρωδιές σου κι ύστερα πέφτουν πάλι στα χώματα. Ωσάν ήταν χθες ο μύθος, η πραγματικότητα κι η αποπληκτική πνοή σου. Πανδαισία φαντασμαγορική του αντικαθρεφτιζόμενου νου μας.

 

Ο μύθος

Κατά την ελληνική μυθολογία, ο Νάρκισσος ήταν ένας όμορφος νεαρός, γιος της Νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού, που ζούσε στην Βοιωτία. Ο Νάρκισσος ήταν ένας αυτάρεσκος με την άριστη σωματική του διάπλαση νέος. Κάποια μέρα, στάθηκε σε μία πηγή και παρατηρούσε την θέαση του προσώπου του στα νερά της. Στην θέα αυτή θέλχθηκε τόσο πολύ ερωτικά και, έτσι, προσπάθησε, βυθίζοντας το χέρι του στο νερό, να την συλλάβει. Παρά τις επίμονες προσπάθειές του, δεν τα κατάφερνε, αλλά παρέμεινε στη θέση αυτή αυτοθαυμαζόμενος, ώσπου η καρδιά του υπέστη μαρασμό και απέπνευσε οριστικά. Το κάτοπτρο του Νάρκισσου έγινε το οικτρό όργανο του θανάτου του. Στην θέση εκείνη, λέγεται πως φύτρωσε το ομώνυμο άνθος, το οποίο αποτελεί σύμβολο της φθοράς και των χθόνιων θεοτήτων. Επίσης, έχουν παρατηρηθεί οι υπνωτικές ιδιότητες του αρώματός του (Κοντογόνης). Αχ Νάρκισσε, ναρκωτικές οι ιδιότητές σου... 

 

Η πραγματικότητα

Υπνωτιστική η αρχέγονη μελωδική χροιά της φωνής σου. Αχ Νάρκισσε, εγκλωβισμένος στο γυαλί ενός ψευδαισθησιακού κατόπτρου. Θανατεροί οι φόβοι σου για τη ζωή, για την αλήθεια, για την ίδια σου την ψυχή και την υπαρξιακή σου πνοή. Φυλακισμένος στο κλουβί της αιώνια ενοχικής προβολής. Φοβήθηκες την προσμονή. Αρνήθηκες το φως της αυγής. Το απωθημένο καταπιεσμένο μίσος για τον εαυτό σου σε οδήγησε στην αυτοαπορρόφηση, στην ψευδαισθησιακή μεγαλειότητα και σκιώδη παντοδυναμία... σε οδήγησε στην ρηχότητα. Καταστροφική αναβίωση της τραυματικής παρελθοντικής δομής.

 

Ποιό ήταν το χρέος σου στη ζωή; Να σπας μονάχος σου μπροστά στο γυαλί; Να αναζητάς το άσπρο προς χάριν μιας ψυχαναγκαστικής προβολής; Πεσ' μου γιατί αρνήθηκες την προετοιμασία; Γιατί απομακρύνθηκες από την πορεία; Γιατί δεν κατάλαβες πως η πράξη αποτελεί την λαμπρότερη θύρα της λύτρωσης; Η πράξη, μονάχα, θα συνένωνε νου και ψυχή και θα' δινε απάντηση στα ερωτήματα της καρδιάς σου. Υπέρμετρη η δειλία σου και μανιώδης η φοβία σου. Γιατί δεν αγάπησες την φοβία σου; Αποτελούσε κι αυτή μέρος του αγώνα που εγκατέλειψες πριν, καν, ξεκινήσεις. Προς τί η αιώνια σιγή σου, δίχως ένα όραμα στη ζωή σου;

 

Σε νάρκωσε η καταστροφική ορμή σου. Δεν ανακάλυψες, όμως, πως η ορμή αυτή κρύβει και έρωτα. Αιώνια αντιστρατευόμενες οι δυνάμεις της φύσης. "Τι θα πει ευτυχία; Να ζεις όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια" (Καζαντζάκης). Αχ Νάρκισσε, προσπάθησες να ξορκίσεις τον θάνατο. Δεν αντιλήφθηκες, όμως, πως η ίδια  η ζωή είναι τόσο ξεκίνημα, όσο και γυρισμός. Τώρα... μαρασμός. Νεκρικό το μύρο σου.
 

Νάρκισσε, αιώνια θαμμένο το παρελθόν των μεγάλων ονείρων. Δεν διάνθισες ποτέ το παρόν και το μέλλον σου με ελπίδα. Καταδυνάστευσες τη ζωή σου χυδαία, άχρωμα και παρασιτικά. Θανάτωσες την ψυχή σου πριν θανατώσεις το σώμα σου. Δεν διαισθάνθηκες, δεν περίμενες, δεν ονειρεύτηκες την λαμπρή ζωή. Αρνήθηκες να απορήσεις και να ψάξεις γιατί ζεις, κι ας μην υπάρχει η απάντηση αυτή. Το παν ήταν η διαδρομή. Τώρα... σιγή.