ΑΣΦΑΛΕΙΑ, ΑΞΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αν κοιτάξουμε λίγο στο τι διαδραματίζεται στη ζωή μας και τι δεν μας ευχαριστεί σε αυτήν, θα δούμε πως όλα όσα θέλουμε να διατηρούμε και γι’ αυτό και τα συντηρούμε, και όλα όσα θέλουμε να αποκτήσουμε και γ’ αυτά και αγωνιζόμαστε, δεν τα θέλουμε τελικά πραγματικά τα ίδια, αλλά τα θέλουμε επειδή τα θεωρούμε ως τα απαραίτητα «μέσα», για να μας οδηγήσουν σε κάτι άλλο που βρίσκεται βαθύτερα...

Έτσι, θέλουμε σπίτια για να αποκτήσουμε Ασφάλεια, αυτοκίνητα (και τα υπόλοιπα πράγματα) για να αποκτήσουμε Αξία, ανθρώπους που «μας δονούν» ανάλογα, για να μας δώσουν Αγάπη, μία δουλειά για να νιώθουμε Αυτάρκεις κι Ανεξάρτητοι, άρα Ελεύθεροι κλπ

Όμως τα σπίτια γκρεμίζονται,
τ’ αυτοκίνητα συνεχώς χαλάνε και φυσικά καταστρέφονται,
οι άνθρωποι φεύγουν, (από κοντά μας ή από τη ζωή…),
και από τις δουλειές μας απολύουν….

Έτσι χάνεται η Ασφάλεια;
Χάνεται η Αξία;
Φεύγει η Αγάπη;
Παύουμε να είμαστε Αυτάρκεις κι Ανεξάρτητοι, άρα Ελεύθεροι;
Σαφώς όχι!

Απλά, έτσι νομίζουμε….

Κι αυτό, γιατί
1ον Επενδύουμε στην μονιμότητα,
2ον νομίζουμε ότι είμαστε το σώμα μας μόνο, και
3ον γι’ αυτό, (επειδή νομίζουμε ότι είμαστε το σώμα μας μόνο) δίνουμε έμφαση «στα μέσα» (δηλαδή σπίτια, αυτοκίνητα, ανθρώπους, δουλειές), με τα οποία θεωρούμε μπορούμε να αποκτούμε Ασφάλεια, Αξία, Αγάπη και Ελευθερία, αντί να διερευνήσουμε στην κάθε μία από τις παραπάνω έννοιες, το τι «Πραγματικά» σημαίνει το να είμαστε Ασφαλής, να Αξίζουμε, να νιώθουμε Αγάπη, να είμαστε Ελεύθεροι….

Γιατί στην ουσία Ασφαλής είμαστε όταν εξωτερικά, αναχαιτίζουμε κάθε επηρεασμό που «θα ήταν ικανός να χαλάσει την ψυχολογία μας», αφού έχουμε αναγνωρίζει βαθύτερα τι σημαίνει Ασφάλεια, Αξία, Αγάπη και Ελευθερία...

Η Αξία μας, είναι σε αυτό που Είμαστε, και ποτέ «σε αυτά που έχουμε ή αποκτούμε».

Την Αγάπη, κανείς δεν μπορεί ΠΟΤΕ «να μας τη δώσει», όπως φυσικά και «να μας την πάρει». Εκτός μονάχα, αν ήδη δεν έχουμε βιώσει πως η Αγάπη είναι η Φυσική μας κατάσταση…

Τέλος είμαστε Ελεύθεροι, μόνο όταν συνειδητοποιούμε πως όλες οι Αξίες μας, η Ηθική μας και τα Πιστεύω μας, πηγάζουν όχι από το σκηνικό της εξωτερικής μας ζωής, τι μας μάθανε, ή από το ποια είναι η φυσική κατάσταση του σώματος μας, αλλά από ότι πηγαία αναγνωρίζεται ότι Είμαστε μέσα μας εμφανιζόμενο από το πουθενά, χωρίς δεδομένα και καταγραφές, το οποίο και εφαρμόζουμε στην εξωτερική μας ζωή για να λειτουργούμε και έτσι πορευόμαστε.

Όταν από την άλλη, (και έτσι λειτουργούμε οι περισσότεροι άνθρωποι), έχουμε ταυτίσει όλη την Ύπαρξη μας με το σωματικό μας φορέα μόνο, λογικό είναι ότι το σώμα μας είναι τελικά αυτό που «μας προσδιορίζει», και «καθορίζει» και το πώς είμαστε καί σε ψυχολογικό επίπεδο. Έτσι και η σκέψη, (που είναι ένα εργαλείο), υπακούει στο να εργάζεται με τις ωθήσεις καθαρά του σώματος, οπότε και η ερμηνεία μας για τη ζωή είναι ανάλογη…

Η πρωταρχική επιλογή λοιπόν του σώματος αφορά σκέψεις που έχουν να κάνουν με την προστασία του, οπότε την ασφάλεια του και δευτερεύοντος, με την ευχαρίστηση του. Ως αποτέλεσμα, την ασφάλεια, ή ευχαρίστηση του σώματος, (επειδή την εκλαμβάνουμε μέσω των πέντε αισθήσεων μας), τη θεωρούμε ασφάλεια ή ευχαρίστηση δική μας, ενώ αφορά τον φορέα, μέσα στον οποίο Εμείς, είμαστε μονάχα οι ένοικοι... Σαν να ζούμε σ’ ένα διαμέρισμα που έχουμε τόσο ταυτιστεί μαζί του, που νομίζουμε πως είμαστε το διαμέρισμα…

Έτσι, όταν κάποια στιγμή θα έχουμε (και γι’ αυτό αγωνιζόμαστε) μόνιμα (νομίζουμε) την σωματική ασφάλεια, την σωματική προστασία και την σωματική ευχαρίστηση, θεωρούμε ότι τότε, σε κάποιο μέλλον που ποτέ δεν έρχεται, «θα» είμαστε εν τέλη και ευτυχισμένοι…. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που «τρέχουμε» όλη μας τη ζωή, και πάντα κάτι κυνηγάμε για το αύριο…. Έλα όμως που η Ψυχή δεν θρέφεται από αυτά, αλλά μονάχα το σώμα…

Αν το δούμε ακόμα καλύτερα θα διαπιστώσουμε, πως όλα ξεκινούν από φόβους που προκαλούν ανησυχίες, (όχι δικούς μας όπως είπαμε, αλλά δημιουργούμενους από ανάγκες) και πάλι του σώματος μας που όμως ποτέ δεν είναι αληθινοί, (γιατί δεν ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη, ούτε και βεβαίως στην Αφρική), αλλά που έχουν να κάνουν με «το πώς σκεφτόμαστε για τα πράγματα», και δεν έχουν καμία σχέση με τα ίδια τα γεγονότα ή τα πράγματα. Όλα αφορούν το «αν». Σενάρια δηλαδή, (πάντα αρνητικά) για το μέλλον. Να γιατί λέμε ότι οι άνθρωποι ζούμε «σε έναν φανταστικό κόσμο» και πότε στην Πραγματικότητα, και τελικά φτάνουμε να μη ζούμε ποτέ…

Έτσι, δίνουμε έμφαση, μόνο «στην ερμηνεία» του εξωτερικού μέρους της ύπαρξης μας, οπότε αγνοούμε την Εσώτερη μας φύση, που μόνο αυτή όμως μπορεί να δει τα πράγματα καθαρά και αντικειμενικά για να μπορούμε να Είμαστε, και να νιώθουμε εν μέσω ενός κόσμου που τα πάντα ανά πάσα στιγμή καταρρέουν παρ’ όλα τα «φαινόμενα» Ασφαλείς, Άξιοι, Πλήρης (με Αγάπη), και φυσικά Ελεύθεροι.

Διότι τα σπίτια, είναι για να μας προστατεύουν από τις καιρικές συνθήκες, και για να μας παρέχουν τον απαραίτητο απαιτούμενο «δικό μας προσωπικό χώρο» για εσωστρέφεια, ανάλυση και εσωτερική αναγνώριση. Το «έξω», είναι για την επαφή «με τους άλλους», το «μέσα», για την ενδοσκόπηση και επαφή με τον «Εαυτό μας».

Τ’ αυτοκίνητα, είναι απλά για να μας πηγαίνουν στον προορισμό μας. Για να μας διευκολύνουν στη μετακίνηση, όπως και όλα τα υπόλοιπα πράγματα. Είναι δηλαδή για να διευκολύνουν αλλά και να απλοποιούν την καθημερινή μας ζωή.

Οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας, ακριβώς επειδή μεταξύ τους είναι καθ’ όλα διαφορετικοί, αντικατοπτρίζουν ο καθένας τους, κι ένα τελείως διαφορετικό κομμάτι του εαυτού μας. Αυτό σημαίνει πως η συναναστροφή μας με τον κάθε έναν από αυτούς, μας δείχνει απλά και διαφορετικό κομμάτι δικό μας, ακριβώς γιατί η κάθε μας σχέση είναι διαφορετική, άρα, ο ρόλος μέσα από τον οποίο θα εκφραστούμε επικοινωνώντας, είναι διαφορετικός. Έτσι, μπορούμε να βλέπουμε ανά πάσα στιγμή αν, και σε πιο βαθμό έχουμε αναγνωρίσει την Αγάπη μέσα μας, ενώ βεβαίως όλο αυτό μας αποκαλύπτει περίτρανα, ακόμα και τη σχέση με τον ίδιο μας τον Εαυτό ως προς το βαθμό και την ύπαρξη επαφής ή μη, με το Πραγματικό μας Είναι... Γιατί ακριβώς όπως φερόμαστε στους άλλους ανθρώπους, είναι ο δείκτης, του ποια είναι η σχέση που έχουμε αναπτύξει μέσα μας, με τα Εσώτερα μέρη του Εαυτό μας, όπως βεβαίως και ποιες (αν υπάρχουν) οι συγκρούσεις μέσα μας.

Η εργασία, δεν μας καθιστά ελεύθερους. Απλά μας παρέχει τα χρήματα, για να μπορούμε να συντηρήσουμε το σώμα μας, το χώρο μας, όπως και τα πρόσωπα τα οποία έχουμε αναλάβει υπό την προστασία μας. Αυτάρκης και Ανεξάρτητος, είναι μονάχα ο άνθρωπος που μπορεί να «σκεφτεί» μόνος του, ανεπηρέαστος από τους άλλους, από δεδομένα, από συναισθηματισμούς που τον κρατούν δέσμιο, από ανόητες σωματικές επιθυμίες που τον απομακρύνουν από τον Δρόμο του συνειδησιακά, και όχι «αυτός που βγάζει τα πιο πολλά λεφτά». Αυτός, όχι μονάχα δεν είναι Ελεύθερος, αλλά είναι απόλυτα φυλακισμένος σε αυτό που κυνηγά: Άρχοντας του είναι μονάχα το χρήμα!

Αντιλαμβανόμαστε τελικά λοιπόν, πως Πραγματικά Ελεύθερος, είναι μονάχα αυτός που απέχει, (είναι ανεπηρέαστος ψυχολογικά), από τη «μαγειρεμένη δομή» αυτού του κόσμου, (Κοινωνική, Ηθική, Πολιτική, Θρησκευτική, Οικονομική, Οικολογική, Οικογενειακή, Παράδοσης), που τον ορίζει, και άρα, είναι Ελεύθερος από τους κατώτερους φορείς του που τον τραβούν πίσω, και τον καθιστούν φυλακισμένο. Έχει, δική του άποψη για τον κόσμο, καθ’ όλα Ατομική, ακριβώς γιατί έχει αναρωτηθεί για τα παραπάνω, τα έχει ψάξει, και έχει καταλήξει, βασιζόμενος σε βιωματική αναγνώριση του Πραγματικά Ορθού για τη ζωή του, οπότε και έτσι βαδίζει!

Γιατί, ποιος φοβάται για την ασφάλεια;
Το Σώμα. Η Σάρκα.

Ποιος δίνει έμφαση στην Αξία;
Ο Νους. Η αναλυτική σκέψη βασιζόμενη σε μνήμες.

Ποιος ζητά Αγάπη;
Αυτός που δεν νιώθει εσωτερικά καμία απολύτως σύνδεση με το Εσώτερο μέρος της Ύπαρξης του.

Και ποιος θέλει να είναι ανεξάρτητος και αυτάρκης, άρα δεν νιώθει ήδη Ελεύθερος;
Ο διαπλασμένος από την κοινωνία και το περιβάλλον χαρακτήρας μας, που πιστεύει πως μπορεί να είναι Ελεύθερος, επειδή θεωρεί πως τα πάντα αγοράζονται με το χρήμα!

Ελεύθεροι, εντός της κοινωνίας ως άνθρωποι, δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ. Η ίδια η φύση του πεδίου, εξαιτίας ακριβώς του σώματος στο οποίο κατοικούμε προσωρινά, δεν μας παρέχει τη δυνατότητα της Ελευθερίας με την έννοια ότι σε σωματικό (φθαρτό) επίπεδο, δεν είμαστε άτρωτοι. Ακριβώς γι’ αυτό λέμε πως η σάρκα είναι «ο τάφος της Ψυχής». Γιατί δεν είμαστε ως η Φύση μας, αλλά υποκείμενοι στον περιορισμό της ύλης. Όμως Εσωτερικά, αυτό που Είμαστε, είμαστε πάντα. Δεν υπόκειται σε μεταβολές, και δεν εξελίσσεται. Αυτό που εξελίσσεται, είναι η (κάθε) περιορισμένη συνείδηση μας εντός των κόσμων που κατοικούμε προσωρινά. Και κατ’ ουσίαν, δεν εξελίσσεται. Απλά διευρύνεται μέσα από την εμπειρία και τα βιώματα. Ενώ Είμαστε Ολόκληροι λοιπόν, «περιοριζόμαστε» σε συνειδητότητα, για να μπορούμε να είμαστε εδώ σε σώμα, εντός του υλικού πεδίου. Πως αλλιώς; Είμαστε λοιπόν επισκέπτες. Τίποτε άλλο…

Αυτός είναι βεβαίως και ο λόγος που υποχρεωτικά και εν γνώση μας, για όσο βρισκόμαστε εδώ, επειδή αναγνωρίζουμε πως μοναδικός σκοπός μας στη ζωή είναι η Ένωση με το Πραγματικό, «ανεχόμαστε» τον κόσμο, (με την έννοια ότι τον αποδεχόμαστε ακριβώς όπως είναι με τους περιορισμούς του), και κοιτάζουμε να πορευτούμε με ότι εργαλεία μας παρέχει για να κάνουμε αυτό ακριβώς για το οποίο ήρθαμε: Να αναγνωρίσουμε εντός της ύλης την Αληθινή Φύση μας, και να την εκφράσουμε, που σημαίνει να ζούμε ως Αυτή, παρ’ όλο που ο κόσμος είναι αυτό που είναι, δηλαδή ένας κόσμος που τα πάντα είναι προσωρινά, υποκείμενα σε πάσης φύσεως αντιθέσεις των άκρων. Ο «αγώνας» μας λοιπόν, δεν είναι «να νικήσουμε», ή «να αλλάξουμε» αυτόν τον κόσμο. Ο αγώνας μας, είναι να συνδεθούμε «εντός» με την Αληθινή μας Φύση.

Έτσι κι αλλιώς το παίρνουμε απόφαση, (ο καθένας μας κάποια στιγμή) πως ο κόσμος αυτός αν αλλάξει (και γίνει καθ’ όλα ανθρώπινος και πραγματικά πολιτισμένος), πρέπει σε Ατομικό επίπεδο να «αλλάξουν συνειδησιακά όλοι οι άνθρωποι». Τότε η αλλαγή θα γίνει και συλλογική, και τότε και οι συνθήκες για όλους μας θα είναι σαφώς πιο εύκολες απ’ ότι σήμερα αλλά τονίζουμε και πάλι, θα είναι πιο εύκολες μονάχα για να μας διευκολύνουν στο να αφοσιωνόμαστε πιο ανώδυνα στην Αυτοπραγμάτωση. Να μη χρειάζεται «να αντιμετωπίζουμε» κάθε φορά εκτός των δικών μας παρεμποδιστικών παραγόντων, και όλες τις διαστρεβλώσεις του συλλογικού, που πολλές φορές δεν είναι δικό μας δημιούργημα, αλλά επειδή έχουμε εισχωρήσει στο Συλλογικό Κάρμα της ανθρωπότητας, έχουμε επωμιστεί και το ανάλογο βάρος...

Παρ’ όλο όμως που η «αφιέρωση» στον Εσωτερικό Δρόμο είναι τώρα δυσκολότερη από το να ήταν ας πούμε όλα τα προς το ζην εξασφαλισμένα, γι’ αυτόν που «αποφασίζει» να υπερβεί είναι καλύτερα, ακριβώς γιατί μέσα από αυτές ακριβώς τις δυσκολίες, (όπως και τον πόνο), μπορεί να διαπιστώσει πιο άμεσα, πως η μόνη του σωτηρία, είναι η στροφή στην Πνευματικότητα. Με βάση τις τωρινές συνθήκες του κόσμου, μόνο έτσι ο άνθρωπος γίνεται ικανός να επιβιώσει. Αλλιώς, φυτοζωεί…

Έτσι, ενώ αυτός ο κόσμος είναι όντως «η κόλαση», μέσα από αυτή την κόλαση έχουμε τη δυνατότητα ως άνθρωποι, να μπορούμε να βιώνουμε (εργαζόμενοι κάθε μέρα προς αυτή την κατεύθυνση) ακόμα και κάθε μας στιγμή την Ασφάλεια, την Αξία, την Αγάπη και την Ελευθερία της Φύσης μας, πέραν του σώματος, των πέντε αισθήσεων του, και των καταστάσεων που διαδραματίζονται σε αυτόν.

Έτσι, υπερβαίνοντας όλα τα «άσχημα» αυτού του κόσμου η υπέρβαση αυτή, δεν έχει να κάνει με το ότι δεν υπάρχουν για μας, αλλά με το ότι γνωρίζουμε πως όλα αυτά απλά είναι «τα τρωτά» (τα βάσανα) αυτού του πεδίου, (για όποιον ταυτίζεται και έτσι τον επηρεάζουν), άρα όλος ο αγώνας είναι, η ταύτιση με κάτι πολύ ευρύτερο και η αποταύτιση από αυτόν τον κόσμο, ώστε μέσα από το ευρύτερο, να μπορούμε να βλέπουμε πιο καθαρά, οπότε να μην αποτελεί αυτός ο κόσμος (με τον τρόπο λειτουργίας των περισσοτέρων ανθρώπων), πια, τη μόνη Πραγματικότητα που γνωρίζουμε και ζούμε.

Η βαρύτητα που δίνουμε εμείς στα πράγματα, αντιλαμβανόμαστε πως γίνεται, και το πώς τελικά είναι για μας, οπότε και έτσι τα ζούμε. Αντιμετωπίζουμε άρα τις καταστάσεις ανάλογα με την κάθε δεδομένη στιγμή, και γινόμαστε, αυτό που αποφασίζουμε κάθε φορά να Είμαστε. Έτσι «αυτοπροσδιοριζόμαστε», Είμαστε ο Εαυτός μας, και δεν περιμένουμε να μας καθορίσουν οι καταστάσεις, τα δεδομένα, οι άνθρωποι ή τα πράγματα στη ζωή, διότι ακριβώς γνωρίζουμε πως Είμαστε, κάτι πολύ περισσότερο από οτιδήποτε ποτέ αντιληφθούμε, βιώσουμε, εκφράσουμε, και με αυτά ως σημεία αναφοράς ζούμε. Έτσι η ζωή μας εκπλήσσει συνεχώς. Η ουσία της Ζωής βασικά, ο Πυρήνας της. Ένας Πυρήνας, που Είμαστε αναπόσπαστο μέρος του… Τι μπορεί να μας αγγίξει;