Ο φόβος είναι ο αιώνιος αντίπαλος του ανθρώπου, το μεγαλύτερο πρόβλημα της ανθρωπότητας. Όταν φύγει ο φόβος, όλα γίνονται πιο εύκολα και πιο καθαρά. Ο άνθρωπος γεννιέται τέλειος, ολόκληρος, χωρίς φόβο. Στο φόβο εκπαιδευόμαστε μπαίνουμε με το που ερχόμαστε στον γη, όταν βγαίνουμε από τη μήτρα της μητέρας μας σε αυτόν τον κόσμο, μερικές φορές και από πιο πριν, ένας τομέας με τον οποίο ασχολείται η προγεννητική ψυχολογία.
Η γέννηση είναι ένα πολύ ισχυρό σοκ. Πολλοί αναφέρουν τη γέννηση ως τον πρώτο θάνατο. Τότε είναι που εδραιώνεται ο βαθύτερος φόβος του ανθρώπου, ο φόβος του θανάτου, και συνεχίζεται το χτίσιμο πολλών μικρότερων φόβων όσο μεγαλώνουμε.
Αυτό μπορούμε να το δούμε με χιλιάδες απλά καθημερινά παραδείγματα.
Ας αναφέρουμε μερικά ξεκινώντας από τα παιδικά μας χρόνια. Οι γονείς μας, χωρίς να το καταλαβαίνουν τις περισσότερες, φορές βοηθούν στο χτίσιμο αυτών των φόβων, διότι είναι οι ίδιοι γαλουχημένοι στο φόβο. Τρέχουν με τον παραμικρό θόρυβο μήπως έπαθε κάτι το παιδί. Το παιδί, αν και βρέφος ακόμα, αναπτύσσει μια εικόνα του κόσμου ως έναν κόσμο όπου υπάρχουν κίνδυνοι.
Ακόμα κι όταν μεγαλώσει και γίνει τριάντα, σαράντα ετών, φεύγοντας από το σπίτι οι γονείς του εύχονται «στο καλό και να προσέχεις». Αυτό από μόνο του δουλεύει στο ασυνείδητο λέγοντάς του «πρόσεχε». Αυτόματα σημαίνει ότι εκεί έξω υπάρχει κίνδυνος και ό,τι πιστεύει το μυαλό, αυτό προβάλλει.
Όλα αυτά είναι γνωστά από πολύ παλιά, κι έτσι ο φόβος έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες από αυτούς που έχουν τη δύναμη για να τη διατηρούν, όπως αρχηγοί κρατών, πνευματικοί ηγέτες, κληρικοί, γονείς, εργοδότες κ.λπ.
Τι είναι όμως ο φόβος; Ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης και δεν είναι το μίσος, όπως πιστεύουν πολλοί. Κι αυτό γιατί πίσω από το μίσος κρύβεται και πάλι ο φόβος. Όποιος δεν φοβάται δεν μπορεί να μισεί. Αντ' αυτού μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του και τους γύρω του, έτσι κάνει τα πρώτα βήματα προς τη γαλήνη. Αν μπορούσαμε να βιώσουμε την απόλυτη έλλειψη φόβου, θα ακουμπούσαμε και πάλι την τελειότητα.
Σε όλες μας τις λάθος αποφάσεις, σε όλες μας τις λάθος συμπεριφορές, αν ψάξουμε αρκετά βαθιά, θα βρούμε ότι κρύβεται κάποιος φόβος.
Η γέννηση είναι ένα πολύ ισχυρό σοκ. Πολλοί αναφέρουν τη γέννηση ως τον πρώτο θάνατο. Τότε είναι που εδραιώνεται ο βαθύτερος φόβος του ανθρώπου, ο φόβος του θανάτου, και συνεχίζεται το χτίσιμο πολλών μικρότερων φόβων όσο μεγαλώνουμε.
Αυτό μπορούμε να το δούμε με χιλιάδες απλά καθημερινά παραδείγματα.
Ας αναφέρουμε μερικά ξεκινώντας από τα παιδικά μας χρόνια. Οι γονείς μας, χωρίς να το καταλαβαίνουν τις περισσότερες, φορές βοηθούν στο χτίσιμο αυτών των φόβων, διότι είναι οι ίδιοι γαλουχημένοι στο φόβο. Τρέχουν με τον παραμικρό θόρυβο μήπως έπαθε κάτι το παιδί. Το παιδί, αν και βρέφος ακόμα, αναπτύσσει μια εικόνα του κόσμου ως έναν κόσμο όπου υπάρχουν κίνδυνοι.
Ακόμα κι όταν μεγαλώσει και γίνει τριάντα, σαράντα ετών, φεύγοντας από το σπίτι οι γονείς του εύχονται «στο καλό και να προσέχεις». Αυτό από μόνο του δουλεύει στο ασυνείδητο λέγοντάς του «πρόσεχε». Αυτόματα σημαίνει ότι εκεί έξω υπάρχει κίνδυνος και ό,τι πιστεύει το μυαλό, αυτό προβάλλει.
Όλα αυτά είναι γνωστά από πολύ παλιά, κι έτσι ο φόβος έχει χρησιμοποιηθεί ανά τους αιώνες από αυτούς που έχουν τη δύναμη για να τη διατηρούν, όπως αρχηγοί κρατών, πνευματικοί ηγέτες, κληρικοί, γονείς, εργοδότες κ.λπ.
Τι είναι όμως ο φόβος; Ο φόβος είναι το αντίθετο της αγάπης και δεν είναι το μίσος, όπως πιστεύουν πολλοί. Κι αυτό γιατί πίσω από το μίσος κρύβεται και πάλι ο φόβος. Όποιος δεν φοβάται δεν μπορεί να μισεί. Αντ' αυτού μπορεί να συγχωρέσει τον εαυτό του και τους γύρω του, έτσι κάνει τα πρώτα βήματα προς τη γαλήνη. Αν μπορούσαμε να βιώσουμε την απόλυτη έλλειψη φόβου, θα ακουμπούσαμε και πάλι την τελειότητα.
Σε όλες μας τις λάθος αποφάσεις, σε όλες μας τις λάθος συμπεριφορές, αν ψάξουμε αρκετά βαθιά, θα βρούμε ότι κρύβεται κάποιος φόβος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου