Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με όλα τους τα επακόλουθα

Πώς θα μπορούσε να τα βάλει κανείς με την πίστη των ανθρώπων; Πώς θα κατάφερνε να αντεπεξέλθει με το όραμα εκείνων που θαρρούν πως βλέπουν ως μόνη ελπίδα της σωτηρίας της ψυχής τους την επιστροφή στον δρόμο των παλαιών σκληρών θρησκευτικών πρακτικών;

 Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει τρόπος έξω από έναν διαρκή ατελεύτητο πόλεμο (μεταφορικά και μη), πέρα από μια καταστρεπτική διαμάχη με έναν εχθρό που δεν έχει στην ουσία σώμα, που δεν είναι ορατός, που δεν αντιμετωπίζεται με συμβατικά όπλα. (Το να κάνει κανείς μια επιχείρηση και να σκοτώσει εκατοντάδες από δαύτους δεν λύνει το πρόβλημα, μάλλον το οξύνει...)

Μη σας παραξενεύει το γεγονός του φανατισμού των ανθρώπων του ISIS. Ακούγεται απόλυτα λογικό στα μυαλά του κάθε ενός διαποτισμένου με ιδέες θρησκευτικού φανατισμού και αυτός ο φανατισμός είναι χειρότερος όλων διότι του αποδίδονται όλα τα δίκαια και όλα τα εύσημα του Υπέρτατου Όντος και ακολούθως οι εξαιρετικές απολαβές.

Όσο λογική φαίνεται σε εμάς η ιδέα του χριστιανικού παραδείσου και στο πλάι αυτής ολόκληρη η κοσμοθεωρία, της δικής μας πίστης, άλλο τόσο συνετή μοιάζουν σε εκείνους οι δικές τους διδασκαλίες όσο άγριες και παράλογες αντικειμενικώς είναι. Ποιος μίλησε για ήμερο κόσμο;

Ζητάμε άραγε λογική από τους τζιχαντιστές; Με ποιο σκεπτικό; Με εκείνο της άρνησης των πατροπαράδοτων -μεταλλαγμένων- αξιών τους;

Μα είναι είναι αξίες οι φόνοι, τα μακελέματα, οι σφαγές αθώων πολιτών;

Ασφαλώς και όχι. Ασφαλώς και όχι, αλλά με τη δική μας λογική. Με τη δική τους να, που αποτελούν επιτέλεση θεάρεστου έργου.

Όσοι λοιπόν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να πιστεύουν λογικοί άνθρωποι τέτοια πράγματα, αναρωτηθείτε το πώς φαίνονται σε αλλόθρησκους όλα εκείνα που πιστεύουμε εμείς οι δυτικοί.

Αναρωτηθείτε ακόμα το πόσο παράλογα μοιάζουν σε έναν άθεο π.χ. τα τυπικά των εκκλησιών που ομοιάζουν τα μάτια τους με τις τελετές βουντού στη Αφρική ή κάποιων άλλων ανούσιων τελετών, οι υποταγές σε διάφορες αιρέσεις, σε υποσχέσεις μελλουσών ζωών, οι προσευχές…

Πώς είναι δυνατόν κάποιος άπιστος να 'ξεκολλήσει' τη πίστη από κάποιον πιστό που τη θεωρεί εκτός από ορθή και αποδεδειγμένη; Απλά δεν είναι δυνατόν, αυτή είναι η αλήθεια. Και εδώ δεν μας ενδιαφέρουν οι λόγοι, μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα που δεν άλλο από το δικαίωμα του καθενός να υπηρετεί και να ασπάζεται μέχρι θανάτου την πίστη που του δίδαξαν για αληθινή! (Μη μου πείτε πως δεν διδάχτηκε ο κάθε πιστός;)

Και ποια είναι η αληθινή πίστη;
Μα ασφαλώς η πίστη του καθενός μας!

Η δική μου για εμένα είναι η μόνη σωστή και η μόνη αληθής, άλλως δεν θα υπηρετούσα τη δική μου πίστη, αλλά τη δική σου. Πολύ λογικό, εκτός και εάν με κάποιο μαγικό τρόπο αντιληφθώ πως ο κάθε ένας πιστεύει εκείνα που του έδειξαν άλλοι διδαγμένοι-πεπεισμένοι, (με όποιο τρόπο πείστηκαν, μιας και ο τρόπος, όπως και ο σκοπός, μοιάζει να μην έχει αξία εμπρός στο αποτέλεσμα που διδάσκεται να υπηρετείται) και πως όλες οι πίστεις είναι όμοιες εν μέσω των χαωδών διαφορών τους. Όμοιες ως προς το αποτέλεσμα, ως προς την ανάγκη του ανθρώπου, να κατευνάσει κυρίως τον έμφυτο φόβο τού θανάτου αρχικά και κατόπιν του εγωισμού του πως δεν μπορεί έτσι απλά να τελειώνει η σπουδαιότατη παρουσία του στο σύμπαν.

Ο καθηγητής Λιαντίνης είχε πει πως δεν υπάρχει θρησκεία που να μην υπόσχεται μέλλουσα ζωή και να έχει οπαδούς…

Η λύση λοιπόν που μπορεί να δοθεί στο πρόβλημα της τρομοκρατίας από τη μια είναι ο προσηλυτισμός σε ευγενέστερη θεωρία (πράγμα αδύνατον) και από την άλλη η πολιτική λύση του θέματος. Η όποια πολιτική λύση όμως, θα περιλάμβανε δραστικά μέτρα και για να έχει αποτέλεσμα θα έπρεπε να 'φέρνει' κάμποσο, στο κυνηγητό, πράγμα επίσης αδύνατον. Στις δημοκρατικές χώρες οι φασιστικές πρακτικές δεν μπορούν εφαρμοστούν. Οπότε;

Οπότε επανερχόμαστε και πάλι στην αρχή. και αναρωτώμεθα εκ νέου: Πώς μπορεί να τα βάλει κανείς με την πίστη του άλλου; Πώς μπορεί με επιχειρήματα να συναγωνιστεί τις ιδέες που κατάντησαν να θεωρούνται από τον οποιοδήποτε απέναντι, έμφυτες;

Δυστυχώς η υφήλιος επωμίζεται τα δεινά που καλλιέργησε. Θερίζει τους καρπούς του κέρδους-χρημάτων, που έσπειρε και τους άλλους της πίστης που αναγκάστηκε να διαμορφώσει ώστε να κατευνάσει τους μύχιους φόβους των κοινωνιών της από τη μία και να υποτάξει προσφέροντας όραμα και δεύτερο μέλλον ευκολότερα τους ατίθασους.

Και μέχρι εδώ καλά, όμως καθώς το κέρδος (όπως και η δόξα) στους ματαιόδοξους ανέκαθεν μετρούσε πολύ περισσότερο από τους θεούς, σφετερίστηκε τη δύναμη που ανακάλυψε πως έχει η τελευταία και την ταίριαξε με την πολιτική. Την έκανε μέρος αναπόσπαστο αυτής προς ίδιον όφελος. Τα οφέλη επίσης καρπώθηκαν προ αιώνων -και εξακολουθούν να καρπώνονται (με εξαιρέσεις)- οι ιερωμένοι. Κάποτε μιλούσαν για αρετή, για υστεροφημία για ευγενώς διάγειν, σήμερα για: 'τι ψυχή θα παραδώσεις'.

Η πρακτική λοιπόν, με την πάροδο των αιώνων ήρθε και έδεσε με ανάγκες, με ήθη, με έθιμα, με προσδοκίες αλλιώτικες, μακρόπνοες και άρχισε ένας νέος κόσμος να περιστρέφεται από την ιδέα, έχοντας απόλυτο σκοπό του την παραίτηση από την παρούσα ζωή προς απόλαυση μιας δεύτερης…

Συμβαίνει και σε εμάς ίδιους...

Παράδειγμα απλό σε όλους μας οι νηστείες, οι αποχές όλο και περισσότερο από ευχάριστα πράγματα με κατάληξη την περιφρόνηση της ζωής. Γνωρίζω πως ήδη πολλοί το βλέπουν αλλιώς και διαφωνούν κάθετα. Γνωρίζω πως πολλοί θα πουν πως η ουσία της ζωής είναι πράγματι αλλού. Σε αυτούς ακριβώς αναφέρομαι.

Αντιλαμβάνεστε όλοι θεωρώ, έστω και εάν δεν συμφωνείτε…

Αποτέλεσμα; Οι θρησκευτικοί φανατισμοί με όλα τους τα επακόλουθα.

Οι πλάνες.

Θα έπρεπε κάποτε να συμφωνήσουμε πως πλάνες αυτές, μπορούν να υπάρχουν από την κάθε πλευρά του ποταμού, άλλως ισχυριζόμενοι την κατοχή της μόνης αλήθειας εκείνο που μας χωρίζει από τον φανατισμό είναι η φονική -εξελίξιμη- πρακτική. Σπουδαία διαφορά δεν θα αντιλέξω αλλά προ αυτής υπάρχει πάντα η βαθιά ριζωμένη ιδέα…

Εκείνη η φρούδα, της κατοχής της μίας και αληθούς περίπτωσης των πραγμάτων. Ακολούθως η μετ' επιτάσεως εφαρμογή της σε πρόθυμους και μη. Θέλεις δεν θέλεις θα σε διδάξω εκείνο που με δίδαξαν για σωστό. Θα σε υποχρεώσω να πιστέψεις εκείνο που εγώ πιστεύω ως αληθές...

Της πρακτικής δεν υπάρχει τέλος.