Η παραλλαγή των δεν-το-κάνεις-σωστά τύπων, είναι οι μη-Τούλα (Σούλα, Μπούλα), οι άστο-καλύτερα-θα-στο-δείξω-εγώ ή και κάτα μία έννοια οι τι-έχουμε-για-διάβασμα-σήμερα; Θα μπορούσαν να μπουν στην ίδια κατηγορία και οι στα-λεγα-γω, αλλά αυτοί για πιο σπάσιμο λειτουργούν με κριτική τάση κατόπιν εορτής, οπότε είναι πιο υποχθόνιοι τύποι.Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:
Ο υπερσυμμετοχικός ζήλος των περισσοτέρων γονιών στις μπίζνες των παιδιών τους, είναι καταστροφικός. Δεν πρόκειται για περισσότερο ενδιαφέρον, περισσότερη αγάπη, σφραγίδα καλής μαμαδοσύνης ή μπαμπαδοσύνης, αλλά για μια αυτοεπιβεβαίωση ψευδή, ότι είμαι Ο Γονιός και έχω και τη σφραγίδα εγγύησης 40 μαμάδων της γειτονιάς να το πιστοποιήσουν, την αγάπη της πεθεράς και τη στοργή με το προδέρμ της κουτσομπόλας απέναντι, που πείτε της πως απλά… δεν θέλω!
Δεν θέλω την κριτική των γύρω, τριγύρω όταν πρόκειται για τα δικά μου παιδιά. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Δεν θα πάρω, σόρι κιόλας.
Η αντίθετη συμπεριφορά δεν μεταφράζεται ως αδιαφορία. Ή αν πρόκειται για αδιαφορία, έχουμε πιάσει το άλλο άκρο, οπότε δεν εξετάζουμε τέτοια περίπτωση εδώ. Η συγκεκριμένη θέση έχει να κάνει με την αυτενέργεια των παιδιών και το πόσο σύντομα ανεξαρτητοποιούνται και πατάνε γερά στα πόδια τους.
Η κλασική περίπτωση που όλους μας πιάνει μια φρίκη ανεξήγητη έχει να κάνει με το σχολείο. Σαφώς επιβλέπουμε, βοηθάμε, συνδράμουμε. Ειδικά σε περιπτώσεις έντονων ιδιαιτεροτήτων, κυρίως μαθησιακών κι όχι μόνο, ούτε καν η δική μας προσπάθεια δεν βοηθάει γιατί προκαλείται άγχος, λόγω της προσωπικής μας εμπλοκής με το παιδί, οπότε το πιο σωστό είναι να μην έχουμε ταμπού και να απευθυνθούμε σε ειδικό, παιδαγωγό, ψυχολόγο, λογοθεραπευτή, τον ίδιο τον δάσκαλο/δασκάλα ώστε να μας κατευθύνει, εφόσον υπάρχει διαπίστωση της συγκεκριμένης τάσης ή συμπεριφοράς, που μας προβληματίζει και στο σχολείο και στο σπίτι.
Η χειρότερη οδός είναι η αυτοδιάγνωση. Ακόμα χειρότερη μέθοδος η ανακοίνωση της αυτοδιάγνωσης στο παιδί, που ενδέχεται να πειστεί πολύ εύκολα για κάτι πιθανώς λανθασμένο. Και η ακόμα χειρότερη οδός είναι αντί να αντιμετωπίσουμε την όποια δυσκολία σωστά και έγκαιρα, να υιοθετήσουμε το πρόβλημα, να περάσουμε στη δράση-αντίδραση… “άστο θα το κάνω εγώ”, “θα σου κάνω την εργασία”, “θα σου λύσω την άσκηση”, “δε μπορείς εσύ, έτσι είναι το σωστό” και άλλα πολλά υπέροχα και παρεμβατικά στην όλη προσωπικότητα του παιδιού, που προφανώς βολεύεται, προφανώς επηρεάζεται και προφανώς καταθέτει όπλα.
Η συγκεκριμένη τάση των γονιών δεν αφορά τη σχολική απόδοση μόνο, φυσικά. Συνήθως ο παρεμβατικός γονέας έχει την τάση να βιάζεται να γίνουν οι διαδικασίες, με πίστη μόνο στις δικές του αποτελεσματικές μεθόδους και την αντίστοιχη αμφισβήτηση στην ίδια την δύναμη των παιδιών να αυτοεξυπηρετούνται χωρίς συνδρομή σε καθημερινές δραστηριότητες όπως ο ύπνος, το παιχνίδι, ο χειρισμός συσκευών, η λύση καθημερινών προβλημάτων. Δυστυχώς λόγω πιεσμένου χρόνου, αγχωνόμαστε σχετικά με το πότε θα τα προλάβουμε όλα σε 24 ώρες, με συνέπεια να θέλουμε καλοκουρδισμένα ρομποτάκια, χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη ότι συνήθως τα παιδιά το μόνο που χρειάζονται συχνά είναι μια μικρή παράταση χρόνου. Να κάνουν ό,τι κάνουν στο δικό τους χρόνο, που σε καμία περίπτωση δε μεταφράζεται στο τι βολεύει το γονιό. Το αποτέλεσμα συνήθως μας οδηγεί και πάλι στην γνωστή λύση: γονιός τα κάνω όλα και συμφέρω, κάνω και τη φιγούρα μου, ότι νοιάζομαι, αγαπώ, φροντίζω, ενώ το παιδί να μεγαλώνει εξαιρετικά βολεμένο με την αίσθηση ότι όλα λύνονται αν απλά έχουν 24/7 αποκλειστικούς βοηθούς-αρωγούς.
Ξέρω τι σκέφτεσαι όταν τα διαβάζεις όλα αυτά. ΟΚ ένα ακόμα κήρυγμα, που γράφεται και μετά γίνονται όλα τα ανάποδα. Και έχεις δίκιο. Συνήθως όσοι επιλέγουμε να επικοινωνούμε τάσεις, μάλλον τις έχουμε βιώσει ήδη. Το θέμα δεν είναι να βγω εγώ σωστή, να κριθώ ή να σε κρίνω έντονα και να γυρίσουμε όλοι χαρούμενοι στις βολικές μας θεωρήσεις περί των σωστών και μαγικών συνταγών ανατροφής παιδιών. Το θέμα είναι την επόμενη φορά που θα σου φέρει το σίδερο μαλλιών η έφηβη κόρη σου, που ξυπνάει μισή ώρα νωρίτερα από το σύνηθες για να φτιάξει μαλλί, γεγονός που μάλλον σε θορυβεί (- τι παίζει άραγε στο σχολείο – πως θα το μάθω – να πάρω καμιά άλλη μαμά – που έχει μπλέξει το παιδί μου -) και σε ρωτάει με υφάκι αμέριμνο, (γιατί αμέριμνο και λογικό είναι στην εφηβεία να αρχίσει να φροντίζει εμφάνιση κατά τι περισσότερο) από που ανοίγει το σίδερο, αντί να το βουτήξεις εσύ να το ανοίξεις βιαστικά και αγχωτικά και “έλα να στα ισιώσω εγώ να τελειώνουμε”, να της πεις όσο πιο αμέριμνα και γλυκά μπορείς: για κοίτα το καλύτερα, δε βλέπεις το κουμπάκι;
Τόσο απλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου