Ο Πλούταρχος αφηγείται ότι επί της βασιλείας του Τιβερίου ένα πλοίο με επιβάτες, που έπλεε κοντά στους Παξούς, αναστατώθηκε όταν ο πλοίαρχος του πλοίου, Θαμούν, άκουσε μια δυνατή φωνή να του φωνάζει ότι ο Μέγας Παν πέθανε. Η φωνή ήταν υπερφυσική και τάραξε όλους πάνω στο πλοίο, γιατί ανέφερε και το όνομα του πλοιάρχου, με την εντολή να αναγγείλει το φοβερό γεγονός. Η είδηση διαδόθηκε στη Ρώμη και έφτασε ως τα αφτιά του αυτοκράτορα Τιβερίου, που κάλεσε το Θαμούν και πολλούς φιλοσόφους, καθώς θορυβήθηκαν. Αυτοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρέπει να επρόκειτο για τον Πάνα, το γιο του Ερμή , αλλά δεν βρέθηκε καμιά ικανοποιητική εξήγηση.
Η ιστορία αυτή ίσως συμβολίζει το τέλος του φυσιολατρικού αρχαίου κόσμου, όπου όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν οι Πυθαγόρειοι: "Η προς την Φύση λατρεία περιλαμβάνει και τα κατά μέρος αυτής και το πνεύμα αυτής. Αντίθετα λατρεία προς πρόσωπο χωρίζει αυτό από την Φύση και το μειώνει. Λατρεύουμε, τους Θεούς ως κύριους των δυνάμεων της Φύσεως και όχι ως ατομικά εγώ αυτής. Τα ατομικά εγώ της Φύσεως τιμούμε μόνο για τα έργα τους."
Η φυσιολατρία ως έννοια εντάσσεται σε μία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του ανθρώπου με την φύση της οποίας αποτελεί αναπόσπαστο μέλος, κάτι που φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Και αυτό όταν ως υλική ποσοτική αξία, δεν είμαστε τίποτε περισσότερο παρά λίγα γραμμάρια άνθρακα, αζώτου, θείου φωσφόρου οξυγόνου και αρκετού νερού με αμελητέα αντικειμενική αξία.
Η εκδήλωση της ζωής και μόνο είναι ένα θαύμα, που χαρακτηρίζεται από την πολυπλοκότητα και την οργάνωση. Ακόμη και μία πρωτόγονη μορφή ζωή, ένας μονοκύτταρος οργανισμός, παρουσιάζει τέτοια πολυπλοκότητα που δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με κανένα προϊόν της ανθρώπινης διάνοιας.
Η φυσιολατρία λοιπόν είναι ένας φυσικός και αβίαστος σεβασμός στην ίδια την ζωή, ένας σεβασμός στην εκδήλωση της ζωής. Αν σεβαστείς την φύση , εάν παρατηρήσεις όλες τις εκδηλώσεις της, εάν περπατήσεις ξυπόλητος στο χώμα, εάν καλλιεργήσεις τα παιδιά της θα σε μάθει τα μυστικά της θα σε μάθει να σέβεσαι τον εαυτό σου, και να κατανοήσεις την θέση σου στο σύμπαν…
Αυτό που είναι σίγουρο πως θα συμβεί είναι, πως με την μετα- παγανιστική αντίληψη του ανθρώπου ως τον κυρίαρχο του κόσμου και της φύσης, είναι, πως εάν θέλουμε να επιβιώσουμε, θα πρέπει να πάψουμε να φερόμαστε ως ένας «ιός», που εξαπλώνεται και καταστρέφει.
Σε διαφορετική περίπτωση θα συμβεί ότι και με τα κύτταρα στο σώμα μας, όταν κυριαρχήσουν τα καρκινικά κύτταρα έναντι των υγιών επέρχεται η εξόντωση του οργανισμού (Το κάθε κύτταρο του που έχει συγκεκριμένη θέση στην δομή του σώματος, έτσι ώστε να εκφράζεται ένα σύνολο. Από την στιγμή που θα δοθεί μία εντολή στο κύτταρο αυτό θα την εκτέλεση, προς την εύρυθμη λειτουργία του συνόλου. Σε αντίθεση περίπτωση το κύτταρο θα πάψει, καθώς αυτό προκαλεί την ενεργοποίηση του αμυντικού συστήματος και εφαρμόζεται η εξουδετέρωση του).
Ως επίλογο, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια του Σρι Ορομπίντο σχετικά με το σημαντικότερο πρόβλημα του σύγχρονου κόσμου...
«Αυτή τη στιγμή η ανθρωπότητα υποβάλλεται σε μια εξελικτική κρίση, στην οποία κρύβεται μια επιλογή του πεπρωμένου της. Από μια άποψη ο ανθρώπινος νους έχει επιτύχει μια τεράστια ανάπτυξη, από την άλλη, όμως, στέκει αποσβολωμένος και είναι συγχυσμένος, καθώς δεν μπορεί πλέον να βρει το δρόμο του... Ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει ένα πολιτισμικό σύστημα που έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλο για την περιορισμένη διανοητική ικανότητα και κατανόησή του. Καθώς μάλιστα διαθέτει ακόμα περισσότερο περιορισμένη ικανότητα να διαχειρίζεται και να χρησιμοποιεί αυτό το σύστημα, απλά έχει δημιουργήσει έναν επικίνδυνο υπηρέτη για τις ορέξεις του εγώ του».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου