Όταν η προσοχή εστιάζεται στα παιδιά, δεν αστειεύομαι. Και ποιοι από μας δεν είμαστε ακόμα παιδιά, προσπαθώντας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας;Βέβαια, η κοινωνία μας δίνει το ρόλο του "γονιού" κι έτσι ξεχνάμε πως είμαστε οι ίδιοι παιδιά. Συνεχίζουμε το ίδιο τυφλά να μεταφέρουμε στα δικά μας, όλα τα ασυνείδητα που εμείς έχουμε δεχθεί και υιοθετήσει, χωρίς να διερωτόμαστε ποιοι είμαστε, τι είμαστε;
Δεν έχει καμία σχέση η ηλικία.... Βλέπω μικρά παιδιά, μεγαλύτερα, έφηβους, ενήλικες, παππούδες και γιαγιάδες, να κουβαλάνε το παιδί μέσα τους, αγνοώντας τι πραγματικά κουβαλάνε ή πόσα.
Δεν αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν μας. Το παρελθόν είναι μέρος του χρόνου που ονομάζουμε το παρόν μας.
Το "παρελθόν" για ένα παιδί, μπορεί να είναι η προηγούμενη μέρα ή η προηγούμενη στιγμή. Αυτά που νομίζουμε πως θα το επηρεάσουν μπορεί να μην τα προσέξει καν, ενώ αυτά που δεν προσέξαμε, μπορεί να καταγραφούν μέσα του διαστρεβλωμένα, για να μη διορθωθούν ποτέ. Ποιος θα το ξέρει αυτό;
Δεν είναι οι ειδικοί υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, ούτε οι δάσκαλοι στα σχολεία τους. Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι γι' αυτά, αν έχουμε υπάρξει υπεύθυνοι με τον εαυτό μας: με το δικό μας εσωτερικό παιδί.
Ποιος θα παρατηρήσει τις μικρές, ανεπαίσθητες αλλαγές σε ένα παιδί, που περνάνε απαρατήρητες, κυρίως επειδή το ίδιο θα θεωρήσει φυσιολογικά/σωστά τα συμπεράσματά του, οπότε δεν θα αμφισβητήσει ούτε θα ρωτήσει. Ειδικά αν δεν έχουμε καθιερώσει μια στέρεη σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης μαζί του! Ποιος θα προσέξει ανάμεσα στα λόγια, στις αντιδράσεις, σε όλα όσα δεν εκφράζονται για να σταθεί, να αναρωτηθεί, να ψάξει και να μάθει τι υπάρχει αθέατο;
Μια μέρα, στη ζωή ενός μικρού παιδιού είναι ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, που δεν αντιλαμβάνεται ο επιφανειακός, γραμμικός νους μας. Μια στιγμή, μπορεί να καταγράψει αναρίθμητα συμπεράσματα, συνδυαστικά με τα ανάλογα συναισθήματα. Αλλά, θα παραμείνουν όλα στο υποσυνείδητο. Ποιος θα παρατηρήσει για να τα κάνει συνειδητά; Ή ποιος θα μάθει ένα παιδί να έχει μια φανερή και όχι κρυφή σχέση με τον Εαυτό του; Ποιος θα το διδάξει πώς λειτουργεί το εγώ του, πώς να συνομιλεί ισότιμα με το νου του, όταν όλ' αυτά έχουν ήδη αυτοματοποιηθεί, όταν πλέον "κοινωνικοποιείται" σε ομάδες μίμησης, σύγκρισης, ανταγωνισμού;
Το παιδί μεγαλώνει, γίνεται εμείς, και όλα όσα θα έπρεπε να συζητηθούν, περνάνε στα αζήτητα. Ζούμε κι εμείς, ασυνείδητα, σε μια εποχή που καμία γνώση δεν είναι πλέον κρυφή, σε έναν κόσμο που αλλάζει πολύ πιο γρήγορα απ' ότι παλαιότερα μπορούσαμε να ελέγξουμε.
Τα παιδιά μας δεν διαμορφώνονται στα σχολεία, αλλά στα σπίτια μας. Σπίτια γεμάτα μυστικά, με πολλά ενοχικά και θαμμένα, σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε "μια νέα ζωή", ένα νέο παρόν διαφορετικό, που όμως πάντα, αναπόφευκτα, θα μας κυνηγά το παρελθόν μας.
Και δεν είναι τα γεγονότα, όπως νομίζουν πολλοί. Η ζωή δεν σε ματώνει, δεν σε κάνει ανάπηρο, δεν σε αρρωσταίνει, δεν σε κάνει δυστυχισμένο. Ο τρόπος που ερμηνεύουμε όμως και καταχωρούμε στο νου μας, αυτόματα, μας καθορίζει, σε ό,τι κι αν βιώνουμε.
Ποιος θα διδάξει τα παιδιά μας αν όχι εμείς;
Ποιος θα απελευθερώσει το εσωτερικό μας παιδί αν όχι εμείς οι ίδιοι;
Όχι, δεν αναφέρομαι στην ψυχανάλυση ή σε οποιαδήποτε άλλη μέθοδο που βρίσκεται έξω από την καθημερινότητα της ζωής μας. Όλα έχουν τη θέση τους, αλλά δεν με απασχολούν.
Με απασχολεί η καθημερινότητα, όλα όσα περνάνε απαρατήρητα και είναι τα σημαντικά. Παρατηρώντας σε πολλαπλά επίπεδα τη ζωή, τους ανθρώπους, είναι φανερό πως τα παιδιά που έχουν ενηλικιωθεί είναι λίγα... αλλά αυξάνονται.
Οι απελευθερωμένοι ενήλικες που μπορούν να συνυπάρχουν, να είναι αυθεντικοί, αληθινοί, απενεχοποιημένοι, σε αρμονία με τη ζωή τους και τον κόσμο τους, είναι το ζητούμενο.
Με κανένα άλλο τρόπο δεν "χτίζουμε" τον νέο άνθρωπο... και όχι, δεν αναφέρομαι στις επόμενες γενιές. Γιατί αν δεν αλλάξουμε εμείς τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας και τη ζωή, δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να το κάνει στη θέση μας.
Όλ' αυτά που βρίσκονται κρυμμένα, βαθιά μέσα μας, είναι το χάος που αντιλαμβανόμαστε στην επιφάνεια, χωρίς επιλογές διαφοροποίησης, θεραπείας, γαλήνης, όσος χρόνος κι αν περάσει, ό,τι άλλο κι αν κάνουμε σκεπάζοντάς τα.
Υπάρχουν άπειρα πράγματα να διδάξουμε στα παιδιά μας, πέρα από τον "Άγιο Βασίλη" και τα έθιμα των Χριστουγέννων. Αλλά πρέπει πρώτα να τα διδαχθούμε εμείς.
Και όσοι δεν έχουμε παιδιά, πότε θα μεγαλώσουμε το δικό μας εσωτερικό παιδί, πότε θα σταθούμε στη ζωή μας συνειδητοί, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για όλα όσα κρύβονται πίσω από το προσωπείο μας; Γιατί διαφορετικά, δεν θεραπεύουμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας, το σώμα μας, τη ζωή μας ή τον κόσμο μας...
Χαίρομαι που αυτό αρχίζει ν' αλλάζει, που ο σκοπός νικά το φόβο και οι πιο θαρραλέοι τολμούν, χωρίς δικαιολογίες, να αναζητήσουν αληθινά, με θάρρος να ενώσουν το χρόνο και τα σκόρπια κομμάτια τους!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου