Ένας πυρήνας είναι ο καθένας από μας. Ένας πυρήνας που έχει στην τροχιά του πολλούς μικρούς και μεγάλους δορυφόρους. Χαρές, στενοχώριες, άγχη και απογοητεύσεις, όνειρα κι ελπίδες… Καθένας από αυτούς έχει τη δική του πηγή, τη δική ένταση, τη δική του διάρκεια. Στην περιστροφή που κάνουν γύρω από τη ζωή μας, άλλοι μας πλησιάζουν λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Άλλοι μας ταρακουνούν ευχάριστα ή δυσάρεστα κι άλλοι απλά μας αγγίζουν ανώδυνα κι ανεπαίσθητα για να απομακρυνθούν ξανά. Κι είναι πάλι φορές που νιώθουμε τη σύγκρουση μαζί τους να μας διαλύει.Ναι, σε διάφορες φάσεις της ζωής μας έχουμε νιώσει το κορμί ή/και την καρδιά μας να διπλώνουν στα δυο. Από πόνο, φόβο, απογοήτευση, αδιέξοδο… δεν έχει καμιά σημασία από τι. Σημασία έχει ότι μέσα σ’ αυτήν την δυναμική ανθρώπινη φύση μας, που δε σταματά να παλεύει και να προχωρά μπροστά, υπάρχουν εκείνες οι στιγμές της απόλυτης αδυναμίας.
Καλώς ή κακώς αυτή είναι μια κατάσταση που πρέπει να την αποδεχτούμε ως δεδομένη, αλλά και μια κατάσταση που ισχύει για όλους. Κι ενώ πάντα μας συναρπάζουν οι εξαιρέσεις στα ημίμετρα που συναντάμε καθημερινά, αυτός ο κανόνας της ανθρώπινης αδυναμίας είναι ίσως ο πιο θετικός κανόνας όταν όλα γύρω μας ή μέσα μας μοιάζουν μετέωρα. Την ίδια αυτή στιγμή που εμείς νιώθουμε ευάλωτοι, σε κάποιες άλλες κάμαρες κάποιοι άλλοι νιώθουν ακριβώς το ίδιο. Καθένας κουβαλά τον δικό του σταυρό κι ας μην είναι πάντα ορατός στα δικά μας μάτια.
Θα μου πείτε τώρα ότι αυτές οι θεωρητικές υπερβάσεις είναι άστοχες κι ανώφελες. Όταν πονάς, πονάς. Και δεν έχει όρια ο πόνος. Όταν είσαι απογοητευμένος, δεν υπάρχει ουρανός. Συμφωνώ! Πρέπει να περάσεις το στάδιο αυτής της απόλυτης πτώσης. Να ξέρεις όμως ότι κανένας που πέφτει δεν μένει πεσμένος κάτω για πολύ. Προσπαθεί να σηκωθεί. Βάζει όλες τους τις δυνάμεις ή αναζητά βοήθεια. Σηκώνεται όμως. Κάπως έτσι είναι οι περισσότερες πτώσεις μας. Επώδυνες, αναπόφευκτες, αλλά πάντα προσωρινές.
Όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής. Και στο παιχνίδι αυτό επιτρέπεται να έχουμε αδυναμίες. Επιτρέπεται να χάσουμε. Άλλωστε δεν είμαστε ούτε ρομπότ ούτε υπεράνθρωποι. Άνθρωποι είμαστε, «τ’ αγάλματα μόνο δε λυγάνε». Επιτρέπεται να πέσουμε για να σηκωθούμε ξανά. Και τότε είναι που βλέπουμε τον ουρανό πάνω από τις πληγές μας, όπως λέει κι ο Ρίτσος.
Και για να δεις τον ουρανό, σημαίνει ότι κοιτάς ψηλά!
