Βαριόμαστε τρομερά τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε

Νομίζω ότι τα προβλήματα μας έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός ότι αποφεύγουμε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια μας την ανεπάρκεια, κι όχι τόσο πολύ με τις ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο νους γι’ αυτό. Δεν βλέπουμε ότι πράγματι ξεφεύγουμε διαρκώς από τον εαυτό μας με διάφορους τρόπους. Αυτοί ακριβώς οι τρόποι, αυτές οι ψευδαισθήσεις είναι που δημιουργούν συγκρούσεις, και όχι η ανακάλυψη του εαυτού μας όπως πραγματικά είναι. Αυτή νομίζω ότι είναι η ουσία του προβλήματος μας. Έχουμε πάρα πολλές ψευδαισθήσεις και προκαταλήψεις, πάρα πολλά πιστεύω, κι είμαστε βέβαιοι για πάρα πολλά πράγματα, και όλα αυτά είναι που δημιουργούν το πρόβλημα μέσα μας. Προσπαθούμε διαρκώς να προσαρμόσουμε τις εσωτερικές μας ορμές, τα ψυχικά μας βιώματα, τις ενδόμυχες δυσκολίες μας, προσπαθούμε να τα προσαρμόσουμε σε διάφορα δόγματα, σε γνώσεις, στις επιφανειακές συνθήκες της ζωής μας.

Κι έτσι αποφεύγουμε πάντα το κυρίως θέμα, που είναι ο εαυτός μας. Βαριόμαστε τρομερά τον εαυτό μας, αυτό που είμαστε, κι έτσι ψάχνουμε για επιφανειακές γνώσεις ή αναζητάμε κάποια πίστη που θα μας εξασφαλίζει ασφάλεια, σταθερότητα, οπότε το βάζουμε διαρκώς στα πόδια βλέποντας αυτό που είμαστε. Σίγουρα κάποιος που είναι σοβαρός, που σκέφτεται, θα πρέπει να τα έχει ψάξει όλα αυτά. Αλλά ίσως πήγαμε παραπέρα, δηλαδή ίσως γνωρίσαμε τη λειτουργία του ίδιου μας του νου. Και όταν κατανοήσουμε πλήρως τον ίδιο μας το νου, τότε ο διαχωρισμός ανάμεσα σε σκεπτόμενο και σκέψη, σε παρατηρούμενο που ανησυχεί ή φοβάται και σε παρατηρητή που προσπαθεί να το ξεπεράσει σίγουρα εξαφανίζεται. Τότε υπάρχει μόνο η κατάσταση που είναι φόβος ή ανησυχία ή μοναξιά, κι όχι ο παρατηρητής τους.

Η κατάργηση του διαχωρισμού σε σκεπτόμενο και σε σκέψη συμβαίνει μόνο όταν ο νους έχει παραμερίσει εντελώς κάθε είδους διαφυγή και δεν προσπαθεί να βρει κάποια απάντηση για το κυρίως θέμα, επειδή οποιαδήποτε προσπάθεια κι αν κάνει ο νους για να το κατανοήσει δεν μπορεί παρά να βασίζεται στο χρόνο, δηλαδή στο παρελθόν. Και ο χρόνος παίρνει σάρκα και οστά μόνο όταν υπάρχουν φόβος και επιθυμία.

Συνειδητοποιώντας το, λοιπόν, όλο αυτό ο νους, είναι δυνατόν -όντας ελεύθερος από κάθε είδους διαφυγή- να κοιτάξει μέσα του όχι ως ο σκεπτόμενος που κοιτάζει τις σκέψεις του, αλλά απλώς να παρατηρεί την κατάσταση του εαυτού του έχοντας επίγνωση, χωρίς να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός. Αυτή η ενοποιημένη κατάσταση έρχεται μόνο όταν δεν υπάρχει επιθυμία για περισσότερες εμπειρίες, για κάτι σπουδαιότερο από ό,τι ήδη υπάρχει. Και αν μπορούμε να κατανοήσουμε αυτό που υπάρχει και να πάμε πέρα από αυτό, τότε θ’ ανακαλύψουμε τι είναι η αγάπη.

Και η αγάπη είναι η μόνη επανάσταση που μπορεί να βάλει τάξη.

Αλλά, δυστυχώς, οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε και πολύ σοβαροί ή ειλικρινείς. Σοβαρός είναι σίγουρα εκείνος που ανακαλύπτει τη διαδικασία της ίδιας του της σκέψης, τους δρόμους της ίδιας του της σκέψης, τα κίνητρα, τις επιδιώξεις, τις δραστηριότητες, τη φλυαρία του νου, απ’ όπου ξεκινάνε όλοι οι μπελάδες. Έχοντας κατανοήσει αυτά, θα πάψουν αβίαστα να υπάρχουν. Και από εκεί και μετά, όντας ο νους ελεύθερος από την ίδια του τη μικρότητα, μπορεί να εμβαθύνει χωρίς προσπάθεια, χωρίς να παλεύει αδιάκοπα, και να ανακαλύψει τι υπάρχει πέρα από τον ίδιο.