Ακόμη και τα ηλεκτρόνια που υποτίθεται ότι είναι παράγωγα του απρόβλεπτου, είναι δαμασμένα και πειθαρχικά μικρά πλάσματα που τρέχουν γύρω, με την ταχύτητα του φωτός, πηγαίνοντας ακριβώς εκεί όπου έχει υπολογιστεί να πάνε.
Βγάζουν αδύναμους σφυριχτούς ήχους που, όταν κατανοηθούν στους πλήθος συνδυασμούς τους, είναι τόσο ευχάριστοι όσο κι ο άνεμος που σφυρίζει μέσα σ’ ένα δάσος και κάνουν ακριβώς αυτό που τους είπαν να κάνουν.
Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε σίγουροι.
Κι ωστόσο υπάρχει μια θαυμαστή αναρχία, μέσα στο ότι ο γαλατάς επιλέγει την ώρα που θα ξυπνήσει, το ποντίκι διαλέγει το τούνελ μέσα στο οποίο θα τρυπώσει, όταν ο υπόγειος σιδηρόδρομος έρχεται ορμητικός από το Μπόρροου Χωλ κι η νιφάδα του χιονιού που πέφτει όπου αυτή θέλει.
Πως μπορεί και γίνεται αυτό;
Αν τίποτα δεν είναι τυχαίο, και το κάθε τι είναι προκαθορισμένο, πως μπορεί να υπάρχει ελεύθερη βούληση;
Η απάντηση σ’ αυτό είναι απλή.
Τίποτα δεν είναι προκαθορισμένο, ή ήταν καθορισμένο, ή θα είναι καθορισμένο.
Άσχετα με όλα αυτά, το κάθε τι έχει συμβεί μονομιάς, μέσα σε λιγότερο από μια στιγμή, κι ο χρόνος επινοήθηκε επειδή δεν μπορούμε να κατανοήσουμε με μια ματιά τον τεράστιο και λεπτομερειακό πίνακα που μας έχει δοθεί, γι΄ αυτό και τον διασχίζουμε με γραμμικό τρόπο, κομμάτι το κομμάτι.
Ο χρόνος, ωστόσο, μπορεί εύκολα να ξεπεραστεί, όχι με το να κυνηγούμε το φως, αλλά με το να σταθούμε πίσω κι αρκετά μακριά, ώστε να τα δούμε όλα μονομιάς.
Το σύμπαν είναι ακίνητο κι ολοκληρωμένο.
Το κάθε τι που υπήρξε ποτέ, υπάρχει
Το κάθε τι που θα υπάρξει ποτέ, υπάρχει, κι έτσι συνέχεια, μέσα από όλους τους πιθανούς συνδυασμούς.
Παρ’ όλο που κατά την αντίληψή μας το φανταζόμαστε σαν να βρίσκεται σε κίνηση, και σαν μη-τελειωμένο, είναι απόλυτα τελειωμένο κι εκπληκτικά όμορφο.
Τελικά, ή μάλλον, όπως είναι στ’ αλήθεια τα πράγματα, το όποιο γεγονός, άσχετα πόσο μικρό, υπάρχει εσώτερα και λογικά δεμένο μ’ όλα τ’ άλλα.
Όλοι οι ποταμοί κυλούν τα νερά τους στη θάλασσα, αυτοί που είναι χωρισμένοι συνενώνονται, οι χαμένοι απολυτρώνουνται, οι νεκροί γυρίζουν πίσω στη ζωή, οι τέλεια γαλάζιες μέρες που άρχισαν και τέλειωσαν μέσα σε χρυσωπή ανταύγεια συνεχίζονται, ακίνητε και προσιτές, κι όταν όλα γίνουν αντιληπτά κατ’ αυτόν τον τρόπο, ξεπερνώντας το χρόνο, η δικαιοσύνη γίνεται φανερή όχι σαν κάτι που θα υπάρξει, αλλά σαν αυτό που υπάρχει.
Πόσο ριζικά είναι διαφορετική αυτή η άποψη από εκείνη που πιθανό να έχετε υιοθετήσει για μια ολόκληρη ζωή.
Πως μπορούν όλα να είναι συγχρονισμένα, όταν το κάθε τι που εμφανίζεται στο γυμνό μάτι μοιάζει να συμβαίνει μ’ ένα τυχαίο τρόπο;
Η εκπληκτική ανακάλυψη που περιμένει τους καινουργιο-φερμένους στη Φυσική είναι, ότι η απόδειξη που βρέθηκε κατά την ανάπτυξη της μηχανικής των κβάντουμ υποδεικνύει ότι τα υπο-ατομικά ”μόρια” σταθερά εμφανίζονται σαν παίρνουν αποφάσεις!
Και κάτι περισσότερο απ’ αυτό, οι αποφάσεις που φαίνονται να παίρνουν βασίζονται σε αποφάσεις που πάρθηκαν αλλού.
Τα υπο-ατομικά μόρια δείχνουν να να ξέρουν στιγμιαία ποιες αποφάσεις παίρνονται αλλού, κι αυτό το ”αλλού” μπορεί να είναι τόσο μακριά, όσο σ’ έναν άλλο γαλαξία…οι φιλοσοφικές προτάσεις της μηχανικής των κβάντουμ λένε, ότι όλα τα πράγματα στο σύμπαν μας (όπου συμπεριλαμβανόμαστε κι εμείς οι ίδιοι), που μοιάζουν να υπάρχουν ανεξάρτητα, είναι ουσιαστικά τμήματα ενός οργανικού προτύπου που περικλείνει τα πάντα, κι ότι κανένα τμήμα αυτού του σχεδίου δεν υπήρξε ποτέ ξεχωριστό από όλα τα άλλα.
Για μένα, αυτό σημαίνει απλούστατα ότι ο επιστημονικός κόσμος αρχίζει να συλλαμβάνει αυτό που όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι αφηγούνταν αιώνες τώρα.
Τα υπο-ατομικά μόρια είναι τόσο μικρά ώστε αψηφούν τη λογικευμένη μας κατανόηση.
Είναι (κι εσείς μαζί) η ίδια η ουσία του σύμπαντος και δεν συμπεριφέρονται με τον τρόπο που ο Νεύτων και άλλοι προηγούμενοι επιστήμονες διατύπωσαν.
Δε χρειάζονται το χρόνο σαν μια παράμετρο ανάμεσα στο ένα σημείο και στο άλλο. Είναι στιγμιαία δυο μόρια στον ίδιο ακριβώς χρόνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου